Menu

រឿង៖បុរសសម្លាកមុខ

គេជាជម្រករបស់ខ្ញុំ-ប៊ីយ៉ានកា ខ្ញុំចង់ស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ដៃដ៏កក់ក្តៅនិងរឹងមាំរបស់គេបែបនេះរហូត។ ដ្បិតតែពេលនេះអ្វីៗហាក់ស្ងប់ស្ងាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាគ្រប់យ៉ាងនៅវែងឆ្ងាយបន្តទៀត ហើយគេក៏ដឹងដូចគ្នាដែរ។ អេដម៉ុនលែងដៃដែលឱបរឹបយ៉ាងណែន ហើយងើយសម្លឹងចំភ្នែករបស់ខ្ញុំ។
ប្រយុទ្ធដើម្បីស្នេហារបស់យើង-អេដម៉ុន ខ្ញុំថប់ដង្ហើមណាស់ ដកដង្ហើមមិនរួចទេ។ គ្រប់យ៉ាងងងឹតស្លុប។ រូបភាពកន្លងមកផុសឡើងចំពោះមុខខ្ញុំ មានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំទៅលែងរួចហើយ... រំពេចនោះស្រាប់តែមានពន្លឺ។ ដៃដែលច្របាច់លើបំពង់ករបស់ខ្ញុំក៏រលាបាត់ គ្មានអារម្មណ៍ថា វានៅរំខានទៀតទេ។ ខ្ញុំស្រូបខ្យល់ដកដង្ហើមវែងៗ ប៉ុន្តែវាឈឺណាស់ ចាប់ពីបំពង់កចុះដល់ដើមទ្រូង ដូចជាខ្ញុំបានលេបថ្មចូលក្នុងពោះ ហើយកំពុងទើរនៅក្នុងទ្រូងរបស់ខ្ញុំ យកចេញមិនរួចសោះ។
ត្រៀមខ្លួនដើរទៅមុខរួមគ្នា-អេដម៉ុន ខ្ញុំតែងមានអារម្មណ៍ថា នាងពិសេសណាស់។ កន្លងមកតែងយល់ថា ដោយសារខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍លើនាងតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំដឹងហើយ។ នាងដូចជាខ្ញុំអ៊ីចឹង ហើយនាងកាន់តែពិសេសជាងខ្ញុំទៅទៀត គ្រាន់តែនាងមិនទាន់ដឹងពីកម្លាំងរបស់ខ្លួននៅឡើយ។
គ្មាននាង ពិភពលោកនេះគ្មានន័យទាំងអស់ -អេដម៉ុន ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាខ្លួនឯងកំពុងតែទៅទីណា។ ខ្ញុំនឹងទៅកន្លែងនោះជាមួយBianca ហើយកាន់ដៃនាងដើរទៅជាមួយគ្នា។ លើលោកនេះ គ្មានអ្វីដែលមានអារម្មណ៍ល្អជាងនេះឡើយ។ ខ្ញុំក៏ដឹងថា វាច្បាស់ជាល្អជាងនេះ ប្រសិនបើយើងធ្វើវានៅពេលយប់ស្ងាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចរង់ចាំបានឡើយ។
សុបិនចម្លែក-ប៊ីយ៉ានកា ខ្ញុំនៅតែម្នាក់ឯងក្រោយត្រលប់មកពីព្រៃវិញ។ ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាយើងមកដល់នៅពេលណាទេ។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តថា ត្រូវតែចេញទៅម្តងទៀត ព្រោះខ្ញុំច្បាស់ថាអេដម៉ុននិងខ្ញុំប្រហែលជារំលងអ្វីមួយដែលជាតម្រុយសំខាន់ឱ្យយើងរកឃើញអណ្តូងបុរាណមួយនោះមិនខាន ។
រត់ចេញកណ្តាលយប់-ប៊ីយានកា ទីនេះងងឹតស្លុប។ ខ្ញុំស្ទើរតែមិនមើលឃើញអ្វីទាំងអស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនហ៊ានបើកពិលដែលកាន់ក្នុងដៃឡើយ។ គេអាចដឹងថាមានមនុស្សនៅទីនេះ។ ខ្ញុំព្យាយាមលូនចេញពីបន្ទប់ក្រោមដីដោយដើរតាមញាណរបស់ខ្ញុំដើម្បីចេញទៅក្រៅ។ ភ្នែករបស់ខ្ញុំពិតជាសម្របមិនបាននឹងភាពងងឹតនៅជុំវិញសោះ។ មានអារម្មណ៍ថាបេះដូងខ្ញុំលោតស្ទើរតែផ្ទុះចេញក្រៅ។ ខ្ញុំពិបាកដកដង្ហើមណាស់។ ខ្ញុំអស់ពីភ័យខ្លាច ទៅជាស្លន់ស្លោ។
រំពេចនោះគ្នាគេនិងខ្ញុំស្រាប់តែសម្លឹងគ្នាដោយចៃដន្យ។ ខ្ញុំញាប់ញ័រពេលគាត់សម្លឹងមកខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអ្វីទេ។ គេម្នាក់នោះមិនទុកចិត្តខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំក៏គិតថាគ្មាននរណាម្នាក់នៅទីនេះ ក្រៅពីEdmundទុកចិត្តខ្ញុំដូចគ្នាដែរ។
ពួនក្នុងព្រៃជ្រៅជាមួយអូន-អេដម៉ុន ខ្ញុំស្រលាញ់ភាពស្វាហាប់និងការជឿជាក់របស់នាង។ ខ្ញុំចូលចិត្តកាលដែលនាងព្យាយាមប្រឆាំងនឹងខ្ញុំគ្រប់ពេល ទាំងដែលដឹងហើយថា នាងក៏ស្រលាញ់ខ្ញុំខ្លាំងដូចដែលខ្ញុំចង់បាននាងមកក្បែរដូចគ្នា។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងឈរទល់មុខគ្នាដោយនឹងថ្កល់គ្មានចលនា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចង់...
ចូលជំរំជាមួយបង-ប៊ីយ៉ានកា យប់មិញខ្ញុំគេងមិនលក់ទេ ពិសេសនៅកន្លែងដែលខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំអាចទុកចិត្តអ្នកនៅទីនេះបានដែរឬអត់។ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំអាចទុកចិត្តអេដម៉ុនបាន តែគេគឺជាបិសាចជញ្ជក់ឈាម
«រៀបចំ! ប្រញាប់ចាកចេញ Bianca» នាងកាត់សម្តីខ្ញុំធ្វើឱ្យខ្ញុំងាកមុខមកវិញ «ឥឡូវនេះ!» នាងងក់ក្បាល «ខ្ញុំនិយាយមែន!» នាងប្រាប់ទៀតទាំងដើរមករកខ្ញុំ ហើយដាក់ដៃលើស្មារបស់ខ្ញុំ។ ស្នាមញញឹមរលាយចេញបាត់ពីមុខខ្ញុំព្រោះមាត់រ៉ូសស្លេកណាស់ពេលនាងឱនមកខ្សឹបពន្យល់៖ «ទៅលាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃសិន! »
យើងកាន់តែចុះខ្សោយជាមួយនឹងបណ្តាថ្ងៃដែលឆ្លងកាត់។ ខ្ញុំដឹងថាយើងទាំងអស់គ្នាកំពុងព្យាយាមធ្វើពុតដូចមិនមានអ្វីកើតឡើង ប៉ុន្តែការបិទភ្នែកមើលឃើញការពិតទាំងថ្ងៃទាំងយប់ គឺជាទុក្ខសោកធំបំផុតមួយ។
«Bianca?» ខ្ញុំចង់ឱ្យគេហៅឈ្មោះខ្ញុំ ប៉ុន្តែបែរមិនមែនជាសំឡេងគេសោះ។ ក្នុងទិសដៅដំបូង ខ្ញុំឃើញមិត្តរបស់ខ្ញុំ។ មិត្តជិតដិតតែមួយគត់របស់ខ្ញុំ។ នាងមើលមកខ្ញុំ ភ័យនិងឆ្ងល់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំអាចមើលឃើញគ្រប់យ៉ាងដោយភាពតក់ស្លុត គឺខ្ញុំកំពុងដេកមិនមែននៅក្នុងព្រៃឋានសួគ៌ទេ។
ចំណាប់ខ្មាំងប៊ីយ៉ានកា- Bianca «កុំចូលកៀក! មិនមែនគ្នាយើងទេ! ជាពួកមនុស្ស!» ខ្ញុំឮសំឡេងពួកគេបន្ទរមកជុំទិស។ ព្រៃមិនមែនជាមិត្តរបស់ខ្ញុំទេជាពិសេសយប់នេះ រងានិងពេញដោយពួកសត្វទីទុយស្រែក ម្រឹគគ្រហឹម ចចកលូមកពីឆ្ងាយ ខណៈដែលពន្លឺព្រះចន្ទរះមកខៀវស្រងាត់ លន្លង់លន្លោច អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានបំភ្លេចចោលព្រោះឥឡូវនេះខ្ញុំចង់«រស់»
បន្ថែមទៀត

Meysansotheary © 2024.