មិនមែនជាសុបិនទេ…បែកញើស…គាំងចលនាដៃជើង។…ប្រាប់មកថា ពេលនេះខ្ញុំកំពុងដោះស្រាយជាមួយនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់អរូប។ មិនដឹងអរូបអ្វីទេ តែ…អគតិប្រាប់មកថា ថាមានបិសាចនៅជុំវិញខ្ញុំ។ ញាណខ្ញុំត្រូវបានចាប់ដោយកម្លាំងមហិទ្ធិរិទ្ធដែលគេឯងមើលមិនឃើញ បេះដូងខ្ញុំ ប្រាប់មកថា ខ្ញុំជាប់ក្នុងរង្វង់នៃថាមពលមួយ ញ៉ាំងឱ្យរាងកាយមិនអាចធ្វើចលនាបាន។
ខណៈពេលដែលដឹងថាខ្លួនឯងនៅមានការដកដង្ហើមយ៉ាងលំបាក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងប្រឈមនឹង បិសាច។
កាលប៉ុន្មានថ្ងៃមុន អ្នកនិពន្ធជរាដ៏ល្បីម្នាក់នៅជាយក្រុង…
កវីចាស់ លោកតា គ្រួច ហោបានបាត់មុខជាយូរ។ ក្រោយមកគាត់ប្រកាសស្នងតំណែងនិងវិជ្ជាសរសេររឿងខ្មោច ឱ្យអ្នកនិពន្ធជំនាន់ក្រោយដែលមាននិស្ស័យ។ ខ្ញុំបានទៅតែម្នាក់ឯង ព្រោះក្លាយជាអ្នកនិពន្ធល្បីដូចគាត់ មិនមែនអ្នកណាក៏អាចធ្វើបានទេ។ គាត់នៅខេត្តពោធិសាត់។ តំបន់វាលវែងចូលជ្រៅទៅក្នុងប្រមាណជា៣០គីឡូជាង ខ្ញុំបានរុកទៅដល់កូនផ្ទះប្រួកប្រាកមួយពេញដោយគំនរសំរាមសៀវភៅ កខ្វក់ ក្លិន ហើយអារម្មណ៍សង្ស័យណាស់។ មិនស្មានថាគាត់ចំណាស់នេះ អាចរស់នៅឯកាតែម្នាក់ឯង។
កុមារភាពចម្លែក…
នឹកឃើញពីខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំតែងមានការភ័យខ្លាចម្នាក់ឯងស្ងាត់ៗ មិនហ៊ានប្រាប់អ្នកណាទាំងអស់ព្រោះតែងយកការពិតនៃភាពភ័យខ្លាចនេះមកលេងសើចចំអកចំអន់ខ្ញុំ។ ការភ័យខ្លាចជាសម្ងាត់ រឹតតែមានទំហំធំឡើងៗ រហូតដល់ពេញវ័យ ខ្ញុំក៏គិតថា ខ្ញុំមានជំងឺវិកលចរិតជាយូរមកហើយ គ្រាន់តែមិនសារភាពនឹងមិនមានអ្នកណាដឹង។
អន្តេវាសិកដ្ឋានខ្មោច….
ខ្ញុំផ្លាស់មករៀននៅសាកលវិទ្យាល័យខេត្ត។ បន្ទប់នោះ មានខ្មោច។ ៦ឆ្នាំមុនមានអ្នកគ្រូម្នាក់ត្រូវគេសម្លាប់ តែនាយកបានធ្វើដូចជាអ្នកគ្រូក្មេងសម្លាប់ខ្លួនគាត់។ នៅពេលដែលខ្ញុំមកស្នាក់នៅដំបូង ក៏មានអារម្មណ៍ដឹងថាទីនេះមានអ្វីមិនប្រក្រតីទៅហើយ។
យប់ដំបូងខ្ញុំឃើញគាត់អង្គុយយំចុងជើង។ អ្នកគ្រូវិល័យវ័យ២២ឆ្នាំ ត្រូវគេរំលោភសម្លាប់ហើយបិទរឿង។ ខ្លះថា ជាទង្វើនាយកខ្លះថាកូនប្រុសគាត់ធ្វើ ។ ខ្ញុំស្រែកហើយរត់ចេញ។ ម្តងជាពីរដង ខ្ញុំឃើញខ្មោចដដែលៗដូចជាតភាគក្នុងកុន។ ពុកនិងម៉ែ អ្នកភូមិ ប្រាប់ពេទ្យថា ខ្ញុំមានជំងឺផ្លូវចិត្ត។ ហេតុអ្វី? ដោយសារតែមនុស្សទាំងនោះដែលមិនទាន់មានបទពិសោធន៍ជាមួយរឿងទាំងនេះ ឬមិនជឿថាមានអរូបី ឬមានប្រតិកម្មធម្មជាតិ។
ព្យាបាលវិកល៣អាទិត្យ…
មានសាស្ត្រាចារ្យជនជាតិបារាំងមួយរូប ដែលចេះខ្មែរច្បាស់ទាំងនិយាយនិងសរសេរធ្វើការចេញចូលមណ្ឌលនោះ។ គាត់ទាំងនៅកំលោះនិងស្រស់សង្ហាហើយជាមនុស្សស្មោះត្រង់។ ខ្ញុំដឹងល្បិចថា ត្រូវចាកចេញមណ្ឌលចង្រៃនេះដោយវិធីរៀបការ។ ខ្ញុំបានសរសេរពាក្យពេចន៍រំជួលចិត្តជាច្រើន រួចចោលវាតាមបង្អួច។ ដែលគាត់នោះដើរកាត់។ ជនជាតិបារាំងពិតជាបានរើសយកទៅអានមែន។ ត្រឹមពេលមួយសប្តាហ៍ខ្ញុំពិតជាទទួលបានការអាណិតជ្រាលជ្រៅពីបុរសម្នាក់នេះតាមគម្រោងការ។
សម្រាប់ការចោទថា យើងជាមនុស្សឆ្កួត ពួកគេមានហេតុផលវិទ្យាសាស្ត្រសម្រាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ឯខ្ញុំ វាជារបកគំហើញស្ថិតនៅក្នុងជីវិតនិងជំនឿរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំទទួលបានព័ស្តុតាងថា ជំនឿអរូបីទាំងនេះពិតជាមានមែន។
ហេតុផលមួយទៀតហេតុអ្វីបានជាមនុស្សជាច្រើនក្លាយជាអ្នកមានជំងឺចិត្តដោយគ្រាន់តែមើលឃើញឬស្តាប់ឮខុសគេ? ទេ! តាមខ្ញុំមើលអ្នកផ្សេងៗនៅទីនេះ គឺដោយសារតែប្រតិកម្មធម្មជាតិរបស់មនុស្សយើង ងាយ គិតថាខ្លួឯងខុសពីគេគឺឆ្កួត ដោយមិនចង់ឈោងដៃរកជំនួយ មិនចង់និយាយជាមួយនរណាម្នាក់ សុខចិត្តឃ្លាតពីគេឯង ព្រោះតែពួកគេខ្លាចថា អ្នកដទៃសើចចំអក វាយតម្លៃ ឬយល់ឃើញ អ្វីអវិជ្ជមានលើយើង ហើយប្រតិកម្មរបស់ពួកគេបានធ្វើឱ្យយើងឈឺ។
ទីនេះ ពិភពលោកនេះជាអន្ទាក់ដ៏អាក្រក់មួយ។ ខ្ញុំមិនព្រមទេ!
មិនយូរឡើយ ខ្ញុំក្លែងជាសះស្បើយមិននិយាយអំពីខ្មោចឬវិញ្ញាណទៀត រួចបារាំងបានចូលស្តីដណ្តឹងខ្ញុំជាភរិយាពេញច្បាប់។
ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធរឿងខ្មោច…
សរសេរសៀវភៅ! នេះជាវិធីដែលខ្ញុំអាចសរសេរប្រាប់ពិភពលោកនេះ ទាក់ទងនឹងអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងចួបប្រទះ។ គេគិតថា នេះគ្រាន់តែជាបទនិពន្ធ គ្មានអ្នកណាជឿថានោះជាពិសោធន៍ពិតរបស់ខ្ញុំទេ។ រហូតមកដល់ចំណុចនេះ ខ្ញុំអាចនិយាយដោយគ្មានការសង្ស័យថា អារក្ស ខ្មោច អរូបវិញាណ មានពិត ដែលខ្លះមានប្រាថ្នាចាប់មនុស្សទៅធ្វើជាជើងកបចាំទីកន្លែងស្លាប់ជំនួស ហើយខ្លះតាមយាយីយើង ក្នុងលក្ខណៈឃោរឃៅ និងគួរឱ្យរន្ធត់ដើម្បីល្បងនឹងព្រះ។
បាលីទៀន៥…
ពេលខ្ញុំមានផ្ទៃ៣ខែ ម្តាយខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅចួបព្រះសង្ឃល្បីមួយអង្គ។
ចេញពីវត្តមកអាចារ្យម្នាក់បានឱ្យបាលីមួយឃ្លាមកទន្ទេញ ហើយឱ្យខ្ញុំអុជទៀនប្រាំដើម ជុំវិញខ្លួនពេលណាមានអារម្មណ៍អត់ស្រួល។
នៅពេលកូនបាន៧ខែក្នុងផ្ទៃ ស្វាមីបាននាំខ្ញុំមកស្រុកបារាំង។ យប់មួយ អ្វីម្យ៉ាងបានដាស់ខ្ញុំឡើងពីដំណេក។ ខ្ញុំងាកមកមិនឃើញស្វាមីទេតែត្រចៀកនេះ អាចឮសំឡេងគាត់ខ្សឹបខ្សៀវតាមខ្យល់ ក៏មិនដឹងវាមកពីប្រភពណា?
ខ្ញុំបានចេញមកអង្គុយនៅលើសាឡុងក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរបស់យើងហើយរកមិនឃើញគាត់ដដែល។ បន្ទប់គេងនិងផ្ទះទាំងមូលរបស់យើងឥឡូវនេះ គ្រប់កន្លែងត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជាត្រជាក់ទាំងស្រុង ដូចគ្មានម៉ាស៊ីនកំដៅ។
ខ្ញុំហៅប្តីគឺបង សាន San Simón តែមិនមានការឆ្លើយតប។ ខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយនឹងសុបិនភ្នែកស្រស់នេះបានទេ បន្តិចម្តងៗចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថាមិនមានសុវត្ថិភាព ដូចជា អ្នកណាម្នាក់នឹងមកសម្លាប់ខ្ញុំនិងទារកក្នុងផ្ទៃទាំងពេលនេះជឿថា ជាសុបិនផ្នែកមួយក្នុងការគេងរបស់ខ្ញុំ ឬអ្វីមួយជារឿងគួរឱ្យអស់សំណើចសម្រាប់អ្នកស្តាប់តែជាមហន្តរាយផ្ទាល់នៃខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានក្រោកចេញសាឡុងខណៈសីតុណ្ហភាពពិតជាត្រជាក់សែនត្រជាក់។ គ្រប់យ៉ាងហាក់ដូចជាមានអ្វីមួយដែលគួរឱ្យរន្ធត់កំពុងតែនឹងគំរាមកំហែងបណ្តើរៗមកលើខ្ញុំ។
ខ្ញុំពិតជាមិនអាចពន្យល់អារម្មណ៍នេះបានទេ។ អារម្មណ៍ថា ដូចជាមនុស្សរូបអាក្រក់អាក្រីលាក់ខ្លួននៅក្រោមភួយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបារម្ភថាខ្ញុំវង្វេងស្មារតី។
ខ្ញុំបានអុចទៀន៥ឡើងភ្លាមៗ និងសូត្របាលី។
ឮហើយ!
មានអារម្មណ៍ឮប្តីខ្ញុំនិយាយនឹងអ្នកណាម្នាក់ នាចុងម្ខាងទៀតនៃផ្ទះ។ ពួកគេហាក់ដូចជាមិនផ្តោតលើវត្តមានខ្ញុំទេ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំជាអ្នកដើរទៅរកពួកគេ។
បន្ទាប់មកខ្ញុំស្វាមីរបស់ខ្ញុំរឹតច្បាស់ឡើងៗ។ គាត់និយាយជាភាសាអេស្ប៉ាញ។ ខ្ញុំស្តាប់មិនបានព្រោះមិនចេះ។ ពីចម្ងាយខ្ញុំឃើញពួកគេឱបគ្នា ខ្នងប្តីខ្ញុំនិងស្រីម្នាក់ទៀត។
ខ្ញុំត្រូវការពេលវេលាដើម្បីសន្សំចិត្តទប់ទល់ក្តីរន្ធត់។ មិនថាសុបិនឬអ្វី គេបានក្បត់ខ្ញុំ? បាលីនេះជួយឱ្យខ្ញុំដឹងការពិត?
សូរទូរស័ព្ទ!
ខ្ញុំបានបកក្រោយជូតទឹកភ្នែកនិងលើកមកស្តាប់…ជាសំឡេងប្តីខ្ញុំ!
«អូនសម្លាញ់ បងចេញមកទិញអាគុយ គេប្រកាសថាដាច់ភ្លើងមួយម៉ោងទៀត!»
ប្តីរបស់ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទមក?
មិនមាត់ទេ ពីបន្ទប់នេះខ្ញុំអើតទៅមើលប្តីខ្ញុំនៅក្រៅ។ គេមិនបានកាន់ហ្វូនទេ ឱបតែស្រីកំណាន់។ ខ្ញុំឱបក្បាល និងដឹងថា កំពុងតែបាត់បង់ខ្លួនឯងដោយសារជំងឺផ្លូវចិត្តពិតមែន។ ប្តីលើខ្សែទូរស័ព្ទនិងមួយនៅក្រៅ មួយណាពិតទៅ?
ណាកា?
សំលេងលាន់មកពីខាងលើ។ ប្តីខ្ញុំមួយទៀត…គាត់កំពុងបើកបង្អួចកញ្ចក់ឱនមកហៅឈ្មោះខ្ញុំក្នុងឈុតគេង?
ព្រះ!!!
ខ្ញុំដកថយមកក្នុងវិញ ។ អំពូលភ្លើងនៅលើពិដានបានផ្ទុះខូច ម្តងមួយៗ បន្សល់នៅតែពន្លឺទៀនទាំង៥ប្រភព។
ខ្ញុំរន្ធត់ ថយផ្អែកតុបាយ ទាំងប្រាណបែកញើសជោក។
បង្គោលដែកធ្ងន់ៗ ដែលឆ្លាក់ក្បាច់រ៉ូម៉ាំងនិងដែលធ្លាប់តែព្យួរតែកតោក នៅតាមសាលធំៗនាដងផ្លូវ ស្រាប់តែរំជួលនៅខាងក្រៅផ្ទះដោយយោលយោគពីម្ខាងទៅម្ខាងទៀត…ប៉ុន្តែ ព្រះអើយ! បង្គោលនោះធំ និងធ្ងន់ណាស់ តើខ្យល់អីបោកវាឱ្យរេបាន?
ខ្ញុំខំគោះខ្លួនឯង ក្តិចខ្លួនឯងឱ្យភ្ញាក់ឡើង ហើយពេលដែលគ្រប់យ៉ាងមិនព្រមរលាយវិញសោះ ខ្ញុំបានស្រែកខ្លាំងថា៖
«ឈប់ទៅៗៗៗៗ»
ខ្ញុំស្ទើរតែចាប់ផ្តើមយំព្រោះអំពូលខូចអស់ហើយ ខ្ញុំមានតែប្រញាប់ទៅច្បាមចាប់យកទៀនមួយមកកាន់ហើយឈានរកឡើងជណ្តើរទៅលើវិញគិតថា ខាងក្រោមនេះអាចជារូបភាពបញ្ឆោត សង្ឃឹមថា ប្តីខ្ញុំកំពុងគេងនៅលើគ្រែ។
អ្នកណាសម្លាប់គាត់?
ទីបំផុតខ្ញុំបានទន់ជើងសន្លប់ព្រោះនៅលើគ្រែគឺប្តីខ្ញុំបានស្លាប់ទាំងបើកភ្នែកនិងស្ថិតក្នុងថ្លុកឈាម។ កាំបិតមួយដោយលើទ្រូងគាត់។
ក្រោយពេលប្តីខ្ញុំស្លាប់បាន៩ថ្ងៃ ទើបខ្ញុំចេញពីបន្ទប់ Coma ។
ទាំងមានផ្ទៃពោះ ខ្ញុំត្រូវបានគេយកទៅបន្ទប់ស្នាក់ដោយឡែកមួយដែល ខ្ញុំជឿថា គេទុកបង្ខាំងសម្រាប់ព្យាបាលមនុស្សសរសៃប្រសាទនៅស្រុកខ្មែរវិញ។
ពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានបំបែកចេញពីមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលខ្ញុំស្រលាញ់ លើកនេះ ខ្ញុំមិនជូរចត់ពេកទេ យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំមានទារកក្នុងផ្ទៃ។
តែច្រើនថ្ងៃកន្លងផុតទៅ ម្តាយខ្ញុំក៏មិនដែលឃើញមកសួរសុខទុក្ខខ្ញុំម្តងណាសោះ។ ខ្ញុំចង់សួរនាំគាត់អំពីឃាតករដែលធ្វើឃាតស្វាមីខ្ញុំ ខ្ញុំមិនឃើញនរណាមកសោះ។ រឿងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រែកយំម្នាក់ឯង។
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំត្រូវបានគេមកសួរសុខទុក្ខមែន។ ដោយអំណរ ខ្ញុំខំចេញទៅបន្ទប់រង់ចាំ ប៉ុន្តែមិនមែនអ្នកផ្ទះទេ គឺអាចារ្យដែលបានប្រគល់ទៀន៥និងបាលីមកឱ្យខ្ញុំ។
«ឯណាម្តាយខ្ញុំ?» ខ្ញុំពោលសួរគាត់។
«ក្មួយចង់ចួបគាត់ធ្វើអ្វី?»
«ខ្ញុំចង់ឱ្យគាត់រកអ្នកស៊ើបថា អ្នកណាសម្លាប់ប្តីខ្ញុំ!»
អាចារ្យបើកភ្នែកមូលសម្លឹងខ្ញុំដោយស្រពោន។
គាត់បើកទូរស័ព្ទឱ្យខ្ញុំមើល។ វីដេអូទីមួយ…ខ្ញុំខ្ទប់មាត់។ ប្តីខ្ញុំកំពុងដេក ឯខ្ញុំបានលើកកាំបិតសស្ងាចនិងវែងស្រួចមួយពីផ្ទះបាយមកចាក់គាត់ច្រឹប!!!
ទេ!
«គឺកូនឯងមានបិសាចក្នុងខ្លួន!» អាចារ្យប្រាប់ខ្ញុំដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។
ខ្ញុំក្រោកថយ ពីកៅអីសន្ទនា គាត់ក្រោកមកតាម ហើយពន្យល់ខ្ញុំថា បាលីទៀន៥ គាត់ឱ្យខ្ញុំការពារ តែខ្ញុំមិនបានដុតគ្រប់ពេលទេ ។ ខ្ញុំដុតពេលខ្ញុំសម្លាប់ប្តីរួច និងចុះមកប្រុងចាក់ខ្លួនឯងព្រោះចង់យកកូនក្នុងផ្ទៃចេញ។
ហេតុអ្វី? ខ្ញុំជាមនុស្សឆ្កួតមែនទេ?
អាគមក្នុងសៀវភៅឈាម…
ខ្ញុំបានស្រែកសួរគាត់ទាំងកំហឹងព្រោះខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនឆ្កួតឡើយ។
អាចារ្យពន្យល់ប្រាប់ខ្ញុំថា៖
«ប្រហែលចៅបានទទួលយកអាគមណាមួយអំពីអ្នកណាម្នាក់! វាពាក់ព័ន្ធនឹងឈាម! បិសាចនេះត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយឈាម វាអាចនឹងនៅក្នុងខ្លួនចៅ ហើយធ្វើទុក្ខចៅឯងជានិច្ច ឱ្យសម្លាប់គ្រប់មនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់ចៅ ហើយទាល់តែរកអ្នកស្នងបាន ទើបចៅផុតពីវា!»
«កុហក!»
ខ្ញុំលើកកៅអីសំពងគាត់ផូង។ កម្លាំងមកពីណាសម្បើមម្ល៉េះ? ខ្ញុំសំពងគាត់ហើយសំពងទៀតទោះប៉ូលីសស្រីៗរត់ចូលមកច្រើនយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំមិនឈប់ដែរ។
កម្លាំងខ្ញុំគឺលើកកៅអីស្រាលស្ងើក វាយប្រហារតាអាចារ្យដូចគាត់មានទំហំប៉ុនកណ្តុរប៉ុណ្ណោះសម្រាប់ខ្ញុំ។
«ឈប់ !! ឈប់ណ៎ា ថាឱ្យឈប់!!» ប៉ូលីសស្រីៗភ្ជង់មកហើយ ក៏ខ្ញុំមិនខ្ចីធ្វើដឹង។
ខ្ញុំឮសំឡេងខ្លួនឯងគ្រហឹមហើយព្រមានឮៗថា៖
«ក្មេងស្រីនេះជាទាយាទរបស់អញ! អញជាអ្នកគ្រប់គ្រងវិញាណវា! បាលីកំប៉ិកកំប៉ុកឯងស្មានថាឈ្នះបាន?»
ខ្ញុំនឹកឃើញសំឡេងនេះហើយ ជាសំឡេងអ្នកនិពន្ធរឿងខ្មោចដ៏ល្បី លោកតា គ្រួចហោ។
ឱ! ថ្ងៃដែលខ្ញុំទៅរកគាត់នោះ តាមពិតគាត់មិនមែនស្នងវិជ្ជាតែងនិពន្ធអ្វីមកឱ្យខ្ញុំទេ គឺគាត់ឱ្យបិសាចមួយនេះមកសណ្ឋិតលើខ្ញុំវិញជំនួសគាត់។
គាត់នៅឯកោព្រោះគាត់បានសម្លាប់មនុស្សដែលគាត់ស្រលាញ់អស់ទៅហើយ? គាត់បានឱ្យសៀវភៅមួយមកខ្ញុំ…ក្នុងនោះសុទ្ធតែឈាម…ខ្ញុំខ្លាចណាស់តែហួសពេលហើយ។
ពេលវិលមកផ្ទះ ខ្ញុំឃ្លានសរសេរតែរឿងខ្មោច។
ពិតណាស់ខ្ញុំលែងជាខ្ញុំដូចពីមុនទៀតហើយ។
ផូង!
ខ្ញុំរបូតកៅអីពីដៃ!
រាងកាយខ្ញុំផ្កាប់ទៅមុខ…បិសាចធ្ងន់កណ្ឌុកមួយបានចាកចេញពីខ្លួនខ្ញុំ។ វាខ្មៅនិងធំ។ វារសាត់ចេញបានដោយគ្មានអ្នកណាឃើញ សល់តែខ្ញុំដែលខំស្ទាបកូនក្នុងពោះ។ បើដឹងអ៊ីចឹង ថ្ងៃនោះខ្ញុំមិនទៅស្នងវិជ្ជាពីតាចាស់កំណាចទេ។
ចប់
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ