តើអ្នកណាខ្លះជឿថា ក្នុងលោកនេះមានអ្នកចិញ្ចឹមព្រលឹងខ្មោច? តស់! មកស្តាប់រឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំនិងគ្រួសារ។
ខ្ញុំជាមួយអូនមិនា បានផ្លាស់មកខេត្តកោះកុង និងស្នាក់នៅបម្រើការងារម្នាក់ធ្វើការរាជការ ម្នាក់ធ្វើការធនាគារ។ ការរស់នៅតំបន់សមុទ្រនេះ ព្រោះនាងជាគ្រូត្រូវបំពេញការងារនៅខេត្ត ហើយយើងមិនមានកម្មសិទ្ធិផ្ទះទេ ដូច្នេះនេះជាផ្ទះជួលដំបូងមួយនៃជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកយើង។
ផ្ទះដែលយើងស្នាក់នេះពិតជា មានខ្យល់ធម្មជាតិ ទេសភាព ស្អាតព្រោះនៅក្បែរដៃសមុទ្រ។ ក្រោយផ្ទះមានដើមកោងកាងខ្លះ តែមិនប៉ះផ្ទាល់ជាប់នឹងជញ្ជាំងផ្ទះទេ រំលងប្រហែលជា៣០ម៉ែត្រ ទើបដល់ព្រៃកោងកាងនោះ។
តាមពិតមិនាជាមនុស្សខ្លាច ហើយតែងនិយាយថា នាងសង្ស័យថា ផ្ទះនេះមានខ្មោច ។
ផ្ទះដែលយើងបានជួលស្នាក់នៅនេះជាកន្ទុយដីនៃផ្ទះវីឡាតឿរចនាបថចាស់មួយតែគេសម្អាតនិងតុបតែងថ្មីប្រណីតគួរសមនៅផ្នែកខាងមុខដែលម្ចាស់គេស្នាក់នៅ។
នោះជាកូនវីឡាតឿប្រក់ក្បឿងមិនមានជាន់លើទេ។ ហើយល្វែងខាងក្រោយនេះ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធត្រូវគេជួលឱ្យនៅ។ ខ្ញុំជឿថា ពីដើមទីក្រោយនេះអាចជាផ្ទះភ្ញៀវ មិនមែនសម្រាប់គូលីអ្នកបម្រើឡើយ ពីព្រោះមានបន្ទប់គេងស្អាតបែរមុខទៅសួន មានកញ្ចក់ធំថ្លា មើលទៅក្រៅឃើញយ៉ាងរមនា ឯបន្ទប់ទឹកក៏ធំទូលាយ និងកូនបន្ទប់ចង្ក្រាន្តស្ថិតក្រោមសំយ៉ាបក្បែររបងរៀបចំត្រឹមត្រូវ។
បងម្ចាស់ផ្ទះឈ្មោះយ៉ា ជាមនុស្សមិនមាត់មិនកម្នាក់ គាត់ជាអ្នកស្នងដីនេះពីជីតាគាត់ ។ ឮថាប៉ាម៉ាក់គាត់ស្លាប់តាំងពីគាត់មានអាយុ២ឆ្នាំ ហើយភរិយាគាត់ធ្វើដំណើរទៅសិក្សាបន្តបណ្ឌិតនៅបរទេស។
ពីកូនវីឡារបស់គាត់មកដល់កន្លែងដែលប្តីប្រពន្ធខ្ញុំស្នាក់នៅនេះ ចម្ងាយប្រហែលជា៨ទៅ៩ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ហើយសួននោះបាំងដោយកូនសួនតូច មានដើមទឹកដោះគោ និងដូង។
តាំងពីរើមកនៅទីនេះមិននិយាយថា ធ្លាប់ឮសំឡេងមនុស្សប្រលែងគ្នាកក្អឹកកណ្តាលយប់ចួនដូចជាមានគូស្នេហ៍ខ្សឹបខ្សៀវចែចង់គ្នា។ មុននឹងជឿនាង ខ្ញុំអង្អែលស្មាប្រពន្ធថ្មោងថ្មីម្នាក់នេះដោយព្យាយាមថា លួងកុំឱ្យនាងគិតច្រើន តែតាមបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ទោះណាជាខ្ញុំមិននិយាយចេញមក តែខ្ញុំយល់ថា មិនាបានងប់ជឿលើកុនរឿងខ្មោចថៃនិងជប៉ុនពេកហើយ។
នាងរអ៊ូបែបនេះ រាល់ថ្ងៃរហូតបានមួយសប្តាហ៍ដែលយើងរស់នៅជាមួយគ្នា នាងក៏លែងនិយាយអ្វីព្រោះធ្លាក់ខ្លួនគ្រុនសម្រាកផ្ទះ។ ពេលមិនាឈឺ នេះហើយក៏ចិត្តខ្ញុំនៅតែរក្សាការគិតដដែលថា សង្ស័យតែនាងមានសុខភាពផ្លូវចិត្តមិនល្អដោយសារទម្លាប់មើលតែកុនខ្មោច។ នាងលេបថ្នាំបានពីរថ្ងៃនៅតែឡើងកំដៅ មិនស្បើយអាការៈគ្រុន បែរជាក្តៅរវើរវាយនិយាយផងស្រែកផង ខ្ញុំក៏ភ័យហើយនាំនាងមកគ្លីនិកនៅជិតផ្សារ។
ថ្ងៃដែលខ្ញុំនាំមិនាទៅពេទ្យឯកជនក្បែរផ្ទះ មានអ្នកមកខ្សឹបនឹងខ្ញុំថា ផ្ទះនោះធ្លាប់មានគេមកជួលនៅដែរ តែមិនមានអ្នកណានៅបាន។
ចិត្តខ្ញុំមិនសប្បាយទេ ពេលពេទ្យប្រាប់ថា នាងខ្វះឈាមនិងហើមសួត។ មុនពេលសម្រេចចិត្តហៅបងប្អូន មកជួយនាំមិនាទៅពេទ្យរដ្ឋ ខ្ញុំក៏ចាប់អារម្មណ៍ឃើញថា ពូម្នាក់ ជាអ្នកធ្វើអនាម័យនៅទីនោះ ហាក់មានអ្វីមួយរារែកក្នុងការនិយាយប្រាប់ខ្ញុំ គាត់មើលមករហូត ហើយក្រៀមក្រំ។
ទីបំផុតខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តស្កាត់រកគាត់នៅជ្រុងសួនក្បែរដៃសមុទ្រហើយសាកសួរគាត់ស្ងាត់ៗ។
«ពូដឹងរឿងអីទាក់ទងនឹងផ្ទះបងយ៉ា?»
ពូនោះសម្លឹងមកខ្ញុំដូចអាណិត។ គាត់គ្រវីក្បាលតិចៗជាចម្លើយថា មិនដឹង។ តែខ្ញុំព្យាយមចាប់ដៃគាត់ពេលគាត់បម្រុងចេញទៅធ្វើការគាត់វិញ។
«ប្រពន្ធខ្ញុំមុនពេលឈឺ ប្រាប់ថានាងឮសំឡេងចម្លែកៗ គាត់គិតថា មនុស្សប្រលែងគ្នា។»
ពូនៅស្ងៀមវិញដោយសំងំសញ្ជឹងគិត។
ខ្ញុំចង់ដឹងណាស់ បានឱកាសក៏ខ្សឹបខ្សៀបជាមួយគាត់៖
«ជុំវិញនោះគ្មានអ្នកនៅទេ បើមានគេប្រលែងឬក៏ខ្សឹបគ្នា ម្តេចឮដល់ផ្ទះវីឡាបងយ៉ាបាន ឬមួយអាចដែរ អាចមានខ្មោចលង?»
«ក្មួយជាអ្នកមកជួលទីប្រាំមួយហើយ! ហឹម អ្នកដែលមកជួលផ្ទះលោកយ៉ារស់នៅ ជាស្ត្រីវ័យកណ្តាល ម្នាក់ ដែលមិនបានពីរអាទិត្យផងបានស្លាប់ទាន់ហន់ដោយជំងឺសសៃឈាមស្ទះ!»
«នៅក្នុងផ្ទះដែលខ្ញុំនៅ?»
ទោះណាជាបានធ្វើមុខសាកសួរឡើងដូចធម្មតា តែតាមពិតក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំស្លុតឡើងៗហើយ។
តាមពិត ពីដំបូងឡើង ខ្ញុំនិងមិនា សម្រេចមកស្នាក់នៅផ្ទះបងយ៉ាម្នាក់នេះ តាមរយៈបងប្រុសរបស់មិនាដែលជាមិត្តរបស់បងយ៉ា។ គាត់ប្រាប់មកថា បងយ៉ាយកតម្លៃថោក មិនគិតថ្លៃភ្លើងលើស និងជាមនុស្សស្ងប់ស្ងាត់ ស្រួលរស់ក្បែរ។ ណាមួយកន្លែងនេះជិះមិនដល់បីនាទីដល់សាលាដែលមិនាបង្រៀន និងកន្លែងធ្វើការខ្ញុំហួសពីនោះតែ៣ផ្លូវប៉ុណ្ណោះ។
«អ្នកស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ដាឡែន នៅក្មេងប្រហែលជា៤០ឆ្នាំ នៅពេលដែលស្លាប់។ ប្តី និងកូន ៗ របស់គាត់
ពេលដែលមកទទួលសព ពួកគេស្ទើរ តែមិនជឿថា អ្នកគ្រូដាឡែនមានបញ្ហាសុខភាពទេ! អ្នកគ្រូនោះមកស្នាក់នៅផ្ទះរបស់លោកយ៉ាតែម្នាក់ឯងព្រោះបានទទួលការងាររៀបចំគម្រោងសាងសង់ស្ពានមួយ! នាងជាអណិកជនខ្មែរអូស្ត្រាលី!»
ខ្ញុំតាំងចិត្តថា មិនប្រាប់មិនា និងសាច់ញាតិពីរឿងនេះទេ ព្រោះមិនចង់ធ្វើឱ្យពួកគេភ័យខ្លាច។ តាមខ្ញុំដឹង គ្មានអ្នកជិតខាងណាម្នាក់នឹងនិយាយអ្វីជាមួយពួកគេទេ ព្រោះជុំវិញនេះ មានឃ្លាំងមួយធំ មានកម្មករច្រើនតែពួកគេរវល់ប្រញឹក មិនដែលចេញពីរបងមកនិយាយលេងទេ ម្ខាងទៀតជាស្ថាប័នរដ្ឋដែលមានមន្ត្រីមកចេញចូលតែពេលថ្ងៃ ចំណែកពីល្ងាចដល់ព្រឹកគឺស្ងាត់ស្ងៀម។
«តាំងពីពួកយើងផ្លាស់មក ប្រពន្ធខ្ញុំខ្លាចរាល់ថ្ងៃ !»
«បើអ៊ីចឹង ក្មួយរកកន្លែងថ្មីហើយរើចេញទៅ!»
ខ្ញុំនៅសម្លឹងគាត់ភ្លឹះៗ។ គាត់ដកដង្ហើមធំហើយប្រាប់ខ្ញុំវិញថា៖
«មិនមែនអណិកជននោះលងទេ ! តែ…ប្រយ័ត្នម្ចាស់ផ្ទះនោះ!»
ថាចប់កាលណា ពូគាត់ក៏បង្ហាញចេតនាចង់ចាកចេញ ដូចជាខ្លាចថា អាចមានគេឃើញនិងបន្ទោសគាត់ ដែលមិនធ្វើការបែរជាមកឈរនិយាយជាមួយខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែមុននឹងទៅ គាត់មិនដាច់ចិត្តនឹងខ្ញុំក៏ឆ្លៀតប្រាប់ខ្ញុំថា នៅស្ទឹងវែង (ឈ្មោះឃុំមួយក្នុងស្រុកស្មាច់មានជ័យ)មានអាចារ្យចាប់ខ្មោចម្នាក់ល្បី ឈ្មោះលោកតាលាវ។
ពេលមកដល់ពេទ្យរដ្ឋ ភរិយាខ្ញុំមានភាពធូរស្រាលឡើងៗ។ ពេទ្យថា នាងលើសឈាមខ្លាំង និងឱ្យតមអាហារប្រៃ ឬការភ័យខ្លាច ព្រួយបារម្ភសព្វសារពើ។
តាមពិតមិនាទើបតែមានវ័យ២៨ឆ្នាំ ម្តេចនាងលើសឈាមទាន់ហន់បើមិនធ្លាប់ដែលមានប្រវត្តិលើសឈាមផង?
«យើងរើទៅនៅផ្ទះសំណាក់សិនបើអូនមិនចង់ត្រឡប់ទៅវីឡានោះ!»
ខ្ញុំប្រាប់នាងបែបនេះ នាងញញឹម ព្រមជាមួយខ្ញុំ តែបងប្រុសនាងដែលទើបតែមកដល់ពីភ្នំពេញមិនសប្បាយចិត្តទេ។
គាត់ថា គាត់មិនចង់ឱ្យពួកយើងចេញឆ្ងាយពីបងយ៉ាឡើយ គាត់ទុកចិត្តបងយ៉ាថានឹងជួយតាមមើលពួកយើងឱ្យ។ ខ្ញុំមិនចង់និយាយប្រឆាំងនឹងបងថ្លៃទេព្រោះគាត់ដូចជាមានការជឿទុកចិត្តលើមិត្តរបស់គាត់ពេក តែខ្ញុំបានបង្ហើបថា៖
«បងយ៉ាមិនទាន់ទាំងដឹងថា មិនាឈឺផង !!! គាត់មិនបានមកអើតសួរនាំអីទេ ឃើញទេ! ឱ្យគាត់រក្សាពួកខ្ញុំម៉េច?»
មិននិយាយប្រាប់បងនាងដែរថា៖
«ខ្ញុំមិនចូលចិត្តបន្ទប់ហ្នឹងទេ ជាពិសេសនៅពេលយប់! ផ្ទះនឹងចម្លែក! ម្ចាស់ផ្ទះជាជំនាងដូចជាមានអ្វីមួយចង់ប្រាប់ខ្ញុំ!»
បងប្រុសគេស្តាប់ចប់ហាក់ខឹងនឹងប្អូន តែមិនមាត់មិនក ក្រោកដើរចេញ។ មកដល់ក្រៅ បងប្រុសមិនាផ្ទាល់ឈ្មោះបងសីហា បានទះស្មាខ្ញុំហើយរអ៊ូ៖
«មនុស្សវានេះ គិតតែពីអារឿងខ្មោចព្រាយហ្នឹង! ស្មានថាពេលវាមានប្តីហើយ វាលែងអ៊ីចឹង! ធ្វើដល់គ្រូគេ…គំនិតមើលតែក្មេងបៀមដៃ! អើ បើថានេះ ចាំយប់នេះបងទៅដេកមើលមុខខ្មោចចេញ!»
ដោយមិនាមានម្តាយគេ និងប្រពន្ធបងសីហាមកនៅជាមួយ ពួកគេគេងកំដរនាងនៅពេទ្យ ខ្ញុំនឹងបងសីហាមកសម្រាកនៅផ្ទះបងយ៉ាវិញ។
យប់នេះ មេឃត្រជាក់ព្រោះភ្លៀងរលឹម។
បន្ទប់ជួលនេះ មិនដើរតាមទ្វារធំពីមុខវីឡាទេ ប៉ុន្តែមានកូនទ្វារចំហៀងមួយ ចៀសវាងរំខានដើរកាត់ម្ចាស់ផ្ទះ។
«វីឡាបើកតែភ្លើងក្រៅរានហាល បានន័យថាអាយ៉ាមិននៅផ្ទះវាប្រហែលទៅកំពង់សោមឬទៅថៃ បានជាមិនដឹងប្រពន្ធឯងឈឺ!»
តាមឮមកគឺថា បងយ៉ានេះ ជាអ្នករកស៊ីទិញលក់ទំនិញនាំចេញនាំចូលសម្ភារៈសំណង់។ គាត់ជាគ្រួសារធូធារតាំងពីជីដូនជីតាមក និងធ្លាប់បានជួយបងប្រុសមិនាច្រើនដែរជាហិរញ្ញវត្ថុ កាលពីគាត់ឡើងទៅរៀននៅភ្នំពេញជាមួយគ្នាប្រមាណជាង៦ឆ្នាំមុន។
ទំនាក់ទំនងពួកគេយ៉ាងណាខ្ញុំមិនសូវរវល់ទេ តែបងយ៉ានិងបងប្រុសមិនាជាមនុស្សទុកចិត្តគ្នាបានជាយើងជួលទីនេះបានថោកខ្លាំង ត្រឹមតែ៣៥ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
ពេលខ្ញុំលូកដៃចូលទៅបើកភ្លើងបន្ទប់មុននឹងឈានជើងចូល ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រោះចាំបាន មុនពេលចេញមក ខ្ញុំបានដាក់រោយអង្ករមួយសំណុំនៅលើកម្រាលជើង។
«ក្មួយទៅផ្ទះវិញ ចង់ដឹងទីនោះមានខ្មោចមែនឬអត់ ដាក់អង្កររោយមាត់ផ្លូវបើខ្មោចចង់ចូលវាត្រូវវាសអង្ករចេញ!»
អារម្មណ៍ភ័យខ្លាចខ្ញុំបានកើតមានឡើងយ៉ាងចម្លែក ។
ខណៈដែលបងសីហាមកដល់គាត់ឈរមើលខ្ញុំពីក្រោយ ប្រហែលមិនធ្លាប់ឃើញខ្ញុំមានអារម្មណ៍បែបនេះ។
«បង! ខ្ញុំបានទៅជួបអាចារ្យ ទូលសួររឿងមិនាឈឺចម្លែក គាត់ឱ្យរោយអង្ករនៅទ្រនាប់ជើងមាត់ទ្វារបន្ទប់ឥឡូវម៉េចគ្មានសល់មួយគ្រាប់?»
ដៃបងសីហាកាន់ទូរស័ព្ទនៅឡើយ។ មុននេះគាត់ប្រាប់ថា គាត់ខលទៅរកបងយ៉ា។ អាការៈគាត់ពេលនេះ គឺខលបងយ៉ាមិនចូល។
មានអារម្មណ៍ថា គ្រប់យ៉ាងចម្លែកនិងស៊ីចង្វាក់គួរឱ្យសង្ស័យ។ បងសីហាសម្លឹងកម្រាលជើង ហើយខ្ញុំបានហៅគាត់ចូលមកនិងបានរៀបរាប់ពីគ្រប់យ៉ាងរួមទាំងទីនេះធ្លាប់មានអ្នកស្លាប់។
«វាមិនដែលនិយាយទេ! អាយ៉ា មិនដែលនិយាយពីរឿងមានគេស្លាប់នៅនេះសោះ!»
គាត់ភ្លាត់មាត់ឡើងដោយធ្វើភ្នែកស្រឹមគិតល្អិតល្អន់។ ការមិនពេញចិត្តរបស់គាត់ចំពោះខ្ញុំអាចនឹងមានដែលខ្ញុំបានរើសអើងទីនេះទាំងដែលមិត្តគាត់ខំចិត្តល្អទទួលយើងស្នាក់នៅ តែខ្ញុំនៅចចារនិយាយថា៖
«ខ្ញុំក៏មិនជឿអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចប្តូរផ្តាស់របស់មិនាដែរ តែដល់ឮមកច្រើនប្រភព វាពិតជាចម្លែក! ប្រសិនបើអ្នកគូរប្លង់ម្នាក់នោះមកដេកស្លាប់ក្នុងបន្ទប់នេះ ម្តេចបងយ៉ាមិនប្រាប់? គាត់ខ្លាចយើងមិនជួល? ទេ លុយហ្នឹងមិនស្មើគាត់ហូបគុយទាវផង តើអីទៅជាបំណងគាត់?»
«តែ…អាណាគេមកយកអង្ករចេញពីទ្រនាប់ជើងនេះ?»
បងសីហាសួរខ្ញុំដូច្នេះ គាត់ដូចប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ក៏មានអារម្មណ៍ចម្លែកដែរ។ បានឱកាសខ្ញុំសារភាពនឹងគាត់៖
«បង! មីងម្នាក់ដែលកត់ឆ្នោតនៅច្រកក្រៅ ខ្ញុំឈ្លេចសួរ គាត់ថា ពូជនេះពីដើមឡើយជាគ្រួសារចិញ្ចឹមវិញ្ញាណ…ចិញ្ចឹមព្រលឹង…!»
បងសីហាចំហមាត់សម្លឹងខ្ញុំភ្លឹះៗ។ ខ្ញុំនិយាយបង្ហើយ៖
«ពេលខ្ញុំជម្រាបលោកតាលាវ គាត់លើកឡើងថា បើគេជាពូជអ្នកចេះចិញ្ចឹមព្រលឹងមែន គេខ្លាចអង្ករណាស់!»
ភ្លាមនោះ ទូរសព្ទរបស់បងសីហារោទ៍ គាត់បង្ហាញខ្ញុំអេក្រង់ឈ្មោះYA។ គ្រាន់តែឃើញឈ្មោះនេះក៏ពួកយើព្រឺដែរ។
«អឺ» បងសីហាឆ្លើយ។
«ឯងនៅឯណា?» បងយ៉ាសួរមកតាមទូរស័ព្ទស្រួយស្រោក។
«មកដល់កោះហើយ!»
«អ៊ីចឹង? នៅណានេះ?» បងយ៉ាដេញសួរបងសីហា។
«នៅពេទ្យ អាមិនាឈឺ!»
«អូ!»សំឡេបងយ៉ាដូចជាភ្ញាក់បន្តិច។ ខ្ញុំនៅស្ងៀម ក៏មិនយល់ច្បាស់ដែរថា ម្តេចបងសីហាកុហកបងយ៉ាថានៅពេទ្យ?
«អញជិតដល់ផ្ទះហើយ មកដេកនេះមក!» បងយ៉ាបញ្ជាក់។
បងសីហាដើរចេញទៅក្រៅនិយាយហ្វូន ខ្ញុំចូលមករៀបចំអីវ៉ាន់ប្រពន្ធដែរព្រោះយើងសម្រេចថា រើចេញទៅនៅផ្ទះសំណាក់។ នឹកឃើញដល់រឿងចិញ្ចឹមព្រលឹង យប់នេះ ដូចជា…មិនបាច់ដេកនៅហ្នឹងក៏ល្អ។ ដោយមិនស្រណុកចិត្តសោះ ខ្ញុំនឹកដល់លោកអាចារ្យឈ្មោះលាវ ដែលខ្ញុំបានទៅសុំយោបល់កាលពីម្សិលមិញ ខ្ញុំដាច់ចិត្តខលទៅគាត់ទាំងរាត្រី។ ដោយគាត់មិនទាន់សម្រាន្ត ខ្ញុំជម្រាបអាចារ្យលាវថា៖
«លោកតា ខ្ញុំជឿថាបន្ទប់នេះមានខ្មោច ព្រោះពេលចៅមកដល់ក៏បាត់អង្ករអស់ពីមាត់ទ្វារ!»
«ចៅចូលចង្ក្រានបាយ រកអង្ករមកថែម ដាក់ក្បែរដៃ បើមានអ្វីមួយមិនស្រួល ចោលវានឹងអង្ករ ហើយចាកចេញមកក្រៅបរិវេណនោះ ! បើខ្មោចជាវិញ្ញាណដែលស្លាប់ចាំកន្លែង វាអាចត្រូវគាំងនឹងអង្ករស ហើយមិនអាចប្រដេញតាមចៅទេ!»
ខ្ញុំក្រោកទាំងបែកញើស ទៅច្បាមអង្ករមកច្រកពេញហោប៉ៅខោ។ បងសីហាដែលជាបងប្រុសរបស់ប្រពន្ធខ្ញុំ ត្រឡប់មកក្នុងផ្ទះវិញ ខ្ញុំក៏និយាយរឿងទាំងនេះប្រាប់គាត់ ទាំងដែលដៃខំព្យាយាមរៀបចំអីវ៉ាន់យ៉ាងញាប់។
ចាប់អារម្មណ៍ថា បងសីហាក្រឡេកពិនិត្យជុំវិញបរិវេណនេះ គាត់ក៏ធ្វើទឹកមុខស្ងួតហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថាយើងមិនដឹងអ្នកណាយ៉ាងម៉េចទេ ដូច្នេះបងចង់សាកល្បងរឿងមួយ។
ខ្ញុំនិយាយយ៉ាងញាប់ថា៖
«បងអ្ហា៎! ខ្ញុំចង់វិលត្រឡប់ទៅមន្ទីរពេទ្យវិញ មិនដេកបន្ទប់នេះទេ!»
ប៉ុន្តែបងថ្លៃខ្ញុំ គាត់បានបដិសេធឡើងថា៖
«យប់ជ្រៅពេកហើយ! សូម្បីពេទ្យក៏ដេកមិនចុះគ្នាដែរ!»
ដូច្នេះគាត់ប្រាប់ឱ្យខ្ញុំលាក់ទុកអីវ៉ាន់ទាំងអស់ដែលបានរៀបចំអម្បាញ់មិញកុំឱ្យមានការសង្ស័យ។ សម្តីគាត់ដូចជាគិតថា បងយ៉ា អាចនឹងមកដល់ហើយចូលមកដល់បន្ទប់នេះ ជួបជាមួយពួកយើង?
មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់បានឱ្យខ្ញុំបិទភ្លើងធ្វើដូចជាគ្មានអ្នកណានៅ ហើយខ្លួនគាត់ចេញទៅក្រៅចាក់សោបន្ទប់ពីខាងក្រៅ ដោយផ្លោះចូលមកក្នុងតាមបង្អួចសំងំជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់ហើយថា បងថ្លៃម្នាក់នេះ គាត់កំពុងតែសង្ស័យលើបងយ៉ា។
ចំណែកខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដែលគិតដល់ទេថា បងយ៉ាមានបញ្ហា។ មិត្តរបស់គាត់គ្រាន់តែលាក់ពួកយើងពីរឿងមរណភាពរបស់អ្នកគូរប្លង់ ក៏មិនមែនមានន័យថាបងយ៉ាជាមនុស្សអាក្រក់ដែរ។
កំពុងតែគិតចុះឡើងៗ ភ្លាមនោះ ពួកយើងបានឮស្នូរឈប់ឡាននៅមាត់ទ្វាររបងខាងមុខ។
ខ្ញុំស្គាល់សំឡេងឡានរបស់បងយ៉ាច្បាស់។ ងាកទៅ ឃើញបងសីហាសំងំសឹងតែមិនហ៊ានដកដង្ហើម។
«ធ្វើដូចជាយើងមិននៅទីនេះ!»
គាត់ខ្សឹបហើយទាញខ្ញុំមកពួនលឹបក្រោមបង្អួច។
ដោយនេះជាយប់ជ្រៅម៉ោងជាង១០ហើយខាងក្រៅមានភ្លៀងធ្លាក់ស្រឹបៗផង ដូច្នេះគ្រប់យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ល្អធ្វើឱ្យយើងអាចឮសូរសម្រឹបជើងរបស់បងយ៉ាដែលបានឈានមក។
នៅពេលគាត់មកកាន់តែដល់ជិតបន្ទប់ បេះដូងខ្ញុំលោតសែនញាប់។ ខ្ញុំមិនដឹងថា បងសីហារកឃើញអ្វីអំពីមិត្តគាត់ទេ តែខ្ញុំដូចមានសង្ស័យខ្លាំងឡើងៗមែន ថា តើបងយ៉ាមកទីនេះធ្វើអ្វី? ម្តេចគាត់មិនចូលផ្ទះវីឡាគាត់?
ខាងក្រោមនេះជះពន្លឺចេញពីទូរស័ព្ទរបស់បងសីហា។
គាត់និងខ្ញុំពួនក្បែរគ្នាក្រោមបង្អួចដើម្បីងាយស្រួលសម្លឹងទៅខាងក្រៅ។ ទីលានខាងក្រៅភ្លឺប៉ុន្តែនៅទីនេះងងឹតស្លុប។ អេក្រង់ទូរស័ព្ទរបស់គាត់បង្ហាញថាគឺបងយ៉ាខលមកប៉ុន្តែមិនមានសំឡេងលាន់ ។
ខ្ញុំសរសើរដែលបងសីហាគិតបានល្អិតល្អន់ណាស់គឺគាត់បានបិទTONEទាំងអស់តាមពិតចង់តាមបងយ៉ាសោះ។
ខ្ញុំងាកមកមើលក្រៅវិញឃើញបងយ៉ាឈប់បង្អង់ក្បែរកូនសួន ស្របពេលបងសីហាឆ្លើយហ្វូនថា៖
«នៅពេទ្យជាមួយមីនា!»
នេះប្រហែលជាបងយ៉ាសួរថាបងថ្លៃខ្ញុំកំពុងនៅឯណាហើយ។ ភ្លាមនោះខ្ញុំឮបងសីហាប្រាប់បន្ថែមថា៖
«នៅពេទ្យទាំងអស់គ្នា ប្តីមិនាក៏ដេកនៅពេទ្យដែរ!»
បង សីហាកំពុងក្លែងធ្វើដូចជាយប់នេះ ផ្ទះនេះអត់មានអ្នកណានៅ។
គ្រប់យ៉ាងនៅពេលឥឡូវនេះកំពុងបំផ្ទុះការសង្ស័យរបស់ខ្ញុំថែមឡើង។ មិនយូរប៉ុន្មានយើងឃើញរូបរាងបងយ៉ាដើរសំដៅមកបន្ទប់យើងមែន។ គាត់នៅចំពីមុខបន្ទប់យើងប្រហែលជាបីម៉ែត្រពីគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
ខ្ញុំក៏កេះបងសីហាឱ្យគាត់ដឹង គាត់ក៏សម្លឹងមកខាងក្រៅមាត់គាត់និយាយបញ្ចប់៖
«អ៊ីចឹងបានហើយយ៉ា ចាំស្អែកចួបគ្នា !»
«ចាំគ្នាទៅមើលប្អូនរបស់ឯង នៅពេទ្យ!» សំឡេងបងយ៉ាលាន់មកពីក្រៅបង្អួច។
ពេលដែលបងយ៉ានិងបងសីហាលាគ្នា គាត់បានបិទទូរស័ព្ទ ស្រាប់តែ បងយ៉ានៅខាងក្រៅប្តូរជំហានមកជាញាប់រត់សំដៅមកបន្ទប់យើង ថែមទាំងដកសោពីហោប៉ៅ ព្រោះនេះជាផ្ទះរបស់គាត់ គាត់មានសោគ្រប់បន្ទប់។
ពីរនាក់យើងនៅខាងក្នុងនេះយើងសឹងតែផុតដង្ហើមព្រោះតែការខំអត់ទ្រាំមិនហ៊ានធ្វើឱ្យឮខ្លាំងនូវស្នូរដង្ហើមនីមួយៗ។
ស្នូរបើកទ្វារក្រោក…បានលាន់ឡើង ដូចការត្រៀមទុក។ ពួកយើងក៏នាំគ្នាថយទៅពួននៅពីក្រោមជណ្ដើរ ស្របពេលដែលបងយ៉ាបង្ហាញខ្លួននៅមាត់ទ្វារដោយមិនមានបើកកុងតាក់ភ្លើង។
គាត់ឈរធ្មឹងនៅទីនោះសម្លឹងមើលគ្រប់យ៉ាងនៅខាងក្នុងបន្ទប់ យូរបន្តិចដែរទើបគាត់បានឈានចូលមក។ ប្រសិនបើគាត់បើកភ្លើងគាត់នឹងអាចរកឃើញពួកយើង ដូច្នេះហើយខ្ញុំកាន់តែភ័យ ប៉ុន្តែ ចៃដន្យគាត់មិនបើកភ្លើងបែរជាទាញទ្វារបិទត្រឡប់ទៅវិញឱ្យងងឹតជាងមុន។
ពេលបងយ៉ា ដើរមកឈរចំកណ្តាលបន្ទប់ ពួកយើងបានឮគាត់សូត្រអ្វីម្យ៉ាងដែលយើងស្ដាប់មិនបាន ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថានោះគឺជាភាសារបស់ជនជាតិ មិនដឹងជាឥណ្ឌាឬមួយក៏ជនជាតិចាមឬក៏ជនជាតិអ្វីក្ដី សុទ្ធតែធ្វើឱ្យពួកយើងងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាមិត្តបងថ្លៃខ្ញុំតាមពិតជា មនុស្សចេះមន្តអាគមអូមអាម?
សូត្រខាកទឹកមាត់ៗ ភូសៗ ចំកណ្តាលបន្ទប់ហើយ សូត្រប្រមាណជាចប់មួយបទចម្រៀង ទើបគាត់ឈប់ និងថយក្រោយចាកចេញ។
គាត់ចាក់សោរពីក្រៅហើយដើរទៅតម្រង់ខាងមុខផ្ទះ។
ភ្លាមៗនោះ អ្វីមួយបានប្រាប់បងប្អូនយើងទាំងពីរថា មីនាប្រពន្ធខ្ញុំកំពុងត្រូវអំពើគេ។
មិនដឹងឡើយថា បងយ៉ាដែលយើងមិនដែលស្គាល់គាត់ ទើបតែស្គាល់ថ្មីៗនេះ តើគាត់មានអ្វីស្អប់ខ្ពើមចំពោះមិនាបានជាមកធ្វើអំពើបែបនេះលើនាង? តើគាត់ទៅណា បានជាមិនចូលផ្ទះពេលនេះ គាត់ចេញឡានយ៉ាងប្រញាប់ ឬក៏ទៅរកពួកយើងនៅមន្ទីរពេទ្យឬអ្វី?
ភ្លាមនោះពេលដែលដឹងថា គាត់បរឡានចេញបាត់ហើយ បងសីហាក៏ទាញខ្ញុំក្រោកឡើងហើយបើកភ្លើង បន្ទប់ប្រញាប់ចុចទូរស័ព្ទទាំងងងឹតទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យ ប្រាប់ម្តាយរបស់គាត់និងប្រពន្ធគាត់ហាមដាច់ខាតមិនឱ្យបើកទ្វារទទួលភ្ញៀវចម្លែកណាចូលសួរសុខមិនាទេ រហូតដល់គាត់ទៅដល់សិន។
ស្តាប់ហើយខ្ញុំកាន់តែបារម្ភទ្វេរឡើង។ ពេលនោះខ្ញុំក៏សួរបងសីហាថា៖
«មានរឿងអី? ប្រាប់ត្រង់មកបង បងយ៉ានេះពីមុនធ្លាប់តាមស្រឡាញ់មីនាប្រពន្ធខ្ញុំឬអ្វី? គ្រួសារបងបានបំបែកគាត់ឬអី បានជាគាត់ធ្វើឱ្យប្រពន្ធខ្ញុំឈឺ?!»
បងថ្លៃខ្ញុំដកដង្ហើមធំ គាត់ខ្សឹបឡើងថា៖
«មិនដឹងទេ! វាមិនដែលស្គាល់មិនាឯណា! ដឹងតែថាវានេះមានរឿងចម្លែក! មួយរយៈដែលបែកគ្នាលែងរៀនជាមួយគ្នា ធ្លាប់ចួបនិងឮអ្នកស្គាល់ៗនិយាយថា អាយ៉ានេះប្លែកច្រើន! ធ្លាប់មានគេប្រាប់ពីរឿងចម្លែកដែលថា អ្នកគ្រូថាវីប្រពន្ធវា សុខៗបាត់ខ្លួន!»
«ប្រពន្ធគាត់?…ក្រែងថាចេញទៅរៀនបណ្ឌិត?» សូមរង់ចាំអានបន្តនៅក្នុងស្នាដៃខ្ញុំបាទថ្មីរឿង«ភរិយាដែលបាត់ខ្លួន»
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ