Menu

រឿង៖ ចំណាប់ខ្មាំង

«ឈប់និយាយរឿងមានក្រជាមួយខ្ញុំ! ខ្លួនមិនហត់ ខ្ញុំហត់ណាស់ស៊ីណាន!» ប្រុសសើចក្អាកក្អាយចំអកឱ្យនាង។ «ស្មានថាជាតិនេះ នាងយល់ពាក្យហ្នឹងឬនៅ? ពាក្យហត់! នាងដែលហត់និងគេងអត់បាយ ហត់នឹងធ្វើការមួយថ្ងៃវាល់ល្ងាច មួយយប់ទល់ភ្លឺនៅតែមិនគ្រប់បង់ថ្លៃថ្នាំទេព្រះនាង?» ទុក្ខសោករបស់គេធ្វើឱ្យស្រីភាំង។ ទើបតែយល់ថា មនុស្សនេះមិនដឹងបានឆ្លងកាត់អ្វីមកខ្លះទេ។ នាងមិនដឹងទេថាហេតុអ្វីគេបូកកំហុសនៃជីវិតរបស់គេមកលើនាង?
«មានប៉ុណ្ណឹងក្បាច់រ៉េ? ឯណាពួកអង្គរក្ស?» «អាក្មេងចិញ្ចើមថ្នល់ ឯណាដាវីន? អញនឹងអូសអាឯងចូលគុក!» «គុក?» «ឯងអាងអីមកដៃទទេ? ការ៉ាត់តេដូស្នៀតប៉ាហ៊ីអស់ហ្នឹង?»
«ខ្លាចអី?» ឮស៊ីណានសួរចំអក ខាងស្រីក្រោកចេញពីគ្រែចុះទៅផ្នែកម្ខាង។ ទោះយ៉ាងណាចាប់អារម្មណ៍ថាគេស្លៀកពាក់ជាស្រេចដូចចង់ចេញក្រៅ។ ធូរចិត្តណាស់បើបុរសនេះចេញឱ្យតែបាត់ៗទៅ។ «មិនគួរខ្លាចអនាគតប្តីខ្លួនឯងទេ!»
ចង្កៀងចរណៃពណ៌មាសច្រាល បំភ្លឺក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវដ៏ធំនៃវីឡាអភិជនម៉ែនដា។ យុទ្ធអង្គុយយ៉ាងសុភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅក្បែរគាត់ដែរក្នុងឈុតសំលៀកបំពាក់CEOមានតម្លៃនិងហ្វេសសិនឥតខ្ចោះ។ អាកប្បកិរិយារបស់យុទ្ធដូចជាកំពុងដាក់បន្ទុកឱ្យគ្រួសារខាងដាវីនសងកូនក្រមុំមកឱ្យគេមុនដែលគេអស់ភាពអត់ធ្មត់។
វគ្គ ទាមទារបំណុលចាស់ ក្លិនពពួកថ្នាំសម្លាប់មេរោគ និងសំឡេងប៊ីបដ៏ស្ងប់ក្រៀមក្រំនៃម៉ាស៊ីនចលនាបេះដូង កំដរបរិយាកាសពេញបន្ទប់សម្រាកព្យាបាលតូចនេះ។ ច្រើនឆ្នាំហើយ ស៊ីណាន មិនដែលឮអ្នកម្តាយហៅគេទេ។
អ្នកទោសទាំងមិនដឹងថាបានខុសអ្វី តំណក់ភ្លៀងបាននឹងកំពុងវាយលុកតាមចង្អូរបង្អួច នៃកន្លែងលាក់ខ្លួនរបស់ស៊ីណាន។ នេះជាប្រភេទផ្ទះល្វែងមួយនៅដាច់ស្រយាលឆ្ងាយពីទីក្រុង។ ពិតានត្រូវបានតុបតែងយ៉ាងល្អិតល្អន់បង្កប់ភ្លើងភ្លឺច្បាស់ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍នៃការជាប់បង្ខាំងនិងភាពឯកោគឺមិនអាចធ្វើឱ្យនារីម្នាក់មើលឃើញទិដ្ឋភាពស្អាតនៃបន្ទប់នេះឡើយ។

Meysansotheary © 2024.