អ្នកនិពន្ធ ម៉ីសន សុធារី តែងតំកល់ភាពខុសគ្នានៃមនុស្សម្នាក់ជា ចំណុចខ្លាំង ដោយសរសេរថា ខ្ញុំនៅតែ Unique ក្នុងពិភពលោកដ៏ធំធេងមួយនេះ!
ជាមួយគ្នានោះ អ្នកនិពន្ធបានសរសេរទៀតថា «គ្រប់គុណសម្បត្តិទាំងអស់នៃជីវិតរស់នៅរបស់ខ្ញុំ ជ្រកក្រោមភាពសាមញ្ញ និង ទំនុកចិត្ត!គ្រប់គុណវិបត្តិដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់ ទុកថាជាមេរៀន និងជាកំហុសរបស់ខ្ញុំខ្លួនឯង!គ្មានអ្នកណាត្រូវបានបន្ទោសទេ ពីព្រោះថា ជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងកំណត់និយមន័យឱ្យ!មិនថាអ្នកនោះជាអ្នកណា គង់គ្មានឥទ្ធិពលអ្វីមកលើបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំឡើយ!»
«មនុស្យយើងមានមុខមាត់ខុសគ្នា ចិត្តគំនិតខុសគ្នា ប្រើជីវិតក្នុងរបៀបខុសគ្នា តែមានបំណងជារួមមិនខុសគ្នា គឺ ត្រូវការឱ្យជីវិតនេះមានតម្លៃ ទទួលបានសេចក្តីស្រឡាញ់ មានទំនាក់ទំនងនឹងគេឯង មានការរីកចម្រើនលូតលាស់ និងបានរួមចំណែកលើអ្វីមួយល្អ។ ក្នុងនោះយើងតែងឱ្យតម្លៃលើតម្រូវការណាមួយ ច្រើនជាងតម្រូវការផ្សេងទៀត។ ឧទាហរណ៍ ខ្លះយកនេះ ខ្លះស្រវានោះ ខ្លះលះបង់របស់ល្អបំផុតទៅស្រវាចាប់របស់ថោកបំផុត ព្រោះមិនច្បាស់លាស់បំណងខ្លួន ហើយចុងក្រោយបានប៉ះពាល់ដល់ការសម្រេចចិត្ត ក៏ដូចជាលទ្ធផលជីវិត ទាំងស្រុងអាចស្តាយក្រោយឈានដល់មានវិប្បដិសារី។
អ្នកមានខ្លះឡូឡាឌឺដងថា របស់ដែលលុយទិញមិនបាន ព្រោះលុយមានមិនគ្រប់!អ្នកក្រីក្រត្អូញត្អែរថា ខ្លួនមិនមានបាន ព្រោះមិនចេះធ្វើអាក្រក់!
គំនិតជាគ្រឿងដឹកនាំជីវិត! គិតបែបណា ទទួលបានអារម្មណ៍បែបនោះ!
ប្រសិនបើតម្រូវការកំពូលរបស់យើង ត្រូវបានរើសកំណត់ច្បាស់ យើងអាចមិនបន្ទោស មិនប្រៀបធៀប មិនចំណុះ និងមិនស្តាយក្រោយទេ។`»
រៀនកំណត់អំពីអ្វីទៅជាតម្រូវការកំពូលពិតៗរបស់យើង ហើយចាប់ផ្តើមគិតអំពីរបៀបអាចទទួលបានវា។ធ្វើដូច្នេះ កម្រិតទំនុកចិត្តមិនចេះរីងស្ងួតឡើយ។
«តាំងពីក្មេងមក ខ្ញុំកំណត់ថា ខ្ញុំនឹងរស់នៅជាមួយមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់ ហើយខ្ញុំជ្រើសស្រលាញ់មនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ !ខ្ញុំញាំកាហ្វេជាមួយមនុស្សដែលមិនបាច់ឆែកថានៈរបស់គេទេ ឱ្យតែមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ ក្អាកក្អាយបាន មិនមានសម្ពាធមិនប្រកាន់មិនលាក់គំនួចច្រើន។ខ្ញុំជ្រើសរើសប្រើពេលទំនេរជាមួយមនុស្សខ្ញុំទុកចិត្ត មិនបាច់មានបុណ្យសក្តិធំ ឬមានលុយច្រើនដែរ ឱ្យតែជួបហើយសប្បាយចិត្ត។ ខ្ញុំមានភាពសាមញ្ញដែលគ្មានអ្នកណាដូច វាជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំទៅទីណា មិនបាច់ដូចគេ តែក៏មិនថ្កោលទោសគេ ក៏មិនទាមទារឱ្យគេដូចខ្ញុំ!»
«ខ្ញុំអានសៀវភៅ ខ្ញុំជក់ញៀនការសរសេររឿង បើអ្នកមិនចូលចិត្តអាន ចូលចិត្តរាំវិញ ក៏វាជារឿងរបស់អ្នក អត់អីត្រូវយកមកគិត លើកលែងតែអ្នកសួរយោបល់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចសាកល្បងឆ្លើយ បើអ្នករកខ្ញុំឱ្យជួយ ខ្ញុំព្យាយាមតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
រស់នៅជាខ្លួនយើងឡើង!សប្បាយចិត្តឡើង!ស្តាយពេលវេលា!»
