«ឯងចេះជិះសេះទេ?»លោកមេទ័ពសួរទៅកាន់កូនប្រុសដែលកំពុងតែឈរធ្វើមុខចង់យំនៅជិតសេះដែលមានកម្ពស់ខ្ពស់ជាងក្បាលរបស់គេទៀតនោះ។
សៀវស៊ីងគ្រវីក្បាលយឺតៗ គឺតាំងពីតូចមកក៏មិនដែលមានសេះមានអីឱ្យជិះទេ ហើយមកឱ្យចេះជិះបានរបៀបម៉េចបើមនុស្សមិនទាំងធ្លាប់ឃើញសេះជិតៗបែបនេះពីមុនមកផងនោះ?
«ហឺម…» ប៉វិន ដកដង្ហើមធំទាំងហត់ចិត្ត។ ចម្ងាយពីព្រំដែននេះទៅកាន់រាជធានីគឺត្រូវឆ្លងកាត់៥ក្រុង បើធ្វើដំណើរដោយមានកងទ័ពហែហមនោះត្រូវធ្វើដំណើរយ៉ាងហោចណាស់បីខែ តែបើធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងឬពីរនាក់បែបនេះគឺប្រហែលតែ១ខែកន្លះតែប៉ុណ្ណោះ ចុះបើឥឡូវមិនចេះជិះសេះបែបនេះតើវាត្រូវប្រើរយះពេលប៉ុន្មានទើបទៅដល់ទៅ?
គាត់ចុះពីលើសេះធំពណ៌ខ្មៅរបស់ខ្លួន សេះរបស់លោកមេទ័ពនេះគឺមានកម្លាំងខ្លាំង រត់លឿន ហើយមានប្រាជ្ញាចេះស្ដាប់សំឡេងហៅរបស់ម្ចាស់ទៀតផង សេះនេះមានកម្ពស់មួយម៉ែត្រកៅសិបសង់ទីម៉ែត មានរូបរាងសង្ហារមាំទាំដូចជាម្ចាស់របស់វាបេះដាក់។ លោកមេទ័ពចុះមកឈរនៅជិតសៀវស៊ីង ហើយក៏ចាប់លើកគេឱ្យឡើងជិះសេះរបស់គាត់មុនរួចទើបគាត់ឡើងតាមពីក្រោយហើយលូកដៃទៅចាប់ទាញបង្ហៀរខ្សែសេះនោះនៅចន្លោះចង្កេះរបស់អ្នកម្ខាងទៀត គាត់ឱនមុខសម្លឹងមើលអ្នកដែលអង្គុយនៅខាងមុខមួយភ្លែតទើបសួរ៖
«រួចរាល់ហើយឬនៅ?»
«បាទ!» សៀវស៊ីងងក់ក្បាលយឺតៗ មានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពនៅពេលបាននៅក្នុងរង្វង់ដៃមាំទាំមួយគូរនេះ ពីដំបូងក៏ភ័យសឹងតែលេចនោមព្រោះត្រូវតម្រូវឱ្យជិះសេះដែលមានកម្ពស់ខ្ពស់ជាងក្បាលរបស់ខ្លួន ប្រសិនបើធ្លាក់មកឬមួយសេះវាធាក់ដាច់ក្បាលទៅមិនវីវរទៅហើយទេហេ? តែពេលនេះក៏មានអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅរកប្រាប់មិនត្រូវ។
«ចេញដំណើរហើយណា!» លោកមេទ័ពឱនមកបញ្ជាក់អ្នកក្នុងរង្វង់ដៃម្ដងទៀតមុននឹងចាប់កន្រ្តាក់បង្ហៀរសេះហើយចេញដំណើរទៅ មើលចុះ ប្រសិនបើយើងឈរមើលពីចម្ងាយវិញនោះគឺមើលឃើញតែខ្នងដ៏ធំរបស់លោកមេទ័ពប៉វិនដែលគ្របដណ្ដប់បិតបាំងដោយអាវក្រោះពណ៌ខ្មៅនិងមានចម្រៀកសាច់ក្រណាត់ពណ៌ខ្មៅនៅខាងក្រោយតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែបើសិនជាយើងមើលពីខាងមុខវិញនោះបានយើងដឹងថាលោកមេទ័ពមិនមែនជិះសេះតែម្នាក់ឯងទេគឺមានក្មេងតូចម្នាក់ដែលមានរាងសឹងតែតូចស្មើនឹងពាក់កណ្ដាលខ្លួនរបស់លោកមេទ័ពទៅហើយ ក្មេងម្នាក់នេះធ្វើមុខជូរៗហាក់ដូចជាឈឺព្រោះតែនៅពេលជិះសេះនេះខ្នងរបស់គេកកិតនឹងរបស់រឹងៗជាខ្លាំងដែលវាកើតមកពីការបោលសម្រុករបស់លោកមេទ័ពប៉វិនក្នុងការបញ្ជាសេះ ហើយរបស់រឹងៗដែលនិយាយដល់នោះគឺជាអាវក្រោះរបស់លោកមេទ័ពនឹងហើយ គិតដល់ណានុងអ្នក?
ស៊ីងឡាងសម្លឹងមើលអ្នកដែលប្រញាប់ចេញដំណើរទៅមុននេះដោយខ្សែភ្នែកសញ្ជឹងគិត គេមិនជឿថាក្មេងម្នាក់នេះជាកូនរបស់មេទ័ពប៉វិននោះទេ តែចម្លែកណាស់ ហេតុអ្វីបានជាមេទ័ពដែលតែងតែអួតអាង មិនមានធម៌មេត្តាម្នាក់នេះបែរជា បង្ហាញទង្វើរថាការពារនិងស្រលាញ់ក្មេងម្នាក់នេះខ្លាំងម្លេះ? ខ្លាំងរហូតដល់ថ្នាក់ហ៊ានលះបង់ដៃជំនួស? កំពុងតែគិតៗគេក៏ញញឹមឡើងមក៖
«អាចដែរទេ? ដែលឯងស្រលាញ់មនុស្សប្រុសដូចគ្នា?» គិតហើយលោកមេទ័ពស៊ីងឡាងក៏យកស្បែកសត្វមកចារសំបុត្រផ្ញើរទៅរាជវាំងមួយសារទៀត ពីដំបូងគាត់ក៏មិនប្រាកដចិត្តថាមេទ័ពដ៏ស្អាតស្អំរបស់នគរចូវម្នាក់នេះស្រលាញ់ក្មេងតូចដែលមកពីនគរខាងលិច តែនៅពេលនេះ ទង្វើរបស់ប៉វិនវាក៏កាន់តែបញ្ជាក់ច្បាស់ថាគេស្រលាញ់ក្មេងនោះប៉ុនណា ស្រលាញ់រហូតដល់គ្រាន់តែមិនចេះជិះសេះក៏ត្រូវយកមកជិះសេះជាមួយនេះគឺពិតជាមិនធម្មតាទេ គេប្រញាប់ចារសំបុត្ររួចក៏យកទៅផ្ញើរនឹងអ្នកនាំសារដែលកំពុងឈរចាំស្រេចនោះ ដែលន័យរបស់សំបុត្រគឺគ្មានអ្វីច្រើនក្រៅពីនិយាយថាកូនរបស់លោកមេទ័ពជាអ្នកមកពីនគរខាងលិច បន្ថែមពីនេះទៀតស៊ីងឡាងក៏កុហកថាមួយថ្ងៃៗនៅក្នុងជុំរុំនេះគេឮតែលោកមេទ័ពប៉វិនរអ៊ូថានឹកនិងចង់បានភរិយាហេតុនេះគេសុំឱ្យព្រះអង្គជួយគិតគូរពីរឿងភរិយាឱ្យលោកមេទ័ពផង។
ពេលកំពុងគិតពីន័យនៅក្នុងសំបុត្រនេះហើយស៊ីងឡាងក៏ញញឹមតិចៗ សរសើរគំនិតខួរក្បាលរបស់ខ្លួនដែលចេះរកនឹកឃើញវិធីល្អៗបែបនេះបាន បើទោះបីជាមិនបានសម្លាប់ប៉វិនក៏ដោយក៏យ៉ាងហោចណាស់អាចធ្វើឱ្យគេឈឺចាប់ដល់ថ្នាក់ស្លាប់ដែរហើយនៅសល់អាក្មេងមុខឌឺម្នាក់នោះទៀត ចាំមើលណា ចាំមើលពេលណាដែលប៉វិនរៀបការហើយលែងខ្វល់នឹងវាទៀតគេនឹងសម្លាប់វាចោល ហើយភ្លាស្បែករបស់វាចេញ ហាន់ចិញ្ច្រាំសាច់របស់វាឱ្យហ្មត់យកមកធ្វើជាម្ហូបក្លែម យកឆ្អឹងរបស់វាទៅធ្វើស្រាផឹក។
«លោកមេទ័ព តើរបស់សៗដែលធ្លាក់មកពីលើមេឃនេះជាអ្វីទៅ?»សៀវស៊ីង ដែលពេលនេះកំពុងតែឈរនៅជិតបង្អួចរបស់ផ្ទះសំណាក់សួរទៅកាន់លោកមេទ័ពដែលកំពុងតែអង្គុយអានសៀវភៅនៅលើតុជិតនោះ ពេលនេះក៏យប់ណាស់ទៅហើយទើបពួកគេសម្រាកក្នុងផ្ទះសំណាក់សិនរង់ចាំឱ្យភ្លឺអាលនឹងបានធ្វើដំណើរទៅបន្តទៀត។
«ជាព្រិលឯងមិនដែលស្គាល់ទេមែនទេ?» លោកមេទ័ពដើរមកឈរក្បែអ្នកដែលកំពុងតែឈរសម្លឹងមើលព្រិលធ្លាក់លើកដំបូងនៃឆ្នាំនេះដោយខ្សែភ្នែកចម្លែកហាក់ដូចជាមិនដែលធ្លាប់ឃើញ។ សៀវស៊ីងគ្រវីក្បាលតិចៗហើយនិយាយ៖
«មិនដែលឃើញទេ ហើយចុះព្រិលនេះហូបបានដែរទេ?» គេសួរទាំងភ្នែកមិនដកចេញពីមាត់បង្អួចសម្លឹងមើលទៅលើមេឃផង និងសម្លឹងមើលទៅលើដីដែលពេលនេះសុទ្ធតែព្រិលឡើងសក្បុះផង។
«ហូបមិនបានទេ!»
«ហេតុអ្វីទៅ? មើលទៅវាសស្អាតគួរឱ្យចង់ហូបណាស់» សៀវស៊ីងនៅតែចចេសចង់ដឹងចង់ឮមិនចេះឈប់គួរឱ្យធុញ តែលោកមេទ័ពបែរជាគ្មានអារម្មណ៍ធុញអីបែបនោះ ធម្មតាគាត់ជាមនុស្សងាយធុញ មិនចូលចិត្តស្ដាប់អ្នកណានិយាយច្រើនតែបែរជាមកចូលចិត្តស្ដាប់សម្ដីរប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោចរបស់សៀវស៊ីង គាត់ជាមនុស្សមិនចូលចិត្តចាញ់អ្នកណាងាយៗតែងតែឈ្នះគ្រប់រឿង តែបែរជាព្រមចាញ់សៀវស៊ីងគ្រប់ពេល គាត់ពីមុនមិនចូលចិត្តចុះញ៉មអ្នកណា មិនដែលយកខួរក្បាលទៅគិតពីអរម្មណ៍អ្នកដទៃឃើញបែបណាក៏ថាបែបនោះ តែពេលនេះមុននិយាយអ្វីគាត់ត្រូវថ្លឹងថ្លែងគិតគ្រប់ពេលព្រោះខ្លាចប៉ះពាល់អារម្មណ៍របស់សៀវស៊ីង ខ្លាចសៀវស៊ីងយំ ធ្លាប់តែជាមនុស្សតឹងតែងគ្រប់រឿង តែពេលនេះក៏ធូររលុងសឹងតែគ្រប់យ៉ាងចំពោះសៀវស៊ីង។
«បើឯងចង់ហូបរបស់សៗបែបនេះ ចាំដល់រាជធានីយើងនាំឯងទៅភ្នំ ហួណាន ចុះ»
«ហេតុអ្វីត្រូវទៅភ្នំហួណាន?»
«ព្រោះភ្នំនោះខ្ពស់ជាងគេបង្អស់ ព្រិលនៅទីនោះមិនមានជាប់ធូលីដីដូចព្រិលនៅទីនេះទេ ឯងអាចហូបបាន»
គាត់និយាយព្រមទាំងសម្លឹងមើលមុខអ្នកម្ខាងទៀតដែលកំពុងតែញញឹមស្ញេញដាក់គាត់ផង ឃើញខ្សែភ្នែកនិងស្នាមញញឹមមួយនោះហើយគាត់ក៏អត់មិនបាននិងញញឹមតបទៅវិញទាំងមិនសូវសម បន្ទាប់មកក៏ដើរយឺតៗទៅជិតសៀវស៊ីង គាត់ចាប់មុខតូចនោះថ្នមៗដោយដៃធំៗទាំងពីររបស់ខ្លួន សម្លឹងមើលបបូរមាត់ស្អាតនោះមួយសន្ទុះមុននឹងឱនមុខយឺតៗទៅថើបបបូរមាត់ពូកែនិយាយនោះថ្នមៗទាំងបេះដូងឌុកដាក់ៗ តែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះ តែមួយភ្លែតគាត់ក៏រុញសៀវស៊ីងចេញហើយសម្លឹងមើលព្រិលធ្លាក់ធ្វើមិនដឹង ទុកឱ្យអ្នកដែលត្រូវគាត់ថើបមុននេះទៅជាភាំងមិនដឹងថារឿងមុននេះគេស្រមៃឬមួយជារឿងពិតមែន តែប្រហែលជាគេស្រមៃហើយព្រោះបបូរមាត់របស់លោកមេទ័ពមិនអាចទន់បានដូចបបូរមាត់ដែលថើបគេមុននេះទេ។
គេដំណាលតៗគ្នាថាបើសិនជាបុរសណាម្នាក់រកបាននារីដែលគេស្រលាញ់ស្មើជីវិតនិងសម្រេចចិត្តថានឹងយកនាងធ្វើជាភរិយាហើយនោះគេនឹងបបួលនាងទៅមើលព្រិលនៅភ្នំ ហួណាន ប្រសិនបើនារីនោះព្រមវាបញ្ជាក់ថាពួកគេព្រមព្រៀងស្រលាញ់គ្នានិងស្មគ្រ័ចិត្តធ្វើជាគូរអនាគតជាមួយគ្នាហើយ រឿងនេះវាជាទំនៀមទម្លាប់របស់អ្នកនៅនគរខាងកើត ជាពិសេសទៀតនោះគឺការមើលព្រិលធ្លាក់លើកដំបូងនៃឆ្នាំរួមគ្នា មនុស្សនៅនគរខាងកើតនេះគេប្រកាន់រឿងព្រិលធ្លាក់លើកដំបូងនេះណាស់ គេកំណត់ថាមានតែអ្នកដែលស្រលាញ់យើងហើយមិនហ៊ានសារភាពតែប៉ុណ្ណោះទើបគេមកមើលព្រិលនិងនិយាយជាមួយយើងនៅអំឡុងពេលព្រិលធ្លាក់លើកទីមួយនេះ គេនិយាយថាប្រសិនបើគូរស្នេហ៍ណាបានថើបគ្នាក្នុងពេលព្រិលធ្លាក់លើកដំបូងនៃដើមឆ្នាំនោះ ស្នេហារបស់ពួកគេនឹងគង់រង្សអមត ជារៀងរហូតគ្មានអ្វីមកបំបែកបានឡើយសូម្បីតែសេចក្ដីស្លាប់។
«លោកមេទ័ពមិនពាក់អាវរឹងៗនោះទៀតទេឬ?» សៀវស៊ីង សួរទៅកាន់អ្នកដែលកំពុងតែអង្គុយបំផាយសេះនៅពីក្រោយខ្នងរបស់ខ្លួន ដោយសារតែថ្ងៃនេះនៅពេលតាំងពីចេញដំណើរមកគឺសៀវស៊ីងគ្មានអារម្មណ៍ថាឈឺខ្នងដូចថ្ងៃមុនបន្តិចណាសោះឡើយ វាខុសប្លែកស្រឡះពីថ្ងៃម្សិលមិញដែលខ្នងរបស់គេទាំងឈឺ ទាំងខ្ទាំហើយវាក៏ធ្វើឱ្យគេអស់កម្លាំងខ្លាំងជាងការជិះសេះនេះទៅទៀត។
«មិនពាក់ទៀតទេ បើពាក់ទៀតខ្នងឯងនឹងឡើងជាំហើយឈឺទៀតមិនខាន» លោកមេទ័ព ប៉វិន និយាយដោយមិនឱនមកសម្លឹងមុខអ្នកដែលស្ថិតនៅក្រោមទ្រូងរបស់គាត់ ថ្ងៃនេះ សៀវស៊ីង ពាក់ខោអាវពណ៌សមួយឈុត ដែលធ្វើឱ្យគេមើលទៅស្រស់ថ្លា ស្អាត មានរបៀប ប្រៀបដូចជាត្បូងចរណៃ ឯលោកមេទ័ពវិញ ពាក់ខោអាវពណ៌ខ្មៅមួយឈុតដោយមិនមានពាក់អាវក្រោះដូចរបៀបមេទ័ពឡើយព្រោះគាត់ខ្លាចធ្វើឱ្យខ្នងរបស់ សៀវស៊ីង ជាំទៀត ប៉ុន្តែឈប់សិន ហេតុអ្វីបានជាលោកមេទ័ពដឹងថាខ្នងរបស់សៀវស៊ីងជាំ?
ប៉វិន ញញឹមតិចៗនៅចុងមាត់ពេលនឹកឃើញទៅដល់ព្រឹត្តិការណ៍កាលពីយប់ គាត់កំពុងតែគេងនៅលើគ្រែសុខៗអ្នកម្ខាងទៀតនោះក៏ត្រសុលខ្លួនមករកគាត់ធ្វើដូចខ្លួនជាកូនឆ្កែដែលត្រសុលមករកមេ លោកមេទ័ពប៉វិន ងើបឡើងយកដៃទៅច្រត់ចង្ការហើយសម្លឹងមើលមុខអ្នកដែលកំពុងតែរួញខ្លួននៅជិតដើមទ្រូងរបស់គាត់ដោយខ្សែភ្នែកកក់ក្ដៅ គាត់យកម្រាមដៃធំៗនោះទៅវាសសក់របស់សៀវស៊ីងដែលធ្លាក់មកនៅពេញថ្ពាល់ឱ្យទៅនៅក្រោយទងត្រចៀកវិញដោយមានរបៀប។
«រងា» អ្នកដែលកំពុងគេងក្នុងភួយហើយយកដៃដណ្ដប់ខ្លួនឯងតិចៗនោះ មមើថ្ងូរឡើងយ៉ាងគួរឱ្យអាណិត មកពី សៀវស៊ីង ជាមនុស្សនៅភាគខាងលិច ហេតុនេះហើយបានជាគេចាញ់រងាខ្លាំងបែបនេះ អាកាសធាតុពេលធ្លាក់ព្រិលនៅយប់ដំបូងនេះគឺមិនបានជារងាអីណាស់ណានោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នកដែលស៊ាំជាមួយអាកាសធាតុក្ដៅស្ងួតហួតហែងនោះពេលមកចួបប្រទះនឹងអាកាសធាតុបែបនេះក៏រងាញ៉ាក់ញ័រ រណ្តំធ្មេញសឹងតែកក ស្លាប់។
«រងាណាស់!» សៀវស៊ីងថ្ងូរតិចៗម្ដងទៀតធ្វើឱ្យលោកមេទ័ពប៉វិនត្រូវបង្ខំចិត្តចូលខ្លួនទៅក្នុងភួយជាមួយគេហើយក៏ស្រវាឱបអ្នកដែលមានរាងតូចជាងខ្លួនសឹងតែពាក់កណ្ដាលនោះយកមកឱបជាប់នឹងរង្វង់ដៃកក់ក្ដៅរបស់គាត់។
«កក់ក្ដៅណាស់!» អ្នកដែលរងារណ្ដំធ្មេញមុននេះទៅជាញញឹមនិងពោលតិចៗទាំងដែលកំពុងដេកលក់ ធ្វើឱ្យលោកមេទ័ពត្រូវឱនមកសម្លឹងមុខស្អាតៗនោះ បេះដូងរបស់មនុស្សដែលគិតថាខ្លួនឯងរឹងមាំអាចនៅម្នាក់ឯងបានពេញមួយជីវិតចាប់ផ្ដើមលោតញ៉ាប់ៗទៀតហើយ។ ហើយអ្នកដែលធ្វើឱ្យបេះដូងមួយដួងដែលរឹងក្បាលនេះលោតញ៉ាប់បានគឺមានតែសៀវស៊ីងម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ លោកមេទ័ព ប៉វិន រឹតរង្វង់ដៃបន្តិចតាមចិត្តក្នាញ់៖
«ឈឺ…ឈឺខ្នង!» អ្នកដែលកំពុងតែដេកសុខៗនោះក៏ថ្ងូរឡើងមកម្ដងទៀតដោយទឹកមុខចង់យំបន្តិចអីបន្តិច ប៉វិន ជ្រួញចិញ្ចើមហើយចាប់ទាញអាវអ្នកដែលកំពុងតែដេកលក់នោះតិចៗ គាត់សម្លឹងមើលទៅផែនខ្នងសស្អាតដែលគ្មានសាច់ដុំសូម្បីតែបន្តិចមិនសក្ដិសមជាកូនប្រុសនោះ ហើយក៏ត្រូវភ្ញាក់សឹងតែធ្លាក់ពីលើគ្រែនៅពេលគាត់ក្រឡេកឃើញថានៅលើខ្នងស្អាតនោះមានសុទ្ធតែស្នាមជាំដុំៗ មានខ្លះក៏ខៀវ ខ្លះក៏ក្រហម ហើយស្នាមជាំខ្លះទៀតក៏ឡើងខ្មៅ លោកមេទ័ពយកដៃទៅប៉ះសាច់ទន់ៗនោះបន្តិច តែគ្រាន់តែម្រាមដៃរបស់គាត់សង្កត់ទៅលើសាច់ជាំនោះភ្លាម អ្នកដែលដេកលក់ហើយក៏ធ្វើចិញ្ចើមជ្រួញមិនពេញចិត្តភ្លាមដែរ គាត់ប្រញាប់ដកដៃចេញយ៉ាងរហ័ស តែភ្នែកក៏មិនអាចដកចេញពីខ្នងស្អាតនោះបានដែរ លោកមេទ័ពឱនមុខយឺតៗទៅថើបថើៗនៅលើខ្នងដែលមានស្នាមជាំនោះ គាត់ពោលខ្សិបៗល្មមតែឮម្នាក់ឯង៖
«ក្រអូប!» គាត់ថើបថើៗនៅលើស្នាមជាំដែលមាននៅលើខ្នងតូចសស្អាតរបស់សៀវស៊ីងទាល់តែសព្វគ្រប់ស្នាមទាំងអស់ រួចទើបរៀបចំអាវឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតឱ្យមានរបៀបរបបឡើងវិញហើយក៏លើកគេឱ្យមកកើយដៃរបស់ខ្លួនព្រមទាំងស្រវាឱបអ្នកនៅក្នុងរង្វង់ដៃថ្នមៗ គាត់ញញឹមតិចៗពេលឃើញអ្នកម្ខាងទៀតប្រឹងត្រសុលមករកខ្លួនគាត់ លោកមេទ័ពឱនមុខទៅថើបថ្ងាសតូចនោះថ្នមៗហើយខ្សិបដាក់ត្រចៀកគេ៖
«សូមទោស ដែលធ្វើឱ្យខ្នង…អូនជាំ»
…………………
«លោកមេទ័ព!» សៀវស៊ីងដែលកំពុងតែអង្គុយពត់ដៃពត់ជើងនៅលើពូកស្រែកហៅអ្នកដែលកំពុងតែលាយទឹកក្ដៅឱ្យគេងូតតិចៗ។
«ហឺម?» ប៉វិន ឆ្លើយទាំងមិនព្រមយកភ្នែកមើលអ្នកម្ខាងទៀតព្រោះគាត់កំពុងមមាញឹកនឹងការលាយទឹកក្ដៅឱ្យគេងូត គាត់មិនអាចបណ្តោយឱ្យសៀវស៊ីងងូតទឹកត្រជាក់ធម្មតាបានទេ រាងកាយរបស់គេទន់ខ្សោយ ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺគេចាញ់រងាបែបនេះបើសិនជាឱ្យងូតទឹកត្រជាក់ធម្មតានោះពិតណាស់ច្បាស់ជារឹងថ្គាមស្លាប់ត្រឹមតែចាក់មួយផ្តិលដំបូង។
«គួរឱ្យសោកស្ដាយណាស់!» សៀវស៊ីង និយាយទាំងធ្វើមុខដូចខូចចិត្តបន្តិចផង សំឡេងក៏ក្ងួរតាមដោយភាពមិនសប្បាយចិត្តដែរ។
«សោកស្ដាយអី?» អ្នកដែលកំពុងឈ្ងោកមុខលាយទឹកមុននេះងើបមុខសួរទាំងបារម្ភ។
« គឺសោកស្ដាយដែលមិនបានលួចភួយមកពីផ្ទះសំណាក់យប់មិញនឹងណា ភួយនោះវាកក់ក្ដៅណាស់» ចម្លើយរបស់អ្នកដែលអង្គុយធ្វើមុខជូរនៅលើគ្រែនោះធ្វើឱ្យលោកមេទ័ពត្រូវញញឹមនិងគ្រវីក្បាលតិចៗ ក្មេងនេះចំជាមិនដឹងអីមែនភួយណាក៏វាតែងតែក្លាយមកជាភួយកក់ក្ដៅរហូតនឹងឱ្យតែសៀវស៊ីងកំហួចម្នាក់នេះស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ដៃគាត់ វាមិនពាក់ពន្ធ័អីនឹងភួយបន្តិចទេ។
«ឆាប់មកងូតទឹកមក យើងលាយហើយៗ»
«បាទ!»
បន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើរយ៉ាងលំបាកលំបិន ក៏ដូចជាសប្បាយរីករាយ និងហត់នឿយអស់រយៈពេលជិត២ខែកន្លងមកនេះ នៅទីបំផុតលោកមេទ័ពនិងសៀវស៊ីងក៏មកគាល់ព្រះមហាក្សត្រនៃរាជវង្សចូវបានសម្រេច។
«លោកមេទ័ព លី ហេតុអ្វីមិននាំកូនរបស់លោកមកចូលគាល់យើងដែរ?» ព្រះអង្គចូវ ជីយ៉ាងដែលជាមហាក្សត្រនៃរាជវង្សចូវកំពុងតែអង្គុយលើរាជបល្ល័ង្ករូបនាគរាជយ៉ាងអំណាច មានព្រះសវនីយ៍មកកាន់លោកមេទ័ពប៉វិនដែលកំពុងតែលុតជង្គង់នៅនឹងមុខរាជបល្ល័ង្កនេះ។
«សៀវស៊ីង មានសុខភាពទន់ខ្សោយណាស់ក្រាបទូល គ្រាន់តែមកដល់រាជធានីភ្លាមក៏ធ្លាក់ខ្លួនឈឺបាត់ទៅហើយ ទូលបង្គំបារម្ភថាបើឱ្យចូលមកគាល់ព្រះអង្គនៅពេលនេះអាចនឹងចម្លងជំងឺឱ្យទៅព្រះអង្គក៏ដូចជាអ្នកគ្រប់គ្នាក្រាបទូល»
ពាក្យសំដីរដោះសារដ៏មានឥទ្ធិពលនិងហេតុផលសមរម្យរបស់លោកមេទ័ពធ្វើឱ្យព្រះមហាក្សត្រជីយ៉ាងសើចរលាក់តិចៗ បើទោះបីជាទ្រង់ដឹងហើយថាប៉វិនហួងហែងកូនប្រុសតែទ្រង់ក៏មិនអាចធ្វើអ្វីគេបានព្រោះតែពាក្យសម្ដីរដ៏មានហេតុផលបែបនេះហើយ។
«លី ប៉វិន! យើងឮថាលោកជិះសេះមកតែមួយរួមគ្នាផងមែនទេ?» ដំណឹងដែលថាលោកមេទ័ពថែរក្សានិងថ្នមកូនប្រុសតែមួយដូចត្បូងពេជ្រ រហូតដល់ថ្នាក់ជិះសេះមកជាមួយគ្នាទៀតនេះគឺល្បីសុះសាយពាសពេញរាជធានី អ្នកណាគេមិនដឹង? អ្នកណាគេមិនឮពីដំណឹងនេះទៅ? រហូតដល់ថ្នាក់មានមនុស្សចោមរោមចង់ឃើញមុខកូនប្រុសបណ្ដូលចិត្តរបស់លោកមេទ័ពទៀតផង។
«ក្រាបទូល ដ្បិតអី សៀវស៊ីង មិនសូវប្រសប់ជិះសេះ ហើយណាមួយទូលបង្គំក៏មិនហ៊ានបណ្តោយឱ្យជិះតែម្នាក់ឯង»
«មិនសូវប្រសប់ជិះសេះ? គួរឱ្យអាម៉ាសណាស់ មានឪពុកជាមេទ័ពចំណានហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសមិនសូវចេះជិះសេះបែបនេះ?»
ចូវ ជីយ៉ាង ច្បូតពុកចង្ការព្រមទាំងឧទានតិចៗទាំងបញ្ចេញសំឡេងដូចឆ្ងល់ផង ទាំងដែលការពិតទ្រង់បានដឹងការពិតថាក្មេងម្នាក់នោះជាអ្នកមកពីនគរខាងលិចហើយក៏ដោយ។
លោកមេទ័ព ប៉វិន នៅស្ងៀមមិននិយាយអ្វីបន្ត ទឹកមុខរបស់គាត់នៅតែរក្សាបានធម្មតាបើទោះបីជាពណ៌សម្បុរពេលនេះរាងប្រែមកស្រគាំបន្តិចក៏ដោយព្រោះបណ្ដាលមកពីការធ្វើដំណើរហាលក្ដៅនូវក្នុងផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយនេះ។
«លី ប៉វិន! ឆ្នាំនេះលោកមានអាយុ៣៤ឆ្នាំហើយត្រូវទេ?» នៅពេលដែលចាក់អ្នកម្ខាងទៀតមិនចេញចម្លើយហើយព្រះអង្គក៏ប្តូរប្រធានបទសន្ទនាព្រោះទ្រង់ដឹងថាបើនៅតែបន្តស្ងៀមបែបនេះទៀត លោកមេទ័ពដែលកំពុងលុតជង្គង់នៅខាងមុខនេះនឹងបន្តនៅស្ងៀមមិននិយាយអ្វីជាដាច់ខាត។
«ក្រាបទូល!»
«យោគយល់ដល់គុណសម្បត្តិដែលោកសាងជូនរាជវង្សចូវជាង២០ឆ្នាំមកនេះ យើងនឹងលើកបុត្រីទី៣របស់យើង ចូវ ម៉ីអ៊ី ឱ្យរៀបអភិសេកធ្វើជាព្រះជាយារបស់លោកចុះ»
ព្រះអង្គមានបន្ទូលដល់រឿងរៀបអភិសេកទាំងសប្បាយចិត្ត ទ្រង់នឹកទៅដល់រូបរាងល្វត់ល្វន់ស្រស់ស្អាតរបស់រាជបុត្រីដែលមានវ័យ២៤ឆ្នាំប៉ុន្តែនៅតែគ្មានរាជបុត្រាណាម្នាក់មកចែចូវសោះ បើសិនជាបណ្តោយបែបនេះទៀតប្រាកដជានៅព្រៅជាក់ជាមិនខាន។ លោកមេទ័ព ប៉វិន ឱនគោរពព្រះអង្គបន្តិចទើបពោលឡើង៖
«ទូលបង្គំ ជារាស្ត្រសាមញ្ញមិនត្រូវការព្រះជាយាទេក្រាបទូល!» បន្ទាប់ពីស្ដាប់សម្ដីរបស់លោកមេទ័ពហើយពួកមន្ត្រីដែលនៅជិតៗនោះក៏លើកដៃខ្ទប់មាត់ ហើយខ្សិបខ្សៀវនិយាយដើមលោកមេទ័ពគ្រប់គ្នា ដ្បិតអីចម្លើយនេះវាប្រៀបដូចជាពាក្យបដិសេធនូវសំណើររៀបអភិសេកដោយប្រយោលបែបនោះឯង។
«លោកមិនត្រូវការតែ សៀវស៊ីង កូនរបស់លោកគេត្រូវការម្ដាយមិនអ៊ីចឹង?»
«ទូលបង្គំមើលថែ សៀវស៊ីង មកម្នាក់ឯងតាំងតែពីគេនៅតូចរហូតដល់គេធំពេលនេះហើយ ទូលបង្គំគិតថាគេរឹងមាំអាចរស់នៅម្នាក់ឯងបានដោយមិនត្រូវការម្ដាយទេក្រាបទូល!»
ផាំង
ព្រះអង្គគោះតុមួយដៃយ៉ាងគំហុក ធ្វើឱ្យមន្ត្រីគ្រប់គ្នាដែលខ្សិបខ្សៀវរឿងលោកមេទ័ពមុននេះកាន់តែខ្សិបខ្សៀវខ្លាំងៗថែមទៀតដោយមិនក្រែងរអែងចិត្តប៉វិនបន្តិចណាឡើយ។
«ព្រហើន! បើឯងមិនព្រមរៀបអភិសេកយើងនឹងសម្លាប់ក្មេងដែលមកពីភូមិភាគខាងលិចនោះចោល!»
ព្រះមហាក្សត្រចូវជីយ៉ាងនិយាយគំហកទៅកាន់លោកមេទ័ពដែលកំពុងតែលុតជង្គង់ស្ដាប់នៅខាងមុខនោះយ៉ាងគំរោះគំរើយ បន្ថែមពីនេះទៀតព្រះអង្គលើកយករឿងដែលមិនគួរគំរាមមកគំរាមលោកមេទ័ពបានយ៉ាងគួរឱ្យស្អប់។ ដៃរបស់អ្នកដែលកំពុងតែលុតជង្គង់ចុះនោះក្ដាប់យ៉ាងណែន ភ្នែកក៏ងាកសម្លឹងមើលមុខព្រះមហាក្សត្រដែលកំពុងតែសើចសប្បាយធ្វើហាក់ដូចជា ជីវិតរបស់ សៀវស៊ីង គឺជារឿងលែងសើចបែបនេះដែរ។
«លី ប៉វិន! តាំងតែពីតូចមកលោកក៏រស់នៅក្រោមការមើលថែរបស់យើង យើងមិនដែលចាត់ទុកលោកជាសាច់ដទៃឡើយគឺស្រលាញ់ហាក់ដូចជាបុត្របង្កើតរបស់យើងដែរ ពេលនេះលោកក៏ដល់វ័យល្មមនឹងរៀបការហើយ លោកបំពេញបំណងយើងម្ដងមិនបានឬ?» ព្រះមហាក្សត្រនិយាយចេញទៅដោយមិនក្រែងរអែងមាត់អ្វីបន្តិចសោះឡើយ ស្រលាញ់ឬ? ស្រលាញ់ដូចបុត្របង្កើត? តាំងពីតូចមក ប៉វិនក៏ត្រូវបានចិញ្ចឹមធំធាត់ឡើងមកជាមួយនឹងពួកទាហានចាស់ៗ ពេលគេបានធំបន្តិចក៏ត្រូវហ្វឹកហាត់ជាមួយនឹងពួកអ្នកហាត់ទាហាន វាយដំ ហាត់លត់ពត់គ្រប់បែបយ៉ាងលំបាកលំបិនសឹងតែស្លាប់សឹងតែរស់ ទម្រាំបានធំមកបន្តិចទៀតក៏ត្រូវរសាត់អណ្ដែតទៅនៅជិតព្រំដែនដាច់ស្រយាលឯអស់នោះព្រោះតែព្រះអង្គទ្រង់ព្រួយព្រះទ័យខ្លាចលោកមេទ័ពប៉វិនដណ្ដើមរាជតែប៉ុណ្ណោះ ទង្វើបែបនេះឬដែលគេហៅថាស្រលាញ់ដូចសាច់ញាតិ?
អ្វីដែលធ្វើឱ្យលោកមេទ័ពស្អប់ព្រះមហាក្សត្រនេះជាងមុនទៀតគឺនៅពេលដែលព្រះអង្គទ្រង់បញ្ជូន ស៊ីងឡាង ឱ្យទៅនៅឯព្រំដែនជាមួយលោកដែរព្រោះតែព្រះអង្គមិនទុកចិត្តខ្លាចថាលោកមេទ័ព ប៉វិន នឹងបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គដោយចូលដៃចូលជើងជាមួយនឹងអ្នកនៅនគរខាងលិច។
«ទូលបង្គំ សូមពេលពិភាក្សាជាមួយ សៀវស៊ីងសិនក្រាបទូល» ដោយសារតែគ្មានជម្រើសទើបលោកមេទ័ពព្យាយាមពន្យាពេលវៀបការ គ្រាន់តែគិតដល់ការរៀបការជាមួយព្រះនាងទីបីលោកមេទ័ពក៏ព្រឺសម្បុរណាស់ទៅហើយ។
«ល្អយើងទុកពេលឱ្យលោកមួយអាទិត្យចុះ»
ថ្ងៃរសៀល…
លោកមេទ័ពដើរចូលមកក្នុងផ្ទះរបស់លោកដែលព្រះអង្គប្រទានឱ្យ វាជាផ្ទះតូចល្មមមួយនៅកណ្ដាលក្រុង ដែលមានរបងថ្មជុំវិញខ្ពស់ៗ ទីធ្លានៅក្នុងផ្ទះក៏មិនសូវធំតែវាមិនសូវតូចប៉ុន្មានដែរ បរិវេណក្នុងផ្ទះនេះមានដាំសុទ្ធតែដើមឈើហូបផ្លែ ផ្ទះក៏សុទ្ធតែពីងពាង និងធូលីរោម។
«សៀវស៊ីង!» លោកមេទ័ពស្រែកហៅឈ្មោះអ្នកដែលគាត់នឹករលឹកសឹងតែដាច់ប្រម៉ាត់ នៅពេលមកដល់ក្លោងទ្វាររបងផ្ទះភ្លាមក៏ឃើញសៀវស៊ីងកំពុងតែពូតក្រណាត់ហាលជាច្រើនមិនដឹងថាគេធ្វើអីទេមួយថ្ងៃនេះ។
«លោកមេទ័ព មកវិញហើយមែនទេ? ខ្ញុំបោសសម្អាតផ្ទះហើយអស់ហើយ» សៀវស៊ីងប្រញាប់ហាលក្រណាត់ចុងក្រោយបង្អស់បង្ហើយ រួចក៏រត់ទៅរកលោកមេទ័ពរូបសង្ហារនិងមិនភ្លេចអួតប្រាប់គាត់ពីអ្វីដែលគេបានធ្វើក្នុងរយៈពេលពេញមួយថ្ងៃនេះផង គឺលោកមេទ័ពតែងតែទូន្មានគេឱ្យធ្វើជាមនុស្សមានប្រយោជន៍ ចេះកែច្នៃពេលវេលាឱ្យបានត្រឹមត្រូវ នៅក្មេងបែបគេនេះមិនគួរចំណាយពេលដកដង្ហើមចោលឥតប្រយោជន៍ទេ ហេតុនេះហើយបានជាគេធ្វើតាមដំបូន្មានលោកមេទ័ពឥតមានខ្វះចន្លោះ។
«ឆ្លាត!» លោកមេទ័ពញញឹមយកដៃទៅអង្អែលក្បាលអ្នកដែលឈរញញឹមចំពោះមុខគាត់តិចៗដោយក្ដីស្រលាញ់ នៅពេលដែលក្មេងតូចប្រុងបែរខ្លួនដើរចេញទៅវិញនោះគាត់ក៏ស្រវាចាប់ដើមដៃស្រឡូនស្អាតនោះច្របាច់តិចៗ៖
«មានការអីមែនទេលោកមេទ័ព? គឺខ្ញុំប្រញាប់ទៅលើកធុងទឹកចាក់ចោល» សៀវស៊ីងងាកមកប្រាប់លោកមេទ័ព ប៉វិន ពីមូលហេតុដែលធ្វើឱ្យគេត្រូវប្រញាប់រត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះវិញ គឺថាផ្ទះនេះមិនធំពិតមែនតែវាត្រូវទុកចោលយូរណាស់មកហើយរហូតដល់សៀវស៊ីងចំណាយពេលបោសជូតសម្អាតសឹងតែមួយថ្ងៃដល់រសៀលស្មើនេះទើបតែចប់គិតមើលទៅថាតើវាកខ្វក់ប៉ុនណា?
លោកមេទ័ពទាញយករាងតូចស្ដើងមកឱបជាប់នឹងទ្រូង គាត់បិទភ្នែកបន្តិចហើយដាក់ចង្ការនៅលើស្មារបស់អ្នកម្ខាងទៀតដោយអារម្មណ៍ហត់នឿយ។
«លោកមេទ័ព មិនស្រួលខ្លួនមែនទេ?» សៀវស៊ីងទៅជាថ្មឹងមិនដឹងថាអ្នកដែលនៅរឹងមាំសុខៗមកចាប់គេឱបនេះកំពុងតែកើតអ្វី ព្រោះថាតាំងពីដើមមកគាត់ក៏ជាមនុស្សរឹងមាំមិនមែនអីបន្តិចក៏រំអួយខុសរឿងនោះទេ។
«ហូបអីហើយឬនៅតាំងពីព្រឹកមក?»
«ហូបនំដែលលោកមេទ័ពឱ្យមកអស់បីបន្ទះហើយ» សៀវស៊ីងឆ្លើយប្រាប់ទាំងសប្បាយចិត្ត ខុសដាច់ពីអ្នកដែលកំពុងតែចាប់គេឱប ប៉វិន ព្រលែងសៀវស៊ីងចេញបន្តិចគាត់សម្លឹងមើលចំភ្នែករបស់អ្នកដែលមានកម្ពស់ទាបជាងខ្លួនដោយអារម្មណ៍ស្រងេះស្រងោចយ៉ាងចម្លែក។
«យើង…យើងស្រលាញ់ឯង!» សំឡេងគ្រលរធំនោះកំពុងតែសារភាពស្នេហ៍ដោយអារម្មណ៍ជ្រាលជ្រៅ សំឡេងដែលនិយាយចេញទៅនេះវាស្រទន់គួរឱ្យចង់ស្ដាប់តែក៏បង្កប់ទៅដោយភាពម៉ឺងម៉ាត់បញ្ជាក់បានថាគាត់មិនបាននិយាយលេង។
«ខ្ញុំក៏ស្រលាញ់លោកមេទ័ពដែរ កូនម្នាក់ណាដែលថាមិនស្រលាញ់ពុកនោះត្រូវទេ?» សៀវស៊ីងញញឹមរហូតដល់ថ្នាក់លឹបភ្នែកដាក់លោកមេទ័ពវិញ តែអ្នកដែលឈរស្ដាប់នោះមិនបានញញឹមជាមួយ ចិញ្ចើមរបស់គាត់ជ្រួញចូលគ្នាភ្លាមៗបន្ទាប់ពីស្ដាប់ពាក្យពេចន៍គេចប់ គាត់ដកដៃចេញឈប់ប៉ះពាល់មនុស្សល្ងង់មិនដឹងខ្យល់អីនោះ ហើយដើរតាំងៗចូលទៅក្នុងផ្ទះដូចហោះរហូតដល់ថ្នាក់សៀវស៊ីងរត់តាមមិនចង់ទាន់៖
«កុំរត់មកតាមយើង ពិន័យឱ្យឯងលុតជង្គង់នៅមុខនេះរហូតដល់យប់»
លោកមេទ័ពស្រែកបញ្ជាដោយសំឡេងដាច់ណាត់នៅពេលដែលជើងរបស់សៀវស៊ីងប្រុងនឹងរត់ទៅតាមគាត់ដល់ក្នុងផ្ទះ គ្រាន់តែបញ្ចប់សម្ដីរបស់លោកមេទ័ពភ្លាម អ្នកដែលឈានជើងបម្រុងទៅតាមគាត់មុននេះក៏ត្រូវបញ្ឈប់យ៉ាងលឿន ហើយប្រញាប់ដើរទៅលុតជង្គង់នៅនឹងមុខផ្ទះដោយទឹកមុខមិនសប្បាយចិត្ត ចង់យំបន្តិចអីបន្តិច តើគាត់ស្អប់គេខ្លាំងណាស់មែនទេបានគ្រាន់តែគេនិយាយថាស្រលាញ់ក៏ខឹងគេដាច់ក្បាល ដាច់កន្ទុយដល់ថ្នាក់នេះហើយ? គេធ្វើអ្វីឱ្យគាត់មិនសប្បាយចិត្តឬ? គេគួរឱ្យស្អប់ដល់ថ្នាក់មិនចង់ប៉ះមែនទេ? សៀវស៊ីង ឈ្ងោកមុខមើលរូបរាងខ្លួនឯងតិចៗ មែនហើយទោះជាយ៉ាងណាគេក៏ជាក្មេងមកពីភូមិភាគខាងលិច ទោះបីជាគាត់ទទួលយកគេធ្វើជាកូនចិញ្ចឹមវាក៏មិនបានកែប្រែក្រយ៉ៅដែលដៅជាប់នឹងខ្លួនគេពីកំណើតបានមកនោះដែរ។
មែនហើយក្រយ៉ៅយើងទាបទោះបីជាយើងទៅទំនៅទីណាក៏នៅតែទាបមិនអាចឡើងខ្ពស់នឹងគេបានទេ លោកមេទ័ពធ្លាប់ប្រាប់ហើយថាកុំឱ្យហៅគាត់ថាឪពុកហេតុអ្វីក៏អាខួរក្បាលចង្រៃយ៍នេះវាមិនចាំ? លោកមេទ័ពធ្លាប់ប្រាប់ហើយថាគេមិនមែនជាកូនរបស់គាត់ហេតុអ្វីក៏គេនៅតែចចេសច្រឡំថាខ្លួនឯងជាកូនរបស់គាត់បែបនេះ? កំពុងតែលុតជង្គង់ចុះពិចារណាកំហុសដែលគេមិនបានខុសអ្វីបន្តិចសោះនោះទឹកភ្នែកក៏ហូរស្រក់ចុះមកតក់ៗដូចគ្នា សៀវស៊ីងរហ័សយកដៃទៅវាសទឹកភ្នែកទាំងនោះចោលឱ្យអស់ពីថ្ពាល់ព្រោះលោកពុក មិនត្រូវទេ លោកមេទ័ពធ្លាប់ប្រាប់ហើយថាកុំយំឱ្យគាត់ឃើញទៀតមិនអ៊ីចឹងគាត់ប្រាកដជាបញ្ជូនគេទៅភូមិភាគខាងលិចវិញមិនខាន។
«ក្មេងល្ងង់ សៀវស៊ីង» លោកមេទ័ព ប៉វិន ដែលដើរមកដល់ក្នុងផ្ទះរអ៊ូតិចៗនៅពេលកំពុងតែប្រមូលខោអាវនិងរបស់របរដាក់សម្ពាយ តែថាគាត់ប្រមូលយកទៅណា បើទាំងគាត់ ទាំងកូនប្រុសទើបតែមកដល់រាជធានីនៅថ្ងៃនេះនោះ?
មែនហើយគាត់មានគំនិតចង់រត់ លោកមេទ័ពចង់នាំកូនប្រុសរត់ចេញពីពិធីមង្គលការចាប់បង្ខំនេះមែនទេ? ពុទ្ធោអាណិតណាស់។ បន្ទាប់ពីប្រមូលរបស់របរអស់ហើយពេលក៏យប់ល្មមហើយដែរ គាត់ដើរចេញមកក្រៅក៏ឃើញក្មេងល្ងង់នៅតែលុតជង្គង់ត្រង់នោះដដែល ទើបដើរទៅចាប់ទាញដើមដៃរបស់គេឱ្យងើបឈរឡើងវិញ។
«ទៅណា?» សៀវស៊ីង សួរនៅពេលត្រូវលើកឱ្យដាក់អង្គុយលើខ្នងសេះទាំងកណ្ដាលយប់ ស្អីនេះឬថាគាត់នាំគេទៅភាគខាងលិចវិញមែន?។
«កុំសួរច្រើន» ថាហើយលោកមេទ័ពក៏ហក់ឡើងលើខ្នងសេះពីក្រោយនិងកន្រ្តាក់បង្ហៀរសេះចេញដំណើរទាំងកណ្ដាលរាត្រីសំដៅទៅកាន់ទិសខាងត្បូងនៃរាជធានី។
«លោកមេទ័ព តើយើងទៅណា?» សៀវស៊ីងសួរម្ដងទៀតនៅពេលដែលពួកគេជិះសេះចេញមកជិតដល់ទ្វារក្រុងរាជធានីហើយ ទ្វារនេះមានអ្នកយាមកាមជាប្រចាំមិនដែលធ្វេសប្រហែសឡើយ។
«ចាំដល់ យើងប្រាប់!» គាត់និយាយព្រមទាំងដកផ្លាកបញ្ជាមេទ័ពបង្ហាញទៅកាន់អ្នកយាមម្នាក់ដែលកំពុងតែឈរបង្អាក់ដំណើរសេះគាត់នៅជិតទ្វាររបងធំនោះផង។
ទាហានម្នាក់នោះសម្លឹងមើលផ្លាកបញ្ជាមេទ័ពនៅចំពោះមុខបន្តិចទើបនិយាយ៖
«លោកមេទ័ព ប៉វិន! ព្រះអង្គមានព្រះរាជបញ្ជាហាមមិនឱ្យបើកទ្វារឱ្យលោកមេទ័ពធ្វើដំណើរចេញពីរាជធានីជាដាច់ខាត!»
ទាហាននោះនិយាយតាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គមិនឱ្យខ្វះ។ ដោយសារតែដឹងពីចិត្តមានះ រឹងរូស និងចរិត របស់លោកមេទ័ពលី ប៉វិននេះហើយទើបព្រះអង្គទ្រង់ត្រូវតែធ្វើគ្រប់វិធីដើម្បីឱ្យប្រាកដចិត្តថាគេមិនអាចរត់គេចទៅណាបាន។ ប៉វិន សម្លឹងមើលទៅកន្លែងងងឹតៗ នៅជិតរបងនោះបន្តិចទើបគាត់លោតចុះពីលើសេះហើយដើរទៅបបួលកូនទាហាននោះនិយាយគ្នា មួយសន្ទុះក្រោយមកគាត់ក៏ដើរមកវិញម្នាក់ឯងហើយជិះសេះចេញតាមទ្វាររបងភាគខាងត្បូងនេះចេញទៅ។
«សៀវស៊ីង…យើងជិតរៀបការហើយ!» គាត់និយាយប្រាប់អ្នកនៅជាប់ទ្រូង នៅពេលជិះសេះបានឆ្ងាយពីរាជធានីគួរសម។
«រៀបការគឺជាអ្វីទៅ?» សៀវស៊ីង ងាកមកសួរគេវិញទាំងមិនយល់ មិនដឹងថារៀបការនឹងជាស្អីផង ហើយរៀបការនឹងជារបស់ហូបឬជាប្រដាប់ជូតផ្ទះ? អេឬថារៀបការនោះជាការឡើងឋានៈទៅ?
«រៀបការគឺនៅពេលដែលមនុស្សប្រុសស្រីត្រូវនៅផ្ទះជាមួយគ្នាបង្កើតកូនបង្កើតចៅ…ឯងធ្វើស្អីនឹង?»
បន្ទាប់ពីពន្យល់ប្រាប់គេហើយ គាត់ក៏ឱនមើលអ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅខាងមុខហើយ លោកមេទ័ពក៏ជ្រួញចិញ្ចើមពេលឃើញអ្នកម្ខាងទៀតកំពុងតែលើកដៃផ្គុំធ្វើដូចរបៀបបួងសួង។
«កំពុងតែបួងសួង បួងសួងឱ្យលោកមេទ័ពរកបាននារីដែលចង់រៀបការជាមួយ តែពេលលោកមេទ័ពរៀបការហើយចុះខ្ញុំនោះ? លោកមេទ័ពនឹងបោះបង់ខ្ញុំចោលទេ?»
សៀវស៊ីងងាកទៅសួរបុរសមាឌធំនៅក្រោយខ្នងម្ដងទៀត អ្វីដែលគេខ្លាចជាងគេនៅពេលនេះគឺខ្លាចលោកមេទ័ពបោះបង់ចោលនឹងឯង។
«អត់ទេ…» ប៉វិនបញ្ឈប់សេះឱ្យនៅដើរយឺតៗល្មមគាត់អាចសម្លឹងមើលមុខតូចៗស្អាតៗនោះចំៗ។
«លោកមេទ័ព នៅពេលដែលលោកមេទ័ពរៀបការហើយតើពេលដែលសៀវស៊ីងរងាលោកមេទ័ពនៅអាចឱបសៀវស៊ីងដូចមុនទេ?ហើយចុះ…អ៊ុប»កំពុងតែប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោចមិនទាន់ចប់ផង សៀវស៊ីងក៏ត្រូវចាប់យកទៅបំបិទមាត់ដោយបបូរមាត់ទន់ៗរបស់លោកមេទ័ពទៅហើយ គាត់យកដៃម្ខាងលើកសៀវស៊ីងដែលមានរាងតូចនោះឱ្យបែរមុខមករកគាត់វិញនិងដៃម្ខាងទៀតចាប់មុខរបស់គេឱ្យបង្ហើបមាត់ផ្ដល់ភាពងាយស្រួលដល់គាត់ក្នុងការថើបគេ។ ព្រិលធ្លាក់ទៀតហើយ មើលចុះសក់ក្បាលរបស់លោកមេទ័ពនិងសក់ក្បាលរបស់សៀវស៊ីឡើងសក្បុសព្រោះតែព្រិលទៀតហើយ សៀវស៊ីង បិទភ្នែកទាំងបេះដូងលោតញ៉ាប់ គេមិនដឹងថាទង្វើរបែបនេះបញ្ជាក់ពីអ្វីនោះទេ ដឹងត្រឹមថាគេចូលចិត្តឱ្យលោកមេទ័ពធ្វើបែបនេះដាក់ វាកក់ក្ដៅយ៉ាងចម្លែក បើទោះបីជាពេលនេះមានព្រិលធ្លាក់ក៏ដោយក៏បេះដូងរបស់សៀវស៊ីងដែលតែងតែរងាជាប់ជានិច្ចនោះលែងរងាទៀតដែរ បេះដូងនិងខ្លួនប្រាណរបស់គេត្រូវបានកម្ដៅដោយបេះដូងនិងរាងកាយរបស់បុរសរឹងមាំម្នាក់នេះ បុរសរឹងមាំ មានអំណាច អង់អាច ក្លាហាន ហើយក៏មុះមុត គាត់ហាក់បីដូចជាព្រះរស់ដែលជួយប្រោះជីវិតរបស់គេឱ្យរស់ម្ដងទៀតអ៊ីចឹង។
លោកមេទ័ព ប៉វិន ថើបបបូរមាត់តូចនោះថ្នមៗលេបយកនូវរាល់ពាក្យសម្ដីមិនបានការរបស់ សៀវស៊ីង ទាំងអស់ចូលទៅក្នុងពោះ គាត់ថើបបបូរមាត់នោះថ្នមៗតិចៗរួចទើបផ្ដួលអ្នកដែលមានរាងស្ដើងជាងនោះទៅគេងនៅលើខ្នងសេះតិចៗ គាត់ដកបបូរមាត់ចេញហើយសម្លឹងមើលមុខស្អាតៗដែលនៅចម្ងាយមិនដល់មួយចំអាមពីមុខគាត់តិចៗ ខ្សែភ្នែករបស់លោកមេទ័ពដេញពីថ្ងាសតូចស្អាត មកដល់កែវភ្នែកដែលមានពន្លឺភ្លឺព្រៀកៗដូចផ្កាយ ចុះមកដល់ខ្ទង់ច្រមុះខ្ពស់ស្អាត និងចុងបញ្ចប់គឺបបូរមាត់តូចដែលពេលនេះវាហើមជាំព្រោះតែស្នាដៃរបស់គាត់ ប៉វិន យកដៃទៅអង្អែលបបូរមាត់នោះតិចៗ គាត់ឱនមុខទៅថើបកញ្ចឹងកសស្អាតនោះថ្នមៗ ខាំជញ្ជក់កញ្ចឹងកទន់ៗនោះរហូតបន្សល់បានជាស្នាមជាំដុំៗនៅលើកញ្ចឹងករបស់អ្នកដែលកំពុងតែដេកដោយខ្នងនៅលើខ្នងសេះ។
«ឱបកយើង!» លោកមេទ័ពខ្សិបតិចៗនៅគៀនត្រចៀកតូចស្អាតរបស់សៀវស៊ីង ហើយក៏ញញឹមចុងមាត់នៅពេលឃើញដៃតូចៗស្អាតទាំងពីរនោះស្រវាឱបករបស់គាត់ជាប់។ សៀវស៊ីងមានអារម្មណ៍ចម្លែកណាស់ ពេលនេះព្រិលកំពុងតែធ្លាក់មកខ្លាំងរហូតដល់គេជាអ្នកដែលគេងផ្ងារសឹងតែមិនអាចបើកភ្នែករួច តែរាងកាយដែលតែងតែរងាញ័រញាក់របស់គេបែរជាមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅយ៉ាងចម្លែក។
កំពុងតែមានអារម្មណ៍ពុះកញ្ជ្រោលនឹងអ្នកនៅចំពោះមុខមិនទាន់បានប៉ុន្មានផង ត្រចៀកដ៏សែនរវៀសរបស់លោកមេទ័ពក៏ឮសំឡេងព្រួញហោះមកពីចម្ងាយ គាត់ប្រញាប់ឱនទៅកាន់តែជិតនឹងសៀវស៊ីងថែមទៀតទាំងដែលពេលនេះក៏ជិតគ្នានៅសល់ចម្ងាយតែមួយចំអាមដៃក៏ដោយ មួយប៉ព្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះផ្លែព្រួញក៏ហោះឆាបក្បាលលោកមេទ័ពទៅដោតជាប់នឹងពំនូកព្រិលនៅខាងមុខភ្លាម លោកមេទ័ព ប៉វិនប្រញាប់ងើបអង្គុយត្រង់ខ្លួនហើយទាញអ្នកដែលកំពុងតែនៅឡេឡឺមុននេះឱ្យមកអង្គុយឱ្យស្រួលបួលវិញដែរ គាត់ងាកសម្លឹងមើលក្រោយបន្តិចទើបឃើញភ្លើងគប់ជាច្រើនដែលកំពុងតែជិះសេះយ៉ាងលឿនសំដៅមកកាន់គាត់ ក្នុងចំណោមគប់ភ្លើងទាំងនោះមានម្នាក់ស្រែកមកឮៗពីចម្ងាយថា៖
«ប៉វិន អាក្បត់ ព្រះអង្គមានបញ្ជាមិនឱ្យចេញពីរាជធានីតែឯងក៏លួចចេញមក ថ្ងៃនេះយើងនឹងយកក្បាលរបស់ឯងដោយផ្ទាល់ដៃ!»
សំឡេងប្រហែលៗនោះធ្វើឱ្យលោកមេទ័ព ប៉វិន ត្រូវជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិច គាត់មិនចម្លែកចិត្តទេដែល អ្នកកំពុងតែស្រែកនោះជាស៊ីងឡាង គាត់គ្រាន់តែឆ្ងល់ថាតើហេតុអ្វីគេមកបានរហ័សម្លេះ? ឬថាមានអ្នកណាបញ្ជូនដំណឹងអីទៅឱ្យគេ? លោកមេទ័ពប្រញាប់កន្ត្រាក់បង្ហៀរសេះហើយនាំសៀវស៊ីងចេញពីទីនេះសំដៅទៅកាន់ទិសខាងត្បូងយ៉ាងរហ័សដូចគ្នាដែរ ពន្លឺព្រះចន្ទ័ពេញរង់នៅយប់នេះអាចឱ្យយើងឃើញនូវរង្វង់ភ្នែកដែលដក់ជាប់ដោយតំណក់ទឹកភ្នែករបស់ សៀវស៊ីង បានយ៉ាងច្បាស់។ តែថាតើលោកមេទ័ពជិះសេះទៅភាគខាងត្បូងធ្វើអ្វីទៅ? ផ្លូវទៅភាគខាងត្បូងនេះគឺជាផ្លូវទៅភ្នំ ហួណាន ប្រាកដណាស់ កុំប្រាប់ណាថាគាត់ចង់នាំសៀវស៊ីងទៅមើលព្រិលដូចពាក្យសន្យាដែលគាត់សន្យាជាមួយគេកាលពីនៅផ្ទះសំណាក់នោះ?
មានភាគបន្ត…
