នាងឆ្ឆេរ៉ាហ្សាត បាននិទានភ្លាមថា៖
មានពេលអ្នកនេសាទចាស់ក្រីក្រម្នាក់ ដែលស្ទើរតែមិនអាចផ្គត់ផ្គង់ប្រពន្ធនិងទាំងកូនបីនាក់របស់គាត់បាននូវអាហារចំអែតប្រចាំថ្ងៃឡើយ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គាត់ទៅស្ទូចត្រី ហើយកំណត់ថា មិនបោះអួន(អួនជាឧបករន៍នេសាទ)របស់គាត់លើសពី ៤ ដងឡើយ។
នៅព្រឹកមួយ គាត់ដោះសំលៀកបំពាក់ចេញហើយបោះអួនដូចសព្វដង។
កំពុងទាញអួនមកវិញ តាចាស់ មានអារម្មណ៍ថា លើកនេះម្តេចសំណាញ់ហាក់បីដូចជាមានទម្ងន់ ខ្លាំងចម្លែក!
ទោះបីជាយ៉ាងណា គាត់គិតថាអាចជាត្រីធំមួយហើយគាត់មានអារម្មណ៍រីករាយយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែមួយសន្ទុះក្រោយ ពេលទាញមកដល់ ឃើញថា ខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងព្រោះវាជាថ្ម។ នៅពេលអួនបោះទៅជាលើកទីពីរហើយទាញយកមកវិញគាត់ក៏ឃើញគ្រោងឆ្អឹងរបស់លាស្លាប់ ចំណែកលើកទីបីធ្ងន់កណ្ឌុកទៅដោយសម្រាម។
គាត់បានស្រែកឡើងថា៖
“ ឱសំណាង! កុំតូចចិត្តមកលេងសើចដាក់ខ្ញុំដែលជាអ្នកនេសាទក្រីក្រ ស្ទើរតែមិនអាចជួយគ្រួសារបានផងនេះ!»
និយាយដូច្នេះហើយគាត់បានបោះសំរាមចោល លាងសំណាញ់របស់គាត់ពីភាពកខ្វក់ហើយ បោះវាជាលើកទីបួន។
នៅពេលនេះគាត់លែងគិតថា នឹងមានត្រីសម្រាប់បរិភោគហើយ។ មែន ពេលដែលទាញឡើងមក វាស្រាលណាស់ ធៀបនឹងរបស់មុនៗ។ គាត់ខំពិនិត្យមើល អូ!វាជាកំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងមួយដែលទម្ងន់របស់វាហាក់ដូចជាពេញទៅដោយអ្វីក្នុងនោះ។
ហើយគាត់បានកត់សម្គាល់ឃើញទៀតថា មាត់វា ត្រូវបានគេបិទជិតឈឹងទៅដោយសំណដោយមានអារម្មណ៍ថា មានឆ្នុកជាប់។
គាត់ត្រេកអរជាមួយការ និយាយឡើងតែម្នាក់ឯងថា៖
« ខ្ញុំនឹងលក់វា ទិញស្រូវសាលីមកធ្វើនំប៉័ង” ។
រឿងបន្ទាប់គឺជនចំណាស់ ពិនិត្យមើលកំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងនៅគ្រប់ជ្រុងទាំងអស់។ គាត់អ្រងួនវាផង ដើម្បីមើលថា តើវាក្រឡក រញ្ជួយព្រោះចូលទឹកដែរឬទេ។
ប៉ុន្តែគាត់មិនលឺអ្វីទេ!
គាត់គិតថា ការបិទជិតទឹកចូលមិនកើតនេះ ត្រូវតែមានរបស់មានតម្លៃនៅខាងក្នុង។ ដើម្បីដឹងនិងអស់ឆ្ងល់ គាត់បានយកកាំបិតគាស់ បើកវា។
គ្មានអ្វីទេ។
ការនេះ ធ្វើឱ្យគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។
បិទជិតតែគ្មានអ្វីទាំងអស់!
គាត់បានដាក់កំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងនៅចំពោះមុខហើយបន្ត សម្លឹងមើលវាដោយហួសចិត្ត។
ខណៈនោះកំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងបញ្ចេញផ្សែងក្រាស់ឃ្មឹកមកក្រៅញាំងឱ្យគាត់ភ័យតក្កមា ត្រូវថយក្រោយពីរជំហានភ្លាមៗ។ ផ្សែងនេះ បានខ្មួលឡើងទៅលើពពក ហើយលាតសន្ធឹងគ្របក្រាលលើសមុទ្រនិងច្រាំងសមុទ្រទៀតបង្កើតបានជាអ័ព្ទក្រាស់ដែលធ្វើឱ្យអ្នកនេសាទមានការភ្ញាក់ផ្អើលព្រួយភ័យយ៉ាងខ្លាំង។
នៅពេលដែលផ្សែងទាំងអស់ចេញពីកំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងចប់ បានប្រមូលផ្តុំគ្នាជាពំនូត ហើយក្លាយជាម៉ាសក្រាស់ដែលមានទេពារក្សមួយធំសែនធំទ្វេដងនៃការគិតរបស់មនុស្សយើង ចេញមកតាមក្រោយម។
នៅពេលដែលគាត់ឃើញបិសាចដែលមើលទៅគួរឱ្យខ្លាចបែបនេះ អ្នកនេសាទចង់រត់ចេញប៉ុន្តែគាត់ភ័យញ័រយ៉ាងខ្លាំងពេកមិនអាចដើរបានមួយជំហានណាសោះ។
«យើងរួចខ្លួនហើយ!»
បិសាចធំស្រែកឮៗដោយពាក្យទាំងនេះម្តងហើយម្តងទៀត ធ្វើឱ្យតានេសាទកាត់យល់បានថា គាត់ជាអ្នកសង្គ្រោះវា។
ទីបំផុតអ្នកនេសាទបានក្លាហានស្រែកសួរថា៖
“តើអ្នកកំពុងនិយាយពីអ្វី ទេពារក្សដ៏ធំអស្ចារ្យ? ប្រាប់ខ្ញុំពីប្រវត្តិរបស់អ្នក និងរបៀបដែលអ្នកត្រូវបានគេបិទឃាំងនៅក្នុងថូនោះមក? ។
ឮត្រង់ចំណុចនេះទេពារក្សបានឱនមកសម្លឹងមើលអ្នកនេសាទដោយអំនួត។ គាត់និយាយថា “និយាយមកខ្ញុំមកចុះ មុនពេលខ្ញុំសម្លាប់អ្នក”
” ហេតុអីអ្នកត្រូវសម្លាប់ខ្ញុំ?” អ្នកនេសាទបានស្រែក។ “ខ្ញុំទើបតែដោះលែងអ្នក តើអ្នកភ្លេចរឿងនេះហើយឬនៅ?”
“ ទេ” ទេពកោសល្យបានឆ្លើយ។
“ប៉ុន្តែគុណនោះនឹងមិនរារាំងខ្ញុំពីការសម្លាប់អ្នកទេ គ្រាន់តែខ្ញុំព្រមឱ្យអ្នកឯង ជ្រើសរើសរបៀបនៃការស្លាប់ ” ។
“ប៉ុន្តែតើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីមិនល្អដល់អ្នក?” បានសួរអ្នកនេសាទ។
ទេពារក្សបាននិយាយដោយស្រងូតឡើងថា៖
“ខ្ញុំមិនឃើញអ្នកធ្វើអ្វីមិនល្អទេ តែគួរដឹងពីមូលហេតុសូមស្តាប់រឿងរបស់ខ្ញុំ! ខ្ញុំបានបះបោរប្រឆាំងនឹងស្តេចទេវតា លោកបាន រកវិធីដើម្បីដាក់ទណ្ឌកម្មខ្ញុំដោយបញ្ឆោតខ្ញុំចូលកំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងនេះហើយបន្ទាប់មកបាន បិទខ្ញុំនៅក្នុង អាថាន់រារាំងខ្ញុំមិនឱ្យចេញមកក្រៅទៀតបាន! បន្ទាប់មកចោលកំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងនេះក្នុងសមុទ្រជ្រៅសន្លឹម។ ក្នុងកំឡុងពេលដំបូងនៃការជាប់ឃុំឃាំង ខ្ញុំបានប្តេជ្ញាថា បើអ្នកណាដោះលែងខ្ញុំ មុនពេលមួយរយឆ្នាំជាប់ទីនេះ ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យគាត់ក្លាយជាអ្នកមាន ទោះបីបន្ទាប់ពីគាត់ស្លាប់ក៏ដោយក៏កូនចៅនៅតែមានបានជានិច្ច ប៉ុន្តែសតវត្សនោះបានកន្លងផុតទៅហើយគ្មាននរណាដោះលែងខ្ញុំ! នៅលើកទីពីរ សតវត្សរ៍ខ្ញុំបានប្តេជ្ញាថាខ្ញុំនឹងផ្តល់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោកដល់អ្នកជួយសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំប៉ុន្តែគាត់មិនដែលមកលែងខ្ញុំទេ! លើកទី ៣ ខ្ញុំបានសន្យានឹងមេឃថានឹងតែងតាំងអ្នកណាក្តីដែលរកឃើញកំសៀវស្ពាន់ពណ៌លឿងនេះឱ្យបានឡើងជាស្តេច តែងតែនៅក្បែរគាត់និងផ្តល់ក្តីប្រាថ្នាគាត់បានសម្រេចពិតៗ ប៉ុន្តែសតវត្សរ៍នោះបានកន្លងផុតទៅដូចពីរផ្សេងទៀត បានធ្វើហើយខ្ញុំនៅតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពលំបាកដដែល។ ខ្ញុំខឹងយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការជាប់ឃុំឃាំងអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ ចុងក្រោយ ដោយកំហឹង ខ្ញុំប្តេជ្ញាថាបើអ្នកណាដោះលែងខ្ញុំខ្ញុំនឹងសម្លាប់គាត់តែម្តងតែនឹងអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ជ្រើសរើសថាតើគាត់គួរស្លាប់បែបណា។ ដូច្នេះ ចូរជ្រើសរើសវិធីណា ស្លាប់”
អ្នកនេសាទមិនសប្បាយចិត្តទេតវ៉ាឡើង៖
“នេះគឺជាបុរសអកុសលដែលខ្ញុំបានដោះលែង! ខ្ញុំមិនសុខចិត្តទេទោះស្លាប់ហើយក្តី” ។
ទេពារក្សយំថា ៖
“ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកថា សច្ចាទៅហើយមិនអាចដោះរួចទេ! ជ្រើសរើសស្លាប់រហ័សនិងមិនឈឺកុំ ខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាឈឺចាប់” ។
អ្នកនេសាទបានចាប់ផ្តើមរៀបចំផែនការក្នុងកម្រិតបញ្ញារបស់គាត់។
ចុងក្រោយគាត់បាននិយាយថា៖
« មុនពេលខ្ញុំត្រូវស្លាប់ សូមបញ្ជាក់ពីកិត្តិយសរបស់អ្នកតារយៈឱ្យខ្ញុំដឹងថាតើអ្នកពិតជាចេញពីកំសៀវលឿងនេះមែនឬ?»
ទេពារក្សឆ្លើយថា៖
“ ម្តេចអ្នកសង្ស័យ!»
ជននេសាទប្រើល្បិចឆ្លើយថា ៖
“ព្រោះទំនងជាមិនអាចទៅរួចអ្នកឯងធំណាស់ចំណែកកំសៀវលឿងនេះសែនតូច តើរាងកាយទាំងមូលរបស់អ្នកចូលទៅដោយរបៀបណា? ខ្ញុំមិនអាចជឿវា បានទេលុះត្រាតែខ្ញុំឃើញអ្នកធ្វើកិច្ចការនេះ! ចំណែកនេះទៀតគម្របនេះខ្វេះបន្តិចរបើកហើយ មានអីរឹងមាំ” ។
បន្ទាប់មកទេពារក្ស ចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរខ្លួនគាត់ទៅជាផ្សែងដដែលដូចពីមុន បានសាយភាយពាសពេញសមុទ្រនិងច្រាំងហើយបន្ទាប់មកប្រមូលផ្តុំគ្នាត្រលប់ទៅក្នុងថូវិញយឺត ៗ និងរាបស្មើរហូតដល់គ្មានសល់អ្វីនៅខាងក្រៅ។ បន្ទាប់មកមានសម្លេងមួយចេញមកពីថូដែលនិយាយទៅកាន់អ្នកនេសាទថា “មែនហើយអ្នកនេសាទ ដែលមិនជឿខ្ញុំ ឃើញទេ ខ្ញុំនៅទីនេះក្នុងកំសៀវលឿងហើយ តើអ្នកជឿខ្ញុំទេឥឡូវនេះ?”
អ្នកនេសាទជំនួសឱ្យការឆ្លើយបានយកគំរបហើយបិទវាយ៉ាងលឿននៅលើកំសៀវលឿង។
“ ឥលូវនេះ ទេពារក្សអន្តិរត្ថិយអើយ!»តាចាស់ស្រែកទាំងខឹងទៀតថា “គ្មានអ្នកណាដោះលែងអ្នកដើម្បីស្លាប់ខ្លួនគេទេ” ។
ឮហើយកាលណា ទេពារក្សខំបម្រះ ធ្វើអ្វីទាំងអស់គ្រប់យ៉ាងតាមដែលអាចធ្វើបានដើម្បីចេញប៉ុន្តែមិនអាចទេដោយសារតែភាពអស្ចារ្យនៃគំរបអាថាន់។
បន្ទាប់មក ដល់វេន ទេពារក្សព្យាយាមសម្រួលជាមួយល្បិចកលម្តង។ គាត់បាននិយាយឡើងថា៖ “ប្រសិនបើអ្នក ដោះគម្របចេញខ្ញុំនឹងសងអ្នកវិញ” ។
អ្នកនេសាទបានឆ្លើយថា“ ទេ” ប្រសិនបើខ្ញុំជឿជាក់លើអ្នក ខ្ញុំខ្លាចថាអ្នកនឹងចាត់ទុកខ្ញុំដូចជាស្តេចក្រិច ដែលបានព្យាបាទលើ គ្រូពេទ្យឌូបែន។
អូ និយាយរឿងនោះមកបានទេតានេសាទ ខ្ញុំសូមស្តាប់សិន ហើយខ្ញុំនឹងថ្លឹងថ្លែងវា។
ទេពារក្សឆ្លើយដូច្នេះ។ បន្ទាប់មកតានេសាទអង្គុយចុះជូតញើសដែលបានរួចពីក្តីស្លាប់ហើយនិយាយឡើងថា…..
ចុចអាន រឿង ស្តេចក្រិចនិង គ្រូពេទ្យឌូបែន។
