“អ្នកណាឲ្យនំឯង?” ស្ត្រីនោះសួរ។
ក្មេងនោះចង្អុលទៅកន្លែងដែល សារ៉ា បានដើរកាត់និងបាត់ខ្លួនទៅ។
“នាងនិយាយថាម៉េច?” ស្ត្រីនោះសួរ។
“សួរថាខ្ញុំឃ្លានទេ?” ក្មេងឆ្លើយដោយសំឡេងស្អក។
“ឯងនិយាយថាម៉េច?”
“ខ្ញុំថាខ្ញុំឃ្លានណាស់។”
“ហើយបន្ទាប់មកគេមកវិញ ហើយឲ្យនំទៅឯង មែនទេ?”
ក្មេងសុំទានងក់ក្បាល។
“ឲ្យប៉ុន្មាន?”
“ប្រាំ”
ស្ត្រីនោះគិតពីនាង៖
“សល់តែមួយសម្រាប់នាងខ្លួនឯង ហើយខ្ញុំឃើញភ្នែករបស់នាងឃ្លាន គឺអាចញ៉ាំអស់ទាំងប្រាំមួយ។”
គាត់សម្លឹងទៅផ្លូវដែលនាងបានដើរទៅបាត់ ដោយមិនស្រណុកចិត្តដូចសព្វមួយដងរបស់គាត់ ហើយគាត់ងាកមកក្មេងសុំទាន។
“ឯងបាត់ឃ្លាននៅ?”
“ខ្ញុំនៅតែឃ្លាន ប៉ុន្តែមិនឃ្លានដូចមុននេះទេ។”
“មកនេះ”
ក្មេងនោះដើរតាមគាត់ចូលទៅក្នុង ត្រូវគេហៅចូលមកកន្លែងកក់ក្ដៅ និងមាននំនៅពេញកន្លែងគឺជារឿងមិនគួរឲ្យជឿសម្រាប់ក្មេងតូចនេះ។ នាងមិនដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងទេ នាងថែមទាំងមិនខ្វល់ទៀតផង។
“ឯងកំដៅខ្លួនទៅ ហើយមើលកន្លែងនេះ ពេលដែលឯងចង់ញ៉ាំនំប៉័ង ឯងអាចមកសុំនៅទីនេះបាន។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តបើខ្ញុំនឹងឲ្យឯងមិនមែនដើម្បីក្មេងស្រីម្នាក់នោះ។”
…………………………………….
សារ៉ា យល់ថាមានសេចក្ដីសុខបន្តិចជាមួយនឹងនំដែលនៅសល់មួយរបស់នាង យ៉ាងណាវានៅក្ដៅខ្លាំង ហើយវាប្រសើរជាងគ្មានអ្វីសោះ។ ពេលដែលនាងកំពុងដើរ នាងបេះមួយដុំមកញ៉ាំ ហើយញ៉ាំយឺតៗដើម្បីឲ្យញ៉ាំបានយូរ។
“ឧបមាថា នេះជានំទិព្វ ហើយញ៉ាំមួយម៉ាត់ស្មើនឹងញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចមួយពេល ខ្ញុំនឹងញ៉ាំហួសប្រមាណបើខ្ញុំបន្តញ៉ាំបែបនេះ។” នាងនិយាយ។
មេឃងងឹតហើយពេលនាងទៅដល់ទីធ្លាបួនជ្រុងមុខសាលា។ តាមផ្ទះនីមួយៗសុទ្ធតែបើកភ្លើង ជាធម្មតានៅម៉ោងថ្មើរនេះពេលនាងសម្លឹងទៅបង្អួចផ្ទះគ្រួសារធំ នាងឃើញតែងឃើញសុភាពបុរសដែលនាងដាក់ឈ្មោះថាលោក ម៉ុនម៉័ររេនស៊ី អង្គុយនៅលើកៅអីធំ ដោយមានក្មេងៗនៅជុំវិញគាត់ កំពុងនិយាយ សើច នៅលើងដៃកៅអីរបស់គាត់ ឬជង្គង់របស់គាត់ ឬននាលលើគាត់។ ពេលនោះរឿងដ៏រំភើបកំពុងកើតឡើង មើលទៅគាត់នឹងត្រូវធ្វើដំណើរ។ រទេះនៅខាងមុខទ្វារ ហើយមានវ៉ាលីធំមួយត្រូវបានចងភ្ជាប់នៅលើនោះ។ ក្មេងៗកំពុងរាំ និយាយ និងហក់ឡើងលើប៉ារបស់ពួកគេ ម្ដាយដ៏ស្រស់ស្អាតកំពុងឈរនៅជិតគាត់ កំពុងនិយាយហាក់ដូចជាគាត់សួរសំនួរចុងក្រោយ។ សារ៉ា ឈប់មួយភ្លែតដើម្បីមើលក្មេងតូចៗ ដែលគាត់លើកមកថើប ហើយក្មេងធំ ផ្ដេកលើគាត់និងថើបគាត់។
“ខ្ញុំចង់ដឹងថាគាត់នឹងត្រូវទៅនៅឆ្ងាយយូរមែនទេ វ៉ាលីនោះធំណាស់ អូ! តើពួកគេនឹងនឹកគាត់យ៉ាងណា! ខ្ញុំនឹងនឹកគាត់ដែរ ទោះបីជាគាត់មិនស្គាល់ខ្ញុំក៏ដោយ។” សារ៉ា គិត។
ពេលដែលទ្វារបើកមក សារ៉ា ដើរចេញ ដោយចងចាំពីរឿងកាក់ប្រាំមួយផេន្នី ប៉ុន្តែនាងបានឃើញអ្នកធ្វើដំណើរចេញមកក្រៅ ហើយឈរសម្លឹងទៅបន្ទប់ដែលចាំងដោយពន្លឺ ខណៈកូនច្បងនៅតែតាមនិយាយជាមួយគាត់។
“តើមូស្គូនឹងមានព្រឹលច្រើនទេ? តើនឹងមានទឹកកកនៅគ្រប់កន្លែងទេ?” ជេនេត និយាយ។
“ប៉ានឹងជិះឡានតាមត្រូស្កាយទេ? ប៉ានឹងឃើញ ស៊ីហ្សា ទេ?” កូនម្នាក់ទៀតស្រែក។
“ប៉ានឹងសរសេរប្រាប់កូនពីរឿងនៅទីនោះទាំងអស់ ហើយប៉ានឹងផ្ញើរូបថតមកឲ្យកូនមើល។ ឆាប់រត់ចូលផ្ទះទៅ! យប់នេះអាកាសធាតុមិនល្អទេ ប៉ាចង់នៅជាមួយពួកឯងមិនចង់ទៅមូស្គូទេ។ រាត្រីសួស្ដី! រាត្រីសួស្ដី!” គាត់និយាយហើយ ក៏រត់ចុះមក និងឈានឡើងចូលរទេះ។
“បើប៉ារកក្មេងស្រីនោះឃើញ ឲ្យក្ដីស្រលាញ់ពួកខ្ញុំទៅនាងផង!” ក្លូរេន ស្រែក ហើយលោតចុះឡើង នៅមាត់ទ្វារ។
បន្ទាប់មកពួកគេចូលក្នុងផ្ទះ ហើយបិទទ្វារ។
”ឯងឃើញទេ ក្មេងស្រីដែលមិនមែនជាអ្នកសុំទាននោះដើរកាត់ទីនេះ? មើលទៅនាងរងាខ្លាំងណាស់ ហើយខ្លួនទទឹកជោក ខ្ញុំឃើញនាងងាកមកមើលពួកយើង។ ម៉ាក់ និយាយថា សម្លៀកបំពាក់របស់នាងមើលទៅដូចជាអ្នកមានណាម្នាក់ឲ្យទៅនាង គឺអ្នកមានដែលនាងតែសម្លៀកបំពាក់ដែលរយីករយាក។ អ្នកនៅក្នុងសាលាតែងតែប្រើនាងឲ្យចេញមកទិញឥវ៉ាន់នៅថ្ងៃធ្លាក់ព្រឹល ហើយពេលយប់ក៏ប្រើដែរ។” ជេនេត និយាយទៅកាន់ ណូរ៉ា ពេលដែលពួកគេចូលក្នុងបន្ទប់វិញ។
សារ៉ា ដើរកាត់ទីធ្លាបួនជ្រុងឆ្ពោះទៅជណ្ដើរតំបន់របស់កញ្ញា មីនជីន ដោយអារម្មណ៍អស់កម្លាំង និងញ័រចំប្រប់។
“ខ្ញុំឆ្ងល់ថាក្មេងស្រីតូចនោះជាអ្នកណា ក្មេងស្រីតូចដែលគាត់តាមរុក។” សារ៉ា គិត។
ហើយនាងដើរទៅជណ្ដើរ យួរធុងរបស់នាង និងទទួលអារម្មណ៍ថាវាធ្ងន់ខ្លាំង ខណៈដែលប៉ាប៉ាក្នុងគ្រួសារធំធ្វើដំណើរទៅកាន់ស្ថានីយដើម្បីឡើងរថភ្លើងដែលចេញដំណើរទៅមូស្គូ កន្លែងដែលគាត់ត្រូវខិតខំស្វែងរកកូនស្រីរបស់កាពីទែន គ្រូវី ដែលបានបាត់ខ្លួន។
…………………………………………
ព្រះនាងតូច (ភាគទី១១)
នៅល្ងាចនេះខណៈដែល សារ៉ា ចេញទៅក្រៅ រឿងចម្លែកបានកើតឡើងនៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរ។ មានតែ ម៉េឆាយឌេក ទេដែលបានឃើញ និងស្ដាប់ឮ ហើយគេខ្លាចណាស់ទើបគេត្បុលចូលទៅក្នុងរន្ធរបស់គេវិញ ហើយលាក់ខ្លួននៅទីនោះ គេញ័រខ្លួនតែមិនព្យាយាមនៅស្ងៀមមិនហ៊ានកម្រើក ហើយប្រុងប្រយ័ត្នពេលដែលគេចាំស្ដាប់ថានឹងមានអ្វីកើតឡើង។
បន្ទប់នេះនៅស្ងាត់ឈឹងចាប់តាំងពី សារ៉ា បានចាកចេញទៅតាំងពីព្រលឹម។ ភាពស្ងប់ស្ងាត់នេះត្រូវបានបំបែកដោយសំឡេងមេឃភ្លៀងខ្ទរពីដំបូលមក និងកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូល។ ម៉េឆាយឌេក ដឹងថានោះអាចជាអំពើល្ងង់ពេលដែលមេឃរាំង ហើយត្រលប់មកសភាពស្ងាត់ដូចធម្មតាវិញ គេបានសម្រេចចិត្តចេញមកមើល ដោយតាមការចំណាំរបស់គេ សារ៉ា នឹងមិនមកវិញទេនៅអំឡុងពេលថ្មើរនេះ។
គេដើរលប់ៗចេញមកក្រៅ ហើយហិតក្លិន ហើយបានឃើញកំទេចអាហាររបស់គេសល់មួយកូនដុំកាលពីលើកមុន ពេលនោះគេឮសំឡេងនៅខាងលើដំបូល។ គេឈប់ស្ងៀមហើយផ្ទៀងស្ដាប់សំឡេងនោះដោយញ័រខ្លួន។ សំឡេងនោះប្រាប់គេឲ្យដឹងថា អ្វីម្យ៉ាងកំពុងមានសកម្មភាពនៅលើដំបូល។ សំឡេងនោះមកជិតកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូល វាបានមកដល់កញ្ចក់បំភ្លឺដំបូល។ កញ្ចក់បំភ្លឺដំបូលត្រូវបានគេបើកដោយអាថ៌កំបាំង មុខមនុស្សខ្មៅបានបង្ហាញចូលមកក្នុងបន្ទប់ធ្នើរ ក្រោយមកមុខមួយទៀតបានបង្ហាញមកពីក្រោយទៀត ហើយមុខទាំងពីរនោះបង្ហាញពីការប្រុងប្រយ័ត្ន និងចាប់អារម្មណ៍។ បុរសពីនាក់នៅខាងលើដំបូល ហើយកំពុងត្រៀមខ្លួនយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ដើម្បីចូលមកក្នុងតាមកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូលនោះ។ ម្នាក់គឺ រ៉ាម ដាស ហើយម្នាក់ទៀតគឺបុរសក្មេងដែលជាលេខារបស់សុភាពបុរសជនជាតិឥណ្ឌានោះ ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ ម៉េឆាយឌេក មិនដឹងរឿងនេះទេ។ គេគ្រាន់តែដឹងថា បុរសទាំងនោះឈ្លានពានភាពស្ងៀមស្ងាត់ និងឯកជនភាពនៃបន្ទប់ធ្នើរនេះ ហើយពេលដែលបុរសមុខខ្មៅសម្រូតខ្លួនចុះមកដោយមិនឲ្យឮសំឡេងសោះនោះ ម៉េឆាយឌេក បែរកន្ទុយហើយគេចទៅរន្ធរបស់គេវិញ គេខ្លាចត្រូវស្លាប់ខ្លួន។ គេបានសាំងជាមួយនឹង សារ៉ា ហើយគេដឹងថានាងនឹងមិនគប់របស់អ្វីដាក់គេទេក្រៅពីកំទេចអាហារ ហើយមិនដែលធ្វើឲ្យមានសំឡេងអ្វីទេក្រៅពីសំឡេងស្រទន់ តិចៗ សំឡេងហួច ប៉ុន្តែបុរសទាំងនោះគឺមានគ្រោះថ្នាក់បើនៅជិត។ គេរត់ទៅច្រកចូលរន្ធរបស់គេ ដោយអាចមើលមកក្រៅជាមួយនឹងការភ្ញាក់ផ្អើលតាមរយៈភ្នែកខាងស្ដាំរបស់គេ។ ថាតើគេយល់ពីការនិយាយគ្នារបស់បុរសទាំងនោះយើងមិនអាចនិយាយបានទេ ប៉ុន្តែទោះបីជាគេយល់ទាំងអស់ គេនឹងនៅតែភ័យខ្លាច។
លេខាដែលមានមាឌស្ដើង និងក្មេង បានចូលមកតាមកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូលដោយមិនធ្វើឲ្យមានសំឡេងដូចជា រ៉ាម ដាស បានចុះមកដែរ ហើយការសម្លឹងរបស់គេទីមួយគឺឃើញកន្ទុយរបស់ ម៉េឆាយឌេក។
“នោះជាកណ្ដុរមែនទេ?” គេខ្សឹបសួរ រ៉ាម ដា។
“បាទ គឺកណ្ដុរ ទាន។ មានកណ្ដុរច្រើនណាស់នៅក្នុងជញ្ជាំង។” រ៉ាម ដាស ខ្សឹបឆ្លើយមកវិញ។
“អូ! ពិតជាអស្ចារ្យមែន ដែលក្មេងស្រីមិនខ្លាចពួកគេ។” បុរសក្មេងលាន់មាត់។
រ៉ាម ដាស ធ្វើកាយវិការដោយប្រើដៃរបស់គាត់ គាត់ក៏ញញឹមដោយការគោរពផងដែរ។ គាត់ចូលមកក្នុងបន្ទប់ធ្នើរនេះហាក់ដូចជាមនុស្សស្និទ្ធស្នាលរបស់ សារ៉ា ទោះបីជាគាត់ធ្លាប់និយាយជាមួយនាងតែម្ដងក៏ដោយ។
“ក្មេងនោះជាមិត្តតូចរបស់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ទាន។ នាងមិនដូចជាក្មេងផ្សេងទេ ខ្ញុំមើលនាងពេលនាងមិនឃើញខ្ញុំ។ ខ្ញុំឆ្លងដំបូលមកមើលនាងជាច្រើនយប់ដើម្បីដឹងថានាងមានសុវត្ថិភាព។ ខ្ញុំមើលនាងតាមបង្អួចពេលនាងមិនដឹងថាខ្ញុំនៅក្បែរនេះ។ នាងឈរនៅលើតុទីនោះ ហើយសម្លឹងទៅក្រៅមើលមេឃ ហាក់ដូចជាមេឃកំពុងនិយាយមករកនាង។ ចាបហើរមកពេលនាងហៅ កណ្ដុរនោះនាងបានឲ្យចំណីរហូតដល់វាសាំងតាមភាពឯកោរបស់នាង។ ទាសករកម្សត់មករកនាងដើម្បីបានការលួងលោម។ មានក្មេងតូចម្នាក់លួចមករកនាង មានក្មេងម្នាក់ទៀតអាយុច្រើនបន្តិចដែលគោរពនាង ហើយនឹងនៅស្ដាប់នាងរហូតប្រសិនបើនាងអាចនៅស្ដាប់បាន។ ខ្ញុំបានឃើញរឿងទាំងនេះពេលខ្ញុំលូនមកតាមដំបូល។ ម្ចាស់ផ្ទះនេះគឺជាស្ត្រីចិត្តអាក្រក់ ទុកនាងដូចជាខ្ញុំបម្រើ ប៉ុន្តែនាងទ្រាំរស់នៅទីនេះ!”
“លោកដូចជាដឹងរឿងរបស់នាងច្រើនណាស់” លេខា និយាយ។
“ខ្ញុំដឹងពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់នាង ខ្ញុំដឹងពីការចេញទៅក្រៅរបស់នាង ហើយពេលនាងត្រលប់មកវិញ ទុក្ខសោក និងក្ដីរីករាយដ៏កម្សត់របស់នាង ភាពរងា និងអត់ឃ្លានរបស់នាង។ ខ្ញុំដឹងពេលនាងអង្គុយម្នាក់ឯងរហូតដល់យប់ជ្រៅ រៀនដោយការមើលសៀវភៅ ខ្ញុំដឹងពេលមិត្តអាថ៌កំបាំងរបស់នាងលួចមកជួបនាង ហើយនាងសប្បាយចិត្តតាមរបៀបជាក្មេង ទោះបីជាស្ថិតនៅក្នុងភាពក្រីក្របែបនេះ ព្រោះពួកគេមក នាងនឹងសើច ហើយនិយាយជាមួយពួកគេដោយខ្សឹបៗ។ ប្រសិនបើនាងឈឺ ខ្ញុំនឹងដឹង ហើយខ្ញុំនឹងមកបម្រើនាងប្រសិនជាអាចធ្វើបាន។”
”លោកច្បាស់ទេថាគ្មានអ្នកឡើងមកទីនេះក្រៅពីនាង ហើយថានាងនឹងមកវិញថ្មើរនេះហើយធ្វើឲ្យពួកយើងភ្ញាក់ផ្អើល? នាងភ័យខ្លាចប្រសិនបើនាងឃើញពួកយើងនៅទីនេះ ហើយគំរោងរបស់លោកម្ចាស់ ការីហ្វត់ នឹងត្រូវខូចមិនខាន។”
រ៉ាម ដាស ដើរទៅឈរជិតទ្វារដោយមិនឲ្យឮសំឡេង។
“គ្មានអ្នកទីនេះក្រៅពីនាងទេទាន នាងយួរធុងរបស់នាងចេញក្រៅហើយ ហើយប្រហែលជាទៅច្រើនម៉ោង។ ប្រសិនបើខ្ញុំឈរនៅទីនេះខ្ញុំអាចឮសម្រាប់ជើងទាំងអស់ដែលដើរឡើងមកជាន់លើនេះ។”
លោក លេខា យកប៊ិច និងក្រដាសចេញពីហោប៉ៅរបស់គាត់មក។
“លោកផ្ទៀងចាំស្ដាប់ទៅ” គាត់និយាយ ហើយចាប់ផ្ដើមដើរយឺតៗ ហើយថ្នមៗនៅក្នុងបន្ទប់តូចកម្សត់នេះ ដោយកាត់ចំណាំយ៉ាងលឿននៅក្នុងក្រដាសរបស់គាត់ពេលដែលគាត់មើលរបស់គ្រប់យ៉ាងនៅជុំវិញនោះ។
ដំបូងគាត់ដើរទៅគ្រែដ៏តូច ហើយយកដៃសង្កត់លើនោះហើយលាន់មាត់។
“រឹងដូចជាថ្ម យើងត្រូវតែប្ដូរនៅថ្ងៃណាមួយពេលដែលនាងចេញទៅក្រៅ។ ត្រូវតែរៀបចំយ៉ាងពិសេសដើម្បីយកវាចេញ។ យើងមិនអាចធ្វើនៅយប់នេះបានទេ”។ គាត់សាកម្រាលចេញហើយមើលខ្នើយតូចស្ដើង។
“ខ្នើយតូចហើយរហែក ភួយស្ដើង កម្រាលចាស់ស្ដើងហើយរហែក គ្រែបែបនេះគេដាក់ឲ្យក្មេងគេងនៅក្នុងកន្លែងមួយដែលគេនិយាយថាគួរឲ្យគោរព? អត់មានភ្លើងដុតកំដៅអស់ជាច្រើនថ្ងៃមកហើយ” លោកលេខា និយាយ ហើយសម្លឹងមើលចង្ក្រានធ្យូងចាស់។
“ខ្ញុំមិនដែលឃើញគេដុតកំដៅទេ អ្នកស្រីនោះមិនចាំថាអ្នកណាខ្លះរងាទេ ក្រៅពីខ្លួនគាត់។”
លេខានោះសរសេរយ៉ាងលឿនក្នុងក្រដាសរបស់គាត់។
“នេះជាវិធីចម្លែក តើនរណាជាអ្នករៀបគំរោង?” លេខ និយាយ។
រ៉ាម ដាស បង្ហាញពីការគោរពបន្តិច។
“ការពិតគំនិតដំបូងគឺជាគំនិតរបស់ខ្ញុំ ទាន ទោះការងារនេះលំបាកតែជារឿងគួរឲ្យចូលចិត្ត។ ខ្ញុំចូលចិត្តក្មេងនេះ ពួកយើងទាំងពីរនាក់ឯកោដូចគ្នា។ នៅយប់មួយនាងកំពុងតែមានអារម្មណ៍ឯកាតែម្នាក់ឯង ខ្ញុំក្រាប់ជិតកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូល ហើយចាំស្ដាប់។ ទស្សនៈរបស់នាងបានរៀបរាប់ប្រាប់ថា បន្ទប់ដ៏គួរឲ្យវេទនានេះប្រហែលជាអាចមានសេចក្ដីសុខនៅក្នុងនេះ។ នាងហាក់ដូចជាមើលឃើញពេលនាងនិយាយ ហើយនាងចាប់ផ្ដើមមានទឹកមុខរីករាយ ហើយកក់ក្ដៅពេលនាងនិយាយហើយ។ ស្អែលឡើងលោកម្ចាស់មិនស្រួលខ្លួន ខ្ញុំបាននិយាយរឿងប្រាប់គាត់ដើម្បីឲ្យគាត់បានសប្បាយចិត្ត។ ស្ដាប់មើលទៅពេលនោះដូចជាសុបិន ប៉ុន្តែរឿងនេះបានធ្វើឲ្យគាត់សប្បាយចិត្ត។ ការដែលស្ដាប់ក្មេងធ្វើបែបនេះបានធ្វើឲ្យគាត់សប្បាយចិត្ត។ គាត់បានចាប់អារម្មណ៍នឹងនាង ហើយបានសួរសំនួរជាច្រើន។ ទីបំផុតគាត់ចាប់ផ្ដើមរីករាយជាមួយនឹងគំនិតថា ធ្វើឲ្យការគិតរបស់នាងក្លាយជាការពិត។”
“លោកគិតថាយើងអាចធ្វើបានពេលដែលនាងគេងលក់? ចុះបើនាងដឹងខ្លួន?” លេខាបានផ្ដល់យោបល់ ហើយមើលទៅគឺច្បាស់ណាស់មិនថាគំរោងនោះសំដៅទៅលើអ្វីទេ វាបានធ្វើឲ្យគាត់ចាប់អារម្មណ៍ដូចជាលោក ការីហ្វត់ ដែរ។
“ខ្ញុំអាចដើរដោយគ្មានសំឡេងដូចដើរលើសំពត់ ហើយក្មេងគេងលង់លក់ស្កប់ស្កល់ណាស់ ទោះបីជាក្មេងដែលមិនសប្បាយចិត្តក៏ដោយ។ ខ្ញុំអាចចូលមកក្នុងបន្ទប់នេះជាច្រើនលើកនៅពេលយប់ដោយមិនឲ្យនាងកម្រើកពីខ្នើយ។ ប្រសិនបើមានអ្នកកាន់របស់ហុចឲ្យខ្ញុំតាមបង្អួច ខ្ញុំអាចធ្វើការបានទាំងអស់ហើយនាងនឹងមិនភ្ញាក់ទេ។ ពេលដែលនាងដឹងខ្លួនឡើងនាងនឹងគិតថាក្នុងបន្ទប់នេះមានរឿងសក្ដិសិទ្ធិបានកើតឡើង។” រ៉ាម ដាស ឆ្លើយហើយញញឹមហាក់ដូចជាគាត់មានភាពកក់ក្ដៅក្នុងចិត្ត ហើយលោកលេខាក៏ញញឹមតបមកវិញ។
“វានឹងដូចរឿងមួយពាន់មួយយប់” គាត់និយាយ។
ពួកគេមិននៅយូរទេ ដែលធ្វើឲ្យ ម៉េឆាយឌេក បានធូរចិត្ត ព្រោះគេប្រហែលជាមិនយល់ពីការសន្ទនារបស់អ្នកទាំងពីរទេ គេមានអារម្មណ៍ថាសកម្មភាព និងការខ្សឹបរបស់គេអាចនឹងបង្ករឿងអ្វីមួយ។ លេខាក្មេងហាក់ចាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងគ្រប់យ៉ាង គេសរសេរពីកម្រាលឥដ្ឋ ចង្ក្រានកំដៅ ជើងតាំងដែលបាក់បែក តុចាស់ ហើយគេប៉ះជញ្ជាំងម្ដងហើយម្ដងទៀតរួចទើបនិយាយ។
“លោកអាចព្យួររបស់នៅលើជញ្ជាំងបាន។”
រ៉ាម ដាស ញញឹមដោយអាថ៌កំបាំង។
“ម្សិលមិញពេលដែលនាងចេញក្រៅ ខ្ញុំបានចូលមកក្នុងនេះហើយយកដែកគោលតូចៗ មុតស្រួចមកជាមួយដែលអាចដំភ្ជាប់នឹងជញ្ជាំងបានដោយមិនបាច់ប្រើញញួរ។ ខ្ញុំបានលាក់ទុកសម្រាប់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវការ រឿងនេះមិនអីទេ។” គាត់និយាយ។
លេខាជនជាតិឥណ្ឌាវ័យក្មេងឈរស្ងៀម សម្លឹងនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ពេលដែលគាត់ដាក់ក្រដាសចូលក្នុងហោប៉ៅគាត់វិញ។
“ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំកត់ទុកគ្រប់គ្រាន់ហើយ យើងអាចទៅបានហើយ។ លោកម្ចាស់ ការីហ្វត់ ជាមនុស្សមានចិត្តកក់ក្ដៅ នោះជារឿងគួរឲ្យខ្លោចផ្សារដែលគាត់មិនអាចរកក្មេងនោះឃើញ។” លេខា និយាយ។
“ប្រសិនបើគាត់អាចរកនាងឃើញ កម្លាំងរបស់គាត់នឹងត្រលប់មកវិញ ព្រះរបស់គាត់ប្រហែលជានឹងនាំនាងមកឲ្យជួបគាត់។” រ៉ាម ដាស និយាយ។
បន្ទាប់មកពួកគេឡើងចេញទៅវិញតាមកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូលដោយមិនឲ្យមានសំឡេងដូចដែលពេលពួកគេចូលមកដែរ។ ហើយពេលដែល ម៉េឆាយឌេក ច្បាស់ថាពួកគេចេញទៅអស់ហើយ គេទទួលអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ហើយប៉ុន្មាននាទីក្រោយមកគេក៏ចេញមកដោយក្ដីសង្ឃឹមថាមនុស្សចម្លែកក៏អាចនឹងមានជ្រុះកំទេចចំណីខ្លះៗដែរ។
………………………………….
ពេលដែលសារ៉ា ដើរកាត់តាមផ្ទះដែលនៅជាប់គ្នា នាងបានឃើញ រ៉ាម ដាស កំពុងបិទទ្វារ ហើយនាងបានសម្លឹងមើលបន្ទប់នោះបន្តិច។
“យូរហើយដែលខ្ញុំមិនបានឃើញភាពល្អប្រណិតនៅខាងក្នុង” នាងគិតក្នុងចិត្ត។
ភ្លើងឆេះបំភ្លឺ និងផ្ដល់កំដៅពីក្នុងចង្ក្រានមកដូចធម្មតា ហើយសុភាពបុរសជនជាតិឥណ្ឌា អង្គុយនៅមុខនោះ។ គាត់ដាក់ក្បាលលើដៃរបស់គាត់ ហើយមើលទៅគាត់ឯកោ និងមិនសប្បាយចិត្តដូចសព្វមួយដង។
“បុរសកម្សត់! ខ្ញុំចង់ដឹងថាលោកកំពុងគិតអ្វី!” សារ៉ា និយាយ។
ហើយនេះជាអ្វីដែលគាត់តែងតែគិតម្នាក់ឯងរហូតមក។
“ឧបមាថា ទោះបីជា កាម៉ៃឃើ រកឃើញប្ដីប្រពន្ធនោះនៅមូស្គូ ក្មេងស្រីដែលពួកគេយកពីសាលារបស់ម៉ាដាម ប៉ាស្កា នៅប៉ារីសទៅ មិនមែនជាក្មេងដែលខ្ញុំតាមរក។ ឧបមាថា នាងត្រូវបានបញ្ជាក់ថា ជាក្មេងខុសប្លែកទាំងស្រុង។ តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីបន្តទៀត?”
ពេលដែល សារ៉ា ចូលដល់ក្នុងផ្ទះ នាងបានជួបកញ្ញា មីនជីន ដែលចុះមកជាន់ក្រោមដើម្បីស្ដីបន្ទោសចុងភៅ។
“ឯងបានចំណាយពេលទៅណាខ្លះ? ឯងចេញទៅក្រៅរាប់ម៉ោង។” គាត់សួរ។
“ខាងក្រៅសើម ហើយសុទ្ធតែភក់ ពិបាកដើរណាស់ ព្រោះស្បែកជើងរបស់ខ្ញុំចាស់ពេក ហើយរអិល។”
“កុំរកលេស ហើយនិយាយថាគ្មានកំហុស។” កញ្ញា មីនជីន និយាយ។
សារ៉ា ដើរទៅរកចុងភៅ ចុងភៅបានទទួលមេរៀនធំ ហើយមានអារម្មណ៍គួរឲ្យខ្លាច។ គាត់បានសប្បាយចិត្តឡើងវិញពេលដែលគាត់មានមនុស្សម្នាក់ទៀតមកដើម្បីឲ្យគាត់បានបញ្ចេញកំហឹង ហើយសារ៉ា តែងតែជាអ្នកទទួលកំហឹងនេះ។
“ហេតុអីឯងមិននៅក្រៅមួយយប់ទៅ?” នាងស្រែក។
សារ៉ា ដាក់របស់ដែលនាងទិញមកនៅលើតុ។
“នេះរបស់ទាំងអស់” នាងនិយាយ។
ចុងភៅសម្លឹងមើលរបស់ដោយមិនស្រណុកចិត្ត។ មើលទៅគាត់ពិតជាគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់។
“តើខ្ញុំអាចសុំអ្វីញ៉ាំបន្តិចបានទេ?” សារ៉ា ដោយសំឡេងអស់កម្លាំង។
“តែត្រជាក់អស់ហើយ ឯងចង់ឲ្យខ្ញុំកំដៅវាទុកឲ្យឯងមែនទេ?” ចុងភៅឆ្លើយ។
សារ៉ា ឈរស្ងៀមបន្តិច។
“ខ្ញុំមិនទាន់បានញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចទេ” នាងនិយាយសំឡេងកាន់តែតិច ព្រោះនាងល្ងាចសំឡេងនាងនឹងញ័រ។
“មាននំប៉័ងខ្លះនៅក្នុងបន្ទប់ដាក់អាហារ ថ្ងៃនេះឯងបានតែប៉ុណ្ណឹងទេ។” ចុងភៅនិយាយ។
សារ៉ា ទៅរកនំប៉័ង ហើយនោះជានំប៉័ងចាស់ រឹងហើយស្ងួត។ ចុងភៅខឹងពេកគាត់មិនបានទុកអ្វីសម្រាប់នាងញ៉ាំជាមួយនំប៉័ងទេ ជាធម្មតាគាត់តែងតែអាចជះកំហឹងមកលើសារ៉ា ដោយងាយស្រួលនិងគ្មានរឿងអ្វី។ ជាការពិតក្មេងពិបាកនឹងឡើងទៅជាន់ទីបីដែលមួយជាន់ៗវែងៗទម្រាំដល់បន្ទប់ធ្នើរ។ ជាញឹកញាប់សារ៉ា មានអារម្មណ៍ថាវាខ្ពស់ ហើយចោទខ្លាំងពេលដែលនាងអស់កម្លាំង ប៉ុន្តែយប់នេះនាងហាក់មានអារម្មណ៍ថា នាងនឹងមិនអាចឡើងដល់ជាន់លើទេ។ ជាច្រើនលើកនាងត្រូវឈប់សម្រាកសិនទម្រាំឡើងដល់លើ។ ពេលដែលនាងឡើងដល់លើ នាងសប្បាយចិត្តដែលឃើញពន្លឺចាំងចេញពីក្រោមទ្វារនាងមក។ នោះមានន័យថា អេមេនហ្គាដ បានលួចឡើងមកបន្ទប់របស់នាងបានហើយដើម្បីមកជួបនាង។ នាងមានអារម្មណ៍ស្រណុកក្នុងចិត្តបន្តិចពេលដឹងថាគេមក នោះគឺប្រសើរជាងចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដែលគ្មានអ្វីសោះតែម្នាក់ឯងនិងកណ្ដោចកណ្ដែង។
ត្រូវហើយនោះគឺ អេមេនហ្គាដ ពេលដែល សារ៉ា បើកទ្វារចូលទៅ នាងកំពុងនៅកណ្ដាលគ្រែ។ នាងមិនដែលស្និទ្ធស្នាលជាមួយ ម៉េឆាយឌេក និងគ្រួសាររបស់គេទេ ទោះបីជាពួកគេស្រលាញ់នាងក៏ដោយ។ ពេលដែលនាងចូលទៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរតែម្នាក់ឯង នាងចូលចិត្តអង្គុយនៅចំកណ្ដាលគ្រែរហូតដល់សារ៉ា មកដល់។ ហើយលើកនេះនាងកាន់តែខ្លាច ព្រោះ ម៉េឆាយឌេក បានចេញមកនិងហិតចុះហិតឡើង ហើយអង្គុយលើកជើងមុខរបស់វា ពេលដែលសម្លឹងទៅរកនាង។
“អូ សារ៉ា! ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលឯងមក។ ម៉េឆាយ.. ចេះតែសម្លឹងមក ខ្ញុំព្យាយាមធ្វើសញ្ញាឲ្យគេទៅវិញហើយ ប៉ុន្តែគេមិនព្រមទៅវិញយូរហើយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តគេ ឯងដឹងទេ ប៉ុន្តែគេពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្លាច ពេលគេហិតសម្លឹងមកខ្ញុំ។ ឯងគិតថា ពេលណាមួយគេនឹងលោតឡើងមកទេ?”
“អត់ទេ” សារ៉ា ឆ្លើយ។
អេមេនហ្គាដ លូនពីគ្រែមកដើម្បីមើលនាង។
“ឯង មើលទៅអស់កម្លាំងណាស់ សារ៉ា ឯងស្លេកស្លាំងណាស់។” នាងនិយាយ។
“ខ្ញុំអស់កម្លាំង អូ! នោះ ម៉េឆាយឌេក កម្សត់។ គេចេញមករកអាហារពេលយប់។” សារ៉ា និយាយទម្លាក់ខ្លួនទៅលើជើងតាំងដែលនៅចំហៀងខ្លួន។
ម៉េឆាយឌេក បានចេញពីរន្ធរបស់គេមក ហាក់ដូចជាគេបាននៅរង់ចាំស្ដាប់សំរិបជើងរបស់នាង។ គេដើរមកមុខដោយក្ដៅរំពឹងថា សារ៉ា នឹងលូកហោប៉ៅ ហើយងាកក្បាលរបស់នាង។
“ខ្ញុំសុំទោស ខ្ញុំអត់មានសល់កំទេចអាហារទេ។ ទៅផ្ទះទៅ ម៉េឆាយឌេក ហើយប្រាប់ប្រពន្ធឯងថាក្នុងហោប៉ៅរបស់ខ្ញុំអត់មានអ្វីសល់ទេ។ ខ្ញុំខ្លាចថាខ្ញុំភ្លេចដោយសារចុងភៅ និងកញ្ញា មីនជីន ខឹងច្រឡោតពេក។”
ម៉េឆាយឌេក មើលទៅហាក់យល់ពីអ្វីដែលនាងនិយាយ។ គេក៏ត្រលប់ទៅរន្ធរបស់គេវិញ។
“ខ្ញុំមិនរំពឹងថាបានជួបឯងទេយប់នេះ អេមេនហ្គាដ” សារ៉ា និយាយ។
អេមេនហ្គាដ ឱបនាងក្នុងដៃផ្អឹបនឹងឈុតរាត្រីពណ៌ក្រហមរបស់នាង។
“កញ្ញា អាម៉េឡា បានចេញទៅក្រៅ និងគេងជាមួយអ៊ំស្រីរបស់គាត់ គ្មានអ្នកណាមកមើលបន្ទប់គេងទេក្រោយពីពួកយើងចូលគេង។ ខ្ញុំអាចនៅទីនេះដល់ព្រឹកប្រសិនបើខ្ញុំចង់នៅ។”
នាងចង្អុលទៅតុដែលនៅពីក្រោមកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូល សារ៉ា មិនបានសម្លឹងមើលទេពេលនាងចូលមក។ នៅលើនោះមានសៀវភៅជាច្រើន។
“ប៉ាប៉ាផ្ញើសៀវភៅបន្ថែមទៀតមកឲ្យខ្ញុំ សារ៉ា។ នៅទីនោះ!”
សារ៉ា សម្លឹងមើលហើយក្រោកឡើងភ្លាម។ នាងរត់ទៅតុ ហើយលើកសៀវភៅខាងលើគេឡើង រួចបើកមើលភ្លាម។ ភ្លាមនោះនាងភ្លេចអស់ពីភាពហត់នឿយរបស់នាង។
“ហ្អា៎! អស្ចារ្យមែន! បដិវត្តបារាំងរបស់ កាលីឡេ។ ខ្ញុំតែងតែងចង់បានសៀវភៅនេះមកអាន!”
“ខ្ញុំមិនទាន់បានអានទេ ហើយប៉ាប៉ានឹងខឹងប្រសិនបើខ្ញុំមិនអាន។ គាត់នឹងរំពឹងខ្ញុំដឹងពីវាទាំងអស់ពេលដែលខ្ញុំទៅលេងផ្ទះសម្រាប់ថ្ងៃសម្រាក។ ខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?” អេមេនហ្គាដ និយាយ។
សារ៉ា ឈប់បើកសៀវភៅទៀត ហើយសម្លឹងទៅនាងដោយទឹកមុខរីករាយ។
“មើលនេះ! បើឯងឲ្យខ្ញុំខ្ចីសៀវភៅទាំងនេះ ខ្ញុំនឹងអានទាំងអស់ ហើយនិយាយប្រាប់ឯងគ្រប់យ៉ាងនៅពេលក្រោយ ពេលដែលខ្ញុំនិយាយប្រាប់ឯង ឯងប្រាកដជាចាំវាដែរ។”
“អូ ព្រះ! ឯងគិតថាអាចទៅរួច?” អេមេនហ្គាដ បន្លឺឡើង។
“ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំអាចធ្វើបាន ក្មេងៗតែងតែចាំពីអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយប្រាប់ពួកគេ។” សារ៉ា ឆ្លើយ។
“សារ៉ា បើឯងនឹងធ្វើយ៉ាងនោះ ហើយអាចឲ្យខ្ញុំចាំបាន ខ្ញុំនឹង ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្វីឯងក៏បានដែរ។” អេមេនហ្គាដ និយាយ។
“ខ្ញុំមិនត្រូវការឲ្យឯងឲ្យអ្វីមកខ្ញុំទេ ខ្ញុំត្រូវការសៀវភៅរបស់ឯង ខ្ញុំត្រូវការវា!” សារ៉ា និយាយដោយបើកភ្នែកធំៗ។
“អីចឹងយកវាទៅ ខ្ញុំបន់ឲ្យខ្ញុំចង់បានវាដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចង់បានទេ។ ខ្ញុំមិនឆ្លាតទេ ហើយប៉ារបស់ខ្ញុំឆ្លាត ហើយគាត់គិតថាខ្ញុំគួរតែឆ្លាតដែរ។”
សារ៉ា បើកសៀវភៅមួយហើយមួយទៀត នាងនឹកឆ្ងល់ហើយក៏សួរ៖
“តើឯងនឹងប្រាប់ប៉ារបស់ឯងថាម៉េច?”
“អូ គាត់មិនដឹងទេ គាត់នឹងគិតថាខ្ញុំបានអានវា។” អេមេនហ្គាដ ឆ្លើយ។
សារ៉ា ដាក់សៀវភៅចុះ ហើយគ្រវីក្បាលយឺតៗ៖
“នោះគឺស្ទើរតែដូចនិយាយកុហកទៅហើយ ហើយពាក្យកុហក អូ ឯងដឹងហើយ វាមានតែភាពសៅហ្មងប៉ុណ្ណោះ ហើយវាអាក្រក់។ ពេលខ្លះខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំប្រហែលអាចនឹងធ្វើរឿងអាក្រក់ ភ្លាមៗខ្ញុំអាចនឹងស្ទុះទៅក្នុងបន្ទប់ ហើយសម្លាប់កញ្ញា មីនជីន ឯងដឹងទេ នោះគឺពេលដែលបំពានខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចធ្វើជាមនុស្សអាក្រក់ទេ។ ហេតុអ្វីឯងមិនអាចប្រាប់ប៉ាឯងថាខ្ញុំជាអ្នកអានវា?”
“គាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំអានសៀវភៅទាំងនេះ” អេមេនហ្គាដ និយាយដោយបាក់ទឹកចិត្តបន្តិចពីការផ្លាស់ដែលមិនបានរំពឹងទុកនេះ។
“គាត់ចង់ឲ្យឯងចេះពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងសៀវភៅនេះ ហើយប្រសិនបើខ្ញុំអាចប្រាប់ឯងពីរឿងទាំងនេះបានតាមវិធីងាយៗ ហើយធ្វើឲ្យចងចាំ ខ្ញុំគិតថាគាត់នឹងពេញចិត្ត។” សារ៉ា និយាយ។
“គាត់នឹងពេញចិត្តបើខ្ញុំរៀនវាដោយវិធីណាមួយ ឯងនឹងចង់បានបែបនោះប្រសិនបើឯងជាប៉ារបស់ខ្ញុំ។” អេមេនហ្គាដ និយាយដោយសោកស្ដាយ។
“មិនមែនជាកំហុសរបស់ឯងទេដែល…” សារ៉ា ចាប់ផ្ដើម។ នាងក្រោកឡើងហើយមិននិយាយបន្តទៀត។ នាងបម្រុងនឹងនិយាយថា មិនមែនជាកំហុសរបស់ឯងទេដែលឯងល្ងង់។
“ដែលយ៉ាងម៉េច?” អេមេនហ្គាដ សួរ។
“ដែលឯងមិនអាចរៀនអ្វីចេះលឿន ប្រសិនបើឯងមិនអាច គឺឯងមិនអាច។ ប្រសិនបើខ្ញុំអាច គឺខ្ញុំអាច គ្មានហេតុផលផ្សេងទេ។” សារ៉ា ឆ្លើយ។
នាងតែងតែមានអារម្មណ៍ចង់លួងលោម អេមេនហ្គាដ ហើយកុំព្យាយាមកុំឲ្យនាងគិតខ្លាំងពេកពីភាពខុសគ្នារវាងការដែលអាចរៀនចេះភ្លាមៗ និងមិនអាចរៀនចេះភ្លាមៗ។ ពេលដែលនាងមើលមុខដែលកំពុងអស់សង្ឃឹមរបស់ អេមេនហ្គាដ គំនិតចាស់របស់នាងបានមកដល់។
“ប្រហែលការដែលអាចរៀនអ្វីចេះលឿនមិនមែនជាអ្វីគ្រប់យ៉ាងទេ។ ធ្វើជាមនុស្សល្អគឺជាអ្វីដែលអស្ចារ្យបំផុតសម្រាប់អ្នកផ្សេង។ ប្រសិនបើកញ្ញា មីនជីន ចេះអ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅលើលោកនេះ ហើយគាត់ជាមនុស្សដូចពេលនេះ គាត់នឹងនៅតែជាមនុស្សដែលមិនគាប់ប្រសើរ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងស្អប់គាត់។ មនុស្សឆ្លាតជាច្រើនបានធ្វើរឿងគ្រោះថ្នាក់ និងអាក្រក់។ មើល រ៉ូបេស្ពៀ ….” សារ៉ានិយាយ។
នាងឈប់និយាយ ហើយប៉ាន់ប្រមាណទឹកមុខរបស់ អេមេនហ្គាដ ដែលចាប់ផ្ដើមស្លុងអារម្មណ៍។
“ឯងមិនចាំទេ? ខ្ញុំនិយាយរឿងបុរសម្នាក់នេះប្រាប់ឯងកាលពីមុន។ ខ្ញុំជឿថាឯងភ្លេចបាត់ហើយ។”
“អូ! ខ្ញុំមិនចាំទេ មិនចាំទាំងអស់” អេមេនហ្គាដ សារភាព។
“បាន ឯងចាំបន្តិច ហើយខ្ញុំនឹងដោះសម្លៀកបំពាក់សើមរបស់ខ្ញុំចេញ រួចរុំភួយនិយាយប្រាប់ឯងម្ដងទៀត។”
នាងដោះមួក និងអាវក្រៅព្យួរនៅដែកគោលជាប់ជញ្ជាំង ហើយដោះស្បែកជើងសើមចេញ យកស្បែកជើងចាស់សម្រាប់ពាក់នៅផ្ទះមកពាក់។ បន្ទាប់មកនាងឡើងលើគ្រែ ទាញភួយមករុំខ្លួន អង្គុយដាក់ដៃលើជង្គង់។
“ឥឡូវស្ដាប់” នាងនិយាយ។
នាងចាប់ផ្ដើមនិយាយពីប្រវត្តិបដិវត្តរបស់បារាំង ភ្នែករបស់ អេមេនហ្គាដ បើកធំៗដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ហើយនាងដកដង្ហើមយឺតៗ។ ប៉ុន្តែទោះបីជានាងភ័យ ក៏នាងមានអារម្មណ៍ថាសប្បាយចិត្តក្នុងការស្ដាប់ ហើយមើលទៅហាក់ដូចជានឹងមិនភ្លេច រ៉ូបេស្ពៀ ម្ដងទៀតទេ ឬមិនសង្ស័យពី ព្រះនាង ដឺ ឡាមបាឡេ ឡើយ។
“ឯងដឹងទេពួកគេដាក់ព្រះកេសរបស់ទ្រង់នៅលើលំពែង ហើយរាំជុំវិញនោះ ហើយកេសារបស់ទ្រង់ប៉ើងតាមខ្យល់ ហើយពេលដែលខ្ញុំគិតដល់ទ្រង់ ខ្ញុំមិនដែលឃើញព្រះកេសរបស់ទ្រង់នៅលើខ្លួនទេ ប៉ុន្តែគឺនៅលើលំពែងជាមួយនឹងមនុស្សគួរឲ្យខឹងទាំងនោះកំពុងរាំ និងស្រែកនៅជុំវិញព្រះកេសរបស់ទ្រង់។” សារ៉ា ពន្យល់។
ពួកគេព្រមព្រៀងគ្នាប្រាប់លោក អេសធី ចន ពីគម្រោងដែលពួកគេនឹងធ្វើ ហើយពេលនេះសៀវភៅទុកនៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរសិន។
“ឥឡូវយើងនិយាយរឿងប្រាប់គ្នា មេរៀនភាសាបារាំងរបស់ឯងយ៉ាងម៉េចហើយ?”
“គ្រាន់បើជាងមុនចាប់តាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានឡើងមកទីនេះចុងក្រោយ ហើយឯងពន្យល់ខ្ញុំពីការបំបែកកិរិយាសព្ទ។ កញ្ញា មីនជីន មិនយល់ថាហេតុអ្វីខ្ញុំធ្វើលំហាត់បានល្អណាស់នៅព្រឹកទីមួយនោះ។”
សារ៉ា សើចបន្តិចហើយឱបជង្គង់របស់នាង។
“គាត់ក៏មិនយល់ដែរថាហេតុអ្វី ឡូទី ធ្វើលំហាត់បូកលេខបានល្អណាស់ ប៉ុន្តែនោះគឺព្រោះតែនាងលួចឡើងមកទីនេះ ហើយខ្ញុំជួយពន្យល់នាងដែរ។” នាងនិយាយ ហើយសម្លឹងមើលជុំវិញបន្ទប់រួចបន្ត៖
“បន្ទប់នេះប្រាកដជាល្អ ប្រសិនបើវាមិនគួរឲ្យខ្លាចបែបនេះ វាជាកន្លែងល្អសម្រាប់ប្រឌិតរឿង។” នាងនិយាយ ហើយសើចម្ដងទៀត។
…………………………………………………
ព្រះតូច (ភាគទី១២)
ការពិតគឺ អេមេនហ្គាដ មិនដឹងថាពេលខ្លះជីវិតនៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរនេះស្ទើរតែមិនអាចទ្រាំបានទេ ហើយនាងគ្មានការរំពៃមើលដែលអាចដឹងដោយខ្លួនឯងបានទេ។ រាល់លើកដែលនាងអាចលួចឡើងមកក្នុងបន្ទប់នេះបាន នាងគ្រាន់តែមើលទឹកមុខរំភើបរបស់ សារ៉ា និងស្ដាប់រឿងទាំងឡាយដែលនាង ប្រឌិតនិងរឿងប្រវត្តិសាស្ត្រតែប៉ុណ្ណោះ។ ការមកលេងរបស់នាងគឺជាការផ្សងព្រេង ហើយទោះបីជាពេលខ្លះសារ៉ាមានទឹកមុខស្លេកស្លាំង ហើយកាន់តែស្គមទៅៗពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ទឹកចិត្តក្លាហានរបស់នាងមិនសារភាព ឬរអ៊ូរទាំអ្វីនោះទេ។ នាងមិនដែលសារភាពសូម្បីនៅពេលដែលនាងស្ទើរស្លាប់ដោយការស្រែកឃ្លាន ដូចជាយប់នេះជាដើម។
“ខ្ញុំគិតថា ទាហានមានអារម្មណ៍បែបនេះពេលពួកគាត់នៅក្នុងការប្រឈមរយៈពេលយូរ” នាងនិយាយខ្សឹបដាក់ខ្លួនឯងតិចៗ។
“ប្រសិនបើខ្ញុំរស់នៅវិមាន ហើយអេមេនហ្គាដ ជាស្ត្រីម្នាក់នៅវិមានមួយផ្សេងទៀត ហើយនាងមកលេងខ្ញុំដោយមានអ្នកការពារនិងអមដំណើរ ពេលដែលខ្ញុំដឹងខ្ញុំនឹងចុះទៅទទួលនាង ហើយរៀបចំអាហារដ៏ច្រើននៅក្នុងសាលទទួលភ្ញៀវ ហើយហៅស្ត្រីចម្រៀងមកច្រៀង។ ពេលដែលនាងឡើងមកបន្ទប់ធ្នើរ ខ្ញុំមិនអាចរៀបចំអាហារបានទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចនិយាយរឿងប្រាប់នាង ហើយមិនឲ្យនាងដឹងរឿងដ៏កម្សត់របស់ខ្ញុំ។” នាងគិត។
ដូច្នេះពួកគេអង្គុយជាមួយគ្នា អេមេនហ្គាដ មិនដឹងថា នាងស្ទើរសន្លប់ ហើយឃ្លានខ្លាំងនោះទេ ហើយពេលដែលនាងនិយាយពីនេះពីនោះ នាងគិតថាតើនាងនឹងអាចគេងលក់ទេពេលដែលមិត្តរបស់នាងចេញទៅវិញ។ នាងមានអារម្មណ៍ថានាងមិនដែលឃ្លានបែបនេះទេពីមុនមក។
“ខ្ញុំចង់ស្គមដូចជា សារ៉ា។ ខ្ញុំជឿថាឯងស្គមជាងពីមុនទៅទៀត។ ភ្នែករបស់ឯងធំ ហើយមើលកែងដៃស្រួចរបស់ឯងចុះ!” ភ្លាមៗស្រាប់តែ អេមេនហ្គាដ និយាយ។
“ខ្ញុំស្គមតាំងពីក្មេងមក ហើយខ្ញុំតែងតែមានភ្នែកធំពណ៌ប្រផេះ។” នាងនិយាយដោយក្លាហាន។
“ខ្ញុំស្រលាញ់ភ្នែកចម្លែករបស់ឯង មើលទៅវាហាក់ដូចជាមើលឃើញវែងឆ្ងាយ ខ្ញុំស្រលាញ់វា ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យវាមានពណ៌បៃតង ទោះបីជាធម្មតាវាមានពណ៌ខ្មៅក៏ដោយ។” អេមេនហ្គាដ និយាយ និងសម្លឹងមើលភ្នែករបស់នាង។
“វាគឺជាភ្នែកឆ្មា ប៉ុន្តែខ្ញុំមើលនៅកន្លែងងងឹតមិនឃើញ ព្រោះខ្ញុំបានសាកហើយ ហើយខ្ញុំមើលមិនឃើញ ខ្ញុំបន់ឲ្យខ្ញុំអាចមើលនៅកន្លែងងងឹតឃើញ។” សារ៉ា សើច។
នៅពេលនោះហើយដែលមានអ្វីម្យ៉ាងកើតឡើងនៅឯកញ្ចក់បំភ្លឺដំបូលដែលពួកគេទាំងពីរនាក់មិនបានឃើញ។ បើនរម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានងើយទៅហើយឃើញមុខខ្មៅនោះពួកគេនឹងស្លន់ស្លោមិនខាន ខណៈដែលមុខខ្មៅនោះអើតចូលក្នុងបន្ទប់ ហើយបាត់ទៅវិញភ្លាមដោយស្ងាត់ស្ងៀម។ យ៉ាងណាពេលនោះមិនស្ងាត់ទេ សារ៉ា ដែលមានត្រចៀកវៃ បានងើយបន្តិចហើយសម្លឹងមើលដំបូល។
“ស្ដាប់ទៅមិនដូចជា ម៉េឆាយឌេក ទេ ដូចជាមិនមែនសំឡេងកោស” នាងនិយាយ។
“ថាម៉េច?” អេមេនហ្គាដ ភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិច។
“ឯងមិនឮសំឡេងអ្វីទេ?” សារ៉ា សួរ។
“ទេ អត់ទេ ឯងឮ?”
“ខ្ញុំប្រហែលជាអត់ឮទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថាខ្ញុំឮ។ ហាក់ដូចជាមានអ្វីនៅលើដំបូល ហាក់ដូចជាអ្វីម្យ៉ាងលបៗ។”
“អាចជាអ្វីទៅ? អាចជាចោរប្លន់ទេ?” អេមេនហ្គាដ និយាយ។
“ទេ គ្មានអ្វីសម្រាប់ពួកគេប្លន់ទេ…” សារ៉ា ធ្វើទឹកមុខរីករាយ។
សារ៉ា ឈប់និយាយពាក់កណ្ដាលទី ពួកគេឮសំឡេងយ៉ាងច្បាស់ នោះគឺមិនមែនសំឡេងនៅដំបូលទេ ប៉ុន្តែគឺនៅជាន់ក្រោម ហើយគឺសំឡេងខឹងរបស់កញ្ញា មីនជីន។ សារ៉ា ចុះពីលើគ្រែហើយពន្លត់ភ្លើងទៀន។
“គាត់កំពុងបន្ទោស ប៊េកគី គាត់ធ្វើឲ្យនាងយំហើយ។” នាងខ្សឹបពេលឈរនៅកន្លែងងងឹត។
“គាត់នឹងចូលមកទីនេះទេ?” អេមេនហ្គាដ ខ្សឹបទៅវិញដោយភ័យ។
“អត់ទេ គាត់គិតថាខ្ញុំគេងហើយ។ កុំកម្រើក។”
កញ្ញា មីនជីន កម្រឡើងមកខាងលើណាស់ សារ៉ា ចាំបានថាគាត់ធ្លាប់ឡើងមកតែម្ដងគត់។ ប៉ុន្តែពេលនេះគាត់ខឹងរហូតដល់ត្រូវឡើងមក ហើយស្ដាប់ទៅដូចជាប៊េកគី កំពុងនៅចំពោះមុខគាត់។
“ក្មេងមិនល្អ មិនត្រង់! ចុងភៅប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់បាត់របស់ម្ដងហើយម្ដងទៀត។” ពួកគេស្ដាប់គាត់ឮ។
“មិនមែនខ្ញុំទេម៉ាដាម ខ្ញុំឃ្លានខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមែនខ្ញុំទេ ខ្ញុំមិនដែលយកទេ!” ប៊េកគី យំ។
“ឯងសមតែបញ្ជូនទៅគុកដោយការរើសនិងលួច! បន្ទះសាច់កន្លះដុំ គឺឯង!” សំឡេងរបស់កញ្ញា មីនជីន។
“មិនមែនខ្ញុំទេ ខ្ញុំអាចអាចញ៉ាំអស់ទាំងមួយដុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលយកដៃប៉ះទេ។” ប៊េកគី និយាយអណ្ដឺតអណ្ដក។
កញ្ញា មីនជីន ដកដង្ហើមមិនចង់ដល់គ្នាដោយសារកំហឹង និងការឡើងមកខាងលើ។ ដុំសាច់នោះគឺត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់អាហារពេលយប់របស់គាត់ ស្ដាប់មើលទៅគាត់ហាក់ដូចជាកំពុងមួរស្លឹកត្រចៀករបស់ ប៊េកគី។
“កុំនិយាយដោះសា ឆាប់ទៅបន្ទប់ឯងភ្លាមទៅ។” គាត់និយាយ។
សារ៉ា និងអេមេនហ្គាដ ស្ដាប់ឮសំឡេងទះកំផ្លៀង បន្ទាប់មក ប៊េកគី រត់មកបន្ទប់ធ្នើររបស់នាង។ ពួកគេឮសំឡេងបិទទ្វារ ហើយនាងទម្លាក់ខ្លួនលើគ្រែ។
“ខ្ញុំអាចញ៉ាំអស់ទាំងពីរ ហើយខ្ញុំមិនដែលពាល់មួយម៉ាត់ទេ គឺចុងភៅឲ្យវាទៅបុរសប៉ូលិសរបស់គាត់” ពួកគេឮនាងស្រែកដាក់ខ្នើយរបស់នាង។
សារ៉ា ឈរនៅកណ្ដាលបន្ទប់ងងឹតសូន្យ។ នាងកំពុងគ្រឺតធ្មេញរបស់នាង ហើយធ្មេញបើកៗភ្នែក ហើយក្ដាប់ដៃយ៉ាងណែន។ នាងស្ទើរតែមិនអាចឈរនៅស្ងៀមបាន ប៉ុន្តែនាងមិនហ៊ានកម្រើកទេរហូតដល់កញ្ញា មីនជីន ចុះទៅជាន់ក្រោមបាត់ ហើយគ្រប់យ៉ាងនៅស្ងៀមស្ងាត់។
“មនុស្សអាក្រក់ ហើយសាហាវ! ចុងភៅយករបស់ដោយខ្លួនឯង ហើយនិយាយថាប៊េកគី ជាអ្នកលួច។ នាងមិនលួចទេ! នាងមិនលួចទេ! ពេលខ្លះនាងឃ្លានរហូតដល់ញ៉ាំកំទេចអាហារដែលខ្លោចដូចធ្យូង! នាងយក់ដៃខ្ទប់មុខយ៉ាងណែន ហើយយំខ្សឹកខ្សួលតិចៗ ហើយអេមេនហ្គាដ បានស្ដាប់រឿងខុសពីធម្មតា នាងមានអារម្មណ៍តក់ស្លុត។ សារ៉ា កំពុងយំ! សារ៉ា មិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន! មើលទៅនាងហាក់ដូចជាដឹងរឿងថ្មី ជាអ្វីម្យ៉ាងដែលនាងមិនធ្លាប់ដឹងពីមុនមក។ នាងចុះពីគ្រែសំដៅទៅតុ ហើយដុតទៀនបំភ្លឺ ពេលដែលទៀនឆេះហើយ នាងបែរទៅរកមើល សារ៉ា ជាមួយនឹងគំនិតថ្មីរបស់នាងដែលមានភាពភ័យខ្លាចនៅក្នុងភ្នែក។
“សារ៉ា ឯងមិនដែលប្រាប់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំមិនចង់និយាយពាក្យអាក្រក់ទេ ប៉ុន្តែ តើឯងធ្លាប់អត់ឃ្លានទេ?”
ពេលនោះគឺពិតជាធ្ងន់ធ្ងរពេកសម្រាប់នាង សារ៉ា ដកដៃចេញពីមុខរបស់នាង។
“មែនហើយ ខ្ញុំឃ្លាន ពេលនេះខ្ញុំឃ្លានណាស់ ខ្ញុំស្ទើរតែអាចស៊ីឯងបាន។ ហើយវាកាន់តែអាក្រក់ពេលបានស្ដាប់រឿងប៊េកគី យ៉ាងនេះ។ នាងឃ្លានជាងខ្ញុំទៅទៀត។”
អេមេនហ្គាដ យំ។
“អូ! អូ! ហើយខ្ញុំមិនដែលដឹងទេ!” នាងស្រែកយំ។
“ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យឯងដឹង វានឹងធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំដូចជាអ្នកសុំទាននៅតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំដឹងថារូបរាងខ្ញុំមើលទៅដូចអ្នកសុំទាននៅតាមផ្លូវ។”
“ទេអត់ទេ ឯងមិនដូចទេ! សម្លៀកបំពាក់របស់ឯងរយីករយាកបន្តិច ប៉ុន្តែរូបរាងឯងមិនដូចអ្នកសុំទានទេ។ មុខឯងមិនដូចអ្នកសុំទានទេ។”
“ក្មេងប្រុសតូចម្នាក់បានដាក់ទានឲ្យខ្ញុំប្រាំមួយផេន្នី នៅនេះគឺកាក់។” នាងនិយាយដោយសើចនឹងខ្លួនឯងបន្តិច ហើយទាញបន្តោងពាក់នឹងកនាងចេញមក រួចបន្ត៖
“គេនឹងមិនឲ្យកាក់ប្រាំមួយផេន្នី ក្នុងថ្ងៃគ្រិស្ដម៉ាសរបស់គេមកខ្ញុំទេ ប្រសិនបើរូបរាងរបស់ខ្ញុំមើលទៅមិនដូចជាអ្នកដែលត្រូវការកាក់នេះខ្លាំងនោះ។”
យ៉ាងណាមើលកាក់ប្រាំមួយផេន្នី ហើយពួកគេទាំងពីរមានអារម្មណ៍ល្អបន្តិច។ វាធ្វើឲ្យពួកគេសើចបន្តិច ទោះពួកគេមានទឹកភ្នែកជាន់នឹងថ្ពាល់ក៏ដោយ។
“គេជាអ្នកណា? អេមេនហ្គាដ សួរពេលដែលសម្លឹងមើលកាក់ប្រាំមួយផេន្នី។
“គេជាក្មេងប្រុសគួរឲ្យស្រលាញ់ពេលនោះគេកំពុងទៅចូលរួមកម្មវិធី គេរស់នៅគ្រួសារធំ គឺក្មេងប្រុសតូចដែលមានជើងធំៗ ខ្ញុំហៅគេថា ហ្កាយ ក្លូរេន។ ខ្ញុំគិតថាអ្នកមើលថែរបស់គេបានរៀបចំកាដូសម្រាប់គេពេញដោយនំខេក និងរបស់ជាច្រើន ហើយគេមើលឃើញខ្ញុំមិនមានអ្វីសោះ។” សារ៉ា និយាយ។
អេមេនហ្គាដ ថយក្រោយបន្តិច ប្រយោគចុងក្រោយធ្វើឲ្យនាងនឹកឃើញដល់អ្វីម្យ៉ាងក្នុងចិត្តដែលកំពុងញាប់ញ័ររបស់នាង។
“អូ សារ៉ា! ខ្ញុំពិតជាល្ងង់មែនដែលមិនបានគិតដល់រឿងនេះ!” នាងស្រែក។
“គិតដល់អ្វី?”
“របស់ពិសេស! នៅរសៀលនេះអ្នកមីងចិត្តល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំបានផ្ញើប្រអប់មួយឲ្យខ្ញុំ។ ក្នុងនោះសុទ្ធតែជារបស់ល្អ។ ខ្ញុំមិនទាន់បានប៉ះពាល់វាទេ ល្ងាចមិញខ្ញុំញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចច្រើនពេក ហើយខ្ញុំពិបាកចិត្តពីរឿងដែលលោកប៉ាផ្ញើសៀវភៅមក។ នៅក្នុងនោះមាននំខេក និងនំសាច់តូចមួយ មានចាហួយ និងនំដុត ហើយមានទឹកក្រូច ផ្លែឈើ និងសូកូឡា។ ខ្ញុំនឹងលបចុះទៅបន្ទប់ខ្ញុំវិញ ហើយយកមកឥឡូវនេះ ហើយយើងនឹងញ៉ាំឥឡូវនេះ។”
សារ៉ា ស្ទើរតែដើរទ្រេតទ្រោត ពេលមនុស្សទន់ខ្លួនដោយសារឃ្លាន ហើយមានគេនិយាយពីអាហារពេលខ្លះធ្វើឲ្យគេរំភើបចិត្ត។ នាងអង្រួនដៃរបស់អេមេនហ្គាដ។
“ឯងគិតថាឯងអាចទៅយកបានទេ?”
“ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំអាច” អេមេនហ្គាដ ឆ្លើយហើយរត់ទៅទ្វារ បើកថ្នមៗ ដក់ក្បាលចូលទៅកន្លែងងងឹត ហើយផ្ទៀងស្ដាប់ ហើយនាងត្រលប់មកសារ៉ា វិញ។
“ភ្លើងបិទហើយ អ្នកគ្រាប់គ្នាគេងហើយ។ ខ្ញុំអាចចុះទៅឡើងមកហើយគ្មានអ្នកណាឮទេ។”
នេះជារឿងសប្បាយចិត្តបំផុតដែលពួកគេចាប់ដៃគ្នា ហើយភ្លាមនោះពន្លឺបានចាំងនៅក្នុងភ្នែករបស់សារ៉ា។
“អ៊មីលី! យើងឧបមាថា! យើងឧបមាថានេះជាពិធីជប់លៀង! ហើយ អូ! ឯងមិនអញ្ជើញអ្នកទោសនៅជាប់បន្ទប់នេះទេ?”
“ត្រូវហើយៗ! យើងគោះជញ្ជាំងទៅ អ្នកយាមគុកនឹងមិនឮទេ។”
សារ៉ា ដើរទៅជញ្ជាំង នាងអាចស្ដាប់ឮនាងកំពុងយំតិចៗ នាងគោះជញ្ជាំងបួនដង។
“នោះមានន័យថា ឲ្យចូលមកបន្ទប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានរឿងត្រូវនិយាយជាមួយ” នាងធ្លាប់ពន្យល់យ៉ាងនេះ។
សំឡេងគោះប្រាំដងជាការឆ្លើយមកវិញ។
“ខ្ញុំទៅហើយ”
មិនយូរប៉ុន្មាន ទ្វារបន្ទប់ធ្នើរបើក ហើយប៊េកគី បង្ហាញខ្លួនមក។ ភ្នែកនាងក្រហម ហើយមួករបស់នាងធ្លាក់សំយាកទៅម្ខាង ហើយពេលនាងឃើញ អេមេនហ្គាដ នាងចាប់ផ្ដើមជូតមុខរបស់នាងដោយរបាំងការពារអៀមដោយអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច។
“កុំប្រកាន់ខ្ញុំអី ប៊េកគី” អេមេនហ្គាដ និយាយ។
“កញ្ញា អេមេនហ្គាដ បានហៅឯងឲ្យចូលមក ព្រោះនាងនឹងទៅយករបស់មួយប្រអប់ឡើងមកសម្រាប់យើង។” សារ៉ា និយាយ។
មួករបស់ ប៊េកគី ស្ទើរតែជ្រុះទៅហើយ នាងបន្លឺឡើងដោយក្ដីរំភើប។
“របស់ញ៉ាំមែនទេអ្នកនាង? របស់ញ៉ាំឆ្ងាញ់មែនទេ?” នាងសួរ។
“ត្រូវហើយ ហើយយើងនឹងចាត់ទុកថាជាពិធីជប់លៀង។” សារ៉ា ឆ្លើយ។
“ហើយឯងចង់ញ៉ាំប៉ុន្មានក៏បានដែរ ខ្ញុំនឹងទៅឥឡូវនេះ!” អេមេនហ្គាដ លូកមាត់។
នាងប្រញាប់ខ្លាំងដែលនាងចេញពីបន្ទប់ធ្នើរទៅដោយជ្រុះកន្លែងរុំកពណ៌ក្រហមដោយមិនដឹងខ្លួន។ ភ្លាមនោះគ្មានអ្នកណាឃើញទេ ប៊េកគី រំភើបពេកនឹងសំណាងរបស់នាងនៅពេលនេះ។
“អូ អ្នកនាង! អូ អ្នកនាង! ខ្ញុំដឹងថាគឺអ្នកនាងជាអ្នកសុំគាត់ឲ្យខ្ញុំចូលមក។ ពេលខ្ញុំគិតដល់រឿងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំយំ” នាងនិយាយអួលដើមករ ហើយនាងដើរទៅជិតសារ៉ា និងសម្លឹងមើលនាងដោយក្ដីគោរព។
ប៉ុន្តែភ្នែកដែលបង្ហាញពីការឃ្លានរបស់សារ៉ា មានពន្លឺចាស់ដែលចាប់ផ្ដើមប្រែពិភពលោកនេះសម្រាប់នាង។ នៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរនេះ ជាមួយនឹងការទ្រាំភាពត្រជាក់នៅខាងក្រៅ ជាមួយនឹងការដើរលើផ្លូវសុទ្ធតែភក់ ជាមួយនឹងការចងចាំដល់រូបរាងក្មេងសុំទានដែលញ៉ាំមិនឆ្អែតនោះ ពេលវេលានេះ គឺជារឿងរីករាយដែលបានកើតឡើងដូចជាវេទមន្ត។
“នាងដកដង្ហើមធំមួយ។
“យ៉ាងណារឿងអ្វីមួយតែងតែកើតឡើង គឺនៅចំមុនពេលគ្រប់យ៉ាងទៅជាអាក្រក់បំផុត។ វាហាក់ដូចជាវេទមន្តជាអ្នកបង្កើតឡើង។”
នាងបានធ្វើឲ្យប៊េកគី សប្បាយដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក។
“ទេ ទេ! ឯងមិនត្រូវយំទេ! យើងត្រូវតែប្រញាប់រៀបចំតុ។” នាងនិយាយ។
“រៀបចំតុមែនទេអ្នកនាង? យើងដាក់អ្វីនៅលើនេះទៅ?” ប៊េកគី សួរហើយប្រញាប់ទៅមើលជុំវិញតុ។
សារ៉ា ក៏សម្លឹងមើលជុំវិញបន្ទប់ដែរ។
“មើលទៅអត់មានអ្វីច្រើនទេ” នាងឆ្លើយដោយសើចបន្តិច។
នៅពេលនោះនាងឃើញរបស់ម្យ៉ាង និងឱនទៅរើសមើល នោះគឺកន្សែងរុំកពណ៌ក្រហមរបស់ អេមេនហ្គាដ ដែលជ្រុះនៅលើកម្រាល។
“កន្សែងរុំករបស់នាង ខ្ញុំដឹងថានាងនឹងមិនប្រកាន់ទេ វានឹងធ្វើឲ្យតុនេះមានកម្រាលក្រហមយ៉ាងស្រស់ស្អាត។” នាងនិយាយ។
ពួកគេទាញតុចាស់ចេញមកក្រៅបន្តិច ហើយក្រាលកន្សែងក្រហមលើនោះ។
“បើលើកម្រាលឥដ្ឋមានព្រំក្រហមទៀត ពិតជាល្អណាស់ ពួកយើងឧបមាថាមានទៅចុះ!” សារ៉ា បន្លឺពីក្ដីរំភើប នាងដាក់ដៃកល់ចង្កាភ្នែកនាងចាប់ផ្ដើមសម្លឹងមើលកម្រាល៖
“ពិតជាទន់ហើយក្រាស់ល្អមែន!” នាងញញឹមដាក់ ប៊េកគី ដែលយល់ពីអត្ថន័យនេះ។ ពេលដែលកំពុងគិតនាងក៏ស្ទុះក្រោកចេញពីតុ។
“ចាំបន្តិច ប៊េកគី” និយាយហើយ នាងសំដៅទៅហិបចាស់ដែលគេទុកចោលនៅក្បែរជញ្ជាំង បើកហិបនោះរកមើលនាងរំពឹងថា នឹងមានរបស់អ្វីម្យ៉ាងដើម្បីលំអកម្មវិធីរបស់នាង។ ពិតជាដូចវេទមន្តមែននៅក្នុងនោះនាងរកឃើញ កន្សែងជូតដៃតូចៗ កម្រងផ្កាជ័រក្រហមដែលគេឈប់ប្រើជាយូរមកហើយ និងក្រដាសជូតមាត់ពណ៌ក្រហម នាងយកមកដាក់លើតុ ហើយប៊េកគី បានបត់ក្រដាសក្រហមធ្វើជាកូនចាន ដាក់ក្បែរកន្សែងជូនដៃ ដែលធ្វើឲ្យទិដ្ឋភាពកាន់តែប្រសើរឡើង។
ពេលនោះទ្វារបើមក ហើយអេមេនហ្គាដ ចូលមកក្នុងបន្ទប់ ដោយមានរបស់ធ្ងន់សំពីងសំពោង។ នាងឃើញបន្ទប់នេះមានតុដែលក្រាលដោយកម្រាលក្រហម មានកន្សែងជូតដៃ ចានក្រហម និងផ្កាលំអ ធ្វើឲ្យបន្ទប់នេះហាក់ដូចជាត្រូវបានគេរៀបចំយ៉ាងពិសេស។
“អូ សារ៉ា! ឯងពិតជាក្មេងស្រីឆ្លាតដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានជួបមែន!” នាងស្រែក។
“តើស្អាតទេ? នោះគឺរបស់ខ្ញុំយកមកពីក្នុងហិបចាស់ ខ្ញុំសុំពីវេទមន្ត ហើយវេទមន្តប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅរកក្នុងនោះ” សារ៉ា និយាយ។
“មើលទៅដូចជាកម្មវិធីជប់លៀងមែនទែន!” អេមេនហ្គាដ និយាយ។
“ដូចជាតុរបស់ម្ចាស់ក្សត្រី” ប៊េកគី និយាយ។
ពេលនោះសារ៉ា ស្រាប់តែនឹកឃើញគំនិតមួយ។
“ខ្ញុំនឹងប្រាប់ឯងរឿងមួយ សារ៉ា ឧបមាថាឯងជាព្រះនាងនៅពេលនេះ ហើយនេះជាពិធីជប់លៀងរបស់រាជវង្ស។”
“ប៉ុន្តែនេះជាពិធីជប់លៀងរបស់ឯង ឯងត្រូវតែធ្វើជាព្រះនាង ហើយពួកយើងនឹងធ្វើជាភ្ញៀវកិត្តិយសរបស់ឯង។”
“អូ ខ្ញុំមិនអាចទេ ខ្ញុំធាត់ណាស់ ហើយខ្ញុំមិនចេះទេ ឯងអ្នកធ្វើទៅ។”
“បាន បើឯងចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើ” សារ៉ា និយាយ។
ប៉ុន្តែភ្លាមនោះនាងគិតដល់អ្វីម្យ៉ាងទៀត ហើយរត់ទៅរកហិប។
“មានក្រដាស និងរបស់គេបោះចោលច្រើនណាស់នៅក្នុងនេះ ប្រសិនបើយើងដុតវា នោះនឹងមានពន្លឺប្រហែលពីរបីនាទី ហើយយើងនឹងមានអារម្មណ៍ថានោះដូចជាភ្លើងចង្ក្រានធ្យូងពិតប្រាកដ។” នាងយកចេញមកហើយដុតក្នុងចង្ក្រានដែលមិនដែលមានភ្លើងចាប់តាំងពីពេលដែលនាងមកនៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរនេះ។
“ពេលដែលវាឈប់ឆេះ យើងនឹងភ្លេចថាវាមិនមែនជាភ្លើងធ្យូងពិត” សារ៉ា និយាយ។
នាងឈរសម្លឹងមកពួកគេ ហើយញញឹម។
“តើដូចជាការពិតទេ? ឥឡូវយើងនឹងចាប់ផ្ដើមពិធីជប់លៀង។” នាងនិយាយ។
នាងដើរសំដៅទៅតុ បក់ដៃយ៉ាងរីករាយទៅកាន់ អេមេនហ្គាន និងប៊េកគី។ នាងកំពុងនៅពាក់កណ្ដាលនៃសុបិនរបស់នាង។
“សុភាពនារីទាំងអស់គ្នា សូមអញ្ជើញចូលអង្គុយនៅតុ។ បិតារបស់ខ្ញុំដែលបានយាងធ្វើដំណើរទៅឆ្ងាយជាយូរមកហើយនោះ បានត្រាស់បញ្ជាខ្ញុំឲ្យរៀបចំពិធីជប់លៀងដល់អ្នកទាំងអស់គ្នា។” នាងនិយាយដោយសំឡេងក្នុងសុបិនរីករាយរបស់នាង។
នាងងាកមុខទៅជ្រុងបន្ទប់បន្តិច ហើយពោលឡើងម្ដងទៀត៖
“អូ នោះ! ស្ត្រីរបាំ ព្រះនាងទាំងឡាយតែងតែមានស្ត្រីរបាំមកប្រគំពេលមានកម្មវិធីជប់លៀង ដូច្នេះយើងឧបមាថានៅជ្រុងបន្ទប់នោះគឺក្រុមស្ត្រីរបាំកំពុងប្រគំ។ ឥឡូវយើងនឹងចាប់ផ្ដើម!”
ពួកគេមិនទាន់បានញ៉ាំនំខេកប៉ុន្មានម៉ាត់ទេ គ្មានអ្នកណាបានញ៉ាំទៀតទេ ពេលពួកគេទាំងបីក្រោកឈរឡើង ហើយទឹកមុខប្រែជាស្លេក សម្លឹងទៅទ្វារ ហើយផ្ទៀងស្ដាប់។
មានគេឡើងមកជាន់លើង ប្រាកដណាស់គឺមានមនុស្សមក។ ពួកគេម្នាក់ៗចំណាំដំណើរដែលពោរពេញដោយកំហឹងនេះបាន ហើយដឹងថាអ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅទីនេះគឺត្រូវចប់អស់ហើយ។
“គឺម៉ាដាម!” ប៊េកគី និយាយសំឡេងញ័រ ហើយជ្រុះនំពីដៃទៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។
“ត្រូវហើយ កញ្ញា មីនជីន តាមយើងទាន់ហើយ។” សារ៉ា និយាយ ភ្នែករបស់នាងបង្ហាញពីភាពរន្ធត់។
កញ្ញា មីនជីន ចាប់ទាញទ្វារបើកមួយកម្លាំងដៃរបស់គាត់ មុខរបស់គាត់ស្លេក ប៉ុន្តែនោះគឺដោយសារកំហឹង។ គាត់សម្លឹងមើលទឹកមុខអ្នកទាំងបីដែលកំពុងភ័យខ្លាច ហើយសម្លឹងទៅតុអាហារ ហើយនិងពន្លឺក្រដាសដែលគេដុតក្នុងចង្ក្រាន។
“ខ្ញុំបានសង្ស័យរឿងបែបនេះយូរមកហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនស្រមៃដល់ការរៀបចំបែបនេះទេ ឡាវីនី ប្រាប់ខ្ញុំគឺជាការពិត។” គាត់ស្រែក។
ដូច្នេះពួកគេដឹងថា នោះគឺឡាវីនី ដែលបានទាយដឹកពីអាថ៌កំបាំងរបស់ពួកគេដោយវិធីណាមួយ និងបានក្បត់ពួកគេ។ កញ្ញា មីនជីន ដើរសំដៅទៅ ប៊េកគី ហើយមួរស្លឹកត្រចៀករបស់នាងជាលើកទីពីរ។
“ក្មេងស្រីមិនចេះអៀនខ្មាស ឯងត្រូវចេញពីផ្ទះនេះនៅថ្ងៃស្អែក!” គាត់និយាយ។
សារ៉ា ឈរនៅស្ងៀម ភ្នែករបស់នាងបើកកាន់តែធំមុខរបស់នាងស្លេកជាងមុន។ អេមេនហ្គាដ ចាប់ផ្ដើមយំ។
“អូ កុំដេញនាងចេញអី មីងរបស់ខ្ញុំផ្ញើប្រអប់នេះមកឲ្យខ្ញុំ ពួកយើងគ្រាន់តែជប់លៀងទេ។” នាងនិយាយដោយយំខ្សឹកខ្សួល។
“អញ្ចឹងខ្ញុំយល់ហើយ ជាមួយនឹងព្រះនាងសារ៉ា នៅក្បាលតុនេះ” កញ្ញា មីនជីន ស្រែកហើយ ងាកទៅសម្លឹងសារ៉ា ដោយទឹកមុខខឹងខ្លាំង ហើយបន្ត៖
“គឺជាអំពើរបស់ឯង ខ្ញុំដឹង។ អេមេនហ្គាដ មិនអាចរកនឹកឃើញគំនិតបែបនេះទេ។ តុបតែងតុបែបនេះ ខ្ញុំគិតថាគឺជាមួយនឹងសំរាម” និយាយហើយ គាត់ងាកមក ប៊េកគី ហើយស្រែក៖
“ទៅបន្ទប់របស់ឯងទៅ!” គាត់បញ្ជា ហើយប៊េកគី រត់ចេញទៅ ដោយយករបាំងការពារអៀមបាំងមុខ ហើយស្មារបស់នាងញ័រ។
បន្ទាប់មកគឺវេនរបស់ សារ៉ា។
“ខ្ញុំនឹងផ្ដល់មេរៀនឲ្យឯងនៅថ្ងៃស្អែក ឯងនឹងមិនបានញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក ពេលល្ងាច ឬពេលយប់ទេ!”
“ថ្ងៃនេះខ្ញុំមិនបានញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច ឬពេលយប់ទេ កញ្ញា មីនជីន។” សារ៉ា និយាយរឹតតែអស់កម្លាំង។
“អញ្ចឹងកាន់តែល្អហើយ ឯងនឹងមានរឿងត្រូវចាំ។ កុំឈរនៅស្ងៀមអី ដាក់របស់ទាំងនោះចូលក្នុងប្រអប់វិញទៅ។”
គាត់ចាប់ផ្ដើមប្រមូលរបស់ទាំងនោះដាក់ចូលក្នុងប្រអប់ដោយខ្លួនគាត់ ហើយបានឃើញសៀវភៅថ្មីរបស់ អេមេនហ្គាដ។
“ហើយឯង បាននាំសៀវភៅថ្មីដ៏ស្អាតរបស់ឯងមកក្នុងបន្ទប់ធ្នើរដ៏កខ្វក់នេះ។ ប្រមូលវាហើយទៅបន្ទប់គេងវិញទៅ។ ស្អែកឯងនឹងនៅទីនោះពេញមួយថ្ងៃ ហើយខ្ញុំសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅប៉ារបស់ឯង។ តើគាត់នឹងនិយាយថាម៉េចបើគាត់ដឹងថាយប់នេះឯងនៅឯណា?”
គាត់ឃើញអ្វីម្យ៉ាងនៅលើទឹកមុខរបស់ សារ៉ា ជាមួយនឹងកំហឹងនៅពេលនេះគាត់ងាកទៅរកនាងភ្លាម។
“ឯងកំពុងគិតអី? ហេតុអីឯងសម្លឹងមើលខ្ញុំបែបនោះ?” គាត់សួរ។
“ខ្ញុំកំពុងឆ្ងល់” សារ៉ា ឆ្លើយ នាងឆ្លើយដូចជាពេលដែលនៅក្នុងថ្នាក់រៀន។
“ឯងកំពុងឆ្ងល់អី?”
“ខ្ញុំកំពុងឆ្ងល់ថា ប៉ាប៉ារបស់ខ្ញុំនឹងនិយាយថាម៉េចពេលគាត់ដឹងថាខ្ញុំនៅទីនេះយប់នេះ?” នាងឆ្លើយដោយសំឡេងតិច។
កញ្ញា មីនជីន រកពាក្យនិយាយមិនបានដូចពីមុន ហើយកំហឹងរបស់គាត់បង្ហាញចេញមកតាមរបៀបចាស់។ គាត់ស្ទុះទៅរកនាងហើយចាប់អង្រួននាង។
“ក្មេងព្រហើន ប្រដៅមិនបានឯងនេះ! ម៉េចក៏ឯងហ៊ាន! ម៉េចក៏ឯងហ៊ាន!”
គាត់ចាប់ទាញសៀវភៅ ប្រមូលរបស់ផ្សេងទៀតញាត់ចូលក្នុងប្រអប់ រុញដាក់ក្នុងដៃរបស់ អេមេនហ្គាដ ហើយរុញនាងទៅមុខគាត់សំដៅទៅទ្វារ។
“ខ្ញុំនឹងទុកឲ្យឯងនៅឆ្ងល់ ទៅគ្រែរបស់ឯងភ្លាមទៅ” គាត់និយាយហើយទាញទ្វារបិទពីក្រោយគាត់ និងអេមេនហ្គាដ កម្សត់ ហើយចេញទៅទុកសារ៉ាឲ្យឈរនៅម្នាក់ឯង។
សុបិនបានមកដល់ទីបំផុត ពន្លឺចុងក្រោយពីក្រដាសនៅក្នុងចង្ក្រានបានរលត់ទៅ ហើយបន្សល់ទុកបន្ទប់ធ្នើរនេះឲ្យងងឹតសូន្យឈឹង តុទទេស្អាត របស់តុបតែងធ្លាក់ចុះលើកម្រាលរាយប៉ាយ អ៊េមីលី អង្គុយផ្អែកជញ្ជាំងសម្លឹងចំទៅមុខ។ សារ៉ា ឃើញហើយក៏ទៅលើកនាងមកដោយដៃញ័រចំប្រប់។
“មិនមានសេសសល់អាហារទេ អ៊េមីលី ហើយក៏គ្មានព្រះដែរ។ គ្មានអ្វីសល់ទេក្រៅពីអ្នកទោសនៅបាស្ទីល” នាងនិយាយ ហើយអង្គុយឈ្ងោកមុខ។
