មានប្អូនៗ ក្មួយៗនិងអ្នកនិពន្ធថ្មីៗ ចាស់ៗបាននិយាយនឹងខ្ញុំ ពីវិបត្តិធ្លាក់ទឹកចិត្តក្រោយកូវីដ។ ភាគច្រើន ខ្ញុំកាត់យល់ថា ពុំមែនមកពីកូវីដតែឯងទេ វិបត្តិបាត់បង់អ្នកអាន និងអ្នកជាវសៀវភៅ ឬអ្វីច្រើនទៀតនៅក្នុងយុគសម័យនៃព័ត៌មានលោតផ្លោះ និងឌីជីថល។
ការសរសេរសៀវភៅដែលផ្សាយចេញទៅហើយ អត់មានឃើញយោបល់ត្រឡប់ ក៏ធ្វើឲ្យអ្នកនិពន្ធជាច្រើនបាក់ទឹកចិត្ត។ ទទួលស្គាល់! ការអត់ឮអីពីអ្នកគាំទ្រ ពិតជាខុសពីឆ្នាំ២០១៣នៅពេលដែលក្រុមការងារយើងខ្ញុំបានស្តាប់ចាប់ផ្តើមប្រលោមលោកSabay ហើយពេលហ្នឹង គឺយើងទទួលបានសកម្មភាពយោបល់ត្រឡប់ច្រើន។ កាលណោះ អ្នកអានបានធ្វើសកម្មភាពដូចអ្នកនិពន្ធដែរ សំណួរពួកគេមានជាអាថ៌ បងថ្ងៃនេះខ្លីម៉េះ? យប់មិញដេកនឹកតួប្រុស! អូយឆាកហ្នឹងផ្អែមលើសជាតិស្ករ! ។ល។
ឥឡូវនេះ អ្នកអានដែលស្ងាត់បាត់មិនធ្វើសកម្មភាពអាចបណ្តាលមកពីយើងរង់ចាំងតែដំណោះស្រាយដែលយើងគិតថាមកពីខាងអ្នកអាន។ មិនមែនអ៊ីចឹងទេ! ភាគីទាំងសងខាង ត្រូវទទួលស្គាល់ថា យើងជួបបញ្ហាដូចគ្នា។ ជួនគាត់អាចអានច្រើនពេក ទៅប៉ះសៀវភៅមានគុណភាពមិនត្រូវនឹងការរំពឹងទុក ឬអ្វីដែលគាត់ចង់បាន ខណៈសៀវភៅកាន់តែរីកចម្រើនបរិមាណចំណងជើង គាត់ជាវប៉ះចំមាតិកាដែលខុសចិត្តច្រើន ដងពេក ថវិកាមានកម្រិត ច្នេះគាត់ក៏ដកឃ្លាសិន។
មាតិកាឌីជីថលក្រឡាប់ចាក់
រឿងក្លែងក្លាយ ឬការធ្វើទីផ្សារបណ្តោះអាសន្នលើអ៊ីនធើណេត ដែលមានការបោកបន្លំ រញ៉េរញ៉ៃកាន់តែធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា អ្នកអានបាត់លែងឃើញនៅផ្សារភ្ជាប់ជាមួយយើង។ យើងមិនចង់បានអ្នកទិញសៀវភៅ ព្រោះចង់ទិញតែមិនដែលអាន និងខ្ជិលឱ្យយោបល់ត្រឡប់។ ភាពបាត់មុខនៃហ្វេនពិតប្រាកដ ជាបញ្ហាជះឥទ្ធិពលធំដល់អាជីព។ ធម្មតាយើងជាអ្នកនិពន្ធយើងចង់បានហ្វេនដែលអានរឿង មិនមែនហ្វេនចូលមកព្រោះចូលចិត្តអាវឬមួករបស់យើងទេ។ យើងមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្នកដែលចូលមកព្រោះចូលចិត្តពណ៌ក្រែមយើង ឬ ពាក្យCaptionយើងតែម្យ៉ាង ព្រោះយើងមិនមែនជាអ្នកផលិតមាតិកាលើឌីជីថលតែយើងជាអ្នកនិពន្ធ។ ប្រសិនអ្នកនោះជាវសៀវភៅយើងព្រោះចូលចិត្តអ្វីៗទាំងអស់ខាងលើ តែមិនអានសៀវភៅយើង គង់តែថ្ងៃមួយនេះកើតឡើង គឺ #លែងចង់សរសេរ។
ខ្ញុំជូនយោបល់បែបនេះ៖
បច្ចុប្បន្នមិនថា នៅលើផ្នែកតែងនិពន្ធ ឬក៏ការអានទេគឺសូម្បីតែ ការងារផ្សេងៗទៀតដែលយើងមានទីផ្សារមួយធំជាងគេនៅលើឌីជីថលគឺនៅលើបណ្ដាញសង្គម និយាយចំគឺហ្វេសប៊ុកដែលមានការប្តូរបត់បែនច្រើន អ៊ីចឹងហើយការធ្លាក់ទឹកចិត្តនៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលផ្សារភ្ជាប់ខ្លួនឯងជាមួយនឹងអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួននៅលើហ្វេសប៊ុក មិនមែនមានតែយើងម្នាក់ឯងឡើយ។
ខ្ញុំទើបតែនិយាយចប់ជាមួយនឹងអ្នកនិពន្ធស្ត្រីម្នាក់បន្ថែមពីថ្ងៃសៅរ៍មុនខ្ញុំនិយាយជាមួយអ្នកនិពន្ធប្រុសម្នាក់ គាត់ថា ខ្ញុំអត់ដឹងថាសរសេរមានន័យអី?
តើខ្ញុំអាចជួយអីបាន?
ខ្ញុំជម្រាបគាត់ថា ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់ដំណាក់កាល បាក់ទឹកចិត្ត តែពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងកត្តាច្រើន មិនមែនតែកត្តាមួយពីរនេះ តែយើងឲ្យនិយមន័យមិនត្រូវ ជួនកាលយើង អត់មានភាពស្មោះត្រង់ក្នុងការទទួលស្គាល់វា។
អ៊ីចឹងខ្ញុំអាចចែករំលែកខ្លះ នូវការដោះស្រាយផ្ទាល់ខ្លួន!
នៅពេលដែលមានការធ្លាក់ទឹកចិត្ត សម្រាប់ខ្ញុំទោះបីយ៉ាងណារហូតដល់ពេលនេះ ពេលខ្ញុំសរសេររឿងគឺខ្ញុំសរសេរដោយសប្បាយចិត្ត ហើយទោះបីជាអ្នកអាននិងយោបល់ត្រឡប់ មានតែម្នាក់ ពីរនាក់ឬបីនាក់ ខ្ញុំនៅតែសប្បាយចិត្តនិងស្ដាប់នូវយោបល់ពួកគេ។
ប្រៀបធៀបបច្ចុប្បន្ននេះទៅនឹងអំឡុងឆ្នាំ២០១៣ ដល់ ២០១៧ អត់ដូចគ្នាទេ! ពិតមែន!
ដោយសារតែយើងអាចនិយាយថា ប្រសិនបើហ្វេនៗយើងគាត់ចម្រើនវ័យ ឬគិតម្យ៉ាង គាត់ក៏រវល់ដោះស្រាយបញ្ហាជីវិតដូចយើងដែរ គ្រប់គ្នាកំពុងតតាំងហត់នឿយនឹងវិបត្តិរបស់ពិភពលោក វិបត្តិនៅលើបណ្ដាញសង្គមដូចយើងដែរ អ៊ីចឹង ខ្ញុំគិតថា ដួងព្រលឹងមួយរវាងយើងជាមួយអ្នកអានពិតប្រាកដរបស់យើង អត់ដាច់ចេញពី គ្នាដោយគ្រាន់តែមិនឃើញការឆ្លងឆ្លើយទេ។
ខ្ញុំធ្លាប់ជួបអ្នកអានខ្លះ គាត់និយាយថា គាត់ចូលចិត្ត #អធិរាជបេះដូង អានជក់ច្រើនដង ដល់ពេលខ្ញុំសួរពីរឿងថ្មីៗទៀត គាត់ថា មិនទាន់បានអានទេ ស្ត្រេសពេក។
ជាសរុប ពេលប្អូនបាក់ទឹកចិត្តសូមចាំថា បងម្នាក់នេះ ទោះជាមានអ្នកអានតែម្នាក់ ក៏សរសេរដែរ ព្រោះមិនមែនសៀវភៅនេះ នឹងចប់ទៅតាមកាលវេលាទេ អ្នកអានពិតប្រាកដ ត្រូវនឹងមាតិកាល្អពិតប្រាកដមួយ។
ទុកពេល ឱ្យពួកគេ និងទុកពេលឱ្យខ្លួនឯង សរសេរដើម្បីសាកល្បងនូវឧបសគ្គថ្មីៗ រកវិធីសាស្ត្រខុសពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ លើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងយើង ក៏ដូចជាការលើកទឹកចិត្តគ្នាយើងផ្សេងៗទៀតក្នុងការរៀនបន្ថែម ដុសខាត់ កុំផ្តេកផ្តួល កុំចង់បានជោគជ័យដែលលឿនៗហើយមិនរឹងមាំ ។
#ជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃជាធម្មជាតិនៃមនុស្សយើងត្រូវតែធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ ធ្វើការផ្លាស់ទីឆ្ពោះទៅរកគោលដៅថ្មីរីកចម្រើនឡើងជានិច្ច ។ ទោះណាជាការផ្លាស់ពីមិនអាចសន្យាថា តែងតែនាំមកនូវសុភមង្គល ប៉ុន្តែបើមិនផ្លាស់ប្តូរគឺធានាថា ជីវិតអត់មានការរីកចម្រើននិងគ្មានសុភមង្គលតែម្ដង។ ផលិតភាព និងសុខុមាលភាពត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នា ហេតុអ្វីត្រូវឱ្យអ្នកដទៃមកសម្រេចចិត្តថាយើងគួរនៅស្ងៀមសម្រាក ឬគួរដើរទៅមុខទៀត?
