រាជធានីភ្នំពេញ
ដីជ្រោយចង្វារ
ឆ្នាំ ២០០០
ល្ងាចយប់ ព្រះទិនករយាងចាកចោលផៃ្ទមេឃា ជំនួសវេនដោយដួងចន្ទ្រា រះបំភ្លឺភពផែនដីវិញ ស្បៃរាត្រីពេលនេះ ពេញដោយហ្វូងដួងតារារាប់ពាន់រះបង្អួតសម្រស់គ្នា តែជ្រុងមួយលើផ្ទៃផែនដី គេឃើញមានផ្ទះប្រក់ស្បូវតូចមួយសង់ប្រកមាត់ទឹក មានពន្លឺផ្លុងៗចេញពីចង្កៀងប្រេងកាតដាក់នៅលើតុ មនុស្សប្រុសស្រីពីរនាក់ កំពុងអង្គុយចួបជុំគ្នា រៀបរង់ចាំទទួលទានអាហារបាយល្ងាច។
– បងស្រី…បងវី ត្រលប់មកពីធ្វើការវិញហើយ!
ក្មេងប្រុសអាយុ ១៣ឆ្នាំ រត់តម្រង់ទៅកាន់មាត់ទ្វារ ស្រែកយ៉ាងរំភើប ពេលឃើញ អ្នកកំលោះក្នុងអាយុ ប្រហែល២០ឆ្នាំស្ដើង ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ចាស់មួយសម្រាប់លើខ្លួនពេញដោយស្នាមប្រឡាក់ដីធូលី តែទឹកមុខគេនៅតែញញិមស្រស់ស្រាយ ពេលសម្លឹងមើលទៅអ្នកម្ខាងទៀត…គេម្នាក់នេះឈ្មោះរ៉ាវី បងប្រុសក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ!
– វុធ! ប្អូនធំហើយ តែនេះនៅតែធ្វើចរិតដូចកេ្មងទៀត!
រ៉ាវី យកដៃមកអង្អែលក្បាល លេងសក់របស់ប្អូនប្រុសគេ ដែលកំពុងតោងឱបចង្កេះរបស់ខ្លួនមិនព្រមលែង
– បានហើយ វុធ! លែងបងវី ឱ្យគាត់បានលុបលាងមុខលាងដៃ អាលនឹងមកវិញ យើង អាចហូបអាហារពេលល្ងាចនេះ…បងវី គាត់ហត់នឿយពេញមួយថ្ងៃហើយ!
– បាទ បងស្រី!
គ្រប់គ្នាក្នុងគ្រួសារនៅតែមានស្នាមញញិមដាក់គ្នា អង្គុយជុំគ្នានៅតុអាហារដែលកំពុងក្ដៅ ទោះបីមានម្ហូបតិចតួច ចានពងទាចៀន ពងទាស្ងោរទឹកត្រី ជាអាហារសម្រាប់បម្រើនាល្ងាចមួយនេះ…ប៉ុន្ដែគ្រួសារកំព្រា គ្មានម្ដាយឪពុក មានតែបីនាក់បងប្អូន ពួកគេនៅតែរស់នៅជុំគ្នាដោយកក់ក្ដៅ ។
នៅក្រោមពន្លឺភ្លើងចង្កៀង ពួកគេអង្គុយជុំវិញគ្នានិយាយអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅថ្ងៃនេះ។
– វុធ! ថ្ងៃនេះ ប្អូនធ្វើជាប្អូនប្រុសល្អទេ? មិនបាននាំទុក្ខ បង្កការលំបាកឱ្យបងស្រី ប្អូននោះ?
– បាទ! បងវីខ្ញុំ…ខ្ញុំមិនធ្វើឱ្យបងស្រី ពិបាកទេ! ខ្ញុំធំហើយ មិនមែនជាក្មេងប្រុស តាមបងស្រី យំទាររបស់ដូចមុនទេ..ហិហិ។
– ឆ្លាតណាស់យើង! ហើយនេះ រីវ៉ា ម៉េចក៏កដៃអូន ឡើងជាំខ្មៅបែបនេះ? មានរឿងអ្វីមែនទេ រីវ៉ា?
រ៉ាវី សួរទៅកាន់ប្អូនស្រីខ្លួនដោយ ងឿងឆ្ងល់ពេកក្រឡេកឃើញកដៃប្អូនស្រីខ្លួន មានជាំខ្មៅ ដូចជាស្នាមដែលត្រូវគេចាប់ច្របាច់ខ្លាំងពេក
– គឺ…គឺ…គ្មានអី្វទេបង!
មាត់និយាយបដិសេដ ប៉ុន្ដែក្រសែភ្នែករបស់នាងប្រាប់ទៅអ្នកម្ខាងទៀត ថាមានរឿងកើតឡើងចំពោះនាង…
– បងស្រី! ម៉េចក៏មិនប្រាប់បងប្រុសពីរឿងមួយនោះ…អាពូស្រវឹងឆ្កួត…
– វុធ បិទមាត់! (រីវ៉ា ស្រែកគំហកដាក់វុធ)
- បង..បងស្រី ខ្ញុំសូមទោស តែ…
– រីវ៉ា នេះមានរឿងអីមែនទេ? ហេតុអ្វី ឯងចាំបាច់លាក់និងបង ម៉េចមិនប្រាប់បង ឬមួយឯងលែងគិតចាត់ទុកបងជាបងប្រុសរបស់ឯងទៀតហើយ?
– ទេ…ទេបងប្រុស! នៅលើលោកនេះ មនុស្សដែលខ្ញុំគោរពជាងគេ និងស្រលាញ់ជាងគេ គឺជាបងហ្នឹងហើយ បងប្រុសតែម្នាក់គត់របស់ខ្ញុំ…បងរ៉ាវី។ ខ្ញុំដឹងថាបងរាល់ថ្ងៃគឺវាលំបាក បងហត់នឿយយ៉ាងណាខ្លះ ដើម្បីរកប្រាក់ផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកយើងទាំងពីរនាក់នេះ អ៊ីចឹងហើយ ខ្ញុំមិនចង់បង្កើនបញ្ហា ធ្វើជាបន្ទុកបន្ថែមរបស់បងទៀតទេ…បងខ្ញុំធំហើយ ខ្ញុំអាចដោះស្រាយបញ្ហារបស់ខ្លួនបាន! បង ទុកឱ្យខ្ញុំហ៊ានប្រឈមមុខជាមួយរឿងរបស់ខ្ញុំចុះ!
– រីវ៉ា…បងសូមទោស ព្រោះបងមិនបានរៀនសូត្រ ទើបបងត្រូវមកធ្វើការងារសំណង់ ហើយត្រូវឱ្យឯងនិងវុធ មកលំបាកជាមួយបងដែរ!
– បង! កុំនិយាយបែបនេះ…បើគ្មានបង ពួកខ្ញុំក៏មិនអាចរស់នៅមានក្ដីសុខ មានអាហារបីពេលញុំាចម្អែតពោះដែរ! ពួកខ្ញុំយល់ពីតម្លៃដែលបងលះបង់សម្រាប់គ្រួសារមួយនេះ!
– បងវី! ខ្ញុំស្រលាញ់បង! បងជាបងប្រុសដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ!
– បងក៏ស្រលាញ់ប្អូនទាំងពីរដែរ…តោះ! បានហើយ យើងចាប់ផ្ដើមញុំាអាហារតែម្តងទៅ! ម្ហូបត្រជាក់អស់ហើយ…
ម្នាក់ៗចាប់ផ្ដើមកាន់ស្លាបព្រា ដួសបាយញុំារៀងៗខ្លួន ប៉ុន្ដែក្នុងចិត្តម្នាក់ៗ មិនស្រស់ស្រាយដូចមុននោះទេ។ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានមន្ទិលក្នុងចិត្ត ដែលគេត្រូវដោះស្រាយចំណងបញ្ហារបស់ខ្លួនរៀងៗខ្លួន…ជីវិតគឺវាហត់នឿយ និងមានសម្ពាធធ្ងន់សម្រាប់អ្នកក្រដូចពួកគេ!
….
បន្ទាប់ពីបាយល្ងាចរួច រីវ៉ា ប្រមូលចានបាយទៅលាងនៅខាងក្រោយ រីឯវុធ និងរ៉ាវី ពីរនាក់គេចូលទៅក្នុងបន្ទប់គេងមុន។ វុធ កំពុងទាញសៀវភៅលំហាត់ថ្នាក់ទី៦របស់គេមកធ្វើ រ៉ាវីសម្លឹងមើលប្អូនប្រុសខ្លួន ធ្វើលំហាត់ផ្ចិតផ្ចង់បែបនេះ គាត់ក៏សប្បាយចិត្តខ្លាំងផងដែរ។ តែមួយសន្ទុះ គេប្រែទឹកមុខព្រួយបារម្ភ នឹកដល់រឿងកាលពីល្ងាចមិញនេះ…
– វុធ…
– បងវី ហៅខ្ញុំឬ?
– វុធ! អាចប្រាប់បងបានទេ រីវ៉ា បងស្រីអូន ល្ងាចនេះ…មានរឿងអ្វីមែនទេ?
វុធ ឮពាក្យរបស់បងប្រុសគេសួរបែបនេះ គេយកដៃអេះក្បាល អល់អែកស្ទាក់ស្ទើរក្នុងចិត្ត គួរឬមិនគួរប្រាប់ការពិតពីរឿងកើតឡើងរបស់បងស្រីខ្លួនប្រាប់ទៅបងប្រុស
– បងវី…ខ្ញុំ…ខ្ញុំសន្យាជាមួយបងស្រីថា បំភ្លេចរឿងនោះ…មិន…មិននិយាយប្រាប់ទៅអ្នកដទៃទៀតនោះឡើយ!
– វុធ! អូនប្រាប់បង ហើយបងស្ដាប់រួចមិនយកទៅប្រាប់ទៅរីវ៉ាមិនឱ្យនាងដឹង…ប្អូនមិនខុសនោះទេ មែនឬអត់?
– តែ..តែនេះ…
– តែអី…នេះប្អូន លែងស្ដាប់សម្ដីបងហើយមែនទេ?
– ទេបង! ខ្ញុំប្រាប់បងឱ្យដឹងក៏បាន…តែធ្វើដូចបងប្រាប់ណា…កុំប្រាប់បងស្រីថាខ្ញុំជាអ្នកប្រាប់បងឱ្យដឹងឱ្យសោះ!
– អូខេ! ធ្វើអ៊ីចឹងទើបសម ជាប្អូនប្រុសដ៏ល្អរបស់បង! ម៏! យើងទាំងពីរថ្ពក់ដៃគ្នា សន្យារវាងកូនប្រុសទាំងពីរ!
រ៉ាវី និងវុធ ក៏ថ្ពក់ដៃគ្នាសន្យា…
វុធ ក៏រៀបរាប់ពីរឿងដែលកើតឡើងលើរីវ៉ា កាលពីល្ងាចប្រាប់ទៅកាន់រ៉ាវី….
…
កាលពីល្ងាចមិញ…
វុធ ចេញពីសាលារៀន ឈរនៅក្លោងទ្វារច្រកចេញ រង់ចាំបងស្រីរបស់គេ។ មួយស្របក់ ស្រមោលបងស្រី គេដើរមករកគេជាមួយកន្ដ្រកម្ហូប…
– សូមទោស វុធ! ឱ្យប្អូនរង់ចាំបងយូរហើយមែនទេ? ថ្ងៃនេះ នៅឯផ្ទះមីង រីណា ផ្ទះដែលបងធ្វើជាឈ្នួលបម្រើនោះ គឺគាត់មានរៀបចំកម្មពិធីជប់លៀងតូចមួយ ដើម្បីអបអរសាទរពីការវិលត្រលប់មកវិញរបស់កូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅក្រៅប្រទេស។ សូមទោសណា បងខំឆ្លៀតប្រញាប់ដែរ តែមានការងារតម្រូវចាំបាច់ ធ្វើឱ្យបងត្រូវរវល់រឿងការងារចង្រ្កានបាយយូរ…តែនេះប្អូនឃើញទេ ក្នុងកន្ត្រករបស់បងសុទ្ធតែម្ហូបឆ្ងាញ់ៗ បងមិនភ្លេចច្រកវេចមកផ្ទះ! ល្ងាចថ្ងៃនេះ យើងទាំងបីនាក់ច្បាស់ជាឆ្ងាញ់មាត់ជាមិនខាន..ហិហិ!
រីវ៉ា ញញិមដាក់ប្អូនប្រុសខ្លួន។ វុធ ឃើញម្ហូបសាច់ពេញកន្ត្រកបែបនេះ ខ្លួនគេក៏ញញិមតាមបងស្រីដែរ…ពិតណាស់ គេទាំងបីខានមានម្ហូបឆ្ងាញ់ មានសាច់មានបន្លែបែបនេះញុំាជាមួយគ្នាយូរណាស់ហើយៗ។
– វ៉ាវ…បងស្រី ឈ្ងុយដល់ហើយ! នេះធុំតែក្លិន ខ្ញុំឃ្លានហើយបងស្រី!
– ហុហុ…តោះ! អ៊ីចឹងយើងប្រញាប់ទៅផ្ទះ ចាំបងវីមក…យើងទាំងបីនាក់ ថ្ងៃនេះច្បាស់ជាឆ្ងាញ់មាត់ញុំាឱ្យបែកពោះតែម្ដង!
– បាទ! បងស្រី…តោះៗ!
មកតាមផ្លូវ រីរ៉ា ញញិមញញែម មើលទៅភាពរីករាយរបស់ប្អូនប្រុសខ្លួន ដែលរំភើប រីករាយរត់ជ្រែងពេញផ្លូវ។ វុធខ្លួនគេ ដែលកំពុងរត់នោះ មិនប្រយ័ត្ន ក៏រត់បុកមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលកំពុងស្រវឹងជោកជាំ ដៃកាន់ដបស្រាដើរត្រេតត្រត ពេញតែផ្លូវ..
ប្រាវវវ!!! សំឡេងដបស្រាបែកព្រាត អំបែងដបរាយប៉ាយពេញដងវិថី
អួយ៍…!!! វុធ ស្រែក!
– យី! អាក្មេងឆ្កួត..ខ្វាក់ឬ? ទើបមករត់បុកអញ!
រីវ៉ា ប្រញាប់ទម្លាក់កន្រ្តកម្ហូបចុះ រត់ទៅគ្រាហ៍ប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួនក្រោក! នាងភ្លេចចាប់អារម្មណ៍ពីក្រសែភ្នែកពេញដោយកាមគុណ របស់អ្នកម្ខាងទៀត ដែលកំពុងសម្លឹងមើលរូបរាងនាង…សម្លក់សម្លឹងពីក្រោមឡើងលើ រាងកាយស្រីក្រមុំអាយុ១៦ឆ្នាំ!
– បងស្រី…
អូយ៍…ឈឺ! សំឡេងលើកនេះ គឺចេញពីមាត់របស់រីវ៉ា ស្រែក…នាងមិនគិត មនុស្សប្រុសស្រវឹងម្នាក់នោះ ស្រាប់តែយកដៃម្ខាងរបស់គេមកចាប់ដៃ រឹតនាងយ៉ាងខ្លាំង ឯដៃម្ខាងទៀត រាវលូកលាន់គ្រប់កន្លែងពេញរាងកាយខ្លួន…
– អូយ៍…កុំ…កុំធ្វើបែបនេះ…ខ្ញុំ…ហ៊ឺហឺ
រីវ៉ា មានការភិតភ័យយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់និយាយមិនចេញ បន្ទាប់ពីត្រូវបុរសប្រមឹក តណ្ហាក្រាស់ម្នាក់នោះចាប់លូកលាន់បំពានរាងកាយនាងបែបនេះ!
– លែង…លែងបងស្រីអញភា្លម អានរក!!!
វុធ ស្ទុះទៅចាប់ទាញដៃរបស់អ្នកម្ខាងទៀត ឱ្យលែង…គេខំក្រញុំាផង វ៉ៃទះតប់ផង ប្រឹងធ្វើយ៉ាងណាឱ្យអ្នកម្ខាងទៀត ប្រលេះដៃចេញ…ប៉ុន្ដែប្រឹងយ៉ាងណាក៏គ្មានប្រសិទ្ធិ រឹតតែធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតខឹង ហើយវិលមកជះកំហឹងដាក់លើរូបគេបន្ថែមម្នាក់ទៀត!
– អាក្មេងឆ្កួត! អញមិនទាន់គិតបញ្ជីជាមួយឯងផង ឯងមករកងាប់ដោយខ្លួនឯង…កុំថាអញចិត្តអាក្រក់ វ៉ើយ!
ថារួច ជនប្រមឹកម្នាក់នោះ យារដៃវាត់មួយទំហឹងទៅកាន់វុធ ធ្វើឱ្យគេដួលក្រឡាប់ពីរបីជុំទៅលើដី។ រីវ៉ា ឃើញហើយស្រែកអាណិតប្អូន…
– ប្អូនវុធ!!!
– អានរក!!! អានរក ឯងងាប់! ងាប់!
វុធ មើលទៅជាក្មេងប្រុស សុភាពៗ ស្លូតដូចឆ្មា ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេខឹង គេប្រែក្លាយខ្លួនគេដូចជាមនុស្សមួយផ្សេង គេដូចជាសត្វសាហាវ គ្មានសតិនៅក្នុងខ្លួន។
វុធ ស្ទុះក្រោកពីដី ស្រវាយកកន្ត្រកម្ហូបរបស់បងស្រីគេ រួចវាយមួយទំហឹងទៅកាន់អ្នកម្ខាងទៀត។ លើកនេះ ជនប្រមឹក ទ្រេតខ្លួន ដួលទៅលើដី…រីវ៉ា ស្ទុះរត់ចេញពីការចាប់របស់គេ ហើយរត់ទៅពួនកន្លែងម្ខាងទៀត។ បានឱកាសបែបនេះ វុធ យកកន្ត្រកនោះ ទៅគ្របក្បាលរបស់ជនប្រមឹកម្នាក់នោះ រួចទាញដុំថ្មធំមួយដុំប៉ុនកដៃខ្លួន យកទៅគប់ចំក្បាលគេ…
– ងាប់! ងាប់! អញសម្លាប់ឯងឱ្យងាប់! អានរក!
វុធបានវាយអ្នកម្ខាងទៀត រហូតបែកក្បាលហូរឈាមរឹមៗចេញមកប្រឡាក់ពេញដី ឃើញបែបនេះ រីវ៉ា ប្រញាប់ស្រែកស្ទុះទៅឃាត់ប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួន…
– វុធ បានហើយ! ឈប់ទៅ…នេះ..នេះគេសន្លប់បាត់ហើយ! ប្អូនឈប់!
ឮបងស្រីគេស្រែកប្រាប់បែបនេះ សតិរបស់គេហាក់ត្រលប់មកវិញ…វុធ ទម្លាក់ដុំថ្មចុះ ហើយសម្លឹងបងស្រីខ្លួនដោយក្រសែភ្នែកមានកំហុស…គេកំពុងសម្លឹងមើលដៃទាំងគូដែលប្រឡាក់ឈាមនៅពេលនេះ
– បងស្រី…ខ្ញុំ…ដៃខ្ញុំ…
រីវ៉ា ប្រញាប់ស្ទុះទៅឱបវុធ ហើយនិយាយលួងលោមគេ
– កុំខ្លាច…កុំខ្លាចអូន! មិនអីទេ…ព្រោះគេជាមនុស្សអាក្រក់ កុំខ្លាចអី!!!
– ពិតមែនឬ បងស្រី!
– ចាស៎…អូនក្លាហាន អូនការពារបង! អូនមិនខុសទេ មនុស្សយើងពេលខ្លះគួរតែឃោរឃៅ កុំស្លូតពេក បើមិនបែបនេះ មិនធ្វើកាចទេ យើងច្បាស់ជានឹងត្រូវគេធ្វើបាបជាមិនខាន!
– បាទបងស្រី!
– តែអូន ត្រូវសន្យានឹងបងណា ថាកុំយករឿងនេះទៅប្រាប់អ្នកណាផ្សេងឱ្យសោះ ជាពិសេសគឺបងប្រុសរ៉ាវី…
– ហេតុអ្វីបងស្រី?
– គឺវីរៈបុរស គេមិនដែលអួតពីអំពើល្អរបស់ខ្លួនប្រាប់ទៅកាន់អ្នកដទៃទេ? អូនមិនឃើញ មនុស្សពីងពាង Superman គេលាក់បាំងប្រវត្តិពិតរបស់ខ្លួនទេឬ? អូនមិនចង់ធ្វើដូចជាពួកគេទេឬ?
– បាទ! ខ្ញុំយល់ហើយ…ខ្ញុំធំឡើងនឹងធ្វើជាវីរៈបុរស Super hero ការពារមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ ជាពិសេសបងស្រីដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្ញុំ!!!
….
វុធ និយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់អំពីរបៀបដែលខ្លួនបានវាយអ្នកស្រវឹង ស្ដាប់ឮហើយ រ៉ាវី ក៏ញញិម រួចពោលបន្ថែម៖
– ត្រឹមត្រូវហើយ ប្អូនធ្វើមិនខុសទេ! បងចួបអាប្រមឹកម្នាក់នោះពេលណា បងនឹងវាយឱ្យចាស់ដៃ ទ្រោមខ្លួនដេកស៊ីបបរសលើគ្រែពេទ្យប៉ុន្មានខែតែម្ដង សងសឹកវាឱ្យបានជំនួសរីវ៉ា…ប្អូនស្រីបង មិនឱ្យគេមាក់ងាយ លូកលាន់ដោយហ្វ្រីៗសេរីបែបនេះទេ។
– បងប្រុសខ្ញុំ ពិតជាពូកែមែន!
វុធ សម្លឹងមើលទៅកាន់រ៉ាវី ដោយកែវភ្នែកភ្លឺភ្លែត ពេញដោយមោទកភាព…ប៉ុន្ដែរ៉ាវី មិនដឹងថាសម្ដីរបស់គេ មានឥទ្ធិពលខ្លាំងបែបណា កែប្រែវាសនាវុធ ឱ្យខុសពីក្មេងធម្មតាទូទៅផ្សេងទៀត…ពីការគិតការប្រើហឹង្សាជាការប្រព្រឹត្តខុស ប្រែក្លាយជាយល់ច្រឡំថាការយកអំពើហិង្សាជាដំណោះស្រាយ គឺជាការបង្ហាញពីភាពក្លាហានរបស់ខ្លួន។
…
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក…
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃខួបកំណើតគម្រប់១៧ឆ្នាំ របស់រីវ៉ា វុធ កាន់ជាប់ជាមួយប្រអប់កូនកាដូតូចមួយដែលវេចខ្ចប់យ៉ាងស្រស់ស្អាត។ នៅក្នុងប្រអប់កូនកាដូមួយនោះ គឺជាស្រោមដៃដ៏ស្រស់ស្អាតមួយគូ ដែលគេខិតខំសន្សំប្រាក់ប្រចាំថ្ងៃ ទិញជូនឱ្យបងស្រីបណ្ដូលចិត្តខ្លួន…វុធ ញញិមញញែម មិនអាចទប់អារម្មណ៍រំភើបនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្លួនបានទេ ពេលនឹកគិតពីកាដូរបស់ខ្លួនដែលគេនឹងជូនទៅកាន់រីវ៉ា។ វុធឈរសម្លឹងមើលរង់ចាំបងស្រីគេទទួលដូចរាល់ដង ប៉ុន្ដែមិនឃើញមកសោះ…
– នេះបងវ៉ា គាត់ជាប់រវល់ខ្លាំងទៀតហើយឬ? ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃកំណើតគាត់ ប្រហែលជាមិត្តរួមការងារគាត់ រៀបចំកម្មវិធីជប់លៀងឱ្យគាត់ ទេដឹង? តើនេះខ្ញុំគួរឬមិនគួរទៅផ្ទះមុន មិនបាត់រង់ចាំគាត់នោះ?
មេឃកាន់តែជ្រេខ្លាំង ស្បៃងងឹតក៏មកដល់ ភាពអន្ធកាលគ្របដណ្ដប់ផ្ទៃមេឃទាំងមូល ទីនេះចាប់ផ្ដើមងងឹតហើយ ប្រៀបដូចចិត្ត វុធ កំពុងតែវង្វេងរកចម្លើយរបស់ខ្លួនពេលនេះដែរ។ វុធ កំពុងអង្គុយហេងហាង នៅមុខទ្វារច្រកចេញសាលាតែម្នាក់ឯង ពូសន្ដិសុខយាមក្បែរនោះ ឃើញបែបនេះ ក៏សួរ៖
– យ៉ាងម៉េចដែរអាប្អូនតូច ថ្មើរណេះមិនទាន់ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញទេឬ? មានរឿងអ្វីមែនទេ?
– បាទពូ! គឺ..គឺខ្ញុំនៅចាំបងស្រីខ្ញុំ!
– អូ!…ពូចាំហើយ បងស្រីអាអូន ម្នាក់មួយស្អាត ញញិមស្រស់ឬ? ហើយនេះថ្ងៃនេះ ម៉េចក៏នាងក្រមកទទួលប្អូនយ៉ាងនេះ?
– បាទពូ…ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ!
– បែបនេះ តើឱ្យពូជូនអាអូនត្រលប់ទៅផ្ទះវិញទេ? នេះយប់កាន់តែងងឹតហើយ ម្យ៉ាងផ្លូវតូចស្ងាត់នេះ ក៏មិនសូវមានសុវត្ថិភាពដែរ…បើមិនអីទេ ចាំពូជូនអាអូនត្រលប់ទៅវិញក៏បាន!
– តែពូមិន…មិនជាប់រវល់ធ្វើការងារខ្លួនទេឬ?
– មិនអីអាអូន…ពូមានម៉ូតូកញ្ចាស់នេះមួយដែរ ជិះតែមួយភ្លែត ជូនអាអូនដល់ផ្ទះត្រលប់មកវិញទៅគឺបានហើយ…គិតថាចំណាយពេលមិនយូរទេ!
– បើអ៊ីចឹង ខ្ញុំអរគុណពូណាស់!
– ម៏!…ឆាប់ឡើងម៉ូតូមកអ៊ីចឹង!
នៅតាមផ្លូវត្រលប់ទៅផ្ទះ វុធ មានអារម្មណ៍ចម្លែក មានអំពល់ខ្វល់ចិត្តពីការបាត់ខ្លួនរបស់បងស្រីគេ ប៉ុន្ដែគេគិតលួងលោមខ្លួនឯងប្រាប់ថា គាត់ប្រហែលជាជាប់នៅជាមួយមិត្តភក្ដិ ឬប្រហែលទៅផ្ទះមុនជាមិនខាន…មិនអី គ្មានរឿងអ្វីអាក្រក់កើតឡើងលើគាត់ឡើយ មនុស្សល្អដូចគាត់ គួរតែទេពតាតាមថែរក្សា។
មួយស្របក់ក្រោយមក ពូសន្ដិសុខ ក៏ជិះឌុបវុធ ដឹកមកដល់ផ្ទះ
– នេះជាផ្ទះខ្ញុំហើយពូ…អរគុណ!
– មិនអីទេ អ៊ីចឹងពូត្រលប់ទៅវិញហើយ!
– បាទ ពូ!
ពូសន្តិសុខ ក៏បញ្ឆេះម៉ូតូរបស់ខ្លួនចាកចេញទៅ វុធ រត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះ ស្វែងរកវត្តមានរបស់បងស្រី តែរកយ៉ាងណាក៏មិនឃើញនាងសោះ…
– នៀក! ម៉េចថ្មើរណេះហើយ បងស្រីគាត់មិនទាន់មកដល់ផ្ទះទៀត? នេះគាត់ទៅណាវិញ…
វុធ កំពុងលង់និងអារម្មណ៍របស់ខ្លួន ស្រាប់តែសូរសំឡេងបើកទ្វារបន្លឺឡើង! គេប្រញាប់ស្ទុះរត់ទៅមើល…
– បងប្រុស…បងមកដល់វិញហើយឬ?
រ៉ាវី ឃើញប្អូនប្រុសខ្លួនរត់មកទទួលគេបែបនេះ គេញញិម រួចលើកកញ្ចប់ស្បោងអីវ៉ាន់រតេករតាក ដែលគេកាន់ពេញដៃ លើកអួតបង្ហាញប្រាប់ទៅកាន់ប្អូនប្រុសខ្លួន…
– វុធ ឃើញទេ! សុទ្ធតែជារបស់ដែលប្អូន ចូលចិត្តទាំងអស់ អ្វីសំខាន់ថ្ងៃនេះ បងក៏ទិញខេកតូចមួយ មកស៊ើបប្រាយឱ្យរីវ៉ាដែរ ហិហិ!
– វ៉ាវ..ពិតមែនឬបង?
– តែនេះ រីវ៉ានៅឯណាដែរ? ម៉េចក៏បងមិនឃើញស្រមោលនាងបែបនេះ…នេះវ៉ា មិនទាន់ចេញពីធ្វើការងារទៀតឬ?
– បងវី…ខ្ញុំ…ខ្ញុំមិនដឹងដែរហ្នឹង តែថ្ងៃនេះ ខ្ញុំញាក់ភ្នែកស្ដាំខ្លាំងណាស់! ខ្ញុំខ្លាចបារម្ភថាមានរឿងអ្វីមិនល្អកើតឡើងចំពោះគាត់ទេ បងវី!
– កុំគិតផ្ដេសផ្ដាស…នេះជាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ផង! តោះ! រៀបចំកញ្ចប់អីវ៉ាន់នេះទៅទុកសិនទៅ រង់ចាំគាត់បន្ដិចទៀត បើគាត់មិនឃើញទាន់ត្រលប់មកវិញទៀត យើងពីរនាក់ដើរចេញទៅរករីវ៉ា…យល់ព្រមទេ?
– បាទបង!
ប្រាំនាទីហើយ ប្រាំនាទីទៀត វត្តមានរបស់រីវ៉ានៅតែមិនទាន់ឃើញត្រលប់ចូលផ្ទះវិញសោះ! ពីរនាក់បងប្អូន លែងអង្គុយសុខ ក៏រូតរះប្រញាប់ប្រញាល់ស្លៀកពាក់ ចេញទៅខាងក្រៅ រកវត្តមានរីវ៉ា។
រ៉ាវី និងវុធ ដើរតម្រង់ទៅផ្ទះរីណា កន្លែងដែលនាងធ្វើការ តែពេលទៅដល់ចួបមីងរីណានោះ គាត់ប្រាប់គេទាំងពីរថា រីណាចាកចេញពីធ្វើការតាំងពីម៉ោង ៥ល្ងាចមកម៉្លេះ! ឮបែបនេះហើយ រឹតតែធ្វើឱ្យគេទាំងពីរមានការព្រួយបារម្ភពីសុវត្ថិភាពរបស់រីវ៉ាបន្ថែមទៀត…
– នេះ…នេះបងរីវ៉ា មានរឿងអ្វីមែនទេបង? (វុធ សួរទៅកាន់រ៉ាវី ដោយទឹកមុខពិបាកចិត្ត)
– មិនអីទេ…មិនអីទេ រីវ៉ាប្រហែលជានៅជាមួយមិត្តភក្ដិនាង!
រ៉ាវី ព្យាយាមនិយាយលួងលោម វុធ តែក្នុងចិត្តគេក៏មានការសង្ស័យខ្លាំងពីរឿងរបស់រីវ៉ា…ពួកគេ ព្យាយាមដើរសាកសួរព័ត៌មាន សួរដំណឹងពីមនុស្សដែលស្គាល់រីវ៉ា មិត្តភក្ដិរបស់នាង ប៉ុន្ដែម្នាក់ៗសុទ្ធតែនិយាយដូចគ្នាថា ថ្ងៃនេះគេទាំងពីរមិនបានចួបគ្នាទេ? បើអ៊ីចឹងតើ រីវ៉ា បាត់ខ្លួនទៅណា?
…
រ៉ាវីនិងវុធ ពីរនាក់បងប្អូនគេ ដើរស្វែងរកគ្រប់ទិសទី តែរកយ៉ាងណាក៏នៅតែមិនឃើញពីស្រមោលរបស់រីវ៉ាទៀត គេរៀបនឹងអស់សង្ឃឹមហើយ ស្រាប់តែវុធ ប្រទះឃើញ ស្រោមដៃមួយ ធ្លាក់ជ្រុះនៅនិងលើដី…ស្រោមដៃខ្មៅគគ្រិត ប៉ាក់ដោយរូបផ្កាកុលាបពណ៌ក្រហម គេចំណាំបានថា ជាស្រោមដៃរបស់បងស្រីខ្លួន… វុធ ស្ទុះទៅរើសយកមកពិនិត្យបញ្ជាក់បន្ថែម៖
– បង…នេះជា..ជារបស់បងស្រី! ខ្ញុំចាំច្បាស់ណាស់!
រ៉ាវី ក៏ប្រញាប់មកមើលបញ្ជាក់…ច្បាស់និងភ្នែក គេភ្ញាក់ផ្អើលមួយសន្ទុះ រួចក៏ប្រញាប់ដើរទៅមុខតាមតំម្រុយដែលគេប្រទះឃើញពីស្រោមដៃធ្លាក់នៅដីមួយនោះ…វាចង្អុលទៅទីស្អុយគគ្រុកមួយនោះ…
រីវ៉ា អូននៅទីនោះមែនទេ? (រ៉ាវី នឹកគិតក្នុងចិត្ត)
ប្រូផ្នូលអាក្រក់របស់រ៉ាវី រឹតតែច្បាស់ខ្លាំងឡើង គេសម្លឹងមើលទៅគំនរសំរាមដែលគេចាក់គរបង្កើតជាកូនភ្នំ បង្កឡើងដោយសំបកដូង សំបកផ្លែឈើ សំបកពងមាន់ ពងទា ក្បាលនិងស្រកាត្រី និងកាកសំណល់ផ្ទះបាយជាច្រើនដែលចេញពីអ្នកផ្ទះរស់នៅម្ដុំនេះ ជះក្លិនស្អុយរលួយភាយដល់ចិញ្ចើមផ្លូវ គេមានឃើញទាំងហ្វូងសត្វឆ្កែអនាថាជាច្រើនក្បាល ឈរចាំហែកស៊ីថែមទៀតផងដែរ…អ្នកនៅទីនេះ ធម្មតាគេមិនជាន់មកអើតនៅទីនេះទេ!
– បងវី…នេះជាស្រោមដៃបងស្រីម្ខាងទៀត!
វុធ ឱនរើសស្រោមដៃដែលជ្រុះនៅក្បែរនោះ…
ឃើញបែបនេះ រ៉ាវី ស្ទុះប្រញាប់ទៅកាន់គំនរសំរាម រើកកាយស្វែងរកប្អូនស្រីរបស់ខ្លួនភ្លាមៗ…អារម្មណ៍ដែលគេខ្លាច ក្នុងចិត្តដែលគេបន់ថា កុំឱ្យដូចទៅនិងអ្វីដែលខ្លួនគិតនោះ វាចាប់ផ្ដើមបង្ហាញប្រាប់គេម្ដងបន្ដិចៗ…ស្រមោលមនុស្សស្រីដែលកំពុងកប់នៅក្នុងគំនរសំរាមស្អុយរលួយ
– បងស្រីទីពីរ!!! (វុធ ស្រែកមួយដង្ហើម)
– រីវ៉ា!!!
អ្នកទាំងពីរ យំអង្គុយឱបរាងកាយដែលដេកដួលប្រឡាក់ពេញដោយសំរាមដែលមានក្លិនអាសោច ដោយមិនខ្វល់ពីវា។ សំឡេងគេទាំងពីរ ហៅឈ្មោះ រីវ៉ា ឱ្យភ្ញាក់ដាស់ដឹងស្មារតីមកវិញ មករកពួកគេវិញ ប៉ុន្ដែទោះបីជាខ្លួនគេខំប្រឹងស្រែកហៅដង្ហោយខ្លាំងយ៉ាងណា ក៏គ្មានន័យ…គ្មានចលនាអ្វីសោះ!
– បងវ៉ា…ភ្ញាក់ឡើងបង! ខ្ញុំ…ខ្ញុំមានកាដូជូនមកសម្រាប់ថ្ងៃនេះ…បងមកបើកកាដូរបស់ប្អូនមក!! បងវ៉ា…ហ៊ឺហឺ!
– វ៉ា…នរណាគេធ្វើអីប្អូនស្រីខ្ញុំ? អូន ឆាប់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ប្រាប់បងមក បងនឹងទៅចាត់ការវា មិនឱ្យ…មិនឱ្យវារួចខ្លួនដេកលក់ស្រួលទេ!
រាងកាយរីវ៉ាដេកដួលលើសំរាម មានស្លាកស្នាមពាសពេញរាងកាយ សម្លៀកបំពាក់ដែលនាងពាក់លើខ្លួន ត្រូវគេចាប់ហែក សម្រាតដូចជាអំពើរបស់ពួកសត្វព្រៃ ផ្នែកខាងក្រោមរបស់នាងត្រូវរហែកចេញឈាមប្រឡាក់ចុះមកតាមជើងជោក…ឃើញហើយអាសូរអាណិតនាងក្រៃពីភាពឈឺចាប់ ទារុណកម្មដែលនាងបានទទួលមុនពេលនាងស្លាប់!!!
– អ្នកណា…អ្នកណាគេចិត្តឃោរឃៅ កំណាចអាក្រក់បែបនេះ! រីវ៉ា…អូនច្បាស់ជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ហើយ!
– បងស្រី ខ្ញុំ…ខ្ញុំនឹងរកអាឃាតករម្នាក់នោះ ឱ្យវាសងនូវអ្វីដែលវាបានធ្វើដាក់បង! ខ្ញុំនឹងសងសឹកឱ្យបងវិញ!
រ៉ាវី បីរាងកាយដែលឥតវិញ្ញាណយកត្រលប់ទៅផ្ទះកម្សត់របស់ខ្លួនវិញ អារម្មណ៍នាយពេលនេះ ប្រៀបដូចជាបេះដូងរបស់ខ្លួនត្រូវភ្លើងឆេះ ដុតកម្លោចឱ្យឈឺចុកចាប់ដោយអណ្តាតភ្លើងឆេះសន្ធោសន្ធៅរាប់ពាន់អង្សារ គេខឹង គេសោកស្ដាយ គេស្អប់ខ្លួនឯងដែលមិនអាចការពារប្អូនស្រីកម្សត់របស់ខ្លួនម្នាក់នេះ…គេស្អប់ទេពតា ដែលមិនថែរក្សាមនុស្សល្អដូចជាប្អូនស្រីគេ គេស្អប់គ្រប់យ៉ាងដែលមាននៅក្នុងលោកនេះ…គេចង់យកភ្លើងដែលកំពុងឆេះដុតបេះដូងគេមួយនេះ មកដុតបំផ្លាញគ្រប់យ៉ាងនៅទីនេះ ។
…
មួយខែក្រោយមក
រឿងក្ដីឃាតកម្មរបស់រីវ៉ា ខាងក្រុមប៉ូលីសស៊ើបអង្កេត ហាក់បីមិនដំណើរការបន្ដិចសោះ គ្មានតម្រុយពីជនឧក្រិដ្ឋអីបន្ដិច រ៉ាវី និងវុធ ពីរនាក់បងប្អូន ខិតខំប្រឹងប្រាប់បង្ហាញពីជនសង្ស័យទៅកាន់ក្រុមប៉ូលីសក៏ដោយ ក៏មើលទៅវាហាក់ដូចជាមានរណាំងអ្វី មករាំងស្ទះគ្របដណ្ដប់ជិត មិនព្រមឱ្យពន្លឺយុត្តិធម៌បង្ហាញរូបរាងឡើយ!
– បងវី នេះបងសុខចិត្តឱ្យបងស្រី ស្លាប់ដោយមិនបានទទួលភាពយុត្តិធម៌ដែរឬ?
– បងមិនសុខចិត្ត តែនេះឱ្យបងធ្វើយ៉ាងម៉េចវិញ ប្អូនវុធ…បងមានអំណាចអ្វីនៅក្នុងដៃ ដែលអាចទៅអូសទាញអាឃាតករម្នាក់នោះ ចូលគុកបាននោះ!!! យើងជាអ្នកក្រ ជាអ្នកតូចទាប គ្មានអំណាចអ្វីទៅផ្តន្ទាពួកមូលធន ជនឧក្រិដ្ឋទាំងនោះទេ!!!
-បើបែបនេះ ខ្ញុំ…ខ្ញុំនឹងធ្វើជាវីរះបុរស ស្វែងរកយុត្តិធម៌ឱ្យបងស្រី!
-នេះឯងចង់គិតធ្វើអី វុធ?
-ខ្ញុំដឹងហើយ ថាឃាតករសម្លាប់បងស្រី ជានរណា?
-ពិតឬ?
-ខ្ញុំឮច្បាស់និងត្រចៀក…ខ្ញុំឃើញនិងភ្នែក ពីអំពើរបស់វា! ខ្ញុំឈឺចិត្តណាស់បង…បងវី ដឹងទេ វាអួតប្រាប់ក្រុមមិត្តភក្ដិរបស់ខ្លួន ពីអំពើថោកទាបរបស់ខ្លួនយ៉ាងមានមោទកភាព! បងដឹងទេ..វាលួចថតវីដេអូអាក្រាត រូបភាពបងស្រីដែលត្រូវបានវាធ្វើបាប! បងស្រីស្លាប់ក្រោមការរងអំពើលាមកគគ្រិករបស់វាមិនគ្រប់គ្រាន់ តែនៅត្រូវមកអាសោចកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ត្រូវរូបភាពទាំងនោះ បង្ហោះដាក់ទៅលើអ៊ីនធើណិតឱ្យពួកអាងាប់រោគចិត្តទាំងនោះបានឃើញទៀត…នេះ…នេះវាអាក្រក់ពេកហើយ!
– នេះពិតដូចជាប្អូនឯងនិយាយមែនឬ?
វុធ ទាញទូរសព្ទដៃចាស់មួយ មិនដឹងថាគេមានវាតាំងពីពេល ចាក់វីដេអូមួយនោះបង្ហាញទៅឱ្យរ៉ាវី…ក្នុងវីដេអូ រូបភាពមនុស្សស្រីស្រស់ស្អាតម្នាក់ត្រូវគេរំលោភបំពាន ដោយមនុស្សប្រុសម្នាក់ mosaic មុខ កំពុងធ្វើបាបនាង។ សំឡេងអង្វរសុំរបស់នាងឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតដោះលែងខ្លួន ឈប់ធ្វើបែបនេះ…ប៉ុន្ដែហាក់ដូចជាគ្មានន័យអ្វីបន្ដិចសោះ! សំឡេងនាង ហាក់កាន់ដូចជាសាំងចាក់បន្ថែមឱ្យកាន់តែឆេះលើភ្លើងតណ្ហារបស់អ្នកម្ខាងបន្ថែមទៀត សកម្មភាពអមនុស្សធម៌ អំពើឃោរឃៅជាច្រើនបានធ្វើទារុណកម្មដាក់លើរាងកាយស្រីតូចម្នាក់នេះ…រហូតនាងបាត់សំឡេង សន្លប់គ្មានដឹងអ្វី!
វីដេអូមួយនេះ ត្រូវបានមនុស្សចូលមើលរាប់ពាន់ ប៉ុន្ដែក្រោមផ្នែកខំមិន បែរជាមិនឃើញមាននរណារាយការណ៍ ពីភាពឃោរឃៅរបស់ម្នាក់ប្រុសនោះ តែបែរជានាំគ្នាសរសេរចូលចិត្តទៅវិញ…គ្រប់យ៉ាងពួកគេមើលទៅហាក់ដូចជាការសម្ដែង!
– អា…អានរកមួយនោះ វា…វាជានរណា? ប្អូនវុធ ស្គាល់អាសត្វតិរច្ឆានម្នាក់នោះឬ?
– ខ្ញុំចាំ…ចាំមុខវាច្បាស់ណាស់ ទោះបីវាដុតក្លាយជាផេះទៀត ក៏ខ្ញុំនៅអាចចំណាំវាបានដែរ! អាម្នាក់នោះ…អាម្នាក់នោះ វា…វាអាប្រុសប្រមឹកស្រវឹងស្រាម្នាក់!
– អាប្រមឹកស្រវឹងស្រា? ម្នាក់ណា…
– ម្នាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់និយាយប្រាប់បងនោះអី? ហើយខ្ញុំដឹងហើយ ថាអានរកម្នាក់នោះជានរណា? ការពិតគេ ជាប្ដីរបស់ម្ចាស់ផ្ទះដែលបងស្រីធ្វើការ លោកឧដុង ប្ដីរបស់អ្នកមីងរីណា!
– វុធ! ប្អូនច្បាស់ហើយឬ?!
– ខ្ញុំប្រាកដចិត្តណាស់…ខ្ញុំចាំ..ចាំនៅប្រអប់ដៃស្ដាំវា មានស្លាកស្នាមរបួសហើយសាក់អក្សរអ្វីម្យ៉ាង…មិនខុសពីរូបប្រុសបិទមុខក្នុងវីដេអូមួយនេះទេ!
– បើបែបនេះ យើងទៅប៉ុស្ដិ៍ប៉ូលីសទាំងអស់គ្នា ទៅប្ដឹងទៅចាប់វាដាក់គុក…បងមិនជឿទៀតទេថា យើងមានព័ស្ដុតាង ច្បាស់យ៉ាងនេះ ប៉ូលីសនឹងមិនផ្ដល់យុត្តិធម៌ឱ្យយើងទៀតឬយ៉ាងណា?
– បាទបង!
ពីរនាក់បងប្អូនគេ ក៏ត្រូវទៅប៉ុស្ដិ៍ប៉ូលីសជាថ្មីម្ដងទៀត…ប៉ុន្ដែប៉ូលីសបានត្រឹមតែសួរនាំ កត់កំណត់ហេតុ ធ្វើរបាយការណ៍ទៅថ្នាក់លើតែប៉ុណ្ណោះ។ វិធានការបន្ទាប់ គឺគ្មានអ្វីនោះទេ ក្រៅពីពាក្យថា «ព័ស្ដុតាងមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់» និងពាក្យសន្យាខ្យល់ដែលពោលថា «គេនឹងរកផ្ដល់យុត្តិធម៌ត្រឹមត្រូវជូនដល់ជនរងគ្រោះវិញ…កុំបារម្ភ»
ចេញដល់ច្រកខាងក្រៅប៉ុស្ដិ៍ប៉ូលីស រ៉ាវីនិងវុធ ដកដង្ហើមធំ បងប្អូនកម្សត់ពីរនាក់នេះ ដើរចាកចេញមកវិញ ដោយអស់សង្ឃឹម គេសម្លឹងមើលពាក្យយុត្តិធម៌ដែលសរសេរធំនៅច្រកក្លោងទ្វារចូល…គេដកដង្ហើមធំជាថ្មីម្ដងទៀត គេមិនគិតថាពិភពលោកដ៏ធំ មនុស្សរស់នៅរាប់សិបពាន់លាននាក់មួយនេះ គឺពិតជាចង្អៀតពេកសម្រាប់ជីវិតពួកគេទាំងពីរ!
….
រ៉ាវី សម្លឹងមើលទៅទឹកមុខសោកសៅរបស់ប្អូនប្រុសខ្លួន កែវភ្នែកដែលស្រស់ថ្លា ប្រែក្លាយជាគ្មានពន្លឺរស្មីអ្វី ដូចជាមនុស្សគ្មានវិញ្ញាណនៅក្នុងខ្លួន។
– វុធ តោះ! យើងត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ នៅទីនេះទៀត ក៏គ្មានអត្ថន័យអ្វីទៀតដែរ! បញ្ចប់រឿង វ៉ា ត្រឹមហ្នឹងចុះ…គិតថា ជាតិនេះនាងអស់កម្មដែលបានសាងពីជាតិមុនរបស់នាងទៅចុះ!
វុធ ដែលកំពុងឱបស្រោមដៃទាំងគូ ស្រោមដៃដែលគេបម្រុងប្រគល់ជូនរីវ៉ា សម្រាប់កាដូក្នុងថ្ងៃកំណើតរបស់នាង ងាកសម្លឹងមើលទៅកាន់រ៉ាវី ដោយក្រសែភ្នែកខឹង មិនចង់ជឿលើពាក្យដែលគេឮចេញពីមាត់បងប្រុសខ្លួនបែបនេះ…
– បងវី…នេះបងគិតចង់បំភ្លេចវាបានយ៉ាងម៉េច? អានរកនោះ វារំលោភប្អូនស្រីរបស់បង ហើយបងនេះជាមេគ្រួសារ តើនេះជាវិធីការពារគ្រួសារ និងប្អូនស្រីរបស់បងឬ?
រ៉ាវី ភាំងស្រឡាំងកាំង មិនគិតថា ខ្លួនគេឮពាក្យទាំងនេះពីមាត់ប្អូនប្រុសអាយុ១៣ឆ្នាំរបស់ខ្លួន…តែគេមានតែទ្រាំ តាំងសតិព្រមទទួលរឿងអយុត្តិធម៌មួយនេះ…
តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបាន? តើខ្ញុំមានលទ្ធភាពឯណា ទៅយកគេបញ្ជូនដាក់គុកនោះ? តើអំណាចតុលាការ ការពារយុត្តិធម៌ជូនអ្នកក្រដូចខ្ញុំឬ?
រ៉ាវី បានត្រឹមតែស្រែកតវ៉ា ក្នុងខួរក្បាល គេមិនហ៊ានមើលមុខ ប្រឈមក្រសែជាមួយប្អូនប្រុសខ្លួនឡើយ…ព្រោះពាក្យនោះ គេនិយាយមិនខុសទេ! បងប្រុសដែលធ្លាប់ជាមនុស្សក្លាហាន អង់អាច ប្រែក្លាយជាមនុស្សកំសាក ទន់ខ្សោយ មិនអាចការពារប្អូនស្រីតែម្នាក់របស់ខ្លួនបាន!
វុធ រត់យ៉ាងលឿនស្លុយ ចាកចេញពីទីនេះ…គេ គិតតែពីរត់ រត់លើផ្លូវដាច់ស្រយាលរហូតដល់បាតជើងទាំងពីររបស់ខ្លួនចាប់ផ្ដើមរបកស្បែក…គេឈប់នៅគំនរសំរាម ទីដែលឃើញសាកសពបងស្រីរបស់ខ្លួននៅទីនេះ…គេអង្គុយយំតែម្នាក់ឯង!
ស្រាប់តែខណៈនោះ សំឡេងស្រែកជេររបស់មនុស្សដែលខ្លួនមិនចង់ចួប បែរជាឮពេញត្រចៀករបស់ វុធ…
– អាហ៍? អាក្មេងចង្រៃយ៍ម្នាក់ហ្នឹងទៀតហើយឬ? នេះឯងមកធ្វើអីនៅទីនេះ?
វុធ សម្លក់ទៅអ្នកម្ខាងទៀត ដោយក្រសែគុំគួនខឹង គេមិនតបឆ្លើយទៅម្នាក់នោះទេ!
– អ្ហែងថ្លង់ឬ? មិនឮពាក្យអញសួរទេ…ចាំបន្តិច! នៅហ្នឹងហើយ អញឈឺនោមមួយហើយសិន! អ្ហែងកុំទៅណាសោះ បើអ៊ីចឹងច្បាស់ជាមានរឿងធំជាមួយអញជាមិនខានវ៉ើយ!
បុរសស្រវឹងសឿងៗ ដៃមួយកាន់ដបស្រា ដៃម្ខាងទៀតរូតខោ រកនោម គេមិនដឹងថា ក្មេងប្រុសនៅពីក្រោយខ្លួន កំពុងបើកមាត់ធំៗ ថ្គាមរបស់គេឡើងញ័រ ខឹងខ្លាំង ទាញកូនកាំបិតផ្លែឈើ គេលាក់សៀតក្នុងខោ ដកតម្រង់ចាក់យ៉ាងលឿនពីខាងក្រោយ អ្នកម្ខាងទៀត…
– អាហ៍!!!
ទឹកមុខរបស់ វុធ ពេលនេះ បង្ហាញនូវស្នាមញញិមឃោរឃៅ ដៃកាន់កាំបិតចាក់ទៅកាន់បុរសស្រវឹងម្នាក់នោះ ដែលដួលដេកនៅលើដី ចាក់ម្តងហើយម្តងទៀតយ៉ាងសាហាវ ឈាមបានហូរពេញខ្ទាតប្រឡាក់ពេញមុខរបស់គេ…មុខរបស់វុធ ប្រឡាក់ឈាមមើលទៅគួរឱ្យខ្លាច ។
– វុធ! ឈប់…នេះ..នេះឯងកំពុងធ្វើអី?
រ៉ាវី ប្រញាប់ទម្លាក់ធុងប្រេងកាតដែលគេទិញសម្រាប់ចាក់បញ្ឆេះចង្កៀង រួចស្ទុះទៅឃាត់ចាប់ដៃប្អូនប្រុសរបស់គេ ហើយសម្លឹងមើលភាគីម្ខាងទៀតដែលកំពុងដេកសន្លប់ហូរឈាមដូចថ្លុក…រ៉ាវី និយាយទាំងញ័រមាត់ សួរទៅកាន់វុធ៖
– នេះ..ឯង..ឯងសម្លាប់មនុស្ស!
វុធ ហាក់ដាស់សតិត្រលប់មកវិញ វុធសម្លឹងមើលដៃកាន់កាំបិតដែលប្រឡាក់ពេញដោយឈាម រន្ធត់ស្លុតចិត្តពេកគេឡើងញ័រដៃជ្រុះកាំបិតធ្លាក់នៅលើដី គេស្រុតជង្គង់អង្គុយលើដី ក្ដោបក្បាលខ្លួនឯង រួចនិយាយតែម្នាក់ឯងដដែលៗថា…
– ខ្ញុំ..ខ្ញុំសម្លាប់…ខ្ញុំសម្លាប់មនុស្ស!!!
រ៉ាវី ឃើញសភាពប្អូនប្រុសខ្លួនបែបនេះ គេរឹតតែរន្ធត់ចិត្តឡើង គេស្ទុះទាញប្អូនប្រុសគេ យកមកឱបនៅក្នុងទ្រូង រួចនិយាយក្បែរត្រចៀកគេតិចៗ៖
– បង…ទេ! ប្អូន..ប្អូនមិនមែនសម្លាប់មនុស្សទេ អ្នកដែលជាអូនសម្លាប់នោះជាមនុស្សអាក្រក់ ហើយវាសមនឹងទទួលបានអ្វីដែលវាសមនឹងទទួលបាន…ប្អូន…ប្អូនមិនខុសទេ! ប្អូនបង…ប្អូនបងជាហេរ៉ូទៅវិញទេ!
– ពិតមែនឬ បង?
– ពិតមែនណា៎ បងកុហកអូនធ្វើអី! ប្អូនប្រុសបងជាហេរ៉ូ!
ឮពាក្យសសើររបស់បងប្រុសបែបនេះ វុធញញិមឡើង ឃើញប្អូនប្រុសសប្បាយចិត្តបែបនេះ រ៉ាវីមិនបាននិយាយអ្វីទៀតទេ គេនៅស្ងៀមហើយសម្លឹងមើលទៅកាន់រាងកាយដេកសន្លប់នៅក្នុងថ្លុកឈាម។
នេះខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចជាមួយសាកសពមួយនេះ? (រ៉ាវី គិតក្នុងចិត្ត)
ប៉ុន្តែមួយសន្ទុះក្រោយមក រ៉ាវី ប្រញាប់ប្រញាល់ឆែករាវរកវត្ថុមានតម្លៃនៅលើខ្លួនរបស់គេ…
– នេះបងកំពុងធ្វើអី?
– ប្រញាប់ឡើង មកទីនេះជួយរកវត្ថុមានតម្លៃដែលមាននៅលើខ្លួនគេ វុធ…យើងត្រូវការរបស់ទាំងនេះ បោកបន្លំថាវាជាការប្លន់សម្លាប់ ហើយយើងនិងចាកចេញពីទីនេះ!
– នេះបង…បងចង់ចាកចេញពីទីនេះឬ?
– ត្រូវហើយ…យើងត្រូវតែចាកចេញពីទីនេះ! យើងមិនអាចនៅទីនេះបន្ដទៀតទេ! ប្អូន…ប្អូនឃើញ នេះ…នេះជាមាស…មាសច្រើនណាស់ ហើយក៏មើលចុះក្នុងកាបូបពេញដោយប្រាក់ដុល្លាររាប់សិបពាន់ផងដែរ! ប៉ុណ្ណឹង…ប៉ុណ្ណឹងគឺវាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ជីវិតបងប្អូនពីរនាក់ហើយ!
– តែ…ខ្ញុំមិនចាកចេញពីទីនេះទេ! នេះ…នេះជាភូមិកំណើតរបស់ខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនទៅណាទាំងអស់…ខ្ញុំមិនទៅណាទេ!
– តែឯងត្រូវតែទៅជាមួយបង! គ្មានពាក្យប្រកែកទេ!
– ទេ…ទេបង! ហេតុអ្វី…ហេតុអ្វីយើងត្រូវចាកចេញពីទីនេះ?
– ព្រោះ…ព្រោះយើងទាំងពីរ…ទាំងពីរនាក់ជាឃាតករ!!!
– មិនពិតទេ…មិនពិតទេ! ខ្ញុំ…ខ្ញុំមិនមែន…មែនជាឃាតករឡើយ! ខ្ញុំជាហេរ៉ូ…ជាហេរ៉ូ!! បង…បងក៏ជាអ្នកប្រាប់ខ្ញុំថាជាហេរ៉ូដែរ!!! ខ្ញុំ…ខ្ញុំមិន…មិនមែនជាឃាតករទេ!!
វុធ រៀបនឹងរត់ចេញពីទីនោះ ស្រាប់តែបងប្រុសគេ ចាប់ទាញដៃគេជាប់…
– បង…បងឆាប់លែងខ្ញុំទៅ! ឃាត់…ឃាត់ខ្ញុំធ្វើអ្វីបង! ខ្ញុំ…ខ្ញុំមិន…
វុធ ព្យាយាមរើបម្រះពីការចាប់របស់អ្នកម្ខាងទៀត ប៉ុន្ដែគេដូចឈររឹង ចាប់ខ្លួនគេជាប់មិនលែងឱ្យចេញពីខ្លួនទៅណាសោះ!
ផាច់!!!
– អាវុធ នេះឯងគិតឆ្កួតអី! ឯងហេតុអ្វីចង់នៅទីនេះទៀត?
– តែទីនេះ ជាផ្ទះរបស់យើង!
– មានបងនិងប្អូន ទៅដល់ទីណា ក៏ជាផ្ទះរបស់យើងទាំងពីរដែរ!វា
– តែ…តែបងរីវ៉ា គាត់នៅទីនេះ…ខ្ញុំមិនចាកចេញ ទៅចោលគាត់នោះទេ!
– វុធ…រីវ៉ា ស្លាប់ហើយ!
– ខ្ញុំដឹង តែ…
– ឯងចង់នៅទីនេះ ចង់ឱ្យប៉ូលិសចាប់យើងទាំងពីរឬ? នេះ…នេះឯងជាប្អូនប្រុសរបស់បងទេ? ឯងមានដឹងទេ…យើង…យើងកំពុងសម្លាប់មនុស្សណា៎!
រ៉ាវី និយាយយ៉ាងញ័រមាត់ សម្លឹងមើលទៅប្អូនប្រុសគេ តែពេលនេះគេចាប់ផ្តើមខ្លាច…ខ្លាចក្រសែភ្នែកត្រជាក់ដែលប្អូនប្រុសខ្លួនសម្លឹងទៅមើលរាងកាយដែលដេកនៅក្នុងថ្លុកឈាម! ក្រសែភ្នែកស្អប់ខ្ពើមដែលប្រៀបដូចអ្នកនៅនិងមុខនោះ វាជាសំរាមគ្មានតម្លៃ!
– វុធ ឯងនៅក្មេងណាស់! ឯងមិនគួរពាក់ព័ន្ធនិងរឿងអាក្រក់ទាំងនេះទេ…វុធ ឯង…
រ៉ាវី និយាយមិនទាន់ចប់ផង វុធ និយាយដោយសំឡេងស្មើកាត់ពាក្យគេ
– បងប្រុស! ហេតុអ្វីសង្គមមួយនេះ វាអាក្រក់បែបនេះ?…ហេតុអ្វី មនុស្សម្នាក់នេះវាធ្វើអាក្រក់ ដាក់បងស្រីរបស់ខ្ញុំបែបនោះ? ហេតុអ្វី មនុស្សអាក្រក់ទាំងនោះ មិនព្រមចុះនរកសោះ? បងតែងតែប្រាប់ខ្ញុំថា ធ្វើជាកូនប្រុស ត្រូវក្លាហាន ការពារក្រុមគ្រួសារយើង…តែហេតុអ្វី គ្រាន់តែខ្ញុំចង់បានភាពយុត្តិធម៌ ជូនបងស្រីខ្ញុំសោះ ហេតុអ្វីវាពិបាកយ៉ាងនេះ? នេះ យុត្តិធម៌នៅឯណា?…ឬមួយ យុត្តិធម៌គឺគេបង្កើតសម្រាប់អ្នកមានលុយមានអំណាចតែប៉ុណ្ណោះ អ៊ីចឹងអ្នកក្រដូចជាយើងគឺសំអាងអីទៅ? បងប្រុស ហេតុអ្វីទៅ? បងប្រាប់ខ្ញុំបានទេ…ព្រោះតែយើងក្រឬ ទើបខ្ញុំមិនអាចការពារទាមទាររបស់ទាំងនោះបាន?
– បងសូមទោស បងមិនអាចផ្ដល់អ្វីដែលប្អូនត្រូវការបាន…អ្វីដែលយើងមានដូចគេ គឺមានមេឃជាដំបូល យកដីធ្វើជាផ្ទះប៉ុណ្ណោះ…នេះហើយជាជីវិត គ្មានអ្វីគ្រប់យ៉ាងស្មើភាពគ្នានោះទេ!
កិច្ចសន្ទនារបស់គេទាំងពីរត្រូវកាត់ផ្តាច់ ពេលអ្នកដែលវុធគិតថាស្លាប់ កំពុងលូកដៃដែលប្រឡាក់ដោយឈាម ចាប់ជើងវុធ និយាយអង្វរទៅកាន់រូបគេ។
សំឡេងពោលខ្សាវៗ ដង្ហោយសុំជំនួយពីអ្នកម្ខាងទៀត…
– ជួយ…ជួយខ្ញុំផង…ខ្ញុំ…ខ្ញុំមិនទាន់ចង់ស្លាប់ទេ…
– នេះ…គេមិនទាន់ស្លាប់ទេ? យើង…យើង..
រ៉ាវី និយាយមិនទាន់ចប់ផង គេស្រឡាំងកាំង ពេលឃើញ ប្អូនប្រុសឈរនៅពីមុខគាត់ យកធុងសាំងប្រេងកាតដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរ ហើយចាក់លើខ្លួនរបស់គេម្នាក់នោះ។ បន្ទាប់មក អុជឈើគូសបញ្ឆេះបង្កើតផ្កាភ្លើងយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅ។
– អា!!!!
– ប្អូនប្រុស…នេះឯង…
នៅពេលនេះ រ៉ាវី ប្រញាប់ប្រញាល់ទៅមើលរាងកាយដែលកំពុងឆាបឆេះនៅក្នុងអណ្តាតភ្លើង សំឡេងទួញសោកឈឺចាប់ ស្រែកងំពេញត្រចៀកគេ គេសម្លឹងមើលប្អូនប្រុសដែលឈរនៅពីមុខនោះនៅស្ងៀម សម្លឹងមើលរូបភាពមួយនោះដោយមិនមានចិត្តអាណិតអាសូរ មានតែស្នាមញញិមចុងមាត់ កែវភ្នែកគួរឱ្យខ្លាច ហាក់ពេញចិត្តនិងស្នាដៃរបស់ខ្លួន។ រ៉ាវី មិនភ្លេចពីរូបភាពមួយនេះ…រូបភាពក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលតែងតែញញិម ហៅគេបងប្រុសៗ ប្រែក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត ដែលគេខ្លាច…មិនហ៊ានប្រឈមសម្លឹងភ្នែករបស់អ្នកម្ខាងទៀត! វុធ ពេលនេះគេក្លាយជាឃាតករ សម្លាប់មនុស្សមិនប្រិចភ្នែក!
វុធ ហាក់ដឹងពីអ្វីដែល រ៉ាវី គិត គេបែរងាកមកនិយាយជាមួយដោយសំឡេងស្មើ…
«បើគេមិនស្លាប់ទេ មានតែយើងទេ ដែលជាអ្នកត្រូវស្លាប់ បងប្រុស»។
រ៉ាវី ដឹងសម្ដីប្អូនប្រុសគេនិយាយនោះ មិនខុសទេ…
ប៉ុន្តែសតិសម្បជញ្ញៈ របស់គេ មានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីមួយខុស
ហាក់បី….វាដូចជាគ្រាប់ដុំមីណូ
ពេលគ្រាប់មួយចាប់ផ្តើម គ្រាប់ដុំមីណូដទៃទៀត វានឹងរមៀលដួលបន្ដបន្ទាប់គ្នា រហូតដល់ចុងក្រោយនៃទីបញ្ចប់នៃល្បែងមួយនេះ។
មួយសន្ទុះក្រោយមក ភ្នែករបស់រ៉ាវីពោរពេញដោយក្តីសោកស្ដាយ។
ប្រហែលតាំងពីគេជ្រើសរើសយកផ្លូវចាកចេញ តាំងខ្លួនជាមនុស្សកំសាកនោះហើយ ទើបប្អូនប្រុសគេ ត្រូវក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត ដើម្បីរកភាពយុត្តិធម៌ជូនដល់រីវ៉ា…ទោះបីត្រូវ ជ្រើសរើសប្រើវិធីងងឹតដើម្បីសម្រេចបានជោគជ័យក៏ដោយ! ហើយភាពងងឹតនោះ វានឹងក្លាយទៅជាស្រមោលតាមអន្ទោលខ្លួនរបស់វុធជានិច្ច។
– វុធ បងសូមទោស!
និយាយរួច គេវ៉ៃប្អូនប្រុសគេឱ្យសន្លប់ រួចប្រមែប្រមូលវត្ថុដែលមានតម្លៃទាំងនោះ លាក់នៅក្នុងខ្លួនប្អូនប្រុសគេមួយចំណែកតូច និងមួយចំណែកទៀតគេលាក់ទុកនៅកន្លែងសម្ងាត់ដែលមានតែគេនិងវុធដឹង…រ៉ាវី សម្រេចចិត្ត គេត្រូវការពារប្អូនប្រុសគេឱ្យបាន!
បងមិនចង់បានការសងសឹកទេ បងមិនចង់បានយុត្តិធម៌ និងការអាណិតអាសូរពីអ្នកដទៃឡើយ អ្វីដែលបងចង់បាននោះ គឺគ្រាន់តែចង់បានប្អូនប្រុសបងរួចផុតពីជោគវាសនាអាក្រក់មួយនេះ…គេមិនអាចក្លាយខ្លួនជាឃាតករបានទេ។ (ពាក្យដែលរ៉ាវី ចង់ប្រាប់ទៅកាន់ វុធ)
រ៉ាវី ធ្វើមុខមាំ ដងខ្លួនរបស់គាត់ញ័រឥតឈប់ឈរ ហើយដៃរបស់គាត់ត្រូវបានក្តាប់ជាប់ គេកំពុងសម្លឹងមើលរាងកាយតូចដែលដេកយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងដៃខ្លួន…
– បងសូមទោស…ណ៎ាវុធ! ប្អូនគួរតែមានឪកាសជ្រើសរើសធ្វើជាមនុស្សដែលខ្លួនចង់ក្លាយ…វុធ គួរតែទទួលបានអ្វីដែលល្អៗ…ប្អូនបំភ្លេចពីរឿងយើងចោលចុះ!
រ៉ាវី សម្រេចចិត្តរួចហើយ គេសុំឱ្យពូ ពិសិដ្ឋ ដែលជាសន្ដិសុខយាមសាលា ដែលលើកមុនឌុបវុធជូនគេត្រលប់មកផ្ទះនោះ ឱ្យទទួលវុធធ្វើជាកូនធម៌ ព្រោះពិសិដ្ឋ គាត់ក៏ជាបុរសចំណាស់ នៅតែម្នាក់ឯង ហើយក៏មានទឹកចិត្តល្អ ទើបរ៉ាវីទុកចិត្តពេលដែល វុធ នៅជាមួយគាត់។ ពិសិដ្ឋ យល់ព្រមទទួលសំណើររបស់រ៉ាវី គេសន្យាថា នឹងមើលថែការពារ វុធ ចាត់ទុកវុធ ដូចជាកូនបង្កើត…ប៉ុន្ដែនេះជាសំណាងឬក៏ចៃដន់ គាត់ត្រូវផ្លាស់រើប្ដូរទីស្នាក់ មកនៅឯទីក្រុងព្រះសីហនុវិញ វុធ ក៏ត្រូវបែកពីបងប្រុសខ្លួននៅពេលនោះដែរ..វុធត្រូវចាប់ផ្ដើមជីវិតថ្មី នៅដែនដីសមុទ្ទ ប៉ុន្ដែស្រមោលអតីតកាល តែងតែជាសុបិនអាក្រក់តាមអន្ទោលប្រាណរបស់គេ រាល់ពេលគេបិទភ្នែក!!!
រហូតដល់ពេលមួយ គេសុំានឹងសុបិនអាក្រក់មួយនោះ ពេលគេកាន់កាំបិតវះកាត់…គេក្លាយជាគ្រូពេទ្យ…វុធក្លាយជាគ្រូពេទ្យដ៏ឆ្នើម ល្បីប្រចាំមន្ទីរពេទ្យឯកជនដ៏ល្បីមួយ!!!
នៅមានត…
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ