រឿង៖ សន្សើមព្រឹក (ភាគ១)

ហុងកុង ឆ្នាំ១៩៧៦…

នៅពេលដែលខ្ញុំនិងមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំកំពុងតែអង្គុយនៅក្នុងថ្នាក់រៀន រង់ចាំចាប់ផ្តើមម៉ោងរៀនដំបូង អ្នកគ្រូបន្ទុកថ្នាក់បានដឹកដៃសិស្សស្រីថ្មីម្នាក់រួមជាមួយនឹងសិស្សម្នាក់ទៀតដើរចូលមកក្នុងថ្នាក់។ រំពេចនោះ សិស្សទាំងអស់គ្នាដែលនៅជជែកប្រលែងគ្នាលេងក៏បង្អាក់សំឡេងឡូឡា រូតរះក្រោកឈរឡើងគោរពស្វាគមន៍អ្នកគ្រូ។

អ្នកគ្រូបានចេញសញ្ញាឱ្យសិស្សគ្រប់គ្នាអង្គុយចុះ។

សិស្សស្រីថ្មីម្នាក់នោះដែលឈរនៅពីក្រោយខ្នងអ្នកគ្រូ មានផ្ទៃមុខស្រស់ស្អាតឥតខ្ចោះព្រមជាមួយការខ្មាសអៀនតិចតួច។

អាយុនិងរូបរបស់នាងស្របាលនឹងពួកខ្ញុំដែរ ប្រហែលជាដប់មួយឆ្នាំ សក់របស់នាងត្រង់វែងដូចជាសរសៃមីពណ៌ត្នោត ម៉ូតសក់សេះនៅពីលើថ្ងាសរឹតតែស័ក្តិសមនឹងទម្រង់ផ្ទៃមុខរបស់នាង សក់ពីរបីសរសៃធ្លាក់សំយុងចុះមកលើផែនថ្ពាល់ដ៏សស្គុសម៉ដ្តខៃ នាងបើកកែវភ្នែកពណ៌ខ្មៅមួយគូធំៗសម្លឹងមើលទៅកាន់មិត្តទាំងអស់គ្នានៅក្នុងថ្នាក់រៀន។

មិត្តភក្តិស្រីដទៃទៀតក៏សុទ្ធតែងឿងឆ្ងល់សម្លឹងមើលទៅកាន់នាងវិញផងដែរ។ នាងមានកម្ពស់រាងខ្ពស់ហើយស្គម ស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានពណ៌ខៀវទឹកសមុទ្រជាមួយផ្ទៃកបត់តូចនិងសំពត់ត្រង់វែងសំយុងចុះ នៅខាងក្រោមកដៃបត់រំលេចឱ្យឃើញដៃដ៏តូចច្រឡឹងពណ៌ស៊ីជំពូមួយគូប្រៀបដូចជាថ្លើមថ្មគុជ។

ដើមទ្រូងដែលស្ថិតនៅក្នុងវ័យជំទង់ រាងពើងឡើងបន្តិច រីឯនៅពីក្រោមជើង នាងពាក់ស្រោមជើងពណ៌សក្បុសនិងស្បែកជើងប៊ូពណ៌ខ្មៅ។

អ្នកគ្រូបានចង្អុលប្រាប់ឱ្យនាងមកអង្គុយនៅក្បែរខ្ញុំ។

នាងស្ដាប់តាមការបង្គាប់ ដើរសំដៅមក រួចទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះនៅក្បែរខ្លួនខ្ញុំ ហើយក៏យកកាតាបពណ៌ផ្កាឈូកដែលកំពុងតែកាន់នៅក្នុងដៃដាក់នៅក្រោមថតតុ។

អ្នកគ្រូបាននិយាយថា៖

«នេះគឺជាមិត្តរួមថ្នាក់ដែលទើបមកដល់ថ្មី សូមប្អូនណែនាំឈ្មោះខ្លួនឯងទៅកាន់មិត្តទាំងអស់គ្នាទៅ!»

នៅពេលនោះ សិស្សថ្មីម្នាក់នោះបានក្រោកឈរឡើងដោយឫកពារអុឹមអៀនតិចតួច ហើយបញ្ចេញសំឡេងដ៏សែនពីរោះប្រាប់ពីឈ្មោះមួយ៖

«ស៊ីងលូ គឺ លូ នៅក្នុងសន្សើមពេលព្រឹក»

អ្នកគ្រូនិយាយថា៖

«ហ៊ឹម… អង្គុយចុះទៅ!»

អ្នកគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសចាប់កាន់សៀវភៅពុម្ពញែកទំព័របើកឡើងមក ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមអានបន្លឺមេរៀនបន្ទាប់នៅក្នុងសៀវភៅ។ ស៊ីងលូយកសៀវភៅរបស់នាងនៅខាងក្រោមថតតុឡើង សន្សឹមៗបើកចូលទៅកាន់ទំព័រដែលអ្នកគ្រូកំពុងតែអាន។

នៅក្នុងខណៈពេលនោះ នាងក៏បានងាកមុខមកញញឹមដាក់ខ្ញុំ។ ស្នាមញញឹមនោះ ហាក់ដូចជាការហុចដៃចេញមករាក់ទាក់សុំការរាប់អានពីខ្ញុំ។

គម្លាតដៃរវាងពួកយើងគឺឃ្លាតពីគ្នាតែពីរបីសង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នៅក្នុងកែវភ្នែកពណ៌ខ្មៅរបស់នាងមានពន្លឺភ្លឺថ្លាស្រទន់ មូលក្លុំប្រៀបដូចជាទឹកបឹងដ៏សែនជ្រៅមួយ អាចពង្វក់ឱ្យមនុស្សលិចលង់ជ្រៅចូលទៅក្នុងនោះ។

ខ្ញុំក៏ញញឹមទៅកាន់នាងវិញ ឥឡូវនេះទើបខ្ញុំប្រទះឃើញថានៅលើផ្ទៃថ្ងាសរលោងម៉ដ្ដខៃរបស់នាងមានស្នាមកំណកម្សៅពណ៌សកកដុំតូចៗដូចជាព្រិលដោយមិនប្រុងប្រយ័ត្ន នឹកគិតថាប្រហែលជាព្រឹកមិញនេះ នាងប្រញាប់ប្រញាល់ខ្លាំងពេកពេលចាកចេញពីផ្ទះមក។

មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំបានសរសេរឈ្មោះរបស់ខ្ញុំដោយស្ងាត់ៗនៅលើកូនក្រដាសមួយសន្លឹកហើយរុញវាទៅកាន់កន្លែងរបស់នាង។ ឆ្លៀតពេលអ្នកគ្រូមិនបានចាប់អារម្មណ៍ នាងរហ័សដៀងភ្នែករបស់នាងសម្លឹងមើលចុះទៅលើក្រដាសនោះ នាងងាកមុខមក កែវភ្នែកនាងបញ្ចេញពន្លឺមកកាន់រូបខ្ញុំរួមជាមួយនឹងស្នាមញញឹមនៅចុងបបូរមាត់ រោមភ្នែកដ៏វែងៗងរកោងនិងក្រាស់ខ្មៅប្រៀបដូចជាមេអំបៅដែលរុំព័ទ្ធចុះមកផែនថ្ពាល់ដ៏ស្អាតផូរផង់របស់នាង។

នៅថ្ងៃដែលស៊ីងលូមកដល់នោះ ឆ្នាំសិក្សាថ្មីបានចាប់ផ្ដើមជិតបីសប្តាហ៍ទៅហើយ ខ្ញុំគិតថាគ្រួសាររបស់នាងគឺត្រូវពឹងពាក់លើខ្សែរយៈជាច្រើន ទើបអាចរៀបចំឱ្យនាងបានចូលរៀននៅក្នុងថ្នាក់រៀននាពេលឥឡូវនេះ ថាមិនត្រូវ ប្រហែលជានាងគឺជាកូនមិត្តភក្តិណាម្នាក់របស់លោកនាយកសាលាផងក៏មិនដឹង។

សាលារៀនរបស់ពួកយើងគឺជាវិទ្យាល័យឯកជនសម្រាប់សិស្សស្រីដែលចេញមកពីវង្សត្រកូលគ្រួសារដែលមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់និងមានទ្រព្យសម្បិត្តិដ៏ល្បីឈ្មោះ។

ជារៀងរាល់ម៉ោងចេញពីរៀន នៅមុខសាលារៀននេះនឹងពោរពេញទៅដោយឡានទំនើបថ្លៃៗចុះចតព្រោងព្រាត ដើម្បីរង់ចាំទទួលពួកគេ។ មានសិស្សស្រីមួយចំនួនគ្រាន់តែពាក់នាឡិកាដៃមួយ សូម្បីតែប្រាក់ខែរបស់គ្រូបង្រៀននៅទីនេះប៉ុន្មានខែ ក៏មិនអាចទិញបានផង។ នៅរាល់ពេលដែលសាលារៀននេះបង្កើតមូលនិធិស្នើរសុំរៃអង្គាសប្រាក់សប្បុរសធម៌ណាមួយ ក្មេងស្រីៗទាំងនោះគឺតែងតែមានដៃទូលាយ។

ឪពុករបស់ខ្ញុំតែងតែបើកបរឡានទំនើបពណ៌សដែលមានតម្លៃកប់ក្ដោងចេញចូលនៅក្នុងសាលារៀនមួយនេះ គ្រាន់តែមនុស្សដែលគាត់ជូនដំណើរទៅមកជារៀងរាល់ថ្ងៃចូលមកក្នុងទីនេះ មិនមែនជាខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែជាលោកនាយកសាលារបស់ពួកយើង។

ឪពុករបស់ខ្ញុំធ្វើជាសូហ្វ័រឡានរបស់លោកនាយកសាលាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដោយពឹងផ្អែកលើទំនាក់ទំនងនេះ ទើបខ្ញុំត្រូវបានគេអនុញ្ញាតឱ្យចូលរៀននៅសាលារៀននេះ តាំងពីបឋមសិក្សាថ្នាក់ទីបី។ បើទោះបីជាពិន្ទុសិក្សាមិនសូវខ្ពស់ក៏ដោយ ក៏ឆ្នាំនេះខ្ញុំនៅតែឡើងថ្នាក់វិទ្យាល័យនៅទីនេះបានដដែល។

ចំនួនសិស្សដែលក្រីក្រដូចជាខ្ញុំនៅសាលារៀននេះមិនតិចទេ។ ក៏ប៉ុន្តែសិស្សស្រីដែលមានប្រាក់មានយសនិងសិស្សស្រីដែលក្រីក្រ មើលទៅគឺខុសគ្នាដាច់ស្រឡះ និងរឹតតែងាយស្រួលក្នុងការកត់សម្គាល់ថានរណាជាអ្នកនាងធំស្តុកស្តម្ភ នរណាជាកូនអ្នកស៊ីឈ្នួលប្រាក់ខែគេ។

នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញស៊ីងលូភ្លាមដំបូង ខ្ញុំនឹកគិតថានាងមុខជាកូនស្រីរបស់អភិជនណាម្នាក់ ម្តាយរបស់នាងប្រាកដជាស្ត្រីម្នាក់ដែលមានរូបសម្រស់ស្រស់ស្អាត។ នាងគឺជាព្រះនាងតូចម្នាក់ដែលត្រូវបានឪពុកម្តាយរបស់នាងស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នម រស់នៅក្នុងប៉មប្រាសាទមួយនៅលើជម្រាលភ្នំ កន្លែងវិស្សមកាលកំសាន្តប្រចាំរបស់ពួកគេគឺប្រហែលជានៅតាមបណ្តាប្រទេសទ្វីបអឺរ៉ុប។

ប៉ុន្តែនោះគឺមិនមែនព្រោះតែនាងស្អាតតែម៉្យាងគត់នោះទេ។

លើសពីនេះទៅទៀត នោះគឺព្រោះតែនាងមានលក្ខណសម្បត្តិខុសពីអ្នកដទៃ។

ទោះសូម្បីតែសិស្សស្រីដែលមានជាងគេបំផុតនៅក្នុងសាលារៀននេះ ប្រៀបផ្ទឹមទៅលើរូបសម្រស់ខាងក្រៅរបស់ពួកក្មេងស្រីទាំងនោះ គឺមិនអាចប្រៀបស្មើនឹងស៊ីងលូនោះទេ ហើយសូម្បីតែលក្ខណសម្បិត្តិជាព្រះនាងក៏មិនអាចប្រៀបស្មើនឹងនាងដែរ។

និយាយរួមទៅ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាស៊ីងលូមិនស័ក្តិសមនៅទីនេះទេ នាងគួរតែស្ថិតនៅកន្លែងដែលថ្លៃថ្នូរជាងនេះ។

ទោះរហូតមកដល់ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ទស្សនៈរបស់ខ្ញុំចំពោះរូបនាងគឺនៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរឡើយ មិនថាស៊ីងលូឈរនៅទីកន្លែងណានោះទេ ក៏នោះមិនមែនជាទីកន្លែងតែមួយជាមួយនឹងពួកខ្ញុំដែរ នាងគឺតែងតែស័ក្តិសមឈរនៅទីកន្លែងដែលល្អប្រណីតជាងនេះ។

ស៊ីងលូគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្ងប់ស្ងាត់ណាស់។ នាងគឺតែងតែដូចជាថ្ងៃដំបូងដែលបានមកដល់ទីនេះអ៊ីចឹង ស្អាតបាតនិងមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ត្រឹមត្រូវ។

ពេលរៀនគឺយកចិត្តទុកដាក់ ខិតខំអានសៀវភៅ និងតែងតែរក្សាលំដាប់ពិន្ទុសិក្សាជាមធ្យមឡើងទៅ ក៏ប៉ុន្តែនាងបែរជាមិនចង់ចូលរួមនៅក្នុងសកម្មភាពក្រៅម៉ោងសិក្សាដែលត្រូវចំណាយប្រាក់កាក់ណាទាំងអស់ នាងមកដល់ទីនេះ ហាក់ដូចមានគោលបំណងតែមួយគត់គឺអានសៀវភៅ។

ប្រហែលដោយសារតែនាងជាមនុស្សស្ងប់ស្ងាត់ពេក ដូច្នេះទើបការងឿងឆ្ងល់របស់មនុស្សគ្រប់គ្នាចំពោះរូបនាងក៏បានសាបរលាបបាត់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ សិស្សដែលច្រណែននឹងសម្រស់ស្រស់ស្អាតរបស់នាងក៏លែងតាមដានមើលនាងតទៅទៀត។

ខ្ញុំនិងស៊ីងលូកាន់តែស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាទៅ នោះគឺជារឿងជាងពាក់កណ្តាលឆ្នាំក្រោយ។ នៅរសៀលល្ងាចមួយនារដូវរងា ក្នុងអំឡុងម៉ោងសិក្សាគណិតវិទ្យា ពួកយើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែអស់កម្លាំងនិងងងុយគេង ខ្ញុំស្រាប់តែបានប្រទះឃើញស៊ីងលូកំពុងតែលួចអានរឿងប្រលោមលោកមួយក្បាលយ៉ាងក្រាស់ឃ្មឹកនៅក្រោមតុ។

ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង តាមពិតស៊ីងលូក៏មានពេលខ្លះ “មិនស្ដាប់បង្គាប់” ដែរ។ ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថា សៀវភៅរបស់នាង លើកលែងតែសៀវភៅពុម្ពដែលកែសម្រួលថ្មីៗប៉ុណ្ណោះទើបនៅថ្មី រីឯសៀវភៅសិក្សាផ្សេងទៀតដែលនាងប្រើប្រាស់គឺជាសុទ្ធតែជាសៀវភៅចាស់ៗ។

ស៊ីងលូក៏គ្មានសូហ្វ័រឡានផ្ទាល់ណាមកទទួលនាងដូចជាសិស្សអ្នកមានដទៃទៀតដែរ ជារៀងរាល់ពេលចេញពីរៀន នាងនឹងតែងតែដើរចាកចេញទៅតែម្នាក់ឯង។ ក្រោយមកទៀត ខ្ញុំបានឃើញនាងបំពេញបែបបទទីកន្លែងស្នាក់នៅប្រគល់ឱ្យអ្នកគ្រូដោយចៃដន្យ ផ្ទះរបស់នាងគឺនៅក្នុងច្រកផ្លូវតូចមួយ។

ប៉ុន្តែវាមិនមែនដោយសារតែបែបនេះទើបខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងស៊ីងលូនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានាងកំពុងព្យាយាមចូលមកជិតដិតជាមួយនឹងខ្ញុំ។ ខ្ញុំរឹតថែមទាំងការពារនាងដោយគិតថា ប្រហែលជានាងគឺជាកូនឥតខាន់ស្លារបស់អភិជនណាម្នាក់ ហើយបុរសម្នាក់នោះមិនបានបំពេញកាតព្វកិច្ចមើលថែរក្សាម្តាយកូននាងទាំងពីរនាក់។

ខ្ញុំហើយនិងស៊ីងលូសុទ្ធតែចូលចិត្តស្តាប់តន្ត្រីជាភាសាអង់គ្លេស ដូច្នេះពួកយើងតែងតែផ្លាស់ប្តូរស៊ីឌីចម្រៀងដែលពួកយើងចូលចិត្តជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលពួកយើងចូលចិត្ដបំផុតនោះគឺបណ្ដើរគ្នាទៅផ្សារទំនើប និងតែងតែដើរមើលនៅតាមហាងទំនិញនិងហាងលក់សម្លៀកបំពាក់ប្រេនលំដាប់រៀងរាល់ពេលចេញពីរៀនម្ដងៗ ដោយគ្រាន់តែក្រឡេកមើលប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែមិនទិញឡើយ។

នៅពេលដែលឃើញម៉ូតសម្លៀកបំពាក់ណាមួយដែលពួកយើងស្រឡាញ់តែគ្មានលទ្ធភាពទិញនៅក្នុងទូកញ្ចក់ ពួកយើងតែងតែលួចដកដង្ហើមធំស្របគ្នា។ ស៊ីងលូកម្រនិយាយអំពីរឿងគ្រួសាររបស់នាងណាស់ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថាម្តាយរបស់នាងគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងម្នាក់នៅក្នុងរោងចក្រមួយ និងមើលការឃុំគ្រងនាងយ៉ាងតឹងរុឹង។ រាល់ពេលដែលពួកយើងដើរលេងដល់យប់ងងឹតជ្រុល ស៊ីងលូតែងតែខលទៅប្រាប់អ្នកផ្ទះ។

មានថ្ងៃមួយនោះ បន្ទាប់ពីពួកយើងបានដើរលេងនៅក្នុងផ្សារអស់ចិត្តអស់ចង់រួចហើយ ក៏ឈាងចង់ចូលទៅមើលកុន។ នោះគឺជាលើកទីមួយដែលខ្ញុំបានស្ដាប់ឮនាងនិយាយទូរស័ព្ទជាមួយនឹងម្តាយរបស់នាង។

«ឯងនិងអ្នកម៉ាក់ឯងនិយាយអ្វីហ្នឹង? ម៉េចក៏ខ្ញុំស្ដាប់មិនយល់សោះអ៊ីចឹង!»

ស៊ីងលូឆ្លើយថា៖

«គឺភាសាអ្នកសៀងហៃ»

«ឯងជាអ្នកស្រុកសៀងហៃហ្អេស?»

«អុឹម!»

«ឯងអម្បាញ់មិញប្រាប់គាត់ថាម៉េច?»

កែវភ្នែកមូលក្លុំខ្មៅប្រៀបដូចជាទឹកបឹងដ៏ជ្រៅរបស់ស៊ីងលូមិនព្រិចសូម្បីតែបន្តិច នាងនិយាយដូចជាគ្មានរឿងអ្វី៖

«ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកម៉ាក់ថា ខ្ញុំនិងមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំកំពុងតែមើលមេរៀននៅក្នុងបណ្ណាល័យ អាចទៅផ្ទះវិញយប់បន្តិច»

នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ ខ្ញុំបានចាត់ទុកខ្លួនឯងគឺជាមិត្តល្អបំផុតរបស់ស៊ីងលូ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំក៏មានការលួចកោតស្ញប់ស្ញែងចំពោះនាងបន្តិចបន្តួចផងដែរ នៅក្បែរខ្លួននាង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំក៏ទទួលបានចំហាយឥទ្ធិពលស្ដួចស្ដើងពីនាងបន្តិចខ្លះផងដែរ។ លើសពីនោះ ខ្ញុំក៏មិនដែលខ្វល់ថាស៊ីងលូមានចាត់ទុកខ្ញុំគឺជាមិត្តល្អដូចដែលខ្ញុំគិតដែរឬក៏អត់នោះទេ។

នាងត្រូវបានអប់រំឱ្យធំដឹងក្ដីឡើងមកជាក្មេងស្រីរម្យទមម្នាក់ ទើបកម្រឃើញនាងបង្ហាញពីអារម្មណ៍ពិតប្រាកដណាមួយឱ្យបានច្បាស់លាស់ចេញមកក្រៅណាស់។ លើកលែងតែពេលត្រូវបង្ខំចិត្តនិយាយកុហកអ្នកម៉ាក់របស់នាង ក្រៅពីនោះ នាងគឺតែងតែជាក្មេងស្ដាប់បង្គាប់។

ក៏ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីពេលនោះមក រឿងមួយនោះសម្រាប់នាងប្រែជាការទើសទាល់។ នាងមិនបាននិយាយអ្វីបន្ត ហើយក៏មិនចង់រម្លឹកឡើងវិញ ចំណែកឯខ្ញុំក៏មិនហ៊ានសួរនាំទៀត។

ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ការប្រលងថ្នាក់ជាតិបានប្រកាសលទ្ធផល រាយបញ្ជីពិន្ទុចេញមក ពិន្ទុរបស់ស៊ីងលូគឺអន់ខ្លាំងណាស់ និយាយសម្រាប់នាងនោះជាការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ។ ការសិក្សានៅក្នុងថ្នាក់របស់នាងគឺតែងតែស្ថិតនៅលំដាប់ល្អជានិច្ច ខ្ញុំមិនដឹងថាតើនាងនឹងត្រូវប្រឈមមុខជាមួយម្តាយរបស់នាងយ៉ាងណានោះទេ។

ពិន្ទុសិក្សារបស់ខ្ញុំគឺមិនអាចយកទៅប្រៀបធៀបជាមួយនឹងស៊ីងលូបានទេ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលអស់សង្ឃឹមនោះទេ។ ខ្ញុំដើមឡើយមិនមែនជាអ្នកមានទេពកោសល្យរៀនសូត្រអីណាស់ណានោះទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ឃឹមថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវរៀនសូត្រអ្វីអស់ទាំងនេះ បន់ឱ្យតែអាចឆាប់បានចេញទៅធ្វើការរកប្រាក់បន្តិច នោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនឹងគ្មានសម្ពាធដោយសារតែខ្ញុំទៀត។

ក៏ប្រហែលជាស៊ីងលូគ្មានមធ្យោបាយណាប្រឈមមុខជាមួយនឹងក្រសែភ្នែករបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ បន្ទាប់ពីរឿងនោះកើតឡើង នាងតែងតែគេចវេសពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំព្យាយាមតាមរកនិងខលទៅនាងអស់ជាច្រើនលើកជាច្រើនសារ តែនាងនៅតែមិនព្រមទទួលទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ក្រោយមកនាងក៏បានផ្លាស់ប្តូរលំនៅដ្ឋាន លេខទូរស័ព្ទក៏បានប្តូរដែរ។

ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំនិងស៊ីងលូក៏បាត់បង់ទំនាក់ទំនងគ្នា។

ជារៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរនៅតាមផ្លូវកាត់ផ្ទះចាស់របស់នាង ខ្ញុំតែងតែនឹកឃើញទៅដល់កែវភ្នែកមួយគូថ្លាឆ្វង់ប្រៀបដូចជាទឹកបឹងនោះ។

រហូតមកទល់ពីរឆ្នាំក្រោយមក ទើបខ្ញុំបានចួបនឹងស៊ីងលូជាថ្មីម្តងទៀត។

នោះគឺនៅក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ឆ្នាំ១៩៨១…

នៅចំពោះមុខខ្ញុំស៊ីងលូបានប្រែប្រួលរូបរាង ហើយកាន់តែស្រស់ស្អាតនិងទាក់ទាញជាងមុន។ សក់ពណ៌ត្នោតរបស់នាងកាលពីមុនមូររួញឡើងជាទឹករលក ពាក់អាវធំរឹបរាងពណ៌ខ្មៅជាមួយនឹងសំពត់ឆែកខ្លី នៅលើជើងពាក់ស្បែកជើងកែងចោតខ្ពស់យ៉ាងភ្លឺរលោង រំលេចឱ្យឃើញជើងទាំងគូវែងស្រឡូន។

នោះគឺជាឯកសណ្ឋានហាងធ្វើការរបស់ពួកយើង។

ប្រសិនបើកាលនោះអាយុពួកយើងចេះគិតគូរដិតដល់បានមួយចំណិតដូចជាឥឡូវនេះ ប្រហែលជាពួកយើងនឹងមានអារម្មណ៍ថាជីវិតគឺជាការសើចចំអកមួយ។ កាលដែលពួកយើងនៅរៀន ស៊ីងលូហើយនិងខ្ញុំតែងតែចូលចិត្តដើរកំសាន្តទៅមើលលេងតាមហាងលក់សម្លៀកបំពាក់ល្បីៗ ក្ដោងច្រមុះសឹងតែប៉ះត្រូវកញ្ចក់ហាងរបស់គេ ស្ញើចសរសើរចំពោះខោអាវដែលមានម៉ាកលំដាប់និងមានតម្លៃមហាសែនថ្លៃ។

អ្នកណាទៅដឹង ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ពួកយើងទាំងពីរនាក់ក៏បែរជាបានមកធ្វើការរួមគ្នានៅក្នុងហាងលក់សម្លៀកបំពាក់ប្រេនលំដាប់មួយកន្លែង រាល់ថ្ងៃសម្លឹងមើលទៅកាន់សម្លៀកបំពាក់ប្រណីតៗដែលពួកយើងមិនអាចទិញបាន។ ដៀងភ្នែកសម្លឹងមើលពួកវាត្រូវបានស្ត្រីដែលមានអាយុកាលមិនស័ក្តិសមនឹងពាក់វាឬសម្រស់ដាច់ឆ្ងាយពីពួកយើង ទិញវាយកទៅ។

ស៊ីងលូបម្រើការនៅក្នុងហាងនេះមុនខ្ញុំមួយឆ្នាំ។ នៅថ្ងៃដែលពួកយើងបានចួបគ្នាដំបូងនៅទីនេះ គឺនាងជាអ្នកចំណាំខ្ញុំបានមុន។

«លីមុីងជូ! សក់របស់ឯងវែងជាងមុនច្រើនណាស់!»

នាងបានញញឹមយ៉ាងស្រទន់មកកាន់ខ្ញុំ តែនៅក្នុងកែវភ្នែករបស់ស៊ីងលូមើលទៅក្រៀមក្រំជាងពេលដែលខ្ញុំធ្លាប់ចួបពីមុនទៅទៀត។

ក៏ដូចជាថ្ងៃដំបូងដែលបានឃើញនាងដើរចូលមកក្នុងថ្នាក់រៀនអ៊ីចឹង ស៊ីងលូគឺឈរនៅចំពោះមុខខ្ញុំបែបនេះ ខ្ញុំនៅតែគិតថា នាងមិនស័ក្តិសមឈរនៅទីនេះទេ។ នាងគួរតែឈរនៅលើទីកន្លែងដ៏ថ្លៃថ្នូរមួយ មិនមែននៅទីកន្លែងដូចជាទីនេះទេ ជារៀងរាល់ថ្ងៃត្រូវមកបម្រើភ្ញៀវដែលមិនមានឥទ្ធិពលខ្ពង់ខ្ពស់ដូចជានាង។

តែទោះយ៉ាងណាក្ដី ចាប់ពីពេលនោះមក ពួកយើងទាំងពីរនាក់ក៏បានចាប់ផ្តើមត្រូវរ៉ូវគ្នាវិញ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដឹងថា នាងពិតជារីករាយណាស់នៅពេលដែលចួបនឹងខ្ញុំម្ដងទៀត។ រីឯចំពោះអ្វីដែលបានកើតឡើងកាលពីពីរឆ្នាំមុន នាងមិនដែលរម្លឹកទៅដល់សូម្បីតែមួយម៉ាត់ វាហាក់បីដូចជាកាលពីពីរឆ្នាំមុន គ្មានអ្វីដែលគួរឱ្យត្រូវចងចាំទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំគិតថា នាងប្រហែលជាបានទទួលរងនូវការឈឺចាប់ជាច្រើន។

នៅពេលនោះ ខ្ញុំចង់រើចាកចេញពីផ្ទះដើម្បីរស់នៅដាច់ឡែកដោយខ្លួនឯង ចង់មានជីវិតឯករាជ្យមួយដោយគ្មានការឃុំឃាំង។ ខ្ញុំបានបញ្ចុះបញ្ចូលស៊ីងលូឱ្យមករស់នៅជាមួយខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនរំពឹងថាអាចបញ្ចុះបញ្ចូលនាងបាននោះទេ។ ខ្ញុំដឹងថាម្តាយរបស់នាងតែងតែឃុំគ្រងយ៉ាងតឹងរុឹងចំពោះនាង។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំនឹកស្មានមិនដល់នោះ គឺថានាងគ្រាន់តែគិតពីរបីថ្ងៃប៉ុណ្ណោះក៏យល់ព្រម។

ស៊ីងលូហើយនិងខ្ញុំបានទៅរកមើលទីតាំងបន្ទប់ជួលអស់ប៉ុន្មានកន្លែង នៅទីបំផុតពួកយើងក៏សម្រេចចិត្តជ្រើសរើសផ្ទះនៅតំបន់ “Cansa” សំណង់អាគារចំណាស់កម្ពស់បួនជាន់។ ពួកយើងបានជួលបន្ទប់នៅជាន់ទីបួន បើទោះបីកន្លែងតូចបន្តិចពិត តែមានបន្ទប់គេងពីរនិងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវតូចល្មមសមគួរមួយ ថ្នាំលាបជញ្ជាំងផ្ទះក៏នៅថ្មីនៅឡើយ។

ស៊ីងលូគឺជាមិត្ដដ៏ល្អម្នាក់ដែលរកចន្លោះខ្វះខាតគ្មាន។ នាងបានតុបតែងនិងរៀបចំបន្ទប់យ៉ាងស្អាតបាត ដោយមិនចំណាយច្រើន។ នាងបានទិញចង្កៀងតាំងនៅលើតុធម្មតាតូចមួយ ប្រើជ័រកាវបិទគ្រាប់ថ្មចរណៃតូចៗដែលមានពណ៌ចម្រុះភ្លឺចិញ្ចាចចិញ្ចាំងនៅលើចង្កៀងដែលមានពណ៌ទឹកដោះគោនោះ។ ចង្កៀងដ៏ធម្មតានោះ តែមួយប៉ប្រិចភ្នែកក៏បានប្រែក្លាយទៅជាវត្ថុដ៏មានតម្លៃ។

នាងថែមទាំងចេះចម្អិនអាហារ ជាងនេះទៅទៀតនាងតែងតែកែច្នៃមុខម្ហូបឱ្យមើលទៅស្រស់ស្អាតនិងគួរឱ្យចង់ញ៊ាំ។ នាងក៏បានយកកេសសឺឡែនខ្លះចេញពីផ្ទះរបស់នាងមក ដែលគេយកមកប្រើប្រាស់នៅក្នុងពេលបម្រើភោជនីអាហារ។

នៅក្នុងហាងមានសម្លៀកបំពាក់ខ្លះនៅពេលដែលអតិថិជនបានទិញហើយក៏សងត្រលប់មកវិញ បុគ្គលិកដូចជាពួកខ្ញុំនិងស៊ីងលូ ពេលដែលទៅទិញនឹងត្រូវបានបញ្ចុះតម្លៃពិសេស។ ស៊ីងលូនឹងជ្រើសរើសយកពីរបីសម្រាប់។ ថ្វីបើវាគ្រាន់តែជាសម្លៀកបំពាក់និងស្បែកជើងម៉ូតសាមញ្ញៗតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនៅពេលនាងពាក់វាគឺរឹតតែស្អាត នាងថែមទាំងចេះរួមបញ្ជូលសម្លៀកបំពាក់ថ្លៃៗជាមួយខោអាវដែលមានតម្លៃថោក ធ្វើឱ្យនាងមើលទៅរឹតកាន់តែស្រស់ស្អាត។

មានអតិថិជនជាច្រើននៅក្នុងហាងដឹងថានាងចេះជ្រើសរើសសម្លៀកបំពាក់និងរួសរាយរាក់ទាក់ចំពោះភ្ញៀវ បើទោះបីអតិថិជនខ្លះមិនទិញទំនិញក៏ដោយ ក៏ពួកគេតែងតែមករកនាងនិងសាកសួរអំពីម៉ូតថ្មីៗនៅរដូវកាលបន្ទាប់។

ពួកបុគ្គលិកស្រីៗដែលធ្វើការនៅក្នុងហាងរបស់ពួកយើង ឱ្យតែមើលទៅមានរូបសម្រស់តិចតួច នឹងស្រម៉ៃចង់ហក់ចាប់កំលោះៗអណ្ដើកមាស។

មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែយល់ថាក្នុងចំណោមពួកយើងទាំងអស់គ្នានេះ ស៊ីងលូគឺជាអ្នកដែលមានលក្ខខណ្ឌល្អដាច់បំផុត ក៏ប៉ុន្តែរាល់ពេលដែលពួកយើងជំណុំគ្នាជជែកលេងសើចអំពីរឿងទាំងនេះ ស៊ីងលូតែងតែបង្ហាញការមិនចាប់អារម្មណ៍។

នៅក្នុងមួយអំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំបានមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមិត្តប្រុសថ្មីអស់ប៉ុន្មាននាក់ដែរ ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំក៏នៅតែមិនទាន់ឃើញមានវត្តមានរបស់បុរសណាម្នាក់បង្ហាញខ្លួននៅក្បែររូបនាងនោះឡើយ។ នាងតែងតែព្យាយាមខិតខំធ្វើការ ដោយមិនហ៊ានហូបមិនហ៊ានចាយ គឺអាចមើលដឹងថាស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់នាងគឺខ្វះខាតខ្លាំង។

ខ្ញុំក៏មិនបានសួរនាំនាងថាតើនាងខ្វះខាតលុយឬអត់នោះទេ… ថ្វីដ្បិតថាពួកយើងស្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់ជួលជាមួយនឹងគ្នាក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែដូចជាកាលពីមុនដដែល គឺកម្រនិយាយរឿងរបស់អ្នកផ្ទះណាស់។

ប្រហែលជាកន្លះឆ្នាំក្រោយ ស៊ីងលូហើយនិងខ្ញុំបានលួចចូលទៅហាងលក់គ្រឿងអលង្ការលំដាប់ខ្ពស់មួយដើម្បីដាក់ពាក្យសុំចូលធ្វើការ។ ស៊ីងលូក៏ត្រូវបានគេជ្រើសរើស ព្រោះនាងក្រៅពីចេះភាសាចិនកាតាំងនិងភាសាអង់គ្លេស នាងថែមទាំងអាចនិយាយភាសាជប៉ុននិងភាសាចិនកុកងឺបានយ៉ាងល្អ ចំណែកឯខ្ញុំវិញមិនអាចនិយាយបានល្អដូចជានាងឡើយ។ តែជាសំណាងល្អ ហាងលក់គ្រឿងអលង្ការនោះស្ថិតនៅក្បែរកន្លែងធ្វើការចាស់ ទើបពេលខ្លះពួកយើងនៅតែអាចចេញទៅក្រៅញ៊ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយនឹងគ្នា។

ពេលវេលាពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃក៏បានកន្លងផុតទៅដោយស្ងៀមស្ងាត់បែបនោះ។

នៅព្រឹកព្រលឹមមួយនារដូវរងានៅក្នុងឆ្នាំ១៩៨៣…

ខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេងឡើងទាំងរងាញាក់ញ័រ ក្រោកចុះពីលើគ្រែបំណងចង់ទៅកាន់បន្ទប់ទឹក ក៏ស្រាប់តែឃើញស៊ីងលូស្លៀកពាក់យ៉ាងរៀបរយ បើកទ្វាររៀបចំចេញទៅក្រៅ។

ប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះ ខ្ញុំមិនបានឃើញនាងទេ។ ដោយសារតែមួយរយៈមុនជាថ្ងៃខួបកំណើតខ្ញុំ មិត្តរួមការងារបានបបួលខ្ញុំចេញទៅក្រៅជប់លៀងដល់យប់ជ្រៅប៉ុន្មានយប់ជាប់ៗគ្នា។ ពេលដែលខ្ញុំត្រលប់មកដល់ផ្ទះវិញ ស៊ីងលូតែងតែគេងលក់បាត់ទៅហើយ។

«ឯងលែងទៅធ្វើការនៅហាងលក់គ្រឿងអលង្ការទៀតហើយមែនទេ? ប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ពេលចេញពីធ្វើការ ខ្ញុំបានឈាងទៅរកឯង អ្នកនៅទីនោះប្រាប់ថាឯងបានលាឈប់ពីការងារហើយ!» ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយនឹងនាង។

កែវភ្នែកធំៗរបស់នាងសម្លឹងមើលមកខ្ញុំមួយភ្លែត ក៏និយាយថា៖

«អុឹម! …មែនហើយ»

«នៅសុខៗសោះ ហេតុអីបានជាលាឈប់? ក្រែងនិយាយថាខែក្រោយឯងនឹងឡើងតំណែងហើយហ្អេស? ឬមួយក៏ធ្វើការនៅទីនោះមិនសប្បាយចិត្តទេ?»

«គ្មានអីឡើយ! គ្រាន់តែគ្នាចង់សាកល្បងប្ដូរការងារផ្សេងទៀតប៉ុណ្ណោះ»

ខ្ញុំបានសួរនាងថា៖ «ឯងរកការងារថ្មីធ្វើបានហើយហ្អេស?»

ស៊ីងលូងក់ក្បាល។ ខ្ញុំក៏បានសួរនាងបន្តទៀតថា៖

«តើជាការងារអ្វី?»

«នៅ Coffee Shop»

ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ចង់ហាមាត់សួរនាងថាហេតុអីទៅ? តែស៊ីងលូប្រញាប់ប្រញាល់ឱនមុខចុះសម្លឹងមើលម៉ោងនៅលើនាឡិកាដៃហើយនិយាយថា៖

«ខ្ញុំយឺតពេលហើយ ចាំយប់នេះត្រលប់មកវិញនឹងជជែកគ្នាជាមួយឯងទៀតណា៎»

មុនពេលចាកចេញទៅ នាងនិយាយថា៖

«អាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំងយ៉ាងនេះ យប់នេះញ៊ាំស៊ុបឆ្នាំងភ្លើងតើល្អទេ! ខ្ញុំនៅមិនទាន់អបអរថ្ងៃខួបកំណើតរបស់ឯងនៅឡើយទេ! ចាំរួចដៃពីការងារ ខ្ញុំនឹងទៅផ្សារទិញម្ហូប»

«ចាំគ្នាទៅទិញវិញ» ខ្ញុំនិយាយបន្តថា៖

«ថ្ងៃនេះគ្នាសម្រាក»

«ល្អ! យប់នេះចួបគ្នា!»

«យប់នេះចួបគ្នា!»

នាងបានចាកចេញទៅបាត់ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចជឿទៅរួច។ ប្រាក់កម្រៃនៅហាងកាហ្វេម៉េចនឹងអាចប្រៀបផ្ទឹមជាមួយនឹងប្រាក់ខែនៅក្នុងហាងលក់គ្រឿងអលង្ការលំដាប់បាននោះ។ ឯម៉្យាងទៀតស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់នាងកំពុងតែឋិតនៅក្នុងភាពយ៉ាប់យុឺន។ ឥឡូវនេះថាលាឈប់ គឺមិនដូចជាយកប្រាក់ភាគលាភដែលខិតខំធ្វើការអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះគ្រវែងចោលទៅទទេហើយហ្អេស?

តើនាងឆ្កួតហើយមែនទេ? ម៉្យាងទៀត តាំងពីដើមមក មានដែលឃើញនាងចេះផឹកកាហ្វេឯណា!

រង់ចាំនាងទៅផុត ខ្ញុំដើរលបៗរុញទ្វារចូលទៅក្នុងបន្ទប់គេងរបស់នាង អើតក្បាលចូលទៅមើល ឃើញនៅលើគ្រែនាងពង្រាយសៀវភៅមួយគំនរ សុទ្ធតែទាក់ទងនឹងការឆុងកាហ្វេ មើលទៅនាងហាក់ដូចពិតជាបានប្តេជ្ញាចិត្តផ្លាស់ប្តូរអាជីពទៅលក់កាហ្វេមែន។

នៅយប់នោះ ផុតម៉ោងធ្វើការ ស៊ីងលូបានវិលត្រលប់មកផ្ទះវិញជាមួយនឹងក្លិនកាហ្វេជាប់ពេញខ្លួន។ ពួកយើងបានអុចភ្លើងទៀន អង្គុយញ៊ាំនៅជុំវិញឆ្នាំងស៊ុបពុះហ៊ុយៗ។ នាងថែមទាំងបានទិញស្រាសាំប៉ាញផ្កាកុលាបមួយដបមកគាស់ជប់លៀងថែមទៀតផង។

«តើឯងឆ្កួតហើយមែនទេ? ស្រាមួយដបនេះថ្លៃខ្លាំងណាស់ដឹងទេ!» ខ្ញុំស្រែកឡើងសឹងតែគក់ទ្រូង។

«មានអីឯណា! គឺគ្រាន់តែចង់អបអរថ្ងៃខួបកំណើតរបស់ឯងតែប៉ុណ្ណោះ»

ស៊ីងលូលើកកែវស្រាឡើង ក្រេបរសជាតិស្រាដែលមានពណ៌ផ្កាឈូកមួយក្អឹកៗ ហើយនិយាយថា៖

«ខ្ញុំមិនផឹកស្រាទេ លុះត្រាតែវាជាស្រាសំប៉ាញផ្កាកុលាប!»

និយាយរួច នាងក៏សន្សឹមៗក្រេបរសជាតិនៅក្នុងកែវស្រានោះបន្តទៅទៀត និយាយតាមត្រង់ចុះ នោះគឺជាលើកទីមួយដែលខ្ញុំបានឃើញនាងផឹកស្រា។ បន្ទាប់មកស្រាមួយដបនោះ ត្រូវនាងផឹកឡើងអស់រលីង ស៊ីងលូក្រោកឈរឡើងទាំងត្រដាបត្រដួសដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយចាក់ទឹកផឹក។

ខ្ញុំបានឮសូរសំឡេងរបស់នាង មិនប្រុងប្រយ័ត្នបានធ្វើឱ្យធ្លាក់បែកកែវកញ្ចក់។

ខ្ញុំរហ័សរត់ចូលទៅមើលនិងសួរនាងថា៖

«តើឯងយ៉ាងម៉េចទៅហើយ?»

ស៊ីងលូលើកចុងម្រាមដៃរបស់នាងដែលកំពុងហូរឈាមបៀមនៅក្នុងមាត់ ជ្រួញចិញ្ចើមនិយាយថា៖

«ហេតុអ្វីបានជាមិនយកស្រាធ្វើជាឈាម? បែបនោះទើបមិនឆ្អាប!»

បើទោះបីជាស៊ីងលូហើយនិងខ្ញុំសុទ្ធតែមានអាយុម្ភ៉ៃពីរឆ្នាំដូចគ្នា ប៉ុន្តែគន់មើលពីគ្រប់ចំណុច នាងគឺមានភាពដឹងក្ដីច្រើនជាងខ្ញុំ។ រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំនៅតែសរសើរមិត្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះជានិច្ច។

រហូតមកទល់ច្រើនឆ្នាំក្រោយមកទៀត ខ្ញុំក៏នៅតែនឹកចងចាំទិដ្ឋភាពនៅពេលដែលបានឃើញនាងដើរចូលមកក្នុងថ្នាក់រៀនដំបូង… នៅពេលដែលនាងអង្គុយចុះនៅជិតខ្ញុំ នៅលើថ្ងាសមានជាប់កំណកម្សៅពណ៌សដូចជាព្រិល គ្រប់រូបភាពទាំងអស់នោះនៅតែដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់។

ក្រោយមក មានម្ដងនោះ នាងបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា៖

«នោះជាម្សៅផាត់មុខម៉ាក Molly របស់ Max Factor! គឺគ្នាសន្សំប្រាក់ទិញវាដោយខ្លួនឯង»

មានពេលខ្លះ ក្លិនក្រអូបរបស់ម្សៅនោះតែងតែដិតជាប់ក្លិននៅលើខ្ទង់ច្រមុះរបស់ខ្ញុំ ហាក់ដូចជាចង់រម្លឹកឱ្យខ្ញុំចងចាំថា នាងគឺជាទេពអប្សរដែលធ្លាក់ខុសកន្លែងចុះមកលើផែនដីនេះ ហើយទេពអប្សរនោះគួរតែវិលត្រលប់ទៅស្ថិតនៅលើទីកន្លែងដែលខ្ពង់ខ្ពស់ជាងនេះទើបសម។

ខ្ញុំនៅមិនទាន់ទទួលបានការយល់ព្រមពីស៊ីងលូ អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំយករឿងរ៉ាវរបស់នាងមកនិយាយនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែនិយាយនៅទីនេះគឺជាការពិត ខ្ញុំជឿជាក់ថាមិត្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះនឹងមិនបន្ទោសខ្ញុំឡើយ។

រឿង៖ សន្សើមព្រឹក (នៅមានភាគបន្ត)