នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា យើងតែប្រកាន់គោលការណ៍រស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយ រហូតដល់ពេលយើងរៀបការរួច ទើបរើចេញ ។ ក៏មានគូស្រករខ្លះក៏នៅតែបន្តរស់នៅរបៀបជាគ្រួសារធំបែបនោះដដែលទៀតផង។
ខ្ញុំមានលក្ខណៈខុសគេបន្តិចត្រង់ថា រកសង្សារមិនទាន់បាន ប៉ុន្តែខ្ញុំបានព្យាយាមសន្សំលុយទិញផ្ទះខ្លួនឯងតូចមួយបម្រុងទុក។
ចៃដន្យការងារកន្លែងថ្មីរបស់ខ្ញុំនៅក្បែរផ្ទះនោះ ខ្ញុំក៏អាចមានលេសសមរម្យក្នុងការរើចេញពីចាស់ៗមែន។
តាមទម្លាប់ខ្មែរយើង មុនពេលចាប់ផ្ដើមចូលទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះថ្មី គេចាំបាច់ត្រូវធ្វើពិធីសាសនាក្នុងការបណ្ដេញវិញ្ញាណអាក្រក់នេះ បើតាមពាក្យចចាមអារ៉ាមប៉ុន្តែគេនិយាយប្រើពាក្យល្អៗវិញថាសូត្រមន្តឡើងផ្ទះលើករាសី។
សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំគិតពីបញ្ហានេះដូចគ្នាប៉ុន្តែកាលវិភាគនៅកន្លែងធ្វើការខ្ញុំមិនបានទុកឱកាសឱ្យ ខ្ញុំមាន ពេលវេលាសមរម្យសម្រាប់ធ្វើពិធីអស់នោះសោះ មានន័យថាខ្ញុំអាចសម្រាកបានតែថ្ងៃអាទិត្យ
ចំណែកពេលដែលអាចារ្យរកឱ្យសម្រាប់ឡើងផ្ទះ គឺថ្ងៃចន្ទនិងសុក្រអញ្ចឹងហើយខ្ញុំបានចូលមកនៅក្នុងផ្ទះថ្មីសិន ដោយពន្យារពេលសូត្រមន្តម្ដងហើយម្ដងទៀត។
ដោយខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំវ័យក្មេងម្នាក់នៅកន្លងធ្វើការផងជាយុវជនសម័យInternet ផង ដូច្នេះខ្ញុំគឺមានជំនឿចិត្តខ្ពស់។
ហើយរឿងខ្មោចព្រាយបិសាចវិញ្ញាណអ្វីខ្ញុំមិនដែលគិតមិនដែលជឿទេ។ កុនខ្មោចក៏ខ្ញុំមិនដែលទៅរវល់មើលដែរ។
ការរើមកនៅពេញដោយសេរីភាពនេះ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងការប្រព្រឹត្តិទៅដោយរលូននៅឯផ្ទះថ្មីកម្លាំងញើសឈាមខ្ញុំ។
រហូតដល់ថ្ងៃទី៥នៅពេលល្ងាចទើបតែដើរមកពីកន្លែងធ្វើការខ្ញុំបានឮសំឡេងភ្លេងច្រៀងល្វើយអមជាមួយស្នូរជើងអ្នករាំរបាំម្យ៉ាង ដែលស្ដាប់យូរទៅស្រដៀងនឹងរបាំគោះត្រឡោកដែលយើងនិយមឃើញក្នុងទូរទស្សន៍ជាតិកម្ពុជា។
ខ្ញុំមិនសូវចាប់អារម្មណ៍អ្វីទេក៏ចូលមកក្នុងផ្ទះហើយសម្រាកមើលទូរទស្សន៍។ តែយូរទៅៗសំឡេងនោះកាន់តែឮខ្លាំងឡើងៗ ដូចជាគេមកច្រៀងរាំពីលើដំបូលទះខ្ញុំតែម្ដង។ ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ថាភ័យខ្លាចរអាសោះទេ តែបែរជាឆ្ងល់ ថាតើផ្ទះណាមួយនៅជិតខាងយើងដែលមានសិស្សរៀនរបាំហើយត្រូវសម អ្វីដល់ថ្មើរណេះមិនទាន់ព្រមឈប់សម្រាកខ្លះ?
ខ្ញុំចង់ពិនិត្យមើលលើដំបូលដែរតែគ្មានពេល ព្រោះត្រូវរៀបចំចេញទៅខេត្តជាមួយមេខ្ញុំបន្ទាន់ព្រោះគាត់ខលមកហៅ។
១០០ភាគរយខ្ញុំយល់ថា វាមានប្រភពចេញមកពីដំបូលអ្នកជិតខាង។
ប៉ុន្តែពេលត្រលប់មកពីខេត្តវិញបាតុភូតនេះបានកើតឡើងពេញ១សប្ដាហ៍ហើយក្លាយជារឿងដ៏រំខានដែលខ្ញុំមិនអាចដេកបាន ព្រោះតាំងពីម៉ោង៦ល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង១១យប់ហើយគេមិនឈប់ហាត់វាសោះ?។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រើកាសញ៉ុកត្រចៀកហើយតាំងចិត្តថាខ្ញុំមិនចង់មានរឿងជាមួយអ្នកណា ពិសេសអ្នកជិតខាងរបស់ខ្មែរយើងគឺជាមនុស្សសំខាន់សម្រាប់ការរស់នៅរបស់ខ្មែរយើង។
ព្រឹកឡើងមុនពេលដើរទៅOfficeដែលនៅក្បែរនោះ ខ្ញុំវាក់អើនឹងអ៊ំចាស់មួយដែលនៅផ្ទះរំលងខ្ញុំពីរ។
គាត់ញញឹមមក ខ្ញុំក៏ញញឹមតប។ បានដូច្នេះគាត់ចូលមកពឹងពាក់ភ្លាម៖
«ក្មួយ! ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះមានចុះខេត្តទៀតអត់?»
«អត់ផងអ៊ំ!»
«អញ្ចឹងអ៊ំផ្ញើផ្ទះផងណា៎!»
«អូ?»
«អ៊ំមានធុរៈត្រូវទៅលេងកូនស្រីនៅខេត្តគ្នាទើបសម្រាលកូនខ្ចី!»
«បាទអ៊ំចាំជួយអើតៗឱ្យ!»
«អរគុណហើយក្មួយប្រុស»
មិនដឹងយ៉ាងម៉េចមុនចេញទៅគាត់បែរជាងាកមកខ្ញុំហើយផ្ដាំបន្ថែម៖
«ក្មួយមានបងប្អូនពួកម៉ាកអី ហៅមកគេងកំដរប៉ុន្មានថ្ងៃទៅ! ទីនេះស្ងាត់ណាស់ មានតែពីរផ្ទះយើងផង! ជុំវិញនេះមិនទាន់មានអ្នកណារើមកនៅនៅឡើយទេ!»
ខ្ញុំកំពុងរិះគិតរឿងស្មុគស្មាញជាច្រើននៅ Officeមិនបានចាប់អារម្មណ៍ដល់សម្ដីគាត់ទេ ប៉ុន្តែពេលបាយថ្ងៃត្រង់ជាមួយមិត្តភ័ក្ដិ ខ្ញុំទើបនឹកឃើញដល់សម្លីគាត់នោះសាថ្មីហើយចាប់ផ្ដើមព្រួយចិត្ត។
«មិនដឹងយប់នេះដេកនៅកន្លែងធ្វើការឬទៅផ្ទះទេវ៉ី!»
«ហេតុអី?!»
«ជុំវិញនោះមានតែពីរផ្ទះដែលរើមកនៅ ឥឡូវអ៊ំនោះបិទទ្វារទៅខេត្តបាត់ទៀត!»
«ថាម៉េច? ជុំវិញផ្ទះអ្ហែង មិនទាន់មានគេចូលនៅទេ?!»
ខ្ញុំងក់ក្បាលទាំងបារម្ភពីរឿងសន្តិសុខ។
«អើសំណង់ថ្មីវាអញ្ចឹងហើយ! ហើយចុះប្រញាប់រើទៅនៅម្ល៉េះអ្ហា៎! ស្ងាត់ពេកអញវិញមិនចេះនៅទេ!»
ពួកម៉ាកខ្ញុំអាឈឿនគេរអ៊ូ។
ឃើញខ្ញុំមិនមាត់វាសួរបន្ថែម៖
«ហើយអ៊ំនោះទៅខេត្តបាត់ទៀត អ្ហែងហ៊ាននៅដែរអ្ហា៎?!»
ពួកម៉ាកខ្ញុំធ្វើឱ្យខ្ញុំនៅទ្រឹង។
«អើ បើខ្លាចណាស់ ចាំអញទៅដេកកំដរជាមួយ!»
គេគឺយល់ច្រឡំ ខ្ញុំមិនមែនខ្លាចទេប៉ុន្តែខ្ញុំនឹកមិនអស់ចិត្ត។
បើម្ដុំនោះជាសំណង់ថ្មីគ្រប់គ្នាទិញហើយចាក់សោទុកមិនទាន់ចូលនៅ មានតែអ៊ំនោះហើយនឹងខ្ញុំ តើបានពីណាឡើងទៅរាំច្រៀងគោះត្រឡោករាល់យប់លើដំបូលទៅ?
ខ្ញុំរេភ្នែកគិត។
ល្ងាចនោះ ពួកម៉ាកខ្ញុំពិតជាមកគេងកំដរគ្រាន់ការពារចោរមែន។ ចិត្តខ្ញុំនៅទន្ទឹងរង់ចាំក្រែងឮសំឡេងគោះត្រឡោកនោះទៀត ប៉ុន្តែបែរជាស្ងាត់សូន្យឈឺង។
ម៉ោង៦ល្ងាច ឈឿនស្រេកទឹកហើយផ្ទះខ្ញុំគ្មានស្រីៗមិនដែលមានចំណីចំណុកអីសឺកួរទេ។ ខ្ញុំទាមទារចេញទៅរកទិញអីមកទុកហូបលេងពេលមើលទូរទស្សន៍យប់ តែឈឿនវាថាវាជាអ្នកចេញទៅទិញវិញ។
វាអូសម៉ូតូចេញទៅ។
ខ្ញុំនៅចុចតេឡេមើលទូរទស្សន៍រង់ចាំវា ស្រាប់តែមិនបានពីរនាទីស្រួលបួលស្នូររបាំនិងភ្លេងលាន់មកគឃ្លើន។ ខ្ញុំចុចបិទសំឡេងទូរទស្សន៍ទាំងស្រុង ហើយសសៀរទៅក្បែរជណ្ដើរដែលតម្រង់ទៅជាន់ខាងលើហើយផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់។
ម្ដុំនេះជាសំណង់ថ្មបាំងដាច់ឆ្ងាយពីគេដោយផ្លូវលំមួយ និងដីទំនេរព័ទ្ធរបងចោលជាច្រើនរយការ៉េ។ម្ដុំនេះគ្មានអ្នកណានៅផង តើបានស្រីៗឯណាឡើងទៅរាំច្រៀងលើដំបូលផ្ទះខ្ញុំ បានជាលាន់ឮរំខានថ្នាក់នេះ?
ខ្ញុំខំបន្លប់បើកទូរទស្សន៍បំភ្លេចវាចោលតែវានៅតែលាន់មកច្បាស់ៗឡើងៗផ្គើនខ្លាំងៗក្បែរត្រចៀកតែម្ដង។
«កូនមេរំបល់យក៍ណាលេងសើចនឹងអញ?»
ខ្ញុំរអ៊ូព្រោះគិតថាខ្មោចក៏ដោយស្អីក៏ដោយ ខ្ញុំត្រូវតែវាយបំបែកមាត់វាព្រោះក្ដៅចិត្ត។ នៅក្បែរជណ្ដើរ ខ្ញុំមានតែពូថៅដងឈើមួយវែងប្រវែងកន្លះម៉ែត្រ។ ខ្ញុំចាប់វាមកកាន់ទាំងចិត្តសៅហ្មង ហើយសម្លឹងឆ្ពោះទៅជាន់ខាងលើផុត។
«អញកាប់ទាំងអស់អាណាចង់លេងសើចជាមួយអញ!»
ខ្ញុំបម្រុងឈានជើងឡើងស្រាប់តែអាឈឿនមកដល់ហើយចុចកណ្ដឹង។
ខ្ញុំបែរក្រោយសម្លឹងវា រួចបោះបង់ចោលគំនិតឡើងទៅរកខ្មោចដោយបើកទ្វារឱ្យវាវិញ។
«ឆាប់មកវិញម៉េ្លះអ្ហា៎!?»
«មិនបាច់ផឹកទេ! ជុំវិញនេះគ្មានអ្នកណាលក់អីទាំងអស់! ស្ងាត់ដូចចោរ! អញខ្ជិលជិះទៅឆ្ងាយចោលអ្ហែងនៅឯណេះម្នាក់ឯង»
ខ្ញុំរេភ្នែកសម្លឹងបរិវេណមុខផ្ទះ។ ពិតជាស្ងាត់គួរឱ្យបះសក់មែន។ រាល់ដងខ្ញុំរវល់ពេកហើយ រវល់ដល់ថ្នាក់មិនដឹងថាខ្លួនកំពុងរស់នៅក្នុងតំបន់គ្មានមនុស្សដូច្នេះទៅកើត។ ប្រហែលជាមកដល់ព្រលប់ដេកលក់បាត់ចេញទៅវិញព្រលឹមអុលៗបានជាមិនចាប់អារម្មណ៍។
«អ្ហែងមើល ស្ងាត់អញ្ចឹងមានមេឡប់ណាមកច្រៀងរាំកោកៗលើដំបូល?»
អាឈឿនដែលកំពុងអូសម៉ូតូចូលវា រេភ្នែកសម្លឹងពូថៅលើដៃខ្ញុំ ហើយវារេភ្នែកសម្លឹងជុំវិញខ្លួនធ្វើដូចផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់។
ខ្ញុំនិយាយបន្ត៖
«អញឡើងទៅមើលវាលើដំបូលសិន វាឡប់ស្អីវាថ្មើរណេះ?! អ្ហែងចាក់សោផ្ទះផង»
ខ្ញុំរៀបបែរក្រោយតែអាឈឿនវានិយាយកាត់៖
«គ្មានឮស្អីផងហ្នឹង!?»
ខ្ញុំស្រលាំងកាំងព្រោះអ្វីៗបាត់ស្ងាត់ឈឺងទៅសូន្យមែន។
ពេលខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមអាឈឿនវាមើលមុខខ្ញុំ។
ខ្ញុំក៏និយាយបញ្ជាក់ភ្លាម៖
«អ៊ំនោះថាម្ដុំនេះមិនទាន់មានអ្នកណារើចូលមកនៅទេ ចុះម៉េចរាល់យប់អញឮសូរគេរាំគោះត្រឡោកដល់យប់ជ្រៅៗ? មិញនេះអញឮថ្លង់ស្ទើរយកសម្លីញ៉ុកត្រចៀកទៅហើយ!»
សាជាថ្មី វាឱនមើលទៅពូថៅលើដៃខ្ញុំ។
មិនដឹងគិតយ៉ាងណាស្រាប់តែវាលើកទូរសព្ទមកហើយ និយាយប្រាប់ខ្ញុំ៖
«អញហៅពួកយើងទិញប៊ីយែរមកដេកផឹកនៅផ្ទះអ្ហែង! ពីរនាក់យើងស្ងាត់ពេកហើយអ្ហា៎»
តាមពិតអាឈឿនវាខ្លាច។ វាគិតដល់រឿងផ្សេងពេលដែលខ្ញុំរវល់តែខឹង។
ពួកម៉ាកខ្ញុំបីនាក់ទៀតទិញប៊ីយែរមកដល់ទាន់ចិត្ត ហើយខ្ញុំក៏លែងមាត់កនាំគ្នាផឹកឱ្យត្រជាក់ចិត្តទៅរហូតដល់ដេកលក់រៀងខ្លួនភ្លេចចោលរឿងក្ដៅចិត្តនៅលើដំបូលនោះសូន្យ។
ព្រលឹមមិនទាន់បើកភ្នែកស្រួលបួលផង ខ្ញុំឃើញពុកម៉ែខ្ញុំក៏មកដល់ហើយចុចកណ្ដឹង។
ខ្ញុំមមីងមមាំងស្មានថាមានរឿងអីតាមពិតគឺអាឈឿនវាខលទៅតាមគាត់ឱ្យគាត់មកជាបន្ទាន់។
ពេលគាត់អង្គុយចុះវាចាប់ផ្ដើមរៀបរាប់៖
«មីងពូ! ផ្ទះរបស់តារាដូចជាមិនស្រួលទេ យប់មិញពេលដេកលក់រលីវៗខ្ញុំយល់សប្ដិឃើញវាស្លៀកពាក់ស្រីជាអ្នករាំរបាំអប្សរាហើយវាទៅឈររាំលើបង្កាន់ដៃមុខផ្ទះ ដល់ខ្ញុំហៅវា វាក៏លោតចុះក្រោមតែម្ដង»
គឺដូច្នេះហើយ បានជាវាខលហៅពុកម៉ែមកទាំងព្រឹក។ ខ្ញុំគ្មានយោបល់ទេ តែម្ដាយខ្ញុំក៏យល់ស្របនិងអាឈឿនថានេះជាសុបិនមិនល្អ។ ខ្ញុំខ្ជិលជម្រាបគាត់ពីរឿងសំឡេងចម្លែកទាំងនោះទៀតនាំតែគាត់ភ័យខ្លាចលើសដើម។
បន្ទាប់មកជីតារបស់ខ្ញុំនិងប្អូនខ្ញុំបាននិមន្តព្រះសង្ឃនិងអាចារ្យមកដល់។ យើងបានធ្វើពិធីប្រោះព្រំនៅថ្ងៃនោះតែម្ដង។
ពេលចប់ពិធីម្ដាយខ្ញុំបានរៀបរាប់ទូលព្រះសង្ឃនូវរឿងទាំងប៉ុន្មាននេះ ព្រះសង្ឃក៏និមន្តទៅគ្រប់ជាន់នៃផ្ទះខ្ញុំ ទៅគ្រប់បន្ទប់ដើម្បីធ្វើការប្រោះព្រំ។
យប់នោះពុកម៉ែនិងមិត្តខ្ញុំបន្តស្នាក់នៅជាមួយខ្ញុំហើយខ្ញុំបានគេងលក់សុខរួលដោយគ្មានអ្វីរំខានទៀតឡើយ។
ស្អែកឡើងម្ដាយខ្ញុំឱ្យយោបល់ឱ្យប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ រើមកស្នាក់នៅបានជាគ្នាជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនសូវសប្បាយចិត្តដែរ ព្រោះយល់ថាលោតែថ្ងៃណាមួយចង់ដើរក្រៅដាច់យប់ជាមួយសង្សារមុខតែត្រូវវាប្រាប់ពុកម៉ែអស់មិនខាន ប៉ុន្តែដោយសារចាស់ៗថាមិនល្អរស់នៅម្នាក់ឯងនេះជាដីខ្មែរមិនមែនអឺរ៉ុបនោះទេ។
ឃើញម៉ែបារម្ភពេកខ្ញុំក៏យល់ព្រម។ បីថ្ងៃក្រោយមក អ៊ំចំណាស់ក្បែរខាងវិលមកវិញ មានទាំងក្មួយប្រុសៗគាត់ពីរនាក់ឡើងមករៀននៅភ្នំពេញមកស្នាក់នៅថែមទៀត។
«អ៊ំ! ព្រោះអ៊ំចូលមកនៅទីនេះមុនខ្ញុំ បានជាខ្ញុំសុំសួរ! អ៊ំដែលឮគេរាំច្រៀងលើដំបូលយើងដែរទេ?!»
គាត់មិនឆ្លើយ ប៉ុន្តែទឹកមុខគាត់ដែលរងីរងើនោះបញ្ជាក់ជាស្រេចនូវចម្លើយថា«គ្មាន»។
ខ្ញុំជាយុវវ័យដែលមិនទាំងដឹងអ្វីទាំងអស់អំពីបញ្ហាខ្មោចលងនិងទោះបីជាខ្ញុំមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់ពីរឿងនេះ ខ្ញុំស្រាប់តែមកចេះព្រឺសម្បុរគីង្គក់ទាំងថ្ងៃ។
ខ្ញុំនិយាយបញ្ជាក់បន្ថែមកុំឱ្យគេនឹកឆ្ងល់សម្ដីខ្ញុំ៖
«មុនពេលនិមន្តលោកមកសូត្រមន្តខ្ញុំឧស្សាហ៍ឮសំឡេងគេរាំច្រៀងណាស់អ៊ំ!»
ខ្ញុំនិយាយពេលដែលគាត់នោះងាកមើលដំបូលផ្ទះចុះឡើងៗ។
«តែឥឡូវលែងឮទៀតហើយ!»ខ្ញុំបន្ថែម។
«អញ្ចឹងអស់អីហើយ» គាត់ខ្សឹបៗហាក់ដូចជាភ័យ។
ក្រោយមកអ្នកជិតខាងរើចូលមកនៅជាបន្តបន្ទាប់។
ទោះបីសងខាងផ្ទះខ្ញុំមានគេនៅអស់ហើយ តែគ្រប់យ៉ាងនៅតែស្ងប់ស្ងាត់ព្រោះទោះយ៉ាងណាវានៅតែមិនទាន់កុះករពេញទីនៅឡើយ។ តំបន់នេះនៅព័ទ្ធជុំវិញដោយដីធំៗដែលពួកអ្នកមានទិញព័ទ្ធរបងទុកចោល។
ល្ងាចមួយខ្ញុំគ្រុនមិនបានទៅធ្វើការទេ។ មានឯកសារមួយត្រូវឱ្យខ្ញុំជួយមើលបន្ទាន់ដូច្នេះខ្ញុំក៏អនុញ្ញាតឱ្យកូនក្រុមខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះរីណាយកឯកសារមកឱ្យខ្ញុំដល់ផ្ទះ។ នាងកំពុងអង្គុយរង់ចាំខ្ញុំនៅសាឡុងឯខ្ញុំចូលទៅរកទឹកមកឱ្យនាងហូប។
រំពេចដែលខ្ញុំកំពុងកាន់កែវ ក៏ឮសំឡេងនាងស្រែកយ៉ាងគ្រលួច។
ពេលខ្ញុំភ័យរត់ចេញមកដល់នាងដួលទៅលើឥដ្ឋទៅហើយ។
«មានរឿងអីរីណា?»
«បងតារា! មានគេទះកំផ្លៀងខ្ញុំ! ច្រានខ្ញុំ!»
នាងយំគគ្រូកតែខ្ញុំគ្មានឃើញអ្នកណាម្នាក់នៅទីនេះទេ។ ផ្ទះខ្ញុំគឺគ្មានមនុស្សស្រាប់ហើយ។ ពេលនោះជាពេលព្រលប់ម៉ោងជាង៦បន្តិច ប្អូនខ្ញុំក៏មិនទាន់មកពីរៀន តើខ្ញុំជឿសម្ដីរីណាបានកម្រិតណា?
ខ្ញុំប្រុងលួងនាងថាក្រែងនាងហត់ពេកវង្វេងស្មារតីតែចិត្តមួយខ្ញុំសង្ស័យថា នាងលេងល្បិចព្រោះនាងធ្លាប់តាមស្រលាញ់ខ្ញុំតែខ្ញុំមិនចង់មានរឿងល្អក់កករជាមួយកូនចៅទើបគេចនាង។ ល្ងាចនេះនៅតែពីរនាក់តិចលោនាងចង់លេងស្នៀតឱ្យខ្ញុំចូលស៊ង?
ខ្ញុំកំពុងទីទើរមិនដឹងលួងនាងឬធ្វើយ៉ាងណា មានតែលូកដៃទៅត្រៀមថាគ្រានាងក្រោកមកសិនចាំគិត ស្រាប់តែនាងសម្លឹងទៅក្រោយខ្នងខ្ញុំហើយស្រែករន្ធត់ដូចមានកម្លាំងពីណាមកមិនដឹង។ ខ្ញុំនៅបើកភ្នែកគ្រលួងនិងអាកប្បកិរិយាប្លែកសែនប្លែករបស់រីណា ទុកឱ្យនាងមានពេលក្រោករត់ក្ឌុងចោលអ្វីៗចេញទៅបាត់។
ក្រោយៗមកមានគេនៅកន្លែងធ្វើការចេះតែខ្សឹបខ្សៀវគ្នាឮដល់ត្រចៀកខ្ញុំថាផ្ទះខ្ញុំនេះមានខ្មោច។
អ្វីៗទាំងនេះមិនបានធ្វើឱ្យខ្ញុំសុខស្រួលចិត្តប៉ុន្មានឡើយ។
ថ្ងៃមួយពេលបាយជាមួយគ្នាអាឈឿននិយាយនឹងខ្ញុំត្រង់ៗ៖
«អ្ហែងអាឡូវស្លេកស្លាំងម៉េចមិនដឹងទេតារា! បើថានេះឱ្យចាស់ៗនិមន្តលោកសូត្រផ្ទះអ្ហែងហ្នឹងម្ដងទៀតមើល៍?!»
«ហើយចុះអញនៅរាល់ថ្ងៃវាមិនដែលអី? យ៉ាប់មែន!!! ស្រីៗជួនកាលខ្យល់គដួលខ្លួនឯងមកប្រឌិតរឿងនិយាយ?»ខ្ញុំរអ៊ូដាក់អាឈឿនវិញ។
វាជាសម្លាញ់តាំងពីតូច ទុកចិត្តគ្នាណាស់ គឺអាចនិយាយអ្វីៗដាក់គ្នាបានគ្រប់យ៉ាង។
«ប្រហែលជាខ្មោចនោះជាខ្មោចស្រីប្រចែប្រចណ្ឌនឹងឯង ពេលឃើញរីណាទៅផ្ទះឯងដឹង?»
អាឈឿននិយាយលេងតែខ្ញុំមិនស្រួលចិត្តទ្វេឡើង។
ចាប់ពីមួយរយៈនោះមក មនុស្សដែលធ្លាប់តែរវល់គ្មានពេលនឹងគិតខ្វល់បារម្ភអ្វីអំពីរឿងខ្មោចព្រាយនោះ ចាប់ផ្ដើមប្ដូរការគិត។
ខ្ញុំគិតថាអ្វីៗដូចជាមិនទាន់ចាកឆ្ងាយពីផ្ទះខ្ញុំទាំងស្រុងនៅឡើយទេ រាល់ពេលដែលខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងដើរទៅធ្វើការហើយឃើញអ្នកជិតខាងនាំគ្នាមើលមកខ្ញុំ តែគេមិនបានចេញស្ដីអ្វីទេ។
រដូវវស្សាបានឈានចូលមកដល់នៅប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក។
ថ្ងៃមួយដែលខ្ញុំមិនចាំថ្ងៃពិតប្រាកដ ប៉ុន្តែគឺវេលាម៉ោង៦ល្ងាចដែលខ្ញុំទើបតែមកដល់ផ្ទះ ប្អូនប្រុសខ្ញុំក៏នៅរៀនអង់គ្លេសនៅឡើយមិនទាន់ត្រលប់មកផ្ទះវិញដែរ។
ភ្លៀងកក់ខែមកយ៉ាងគំហុកគ្រាន់តែខ្ញុំចូលដល់ផ្ទះកាលណា។ ដំបូលស័ង្កសីខាងលើផុត និងបង្អួចទាំងឡាយបញ្ចេញសូររ៉ាកតាក។
នោះជាល្ងាចដំបូងដែលខ្ញុំចេះចាប់អារម្មណ៍ថាព្រឺខ្លាច។ ទោះបីឃ្លាន ប៉ុន្តែស្ថានភាពនេះមិនបានឱ្យខ្ញុំនឹងនចិត្តក្នុងការទៅចម្អិនអាហារនៅផ្ទះបាយតែឯងឡើយ។
ខ្ញុំសុខចិត្តរើសយកវិធីធ្វើការងារបង្ហើយលើកៅអី ក្បែរមាត់ទ្វារ ជាការរង់ចាំដំណើរប្អូនរបស់ខ្ញុំនិងសម្លឹងទៅអ្នកជិតខាងផង។
ខ្ញុំបានធ្វើ ដូច្នេះដើម្បីសម្លាប់ពេលវេលា ប៉ុន្តែមិនដឹងជាយ៉ាងម៉េចកន្លះម៉ោងក្រោយមកខ្ញុំហាក់អស់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំងហើយផ្ដើមងោកងុយ។ ខ្ញុំមិនសមគេងនៅពេលក្បាលព្រលប់ទាំងគ្មានបាយក្នុងពោះហើយបើកទ្វារចំហទេហើយគេងឆាប់របៀបនេះវាអាចរំខានដល់ការគេងយប់នេះផង។
តែទោះបីជាខ្ញុំបានគិតដូច្នេះក៏ដោយ ស្រាប់តែខ្ញុំលង់លក់ស្រឹមទាំងមិនដឹងខ្លួន។
អាកាសធាតុពិតជាត្រជាក់ដូចស្ថិតនៅក្នុងបរិយាកាសនៃបន្ទប់គេងដ៏ធំមួយ មេឃងងឹត ហើយភាពកក់ក្ដៅអ្វីម្យ៉ាងអាចជាស្នូរថ្ងួចថ្ងូរនៃខ្យល់នឹងគ្រាប់ភ្លៀងបានបបោសអង្អែលខ្ញុំឱ្យគេងលង់ស្កប់ដូចជាទារក។
ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំគេងយូរប៉ុណ្ណាទេ ប៉ុន្តែបែរជាដឹងខ្លួនឡើងនៅពេលដែលមេឃខាងក្រៅងងឹតជាខ្លាំង។
ម៉ូតូប្អូនខ្ញុំមិនឃើញចតនៅមុខផ្ទះនេះនៅឡើយទេ មានន័យថាវាមិនទាន់មកវិញ ដូច្នេះម៉ោងមិនទាន់យប់ទេ។
ខ្ញុំងាករកមើលទៅនាឡិកាទើបដឹងថាផ្ទះទាំងមូលងងឹតស្លុប ព្រោះគ្មានភ្លើងអគ្គិសនី។ ភ្លៀងរាំងហើយ ប៉ុន្តែពពកងងឹតស្លុបគ្មានសូម្បីតែផ្កាយមួយគ្រាប់។
ខ្ញុំប្រឹងក្រោកឡើងទាំងនៅស៊ើងមើងដើម្បីរកមើលចង្កៀងឬទៀន តែនៅខាងក្រោយផ្ទះបាយហាក់មានអ្នកណាម្នាក់កំពុងកេះដែកកេះអុជបំភ្លឺ។
ពន្លឺបានជះចេញមកសន្សឹមៗ ខ្ញុំហាក់សប្បាយចិត្តព្រោះគិតថា ប្អូនខ្ញុំវាប្រហែលជាមកវិញហើយ គ្រាន់តែខ្ញុំមិនបានឃើញម៉ូតូវា។ ខ្ញុំដើរទៅក្រោយជាមួយសំណួរ៖
«ម៉ោងប៉ុន្មានហើយអ្ហា៎?»
បានឃើញខ្នងវាឈរលាងអង្ករដាំបាយ។ ប្រហែលជាសំឡេងរ៉ូមីណេទឹកបានធ្វើឱ្យវាមិនឮសំណួរខ្ញុំហើយមើលទៅ។
ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តដែលវាបានត្រលប់មកវិញ។ ខ្ញុំដើរបកទៅប្រមូលឯកសារការងារខ្ញុំឡើងទៅលើបន្ទប់វិញ ហើយរាវរកចង្កៀងអគ្គិសនីដែលសាកថ្មទុកផង។
ខ្ញុំចុចចង្កៀងអគ្គិសនីបំភ្លឺ ហើយបរិយាកាសគ្រាន់ជាងមុន។
ប្អូនខ្ញុំនៅតែធ្វើអ្វីក្រោកក្រាកឯផ្ទះបាយខាងក្រោម។
ពេលខ្ញុំដើរទៅយ៉ខាងមុខដែលទុកសម្រាប់ហាត់ប្រាណ អ្នកជិតខាងម្នាក់ អើតពីផ្ទះគាត់មកសួរខ្ញុំ៖
«បង! ថ្ងៃនេះនៅផ្ទះជាមួយប្រពន្ធ?!»
ខ្ញុំហួសចិត្ត ក៏សើចញញឹម តែមិនមាត់។
គេនោះឈរហាលខោអាវបន្តនៅផ្ទះគេ ឯខ្ញុំភ្លាមនោះក៏នឹកឃើញដល់ពាក្យថា «ប្រពន្ធ» ហើយក៏នឹកភិតភ័យ។
«ឬមួយគេធ្លាប់ឃើញផ្ទះរបស់ខ្ញុំមានមនុស្សស្រីនៅ?»
ខ្ញុំបុកពោះងាកទៅសម្លឹងរកគេនោះវិញ ស្រាប់តែប្អូនខ្ញុំស៊ីផ្លេម៉ូតូតែតៗនៅជាន់ខាងក្រោម។
ខ្ញុំឱនទៅក្រោមទាំងព្រលឹងចុងសក់ ព្រោះប្អូនខ្ញុំទើបតែជិះម៉ូតូមកដល់មុខផ្ទះហ្នឹង? ចុះតើអ្នកដែលខ្ញុំបានឃើញឈរលាងអង្ករអម្បាញ់មិញ តើជាអ្នកណា?
ពីចំហៀងខ្លួនខ្ញុំដែលឈរ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថាចុងភ្នែកខ្ញុំមើលឃើញស្ត្រីម្នាក់ ឈរនៅទីនោះដែរ។ គឺពីក្រោយខ្នងខ្ញុំមិនដល់ពីរម៉ែត្រពីខ្ញុំផង។
មិនដឹងកម្លាំងមកពីណាទេ ខ្ញុំហក់វឹងតោងឡើងផ្លោះបង្កាន់ដៃកម្ពស់មួយម៉ែត្រកន្លះ ឆ្លងទៅផ្ទះអ្នកជិតខាងទាំងមិនគិតពីរឿងស្លាប់រស់ថាបើខ្ញុំរអិលសំណល់ទឹកភ្លៀង ហើយរបូតដៃធ្លាក់ទៅក្រោម?
ផ្ទះអ្នកក្បែរខាងនោះមានគ្នាបីនាក់សុទ្ធតែមនុស្សចាស់។
គាត់ស្ទុះមកសួរខ្ញុំដែលរអិលដួលផ្ងារក្រោយលើឥដ្ឋមុខផ្ទះគាត់។
«មានរឿងអី?»
ក្នុងចម្ងាយពីផ្ទះនេះទៅផ្ទះខ្ញុំ ខ្ញុំសម្លឹងទៅឃើញស្ត្រីខ្មែរម្នាក់ក្នុងសំលៀកបំពាក់ជាអ្នករបាំ មានរាងខ្ពស់ស្ដើង ហើយសក់ខ្មៅវែងអន្លាយខ្មៅក្រឹប ហៀរដល់ត្រគាកកំពុងឈរបែរខ្នង។ ផ្ទះខ្ញុំដាច់ភ្លើងឯផ្ទះដែលខ្ញុំធ្លាក់មកនេះគេមានភ្លើងភ្លឺចិញ្ចាចធម្មតា។
ខ្ញុំស្រែកបានតែមួយម៉ាត់គត់ថា«ខ្មោច»ហើយក៏សន្លប់ឈឹង។
តាមពិតអ្នកជិតខាងខ្ញុំបានមើលឃើញនាងរហូតមក។
ពួកគេគិតថានាងជាភរិយាមិនបានរៀបការរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះហើយគ្រប់គ្នាតែងតែមើលមកខ្ញុំរាល់ពេលខ្ញុំចេញទៅធ្វើការ។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំកើតគ្រុនក្ដៅក្រោកមិនរួចជាច្រើនថ្ងៃ ដេកស្តឹកនៅផ្ទះម្ដាយខ្ញុំ។ ពុកម៉ែ និងមិត្តភ័ក្ដិរបស់ខ្ញុំបានទៅរើអីវ៉ាន់ចេញពីផ្ទះនោះ ហើយដាក់ស្លាកជួលវា។
អ្នកជួលជាច្រើនបានបោះបង់ចោលលុយកក់របស់គេនៅត្រឹមសប្ដាហ៍ទីពីរ ហើយចាកចេញពីទីនោះជាបន្តបន្ទាប់ ទោះបីម្ដាយខ្ញុំនិមន្តព្រះសង្ឃបង្សុកូលជាច្រើនលើកក្ដី។
ពេលទៅកាន់ទីនោះ ខ្ញុំកាន់តែស្រពោន ព្រោះអ្នកនៅជាប់ខាងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ គេនាំគ្នាសង់របងបិទបាំងយ៉ាងខ្ពស់លើបង្កាន់ដៃទាំងសងខាង។
ខ្ញុំមិនដែលគិតថា ខ្ញុំនឹងអាចវិលទៅសាកល្បងរស់នៅលើផ្ទះនោះបានសូម្បីតែ៥នាទីទៀតនោះឡើយ។
ខ្ញុំបានដាក់ស្លាកជួល និងលក់ តែស្លាកក៏របូតប៉ើងបាត់ទៅជារឿយៗ។
