១.សូមបងណែនាំអំពីខ្លួនឯង និងស្នាដៃដែលចេញផ្សាញនៅ MST Writer
សួស្ដីខ្ញុំបាទឈ្មោះស៊ុន វិជ័យចិត្រា នាមប៉ាកកា រ៉ាហ្ស៊ី សព្វថ្ងៃជានិស្សិតកំពុងបន្ដការសិក្សាអនុបណ្ឌិត ផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យានៅសាកលវិទ្យាល័យមួយ។ ពិតណាស់ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកនិពន្ធអាជីព ឬអ្នកសរសេររឿងនៅតាមផេកបង្ហោះក្នុងប្រព័ន្ធបណ្ដាញសង្គមអ្វីឡើយ តែខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដូចអ្នកដទៃទៀតក្នុងនេះ គឺចូលចិត្តអានសៀវភៅ មើលរឿងកុន អានមេនហ្គាជប៉ុន បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការងារផ្ទាល់ខ្លួននិងការសិក្សា។
២.តើមូលហេតុអ្វីដែលបងសម្រេចចិត្តយកអត្ថបទរបស់ខ្លួនមកដាក់ផ្សាយ? តើមានកម្លាំងបណ្ដាលចិត្តអ្វីខ្លះ ហើយរឿងរបស់បងនិយាយអំពីអ្វីដែរ?
ក្នុងកម្មវិធីMST នេះខ្ញុំបានចេញផ្សាយស្នាដៃមួយក្រោមចំណងជើង បើសិនក្លាយជាប្ដីគេ ហើយក្រៅពីស្នាដៃនេះខ្ញុំធ្លាប់មានអត្ថបទខ្លីៗជាច្រើនក្នុងត្នោតអេប រឿងខ្លីកាហ្វេដាក់អំបិល រឿងខ្លីព្រះអាទិត្យតូច ។ល។
មានអ្នកនិពន្ធម្នាក់គាត់បាននិយាយថា “យើងមិនអាចកំណត់វាសនារបស់ខ្លួនឯងបានឡើយ ប៉ុន្ដែយើងអាចកំណត់វាសនារបស់តួអង្គដែលយើងបានតែងនិពន្ធឡើង”។ ស្ដាប់ឮសម្ដីរបស់គាត់ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសួរខ្លួនឯង ហេតុអ្វីយើងមិនសាកល្បងតែងរឿងខ្លួនឯងអានមើល?
ហេតុផលនេះ ជម្រុញឱ្យខ្ញុំមានគំនិតចង់សាកល្បង សរសេរនិពន្ធរឿងរបស់ខ្លួនឯងឡើង។
ស្របពេលជាមួយអ្នកគ្រូ ម៉ីសន សុធារី បង្កើតកម្មវិធី អ្នកនិពន្ធក្រៅសាលា ខ្ញុំក៏សាកល្បងចូលរួមក្នុងកម្មវិធីមួយនេះទៅ ព្រោះខ្ញុំយល់ថា វាជាកម្មវិធីល្អសម្រាប់អ្នកថ្មីថ្មោងដូចខ្ញុំ ម្យ៉ាងវាក៏ផ្ដល់ឱកាសឱ្យអ្នកដែលចូលចិត្តសរសេររឿង ឬអ្នកដែលចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធនៅថ្ងៃខាងមុខ បានបង្ហាញមុខ ចែករំលែក និងបង្ហោះស្នាដៃរបស់ខ្លួនឱ្យដល់អ្នកអានដទៃទៀត ដែលនេះជាគុណប្រយោជន៍ដល់ខ្លួនគេផ្ទាល់ តាមរយៈការស្វែងយល់ពីចំណុចខ្វះខាត និងភាពខ្លាំងរបស់ខ្លួនពីកម្រងមតិរបស់អ្នកអាន។
៣. តើបងអាចចែករំលែកពីចំណុចដែលបងចូលចិត្ត ឬស្រឡាញ់ជាងគេក្នុងអត្ថបទមួយនេះបានដែរទេ?
ចំណុចមួយនេះខ្ញុំសុំមិនឆ្លើយទេ ទុកឱ្យមិត្តអ្នកអានជ្រើសរើសដោយខ្លួនឯងទៅចុះ។
៤. តើអ្វីទៅជាបំណងរបស់បងក្នុងការដាក់ផ្សាយអត្ថបទមួយនេះ?
អត្ថបទខ្លី បើសិនក្លាយជាប្ដីគេ ចង់បង្ហាញពីអ្វីដែលកើតមកជាកូនប្រុសត្រូវដឹង ហើយត្រូវទទួលពីកាតព្វកិច្ច ទំនួលខុសត្រូវ និងតម្លៃរបស់ខ្លួនឯងសម្រាប់ក្នុងនាមជាកូនប្រុសនិងអនាគតជាប្ដីរបស់គេនៅថ្ងៃអនាគតផងដែរ។
៥. តើបងមានចំណាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះទៅកាន់មិត្តអ្នកអានទាំងអស់គ្នា?
ចុងក្រោយ ខ្ញុំសូមអរគុណ អ្នកគ្រូនិងក្រុមការងារគាត់ ដែលខិតខំប្រឹងប្រែងបង្កើតកម្មវិធីដ៏មានប្រយោជន៍មួយនេះឡើង។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថានៅថ្ងៃខាងមុខ ប្រទេសយើងក៏មានធនធានខាងផ្នែកនិពន្ធមិនថាជារឿងប្រលោមលោក ឬអត្ថបទលើកទឹកចិត្ត រីកលូតលាស់ខ្លាំង ជារបស់ខ្លួនឯង មិនចម្លងបកប្រែពីគេដូចបណ្ដាប្រទេសផ្សេងទៀតផងដែរ…ពេលនោះខ្ញុំលែងខ្វល់ពីការអស់សៀវភៅអានទៀតហើយ…ហិហិ។
