ត្រូវហើយនេះជាពិភពមួយផ្សេងទៀត បន្ទប់ធ្នើរនេះមានដំបូលផ្អៀង ហើយត្រូវបានលាបទឹកកំបោរ។ ទឹកកំបោរចាស់ហើយ វារបេះធ្លាក់មកខ្លះៗ។ មានគ្រែដែកច្រេះចាប់មួយដែលក្រាលដោយក្រណាត់សំពត់ចាស់ៗ។ គ្រឿងសង្ហារិមចាស់ៗបែកបាក់ដែលគេធ្លាប់ប្រើនៅខាងក្រោមត្រូវបញ្ជូនមកលើ។ នៅក្រោមដំបូលកល់មេឃ ចាំងពន្លឺពណ៌ប្រផេះមកនាងឃើញជើងតាំងចាស់ពណ៌ក្រហមមួយ សារ៉ា ដើរទៅហើយអង្គុយលើនោះ។ នាងកម្រយំណាស់ ពេលនេះនាងមិនយំទេ។ នាងដាក់អ៊េមីលី នៅលើជង្គង់ទាំងពីររបស់នាង ហើយដាក់មុខរបស់នាងលើតុក្កតា និងឱបនាង អង្គុយនៅទីនោះដោយមិននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ មិនធ្វើឲ្យមានសំឡេងអ្វីទាំងអស់។
ខណៈដែលនាងអង្គុយដោយស្ងៀមស្ងាត់នៅទីនោះ សំឡេងគោះទ្វារតិចៗបាន ស្ទើរតែស្ដាប់មិនឮបានខ្ទរមកប៉ះនឹងត្រចៀកនាង ហើយជាការពិតនាងមិនក្រោកទេ រហូតទ្វារត្រូវបានរុញបើកមកថ្នមៗ ហើយមុខដ៏កម្សត់ជាមួយនឹងទឹកភ្នែករហាមបានលេចមក។ នោះគឺមុខរបស់ប៊េកគី ហើយនាងបានយំអស់ជាច្រើនម៉ោងមកហើយ នាងជូតទឹកភ្នែកនឹងអៀមការពារអាវក្នុងផ្ទះបាយរបស់នាង រហូតដល់មុខនាងមើលទៅខុសប្លែក។
“អូ អ្នកនាង! តើខ្ញុំ… តើអ្នកនាងអាចអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំចូលបានទេ?” នាងនិយាយដាច់ៗ។
សារ៉ា ងើយមុខសម្លឹងទៅនាង។ នាងព្យាយាមញញឹម តែយ៉ាងណានាងមិនអាចញញឹមបាន។ ហើយភ្លាមនោះភ្នែកកំពុងកាន់ទុករបស់ប៊េកគី ចាប់ផ្ដើមសម្រក់ទឹកភ្នែក មុខរបស់ប៊េកគី ដូចជាក្មេងដែលមានអាយុមិនច្រើនជាងនាងប៉ុន្មានឆ្នាំ។
“អូ ប៊េកគី! ខ្ញុំបានប្រាប់បងហើយពួកយើងគឺដូចគ្នា គ្រាន់តែជាក្មេងស្រីពីរនាក់ ជាក្មេងស្រីពីរនាក់។ បងឃើញទេនេះជាការពិត ពេលនេះគ្មានអ្វីខុសគ្នាទេ ខ្ញុំមិនមែនជាព្រះនាងទៀតទេ។”
ប៊េកគី រត់ទៅរកនាង ហើយចាប់ដៃរបស់នាង ហើយឱបនាងផ្អឹបនឹងដើមទ្រូង លត់ជង្គង់ក្បែរនាង ហើយយំខ្សឹកខ្សួលដោយក្ដីស្រលាញ់ និងការឈឺចាប់។
“ត្រូវហើយអ្នកនាង មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកនាង រឿងអ្វីក៏ដោយ អ្នកនាងនៅតែជាព្រះនាងដដែល គ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យអ្នកនាងខុសប្លែកនោះទេ គ្មានទេ។” នាងយំ ហើយពាក្យរបស់នាងក៏ធ្លោយមក។
យប់ទីមួយរបស់នាងនៅលើបន្ទប់ធ្នើរគឺជារឿងដែលនាងមិនអាចបំភ្លេចបាន។ ពេលយប់ចេះតែដើរទៅមុខ នាងឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏ចម្លែកដែលនាងមិនបាននិយាយអ្វីពីខ្លួនឯងប្រាប់អ្នកណាម្នាក់។ គ្មានអ្នកណាអាចយល់ពីអារម្មណ៍នាងពេលនោះទេ។ នាងគេងមិនលក់ក្នុងភាពងងឹត អារម្មណ៍របស់នាងភ្ញាក់ៗដោយសាររបស់ចម្លែកដែលនៅជុំវិញខ្លួននាង។ នោះប្រហែលជារឿងល្អសម្រាប់នាង ដែលមិនធ្វើឲ្យនាងនឹកដល់របស់របរផ្សេងៗ។ ប្រសិនបើនាងមិនបានមកកន្លែងនេះទេ ចិត្តរបស់នាងប្រហែលជាពិបាកនឹងទ្រាំចំពោះការពិតដែលបានកើតឡើងនេះណាស់។ ប៉ុន្តែរាត្រីចេះតែរំកិលទៅមុខ នាងភ័យខ្លាចនឹងការពិតថានាងមានខ្លួនប្រាណឬអ្វីផ្សេងទៀត នាងចាំតែរឿងមួយប៉ុណ្ណោះ។
“ប៉ាប៉ារបស់ខ្ញុំស្លាប់ហើយ! ប៉ាប៉ារបស់ខ្ញុំស្លាប់ហើយ!” នាងខ្សឹបដាក់ខ្លួនឯងរហូត។
យូរៗទៅនាងដឹងថា គ្រែរបស់នាងរឹងណាស់ទើបនាងប្រែខ្លួនចុះឡើងៗដើម្បីស្វែងរកកន្លែងសម្រាក ដែលភាពងងឹតហាក់ដូចជាខុសពីសភាពធម្មតាដែលនាងធ្លាប់ដឹង ហើយខ្យល់បក់មកប៉ះនឹងប្រហោងដំបូលបង្កសំឡេងជាប់មិនដាច់។ បន្ទាប់មករឿងអាក្រក់បំផុត គឺសំឡេងក្រេសក្រូសនៅក្រោមក្ដារ និងជញ្ជាំង។ នាងដឹងថានោះជាអ្វីព្រោះប៊េកគី បានរៀបរាប់ប្រាប់នាងរួចហើយ។ ទាំងនោះគឺកណ្ដុរទាំងតូចទាំងធំ ដែលខាំគ្នាឬលេងជាមួយគ្នា។ ម្ដងឬពីរដងនាងឮសំឡេងជើងតូចៗរបស់វារត់កាត់តាមកម្រាល ពេលនាងឮសំឡេងនោះលើកដំបូងនាងក្រោកអង្គុយញ័រខ្លួនលើគ្រែ ហើយពេលនាងគេងទៅវិញនាងទាញកម្រាលគ្រែដណ្ដប់ក្បាល។
ការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងជីវិតរបស់នាងមិនមែនកើតឡើងបន្តិចម្ដងៗនោះទេ ប៉ុន្តែកើតឡើងទាំងអស់ព្រមគ្នាតែម្ដង។
………………………….
“នាងត្រូវតែចាប់ផ្ដើមដូចដែលនាងត្រូវធ្វើ ត្រូវតែបង្រៀននាងភ្លាមពីអ្វីដែលនាងត្រូវរំពឹង។” កញ្ញា មីនជីន និយាយប្រាប់កញ្ញា អាម៉េឡា។
ម៉ារីតេ បានចាកចេញពីផ្ទះនៅព្រឹកបន្ទាប់។ សារ៉ា បានលួចសម្លឹងមើលបន្ទប់អង្គុយលេងរបស់នាងពេលដែលនាងដើរកាត់ហើយទ្វារចំហ នាងឃើញគេយករបស់របរចេញអស់ ហើយមានដាក់គ្រែមួយនៅជ្រុងម្ខាងដើម្បីប្ដូរធ្វើជាបន្ទប់គេងសម្រាប់សិស្សមកស្នាក់ថ្មី។
ពេលនាងចុះក្រោមដើម្បីញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក នាងឃើញកៅអីរបស់នាងត្រូវ ឡាវីនី អង្គុយ ហើយកញ្ញា មីនជីន និយាយទៅនាងដោយសោះអង្គើយ។
“ឯងនឹងត្រូវចាប់ផ្ដើមតួនាទីថ្មីរបស់ឯង សារ៉ា គឺត្រូវអង្គុយជាមួយក្មេងតូចៗនៅតុតូចជាងមុន។ ឯងត្រូវឲ្យពួកគេស្ងាត់ស្ងៀម និងត្រូវឲ្យពួកគេមានរបៀបកុំលេងអាហារ។ ឯងគួរតែចុះមកក្រោមពីព្រលឹមជាងនេះ ឡូទី មិនសប្បាយចិត្តនឹងរឿងទឹកតែរបស់គេរួចទៅហើយ។”
នោះគឺជាការចាប់ផ្ដើម ហើយពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃការងាររបស់នាងត្រូវគេបន្ថែមឲ្យរហូត។ នាងបង្រៀនភាសាបារាំងដល់ក្មេងៗ ហើយស្ដាប់មេរៀនផ្សេងទៀតរបស់ពួកគេ ហើយនេះគឺជាការងារបន្តិចបន្តួចរបស់នាង។ នាងត្រូវបានគេប្រើគ្រប់ទិស នាងអាចត្រូវគេប្រើឲ្យចេញក្រៅគ្រប់ពេលមិនថាត្រជាក់មិនថាក្ដៅ។ នាងអាចត្រូវគេប្រើឲ្យធ្វើការដែលអ្នកផ្សេងបានទុកចោល។ ចុងភៅ និងអ្នកបោសសម្អាតស្ដាប់តាមសំដីរបស់កញ្ញា មីនជីន ហើយចូលចិត្តបញ្ជាអ្នកធ្វើការថ្មីវ័យក្មេងដែលធ្លាប់ត្រូវគេលើកតម្កើងមកជាយូរហើយនោះ។ ពួកគេមិនមែនជាអ្នកបម្រើនៅកន្លែងវណ្ណល្អបំផុតទេ ហើយគ្មានចរិតល្អឡើយ ជាញឹកញាប់ពួកគេចូលចិត្តប្រើ និងស្ដីបន្ទោសអ្នកដែលពួកគេអាចកេងចំណេញបាន។
អំឡុងពេលខែទីមួយនិងទីពីរ សារ៉ា គិតថាការតាំងចិត្តរបស់នាងក្នុងការងារតាមដែលនាងអាចធ្វើបាន ហើយភាពស្ងៀមស្ងាត់របស់នាងក្រោមការស្ដីបន្ទោស អាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកទាំងនោះទន់ចិត្តបន្តិចលើនាង។ នៅក្នុងបេះដូងដ៏ក្លាហានរបស់នាង នាងចង់ឲ្យពួកគេឃើញថា នាងព្យាយាមដើម្បីរកចំណូលសម្រាប់ការរស់នៅរបស់នាង ហើយមិនទទួលជំនួយសប្បុរសទេ។ ប៉ុន្តែពេលវេលបានមកដល់ នាងមិនឃើញនរណាម្នាក់ទន់ចិត្តចំពោះនាងបន្តិចទេ ហើយនាងកាន់តែតាំងចិត្តធ្វើតាមពួកគេប្រាប់ អ្នកបោសសម្អាតកាន់តែមិនអើពើនិងដំឡើងឫក ហើយចុងភៅកាន់តែស្ដីបន្ទោសនាង។
ប្រសិនបើនាងអាយុច្រើនជាងនេះ កញ្ញាមីនជីន នឹងឲ្យនាងបង្រៀនក្មេងធំជាងនេះ ហើយសន្សំលុយដោយការបញ្ឈប់គ្រូស្រីៗ ប៉ុន្តែខណៈដែលនាងមើលទៅនៅជាក្មេងស្រីនៅឡើយ គាត់អាចប្រើនាងកាន់តែមានប្រយោជន៍ជាក្មេងស្រីចេញក្រៅ និងជាអ្នកបម្រើ។ ក្មេងប្រុសពិបាកប្រើ មិនឆ្លាត ហើយពិបាកទុកចិត្ត។ គាត់អាចទុកចិត្តសារ៉ា បានក្នុងកិច្ចការលំបាក និងការផ្ដាំផ្ញើដែលសាំញ៉ាំ។ នាងថែមទាំងអាចទៅបង់ប្រាក់ ហើយនាងអាចសម្អាតបន្ទប់បានល្អ និងរៀបចំរបស់ឲ្យមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ល្អ។
ការរៀនរបស់នាងបានក្លាយទៅជារឿងអតីតកាលទៅហើយ។ នាងមិនត្រូវបានគេបង្រៀនអ្វីសោះ គឺមានតែក្រោយពីបញ្ចប់ការងារពេញមួយថ្ងៃដែលត្រូវគេប្រើឲ្យធ្វើនេះធ្វើនោះ និងរត់ពេញមួយថ្ងៃទើបគេអនុញ្ញាតនាងឲ្យចូលអង្គុយក្នុងបន្ទប់រៀនទទេ ដែលមានតែសៀវភៅចាស់ៗ និងរៀនតែម្នាក់ឯង។
“បើខ្ញុំមិនរំឭកពីអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនទេខ្ញុំអាចនឹងភ្លេចទាំងអស់ ខ្ញុំស្ទើរតែក្លាយជាអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះបាយទៅហើយ ហើយបើខ្ញុំក្លាយជាអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះបានដែលមិនចេះអ្វីសោះ ខ្ញុំនឹងដូចជាប៊េកគី ដ៏កម្សត់។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំអាចនឹងភ្លេចអ្វីគ្រប់យ៉ាង សូម្បីថា ហ៊េនរី ទីប្រាំបីមានប្រពន្ធប្រាំមួយ ឬយ៉ាងណាទេ។” នាងនិយាយនឹងខ្លួនឯង។
មួយក្នុងចំណោមរឿងទាំងអស់គឺតំណែងរបស់នាងនៅក្នុងចំណោមសិស្សដែលមកស្នាក់នៅ។ មិនត្រឹមតែមិនមែនជាសិស្សថ្នាក់លើដែលគេហៅថាព្រះប៉ុណ្ណោះទេ នាងលែងជាសិស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេហើយ។ នាងត្រូវជាប់ជាមួយការងាររហូតដែលធ្វើឲ្យនាងកម្រនឹងមានឱកាសនិយាយជាមួយនរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយនាងឃើញច្បាស់ថាកញ្ញា មីនជីន ចង់ឲ្យនាងរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីសិស្សនៅក្នុងបន្ទប់រៀន។
“ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យនាងបង្កើតភាពស្និទ្ធស្នាល និងនិយាយជាមួយក្មេងផ្សេងទៀតទេ ក្មេងស្រីដូចជាអ្នកនាំសារ ហើយបើនាងចាប់ផ្ដើមនិយាយប្រាប់ពីរឿងរ៉ូមេនទិករបស់នាង នាងនិងក្លាយជាតួស្រីដែលត្រូវបានគេប្រើក្នុងផ្លូវខុស ហើយឪពុកម្ដាយរបស់ក្មេងនឹងយល់ខុស។ នាងត្រូវរស់នៅជីវិតដាច់ដោយឡែកគឺជាការប្រសើរ ជីវិតដែលស័ក្ដិសមនឹងកាលៈទេសៈរបស់នាង។ ខ្ញុំបានផ្ដល់ជំរកដល់នាង ហើយនោះជាអ្វីដែលលើសពីសិទ្ធិរបស់នាងដែលត្រូវរំពឹងចង់បានពីខ្ញុំទៅទៀត។”
សារ៉ា មិនរំពឹងអ្វីច្រើនទេ ហើយនាងមិនក្លាហានដើម្បីព្យាយាមបន្តបង្កើតភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយក្មេងស្រីៗដែលមានអារម្មណ៍មិនល្អ និងមិនច្បាស់ពីរឿងរបស់នាង។ ការពិតគឺសិស្សដែលមកស្នាក់របស់កញ្ញា មីនជីន គឺជាក្រុមក្មេងទម្រើស។ ពួកគេទម្លាប់នឹងភាពមានបាន និងសោយសុខ។ សម្លៀកបំពាក់របស់ សរ៉ា កាន់តែខើច និងចាស់ទៅៗ ចំណែកស្បែកជើងរបស់នាងធ្លុះបានដោយអន្លើ នាងត្រូវគេប្រើឲ្យចេញទៅទិញគ្រឿងទេសនិងយួរធុងមកវិញដោយដៃនៅពេលចុងភៅត្រូវការប្រញាប់ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាពេលពួកគេនិយាយទៅកាន់នាង ពួកគេកំពុងបង្គាប់ទៅអ្នកបម្រើថ្នាក់ក្រោម។
“ចង់គិតថានាងជាក្មេងស្រីដែលមានរ៉ែពេជ្រ ត្រូវហើយព្រោះនាងមើលទៅដូចជារបស់មួយ។ នាងអាក្រក់មើលជាងពីមុនទៅទៀត ខ្ញុំមិនដែលចូលចិត្តនាងណាស់ណាទេ ប៉ុន្តែឥឡូវខ្ញុំទ្រាំមិនបាននឹងរបៀបដែលនាងសម្លឹងមើលមនុស្សដោយមិននិយាយស្ដី ហាក់ដូចជានាងកំពុងព្យាយាមយល់ពីគេ។” ឡាវីនី និយាយ។
“ត្រូវហើយ នោះជារបៀបដែលខ្ញុំមើលទៅកាន់មនុស្សខ្លះ។ ខ្ញុំចង់ដឹងពីពួកគេ ខ្ញុំគិតពីពួកគេក្រោយពីខ្ញុំមើល។” សារ៉ា និយាយ។
ការពិតគឺនាងអាចជួយខ្លួនឯងពីការរំខានជាច្រើនលើកដោយការសម្លឹងឡាវីនី មិនដាក់ភ្នែក ព្រោះគេតែងតែចង់ចំអក ហើយនាងសប្បាយចិត្តដែលបានរករឿងអតីតសិស្សមកស្នាក់ដែលត្រូវបានគេតម្កើង។
សារ៉ា មិនដែលធ្វើអាកប្បកិរិយាមិនសម ឬជ្រៀតជ្រែកអ្នកណាទេ។ នាងធ្វើការដូចជាកម្មករ នាងដើរលើផ្លូវសើមយួរធុង យូរស្បោង នាងធ្វើការជាមួយក្មេងៗដែលមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងមេរៀនភាសាបារាំងរបស់នាង ពេលដែលសម្លៀកបំពាក់នាងកាន់តែចាស់ ហើយពិបាកមើល គេប្រាប់នាងឲ្យទៅញ៉ាំអាហារនៅជាន់ក្រោម គេមិនខ្វល់ពីនាងទេ ហើយបេះដូងរបស់នាងកាន់តែក្លាហាន ប៉ុន្តែនាងមិនដែលប្រាប់អ្នកណាពីអារម្មណ៍របស់នាងទេ។
“ទាហានមិនរអ៊ូទេ ខ្ញុំនឹងមិនរអ៊ូទេ ខ្ញុំនឹងចាត់ទុកថានេះជាផ្នែកមួយនៃសង្គ្រាម។” នាងនិយាយខាំមាត់។
ប៉ុន្តែមានពេលខ្លះបេះដូងជាក្មេងរបស់នាងស្ទើរតែប្រេះស្រាំដោយសារភាពឯកោ តែដោយសារមនុស្សទាំងនេះ។
ទីមួយ នោះគឺប្រាកដជាប៊េកគី នៅយប់ទីមួយដែលនាងគេងនៅលើងបន្ទប់ធ្នើរ នាងដឹងថានៅម្ខាងទៀតនៃជញ្ជាំងដែលមានសំឡេងកណ្ដុររត់មិនឈប់គឺក្មេងស្រីម្នាក់ទៀតគេងនៅទីនោះ។ ពួកគេកម្រមានឱកាសនិយាយគ្នាណាស់អំឡុងពេលថ្ងៃ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានការងារត្រូវធ្វើ ហើយបើពួកគេមានចេតនានិយាយគ្នា គេនឹងចាត់ទុកថាជាចេតនាគេចពីម៉ោងការងារ។
“កុំប្រកាន់ខ្ញុំអីអ្នកនាង ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបាននិយាយពាក្យគួរសម បើយើងនិយាយគ្នានឹងមានគេមករកយើងមិនខាន ខ្ញុំចង់និយាយតែខ្ញុំគ្មានពេលទេ។”
ប៉ុន្តែមុនពេលថ្ងៃរះ នាងធ្លាប់ចូលទៅបន្ទប់ធ្នើររបស់សារ៉ា ហើយដាក់ឡេវអាវឲ្យនាង ហើយជួយការងារផ្សេងទៀតដែលចាំបាច់ មុនពេលនាងចុះទៅបង្កាត់ភ្លើង។ ហើយនៅពេលយប់ សារ៉ា តែងតែឮសំឡេងគោះទ្វារតិចៗដែលមានន័យថា អ្នកធ្វើការជាមួយនាងមកជួយនាងប្រសិនបើនាងមានកិច្ចការអ្វីឲ្យគេជួយ។ អំឡុងពេលសប្ដាហ៍ទីមួយនៃភាពសោកសៅរបស់នាង សារ៉ា មិនអាចនិយាយអ្វីទេ នោះគឺរយៈពេលកន្លងទៅមួយរយៈទើបពួកគេចាប់ផ្ដើមចូលជួបគ្នាទៅវិញទៅមក។ បេះដូងរបស់ប៊េកគី ប្រាប់នាងថាវិធីល្អបំផុតសម្រាប់មនុស្សដែលកំពុងមានបញ្ហាគឺត្រូវទុកគេឲ្យនៅម្នាក់ឯង។
អ្នកទីពីរក្នុងចំណោមបីនាក់គឺ អេមេនហ្គាដ ប៉ុន្តែរឿងចម្លែកបានកើតឡើងពេលដែល អេមេនហ្គាដ មិននៅ។
ពេលដែលវិញ្ញាណរបស់ សារ៉ា ហាក់ភ្ញាក់មករកជីវិតរបស់នាងម្ដងទៀត នាងភ្លេចថា អេមេនហ្គាដ រស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ អ្នកទាំងពីរតែងតែស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នា ប៉ុន្តែសារ៉ា មានអារម្មណ៍ថានាងមានអាយុចាស់ជាងគេច្រើនឆ្នាំ។ រឿងដែលមិនអាចប្រកែកបានគឺ អេមេនហ្គាដ ជាក្មេងល្ងង់។ នាងទៅរកសារ៉ា ដោយគ្មានទីពឹង នាងយកមេរៀនរបស់នាងទៅឲ្យសារ៉ា ដោយសង្ឃឹមថាគេនឹងជួយនាង នាងស្ដាប់ សារ៉ា គ្រប់ពាក្យ ហើយតែងតែសុំឲ្យនាងនិយាយរឿងប្រាប់។ តែនាងខ្លួនឯងមិនចាប់អារម្មណ៍និយាយទេ ហើយនាងមិនចូលចិត្តសៀវភៅគ្រប់ប្រភេទ។ នាងជាមនុស្សដែលគេមិនគួរចងចាំនាងពេលគេជួបនឹងព្យុះនៃបញ្ហា ហើយសារ៉ា ក៏ភ្លេចនាង។
ពេលនោះវាកាន់តែងាយនឹងភ្លេចនាង ព្រោះនាងត្រូវបានអ្នកផ្ទះឲ្យទៅលេងផ្ទះពីរបីសប្ដាហ៍។ ពេលនាងមកវិញនាងមិនបានឃើញសារ៉ា មួយថ្ងៃពីរថ្ងៃ ហើយពេលនាងជួបសារ៉ា ជាលើកទីមួយនាងឃើញឃើញ សារ៉ា ចុះពីជណ្ដើរមកដោយដៃឱបសម្លៀកបំពាក់ដែលត្រូវយកទៅដេរ ឬប៉ះនៅជាន់ក្រោម។ នាងមើលទៅស្លេកស្លាំងមិនដូចជានាងពីមុនទេ សំពត់ចាស់ខើចខ្លីបង្ហាញជើងវែងខ្មៅរបស់នាង។
អេមេនហ្គាដ ជាក្មេងយឺតមិនអាចថ្លឹងថ្លែងស្ថានការណ៍បានទេ។ នាងរកនឹកនិយាយអ្វីមិនឃើញទេ នាងដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង ប៉ុន្តែយ៉ាងណានាងមិនដែលគិតថា សារ៉ា នឹងមានរូបរាងបែបនេះទេ មើលទៅកម្សត់ និងចម្លែកដូចជាអ្នកបម្រើ។ វាធ្វើឲ្យនាងពិបាកខ្លាំងណាស់ នាងមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីសើចបន្តិច ហើយភ្លាត់សំដី ដែលស្ដាប់មើលទៅហាក់ដូចជាគ្មានន័យ៖
“អូ សារ៉ា! គឺឯងមែនទេ?”
“ត្រូវហើយ” សារ៉ា ឆ្លើយភ្លាមទោះជានាងគិតដល់រឿងចម្លែក ហើយមុខនាងក្រហមក៏ដោយ។
នាងត្រកងសម្លៀកបំពាក់នឹងដៃទាំងពីររបស់នាង ហើយដាក់ចង្កានៅលើនោះដើម្បីរក្សាលំនឹង។ អ្វីម្យ៉ាងក្នុងភ្នែករបស់នាង បានធ្វើឲ្យ អេមេនហ្គាដ កាន់តែបាត់បង់ម្ចាស់ការ។ នាងមានអារម្មណ៍ថា សារ៉ា ហាក់ប្ដូរទៅជាក្មេងស្រីម្នាក់ផ្សេងទៀត ហើយនាងមិនធ្លាប់ស្គាល់ពីមុនមក។ ប្រហែលជាដោយសារនាងបានធ្លាក់ខ្លួនក្រភ្លាមៗ ហើយត្រូវដេរសម្លៀកបំពាក់ និងធ្វើការដូចជាប៊េកគី។
“អូ! តើឯង ឯងសុខសប្បាយទេ?” នាងសួរ។
“ខ្ញុំមិនដឹងទេ ចុះឯង?”
“ខ្ញុំ ខ្ញុំពិតជាសុខ។ តើឯង តើឯងមិនសប្បាយចិត្តខ្លាំងមែនទេ?” អេមេនហ្គាដ និយាយជាមួយនឹងភាពអៀនខ្មាស ហើយព្យាយាមនិយាយឲ្យស្និទ្ធស្នាល។
បេះដូងដែលខ្ទេចខ្ទាំរបស់ សារ៉ា បានធ្វើឲ្យនាងនឹកឃើញរឿងឡើងវិញ ហើយនាងមានអារម្មណ៍ថា បើមានមនុស្សល្ងង់យ៉ាងនេះនិយាយពីនាង គេគួរតែចេញពីផ្លូវរបស់នាង។
“ឯងគិតយ៉ាងម៉េច? ឯងគិតថាខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងមែនទេ?” និយាយហើយ នាងដើរហួសទៅដោយមិនបន្តអ្វីទៀត។
បន្តិចក្រោយមកនាងដឹងថា ប្រសិនបើទុក្ខសោករបស់នាងមិនធ្វើឲ្យនាងភ្លេចរឿងរ៉ាវទេ នាងនឹងដឹងថាមិនគួរបន្ទោស អេមេនហ្គាដ ដែលជាក្មេងល្ងង់នោះទេ។ អេមេនហ្គាដតែងតែខុសឆ្គង ហើយនាងកាន់តែគិតនាងកាន់តែយល់ថាមិនគួរ។
ប៉ុន្តែភ្លាមនោះគំនិតថ្មីបានមកដល់ក្នុងអារម្មណ៍នាង។
“នាងដូចជាក្មេងផ្សេងទៀត នាងមិនមែនចង់និយាយជាមួយខ្ញុំទេ។ នាងដឹងថាគ្មានអ្នកណាចង់និយាយជាមួយខ្ញុំទេ។” សារ៉ា គិត។
ដូច្នេះអស់រយៈពេលជាច្រើនសប្ដាហ៍របាំងបានខាន់ចែកពួកគេទាំងពីរ។ ពេលដែលពួកគេជួបគ្នាដោយចៃដន្យ សារ៉ា មើលទៅអ្វីផ្សេង ហើយអេមេនហ្គាដ មានអារម្មណ៍ថាតានតឹង និងខ្មាសអៀនក្នុងការនិយាយ។ ពេលខ្លះពួកគេងក់ក្បាលដាក់គ្នាពេលដើរកាត់គ្នា ប៉ុន្តែមានពេលខ្លះពួកគេមិនរាក់ទាក់គ្នា។
“បើនាងមិនចង់និយាយជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងចេញពីផ្លូវរបស់នាង។ កញ្ញា មីនជីន ធ្វើឲ្យរឿងនេះងាយណាស់ទៅហើយ។” សារ៉ា គិត។
កញ្ញា មីនជីន បានធ្វើឲ្យកាន់តែងាយស្រួលដែលពួកគេខ្លាចមិនហ៊ានជួបគ្នា។ នៅពេលនោះគេឃើញ អេមេនហ្គាដ កាន់តែល្ងង់ជាងមុន ហើយមើលទៅនាងហាក់ច្រអូស និងមិនសប្បាយចិត្ត។ នាងធ្លាប់អង្គុយបត់ជើងនៅកៅអីជាប់បង្អួច ហើយសម្លឹងទៅក្រៅបង្អួចដោយមិននិយាយស្ដី។ ជេស៊ី ដើរកាត់នោះ ហើយចូលទៅមើលនាងដោយការចង់ដឹង។
“ឯងយំធ្វើអី អេមេនហ្គាដ?” នាងសួរ។
“ខ្ញុំមិនយំទេ” អេមេនហ្គាដ ឆ្លើយដោយសំឡេងមិននឹង។
“ឯងយំ ទឹកភ្នែកហូរតាមចង្អូរច្រមុះរបស់ឯង” ជេស៊ី និយា។
“ត្រូវហើយ ខ្ញុំពិបាកចិត្ត ហើយមិនចាំបាច់មានអ្នកមកខ្វល់ទេ។” អេមេនហ្គាដ និយាយ ហើយនាងបើកកាបូបរបស់នាងទាញយកកន្សែងដៃមកខ្ទប់មុខរបស់នាង។
យប់នោះ សារ៉ា ឡើងទៅធ្នើររបស់នាងយឺតជាងសព្វមួយដងបន្តិច នាងត្រូវនៅធ្វើការរហូតដល់សិស្សមកស្នាក់ចូលគេងអស់ ហើយបន្ទាប់ពីនោះនាងបានទៅបន្ទប់រៀនតែម្នាក់ឯង។ ពេលនាងទៅ ដល់ជាន់លើនាងភ្ញាក់ផ្អើលពេលឃើញពន្លឺភ្លើងនៅខាងក្រោមទ្វារ។
“គ្មាននរណាមកកន្លែងនេះទេក្រៅពីខ្ញុំ ប៉ុន្តែមានអ្នកដុតទៀននៅទីនោះ។” នាងគិតភ្លាម។
ពិតជាមានអ្នកដុតទៀនមែន ហើយនោះមិនមែនជាទៀនសម្រាប់ដុតនៅផ្ទះបាយទេ គឺទៀនសម្រាប់ប្រើនៅក្នុងបន្ទប់របស់សិស្សមកស្នាក់។ មាននរណាម្នាក់អង្គុយនៅលើជើងតាំង ហើយស្លៀកឈុតគេងគេងរបស់នាង ហើយបង់កនឹងកន្សែងក្រហម។ នោះគឺអេមេនហ្គាដ។
“អេមេនហ្គាដ! ឯងនឹងមានបញ្ហា។” សារ៉ា ស្រែក នាងស្រឡាំងកាំងរកកល់ចង់ភ័យ។
អេមេនហ្គាដ ក្រោកពីជើងតាំងមក នាងដើរកាត់បន្ទប់ធ្នើរដោយពាក់ស្បែកជើងបន្ទប់គេងរបស់នាងដែលមើលទៅធំពេកសម្រាប់ជើងនាង។ ភ្នែកនិងច្រមុះរបស់នាងឡើងពណ៌ផ្កាឈូកដោយសារតែនាងយំ។
“ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំនឹង…. បើសិនជាគេដឹងថាខ្ញុំមក ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ ខ្ញុំមិនខ្វល់សូម្បីបន្តិច។ អូ សារ៉ា ប្រាប់ខ្ញុំមក។ តើមានរឿងអ្វី? ហេតុអីឯងមិនចូលចិត្តខ្ញុំដូចពីមុន?” នាងនិយាយ។
អ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងសំឡេងរបស់នាងបានធ្វើឲ្យសារ៉ា អួលដើមក។ វាពិតជាមានឥទ្ធិពល ហើយសាមញ្ញ គឺដូចជា អេមេនហ្គាដ ពីមុនដែលបានសុំនាងធ្វើជាមិត្តល្អ។ ស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជានាងគ្មានចេតនាទេ សម្រាប់ការជួបគ្នាប៉ុន្មានសប្ដាហ៍មុន។
“ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តឯង ខ្ញុំគិតថា.. ឯងឃើញទេ គ្រប់យ៉ាងមិនដូចគ្នាទេពេលនេះ។ ខ្ញុំគិតថា ឯងខុសពីមុន។”
អេមេនហ្គាដ បើកភ្នែកដែលសើមរបស់នាងធំៗ។
“ហេតុអី? គឺឯងទេដែលខុសពីមុន! ឯងមិនចង់និយាយជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េច។ គឺឯងទេដែលខុសពីមុនពេលខ្ញុំត្រលប់មកវិញ។” នាងស្រែក។
សារ៉ា គិតមួយភ្លែត នាងដឹងថានាងបានធ្វើខុស។
“ខ្ញុំខុសពីមុន ទោះមិនដូចការគិតរបស់ឯង។ កញ្ញា មីនជីន មិនចង់ឲ្យខ្ញុំនិយាយជាមួយពួកឯងទេ។ ពួកគេភាគច្រើនមិនចង់និយាយជាមួយខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគិតថាឯងមិនចង់និយាយទេ ដូច្នេះហើយខ្ញុំព្យាយាមគេចពីឯង។”
“អូ សារ៉ា!” អេមេនហ្គាដ ស្ទើរតែទ្រហោយំដោយសេចក្ដីស្រងាកចិត្តរបស់នាង។ ហើយបន្ទាប់ពីមើលគ្នាម្ដងទៀតពួកគេក៏រត់មកឱបគ្នា។ សារ៉ា ដាក់ក្បាលដ៏តូចរបស់នាងលើស្មាដែលដណ្ដប់ដោយកន្សែងក្រហមអស់ពីរបីនាទី។ ពេលដែល អេមេនហ្គាដ ហាក់ដូចជាបានរត់ចោលនាងនោះ នាងមានអារម្មណ៍ថាឯកោខ្លាំងណាស់។
“ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំបានទៀតទេ ខ្ញុំដឹងថាឯងអាចរស់ដោយគ្មានខ្ញុំបាន សារ៉ា ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចរស់ដោយគ្មានឯងទេ។ ខ្ញុំស្ទើរតែស្លាប់ទៅហើយ ដូច្នេះយប់នេះពេលដែលខ្ញុំគេងដណ្ដប់ភួយ ខ្ញុំគិតពីការលូនឡើងមកទីនេះ ហើយសុំអង្វរឯងឲ្យពួកយើងក្លាយជាមិត្តនឹងគ្នាវិញ។” នាងនិយាយ។
“ឯងល្អជាងខ្ញុំទៅទៀត ខ្ញុំមានអំនួតពេកដែលព្យាយាមរាប់អានមិត្ត។ ឯងឃើញទេ ពេលនេះរឿងមកដល់ហើយ វាប្រហែលជាបង្ហាញថា ខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងល្អទេ។” សារ៉ា និយាយ។
អេមេនហ្គាដ សម្លឹងជុំវិញបន្ទប់ធ្នើរដោយការចង់ដឹង និងភ័យខ្លាច។
“សារ៉ា ឯងគិតថាឯងអាចទ្រាំរស់នៅទីនេះបាន?”
សារ៉ា ក៏សម្លឹងជុំវិញនោះដែរ។
“បើខ្ញុំប្រឌិតថាវាខុសពីនេះទាំងស្រុង ខ្ញុំអាចនៅបាន ឬខ្ញុំប្រឌិតថា នេះជាកន្លែងនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។”
នាងនិយាយយឺតៗ ការស្រមើស្រមៃរបស់នាងចាប់ផ្ដើមដំណើរការវិញ។ នាងមិនអាចស្រមើស្រមៃបានចាប់តាំងពីពេលដែលនាងមានបញ្ហាមក។ នាងមានអារម្មណ៍ថា វាហាក់ដូចជាស្លាប់បាត់ទៅហើយ។
“អ្នកខ្លះរបស់នៅកន្លែងអាក្រក់ជាងនេះ។ គិតដល់ ម៉ោនតេ គ្រីស្តូ នៅគុកក្រោមដី ឆាទួ ហើយគិតដល់អ្នកនៅ បាស្ទីល។
“បាស្ទីល!” អេមេនហ្គាដ និយាយដូចខ្សឹប សម្លឹងមើលនាងហើយចាប់ផ្ដើមចង់ដឹង។ នាងចាំរឿងនៃបដិវត្តបារាំងដែល សារ៉ា បានដាក់វាចូលក្នុងអារម្មណ៍។
“ត្រូវហើយ បើគិតពីរឿងនោះកន្លែងនេះជាកន្លែងល្អ។ ខ្ញុំជាអ្នកទោសនៅបាស្ទីល ខ្ញុំបាននៅទីនេះរាប់ឆ្នាំ ហើយអ្នកគ្រប់គ្នាបានភ្លេចខ្ញុំបាត់ហើយ។ កញ្ញា មីនជីន គឺជាអ្នកយាមគុក ហើយប៊េកគី គឺជាអ្នកទោសនៅជាប់បន្ទប់ឃុំរបស់ខ្ញុំ។” នាងនិយាយដោយឱបជង្គង់ ភ្នែករបស់នាងចាប់ផ្ដើមមានពន្លឺ នាងងាកទៅរក អេមេនហ្គាដ មើលទៅគឺដូចសារ៉ា កាលពីមុន។
“ខ្ញុំនឹងប្រឌិតរឿងបែបនោះ ហើយទីនេះនឹងស្រណុកស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំ។” នាងនិយាយ។
អេមេនហ្គាដ ចាប់អារម្មណ៍ និងចង់ដឹងរឿងនេះភ្លាម។
“ហើយឯងនឹងប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងនោះទាំងអស់ទេ? តើខ្ញុំអាចឡើងមកទីនេះនៅពេលយប់ ពេលណាដែលមានសុវត្ថិភាព ហើយស្ដាប់រឿងដែលឯងបានប្រឌិតនៅពេលថ្ងៃបានទេ? វានឹងដូចជាយើងគឺមិត្តល្អជាងពីមុនទៅទៀត។”
“បាន ព្រឹត្តិការណ៍អាក្រក់សាកល្បងមនុស្ស ហើយរឿងរបស់ខ្ញុំបានសាកល្បងឯង ហើយបញ្ជាក់ថា ឯងជាមនុស្សល្អយ៉ាងណា។” សារ៉ា ឆ្លើយដោយងក់ក្បាល។
អ្នកទីបីក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងបីគឺ ឡូទី នាងជាក្មេងតូច ហើយមិនដឹងថាព្រឹត្តិការណ៍អាក្រក់មានន័យថាម៉េចទេ នាងងឺងឆ្ងល់ជាខ្លាំងដោយឃើញការផ្លាស់ប្ដូររបស់ម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់នាង។ នាងបានឮគេនិយាយថា រឿងចម្លែកបានកើតឡើងលើ សារ៉ា ប៉ុន្តែនាងមិនអាចយល់បានទេថាហេតុអ្វីនាងមើលទៅខុសប្លែកយ៉ាងនេះ ហេតុអ្វីនាងស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ខ្មៅចាស់ ហើយចូលក្នុងថ្នាក់បង្រៀនក្មេងៗតែមិនមករៀនខ្លួនឯង។ មានគេខ្សឹបគ្នាជាយូរមកហើយក្នុងចំណោមក្មេងតូចៗថា សារ៉ា មិនគេងក្នុងបន្ទប់របស់នាងជាមួយអ៊េមីលី ទៀតទេ។ រឿងពិបាកបំផុតរបស់ឡូទី គឺសារ៉ា និយាយតិចតួចបំផុតពេលមានគេសួរនាង។ អាថ៌កំបាំងត្រូវតែរកឃើញឲ្យច្បាស់ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ដឹង។
“ពេលនេះបងក្រណាស់មែនទេ សារ៉ា? បងក្រដូចជាអ្នកសុំទានមែនទេ? ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យបងក្រដូចជាអ្នកសុំទានទេ។” នាងសួរដោយមានទំនុកចិត្តនៅពេលព្រឹកដែលមិត្តរបស់នាងចូលបង្រៀនភាសាបារាំងដល់ក្មេងៗ។ ភ្នែករបស់នាងច្រាលទឹកភ្នែកបម្រុងនឹងយំ សារ៉ា ប្រញាប់លួងនាងភ្លាម។
“អ្នកសុំទានមិនមានកន្លែងស្នាក់នៅទេ ខ្ញុំមានកន្លែងស្នាក់នៅ។” នាងនិយាយលើកទឹកចិត្ត។
“បងនៅឯណា? ក្មេងស្រីថ្មីគេងនៅបន្ទប់របស់ឯង ហើយបន្ទប់នោះមិនស្អាតដូចមុនទៀតទេ។” ឡូទី និយាយអួលៗ។
“ខ្ញុំរស់នៅបន្ទប់មួយទៀត” សារ៉ា និយាយ។
“តើបន្ទប់នោះស្អាតទេ? ខ្ញុំចង់ទៅលេង។” ឡូទី សួរ។
“ឯងកុំនិយាយអី កញ្ញា មីនជីន កំពុងសម្លឹងមកយើង។ គាត់នឹងខឹងខ្ញុំដែលឲ្យឯងខ្សឹបជាមួយខ្ញុំ។” សារ៉ា និយាយ។
សារ៉ា ដឹងថានាងត្រូវទទួលខុសត្រូវគ្រប់យ៉ាងប្រសិនបើក្មេងមិនយកចិត្តទុកដាក់ ប្រសិនបើពួកគេនិយាយគ្នា ប្រសិនបើពួកគេមិននៅស្ងៀម គឺនាងនឹងមានបញ្ហា។
ប៉ុន្តែឡូទី ជាក្មេងតូចដែលមានការតាំងចិត្ត។ ប្រសិនបើ សារ៉ា មិននិយាយប្រាប់នាងថា គេរស់នៅឯងណា នាងនឹងតាមស្វែងរកដោយមធ្យោបាយផ្សេង។ នាងនិយាយជាមួយជាមួយក្មេងតូចៗដែលរៀនជាមួយនាង នាងដើរតាមសិស្សស្រីធំៗ ហើយស្ដាប់ពេលពួកគេនិយាយដើមសារ៉ា នាងតាមរហូតដល់ទទួលបានព័ត៌មានពីកន្លែងមួយដែលនាងមិនដឹងថាមាននៅក្នុងសាលានេះ។ រសៀលមួយនាងឡើងទៅដល់បន្ទប់ធ្នើរ នៅទីនោះនាងឃើញទ្វារពីរនៅជិតគ្នា នាងបើកទ្វារមួយ ហើយឃើញសារ៉ា ជាទីស្រលាញ់របស់នាងកំពុងឈរលើតុចាស់មួយសម្លឹងទៅក្រៅបង្អួច។
“សារ៉ា! ម៉ាក់ សារ៉ា!” នាងស្រែក នាងមានអារម្មណ៍ថាបន្ទប់ធ្នើរនោះហាក់នៅឆ្ងាយពីពិភពលោកនេះ។ ជើងខ្លីៗរបស់នាងហាក់បានដើរឡើងមករាប់រយជាន់។
សារ៉ា ងាកទៅរកប្រភពសំឡេង ពេលនោះនាងរន្ធត់ចិត្ត។ តើនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងបើពេលនេះឡូទី ចាប់ផ្ដើមស្រែកយំ ហើយមានគេស្ដាប់ឮ? នាងលោតចុះពីលើតុហើយរត់ទៅរកក្មេង។
“កុំយំឲ្យគេឮ ខ្ញុំនឹងត្រូវគេស្ដីបន្ទោសបើឯងយំ ហើយខ្ញុំត្រូវគេស្ដីបន្ទោសពេញមួយថ្ងៃហើយ។ វា វាមិនដូចជាបន្ទប់គេងពីមុនទេ ឡូទី។” នាងនិយាយតិចៗ។
“ពិតមែន?” ម៉េចក៏មិន សារ៉ា?” ឡូទី និយាយស្ទើរខ្សឹប ហើយពេលនាងសម្លឹងមើលជុំវិញនោះនាងខាំបបូរមាត់។ នាងជាក្មេងទម្រើស ប៉ុន្តែនាងចូលចិត្តម្ដាយចិញ្ចឹមរបស់នាងខ្លាំងទើបនាងខំប្រឹងគ្រប់គ្រងខ្លួនដើម្បីកុំឲ្យសារ៉ា មានរឿង។ បន្ទាប់មក មើលទៅកន្លែងក៏ដោយឲ្យតែសារ៉ា រស់នៅគឺល្អសម្រាប់ឡូទី ហើយ។
សារ៉ា ឱបនាងមកជិត ហើយព្យាយាមសើច។ ខ្លួនក្មេងមានភាពកក់ក្ដៅម្យ៉ាងដែលផ្ដល់នូវសេចក្ដីសុខ។ សារ៉ា ធ្វើការលំបាកពេញមួយថ្ងៃ ហើយនៅឈរសម្លឹងទៅក្រៅតាមបង្អួចរហូតមក។
“ឯងអាចឃើញរបស់គ្រប់ប្រភេទដែលឯងមិនបានឃើញនៅជាន់ក្រោម។” នាងនិយាយ។
“របស់អីខ្លះទៅ?” ឡូទី ចង់ដឹង។
“បំពង់ផ្សែងនៅជិតយើងណាស់ មានផ្សែងហុយឡើងទៅលើខ្មួលខ្មាញ់ ចាបហើយប្រដេញគ្នាស្រែកដាក់គ្នាហាក់ដូចជាមនុស្សកំពុងនិយាយគ្នា ហើយនៅបង្អួចមួយទៀតដែលអាចមានផ្សែងហុយចេញគ្រប់ពេលឯងមិនដឹងថាវាជារបស់នរណាទេ។ វាហាក់ដូចជានៅខ្ពស់ ក្នុងភពមួយផ្សេងទៀត។
“អូ! ឲ្យខ្ញុំមើលផង! លើកខ្ញុំឡើង!” ឡូទី ស្រែក។
សារ៉ា លើកនាងឡើង ហើយពួកគេឈរនៅលើតុចាស់ជាមួយគ្នា ហើយច្រត់លើជាយបង្អួច និងសម្លឹងទៅក្រៅ។
អ្នកដែលមិនបានមកឈរនៅទីនេះមិនបានដឹងថាពួកគេអាចឃើញពិភពមួយផ្សេងទៀតទេ។ ចាបជាច្រើនយកទីនោះធ្វើសំបុក ស្រែកនិងប្រដេញគ្នាដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ ចាបពីរបានមកទុំជិតនោះ ពួកវាចឹកគ្នាយកចាញ់ឈ្នះ រហូតដល់ចាបមួយធ្លាក់ហើយហើរចេញទៅបាត់។ ទ្វារបន្ទប់ធ្នើរនៅជាប់ពួកគេបិទជិត ព្រោះផ្ទះនៅជាប់នោះគ្មានមនុស្សនៅ។
“ខ្ញុំចង់ឲ្យមានអ្នករស់នៅទីនោះ វាពិតជាជិតគ្នា ប្រសិនបើមានក្មេងស្រីនៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរនោះ ពួកយើងអាចនិយាយរកគ្នាតាមបង្អួច ឬឡើងទៅជួបគ្នាបានប្រសិនបើយើងមិនខ្លាចធ្លាក់។” សារ៉ា និយាយ។
មេឃមើលទៅហាក់នៅក្បែរជាងពេលដែលមនុស្សមើលវាពីផ្លូវមកធ្វើឲ្យឡូទី ពិតជាជក់ចិត្ត។ មើលពីបង្អួចនោះមកគ្រប់យ៉ាងដែលកំពុងកើតឡើងនៅខាងក្រោមហាក់ដូចជាមិនមែនការពិត។
“អូ សារ៉ា! ខ្ញុំចូលចិត្តបន្ទប់ធ្នើរនេះ ខ្ញុំចូលចិត្ត! វាស្អាតជាងជាន់ក្រោម!” ឡូទី ស្រែក។
“មើលចាបនោះ! ខ្ញុំបោះសំណល់តូចមួយទៅវា” សារ៉ា ខ្សឹប។
“ខ្ញុំមាន! ខ្ញុំមានចំណិតនំប៉័ងនៅក្នុងហោប៉ៅរបស់ខ្ញុំ ម្សិលមិញខ្ញុំទិញអស់មួយផេន្នី ហើយខ្ញុំបានទុកវាបន្តិច។”
ពេលពួកគេបោះកំទេចនំទៅ ចាបលោតហើយហើរទៅទុំនៅលើកំពូលបំពង់ផ្សែង។ សត្វនេះមិនទម្លាប់ស្និទ្ធស្នាលជាមួយមនុស្សទេនៅលើធ្នើរនេះ ហើយកំទេចនំផ្លោងទៅរកវាដោយមិនបានរំពឹងទុក។ ប៉ុន្តែពេល ឡូទី បន្តនៅស្ងៀម ហើយសារ៉ា សម្ងំឈឹង ហាក់ដូចជានាងគឺចាបមួយដែលនោះ បក្សីនេះឃើញថារបស់ដែលធ្វើឲ្យវាភ្ញាក់គឺជារបស់ដែលគេបោះឲ្យទេ។ វាផ្អៀងក្បាល ហើយសម្លឹងមកកំទេចនំ ឡូទី ទប់ខ្លួនមិនចង់នឹង។
“តើវានឹងចុះមកទេ? វាចុះទេ?” នាងខ្សឹប។
“ភ្នែករបស់វាទំនងជាចង់ចុះមក វាកំពុងគិតហើយគិតទៀតថា តើវាគួរចុះមកទេ ត្រូវហើយវានឹងចុះមក ត្រូវហើយ វាចុះមកហើយ”! សារ៉ា ខ្សឹបដាក់នាងវិញ។
វាហើរចុះមកក្រោមសំដៅកំទេចនំ ប៉ុន្តែវាទុំនៅឆ្ងាយពីកំទេចនំប៉ុន្មានជំហាន ដោយផ្អៀងក្បាលម្ដងទៀត ហាក់ដូចជាមើលក្រែងថា ឡូទី និង សារ៉ា គឺជាឆ្មាធំដែលអាចលោទទៅបង្គ្រប់វាបាន។ នៅទីបំផុតវាដឹងពួកគេល្អជាងរូបរាងរបស់ពួកគេ ហើយវាដើរទៅកាន់តែជិត សំដៅទៅកំទេចនំដែលធំជាងគេ វាចិកហើយពាំទៅយ៉ាងលឿនហោះទៅទុំលើបំពង់ផ្សែងម្ខាងទៀត។
“ឥឡូវវាដឹងហើយ វានឹងមកយកកំទេចនំផ្សេងទៀត។” សារ៉ា និយាយ។
វាពិតជាមកវិញមែន ហើយថែមទាំងនាំមិត្តរបស់វាមកទៀត ហើយមិត្តរបស់វាទៅនាំសាច់ញាតិមកថែមទៀត ពួកវានាំគ្នាចឹកអាហារ ជជែកគ្នា និងស្រែក ពេលខ្លះឈប់សិនហើយផ្អៀងក្បាលមើលមក ឡូទី និងសារ៉ា។ ឡូទី សប្បាយចិត្តណាស់រហូតដល់ភ្លេចអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើលលើកដំបូងពេលដែលនាងមកដល់ធ្នើរនេះ។ ពេលដែលសារ៉ា លើកនាងដាក់ចុះមកវិញ សារ៉ា បានចង្អុលប្រាប់របស់ស្អាតៗជាច្រើនដែលឡូទី មិនអាចនឹកដល់។
“គ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែមានល្អ និងអាក្រក់ ទីនេះស្ទើរតែដូចជាសំបុកចាបនៅលើដើមឈើ។ ពិដានចាស់នោះមើលទៅគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់ ឃើញទេ? ឯងខ្លាចមិនចង់ហ៊ានឈរនៅជាយបន្ទប់នេះផង ហើយពេលដែលថ្ងៃរះឡើងនៅពេលព្រលឹម ខ្ញុំអាចគេងនៅលើគ្រែហើយសម្លឹងមើលមេឃតាមបង្អួចនោះ។ វាហាក់ដូចជាអំពូលភ្លើង ប្រសិនបើព្រះអាទិត្យរះ ហើយពពកពណ៌ផ្កាឈូករសាត់ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំហាក់ដូចជាអាចចាប់វាបាន។ ហើយប្រសិនបើមេឃភ្លៀង ដំណក់ទឹកធ្លាក់ហើយធ្លាក់ទៀតហាក់ដូចជាពួកគេកំពុងនិយាយរឿងអ្វីមួយ។ ហើយប្រសិនបើមានផ្កាយនៅពេលយប់ ឯងអាចគេងរាប់ផ្កាយជាច្រើន។ ឯងឃើញទេនេះជាបន្ទប់តូចដ៏ស្រស់ស្អាត។”
នាងកាន់ដៃឡូទី ដើរជុំវិញបន្ទប់តូចនេះ ធ្វើកាយវិការរៀបរាប់ពីសម្រស់ទាំងអស់នៃបន្ទប់ដែលនាងបានបង្កើតឡើងដោយខ្លួនឯង។ នាងពិតជាបានធ្វើឲ្យឡូទី មើលឃើញ ឡូទី តែងតែជឿលើអ្វីដែលសារ៉ា បានបង្ហាញ។
“ឯងឃើញទេ អាចនឹងមានកម្រាលព្រំពណ៌ខៀវក្រាស់របស់ឥណ្ឌានៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយនៅជ្រុងនោះអាចមានសាឡុង ជាមួយនឹងកូនតុនៅពីមុខ ហើយនៅចំពីលើសាឡុងអាចមានធ្នើរមួយដែលពោរពេញដោយសៀវភៅដូច្នេះអ្នកអង្គុយលើសាឡុងអាចឈោងយកសៀវភៅបានដោយងាយ ហើយអាចមានបន្ទះដែកនៅក្បែរចង្ក្រាន ព្យួរនៅលើជញ្ជាំងដើម្បីបាំងផ្សែងនិងកំទេចធ្យូង។
ហើយអាចមានចង្កៀងនៅលើតុមួយចំកណ្ដាលបន្ទប់ ជាមួយនឹងរបស់ដែលយើងអាចញ៉ាំជាមួយទឹកតែ បន្ទប់នេះនឹងមើលទៅខុសពីនេះទាំងស្រុង។ បន្ទប់នេះនឹងស្រស់ស្អាត ហើយយើងប្រហែលជាអាចបោះចំណីឲ្យចាប រហូតដល់យើងក្លាយជាមិត្តរបស់ពួកគេ ដែលពួកគេនឹងមកចឹកបង្អួចសុំយើងចូលក្នុងបន្ទប់។”
“អូ សារ៉ា! ខ្ញុំចង់រស់នៅទីនេះ!” ឡូទី ស្រែក។
ពេល សារ៉ា បានបញ្ចុះបញ្ចូលនាងឲ្យចុះទៅជាន់ក្រោម ហើយជូននាងដាក់ផ្លូវចុះទៅហើយ សារ៉ា ត្រលប់មកក្នុងបន្ទប់ធ្នើររបស់នាងវិញ នាងឈរនៅចំកណ្ដាលបន្ទប់ ហើយគិតពីខ្លួនឯង។ ការស្រមើស្រមៃដែលនាងបានរៀបរាប់ប្រាប់ឡូទី បានរសាត់ទៅអស់។ គ្រែរឹងក្រាលដោយកម្រាលចាស់ ជញ្ជាំងលាបទឹកកំបោរបង្ហាញស្នាមប្រេះ កម្រាលទទេត្រជាក់ស្រឹបនៅក្រោមជើងដែលមានរបួស។ នាងអង្គុយចុះពីរបីនាទី ហើយទម្រេតក្បាលលើដៃ។ ការពិតដែលឡូទី មកលេងហើយត្រលប់ទៅវិញ ហាក់ធ្វើឲ្យស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ គឺដូចជាអ្នកទោសដែលមានអារម្មណ៍កាន់តែក្ដោចក្ដែងបន្ទាប់ពីមានអ្នកមកលេងហើយត្រលប់ទៅវិញដោយទុកពួកគេចោល។
“នេះជាកន្លែងឯកោ ពេលខ្លះនេះជាកន្លែងឯកោបំផុតនៅក្នុងលោក” នាងនិយាយ។
ពេលដែលនាងកំពុងអង្គុយ សំឡេងស្រាលមួយបានដាស់អារម្មណ៍នាងនៅក្បែរត្រចៀក នាងងាកមើលរកសំឡេងនោះ។ នោះគឺកណ្ដុរធំមួយដែលចេញពីរន្ធមកដោយសារកំទេចនំប៉័ងរបស់ឡូទី ជ្រុះលើកម្រាលឥដ្ឋហើយបានចោលក្លិនទៅរកវា។ កណ្ដុរសម្លឹងនាងជាមួយនឹងភ្នែកដែលមានពន្លឺរបស់វា មើលទៅហាក់ដូចជាវាចង់សួរសំនួរ។
“ខ្ញុំថាកើតជាកណ្ដុរកាន់តែពិបាក គ្មាននរណាចូលចិត្តឯងទេ។ មនុស្សឃើញឯងប្រាកដជាលោត ហើយស្រែក អូ!កណ្ដុរគួរឲ្យខ្លាចណាស់! ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យមនុស្សលោតនិងស្រែកថា អូ!សារ៉ា គួរឲ្យខ្លាចណាស់! នោះទេពេលពួកគេឃើញខ្ញុំ។ កើតជាចាបពិតជាខុសគ្នាខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាសួរកណ្ដុរថាគេចង់ក្លាយជាកណ្ដុរឬអត់ទេពេលដែលគេត្រូវបានបង្កើតឲ្យក្លាយជាកណ្ដុរ គ្មាននរណាសួរថា ឯងចង់កើតជាកណ្ដុរឬចាបនោះទេ?” នាងនិយាយតិចៗ។
នាងអង្គុយដោយស្ងៀមស្ងាត់ដែលធ្វើឲ្យកណ្ដុរចាប់ផ្ដើមក្លាហាន។ វាខ្លាចនាងណាស់ ប៉ុន្តែវាប្រហែលជាគិតដូចជាចាបថានាងនឹងមិនហក់មកកន្ទ្រុបវាទេ។ វាឃ្លានខ្លាំងណាស់ វាមានប្រពន្ធនិងគ្រួសារដ៏ធំនៅក្នុងជញ្ជាំង ហើយពួកគេមានសំណាងអាក្រក់ប៉ុន្មានថ្ងៃមកហើយ។ វាបានទុកកូនៗរបស់វានៅយំយ៉ាងជូរចត់ ហើយវាត្រូវផ្សងគ្រោះថ្នាក់មករកកំទេចនំនេះ ដូច្នេះវាត្រូវឈានជើងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។
“ឆាប់ឡើង ខ្ញុំមិនមែនជាអន្ទាក់ទេ។ ឯងអាចយកបានសត្វកម្សត់! អ្នកទោសនៅបាស្ទីល ធ្លាប់រាប់អានជាមួយកណ្ដុរ ឧបមាថាខ្ញុំរាប់អានជាមួយឯងចុះ។” សារ៉ា និយាយ។
នាងអង្គុយមិនហ៊ានកម្រើក កណ្ដុរដែលអង្គុយលើជើងក្រោយរបស់វាសម្លឹងនាងដោយប្រុងប្រយ័ត្នតែនៅទីបញ្ចប់វាដឹងថានាងនឹងហក់ទៅចាប់វា ឬគប់របស់រឹងដាក់វាទេ ទីបំផុតវាក៏ចូលមកស៊ីកំទេចនំអស់មួយដុំ ហើយភ្នែករបស់វាតែងងាកមកមើលសារ៉ា ពេលកំពុងស៊ីគឺហាក់ដូចជាហ្វូងចាបដែរ។ នៅមានកំទេចនំមួយទៀតដែលធំជាងកំទេចនំផ្សេងៗ វាសម្លឹងមកកំទេចនំមួយនោះ វាពិតជាចង់បានខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែកំទេចនំនោះនៅក្បែរសារ៉ា ពេក។
“ខ្ញុំជឿថាគេចង់ពាំនំមួយដុំនេះទៅឲ្យគ្រួសាររបស់វានៅក្នុងជញ្ជាំង ប្រសិនបើខ្ញុំមិនសម្លឹងមើលទេវាប្រហែលជានឹងចូលមកពាំទៅ។” នាងគិត។
នាងអង្គុយស្ទើរមិនដកដង្ហើម នាងពិតជាចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់។ កណ្ដុរដើរចូលមកកាន់តែជិត ហើយស៊ីកំទេចនំប៉ុន្មានដុំផ្សេងទៀត បន្ទាប់មកវាឈប់បន្តិចហើយសម្លឹងទៅអ្នកអង្គុយលើជើងតាំង ទីបំផុតវាទៅដល់កំទេចនំធំ ហើយពាំរត់ចេញទៅចូលទៅក្នុងប្រឡោះជញ្ជាំងបាត់។
“ខ្ញុំដឹងថាគេត្រូវការសម្រាប់កូនៗរបស់គេ ខ្ញុំជឿថាខ្ញុំអាចរាប់អានជាមួយគេបាន។” សារ៉ា និយាយ។
ប្រហែលជាមួយអាទិត្យក្រោយមក នៅយប់មួយពេលដែល អេមេនហ្គាដ ដឹងថាមានសុវត្ថិភាពដើម្បីលួចឡើងទៅបន្ទប់ធ្នើរ នាងបានប្រើចុងម្រាមដៃគោះទ្វារតិចៗ សារ៉ា មិនចេញមកបើកទ្វារប្រហែលជាពីរបីនាទី។ នៅទីនោះស្ងាត់ឈឹងគ្មានសំឡេងអ្វីបន្តិចទេ ដំបូង អេមេនហ្គាដ គិតថានាងប្រហែលជាគេងលក់បាត់ហើយ។ បន្ទាប់មកនាងក៏ភ្ញាក់ផ្អើល នាងឮសំឡេងខ្សឹប និងសើចតិចៗ ហើយនិយាយដោយរីករាយទៅកាន់នរណាម្នាក់។
“នោះ! យកទៅផ្ទះទៅ ម៉េឆាយឌេក! យកទៅឲ្យប្រពន្ធរបស់ឯងទៅ!” អេមេនហ្គាដ ស្ដាប់ឮ។
ភ្លាមនោះ សារ៉ា បានបើកទ្វារ ហើយពេលនោះនាងឃើញ អេមេនហ្គាដ ឈរដោយភ្នែកភ្ញាក់ផ្អើល។
“ឯង ឯងកំពុងនិយាយជាមួយអ្នកណា សារ៉ា?” នាងសួរបែបស្លន់។
សារ៉ា ផ្ដើមការប្រុងប្រយ័ត្ន ប៉ុន្តែនាងហាក់ដូចជាសប្បាយចិត្ត។
“ឯងត្រូវតែសន្យាថានឹងខ្ញុំថាមិនខ្លាច មិនស្រែកសូម្បីតែបន្តិច មិនអីចឹងខ្ញុំមិនអាចប្រាប់ឯងបានទេ។” នាងឆ្លើយ។
អេមេនហ្គាដ មានអារម្មណ៍ថាចង់ស្រែកភ្លាមទៅហើយ ប៉ុន្តែអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនបាន។ នាងសម្លឹងមើលជុំវិញក្នុងបន្ទប់ហើយមិនឃើញនរណាម្នាក់។ ប៉ុន្តែសារ៉ា ពិតជាបាននិយាយជាមួយនរណាម្នាក់។ នាងគិតថានោះគឺខ្មោច។
“នោះជាអ្វីម្យ៉ាងដែលនឹងធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្លាច?” នាងសួរដោយកាន់តែភ័យ។
“មនុស្សខ្លះខ្លាចពួកគេ ពីមុនខ្ញុំក៏ខ្លាចដែរ ប៉ុន្តែឥឡូវខ្ញុំមិនខ្លាចទេ។” សារ៉ា និយាយ។
“គឺខ្មោច?” អេមេនហ្គាដ ញ័រខ្លួន។
“ទេ គឺកណ្ដុររបស់ខ្ញុំ។” សារ៉ា និយាយហើយសើច។
អេមេនហ្គាដ លោតឡើងលើគ្រែ ឈរចំកណ្ដាលគ្រែតូចនេះ។ នាងលាក់ជើងក្នុងរ៉ូបរាត្រីពណ៌ក្រហមរបស់នាង។ នាងមិនស្រែកទេ ប៉ុន្តែនាងនិយាយដង្ហក់ៗដោយការភ័យខ្លាច។
“អូ! អូ! កណ្ដុរ! កណ្ដុរ!”
“ខ្ញុំភ័យថា ឯងនឹងខ្លាច ប៉ុន្តែឯងមិនចាំបាច់ខ្លាចទេ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យគេសាំងហើយ គេពិតជាស្គាល់ខ្ញុំ ហើយចេញមកក្រៅពេលខ្ញុំហៅគេ។ ឯងខ្លាចពេកមិនហ៊ានជួបគេទេមែនទេ?
ការពិតគឺថា រយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃមកនោះជាមួយនឹងអាហារសេសសល់ដែលនាងយកមកពីផ្ទះបាយ បានធ្វើឲ្យមិត្តភាពរបស់នាងប្រសើរឡើង នាងភ្លេចថាសត្វដែលនាងកំពុងស្និទ្ធស្នាលជាមួយគឺកណ្ដុរ។
ដំបូង អេមេនហ្គាដ ភ័យពេកមិនហ៊ានធ្វើអ្វីទេក្រៅពីឈរនៅចំកណ្ដាលគ្រែ ប៉ុន្តែពេលដែលសារ៉ា និយាយពីរឿង ម៉េឆាយឌេក បានធ្វើឲ្យនាងចង់ដឹង ហើយបានរំកិលមកគែមគ្រែ។
“គេ គេមិនរត់ឲ្យលឿន ហើយលោតឡើងលើគ្រែទេ មែនទេ?” នាងនិយាយ។
“ទេ គេស្លូតដូចជាពួកយើង។ គេដូចជាមនុស្សម្នាក់។ ឥឡូវចាំមើលៗ”
នាងចាប់ផ្ដើមហួចសំឡេងតិចៗ តិចហើយស្រាលដែលអាចឮបានជិតបំផុត។ នាងធ្វើជាច្រើនលើក មើលទៅហាក់ដូចជាជក់នឹងសំឡេងរបស់នាងណាស់។ អេមេនហ្គាដ គិតថានាងមើលទៅដូចជាកំពុងសូត្រវេទមន្ត។ ហើយនៅទីបំផុត កណ្ដុរប្រផេះមានភ្នែកភ្លឺបានចេញមកពីក្នុងរន្ធ។ សារ៉ា មានកំទេចអាហារក្នុងដៃរបស់នាង។ នាងទម្លាក់អាហារទៅ ម៉េឆាយឌេក ដើរមកស្ងាត់ៗ ហើយស៊ីអាហារ។ នៅសល់មួយដុំដែលធំគេពាំត្រលប់ទៅផ្ទះរបស់គេវិញ។
“ឯងឃើញទេ មួយដុំនោះគឺសម្រាប់ប្រពន្ធ និងកូនរបស់គេ។ គេពិតជាមានចិត្តល្អណាស់ គេស៊ីតែដុំតូចៗទេ បន្ទាប់ពីគេទៅវិញខ្ញុំអាចស្ដាប់ឮសំឡេងគ្រួសាររបស់គេកំពុងរីករាយ។ មានសំឡេងបីខុសគ្នា សំឡេងមួយគឺជាសំឡេងកូនរបស់គេ ហើយមួយទៀតគឺប្រពន្ធរបស់គេ និងមួយទៀតគឺសំឡេងរបស់គេ។
អេមេនហ្គាដ ចាប់ផ្ដើមសើច។
“អូ សារ៉ា! ឯងចម្លែកណាស់ ប៉ុន្តែឯងចិត្តល្អ។” នាងនិយាយ។
“ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំចម្លែក ហើយខ្ញុំព្យាយាមធ្វើល្អ។ ប៉ាប៉ាតែងតែសើចខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំចូលចិត្ត។ គាត់គិតថាខ្ញុំចម្លែក ប៉ុន្តែគាត់ចូលចិត្តឲ្យខ្ញុំបង្កើតរឿង។ ខ្ញុំមិនអាចមិនបង្កើតរឿងបានទេ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបង្កើតរឿង ខ្ញុំជឿថាខ្ញុំមិនអាចរស់បានទេ។ ខ្ញុំជឿថាខ្ញុំមិនអាចរស់នៅទីនេះបានទេ។” សារ៉ា សារភាព។
អេមេនហ្គាដ ចាប់អារម្មណ៍ដូចដែលនាងធ្លាប់ចាប់អារម្មណ៍ពីមុនមក។
“ពេលដែលឯងនិយាយពីរឿងអ្វីមួយ រឿងទាំងនោះហាក់ក្លាយទៅជាការពិត ឯងនិយាយពី ម៉េឆាយឌេក ហាក់ដូចជាគេជាមនុស្ស។” នាងនិយាយ។
“គេជាមនុស្ស គេចេះឃ្លាន ហើយខ្លាចដូចជាពួកយើងដែរ ហើយគេរៀបការនិងមានកូន។ យើងម៉េចនឹងអាចដឹងថា គេមិនចេះគិតពីរឿងអ្វីៗដូចជាយើងទៅ? ភ្នែករបស់គេមើលទៅដូចជាមនុស្ស អីចឹងហើយទើបខ្ញុំដាក់ឈ្មោះឲ្យគេ។”
នាងអង្គុយលើកម្រាលឥដ្ឋតាមរបៀបដែលនាងចូលចិត្តបំផុត គឺឱបក្បាលជង្គង់។
“ក្រៅពីនេះ គេជាកណ្ដុរនៅបាស្ទីល ដែលត្រូវគេបញ្ជូនមកឲ្យធ្វើជាមិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំតែងតែអាចបោះចំណិតនំប៉័ង ឬសំណល់អាហារ ហើយវាពិតជាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គេ។”
“នេះជាបាស្ទីល ហើយឬនៅ? ឯងតែងតែប្រឌិតថានេះជាបាស្ទីល មែនទេ?” អេមេនហ្គាដ សួរដោយចង់ដឹង។
“ស្ទើរតែរហូត ពេលខ្លះខ្ញុំប្រឌិតថាវាជាកន្លែងផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែបាស្ទីល ស្រួលប្រឌិតជាងគេពេលអាកាសធាតុត្រជាក់។” សារ៉ា ឆ្លើយ។
ពេលនោះ អេមេនហ្គាដ ស្ទើរតែលោតចុះពីគ្រែមកវិញហើយ នាងពិតជាស្ទាក់ស្ទើរនឹងសំឡេងដែលនាងស្ដាប់ឮ។ គឺដូចជាសំឡេងដែលគោះជញ្ជាំងជាប់មិនដាច់។
“នោះជាអ្វី?” នាងលាន់មាត់។
សារ៉ា ក្រោកឡើង ហើយឆ្លើយភ្លាម។
“គឺអ្នកទោសនៅបន្ទប់ជាប់គ្នា។”
“ប៊េកគី!” អេមេនហ្គាដ ស្រែកព្រោះនាងយល់។
“ត្រូវហើយ ស្ដាប់សំឡេងគោះពីរដងមានន័យថា អ្នកទោស ឯងនៅទីនោះទេ?”
នាងគោះបីដងជញ្ជាំងបីដងវិញ ហាក់ដូចជាឆ្លើយ។
“នោះគឺមានន័យថា ត្រូវហើយខ្ញុំនៅទីនេះ ហើយគ្រប់យ៉ាងមិនអីទេ។”
សំឡេងគោះជញ្ជាំងបួនដងមកពីខាង ប៊េកគី។
“នោះមានន័យថា អញ្ចឹងមិត្តរួមការទុក្ខ យើងនឹងគេងដោយស្ងប់ រាត្រីសួស្ដី។” សារ៉ា ពន្យល់។
អេមេនហ្គាដ ពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់។
“អូ សារ៉ា! នេះគឺដូចជាក្នុងរឿង!” នាងខ្សឹបដោយរីករាយ។
“នេះជារឿង គ្រប់យ៉ាងគឺជារឿង។ ឯងជារឿងមួយ ខ្ញុំជារឿងមួយ កញ្ញាមីនជីន ជារឿងមួយ។” សារ៉ា និយាយ។
នាងអង្គុយចុះវិញ ហើយនិយាយរហូតដល់ អេមេនហ្គាដ ភ្លេចថា នាងក៏ជាអ្នកទោសដែលគេចខ្លួនមកដែរ ហើយត្រូវឲ្យសារ៉ា រំឭកនាងថា នាងមិនអាចនៅបាស្ទីល បានពេញមួយយប់ទេ ប៉ុន្តែត្រូវតែលបចុះទៅជាន់ក្រោមវិញដោយមិនឲ្យមានសំឡេង។
ប៉ុន្តែនោះជារឿងគ្រោះថ្នាក់សម្រាប់ អេមេនហ្គាដ និងឡូទី ក្នុងការលួចឡើងទៅបន្ទប់ធ្នើរខាងលើ។ ពួកគេមិនដែលដឹងច្បាស់ថា ពេលណាសារ៉ា នឹងនៅទីនោះ ហើយពួកគេមិនច្បាស់ថាតើកញ្ញា អាម៉េឡា នឹងដើរពិនិត្យមើលក្មេងៗគេងឬអត់នៅពេលយប់។ ដូច្នេះពួកគេមិនបានឡើងទៅជួបនាងញឹកញាប់ទេ ហើយសារ៉ា រស់នៅដោយជីវិតដែលឯកោ និងចម្លែក។ ជីវិតពេលដែលនាងចុះទៅជាន់ក្រោមគឺរឹតតែឯកោជាងនៅបន្ទប់ធ្នើរនេះទៅទៀត នាងគ្មានមនុស្សដែលអាចនិយាយរកបានទេ ហើយពេលនាងត្រូវគេប្រើទៅធ្វើការនៅខាងក្រៅ ហើយដើរកាត់តាមផ្លូវ នាងជាក្មេងតូចដែលយូរធុង ឬស្បោងឥវ៉ាន់ ព្យាយាមទប់មួកពេលដែលខ្យល់បក់ ហើយមានទឹកចូលស្បែកជើងពេលដែលមេឃភ្លៀង នាងមានអារម្មណ៍ថាហ្វូងមនុស្សហាក់ប្រញាប់ដើរហួសពីនាងទៅធ្វើឲ្យនាងឯកោកាន់តែខ្លាំង។ ពេលនាងជាព្រះនាង សារ៉ា ជិះឡានកាត់តាមផ្លូវ ឬដើរដោយមាន ម៉ារីតេ ដើរតាម ពន្លឺមុខតូចរបស់នាង និងអាវធំដ៏ស្រស់ស្អាត និងមួកតែងតែធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាងាកមើលនាង។ ពេលនេះនាងជាក្មេងក្រីក្រស្លៀកពាក់ដាច់ដាច រូបរាងមិនស្អាតមិនអាចទាក់ទាញមនុស្សឲ្យងាកមើល ឬញញឹមដាក់នាងបានទេ។ គ្មាននរណាមើលសារ៉ា ទេរយៈពេលចុងក្រោយនេះ ហើយហាក់គ្មានអ្នកណាមើលនាងឃើញទេពេលដែលនាងដើរកាត់តាមហ្វូងមនុស្ស។ នាងចាប់ផ្ដើមធំលឿនណាស់ ហើយនាងស្លៀកតែសម្លៀកបំពាក់បែបនោះ មានតែក្រណាត់ និងរ៉ូបចាស់ៗប៉ុណ្ណោះដែលគេផ្ដល់ឲ្យនាង នាងដឹងថានាងមានរូបរាងអាក្រក់មើលណាស់។ សម្លៀកបំពាក់ល្អៗរបស់នាងត្រូវគេយកអស់ ហើយសម្លៀកបំពាក់ចាស់ៗទាំងនេះត្រូវគេបន្សល់ទុកឲ្យនាងប្រើយូរតាមដែលអាចធ្វើបាន។ ពេលខ្លះខណៈដែលនាងដើរកាត់តាមហាងដែលមានបង្អួចកញ្ចក់ នាងស្ទើរតែផ្ទុះសំណើចចេញមកខ្លាំងៗ ដោយការសម្លឹងមើលរូបរបស់នាង ហើយពេលខ្លះនាងឡើងមុខក្រហម និងខាំបបូរមាត់ហើយបែរចេញទៅ។
នៅពេលល្ងាចពេលដែលនាងដើរកាត់ផ្ទះដែលមានបង្អួចចាំងពន្លឺមក នាងធ្លាប់សម្លឹងទៅក្នុងផ្ទះទាំងនោះមើលបន្ទប់ដ៏កក់ក្ដៅ និងធ្វើឲ្យខ្លួននាងរីករាយដោយការស្រមៃរឿងថាមានមនុស្សអង្គុយនៅមុខចង្ក្រាន ឬក្បែរតុ។ នាងតែងតែចាប់អារម្មណ៍សម្លឹងមើលបន្ទប់មុនពេលគេបិទ។ មានគ្រួសារជាច្រើនរស់នៅម្ដុំផ្លូវបែកជាបួនដែលកញ្ញា មីនជីន រស់នៅដែលធ្វើឲ្យនាងស្គាល់ពួកគេតាមមធ្យោបាយរបស់នាងផ្ទាល់។ គ្រួសារមួយដែលនាងចូលចិត្តជាងគេគឺនាងហៅថា គ្រួសារធំ។ នាងហៅគ្រួសារនេះថាគ្រួសារធំមិនមែនដោយសារគ្រួសារនេះមានសមាជិកធំៗនោះទេ តាមពិតពួកគេភាគច្រើនគឺតូចៗ ប៉ុន្តែគឺដោយសារពួកគេមានសមាជិកច្រើន។ មានកូនក្មេងប្រាំបីនៅក្នុងគ្រួសារធំ ហើយមានម្ដាយម្នាក់ ឪពុកម្នាក់ និងជីដូនម្នាក់ ព្រមទាំងអ្នកបម្រើជាច្រើន។ កូនៗទាំងប្រាំបីតែងតែត្រូវបានគេនាំចេញទៅដើរលេង ឬជិះកង់លេងក្នុងសួនដោយមេដោះដ៏ល្អ ឬពេលខ្លះពួកគេជិះឡានជាមួយម៉ាក់របស់ពួកគេ ឬពេលខ្លះឃើញពួកគេទៅដោះអាវធំរបស់ប៉ាពួកគេចេញ ហើយលូកហោប៉ៅរបស់របស់ ហើយរាំលេងនៅជុំវិញគាត់ ឬពេលខ្លះពួកគេរុញគ្នាលេង ពួកគេតែងតែធ្វើអ្វីដែលមើលទៅប្រកបដោយភាពរីករាយ។ សារ៉ា ពិតជាចូលចិត្តពួកគេណាស់ ហើយបានដាក់ឈ្មោះឲ្យពួកគេ។ នាងហៅពួកគេថា ម៉ុនម៉័ររេនស៊ី ពេលនាងមិនហៅពួកគេថាគ្រួសារធំ។ ក្មេងដែលមានសក់រលោង ហើយធាត់គឺ វីអូឡេត ខូលម៉ុនដឺឡេ ម៉ុនម៉័ររេនស៊ី ក្មេងប្រុសតូចដែលទើបតែចេះដើរតេះតះគឺ ស៊ីដនី សេស៊ីល វីវាន ម៉ុនម៉័ររេនស៊ី បន្ទាប់មកគឺ លីលាន អេវ៉ានជេលីន ម៉ោដម៉ារ៉ុន ម្នាក់ទៀត រ៉ូសាលីន គ្លេឌី ហើយ ហ្គាយ ក្លូរេន ម្នាក់ទៀត វើរ៉ុនីកា អ៊ីស្តាសៀ និងក្លូដ ហារ៉ូល ហេកទ័រ។
…………………………………………………….
ព្រះនាងតូច (ភាគទី៨)
ល្ងាចមួយរឿងដ៏គួរឲ្យអស់សំណើចបានកើតឡើង ទោះជានៅក្នុងគំនិតអ្នកខ្លះនោះមិនមែនជារឿងអស់សំណើចក៏ដោយ។
សមាជិកជាច្រើននៃគ្រួសារ ម៉ុនម៉័ររេនស៊ី បានទៅចូលរួមកម្មវិធីជប់លៀងរបស់ក្មេងៗ ហើយពេលដែលសារ៉ា បម្រុងនឹងដើរកាត់ទ្វារពេលនោះពួកគេកំពុងដើរកាត់កម្រាលថ្មដើម្បីឡើងរទេះដែលកំពុងរង់ចាំពួកគេ។ វើរ៉ុនីកា អ៊ិស្តាសៀ និងរ៉ូសាលីន គ្លេឌី ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ស និងខ្សែក្រវាត់គួរឲ្យស្រលាញ់ទើបតែឡើងរទេះ បន្ទាប់មក ហ្គាយ ក្លូរេន អាយុប្រាំឆ្នាំ តាមពីក្រោយពួកគេ។ គេជាក្មេងប្រុសស្អាតដែលមានថ្ពាល់ក្រហម និងភ្នែកខៀវ ហើយក្បាលមូលតូចជាមួយនឹងសក់អង្កាញ់ៗ ដែលធ្វើឲ្យសារ៉ា ភ្លេចធុង និងសម្លៀកបំពាក់រយាកមិនសមរម្យទាំងអស់ គឺនាងភ្លេចគ្រប់យ៉ាងហើយចង់នៅមើលគេមួយភ្លែត។ ដូច្នេះនាងឈប់ហើយឈរមើល។
នោះគឺអំឡុងពេលគ្រិស្តម៉ាស ហើយគ្រួសារធំបានស្ដាប់រឿងជាច្រើនពីក្មេងក្រីក្រ ដែលគ្មានឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមពួកគេ ក្មេងដែលរងា ស្គមស្គាំង និងអត់ឃ្លាន។ នៅក្នុងរឿងជាច្រើន មនុស្សល្អ ពេលខ្លះជាក្មេងប្រុស ឬស្រីដែលមានទឹកចិត្ត ហើយបានឃើញក្មេងក្រីក្រ ពួកគេបានឲ្យលុយ ឬកាដូដែលមានរបស់ច្រើន ឬនាំពួកគេទៅញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចដែលមានរសជាតិឆ្ងាញ់។ ហ្គាយ ក្លូរេន បានរំជួលចិត្តស្រក់ទឹកភ្នែកនៅរសៀលមួយដែលគេបានអានរឿងមួយ ហើយគេបានតាំងចិត្តដើម្បីរកក្មេងកម្សត់បែបនោះ ដើម្បីឲ្យកាក់ប្រាំមួយផេន្នីដែលគេមាន។ ពេលដែលគេដើរកាត់កម្រាលថ្មដែលមានក្រាលព្រំក្រហមពីទ្វាររហូតដល់រទេះ គេបានដាក់កាក់ប្រាំមួយផេន្នីនេះនៅក្នុងហោប៉ៅរបស់គេ។ ហើយពេលដែល រ៉ូសាលីន គ្លេឌី ឡើងលើរទេះហើយរំកិលទៅកៅអីដែលងាយអង្គុយ គេឃើញសារ៉ា កំពុងឈរនៅលើកម្រាលថ្មសើម ដោយស្លៀកសំលៀកបំពាក់ និងមួកស្តើង ដាច់ដាច មានធុងចាស់នៅក្នុងដៃរបស់នាង និងមើលទៅកំពុងតែស្រេកឃ្លាន។
គេគិតថា ភ្នែករបស់នាងទំនងជាមនុស្ស មិនមានអ្វីញ៉ាំជាយូរមកហើយ។ គេមិនដឹងថាភ្នែកនាងមើលទៅបែបនោះដោយសារនាងស្រែកឃ្លានចង់បានភាពកក់ក្ដៅ និងក្ដីរីករាយក្នុងជីវិតដែលមាននៅក្នុងផ្ទះរបស់គេនោះទេ ហើយគេមិនដឹងថានាងស្រែកឃ្លានចង់ឱបគេក្នុងរង្វង់ដៃ និងថើបគេនោះទេ។ គេគ្រាន់តែដឹងថា នាងមានភ្នែកធំ ហើយមុខស្គម ជើងស្គម ធុងចាស់ និងសម្លៀកបំពាក់ដាច់ដាចដ៏កម្សត់។ ដូច្នេះគេលូកហោប៉ៅយកកាក់ប្រាំមួយផេន្នីរបស់គេ ហើយដើរសំដៅទៅនាង។
“នេះ ក្មេងស្រីកម្សត់! នេះគឺកាក់ប្រាំមួយផេន្នី ខ្ញុំនឹងឲ្យទៅអ្នក។” គេនិយាយ។
សារ៉ា ចាប់ផ្តើមដឹងភ្លាមថារូបរាងនាងមើលទៅពិតជាដូចក្មេងៗកម្សត់ដែរនាងឃើញនៅពេលដែលនាងជាកូនអ្នកមាន ខណៈដែលពួកគេនៅរង់ចាំមើលនាងពេលដែលនាងចេញពីរទេះរបស់នាង។ ហើយនាងបានអោយកាក់ផេន្នីទៅពួកគេជាច្រើនលើក។ មុខរបស់នាងឡើងក្រហម បន្ទាប់មកទៅជាស្លេក ហើយភ្លាមនោះនាងមានអារម្មណ៍ថានាងមិនអាចយកកាក់ប្រាំមួយផេន្នីដ៏គួរអោយស្រលាញ់នោះទេ។
”អូ ទេ! អូ អត់ទេ អរគុណ ខ្ញុំមិនត្រូវយកវាទេ។” នាងនិយាយ។
សំឡេងរបស់នាងមិនដូចជាសំឡេងរបស់ក្មេងនៅតាមផ្លូវហើយអាកប្បកិរិយារបស់នាងពិតជាដូចអាកប្បកិរិយាកូនអ្នកខ្ពង់ខ្ពស់ដែលធ្វើឲ្យ វើរ៉ុនីកា អ៊ីស្តាសៀ (ដែលមានឈ្មោះពិត ជេនេត) និងរ៉ូសាលីន គ្លេឌី (ឈ្មោះពិត ណូរ៉ា) អើតមកមុខដើម្បីស្ដាប់នាង។
“អ្នកត្រូវតែយក ក្មេងស្រីតូចកម្សត់! អ្នកអាចទិញរបស់ញ៉ាំបាន នេះគឺកាក់ប្រាំមួយផេន្នី!” គេទទូច។
ទឹកមុខរបស់គេបង្ហាញពីភាពស្លូតត្រង់ និងទឹកចិត្តល្អ ហើយមើលទៅគេទំនងជាខូចចិត្ត និងខកចិត្តជាខ្លាំងប្រសិនបើនាងមិនយកកាក់របស់គេទេ ធ្វើឲ្យសារ៉ា ដឹងថានាងមិនត្រូវបដិសេធគេទេ។ ធ្វើជាមានអំនួតបែបនោះនឹងក្លាយជារឿងចិត្តអាក្រក់។ ដូច្នេះនាងត្រូវលះបង់អំនួតរបស់នាង ទោះបីជាពេលនោះមុខរបស់នាងឡើងក្រហមឆេះក៏ដោយ។
“អរគុណ ឯងជាក្មេង ក្មេងតូចដែលមានចិត្តល្អគួរឲ្យស្រលាញ់។” នាងនិយាយ ហើយពេលដែលគេរត់ទៅឡើងរទេះដោយសប្បាយចិត្តនាងក៏ដើរចេញទៅ ដោយព្យាយាមញញឹម។ នាងដឹងថាខ្លួននាងមើលទៅចម្លែក ហើយដាច់ដាប ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ពេលនេះនាងមិនដែលដឹងថាគេគិតថានាងជាអ្នកសុំទានទេ។
ពេលដែលរទេះរបស់គ្រួសារធំបរចេញទៅ ក្មេងៗនៅក្នុងនោះនិយាយគ្នាដោយការចាប់អារម្មណ៍ និងរំភើប។
“អូ! ដូណាល់ ហេតុអីឯងឲ្យកាក់ប្រាំមួយផេន្នីរបស់ឯងទៅក្មេងស្រីនោះ? ខ្ញុំជឿថានាងមិនមែនជាអ្នកសុំទានទេៗ” ណូរ៉ា លាន់មាត់។
“នាងនិយាយមិនដូចជាអ្នកសុំទានទេ! ហើយមុខរបស់នាងមិនដូចជាមុខរបស់អ្នកសុំទានទេ!” ណូរ៉ា ស្រែក។
“ក្រៅពីនេះនាងមិនបានសុំទេ ខ្ញុំខ្លាចថានាងខឹងនឹងឯង។ ឯងដឹងទេ មនុស្សខឹងពេលមានគេទុកពួកគេជាអ្នកសុំទាន ប៉ុន្តែគេមិនមែនជាអ្នកសុំទាននោះ។” ជេនេត និយាយ។
“នាងមិនបានខឹងទេ នាងសើចបន្តិច ហើយនាងថាខ្ញុំចិត្តល្អ ក្មេងចិត្តល្អគួរឲ្យស្រលាញ់។ ហើយខ្ញុំពិតជាចិត្តល្អមែន! ខ្ញុំមានតែកាក់ប្រាំមួយផេន្នី នោះទេ។” ដូណាល់ និយាយបែបទទួលស្គាល់ ប៉ុន្តែនៅតែធ្វើមុខមាំ។
ជេនេត និង ណូរ៉ា សម្លឹងមុខគ្នា។
“ក្មេងស្រីសុំទាននឹងមិននិយាយបែបនោះទេ នាងនឹងនិយាយថា អរគុណហើយសុភាពបុរសតូចចិត្តល្អ អរគុណហើយទាន! ហើយនាងប្រហែលជាឱនលំទោនខ្លួនទៀតផង។” ជេនេត និយាយ។
សារ៉ា មិនដឹងថាហេតុអ្វីទើបនាងចាប់អារម្មណ៍គ្រួសារនោះជាខ្លាំងពីពេលនោះមក។ នៅក្នុងផ្ទះដ៏កក់ក្ដៅនោះមានការពិភាក្សាគ្នាពីរឿងនាងនៅខាងមុខចង្ក្រាន។
“នាងទំនងជាអ្នកបម្រើនៅក្នុងសាលា ខ្ញុំជឿថានាងមិនមែនជាកូនក្នុងគ្រួសារណាទេ។ ខ្ញុំជឿថានាងជាក្មេងកំព្រា ប៉ុន្តែនាងមិនមែនជាអ្នកសុំទានទេ ទោះជារូបរាងនាងតោកយ៉ាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។”
ហើយក្រោយមកនាងត្រូវបានពួកគេហៅថា ក្មេងស្រីតូចដែលមិនមែនជាអ្នកសុំទាន ដែលជាឈ្មោះដ៏វែង ហើយពេលខ្លះស្ដាប់ទៅដូចជាគួរឲ្យអស់សំណើច ពេលក្មេងតូចជាងគេនិយាយឈ្មោះនេះលឿន។
សារ៉ា បានចុះប្រហោងលើកាក់ប្រាំមួយផេន្នី នោះហើយយកខ្សែស៊កចូល និងពាក់លើករបស់នាង។ ចិត្តស្រលាញ់របស់នាងចំពោះគ្រួសារធំនោះបានកើនឡើង ដូចជាចិត្តស្រលាញ់របស់នាងលើអ្វីផ្សេងទៀតដែលនាងធ្លាប់ស្រលាញ់ដែរ។ នាងក្លាយជាមនុស្សដែល ប៊េកគី ចូលចិត្តខ្លាំងទៅៗ ហើយនាងទន្ទឹងឲ្យដល់ពេលទៅថ្នាក់បង្រៀនភាសាបារាំងដល់ក្មេងៗមួយសប្ដាហ៍ពីរម៉ោង។ ក្មេងៗក្នុងថ្នាក់ស្រលាញ់នាងណាស់ ហើយដណ្ដើមគ្នាដើម្បីមានសិទ្ធិឈរជិតនាង ហើយលូកដៃតូចរបស់ពួកគេកាន់ដៃនាង។ ទាំងនេះបានជួយបំពេញសេចក្ដីហេវហត់របស់នាង នាងបានរាប់អានជាមួយចាបជាច្រើន នៅពេលនាងឈរនៅលើតុហើយដាក់ស្មា និងដៃចេញក្រៅសំឡេងខ្ញៀវខ្ញារបានមកដល់ភ្លាម ហាក់ដូចជាចង់និយាយជាមួយនាង ហើយប្រញាយគ្នាដណ្ដើមកំទេចអាហារដែលនាងបោះទៅ។ នាងកាន់តែស្និទ្ធស្នាលជាមួយ ម៉េឆាយឌេក ដែលពេលខ្លះគេបាននាំអ្នកស្រី ម៉េឆាយឌេក មកជាមួយ ម្ដងម្កាលនាំទាំងកូនរបស់គេមកទៀត។ នាងធ្លាប់និយាយជាមួយគេ ហើយមើលទៅគេហាក់ដូចជាយល់ពីអ្វីដែលនាងនិយាយ។
អាការៈចម្លែកក្នុងចិត្តរបស់នាងចំពោះ អ៊េមីលី កាន់តែកើនឡើង ពេលដែលអ៊េមីលី អង្គុយលើកៅអីហើយសម្លឹងមើលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ពេលនាងមានអារម្មណ៍ឯកាខ្លាំង នាងចង់ជឿ ឬធ្វើពត់ជាជឿថា អ៊េមីលី អាចយល់បាន ហើយអាណិតអាសូរដល់នាង។ នាងមិនចង់គិតថាអ្នករួមរស់ជាមួយនាងតែម្នាក់គត់មិនអាចចេះមានអារម្មណ៍ និងស្ដាប់អ្វីមិនឮសោះនោះទេ។ នាងធ្លាប់ដាក់អ៊េមីលី នៅលើកៅអី ហើយនាងអង្គុយនៅលើជើងតាំងទល់មុខគ្នា ហើយសម្លឹង និងធ្វើពត់ជាពួកនាងអាចយល់ពីគ្នាបានរហូតពេលខ្លះនាងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចដោយគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងនោះស្ងៀមស្ងាត់ ហើយភ្លាមៗសំឡេងពីក្នុងជញ្ជាំងជាកន្លែងរស់នៅរបស់គ្រួសារ ម៉េឆាយឌេក បានបន្លឺឡើង។ មួយក្នុងចំណោមការប្រឌិតរឿងរបស់នាងគឺ អ៊េមីលី គឺជាមេធ្មប់ចិត្តល្អដែលនៅចាំការពារនាង។ ពេលខ្លះនាងសម្លឹងអ៊េមីលី និងសួរនាងរហូតដល់ពេលខ្លះនាងហាក់ដូចជាឆ្លើយតប ទោះការពិតនាងមិនដែលឆ្លើយក៏ក៏ដោយ។
“យ៉ាងណានាងនឹងឆ្លើយថា ខ្ញុំមិនឆ្លើយញឹកញាប់ទេ ខ្ញុំមិនឆ្លើយទេពេលដែលខ្ញុំអាចទ្រាំបាន។ ពេលដែលមនុស្សបង្ករឿងនឹងអ្នក គ្មានអ្វីប្រសើរជាងការដែលនៅស្ងៀមមិននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ ហើយសម្លឹងគេនិងគិតនោះទេ។ កញ្ញា មីនជីន ប្រែមុខពីខឹងទៅជាស្លេកពេលដែលខ្ញុំមិននិយាយហើយសម្លឹងគាត់ កញ្ញា អាម៉េឡា ប្រែទឹកមុខជាខ្លាច ហើយក្មេងស្រីផ្សេងទៀតក៏ដូចគ្នា។ ពេកដែលអ្នកមិនទៅសុំក្ដីអាណិតពីពួកគេ ពួកគេដឹងថាអ្នកខ្លាំងជាងពួកគេ ព្រោះអ្នកខ្លាំងអាចទប់កំហឹងបាន ហើយពួកគេមិនអាចទប់បាន ហើយពួកគេនិយាយពាក្យឆ្កួតៗដែលក្រោយមកពួកគេស្ដាយក្រោយដោយសារនិយាយពាក្យទាំងនោះ។ គ្មានអ្វីខ្លាំងដូចជាកំហឹងនោះទេ លើកលែងតែអ្វីដែលអ្នកគ្រប់គ្រងកំហឹងបានដែលនោះវាខ្លាំងជាងកំហឹង។ វាជារឿងល្អដែលអ្នកមិនឆ្លើយជាមួយសត្រូវរបស់អ្នក។ អ៊េមីលី ប្រហែលជាដូចខ្ញុំ ប្រហែលជានាងសុខចិត្តមិនឆ្លើយនឹងមិត្តរបស់នាង ទោះបីជានាងទុករឿងទាំងអស់នៅក្នុងចិត្តក៏ដោយ។” សារ៉ា និយាយតែម្នាក់ឯង។
ប៉ុន្តែទោះបីជានាងខំបំពេញចិត្តខ្លួនឯងដោយការធ្វើបែបក្ដី នាងមិនអាចធ្វើបានដោយងាយនោះទេ។ ក្រោយពីការងារលំបាកពេញមួយថ្ងៃ ដែលគេប្រើនាងទៅត្រង់នេះទៅត្រង់នោះ ហើយពេលខ្លះត្រូវដើរផ្លូវឆ្ងាយទៅខាងក្រៅដោយត្រូវភ្លៀងទទឹកជោក នាងត្រលប់មកវិញដោយភាពហេវហត់ ហើយត្រូវគេឲ្យចេញទៅក្រៅម្ដងទៀតព្រោះគ្មាននរណាយល់ថានាងជាក្មេងតូចម្នាក់ដែលមានជើងតូចៗ ហើយខ្លួនតូចរបស់នាងអស់កម្លាំងពេកពិបាកនឹងដើរដោយខ្លួនទទេផងនោះ។
យប់មួយនាងឡើងមកបន្ទប់ធ្នើរ ដោយរងានិងឃ្លាន នាងមានកំហឹងខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងដង្ហើមក្មេងរបស់នាង អ៊េមេលី អង្គុយព្រងើយ សារ៉ា មិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួននាងបាន។ គ្មាននរណាទេក្រៅពីអ៊េមីលី គ្មាននរណាទាំងអស់នៅក្នុងលោកនេះ ហើយនាងអង្គុយនៅទីនោះ។
“ខ្ញុំនឹងស្លាប់ឥឡូវនេះ” សារ៉ា និយាយ។
អ៊េមីលី នៅសម្លឹងធម្មតា។
“ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំងបានទេ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំនឹងស្លាប់។ ខ្ញុំរងា ខ្ញុំទទឹក ខ្ញុំឃ្លានស្ទើរដាច់ពោះស្លាប់។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំដើររាប់ពាន់ម៉ាយ ហើយពួកគេមិនធ្វើអ្វីទាំងអស់ក្រៅពីស្ដីបន្ទោសខ្ញុំពីព្រលឹមដល់យប់។ ហើយដោយសារខ្ញុំមិនរករករបស់ចុងក្រោយដែលចុងភៅឲ្យខ្ញុំចេញទៅទិញ ពួកគេមិនឲ្យអាហារពេលល្ងាចខ្ញុំញ៉ាំ។ បុរសខ្លះសើចខ្ញុំព្រោះស្បែកជើងចាស់របស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យខ្ញុំរអិលចូលភក់ ពេលនេះខ្ញុំប្រឡាក់សុទ្ធតែភក់ ហើយពួកគេសើច។ ឯងស្ដាប់បានទេ?”
នាងសម្លឹងទៅភ្នែកកែវរបស់អ៊េមីលី ហើយភ្លាមនោះកំហឹងរបស់នាងបានអូសទាញនាង។ នាងលើកតុក្កតាចេញពីកៅអី នាងហូរទឹកភ្នែកយំខ្សឹកខ្សួល សារ៉ា ដែលមិនធ្លាប់យំ។
“ឯងមិនមែនជាអ្វីទាំងអស់ គ្រាន់តែជាតុក្កតាប៉ុណ្ណោះ! មិនមែនអ្វីទាំងអស់ គឺជាតុក្កតា តុក្កតា តុក្កតា! ឯងមិនខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់។ ឯងជារបស់ដែលគ្មានបេះដូង គ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យឯងមានអារម្មណ៍នោះទេ ឯងគឺជាតុក្កតា!” នាងស្រែក។
នាងទម្លាក់អ៊េមីលី នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយនាងអង្គុយយកដៃខ្ទប់មុខ។ កណ្ដុរនៅក្នុងជញ្ជាំងចាប់ផ្ដើមឈ្លោះ និងខាំគ្នាហើយបង្កសំឡេងក្រោកក្រាក។ ម៉េឆាយឌេក កំពុងដេញសមាជិកគ្រួសាររបស់គេ។
សំឡេងយំខ្សឹកខ្សួលរបស់ សារ៉ា បន្តិចម្ដងៗបានធ្វើឲ្យពួកគេស្ងាត់។ បន្តិចក្រោយមកនាងភ្ញាក់ផ្អើលនឹងខ្លួនឯង នាងងើបមុខសម្លឹងទៅអ៊េមីលី។ សារ៉ា យោងទៅរើសនាងមក សម្លឹងមើលនាងម្ដងទៀត នាងថែមទាំងញញឹមនឹងខ្លួនឯងបន្តិចផង។
“ឯងមិនអាចធ្វើអ្វីបានទេដែលឯងកើតជាតុក្កតា ជាងឡាវីនី និងជេស៊ី ដែលពួកគេអាចធ្វើរឿងបានខ្លះ។ ពួកយើងត្រូវបានគេបង្កើតមកមិនឲ្យដូចគ្នា ឯងប្រហែលជាធ្វើរឿងរបស់ឯងបានល្អបំផុតហើយ។” នាងនិយាយដោយដង្ហើមធំ ហើយថើបអ៊េមីលី រួចដាក់នាងទៅលើកៅអីវិញ។
នាងបន់ពន់ពេកឲ្យឲ្យផ្ទះនៅជាប់នោះនឹងមានមនុស្សមកនៅ។ នាងបន់ព្រោះបន្ទប់ធ្នើរផ្ទះនោះមានបង្អួចនៅជាប់បង្អួចរបស់នាង។ វាហាក់ដូចជារឿងដ៏ប្រសើរប្រសិនបើបង្អួចនោះបើកឡើង ហើយមានស្មានិងដៃចេញពីនោះមក។
“បើគេចេញមកជាមុខមនុស្សល្អ ខ្ញុំប្រហែលជាចាប់ផ្ដើមដោយនិយាយថា អរុណសួស្ដី ហើយរឿងគ្រប់យ៉ាងអាចនឹងកើតឡើង។ ប៉ុន្តែការពិតមិនអាចមានអ្នកណាមកគេងនៅបន្ទប់បែបនេះទេ ក្រៅពីអ្នកបម្រើ។” នាងគិត។
