ព្រឹកមួយពេលនាងនៅចំជ្រុងនៃផ្លូវបែកជាបួន បន្ទប់ពីដើរទិញគ្រឿងទេស សាច់ និងនំ ទឹកមុខរបស់នាងប្រែជារីករាយ ពេលដែលឡានទ្រុងមួយដាក់គ្រឿងសង្ហារិមពេញមកឈប់នៅមុខផ្ទះជាប់នោះ គេបើកទ្វារមុខ ហើយបុរសៗស្លៀកពាក់ខ្លីកំពុងជញ្ជូនឥវ៉ាន់ និងគ្រឿងសង្ហារិមចូល។
“ផ្ទះនេះត្រូវគេទិញហើយ វាពិតជាត្រូវគេទិញមែន! អូ! ខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងមានមនុស្សល្អអើតមកតាមបង្អួចបន្ទប់ធ្នើរ!”
នាងស្ទើរតែឈប់នៅកន្លែងក្រាលថ្មដើម្បីពួកគេលើករបស់របរចូលក្នុង។ នាងគិតថាប្រសិនបើនាងអាចឃើញគ្រឿងសង្ហារិមនាងនឹងអាចទាយថាវាជារបស់មនុស្សប្រភេទណា។
“តុនិងកៅអីរបស់កញ្ញាមីនជីន គឺដូចជាគាត់អីចឹង។ ខ្ញុំចាំបានថាខ្ញុំគិតយ៉ាងនេះតាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានឃើញគាត់ភ្លាមទោះបីជាខ្ញុំនៅតូចក៏ដោយ។ ក្រោយមកខ្ញុំប្រាប់ប៉ាប៉ា ហើយគាត់សើច និងនិយាយថានោះគឺជាការពិត។ ខ្ញុំជឿថាគ្រួសារធំ មានកៅអីភ្នាក់ដៃ និងសាឡុងស្រួលអង្គុយ ហើយខ្ញុំ អាចមើលឃើញជញ្ជាំងផ្កាពណ៌ក្រហមរបស់ពួកគេ នៅទីនោះកក់ក្ដៅ ហើយរីករាយ។” នាងគិត។
ទីបំផុតនាងបានឃើញគ្រឿងសង្ហារិមប្រណិតៗ ត្រូវបានគេលើកដាក់លើកម្រាលថ្ម តុ ទូ ធ្វើពីឈើមានក្បាច់ស្អាតៗ បានធ្វើឲ្យនាងនឹកដល់ផ្ទះនាងនៅប្រទេសឥណ្ឌា របស់មួយក្នុងចំណោមរបស់ជាច្រើនរបស់នាងដែលត្រូវបានកញ្ញា មីនជីន ដកយកគឺតុឈើមានឆ្លាក់ក្បាច់ដ៏ស្រស់ស្អាតដែលប៉ារបស់នាងផ្ញើមក។
“គឺគ្រឿងសង្ហារិមស្អាតៗ មើលទៅប្រាកដជារបស់គ្រួសារអភិជន” នាងនិយាយ។
ឡានដឹកគ្រឿងសង្ហារិមចេញចូលជាច្រើនលើក សារ៉ា មានឱកាសមើលគ្រឿងសង្ហារិមប្រណិតៗ កម្រាលព្រំដ៏ស្រស់ស្អាតត្រូវបានគេលើកចូលក្នុង មានគំនូរជាច្រើនផ្ទាំង ហើយសៀវភៅច្រើនសន្ធឹកដែលល្មមនឹងអាចបង្កើតបណ្ណាល័យបាន។ ក្នុងចំណោមរបស់ទាំងអស់នោះមានរូបបដិមាព្រះពុទ្ធគង់លើបល្ល័ង្ក។
“នរណាម្នាក់ក្នុងគ្រួសារនេះ ប្រាកដជាធ្លាប់រស់នៅប្រទេសឥណ្ឌា ពួកគេទម្លាប់នឹងរបស់នៅឥណ្ឌាហើយចូលចិត្ត។ ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តមែន ខ្ញុំនឹងមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេដូចជាមិត្ត ទោះបីជាគ្មាននរណាអើតមកតាមបង្អួចក៏ដោយ។” នាងគិត។
ពេលនាងយកទឹកដោះគោទៅទៅឲ្យចុងភៅនៅពេលល្ងាច នាងបានឃើញរឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយជាងពេលណាទាំងអស់។ បុរសសង្ហាជាប៉ានៃគ្រួសារធំបានដើរកាត់ផ្លូវត្រឡែងកែង ហើយរត់ចូលឡើងទៅលើផ្ទះដែលនៅជាប់នោះ។ គាត់រត់ឡើងហាក់ដូចជាគាត់បាននៅផ្ទះនោះជាយូរណាស់មកហើយ។ គាត់ចូលទៅក្នុងនោះយ៉ាងយូរ ហើយគាត់បានចេញមកក្រៅជាច្រើនលើកនឹងចង្អុលប្រាប់អ្នកធ្វើការនៅទីនោះ មើលទៅគាត់ហាក់មានសិទ្ធិបញ្ជាពួកគេ។ មើលទៅប្រាកដណាស់គាត់ពិតជាស្និទ្ធស្នាលជាមួយអ្នកដែលមកស្នាក់នៅថ្មីនោះ ហើយជួយសម្រួលការងារនេះឲ្យគេ។
“ប្រសិនបើគ្រួសារថ្មីនេះមានកូនក្មេង ក្មេងៗនៅគ្រួសារធំប្រាកដជាមកលេងជាមួយពួកគេ ហើយពួកគេប្រហែលជាអាចឡើងទៅបន្ទប់ធ្នើរខាងលើដើម្បីលេង។” នាងប៉ាន់ស្មាន។
ពេលយប់ក្រោយនាងធ្វើការរួចរាល់ ប៊េកគី បានចូលទៅជួបនាង គឺអ្នកទោសដូចគ្នា ហើយនាងបាននាំដំណឹងមក។
“អ្នកនាង អ្នកដែលមកនៅផ្ទះជាប់យើងគឺបុរសជនជាតិឥណ្ឌា ខ្ញុំមិនដឹងថាគាត់ជាបុរសស្បែកខ្មៅឬយ៉ាងណានោះទេ ប៉ុន្តែគាត់គឺជនជាតិឥណ្ឌា។ គាត់មានខ្លាំងណាស់ ហើយបុរសនៅគ្រួសារធំនោះគឺជាមេធាវីរបស់គាត់។ គាត់មានបញ្ហាច្រើនណាស់ ធ្វើឲ្យគាត់ឈឺ និងមានស្មារតីខ្សោយ។ គាត់គោរពរូបសំណាក គាត់លត់ជង្គង់ឱនគោរពឈើ និងថ្ម។ ខ្ញុំឃើញគេលើករូបសំណាកចូលក្នុងផ្ទះសម្រាប់គាត់គោរព។
សារ៉ា សើចបន្តិច។
“ខ្ញុំមិនជឿថាគាត់គោរពរូបសំណាកនោះទេ មនុស្សខ្លះគេចូលចិត្តទុករូបសំណាកនោះព្រោះរូបសំណាកទាំងនោះមើលទៅគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ប៉ាប៉ា របស់ខ្ញុំមានមួយដែលនៅផ្ទះ ប៉ុន្មានគាត់មិនគោរពបន់ស្រន់ទេ។”
ប៉ុន្តែប៊េកគី ទំនងជាជឿថាបុរសមកនៅថ្មីនោះជាអ្នកគោរពបូជា រូបបដិមា ឈើ និងថ្ម ហើយស្ដាប់ទៅដូចជាអន្លង់អន្លោចជាងអ្នកដែលទៅវិហារហើយបន់ស្រន់តាមសៀវភៅ។ យប់នោះនាងនៅនិយាយជាមួយ សារ៉ា យ៉ាងយូរពីរឿងបុរសនោះ និយាយថាតើប្រពន្ធគាត់ជាមនុស្សយ៉ាងម៉េចប្រសិនបើគាត់មានប្រពន្ធ ហើយកូនរបស់គាត់យ៉ាងម៉េចប្រសិនបើគាត់មានកូនៗ។ សារ៉ា គិតក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯងតែនាងច្បាស់ថាពួកគេប្រាកដជាមានសម្បុរខ្មៅ ហើយនឹងពាក់ឈ្នួត ហើយដូចជាឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេជាអ្នកគោរពសាសនា។
អស់រយៈពេលជាច្រើនសប្ដាហ៍ទើបការចង់ដឹងរបស់នាងបានសម្រេច ពេលនោះការពិតបានទម្លាយមកថាបុរសដែលទើបតែមកស្នាក់នៅនោះគ្មានប្រពន្ធ ហើយក៏គ្មានកូនដែរ។ គាត់ជាទាហានដែលគ្មានគ្រួសារ ហើយច្បាស់ណាស់ដែលគាត់មានបញ្ហាសុខភាព និងរឿងមិនសប្បាយចិត្តក្នុងសតិ។
ថ្ងៃមួយរទេះបានបោះពួយចូលមក ហើយឈប់នៅខាងមុខផ្ទះ។ ជើងរបស់បុរសបានបោះចេញមកពេលដែលមានគេបើកទ្វាររទេះ នោះគឺឪពុកនៅក្នុងគ្រួសារធំចេញមកមុនគេ។ បន្ទាប់ពីគាត់មកគឺគ្រូពេទ្យដែលស្ថិតក្នុងឯកសណ្ឋាន បន្ទាប់មកទៀតគឺបុរសអ្នកបម្រើពីរនាក់។ ពួកគេមកជួយម្ចាស់របស់ពួកគេដែលត្រូវចេញពីរទេះ គឺជាបុរសដែលមានជំងឺ ទឹកមុខស្លេកស្លាំង ហើយខ្លួនរុំដោយកន្សែង។ គាត់ត្រូវគេគ្រាឡើងលើ ហើយមេគ្រួសារធំទៅជាមួយគាត់ មើលទៅហាក់ដូចជាបារម្ភណាស់។ បន្តិចក្រោយមករទេះរបស់វេជ្ជបណ្ឌិតបានមកដល់ ហើយវេជ្ជបណ្ឌិតបានចូលទៅក្នុង ប្រាកដជាចូលទៅមើលជំងឺរបស់គាត់។
“មានបុរសស្បែកលឿងមកនៅជាប់នេះ សារ៉ា បងគិតថាគាត់ជាជនជាតិចិនទេ? សៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្រសរសេរថា ជនជាតិចិនស្បែកលឿង។” ឡូទី ខ្សឹបនៅក្នុងថ្នាក់ភាសាបារាំងរបស់នាង។
“ទេ គាត់មិនមែនជនជាតិចិនទេ គាត់ឈឺទើបស្បែកគាត់លឿង ឆាប់ធ្វើលំហាត់របស់ឯងទៅ ឡូទី។” សារ៉ា ខ្សឹបប្រាប់វិញ។
នោះជាការចាប់ផ្ដើមនៃរឿងរបស់បុរសជនជាតិឥណ្ឌា។
សម្រស់ពេលសុរិយាអស្ដង្គតនៅទីនេះមនុស្សអាចមើលឃើញម្ដងម្កាល ហើយពួកគេខ្លះអាចមើលឃើញតែពាក់កណ្ដាល ខ្លះទៀតគ្រាន់តែដឹងថាសុរិយាកំពុងធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិច ហើយជិតនឹងលាក់ខ្លួនបាត់ហើយដោយសារពួកគេសម្លឹងទៅពពកប៉ុណ្ណោះ នោះគឺអាស្រ័យលើកន្លែងដែលពួកគេនៅ។ ប៉ុន្តែមានកន្លែងមួយដែលអាចគយគន់សម្រស់ថ្ងៃអស្ដង្គតដ៏ស្រស់ត្រកាលនេះតាំងពីដើមដល់ចប់ នោះគឺតាមបង្អួចបន្ទប់ធ្នើរដែលជាញឹកញាប់ សារ៉ា ប្រញាប់ឡើងមកក្រោយពីនាងធ្វើការរបស់នាងរួចអស់ ហើយចុងភៅមិនប្រើឲ្យនាងចេញក្រៅ ពេលដែលនាងច្បាស់ថានឹងគ្មាននរណាហៅនាងឲ្យចុះទៅវិញ នាងតែងឡើងមកឈរនៅលើជើងតាំងហើយអើតមួយកំណាត់ខ្លួនចេញក្រៅបង្អួចមើលពពកខ្មួលខ្មាញ់ប្រែពណ៌ទៅជាមាស ទៅជាខៀវតាមអំណាចនៃព្រះសុរិយា និងដំណើរឆ្ពោះទៅទិសខាងលិច។ បក្សាបក្សីហើរមកត្រសង ទុំនៅលើងបំពង់ផ្សែង ដំបូលផ្ទះ ប្រលែងគ្នា បន្លឺសំឡេងទ្រហឹងអឺងកង ខណៈសារ៉ា ដកដង្ហើមវែងហើយសម្លឹងទៅពពកដែលពេលខ្លះផ្ដុំចេញជារូបសត្វ ពេលខ្លះចេញជាភ្នំ និងរសាត់ទៅតាមព្រះពាយ ហើយនាងនៅសម្លឹងរហូតដល់សម្រស់ដ៏ត្រកាលនេះលិចទៅបាត់ជាមួយនឹងព្រះសុរិយា។
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយបុរសឥណ្ឌានោះត្រូវបានគេនាំមកផ្ទះថ្មីរបស់គាត់ សម្រស់ថ្ងៃលិចបែបនោះបានកើតឡើងម្ដងទៀត ហើយថ្ងៃនោះជាថ្ងៃសំណាងល្អ ដែលសារ៉ា បានធ្វើការចប់អស់ហើយគ្មាននរណាប្រើនាងឲ្យចេញក្រៅ សារ៉ា ដឹងថាថ្ងៃនោះគឺងាយជាងសព្វមួយដងដើម្បីឡើងមកខាងលើ។
នាងឡើងលើតុរបស់នាងហើយសម្លឹងទៅខាងក្រៅ នោះជាពេលវេលាដ៏អស្ចារ្យ។ មើលទៅទិសខាងលិចឃើញដុំទឹកពណ៌មាសកំពុងរលាយ ហាក់ដូចជារលកដ៏អស្ចារ្យកំពុងបោកបក់នៅខាងលើភពផែនដី។ ពន្លឺលឿងខ្ចីជ្រៅចាំងពេញអាកាស បក្សាបក្សីហើរកាត់ដំបូលផ្ទះទាំងឡាយបង្កើតបានជាផ្ទះពណ៌ខ្មៅបញ្ច្រាសនឹងពន្លឺដ៏ស្រទន់ពីអាកាស។
“ពិតជាអស្ចារ្យ ទេសភាពនេះស្ទើរតែធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្លាចថានឹងមានរឿងចម្លែកកើតឡើង។ ពេលវេលាដ៏អស្ចារ្យបែបនេះតែងតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍បែបនេះ។” សារ៉ា ខ្សឹបនឹងខ្លួនឯងតិចៗ។
ភ្លាមនោះនាងបានងាកមុខទៅរកសំឡេងមួយដែលបន្លឺមកនៅកៀកបង្កើយនោះ។ ហាក់ដូចជាសំឡេងចម្លែកដែលជាការជជែកគ្នា សំឡេងនោះចេញមកពីបង្អួចបន្ទប់ធ្នើរនៅជាប់នោះ មាននរណាម្នាក់មកមើលសុរិយាអស្ដង្គតដូចជានាងដែរ។ នោះមិនមែនជាក្មេងស្រីតូច ឬអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះទេ គឺជាបុរសជនជាតិឥណ្ឌា ហើយសំឡេងដែលបន្លឺមកមុននេះគឺសំឡេងស្វាតូចដែលគាត់កាន់ក្នុងដៃ មើលទៅគាត់ហាក់ស្រលាញ់ស្វានោះណាស់។
ពេលដែលសារ៉ា សម្លឹងទៅគាត់ គាត់បានសម្លឹងមកនាងវិញ រឿងទីមួយដែលនាងគិតគឺមុខខ្មៅរបស់គាត់មើលទៅហាក់ពោរពេញដោយទុក្ខសោក និងនឹកស្រុកកំណើត។ នាងមានអារម្មណ៍ជឿជាក់ថា គាត់ឡើងមកដើម្បីមើលថ្ងៃលិច ព្រោះនៅអង់គ្លេសមនុស្សម្នាកម្របានមើលថ្ងៃលិចណាស់។ នាងសម្លឹងមើលគាត់ដោយចាប់អារម្មណ៍មួយភ្លែត ហើយបន្ទាប់មកញញឹម។ នាងបានរៀនពីរបៀបញញឹមដែលមើលទៅជាការគួរសម សូម្បីតែអ្នកមិនធ្លាប់ស្គាល់ក៏អាចគិតបែបនោះ។
ស្នាមញញឹមរបស់នាងពិតជាសេចក្ដីសោមនស្សសម្រាប់គាត់។ អារម្មណ៍របស់គាត់បានបង្ហាញមកជាមួយធ្មេញសចាំងពេលដែលគាត់ញញឹមមកវិញ មើលទៅហាក់ដូចជាពន្លឺបានកំចាត់ចោលនូវភាពងងឹតលើផ្ទៃមុខរបស់គាត់។ ទឹកមុខរួសរាយ និងពន្លឺភ្នែករបស់ សារ៉ា តែងតែជះឥទ្ធិពលលើមនុស្សដែលមានអារម្មណ៍ថាហត់នឿយ និងដុនដាប។
……………………………………………………
ព្រោះនាងតូច (ភាគទី៩)
នោះប្រហែលជាការរាក់ទាក់របស់គាត់ចំពោះនាងដែលគាត់បានលែងស្វារបស់គាត់។ វាជាស្វារពឹសដែលតែងតែចង់ផ្សងព្រេង ហើយពេលគឺជាបញ្ហាដែលក្មេងស្រីនេះបានធ្វើឲ្យវារំភើប។ ភ្លាមនោះវាក៏លោតទៅលើដំបូល រត់កាត់ដំបូលដោយស្រែកតិចៗ ហើយលោតលើងស្មារបស់ សារ៉ា ហើយលោតពីនោះចូលក្នុងបន្ទប់ធ្នើររបស់នាង។ វាធ្វើឲ្យនាងសើច និងសប្បាយចិត្ត ប៉ុន្តែនាងដឹងថា គេត្រូវត្រលប់ទៅរកម្ចាស់របស់គេវិញ ប្រសិនបើបុរសនោះជាម្ចាស់របស់គេ តើគេនឹងអាចធ្វើយ៉ាងម៉េចបាន។ នាងឆ្ងល់ថា តើស្វានេះព្រមឲ្យនាងចាប់គេទេ ឬគេកាចមិនព្រមឲ្យចាប់ ហើយប្រហែលជាគេរត់ទៅលើដំបូលហើយនិងគេចបាត់។ រឿងនោះមិនបានកើតឡើងទេ ប្រហែលវាជាស្វារបស់បុរសជនជាតិឥណ្ឌានោះ ហើយបុរសកម្សត់នោះចូលចិត្តគេ។
នាងងាកទៅបុរសនោះ ហើយនាងមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តដែលនាងនៅចាំភាសាហិណ្ឌូបានខ្លះ នាងបានរៀនពេលនាងរស់នៅជាមួយប៉ារបស់នាង។ នាងអាចនិយាយឲ្យបុរសនោះយល់បាន ពេលដែលនាងនិយាយភាសាដែលគេចេះ។
“តើគេព្រមឲ្យខ្ញុំចាប់គេទេ?” នាងសួរ។
នាងមិនដែលនឹកស្មានថា នឹងបានឃើញការភ្ញាក់ផ្អើល និងភាពរីករាយជាងនេះទេ ពេលដែលមុខខ្មៅរបស់គាត់បង្ហាញពីក្ដីរំភើបខណៈនាងនិយាយភាសារបស់គាត់។ ការពិតគឺបុរសកម្សត់នោះមានអារម្មណ៍ថាព្រះបានប្រទានពរដល់គេ ហើយសំឡេងនេះគឺមកពីឋានសួគ៌។ ពេលនោះសារ៉ា ដឹងថាគាត់បានទម្លាប់នឹងក្មេងៗនៅលោកខាងលិចហើយ គាត់សំដែងការអរគុណដល់សារ៉ា ដោយការគោរព។ គាត់ជាអ្នកបម្រើរបស់ សាប៊ីប។ ស្វានោះជាស្វាល្អ ហើយវានឹងមិនខាំមនុស្សទេ ប៉ុន្តែបើចង់ចាប់វាពិបាកបន្តិច។ វានឹងរត់ពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយលឿនដូចជាផ្លេកបន្ទោរ វាមិនស្ដាប់បង្គាប់តែមិនមែនជាស្វាអាក្រក់ទេ។ រ៉ាម ដាស ស្គាល់ស្វានេះហាក់ដូចជាកូនរបស់គេ ហើយពេលខ្លះវាស្ដាប់តាម រ៉ាម ដាស តែមិនមែនស្ដាប់រហូតទេ។ ប្រសិនបើ សារ៉ា អនុញ្ញាតនោះ រ៉ាម ដាស នឹងឆ្លងដំបូលមកបន្ទប់របស់នាង ហើយចូលតាមបង្អួច និងចាប់កូនស្វាតូចនោះទៅវិញ។ ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់គាត់ខ្លាចសារ៉ា នឹងគិតថាគាត់ធ្វើជ្រុលពេក ហើយមិនអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ឆ្លងមក។
ប៉ុន្តែសារ៉ា បានផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យគាត់នៅពេលនោះ។
“លោកអាចឆ្លងមកបានទេ?” នាងសួរ។
“ចាំបន្តិច” គាត់ឆ្លើយ។
“អញ្ចឹងឆ្លងមក គេកំពុងលោតពីជ្រុងម្ខាងទៅជ្រុងម្ខាងទៀតក្នុងបន្ទប់ មើលទៅគេប្រហែលជាខ្លាចហើយ។” នាងនិយាយ។
រ៉ាម ដាស ចេញពីបង្អួចបន្ទប់ធ្នើររបស់គេ ហើយដើរមកទ្វារបន្ទប់របស់នាងដោយនឹងខ្លួន និងស្រាល មើលទៅគាត់ហាក់ដូចជាធ្លាប់ដើរលើងដំបូលផ្ទះពេញមួយជីវិតទៅហើយ។ គាត់ផ្លោះចូលតាមបង្អួចដំបូល ហើយទម្លាក់ជើងដោយមិនឲ្យឮសំឡេង។ បន្ទាប់មកគាត់ងាកទៅរកសារ៉ា ហើយឱនគោរពម្ដងទៀត។ ស្វាឃើញគាត់ហើយក៏រត់និងស្រែកតិចៗ។ រ៉ាម ដាស ប្រញាប់ទៅបិទបង្អួចភ្លាម ហើយចាប់ផ្ដើមដេញចាប់វា។ មិនយូរប៉ុន្មានក៏ចាប់បាន ភ្លាមៗកូនស្វានេះបម្រាស់ចុះឡើងនៅលើស្មារបស់គាត់ ហើយយកដៃកេះក និងទាញសក់របស់គាត់មើលទៅគួរឲ្យអស់សំណើច។
រ៉ាម ដាស អរគុណសារ៉ា ជាខ្លាំងដែលបានឲ្យគេមកចាប់កូនស្វាត្រលប់ទៅវិញ។ នាងបានឃើញភ្នែកធម្មជាតិរបស់គេសម្លឹងបន្ទប់ចាស់ដែលគ្មានអ្វីសោះនេះមួយជុំ ប៉ុន្តែគាត់និយាយជាមួយនាងហាក់ដូចជាកំពុងនិយាយជាមួយកូនស្រីតូចរបស់ត្រកូលអភិជន ហើយធ្វើហាក់ដូចជាមិនបានពិនិត្យមើលអ្វីឡើយ។ គាត់មិននៅយូរទេក្រោយចាប់ស្វាបាន ហើយពេលវេលានោះបានធ្វើឲ្យនាងពេញចិត្ត។ គាត់និយាយថា ស្វានេះរពឹស តែការពិតវាមិនខូចដូចការដែលគេមើលវាមួយភ្លែតទេ ម្ចាស់របស់ស្វានេះដែលកំពុងឈឺ ពេលខ្លះបានសប្បាយចិត្តដោយសារស្វានេះ។ គាត់នឹងក្រៀមក្រំប្រសិនបើស្វានេះលួចរត់ទៅបាត់។ បន្ទាប់មកគាត់ឱនគោរពនាងម្ដងទៀត ហើយឡើងលើបង្អួច និងដើរកាត់ដំបូលម្ដងទៀតដូចដែលស្វាបានដើរមុននេះ។
ពេលដែលគាត់ទៅបាត់ សារ៉ា ឈរនៅកណ្ដាលបន្ទប់របស់នាង ហើយគិតដល់រឿងជាច្រើន មុខនិងអាកប្បកិរិយារបស់បុរសនោះបាននាំនាងឲ្យត្រលប់ទៅរកសភាពដើមវិញ។ សម្លៀកបំពាក់បំពាក់ ការឱនលំទោនគោរពរបស់គាត់ បាននាំនាងឲ្យត្រលប់ទៅរកអតីតកាលរបស់នាងវិញ។ ការពិតចំពោះនាងគឺជារឿងចម្លែកពេលនឹកឃើញដល់ចុងភៅ និងអ្នកបម្រើដែលបានស្ដីបន្ទោសនាងកាលពីប៉ុន្មានម៉ោងមុននេះ ខណៈដែលរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមុនមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួននាងសុទ្ធតែគោរពនាងដូចជា រ៉ាម ដាស បានគោរពនាងនៅទីនេះ ហើយអ្នកខ្លះធ្លាប់ឱនក្បាលថ្ងាសស្ទើរដល់ដីពេលនាងនិយាយរកពួកគេ គឺអ្នកបម្រើនិងទាសកររបស់នាង។ នោះដូចជាសុបិនមួយដ៏ខ្លី វាបានបញ្ចប់ទៅហើយ ហើយវាមិនអាចត្រលប់មកវិញទេ។ សម្រាប់នាងហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីអាចនឹងផ្លាស់ប្ដូរបានទេ។ នាងដឹងថាកញ្ញា មីនជីន មានបំណងរៀបចំពីអនាគតរបស់នាងរួចទៅហើយ។ ខណៈដែលនាងនៅក្មេងពេកមិនអាចធ្វើជាគ្រូប្រចាំការបាន នាងនឹងត្រូវគេប្រើជាក្មេងស្រីរត់ទិញឥវ៉ាន់ និងជាអ្នកបម្រើ។ ពេលវេលាជាច្រើនរបស់នាងនៅពេលល្ងាចគឺត្រូវចំណាយលើការសិក្សារបស់នាង ហើយរឿងរ៉ាវជាច្រើនដែលនាងដឹងថា នាងនឹងធ្វើការកាន់តែលំបាកប្រសិនបើនាងមិនមានការរីកចម្រើនដូចអ្វីដែលនាងត្រូវបានគេរំពឹងទុក។ ការពិតគឺថា កញ្ញា មីនជីន បានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា នាងព្យាយាមខ្លាំងណាស់ដើម្បីបានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន។ ការផ្ដល់សៀវភៅឲ្យនាង នាងនឹងខិតខំ រៀនហើយចេះហើយទឹកចិត្តរបស់នាង។
នាងអាចត្រូវបានគេទុកចិត្តឲ្យបង្រៀនដូចគ្រូផ្សេងទៀតនៅរយៈពេលពីរឬបីឆ្នាំខាងមុខ។ នេះជាអ្វីដែលនឹងកើតឡើង៖ ពេលនាងមានវ័យច្រើនជាងនេះ នាងនឹងត្រូវរត់ពីថ្នាក់មួយទៅថ្នាក់មួយ ដូចនាងរត់ពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយក្នុងពេលនេះ ពួកគេនឹងផ្ដល់សម្លៀកបំពាក់ដែលគួរនឹងស្លៀកជាងនេះសម្រាប់នាង ប៉ុន្តែប្រាកដជាសម្លៀកបំពាក់សាមញ្ញ និងអាក្រក់ដើម្បីធ្វើឲ្យនាងមើលទៅដូចជាអ្នកបម្រើ។ នោះជាអ្វីដែលអាចមើលឃើញពីការកើតឡើងនៅថ្ងៃអនាគត ហើយសារ៉ា ឈរស្ងៀមអស់ជាច្រើននាទីគិតពីរឿងនេះ។
“មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងទេ គឺមិនអាចផ្លាស់ប្ដូររឿងមួយបានឡើយ។ ប្រសិនបើខ្ញុំជាព្រះនាងនៅក្នុងគ្រាលំបាក និងតោកយ៉ាក ខ្ញុំអាចជាព្រះនាងនៅក្នុងចិត្ត។ វានឹងងាយស្រួលធ្វើជាព្រះនាងប្រសិនបើខ្ញុំស្លៀករ៉ូបមានលំអដោយមាសពេជ្រ ប៉ុន្តែកាន់តែប្រសើរដែលធ្វើជាព្រះនាងរហូតដោយមិនមាននរណាម្នាក់ដឹង។ ពីមុនគឺព្រះនាង ម៉ារី អានតូនេទី ពេលទ្រង់ត្រូវគេឃុំក្នុងគុក ហើយទ្រង់បាត់បង់បល្ល័ង្ក គ្រងតែសម្លៀកបំពាក់ចាស់ៗ សក់របស់ទ្រង់ឡើងពណ៌ស ហើយពួកគេប្រមាទទ្រង់ និងហៅទ្រង់ថា ស្រីមេមាយ។ ពេលនោះទ្រង់ជាព្រះនាងដ៏អស្ចារ្យជាងពេលដែលទ្រង់នៅក្នុងរាជវាំងទៅទៀត។ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងទ្រង់បំផុតគឺនៅពេលនោះ ក្រុមទាហានទាំងនោះមិនធ្វើឲ្យទ្រង់ភ័យខ្លាចទេ ទ្រង់ខ្លាំងជាងពួកគេទៅទៀត សូម្បីតែពេលដែលទ្រង់ត្រូវគេកាត់ព្រះកេស។” សារ៉ា និយាយនឹងខ្លួនឯង។
នេះមិនមែនជាការគិតថ្មីសម្រាប់នាងទេ គឺជាគំនិតចាស់ហើយសម្រាប់រយៈពេលកន្លងមកនេះ ហើយការគិតបែបនេះបានជួយលួងលោមនាងក្នុងគ្រាដែលនាងមានរឿងល្វីងជូរចត់ជាច្រើនលើក ហើយ ហើយនាងបានចេញពីបន្ទប់ទៅដោយទឹកមុខដែលកញ្ញា មីនជីន មិនអាចយល់បាន ហើយទឹកមុខនោះជាអ្វីដែលគាត់មិនពេញចិត្ត។ ពេលខ្លះខណៈកញ្ញា មីនជី កំពុងនិយាយឲ្យនាងនៅក្នុងចំណោមសិស្សនិងអ្នកធ្វើការផ្សេងទៀត គាត់មានអារម្មណ៍ថាភ្នែករបស់សារ៉ា បានសម្លឹងទៅគាត់ដោយលាយឡំជាមួយនឹងអំនួតដែលមើលទៅហាក់មិនមែនជាខ្សែភ្នែករបស់ក្មេង។ ហើយនៅពេលវេលាបែបនោះគាត់មិនដឹងថាសារ៉ា កំពុងនិយាយនឹងខ្លួនឯងថា៖
“អ្នកគ្រូមិនដឹងថាអ្នកគ្រូកំពុងនិយាយពាក្យទាំងនេះជាមួយព្រះនាងទេ ហើយប្រសិនបើខ្ញុំចង់ ខ្ញុំអាចលើកដៃបញ្ជាគេឲ្យកាត់ទោសប្រហារជីវិតអ្នកគ្រូបាន។ ខ្ញុំលើកលែងឲ្យអ្នកគ្រូព្រោះខ្ញុំជាព្រះនាង ហើយអ្នកគ្រូជាមនុស្សកម្សត់ ល្ងង់ ចិត្តមិនល្អ ជាមនុស្សចាស់ ហើយមិនដឹងថាអ្វីល្អជាងនេះ។”
ការគិតបែបនេះបានធ្វើឲ្យនាងចាប់អារម្មណ៍ និងសប្បាយចិត្តជាងរឿងអ្វីទាំងអស់ ខណៈដែលនាងមានគំនិតបែបនេះជាប់ក្នុងចិត្ត នាងមិនអាចប្រែក្លាយទឹកចិត្តរបស់នាងទៅជាមនុស្សអាក្រក់ និងគុំគួននោះទេ។
“ព្រះនាងត្រូវរាបសា” នាងនិយាយនឹងខ្លួនឯង។
ដូច្នេះហើយពេលដែលអ្នកបម្រើទទួលពាក្យពីកញ្ញា មីនជីន របស់ពួកគេមកប្រើនាងឲ្យធ្វើនេះ ធ្វើនោះ នាងតែងតែងក់ក្បាលទទួល ហើយឆ្លើយដោយសេចក្ដីគោរពដែលជាញឹកញាប់បានធ្វើឲ្យពួកគេសម្លឹងមើលនាង។
“ក្មេងស្រីនោះមានឫកពាថ្លៃថ្នូរហាក់ដូចជានាងមកពីវាំងបាក់ឃីងហាម់ ខ្ញុំខឹងនឹងនាងជាច្រើនលើក ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចដឹងថា នាងមិនដែលភ្លេចអាកប្បកិរិយារបស់នាងទេ។ នាងតែងតែនិយាយពាក្យគួរសមបំផុតដែលគ្មានអ្នកនិយាយពាក្យទាំងនោះនៅទីនេះទេក្រៅពីនាង។” ចុងភៅនៅសាលាធ្លាប់និយាយប្រាប់គ្នា។
ព្រឹកថ្ងៃស្អែកក្រោយពីបានជជែកជាមួយ រ៉ាម ដាស និងស្វារបស់គេ សារ៉ា នៅក្នុងថ្នាក់រៀនជាមួយសិស្សតូចៗរបស់នាង។ ក្រោយពីបង្រៀនមេរៀនដល់ពួកគេរួចហើយ នាងដាក់សៀវភៅលំហាត់ភាសាបារាំងគរលើគ្នាហើយគិត ពីរឿងក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រឧទាហរណ៍ដូចជាទ្រង់ អាលហ្វ្រេដ ត្រូវប្រពន្ធអ្នកបម្រើប្រើឲ្យដុតនំ ហើយមួរស្លឹកត្រចៀករបស់ទ្រង់។ នាងគិតដល់អារម្មណ៍ដែលប្រពន្ធអ្នកបម្រើនោះតក់ស្លុត និងភ័យខ្លាចពេលដែលគាត់ដឹងថា ក្មេងនោះគឺជាបុត្ររបស់មហាក្សត្រ។ ប្រសិនបើកញ្ញា មីនជីន នឹងដឹងថាសារ៉ា ដែលម្រាមជើងស្ទើរតែលេចចេញពីស្បែកជើងកវែងនោះគឺជាព្រះនាងពិតប្រាកដមួយអង្គ! តើគាត់នឹងមានអារម្មណ៍បែបណា ដូចជាប្រពន្ធអ្នកបម្រើដែលបានប្រើ និងមួរស្លឹកត្រចៀកទ្រង់ អាលហ្វ្រេដ ដែរឬទេ? សារ៉ា ចាប់ផ្ដើមស្រមៃដល់ទឹកមុខរបស់កញ្ញា មីនជីន នៅពេលនោះ។ ពេលដែលនាងភ្ញាក់ពីសុបិនរបស់នាងមកវិញ នាងរន្ធត់ ហើយដកដង្ហើមញាប់ នាងនៅស្ងៀមបន្តិច។ នាងហួសចិត្តដែលនាងអាចគិតនិងលង់ក្នុងអារម្មណ៍បែបនេះបាន នាងក៏ផ្ទុះសំណើចបន្តិច។
“ឯងសើចស្អី ក្មេងមិនចេះអៀនខ្មាស?” កញ្ញា មីនជីន គំហកដាក់នាង។
សារ៉ា នៅស្ងៀមបន្តិចទើបនាងអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបានថា នាងជាព្រះនាង។ ថ្ពាល់នាងឡើងក្រហមដោយសារពាក្យគំហកមកលើនាង។
“ខ្ញុំកំពុងគិត” នាងឆ្លើយ។
“ឆាប់សុំទោសខ្ញុំឲ្យលឿនទៅ” កញ្ញា មីនជីន និយាយ។
សារ៉ា ស្ទាក់ស្ទើរបន្តិចមុននឹងអាចឆ្លើយតបបាន។
“ខ្ញុំនឹងសុំទោសដែលខ្ញុំសើច ប្រសិនបើនោះជាអំពើមិនសមរម្យ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនសុំទោសអ្នកគ្រូចំពោះការគិតរបស់ខ្ញុំទេ។” សារ៉ា និយាយ។
“ឯងកំពុងគិតស្អី? ម៉េចក៏ឯងហ៊ានគិត? តើឯងកំពុងគិតស្អី?” កញ្ញា មីនជីន ជជីក។
ជេស៊ី ងាកទៅខ្សឹបគ្នា ហើយឡាវីនី ក៏ងាកមករកនាង។ ក្មេងស្រីៗសម្លឹងពីលើសៀវភៅមកហើយផ្ទៀងចាំស្ដាប់។ ជាការពិតពេលដែលកញ្ញា មីនជីន រករឿងសារ៉ា នោះគឺជារឿងគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍សម្រាប់ក្មេងៗ។ សារ៉ា តែងតែនិយាយអ្វីដែលប្លែក ហើយមើលទៅនាងហាក់ដូចជាមិនខ្លាចអ្វីបន្តិចសោះ។ ពេលនេះនាងក៏មិនខ្លាចអ្វីបន្តិចដែរ ទោះបីជាត្រចៀករបស់នាងឡើងក្រហមច្រាល ហើយភ្នែករបស់នាងឡើងភ្លឺដូចជាតារាក៏នដោយ។
“ខ្ញុំកំពុងគិតថា អ្នកគ្រូមិនដឹងថាអ្នកគ្រូកំពុងតែធ្វើអ្វីទេ។” នាងឆ្លើយដោយសុភាពរាបសារ។
“គិតថាខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំកំពុងតែធ្វើអ្វី?” កញ្ញា មីនជីន គំហកដោយកំហឹង។
“ត្រូវហើយ ហើយខ្ញុំកំពុងគិតថានឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងប្រសិនបើខ្ញុំជាព្រះនាងហើយអ្នកគ្រូមួរស្លឹកត្រចៀករបស់ខ្ញុំ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចចំពោះអ្នកគ្រូ។ ហើយខ្ញុំកំពុងគិតថាប្រសិនបើខ្ញុំជាព្រះនាងមែននោះ អ្នកគ្រូនឹងមិនហ៊ានធ្វើបែបនេះទេ មិនថាខ្ញុំធ្វើ ឬនិយាយអ្វី។ ខ្ញុំកំពុងកិតថាអ្នកគ្រូនឹងភ្ញាក់ផ្អើល ហើយភ័យខ្លាចយ៉ាងណាពេលដែលភ្លាមៗអ្នកគ្រូដឹងថា …” សារ៉ា និយាយ។
“យ៉ាងម៉េច? ដឹងថាយ៉ាងម៉េច?” គាត់គំហក។
“ដឹងថាខ្ញុំជាព្រះនាងពិតប្រាកដ ហើយអាចធ្វើអ្វីក៏បានដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ។” សារ៉ា និយាយ។
“ទៅបន្ទប់របស់ឯងទៅ ទៅភ្លាម! ចេញពីថ្នាក់ទៅ! ក្មេងៗ មើលមេរៀនរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នាទៅ!” កញ្ញា មីនជីន ស្រែកដោយមិនដកដង្ហើម។
សារ៉ា ឱនគោរពបន្តិច។
“ខ្ញុំសុំទោសប្រសិនបើការសើចនោះជាកិរិយាមិនសមរម្យ” នាងនិយាយ ហើយដើរចេញពីបន្ទប់ទៅ ទុកកញ្ញា មីនជីន ឲ្យទ្រាំនឹងកំហឹងក្នុងថ្នាក់ ហើយក្មេងៗយកសៀវភៅបាំងមុខនិងខ្សឹបគ្នា។
“ឯងឃើញនាងទេ? ឯងឃើញរូបរាងនាងចម្លែកយ៉ាងណាទេ? ខ្ញុំនឹងមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេប្រសិនបើនាងប្រែក្លាយទៅជាអ្វីផ្សេងនោះ ឧបមាថានាងនឹងប្រែទៅចុះៗ” ជេស៊ី លួចខ្សឹប។
…………………………………….
ពេលមនុស្សរស់នៅផ្ទះដែលមានជញ្ជាំងជាប់ៗគ្នា រឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍គឺចង់ដឹងថានៅម្ខាងទៀតនៃជញ្ជាំងគេកំពុងធ្វើ និងនិយាយអ្វី។ សារ៉ា ចូលចិត្តធ្វើឲ្យខ្លួននាងសប្បាយចិត្តដោយការស្រមៃដក់រឿងដែលត្រូវបានបិទបាំងដោយជញ្ជាំងសាលាដែលជាប់នឹងផ្ទះរបស់បុរសជនជាតិឥណ្ឌា។ នាងដឹងថាថ្នាក់រៀនរបស់នាងជញ្ជាំងទល់នឹងបន្ទប់រៀនរបស់បុរសជនជាតិឥណ្ឌា ហើយនាងសង្ឃឹមថាជញ្ជាំងនោះក្រាស់ដែលសំឡេងក្នុងពេលសម្រាកមិនរំខានដល់គាត់។
“ខ្ញុំកាន់តែចូលចិត្តគាត់ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យក្មេងៗរំខានគាត់ទេ។ ខ្ញុំបានទុកគាត់ជាមិត្តហើយ យើងអាចទុកមនុស្សម្នាក់ជាមិត្តដោយមិនចាំបាច់បាននិយាយជាមួយគ្នា។ យើងគ្រាន់តែមើលគេ គិតពីគេ ហើយព្រួយបារម្ភពីគេ រហូតដល់ស្ទើរតែក្លាយជាសាច់ញាតិ។” សារ៉ា និយាយប្រាប់ អេមេនហ្គាដ។
“ខ្ញុំមានសាច់ញាតិតិចណាស់ ហើយខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលខ្ញុំមានសាច់ញាតិតិច។ មីងពីរនាក់របស់ខ្ញុំតែងតែនិយាយថា អេមេនហ្គាដ ក្មួយធាត់ខ្លាំងណាស់ ក្មួយមិនគួរញ៉ាំបង្អែមទេ ហើយពូរបស់ខ្ញុំតែងតែសួរសំនួរខ្ញុំពីរឿងប្រវត្តិសាស្ត្រ សួរតែរឿងដែលខ្ញុំមិនចេះ។” អេមេនហ្គាដ និយាយឆ្លុះបញ្ចាំងពីរឿងនេះ។
សារ៉ា សើច។
មនុស្សដែលយើងមិនដែលនិយាយជាមួយមិនអាចសួរសំនួរយើងបែបនោះទេ ហើយខ្ញុំជឿថាបុរសជនជាតិឥណ្ឌានោះនឹងមិនសួរបែបនោះទេ ទោះបីជាគាត់ស្និទ្ធស្នាលជាមួយឯងក៏ដោយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តគាត់។”
នាងបានចូលចិត្តគ្រួសារធំព្រោះពួកគេមើលទៅជាគ្រួសាររីករាយ ប៉ុន្តែនាងបានចូលចិត្តបុរសជនជាតិឥណ្ឌាព្រោះគាត់មើលទៅមិនសប្បាយចិត្ត។ គាត់មើលទៅមិនទាន់ជាសះស្បើយពីជំងឺធ្ងន់ទេ។ នៅក្នុងផ្ទះបានពួកចុងភៅបាននិយាយរឿងពីបុរសជនជាតិឥណ្ឌានោះជាច្រើន។ គាត់មិនមែនជនជាតិឥណ្ឌាទេ ប៉ុន្តែគឺជនជាតិអង់គ្លេសដែលបានទៅរស់នៅឥណ្ឌា។ គាត់បានជួបនឹងរឿងអកុសលដ៏ធំធេងដែលបានបំផ្លាញគ្រប់យ៉ាងរបស់គាត់ធ្វើឲ្យគាត់គិតថាគាត់ជាមនុស្សប្រកបដោយភាពអាម៉ាស់ជារៀងរហូត។ ក្ដីរន្ធត់ធំធេងពេកដែលធ្វើឲ្យគាត់ស្ទើរតែស្លាប់ដោយអាការៈក្ដៅក្បាល ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមកសុខភាពរបស់គាត់បានទ្រុឌទ្រោម ទោះបីជាសំណាងរបស់គាត់ត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរ ហើយទ្រព្យរបស់គាត់ត្រូវបានប្រមូលមកវិញក្ដី។ បញ្ហា និងគ្រោះថ្នាក់របស់គាត់បានដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់គាត់។
“ហើយរ៉ែពេជ្រ រ៉ែដែលមានប្រែជាមិនមានទៅវិញ គឺរ៉ែពេជ្រ ពួកយើងដឹងពីរឿងបែបនោះហើយ។” ចុងភៅនិយាយដោយងាកទៅមើលសារ៉ា បន្តិច។
“គាត់មានអារម្មណ៍ដូចជាអារម្មណ៍របស់ប៉ាប៉ាខ្ញុំ។ គាត់ឈឺដូចជាប៉ាប៉ារបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែគាត់មិនស្លាប់។” សារ៉ា គិត។
ដូច្នេះបេះដូងរបស់នាងកាន់តែអាណិតគាត់ជាងពីមុន ពេលខ្លះនាងត្រូវគេប្រើឲ្យចេញក្រៅនៅពេលយប់នាងមានអារម្មណ៍ថាសប្បាយចិត្ត ព្រោះមានឱកាសខ្លះវាំងននបង្អួចនៅផ្ទះជាប់នោះមិនទាន់បិទ ហើយនាងអាចសម្លឹងទៅក្នុងបន្ទប់ដ៏កក់ក្ដៅ ហើយមើលមិត្តក្នុងចិត្តរបស់នាង។ ពេលដែលនាងមើលមិនឃើញនរណាម្នាក់ នាងធ្លាប់ឈប់ហើយកាន់រនាំងការពារផ្លូវ និងបន់ឲ្យគាត់សុបិនល្អ និយាយហាក់ដូចជាគាត់អាចស្ដាប់នាងឮ។
“លោកប្រហែលអាចទទួលអារម្មណ៍ បើលោកមិនអាចស្ដាប់ឮ ប្រហែលទឹកចិត្តល្អអាចទៅដល់មនុស្សដទៃតាមរយៈអ្វីម្យ៉ាង សូម្បីតាមបង្អួច ទ្វារ និងជញ្ជាំង។ ប្រហែលលោកនឹងមានកក់ក្ដៅ និងស្រណុកបន្តិច ហើយមិនដឹងថាដោយសារហេតុអ្វី ពេលដែលខ្ញុំឈរនៅទីនេះទ្រាំនឹងភាពត្រជាក់ ហើយបន់ឲ្យលោកទទួលបានក្ដីរីករាយមកវិញ។ ខ្ញុំពិតជាសោកស្ដាយចំពោះលោក ខ្ញុំបន់ឲ្យលោកមានកូនស្រីតូចម្នាក់ ដែលអាចមើលថែលោកពេលដែលលោកឈឺក្បាល ដូចពេលដែលខ្ញុំមើលថែប៉ាពេលដែលគាត់ឈឺក្បាលដែរ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាកូនស្រីរបស់លោក បុរសកម្សត់អើយ! រាត្រីសួស្ដី! រាត្រីសួស្ដី! សូមព្រះតាមថែលោក!” នាងខ្សឹបដោយសំឡេងតូច និងតិចៗ។
ក្រោយខ្សឹបបែរបន់ឲ្យគាត់ហើយ នាងដើរចេញពីទីនោះដោយមានអារម្មណ៍ស្រណុកចិត្ត និងកក់ក្ដៅសម្រាប់ខ្លួននាង។ ក្ដីអាណិតអាសូររបស់នាងហាក់ដូចជាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងដែលវានឹងទៅដល់គាត់ដោយវិធីណាមួយខណៈដែលគាត់អង្គុយតែម្នាក់ឯងនៅលើកៅអីភ្នាក់ដៃក្បែរចង្ក្រាន ស្ទើរតែជាទម្លាប់របស់គាត់ក្នុងសម្លៀកបំពាក់បែបអភិជន និងស្ទើរតែជាទម្លាប់ដែលគាត់ដាក់ថ្ងាសលើដៃហើយអង្គុយអាំងភ្លើងដកដង្ហើមដោយគ្មានក្ដីសង្ឃឹម។ សារ៉ា សម្លឹងទៅគាត់ហើយយល់ថាគាត់មិនមែនមានបញ្ហាក្នុងចិត្តនាពេលអតីតកាលទេ ប៉ុន្តែបញ្ហានោះគឺនៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។
“មើលទៅគាត់ហាក់ដូចជាកំពុងគិតដល់អ្វីម្យ៉ាងដែលធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចាប់ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ប៉ុន្តែគាត់បានលុយគាត់មកវិញហើយ គាត់នឹងជាពីជំងឺខួរក្បាលរបស់គាត់តាមពេលវេលា ដូច្នេះគាត់មិនគួរស្ថិតក្នុងរូបរាងបែបនោះទេ។ ខ្ញុំគិតថាគាត់ប្រហែលជាមានរឿងផ្សេងទៀត។” សារ៉ា និយាយនឹងខ្លួនឯង។
ប្រសិនបើមានរឿងផ្សេង រឿងដែលសូម្បីតែអ្នកបម្រើក៏មិនដឹង នាងគិតថាប៉ាប៉ានៅគ្រួសារធំប្រាកដជាដឹង បុរសនោះនាងហៅថា ម៉ុនម័ររេនស៊ី។ លោកម៉ុនម័ររេនស៊ី ទៅមើលបុរសឥណ្ឌានោះជាញឹកញាប់ ហើយអ្នកស្រី ម៉ុនម័ររេនស៊ី និងកូនៗរបស់ពួកគាត់ក៏ធ្លាប់ទៅលេងដែលទោះជាមិនញឹកញាប់ក៏ដោយ។ បុរសឥណ្ឌាហាក់ចូលចិត្តកូនស្រីបងពីរនាក់ ជេនេត និងណូរ៉ា ដែលភ្ញាក់ផ្អើលពេលប្អូនប្រុសរបស់ពួកនាង ដូណាល់ បានឲ្យកាក់ប្រាំមួយផេន្នីរបស់គេមកសារ៉ា។ មើលទៅគាត់ពិតជាចូលចិត្តក្មេងៗ ហើយជាពិសេសគឺក្មេងស្រី។ ជេនេត និងណូរ៉ា ចូលចិត្តគាត់ដូចដែលគាត់ចូលចិត្តពួកនាងដែរ ហើយពួកគេសប្បាយចិត្តពេលត្រូវបានប៉ាម៉ាក់អនុញ្ញាតឲ្យទៅលេងគាត់។
“គាត់ជាមនុស្សគួរឲ្យអាណិត ហើយគាត់និយាយថាពួកយើងធ្វើឲ្យគាត់សប្បាយចិត្ត។ ពួកយើងព្យាយាមធ្វើឲ្យគាត់សប្បាយចិត្តដោយស្ងៀមស្ងាត់។” ជេនេត និយាយ។
ជេនេត ជាក្មេងដឹងខុសដឹងត្រូវជាងគេពេលដែលទៅលេងគាត់ និងធ្វើឲ្យក្មេងៗមានរបៀប។ នាងដឹងថាពេលណាត្រូវសុំឲ្យបុរសឥណ្ឌានោះនិយាយរឿងនៅឥណ្ឌា ហើយនាងជាអ្នកដឹងថាពេលណាគាត់អស់កម្លាំងនឹងត្រូវហៅ រ៉ាម ដាស មកឲ្យយកគាត់ទៅសម្រាក។ ក្មេងៗចូលចិត្ត រ៉ាម ដាស ណាស់ គាត់អាចនិយាយប្រាប់រឿងជាច្រើនពីជនហិណ្ឌូ។ ឈ្មោះពិតរបស់សុភាពបុរសជនជាតិឥណ្ឌានោះគឺ ការីហ្វត់ ហើយជេនេត បានប្រាប់លោក ការីហ្វត់ ពីរឿងក្មេងស្រីតូចម្នាក់ដែលមិនមែនជាអ្នកសុំទាន។ គាត់ចាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងនេះណាស់ ហើយគាត់ក៏ចាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងដែល រ៉ាម ដាស បានឆ្លងដំបូលផ្ទះទៅតាមចាប់ស្វាដែរ។ រ៉ាម ដាស បានរៀបរាប់យ៉ាងច្បាស់ប្រាប់គាត់ពីបន្ទប់ធ្នើរនោះដែលមានកម្រាលឥដ្ឋទទេ ទឹកកំបោរប្រេះ គ្រែទទេធ្វើពីដែកប្រទាសនិងច្រេះចាប់ ហើយតូច មើលទៅឯកោ។
“កាម៉ៃឃើ ខ្ញុំចង់ដឹងថាបន្ទប់ធ្នើរនៅផ្ទះជាប់ៗនេះមានប៉ុន្មានបន្ទប់ដែលដូចជាបន្ទប់របស់នាងតូចនោះ ហើយតើមានក្មេងស្រីអ្នកបម្រើប៉ុន្មាននាក់ដែលគេងនៅក្នុងបន្ទប់បែបនោះ ខណៈដែលខ្ញុំគេងលើខ្នើយ និងទ្រព្យដែលមិនមែនជារបស់ខ្ញុំនេះ។” បុរសឥណ្ឌា និយាយទៅកាន់ប៉ាប៉ា របស់គ្រួសារធំក្រោយពីគាត់បានស្ដាប់ការរៀបរាប់របស់ រ៉ាម ដាស ពីបន្ទប់ធ្នើររបស់ សារ៉ា។
“ឱសម្លាញ់អើយ! លោកកាន់តែឆាប់ធ្វើចិត្តឲ្យស្ងប់នោះកាន់តែប្រសើរសម្រាប់លោក។ ទោះលោកទទួលទ្រព្យទាំងអស់ពីជនជាតិឥណ្ឌា ក៏លោកមិនអាចរៀបចំភាពតោកយ៉ាកក្នុងលោកនេះឲ្យប្រសើរឡើងទាំងអស់ដែរ ប្រសិនបើលោកចាប់ផ្ដើមរៀបចំបន្ទប់ធ្នើរនៅតាមផ្ទះជាប់ៗនេះទាំងអស់ បន្ទប់ធ្នើរនៅផ្ទះជាប់ៗគ្នាផ្សេងទៀតនឹងនៅតែស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះ។ នោះលោកមើលទៅ!” លោក កាម៉ៃឃើ ឆ្លើយដោយព្យាយាមលើកទឹកចិត្តឲ្យគាត់មានក្ដីរីករាយក្នុងចិត្តដូចប្រក្រតីវិញ។
លោក ការីហ្វត់ អង្គុយខាំក្រចករបស់គាត់ ខណៈដែលគាត់សម្លឹងទៅគ្រែដែកដែលចាំងពន្លឺពីចង្ក្រានធ្យូងមក។ នៅស្ងៀមបន្តិចទើបគាត់និយាយយឺតៗ៖
“តើលោកគិតថា អាចទេដែលក្មេងៗផ្សេងទៀតខ្ញុំមិនបានគិតដល់….. ខ្ញុំជឿថា យើងអាច អាចកាត់បន្ថយលក្ខខណ្ឌដូចជាក្មេងកម្សត់ដែលនៅជាប់ទ្វារយើង?”
លោក កាម៉ៃឃើ សម្លឹងមើលគាត់ដោយមិនស្រណុកក្នុងចិត្ត។ គាត់ដឹងថានោះជាអ្វីដែលអាក្រក់បំផុតដែលបុរសនេះអាចធ្វើបានដើម្បីខ្លួនគាត់ ដើម្បីហេតុផលរបស់គាត់ និងសុខភាពរបស់គាត់ គឺត្រូវគិតតាមរបៀបជាក់លាក់ និងនិយាយពីប្រធានបទជាក់លាក់។
“ប្រសិនបើក្មេងនៅសាលារបស់ម៉ាដាម ប៉ាស្កា ក្នុងក្រុងប៉ារីសគឺជាក្មេងដែលលោកតាមរក នាងទំនងជានៅក្នុងដៃរបស់មនុស្សដែលអាចមើលថែនាងបានហើយ។ ម៉ាដាម ប៉ាស្កា និយាយថា ប្ដីប្រពន្ធជនជាតិរុស្ស៊ីទទួលចិញ្ចឹមនាងព្រោះនាងជាមិត្តស្និទ្ធស្នាលនឹងកូនស្រីតូចរបស់ពួកគេដែលបានស្លាប់ទៅ។ ពួកគេគ្មានកូនផ្សេងទៀតទេ ដូច្នេះនាងតូចនោះនឹងក្លាយទៅជាជនជាតិរុស្ស៊ីហើយរស់នៅដោយសុខសប្បាយ” លោក កាម៉ៃឃើ ឆ្លើយមួយៗ។
“ហើយស្ត្រីកម្សត់នោះពិតជាមិនដឹងថា ពួកគេយកនាងទៅរស់នៅឯណា!” លោក ការីហ្វត់ បន្លឺឡើង។
លោក កាម៉ៃឃើ កាន់ស្មារបស់គាត់។
“គាត់ជាស្ត្រីឆ្លាត ស្ត្រីបារាំងដែលទទួលយកក្មេងទៅមើលថែ ក្រោយពីឪពុករបស់ក្មេងស្រីបានស្លាប់ទៅនិងមិនមានអ្វីបន្សល់ទុក ស្ត្រីដូចជាគាត់មិននាំបញ្ហាដល់ក្មេងនោះទេ គាត់គិតពីឈ្មោះសាលារបស់គាត់ទៅថ្ងៃក្រោយ។”
“ប៉ុន្តែលោកនិយាយថា ក្មេងនោះអាចជាក្មេងដែលខ្ញុំតាមរក យើងមិនប្រាកដទេ ព្រោះឈ្មោះមិនដូចគ្នា។”
“ម៉ាដាម ប៉ាស្កា អានឈ្មោះនាងថា ការូវ ជំនួសឲ្យ គ្រូវី ប៉ុន្តែនោះប្រហែលជាបញ្ហាការប្រកបឈ្មោះទេ។ ស្ថានភាពរបស់ក្មេងស្រីនោះគឺស្រដៀងគ្នា។ មន្ត្រីជនជាតិអង់គ្លេសនៅឥណ្ឌាបានទុកកូនរបស់គាត់នៅសាលាមួយ គាត់បានស្លាប់ដោយសារការខាតបង់ទ្រព្យសម្បត្តិ។” លោក កាម៉ៃឃើ និយាយ ហើយនៅស្ងៀមបន្តិចទើបបន្តទៀត៖
“លោកច្បាស់ទេថាក្មេងនោះគេទុកនៅសាលាក្នុងក្រុងប៉ារីស? លោកច្បាស់ថាគឺទីក្រុងប៉ារីសទេ?”
“ឱសម្លាញ់អើយ! ខ្ញុំមិនដឹងរឿងអ្វីច្បាស់ទេ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញក្មេងនោះ ឬម្ដាយរបស់នាងទេ។ រ៉ាល់ហ្វ គ្រូវី និងខ្ញុំស្រលាញ់គ្នាពេលយើងនៅក្មេង ប៉ុន្តែយើងមិនដែលបានជួបគ្នាទេក្រោយឈប់រៀន រហូតដល់ថ្ងៃយើងជួបគ្នានៅឥណ្ឌា។ ខ្ញុំលង់ជឿនឹងការសន្យាពីរឿងរ៉ែពេជ្រដ៏សន្ធឹកសន្ធាប់នោះពេក គេក៏ដូចគ្នាដែរ។ ពេលយើងជួបគ្នាយើងកម្រនិយាយពីរឿងអ្វីផ្សេងណាស់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថាគេបញ្ជូនកូនទៅរៀននៅសាលាក្នុងប្រទេសណាមួយ។ ឥឡូវខ្ញុំមិនចាំថា ខ្ញុំដឹងរឿងនោះដោយរបៀបណាផង។” លោក ការីហ្វត់ និយាយ។
គាត់ចាប់ផ្ដើមរំភើបចិត្ត គាត់តែងតែរំភើបចិត្តពេលដែលខួរក្បាលទន់ខ្សោយរបស់គាត់នៅអាចចាំបានរឿងក្នុងអតីតកាល។
លោក កាម៉ៃឃើ សម្លឹងគាត់ដោយអស់កម្លាំង ជាការចាំបាច់ដែលត្រូវសួរសំនួរខ្លះៗ ប៉ុន្តែត្រូវតែសួរដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។
“ប៉ុន្តែលោកមានហេតុផលត្រូវគិតពីសាលា តើនៅទីក្រុងប៉ារីសមែនទេ?”
“ត្រូវហើយ ព្រោះម្ដាយរបស់នាងជាជនជាតិបារាំង ហើយខ្ញុំឮថានាងចង់ឲ្យកូនរបស់នាងទទួលបានការអប់រំនៅទីក្រុងប៉ារីស។ នាងទំនងជានៅទីនោះ។” គាត់ឆ្លើយ។
“ត្រូវហើយ ស្ដាប់ទៅគឺជាច្បាស់ជាងពាក្យប្រហែលទៅទៀត។” លោក កាម៉ៃឃើ និយាយ។
“កាម៉ៃឃើ! ខ្ញុំត្រូវតែតាមរកនាងឲ្យឃើញ ប្រសិនបើនាងនៅរស់នាងប្រាកដជានៅកន្លែងណាមួយ។ ប្រសិនបើនាងគ្មានមិត្ត គ្មានប្រាក់មួយផេន្នី នោះគឺជាកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ តើមនុស្សអាចត្រលប់មករកការចងចាំវិញជាមួយនឹងរឿងបែបនោះនៅក្នុងចិត្តបានយ៉ាងម៉េចទៅ? ការផ្លាស់ប្ដូរភ្លាមៗនេះបានធ្វើឲ្យសុបិនរបស់ពួកយើងក្លាយជាការពិត ហើយកូនរបស់គ្រូវី កម្សត់អាចនឹងកំពុងដើរសុំទានតាមផ្លូវ!” គាត់និយាយ។
“ទេ អត់ទេ! លោកព្យាយាមធ្វើចិត្តឲ្យស្ងប់ លួងលោមខ្លួនឯងជាមួយនឹងការពិតថា ពេលដែលលោករកនាងឃើញលោកមានសំណាងដែលត្រូវផ្ដល់ឲ្យនាង។” លោក កាម៉ៃឃើ និយាយ។
“ហេតុអ្វីខ្ញុំជាមនុស្សដែលមិនអាចប្រឈមនឹងហេតុការណ៍បានពេលរឿងរ៉ាវងងឹតឈឹង? ខ្ញុំជឿថាខ្ញុំប្រាកដជាអាចប្រឈមមុខបានប្រសិនបើខ្ញុំមិនត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះលុយរបស់មនុស្សជាច្រើន និងលុយរបស់ខ្ញុំទៀត។ គ្រូវី ដ៏កម្សត់បានដាក់លុយរបស់គេទាំងអស់នៅក្នុងការរុករកនេះដោយមិនទុកមួយផេន្នីឡើយ គេទុកចិត្តខ្ញុំ គេស្រលាញ់ខ្ញុំ ហើយគេស្លាប់ដោយគិតថាខ្ញុំបានក្បត់គេ គឺខ្ញុំ ថម់ ការីហ្វត់ ដែលលេងបាល់ឱបជាមួយគេនៅអេតុន។ គេប្រាកដជាគិតអាក្រក់ណាស់ហើយចំពោះខ្ញុំ!” ការីហ្វត់ រៀបរាប់ពីទុក្ខសោករបស់គាត់។
“លោកកុំរំឭកពីរឿងជូរចត់នោះដាក់ខ្លួនទៀតអី។”
“ខ្ញុំមិនរំឭករឿងដាក់ខ្លួនព្រោះការប៉ាន់ស្មានគំរាមថានឹងបរាជ័យទេ ខ្ញុំរំឭកដែលខ្ញុំបាត់បង់ភាពក្លាហាន ដែលខ្ញុំរត់គេចដូចជាមនុស្សឆបោក ឬចោរ ព្រោះខ្ញុំមិនអាចប្រឈមនឹងមិត្តល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំហើយប្រាប់គេថា ខ្ញុំបានបំផ្លាញគេនិងអនាគតរបស់កូនគេនោះទេ។”
ប៉ាប៉ាដែលមានទឹកចិត្តល្អនៃគ្រួសារធំដាក់ដៃរបស់គាត់លើស្មាលោក ការីហ្វត់ ដោយថ្នមៗ។
“លោករត់គេចព្រោះខួរក្បាលលោករងការប៉ះទង្គិច និងទារុណកម្ម លោកបាត់បង់ម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងពាក់កណ្ដាលទៅហើយ។ ប្រសិនបើលោកមិនរងការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តទេ ពេលនោះលោកនឹងនៅប្រយុទ្ធមិនខាន។ លោកនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ គេងលើគ្រែ រងគ្រោះជាមួយនឹងជំងឺនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់លោក ពីរឆ្នាំក្រោយពីលោកបានចាកចេញពីកន្លែងនោះ។ លោកត្រូវចាំរឿងនោះ” លោក កាម៉ៃឃើ និយាយ។
ការីហ្វត់ ទម្លាក់ថ្ងាសលើដៃរបស់គាត់លើតុ។
ក្រាបលើតុដោយយកដៃកល់ថ្ងាស លោកការីហ្វត់ មិននិយាយស្ដីអ្វីមួយសន្ទុះ កាម៉ៃឃើ មិនហ៊ានបន្ត ឬសួរនាំអ្វីផ្សេងទេ ក្រៅពីដាក់ដៃលើស្មារបស់គាត់ហើយច្របាច់តិចៗ។ នៅទីបំផុតគាត់ងើបមុខឡើងហើយបន្លឺសំឡេងខ្សាវៗ៖
“ឱព្រះជាម្ចាស់! ពេលនោះខ្ញុំវង្វេងដោយការភ័យខ្លាច និងតក់ស្លុត។ ខ្ញុំមិនបានគេងអស់ជាច្រើនសប្ដាហ៍ ពេលយប់ខ្ញុំដើរចេញពីផ្ទះខ្យល់បក់មកហាក់នាំសំឡេងពីគ្រប់ទិសទីមកស្រែកដាក់ខ្ញុំ។”
“នោះជាការពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ តើមនុស្សដែលបាត់បង់ស្មារតី និងការចងចាំទៅហើយអាចត្រូវចាត់ទុកថាជាបុគ្គលបាបបានដោយរបៀបណា!” លោក កាម៉ៃឃើ និយាយ។
ការីហ្វត់ ញីថ្ងាសរបស់គាត់។
“ហើយពេលដែលខ្ញុំមានស្មារតីមកវិញ គ្រូវី កម្សត់បានស្លាប់បាត់ និងត្រូវគេកប់បាត់ទៅហើយ។ ហើយខ្ញុំហាក់មិនចាំរឿងអ្វីទាល់តែសោះ ខ្ញុំមិនចាំរឿងកូនតូចរបស់គេសោះរយៈពេលជាច្រើនខែ សូម្បីពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរំឭកពីជីវិតរបស់នាង គ្រប់យ៉ាងហាក់គ្មានពន្លឺទាល់តែសោះ។”
គាត់សម្រាកបន្តិច ហើយញីថ្ងាសគាត់ម្ដងទៀត ហើយបន្ត៖
“ឥឡូវពេលខ្លះពេលខ្ញុំព្យាយាមរំឭករឿងឡើងវិញ ខ្ញុំហាក់ដូចជាធ្លាប់បានស្ដាប់ គ្រូវី និយាយពីសាលាដែលកូនរបស់គេទៅរៀន។ លោកគិតទៅមើលរឿងនេះគេគួរតែបាននិយាយជាមួយខ្ញុំ ត្រូវទេ?”
“គាត់អាចនឹងមិនធ្លាប់និយាយពីរឿងនោះជាមួយលោក លោកហាក់ដូចជាមិនធ្លាប់បានស្ដាប់ឈ្មោះពិតរបស់នាងផង។”
“គេធ្លាប់ហៅនាងដោយប្រើឈ្មោះដែលគេប្រឌិត គេហៅនាងថា អ្នកនាងតូច ប៉ុន្តែរឿងរ៉ែនោះបានលុបអ្វីគ្រប់យ៉ាងចេញពីខួរក្បាលរបស់យើង។ ពួកយើងមិននិយាយអ្វីក្រៅពីរឿងរ៉ែនោះទេ។ ប្រសិនបើគេបាននិយាយពីសាលាមែនគឺខ្ញុំភ្លេចបាត់ហើយ ខ្ញុំភ្លេចហើយ។ ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំនឹងមិនអាចនឹកឃើញរហូត។”
“បានហើយៗ! យើងនៅតែមានសង្ឃឹមរកនាងឃើញ។ យើងនឹងបន្តរកជនចិត្តល្អសញ្ជាតិរុស្ស៊ីរបស់ម៉ាដាម ប៉ាស្កា។ គាត់ប្រហាក់ប្រហែលថាពួកគេរស់នៅទីក្រុងមូស្គូ យើងនឹងទុករឿងនេះជាតម្រុយ។ ខ្ញុំនឹងទៅមូស្គូ។” លោក កាម៉ៃឃើ និយាយ។
“ប្រសិនបើខ្ញុំអាចធ្វើដំណើរបាន ខ្ញុំនឹងទៅជាមួយលោក ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចបានត្រឹមអង្គុយនៅទីនេះរុំកន្សែង និងសម្លឹងភ្លើងចង្ក្រាន ហើយពេលខ្ញុំសម្លឹងទៅភ្លើង ខ្ញុំដូចជាឃើញ មុខក្មេងសម្បុរប្រផេះរបស់គ្រូវី សម្លឹងមកខ្ញុំវិញ។ គេមើលមកហាក់ដូចជាកំពុងសួរសំនួរមួយ។ ពេលខ្លះខ្ញុំសុបិនឃើញគេនៅពេលយប់ ហើយគេតែងតែឈរនៅចំពោះមុខខ្ញុំ ហើយសួរសំនួរមកខ្ញុំ លោកអាចទាយបានទេថាគេសួរថាម៉េច កាម៉ៃឃើ?”
លោក កាម៉ៃឃើ ឆ្លើយនឹងគាត់ដោយសំឡេងកាន់តែតិច។
“មិនច្បាស់ទេ”
“គេតែងតែនិយាយថា ថម់ មិត្តចាស់ ថម់ តើអ្នកនាងតូចនៅឯណា? ខ្ញុំត្រូវតែឆ្លើយនឹងគេឲ្យបាន ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឲ្យបាន! ជួយរកនាងឲ្យខ្ញុំផង ជួយខ្ញុំផង!” គាត់និយាយ ហើយទាញដៃលោក កាម៉ៃឃើ មកឱប។
…………………………………..
នៅម្ខាងទៀតនៃជញ្ជាំង សារ៉ា កំពុងអង្គុយក្នុងបន្ទប់ធ្នើររបស់នាងនិយាយជាមួយ ម៉េឆាយឌេក ដែលចេញមកដើម្បីរកអាហារពេលល្ងាចរបស់គេ។
“ថ្ងៃនេះពិតជាពិបាកធ្វើជាព្រះនាងណាស់ ម៉េឆាយឌេក វាពិបាកជាងសព្វមួយដង។ វាកាន់តែពិបាកដូចជាអាកាសធាតុកាន់តែត្រជាក់ ហើយផ្លូវកាន់តែរអិល។ ពេល ឡាវីនី សើចនឹងសំពត់ប្រឡាក់ផុករបស់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំដើរបញ្ច្រាសនាងនៅសាល ខ្ញុំបានគិតរកអ្វីម្យ៉ាងដើម្បីនិយាយ ហើយខ្ញុំបានឃាត់ខ្លួនឯងទាន់ពេល។ យើងមិនអាចប្រតិកម្មនឹងមនុស្សបែបនោះទេបើសិនយើងជាព្រះនាង ប៉ុន្តែយើងត្រូវមាត់ដើម្បីគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង ហើយខ្ញុំបានខាំមាត់។ នោះគឺពេលរសៀលដល់ត្រជាក់ ម៉េឆាយឌេក ហើយនេះជាពេលយប់ដ៏ត្រជាក់។” នាងនិយាយ។
ភ្លាមនោះនាងដាក់ក្បាលរបស់នាងលើដៃទាំងពីរ ដូចដែលនាងធ្លាប់ធ្វើជាញឹកញាប់ពេលនាងនៅតែម្នាក់ឯង។
“អូ ប៉ាប៉ា! ដូចជារយៈពេលដ៏យូរលង់ហើយដែលខ្ញុំជា អ្នកនាងតូច របស់ប៉ា!” នាងខ្សឹប។
ពេលវេលនេះកើតឡើងក្នុងថ្ងៃតែមួយនៅទាំងសងខាងជញ្ជាំង។
……………………………..
រដូវរងាជារដូវដ៏វេទនាសម្រាប់ក្មេងស្រីកម្សត់ដែលកំព្រាឪពុកម្ដាយរស់នៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើរត្រូវគេប្រើដូចជាម៉ាស៊ីន។ ថ្ងៃខ្លះសារ៉ា ត្រូវដើរតេះតះកាត់តាមព្រិលពេលគេប្រើនាងចេញទៅក្រៅ ថ្ងៃខ្លះកាន់តែអាក្រក់ពេលដែលព្រិលរលាយចូលជាមួយភក់ ហើយព្រិលខ្លះនៅក្រាស់ ដែលអំពូលភ្លើងនៅតាមផ្លូវត្រូវបានគេបើកពេញមួយថ្ងៃ ហើយទីក្រុងឡុងដុងមើលទៅដូចជាស្ថិតក្នុងពេលរសៀលកាលពីច្រើនឆ្នាំមុន ពេលដែលឡានបើកកាត់តាមផ្លូវធំ ហើយសារ៉ា អង្គុយខាងក្នុងទម្រេតលើប៉ារបស់នាង។ នៅថ្ងៃបែបនោះបង្អួចផ្ទះរបស់គ្រួសារធំតែងតែមើលទៅឃើញភាពរីករាយ និងអ៊ូអរ ចំណែកបន្ទប់រៀនរបស់បុរសជនជាតិឥណ្ឌាមើលទៅមានភាពកក់ក្ដៅ។ ប៉ុន្តែបន្ទប់ធ្នើរមើលទៅសង្វេគរកពាក្យមករៀបរាប់មិនបាន។ មិនមានអរុណរះ និងសុរិយាអស្ដង្គតសម្រាប់ សារ៉ា គយគន់ទៀតទេ ហើយសូម្បីតែផ្កាយក៏កម្របានឃើញផង។ ពពកបន្ទាបខ្លួនមកយ៉ាងទាប ពណ៌ប្រផេះ ឬដូចភក់ ឬពេលខ្លះបានធ្លាក់ខ្លួនមកជាភ្លៀងយ៉ាងធំ។ ក្រោយម៉ោងបួនរសៀល ទោះបីជាគ្មានព្រិលក៏ជាពេលចុងក្រោយដែលគេបានឃើញពន្លឺថ្ងៃដែរ។ ប្រសិនបើសារ៉ា ចាំបាច់ត្រូវឡើងទៅបន្ទប់ធ្នើររបស់នាងដើម្បីធ្វើអ្វីមួយ នាងត្រូវអុជទៀនបំភ្លឺនាងពេលរសៀល។ ស្ត្រីនៅផ្ទះបានពិបាកធ្វើការ ហើយអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេកាន់តែអាក្រក់ជាងមុន។ ប៊េកគី ត្រូវគេប្រើដូចជាទាសករតូចម្នាក់។
”បើមិនដោយសារអ្នកនាងទេ បើមិនដោយសារអ្នកនាង និងរឿងអ្នកទោសដែលនៅក្នុងបន្ទប់គុកជាប់គ្នានៅ បាស្ទីល ទេ ខ្ញុំនឹងស្លាប់ហើយ។ មើលទៅគឺដូចជាការពិត ត្រូវទេ? អ្នកស្រីនោះគឺដូចជាមេគុក ខ្ញុំមើលឃើញសោធំដែលអ្នកនាងនិយាយថា គាត់យួរ។ ចុងភៅដូចអ្នកអ្នកនៅក្រោមបង្គាប់មេគុក។ សូមអ្នកនាងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំបន្ថែមទៀតមក អ្នកនាង និយាយប្រាប់ខ្ញុំពីផ្លូវក្រោមដីដែលយើងបានជីកនៅក្រោមជញ្ជាំង។” នាងនិយាយទៅកាន់ សារ៉ា ដោយអស់កម្លាំងនៅពេលដែលនាងលួចចូលទៅក្នុងបន្ទប់ធ្នើររបស់នាង។
“ខ្ញុំនឹងប្រាប់ឯងពីរឿងដែលកក់ក្ដៅជាងនេះ យកភួយរបស់ឯងមករុំខ្លួន ហើយខ្ញុំនឹងយកភួយខ្ញុំរុំខ្លួនដែរ ហើយយើងគេងជិតគ្នានៅលើគ្រែ រួចខ្ញុំនឹងនិយាយប្រាប់ឯងពីរឿងព្រៃនៃតំបន់ត្រូពិក កន្លែងដែលស្វារបស់សុភាពបុរសឥណ្ឌានោះរស់នៅ។ ពេលដែលខ្ញុំឃើញស្វានោះអង្គុយនៅតុក្បែរបង្អួច ហើយសម្លឹងមកក្រៅមើលផ្លូវជាមួយនឹងទឹកមុខពោរពេញដោយទុក្ខសោក ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ច្បាស់ថា វាកំពុងគិតពីព្រៃតំបន់ត្រូពិកកន្លែងដែលវាធ្លាប់ហក់លោតបក់កន្ទុយរបស់វានៅលើដើមឈើ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាអ្នកណាចាប់គេមក ហើយថាតើគេបានមកចោលគ្រួសាររបស់គេដែលពឹងផ្អែកលើគេដែរ ឬអត់។” សារ៉ា និយាយ។
“រឿងនោះកក់ក្ដៅជាង អ្នកនាង ប៉ុន្តែយ៉ាងណារឿងនៅ បាស្ទីល ហាក់ចាក់ចំបេះដូងពេលដែលអ្នកនាងនិយាយប្រាប់។” ប៊េកគី និយាយដោយគោរព។
“នោះគឺព្រោះវាធ្វើឲ្យឯងគិតដល់រឿងផ្សេងទៀត ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់រឿងនេះ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនៅក្នុងចិត្ត ពេលរាងកាយយើងជួបទុក្ខលំបាក គឺត្រូវគិតទៅដល់រឿងផ្សេងទៀត។” សារ៉ា និយាយដោយទាញយកភួយមករុំខ្លួន រហូតសល់តែមុខតូចខ្មៅរបស់នាងអើតមក។
“តើអ្នកនាងធ្វើបានទេ?”
“ពេលខ្លះខ្ញុំអាច ពេលខ្លះខ្ញុំមិនអាចទេ ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានខ្ញុំមិនមានរឿងអ្វីទេ។ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំជឿគឺថា យើងតែងតែអាចធ្វើបានប្រសិនបើយើងហ្វឹកហាត់គ្រប់គ្រាន់។ ថ្មីៗនេះខ្ញុំបានអនុវត្តិយ៉ាងល្អ វាចាប់ផ្ដើមងាយស្រួលជាងពីមុន។ ពេលដែលរឿងអាក្រក់ ខ្ញុំគិតថាពិបាកដូចជាការដែលខ្ញុំអាចធ្វើជាព្រះនាងបាន។ ខ្ញុំនិយាយនឹងខ្លួនឯងថា ខ្ញុំជាព្រះនាង ហើយខ្ញុំជាទេពអប្សរ ហើយព្រោះតែខ្ញុំជាទេពអប្សរគ្មានអ្វីអាចយាយី ឬធ្វើបានខ្ញុំបានទេ។”
នាងមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីធ្វើចិត្តរបស់នាងឲ្យគិតដល់រឿងអ្វីផ្សេង ហើយមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីបញ្ជាក់ថា នាងជាព្រះនាងឬមិនមែន។ ប៉ុន្តែការសាកល្បងដ៏ខ្លាំងបំផុតដែលនាងធ្លាប់ឆ្លងកាត់គឺថ្ងៃក៏អាក្រក់ដែលក្រោយមកនាងធ្លាប់គិតជាញឹកញាប់ថា នាងនឹងមិនអាចលុបវាពីការចងចាំរបស់នាងបានទេទោះបីជារយៈពេលច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅទៀតក៏ដោយ។
ភ្លៀងធ្លាក់ជាប់បន្តអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ផ្លូវពិបាកធ្វើដំណើរសុទ្ធតែព្រិល ហើយមានភក់នៅគ្រប់ទីកន្លែង ។ ត្រូវហើយមានកន្លែងជាច្រើនដែលត្រូវទៅបង់លុយឲ្យទាន់ពេល ថ្ងៃបែបនេះសម្រាប់សារ៉ា មានជាប់មិនដាច់ ហើយនាងត្រូវគេប្រើឲ្យចេញក្រៅម្ដងហើយម្ដងទៀត រហូតដល់សម្លៀកបំពាក់ដាច់ដាចរបស់នាងទទឹកអស់។ មួករបស់នាងធ្ងន់ជាងធម្មតាដោយសារសំណើម ស្បែកជើងធ្លុះធ្លាយរបស់នាងទទឹកនិងប្រឡាក់ភក់ពេញ ហើយបន្ថែមពីលើនេះនាងមិនបានទទួលទានអាហារពេលល្ងាចទេ ព្រោះកញ្ញា មីនជីន បានសម្រេចដាក់ទោសនាង។ នាងរងាញ័រខ្លួនហើយឃ្លានជាខ្លាំង និងអស់កម្លាំងដែលមុខរបស់នាងបានប្រែពណ៌ ហើយពេលខ្លះមនុស្សធ្វើដំណើរកាត់តាមផ្លូវងាកមើលនាងមួយភ្លែតៗដោយក្ដីអាណិត ប៉ុន្តែនាងមិនដឹងរឿងនោះទេ។ នាងព្យាយាមដើម្បីឲ្យចិត្តរបស់នាងគិតដល់រឿងផ្សេងទៀត នោះគឺពិតជាសំខាន់ណាស់។ វិធីគិតរបស់នាងគឺប្រឌិត ឬឧបមា ជាមួយនឹងកម្លាំងទាំងអស់ដែលមានសេសសល់នៅក្នុងខ្លួននាង។ ប៉ុន្តែលើកនេះគឺពិបាកជាងអ្វីដែលនាងធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ហើយម្ដងឬពីរដងនាងធ្លាប់គិតថា ការធ្វើបែបនោះមិនមែនធ្វើឲ្យនាងស្រាកស្រាន្តពីភាពត្រជាក់ និងស្រែកឃ្លាន តែថែមទាំងធ្វើឲ្យនាងកាន់តែត្រជាក់ និងឃ្លាន។ ប៉ុន្តែនាងនៅតែបន្តធ្វើ ពេលដែលភក់ និងទឹកចូលក្នុងស្បែកជើងរហែករបស់នាង ហើយខ្យល់ហាក់ព្យាយាមទាញអាវក្រៅរបស់នាងឲ្យទៅក្រោយ នាងនិយាយនឹងខ្លួនឯងពេលនាងកំពុងដើរ ទោះបីនាងមិនបញ្ចេញសំឡេង ឬកម្រើកបបូរមាត់ក៏ដោយ។
“ឧបមាថាខ្ញុំមានសម្លៀកបំពាក់ស្ងួត ឧបមាថាខ្ញុំមានស្បែកជើងល្អ និងអាវធំវែងហើយក្រាស់ ហើយមានឆ័ត្របាំង។ ហើយឧបមា ឧបមាថា ខ្ញុំនៅជិតកន្លែងដុតនំដែលមាននំក្ដៅៗលក់ ហើយខ្ញុំរើសបានកាក់ប្រាំមួយផន្នីដែលមិនមែនជារបស់នរណាម្នាក់។ ឧបមាថា ខ្ញុំពិតជារើសបានមែន ខ្ញុំនឹងចូលទៅក្នុងហាង ហើយទិញនំក្ដៅៗប្រាំមួយ ហើយញ៉ាំទាំងអស់ដោយមិនឈប់។”
ពេលខ្លះរឿងចម្លែកបានកើតឡើងនៅក្នុងលោកយើងនេះ។
រឿងដែលកើតឡើងចំពោះសារ៉ា ពិតជារឿងចម្លែក។ ពេលដែលនាងកំពុងនិយាយនឹងខ្លួនឯង នាងត្រូវដើរឆ្លងផ្លូវ។ ភក់ច្រើនណាស់ នាងស្ទើរតែត្រូវលូនទៅហើយ នាងជ្រើសផ្លូវដើរដោយប្រយ័ត្នតាមដែលនាងអាចធ្វើបាន ប៉ុន្តែនាងមិនអាចជួយខ្លួនឯងបានច្រើនទេ ក្រៅពីរើសផ្លូវដើរ នាងបានសម្លឹងមើលជើងរបស់នាង និងភក់ ហើយពេលដែលសម្លឹងចុះក្រោមខណៈដែលមកដល់កម្រាលថ្មនោះនាងឃើញអ្វីមានចាំងពន្លឺមក។ នោះគឺជាបំណែកប្រាក់ បំណែកតូចមួយដែលជ្រុះនៅឆ្ងាយ ប៉ុន្តែនៅ តែចាំងពន្លឺមកល្មមនឹងនាងអាចចាប់អារម្មណ៍ឃើញ។ វាមិនថ្លៃណាស់ណាទេ ប៉ុន្តែគឺកាក់បួនផេន្នី។
មិនប៉ុន្មានវិនាទីវាក៏បានមកនៅក្នុងដៃត្រជាក់ឡើងក្រហម និងខៀវរបស់នាង។ នាងនិយាយតិចៗ៖
“អូ នេះជាការពិត! នេះជារបស់ពិត!”
ហើយអ្នកប្រហែលជាមិនជឿរឿងនេះទេ ពេលនោះខណៈដែលនាងសម្លឹងទៅមុខត្រង់ មានហាងនំមួយនៅចំមុខរបស់នាង។ នោះគឺហាងនំដុត ហើយស្ត្រីមានទឹកមុខរួសរាយម្នាក់កំពុងដាក់ថាសនំចូលទៅក្នុងបង្អួច គឺនំទើបនឹងដុតថ្មី យកចេញពីចង្ក្រានធំ នំដែលមានដាក់បន្តុបផ្លែឈើពីលើនោះ។
ក្ដីរំភើបនោះស្ទើរតែធ្វើឲ្យសារ៉ា សន្លប់ទៅហើយ នាងមើលឃើញនំដែលគេដាក់លើធ្នើរដុតនំដែលចាំងពន្លឺមក។
នាងដឹងថានាងមិនត្រូវស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រើកាក់លុយតូចនេះទេ មើលទៅច្បាស់ណាស់គឺវាបានកប់ភក់ប៉ុន្មានថ្ងៃមកហើយ ហើយម្ចាស់របស់វាបានបាត់វានៅពេលដែលពួកគេដើរជាមួយនឹងមនុស្សច្រើនហើយខំទប់ខ្លួនកុំឲ្យរអិលភក់។
“ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងទៅសួរអ្នកលក់ ប្រសិនបើគាត់មានបាត់របស់អ្វីម្យ៉ាង” នាងនិយាយនឹងខ្លួនឯង ហើយនាងដើរកាត់កម្រាលថ្ម ពេលដែលនាងកំពុងដើរ នាងឃើញក្មេងម្នាក់ដែលបានបង្អាក់ដំណើររបស់នាង។
ក្មេងតូចនោះស្លៀកពាក់ដាច់ដាចជាងនាង ហើយជើងប្រឡាក់ភក់ពេញ ដែលមើលទៅនាងមិនបានសម្អាតខ្លួនអស់ជាច្រើនថ្ងៃមកហើយ។ ទឹកមុខរបស់នាងបង្ហាញប្រាប់សារ៉ា ថានាងពិតជារងា និងស្រែកឃ្លានខ្លាំងណាស់។
សារ៉ា គ្រាន់តែឃើញភ្នែកនាងភ្លាមន៏ដឹងរួចទៅហើយថា នោះជាភ្នែកដែលកំពុងអត់ឃ្លាន ហើយនាងមានអារម្មណ៍អាណិតក្មេងនោះជាពន់ពេក។
“នេះគឺម្នាក់ក្នុងចំណោមប្រជារាស្ត្រ ហើយនាងឃ្លានជាងខ្ញុំទៅទៀត។” សារ៉ា និយាយនឹងខ្លួនឯង។
ក្មេងស្រីតូចនោះសម្លឹងមកសារ៉ា ហើយងាកខ្លួនចេញបន្តិចដើម្បីឲ្យសារ៉ា ដើរទៅមុខ។ នាងទម្លាប់ងាកចេញដើម្បីបើកផ្លូវឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នា។ នាងដឹងថាប្រសិនបើប៉ូលិសឃើញនាង គេនឹងប្រាប់នាងឲ្យដើរចេញដូចនេះដែរ។
សារ៉ា ក្ដាប់កាក់បួនផេន្នីរបស់នាងជាប់ប៉ុន្មានវិនាទី បន្ទាប់មកទើបនាងនិយាយទៅកាន់ក្មេងស្រី។
“ឯងឃ្លានទេ?”
ក្មេងនោះដើរអូសជើងចេញបន្តិចទៀត ទើបឆ្លើយដោយសំឡេងខ្សាវៗរបស់នាង។
“ខ្ញុំឃ្លាន ខ្ញុំឃ្លានណាស់!”
“ឯងមិនបានញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចទេ?” សារ៉ា សួរ។
“អត់មានអាហារពេលល្ងាចទេ អាហារពេលព្រឹកក៏អត់ ពេលយប់ក៏អត់ អត់មានអ្វីញ៉ាំទាំងអស់។” នាងឆ្លើយដោយសំឡេងកាន់តែខ្សាវទៅៗ។
“អត់តាំងពីពេលណាមក?” សារ៉ា សួរបន្ត។
“មិនដឹងទេ មិនដែលមានអ្វីទេ ថ្ងៃនេះ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំឃ្លាន ខ្ញុំឃ្លានណាស់។”
ពេលមើលនាងធ្វើឲ្យសារ៉ា កាន់តែឃ្លាននិងអស់កម្លាំង ប៉ុន្តែគំនិតចំឡែកតូចនោះកំពុងគិតក្នុងខួរក្បាលរបស់នាង ហើយនាងនិយាយនឹងខ្លួនឯងទោះបីជាក្នុងបេះដូងនាងកំពុងឈឺក៏ដោយ។
“ប្រសិនបើខ្ញុំជាព្រះនាង ពេលដែលមានបញ្ហាអស់ទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយត្រូវគេយកបល្ល័ង្ក ព្រះនាងតែងតែចែករំលែកជាមួយរាស្ត្រ ប្រសិនបើទ្រង់ជួបអ្នកដែលក្រ និងអត់ឃ្លានជាងទ្រង់ ទ្រង់តែងតែចែករំលែក។ នំនោះមួយថ្លៃមួយផេន្នី បើខ្ញុំមានប្រាំមួយផេន្នី ខ្ញុំអាចញ៉ាំបានប្រាំមួយ។ យើងទាំងពីរនាក់ញ៉ាំមិនគ្រប់ទេ ប៉ុន្តែប្រសើរជាងយើងអត់មានអ្វីសោះ។”
“ចាំមួយភ្លែត” នាងនិយាយទៅកាន់ក្មេងសុំទាន។
នាងដើរចូលទៅក្នុងហាង ដែលមានភាពកក់ក្ដៅនិងប្រហើរក្លិនឈ្ងុយ។ ស្ត្រីនោះកំពុងដាក់នំចូលទៅក្នុងបង្អួចថែមទៀត។
“សុំទោសអ្នកស្រី តើអ្នកស្រីមានបាត់កាក់បួនផេន្នីទេ កាក់ប្រាក់បួនផេន្នី?” សារ៉ា សួរ ហើយនាងយកកាក់បួនផេន្នីរបស់នាងមកបង្ហាញ។
ស្ត្រីនោះសម្លឹងមើលកាក់ ហើយមើលនាង មើលមុខតូច និងសម្លៀកបំពាក់រយីករយាករបស់នាង។
“អូ អត់ទេ ឯងរើសបានមែនទេ?” គាត់ឆ្លើយ។
“ចា៎ នៅក្នុងភក់” សារ៉ា និយាយ។
“អីចឹងទុកវាទៅ វាប្រហែលនៅទីនោះមួយសប្ដាហ៍ហើយ ហើយព្រះដឹងថានរណាជ្រុះវា។ ឯងមិនអាចរកអ្នកបាត់វានោះឃើញទេ។” ស្ត្រីនោះនិយាយ។
“ខ្ញុំដឹងរឿងនោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំនឹងសួរអ្នកស្រី។”
“មិនមានមនុស្សច្រើននឹងសួរបែបនេះទេ។” ស្ត្រីនោះនិយាយ ដោយសម្លឹងមើល និងចាប់អារម្មណ៍នឹងក្មេងតូចនេះ។
“ឯងចង់ទិញអ្វីទេ?” គាត់បន្ថែម ព្រោះគាត់ឃើញសារ៉ា សម្លឹងទៅនំដុត។
“សូមយកនំដុតបួន យកតម្លៃមួយ មួយផេន្នី។” សារ៉ា និយាយ។
ស្ត្រីនោះដើរទៅបង្អួច ហើយដាក់នំខ្លះចូលក្នុងកញ្ចប់ក្រដាស។
សារ៉ា ឃើញគាត់ដាក់នំប្រាំមួយចូល។
“ខ្ញុំនិយាយថានំបួន ខ្ញុំមានតែបួនផេន្នីទេ” សារ៉ា ពន្យល់។
“ខ្ញុំនឹងថែមឲ្យពីរ ខ្ញុំថាឯងអាចញ៉ាំនៅពេលណាមួយបាន។ ឯងមិនឃ្លានទេ?” ស្ត្រីនោះនិយាយដោយទឹកមុខចិត្តល្អរបស់គាត់។
ភ្នែករបស់សារ៉ា ឡើងក្រហម។
“ឃ្លាន ខ្ញុំឃ្លានណាស់ ហើយខ្ញុំត្រូវប្រាប់អ្នកស្រីឲ្យត្រង់សម្រាប់ទឹកចិត្តល្អរបស់អ្នកស្រី” សារ៉ា ឆ្លើយ ហើយនាងបម្រុងនឹងបន្ថែមទៀតថា “មានក្មេងម្នាក់នៅខាងក្រៅដែលឃ្លានជាងខ្ញុំ” ប៉ុន្តែពេលនោះមានភ្ញៀវពីរបីនាក់ទៀតចូលមកហើយមើលទៅពួកគេដូចជាប្រញាប់ដូច្នេះសារ៉ា បានត្រឹមអរគុណស្ត្រីនោះហើយដើរចេញទៅ។
ក្មេងស្រីអ្នកសុំទាននោះនៅឈរត្រង់ជ្រុងជណ្ដើរឡើងមកនៅឡើយ នាងមើលទៅហាក់ពោរពេញដោយការភ័យខ្លាចនៅក្នុងសម្លៀកបំពាក់រយីករយាកដែលទទឹកជោករបស់នាង។ នាងកំពុងសម្លឹងទៅមុខជាមួយនឹងទឹកមុខដែលកំពុងរងទុក្ខវេទនា ហើយភ្លាមនោះសារ៉ា ឃើញនាងលើកដៃខ្មៅរបស់នាងជូនទឹកភ្នែកដែលដាមមកពេញថ្ពាល់។ នាងកំពុងរអ៊ូតែម្នាក់ឯង។
សារ៉ា បើកកញ្ចប់ក្រដាស ហើយយកនំដុតក្ដៅមួយចេញមក ដែលបានផ្ដល់កំដៅដល់ដៃកំពុងត្រជាក់របស់នាងរួចទៅហើយ។
“ឃើញទេ នំនេះឆ្ងាញ់ ហើយក្ដៅ។ ញ៉ាំទៅឯងនឹងមិនសូវមានអារម្មណ៍ថាឃ្លានខ្លាំង។” នាងនិយាយ។
ក្មេងតូចនោះចាប់ផ្ដើមសម្លឹងមើលសារ៉ា មើលទៅដូចជាសំណាងភ្លាមៗរបស់នាងបានធ្វើឲ្យនាងភ័យខ្លាច បន្ទាប់មកនាងយកនំដាក់ក្នុងមាត់ហើយខាំមួយម៉ាត់យ៉ាងធំដូចជាចចកខាំចំណី។
“អូ ព្រះ! អូ ព្រះ! “ សារ៉ា ឮសំឡេងនេះខ្សាវៗ ដោយក្ដីរីករាយ។
សារ៉ា យកនំបីទៀតមកដាក់ឲ្យនាង។
“នាងឃ្លានជាងខ្ញុំ នាងឃ្លានស្ទើរដាច់ពោះស្លាប់ ខ្ញុំមិនដាច់ពោះស្លាប់ទេ” សារ៉ា និយាយនឹងខ្លួនឯង ហើយនាងយកនំទីប្រាំដាក់ចុះមក ប៉ុន្តែដៃរបស់នាងញ័រពេលដែលទាញយកនំទីប្រាំ។
ក្មេងស្រីតូចនោះនៅកំពុងទំពារនំនៅឡើយ ពេលសារ៉ា ងាកខ្លួនបម្រុងដើរចេញទៅ។ នាងល្ងង់ និងឃ្លានពេកដែលនាងមិនបាននិយាយពាក្យអរគុណ ទោះបីជាប៉ូលិសធ្លាប់បង្រៀននាងរួចហើយក៏ដោយពេលដែលនាងមិនបានអរគុណអ្នកដាក់ទាន។ នាងដូចជាសត្វព្រៃតូចមួយដែលកម្សត់។
“លាហើយ” សារ៉ា និយាយ។
ពេលដែលសារ៉ា ដើរទៅដល់ផ្លូវម្ខាងទៀត ហើយនាងងាកមកមើលវិញ ក្មេងនោះមាននំនៅក្នុងដៃទាំងសងខាង ហើយនាងឈប់ខាំនំដើម្បីមើលទៅសារ៉ា។ សារ៉ា ងក់ក្បាលដាក់នាងបន្តិច ហើយក្មេងនោះនៅតាមសម្លឹងនាង ជាការសម្លឹងដោយការចង់ដឹង នាងឱនក្បាលបន្តិចតបទៅវិញ ហើយរហូតដល់សារ៉ា ដើរទៅផុតនាងមើលលែងឃើញ នាងនៅតែមិនទាន់ខាំនំមួយម៉ាត់ទៀតទេ ក៏មិនទំពារឲ្យអស់មួយម៉ាត់ដែលនាងបានខាំដែរ។
នៅពេលនោះស្ត្រីម្ចាស់ហាងនំសម្លឹងមកតាមបង្អួចហាង។
“អូ ខ្ញុំមិនអាចដឹងបានទេ ប្រសិនបើនាងតូចនោះមិនបានឲ្យនំដុតរបស់នាងទៅក្មេងសុំទាននេះ! មិនមែននាងមិនត្រូវការញ៉ាំទេ ខ្ញុំឃើញមុខនាងឃ្លានខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្វីម្យ៉ាងសម្រាប់ដើម្បីដឹងថា នាងធ្វើដើម្បីអ្វី។” គាត់បន្លឺតែម្នាក់ឯង។
គាត់ឈរនៅក្រោយបង្អួច និងគិត ហើយដោយការចង់ដឹងទីបំផុតគាត់ទៅនិយាយជាមួយក្មេងសុំទាននោះ។
