ព.ស ២៥៦៥
យើងណាត់ជួបគ្នានៅទីនេះគឺវិទ្យាល័យដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នា មានទាំងភាពរីករាយនិងភាពមិនសមបំណងដែលជាប់ដិតដាមនៅទីនេះ។ យើងចាកចេញ៤ឆ្នាំមិនធ្លាប់សូម្បីមកអើតម្តង ខែកញ្ញានេះជាអំឡុងពេលវិស្សមកាលសាលាស្ងាត់ណាស់គឺមានតែគ្នាយើង៥នាក់ដែលជាអតីតសិស្ស។ យើងជុំគ្នារៀបគម្រោងដាក់បិណ្ឌរួមគ្នានៅពេលខាងមុខនេះ។ ខ្ញុំមានបំណងមួយដែលយកសាលានេះជាកន្លែងដែលពួកយើងណាត់ជួបគ្នា…
“ចេញពីទីនេះ៤ឆ្នាំហើយ មើលទៅសាលារៀបចំប្លែកជាងមុន”
“មែនហើយរក្សា ប្លែកស្អាតជាងកាលពួកយើងនៅរៀន។ ធ្លាប់តែភ្លៀងម្តងៗដើររអិល ឥឡូវក្រាលសាបអស់ ផ្កាក៏ច្រើនជាងមុនឡើងស្គុសស្គាយ”។ នីតានិយាយដោយរីករាយ
“ហេហេ!!! មើលផ្ការំដួលយើងដាំនុះរីកហើយ” គ្រប់គ្នាមើលតាមដៃបញ្ញា
“តែយើងឃើញកន្លែងមួយដែលមិនប្លែក ពួកឯងសាករកមើលមើល៍”
“ហាសហា ខ្ញុំឃើញកន្លែងណាហើយ” នីតាបន្ត “គឺដើមឈើមុខថ្នាក់នោះ” គ្រប់គ្នាមើលតាមនាង ឃើញដើមជ្រៃក្រឹមរណែងរណោងមួយដើមមុខថ្នាក់ទី១២។
“ដើមឈើដែលពួកយើងតែងអង្គុយនិយាយគ្នា កន្លែងដែលយើងរំឭកមេរៀន មែនទែនទៅចង់និយាយថា ដើមឈើដែលយើងត្រូវឈរខ្មាសគេរាល់ម៉ោង ដែលត្រូវគ្រូសុងដេញចេញពីថ្នាក់នោះអី”
“អីយ៉ា ឆ្លាតមែនហើយនីតាចាំរឿងបានល្អ” បានបញ្ញាសរសើរបែបនេះនីតាញញឹមផ្គាប់ចិត្ត
“និយាយដល់គ្រូសុង ពួកយើងគិតនាំគ្នាទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ទេ?
ខ្ញុំលើកឈ្មោះគ្រូសុងឡើងគ្រប់គ្នាដាក់ទឹកមុខចុះ រួមទាំងខ្ញុំផងដែរ
“ខ្ញុំមិនទៅទេ ពួកឯងចង់ទៅក៏ទៅចុះ” នីតាតបទាំងមុខជូរមិនពេញចិត្ត
រម្យនាបន្ថែម “យើងក៏មិនទៅដែរ មិនចង់ទៅមើលមិនចង់ទៅឃើញ”
“តែនេះពួកយើងមិនបានជួបគាត់៤ឆ្នាំហើយ” ខ្ញុំប្រឹងនិយាយឱ្យគេស្របតាម
“មិនជួបរហូតក៏ល្អ” នីតានិយាយហី
“ម៉េចនិយាយបែបនេះនីតា?” ខ្ញុំសង្កត់សំឡេងបន្ទិច
នីតាមិនទាន់ឆ្លើយត្រូវរម្យនានិយាយកាត់ “សិស្សណាដែលមិនចង់ជួបគ្រូហាសរក្សា? តែហេតុអីក៏គ្រូដែលយើងទៅជួបនោះជាគ្រូសុង? ឯងភ្លេចហើយ? គាត់បានធ្វើអ្វីខ្លះដាក់ពួកយើង?
“ឯងភ្លេចឬបំភ្លេច?” រម្យនាសួរខ្ញុំទាំងហ្មងសៅ
“តែពេលនេះគួរលែងខ្លាចគាត់ រឹតតែលែងស្អប់ទៀត”
“មានន័យថារក្សាឯងចូលចិត្តគាត់? អាណិតគាត់?”
“មែនហើយ” ខ្ញុំឆ្លើយមិនមើលមុខពួកគេ
“គាត់ធ្វើបាបយើងមានធ្លាប់អាណិតពួកយើងទេ?”
“មែនហើយរក្សាកាលនោះពួកយើងប្រៀបដូចកូនចៀមអ៊ីចឹង” បញ្ញា
ព្រមទាំងមិនមានអ្នកណាយល់ស្រប ខ្ញុំនៅស្ងៀមចំពោះចម្លើយ
“ហើយពួកឯងគិតស្អប់ខឹង គុំគ្រូដល់ណាទៀត?” គ្រប់គ្នាមើលត្លែទៅម្ចាស់សំឡេង។ នាងគឺមិនា ណាត់ម៉ោង២មកម៉ោង៣ពិតជាមនុស្សពិសេសឱ្យគេរង់ចាំមែន មកដល់ភ្លាមនៅខាងខ្ញុំភ្លែត។
“មិនា រក្សាពីរនាក់ឯងនៅខាងគ្រូសុងតាំងពីពេលណា? ក្រែងកាលនៅរៀនត្រូវម៉ោងគាត់ត្រជាក់ដៃ ញ័រខ្លួនទទ្រើតដូចគ្នាតើហី?
ពាក្យខាងចុងរបស់នីតាត្រជាក់ដៃញ័រខ្លួនទទ្រើត ធ្វើឱ្យនឹកដល់កាលពី៤ឆ្នាំមុនកំពុងនៅក្នុងសាលានេះផងមើលទៅរឿងរ៉ាវដែលយើងពិបាកឆ្លងកាត់នោះហាក់នៅថ្មីៗនៅឡើយ។ កាលនោះពួកយើងមិនត្រឹមតែខ្វល់ខ្វាយការសិក្សាព្យាយាមធ្វើឱ្យបានល្អនោះទេតែពួកយើងក៏តែងតែមានកង្វល់ផ្លូវចិត្តតានតឹងថែមមួយកម្រិតទៀត។ ខ្ញុំតែងប្រាប់ខ្លួនឯងថារឹងមាំតែក្នុងចិត្តបាក់ស្បាតមិនខុសពីមិត្តឯទៀតទេ។
អតីតកាល…
“ឃើញរោងអ្នកតា កុំទៅព្រហើនរើ អ្នកតាកាច់មិនទុកទេ។ បើអ្នកឧស្សាហ៍យកចេកទៅសែនអ្នកតាជួយតាមហ្នឹង” គ្រូសុងបន្ថែម “សីហា ស្គាល់តូបគ្រូហេស?”
“បាទ…បាទ ស្គាល់គ្រូ”
“ អើ ស្គាល់ល្អហើយ”
ទឹកមុខគួរឱ្យខ្លាច សំឡេងគំហុករបស់គាត់បាត់ទៅវិញពេលដែលពួកយើងនាំគ្នាទៅទិញនំទិញបាយទិញទឹកតូបគាត់តែប៉ុណ្ណោះ បើមិនដូច្នោះគាត់គូសឈ្មោះចំណាំមុខចាំធ្វើបាបពេលចូលរៀន។ ថ្ងៃខ្លះចូលមកដល់ភ្លាមគាត់សរសេរមេរៀនពេញក្តារខៀន ឱ្យយើងចម្លងតាមហើយចេញទៅបង្ហុយបារីអស់មួយដើមទើបចូលមកពន្យល់។ ថ្ងៃខ្លះទៀតគាត់សួរមេរៀន សម្លុតខ្លាំងៗមើលមុខយើងមិនដាក់ភ្នែក សំណួរខ្លះទោះចាំចម្លើយ ក៏ពិបាកសម្រួលអារម្មណ៍ឆ្លើយបានដែរ។ សិស្សណាឆ្លើយមិនត្រូវ ត្រូវពិន័យឈរក្នុងថ្នាក់ពេញ១ម៉ោង ឬដេញចេញក្រៅថ្នាក់ ឬអាចត្រូវគាត់វាយនឹងសៀវភៅក៏មាន។
ល្ងាចនេះគួរជីវៈអត់រៀនយើងមានពេលជជែកគ្នាយូរបន្តិចទម្រាំដល់ម៉ោងគួរអង់គ្លេស
“ស្អែកដល់ម៉ោងគ្រូសុង ទៀតហើយ“ បញ្ញាមិត្តខ្ញុំត្អូញត្អែរ
“ត្រៀមខ្លួនឱ្យហើយ” ខ្ញុំឆ្លើយដោយតានតឹង
“កុំភ័យចាំតែព្រួយទៅ”
គ្នាយើងស្រីៗ៦នាក់ និយាយម្នាក់មួយម៉ាត់ៗកាន់តែបន្ថែមសម្ពាធស្មុគស្មាញទៅៗ។ ក្នុងចំណោមសិស្សទាំងអស់ដែលត្រូវគាត់បង្រៀនមិនមានអ្នកណាហ៊ានជជែកគ្នាពីរឿងនេះចេញក្រៅទេ លើកលែងតែជាមួយមិត្តស្និទ្ធស្នាល ដោយហេតុខ្លាចមានអ្នកមាត់មិនល្អ នៅខាងគ្រូសុងរាយការណ៍ប្រាប់គាត់នាំឱ្យអ្នកនិយាយនោះក្លាយជាផ្ទាំងស៊ីបដ៏សំខាន់របស់គាត់។
“ខ្ញុំសូមជម្រាបសួរលោកគ្រូ” សិស្សក្នុងថ្នាក់ក្រោកឈរគោរពព្រមគ្នា
គ្រូសុងមុខកាចជាមនុស្សនិយាយសំឡេងខ្លាំងៗគំរោះគំរើយដូចសម្លុតមិនចេះខ្លាចអ្នកណា គាត់មិនត្រឹមតែជាគ្រូបង្រៀនទេ គាត់ក៏មានប្រពន្ធលក់នំលក់ទឹកនៅក្នុងសាលានេះផងដែរ។ គាត់ដាក់កាតាបលើតុដើរចេញក្រៅ មិនបានអនុញ្ញាតឱ្យសិស្សអង្គុយចុះវិញ។ សកម្មភាពតែប៉ុណ្ណេះសិស្សក្នុងថ្នាក់ឈរមើលមុខគ្នាត្រជាក់ដៃត្រជាក់ជើងបាត់ទៅហើយ។ ពេលត្រូវម៉ោងគាត់ម្តងៗតែ១ម៉ោង ប្រៀបដូច១ឆ្នាំសម្រាប់ពួកយើង។
“អង្គុយចុះ! អាទិត្យមុនសល់លំហាត់មួយ ថ្ងៃនេះអ្នកណាឡើងកែ?”
រកអ្នកឡើងកែលំហាត់? ពាក្យមួយឃ្លានេះជាមួយសំឡេងសម្លុត ចូលមកលួចដង្ហើមពួកយើងគ្រប់គ្នា ម្នាក់ៗកុំថាឡើយមើលមុខគាត់ចំ សូម្បីតែកម្រើកខ្លួនមិនហ៊ានផង។
ក្នុងសភាពស្ងាត់ជ្រៀប គ្រូសុងកាន់តែបានចិត្តគំហុក
“រកអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត បើគ្មានទេហៅឈ្មោះ”
សំឡេងបេះដូងម្នាក់ៗលោតឮជាងសំឡេងដង្ហើមទៅទៀត។ ពួកយើងសុទ្ធតែដឹងពីលទ្ធផល បើគាត់ហៅឈ្មោះហើយមិនអាចសរសេរចម្លើយត្រឹមត្រូវបាន។
“និមល ឡើងក្តារខៀន” និមលជាមនុស្សស្ងាត់ស្ងៀមគ្មានសកម្មភាពអីនៅក្នុងថ្នាក់ក្រៅពីអង្គុយស្ងៀមៗ លើកនេះនាងមិនត្រឹមតែនៅជាប់ផ្ទះគ្រូសុងទេឥឡូវថែមទាំងជាប់ឈ្មោះឡើងក្តារខៀនទៀត។ នាងក្រោកដើរដោយទំនុកចិត្ត ទោះយ៉ាងណាដៃនាងញ័រ បែកញើសជោកថ្ងាស។
គ្រូសុងដើរចេញក្រៅជាមួយបារីមួយកញ្ចប់។ គ្រប់គ្នាដកដង្ហើមឃូរធូរទ្រូង។ មិត្តរួមថ្នាក់ទាំងអស់មិនដែលចោលគ្នាឡើយញាប់ដៃញាប់ជើងជួយស្រាយលំហាត់ផ្តល់ចម្លើយឱ្យនិមល។
“នាំគ្នាកត់ចូលសៀវភៅ”
សំឡេងគាត់ស្រាលជាងមុន ចិត្តយើងក៏ធូរបន្តិច។
“រៀន១២ឆ្នាំហើយមិនដែរជួបគ្រូណាដូចគាត់ទេ”
“ស្មានតែឯងតែម្នាក់ទេ? ខ្ញុំនេះឱ្យតែមើលកាលវិភាគត្រូវម៉ោងគាត់ភ័យមុនបាត់ហើយ គាត់ស្លូតតែពេលយើងទៅទិញនំពីតូបប្រពន្ធគាត់ទេ ហៅកូនៗឡើងរលួយ”
ខ្ញុំជាប្រធានថ្នាក់ទោះយ៉ាងណាបានត្រឹមតែស្តាប់ពួកគេ មិនរអ៊ូរទាំច្រើនទេ។ ទោះបីពួកយើងភ័យខ្លាចក្នុងការប្រឈមមុខជាមួយការធ្វើបាបរបស់គាត់ ការដៀលត្មេះពាក្យសម្តីគំរោះគំរើយគំរាមគំហែង ពេលពន្យល់មេរៀនស្រែកខ្លាំងៗវាយក្តារខៀនក្តុងក្តាំង ដាក់ពិន័យសិស្សឈរពេញមួយម៉ោង វាយនឹងសៀវភៅ គប់ហ្វឺត និងដាក់ពិន្ទុប្រឡងលំអៀងមិនសមប្រកបរវាងសិស្សទិញនំតូបប្រពន្ធគាត់និងសិស្សមិនទៅទិញ តែយើងក៏ដឹងថាសិល្បៈក្នុងការពន្យល់របស់គាត់ល្អរៀនឆាប់ចេះ បើគ្មានការគាបសង្កាត់ចំពោះសិស្សណាដែលមិនទិញនំតូបគាត់រឹតតែប្រសើរ តែគ្មានទេ។ រឹតតែសង្វេគដល់សិស្សដែលគ្មានលទ្ធភាពចូលទិញតូបគាត់។ ខ្លះមានទឹកច្រកមកពីផ្ទះមានបាយញ៉ាំពីផ្ទះ មានអ្វីត្រូវចំណាយលុយទិញបាយមាន់ទឹកបរិសុទ្ធពីតូបគាត់ទៀតនោះ។
សកម្មភាពហួសហេតុរបស់គាត់ក៏ត្រូវបានគ្រូនាយកហៅទៅណែនាំដែរ តែនៅតែ
ដដែល។ មានសិស្សខ្លះប្រាប់ទៅអាណាព្យាបាលពួកគេ តែគ្មានអ្នកណាហ៊ានទម្លាយរឿងនេះប្តឹងផ្តល់នោះទេព្រោះតែយោគយល់ដល់គណៈគ្រប់គ្រងសាលានិងលោកគ្រូអ្នកគ្រូដែលបានបំពេញការងារប្រកបដោយវិជ្ជាជីវៈ។
“ផាំង!!!”
គ្រប់គ្នាមើលទៅក្តារខៀនដែលស្ទើររបូតពីជញ្ជាំងដោយកម្លាំងដៃគាត់វាយ
“ម៉ូលេគុលឧស្ម័ន….” គាត់ស្រែកខ្លាំងៗពន្យល់
គ្រប់គ្នាមើលមិនព្រិចភ្នែកតែខួរក្បាលចែកការគិតជាពីរ។ ព្យាយាមស្តាប់គាត់ពន្យល់ផង គិតខ្លាចគាត់ហៅសួរផង ចិត្តភ័យឡើងស្ពឹកមុខ។
“រក្សា!”
ខ្ញុំភ្ញាក់រហ័សសម្លឹងគ្រូហៅឈ្មោះខ្ញុំចំម្ល៉េះ ហៅឈ្មោះខ្ញុំសង្កត់ខ្លាំងចង់ស៊ីសាច់បែបនេះ បើសួរមេរៀនដឹងតែចប់ហើយបើមុននេះអត់បានស្តាប់ផង មុននេះភ្នែកមើលមែនពិត តែមិនដឹងអារម្មណ៍ហោះហើរដល់ណាទេ ខ្ញុំញ័រដៃញ័រជើងញ័រទាំងបេះដូង
“អំបាញ់មិញគ្រូនិយាយពីអី?”
“ព្រះ! ខ្ញុំភ្លឹកមិនបានស្តាប់សោះឱ្យឆ្លើយយ៉ាងណា?” ខ្ញុំបានត្រឹមគិតក្នុងចិត្ត។ តែគាត់ចូលមកជិតខ្ញុំពេកហើយ ខ្ញុំត្រូវប្រមូលអារម្មណ៍ឆ្លើយតែខួរក្បាលចង់ Error ពេលបេះដូងលោតចង់គាំង”
គាត់ដើរចូលមកជិតខ្ញុំគោះតុខ្ញុំផាំង ទាំងភ្នែកខ្ញុំសម្លឹងក្តារខៀនមើលចំណងជើងមេរៀន។
“មិនបាច់ឆ្លើយទេ ឡើងទៅឈរនៅក្តារខៀនដល់ម៉ោងចេញ”
ខ្ញុំធូរទ្រូងបន្ទិចព្រោះមិនបានស៊ីមួយសៀវភៅ។ មុខមាត់ខ្ញុំមានឈាមមកវិញបន្ទាប់ពីស្លេកស្លាំង។ គាត់ធ្វើដាក់ខ្ញុំជាប្រធានថ្នាក់បែបនេះគាត់ប្រុងសម្លាប់១គំរាម១០០ ឬសម្លាប់ដំរីគំរាមស្រមោចទៅ។
គាត់ពន្យល់មេរៀនបន្ត ខ្ញុំនៅឈររាងខ្ពស់ជាងគេបន្តិចថ្ងៃនេះ គឺឈរនៅលើខឿនផ្អែកខ្នងទៅជញ្ជាំងថ្ម ចន្លោះតុគ្រូនិងក្តារខៀន។ ខ្ញុំឈរនៅទីនេះតែមិនបានមានអារម្មណ៍ថាមិត្តក្នុងថ្នាក់មើលមកខ្ញុំសោះសង្ស័យតែពួកគេមិនហ៊ានមើលមុខខ្ញុំ ខ្លាចខ្ញុំខ្មាសហើយមើលទៅ។ខ្ញុំសន្សឹមៗមើលទៅពួកគេ អ្នកខ្លះមើលទៅយល់ចិត្តទុកដាក់ស្តាប់មិនព្រិចភ្នែក ខ្លះឱនមុខជ្រប់ ខ្លះក៏ភ្លឹកមិនខុសពីខ្ញុំដែរ។
ខ្ញុំដកភ្នែកពីពួកគេវិញ ឃើញក្នុងកាតាបគ្រូសុងមានក្រដាសជាច្រើនដាមទឹកប៊ិកក្រវេមក្រវាម ឆ្មូលញ៉ុកដូចក្មេង។ ធ្លាប់តែឃើញរម្យនាគូសវាសពេញក្រដាសពេលត្រូវគ្រូស្តីឱ្យម្តងៗ តែពេលនេះមានក្នុងតាកាបគ្រូសុងមនុស្សឃោរឃៅគ្មានហេតុផលនេះដែរ។ ទោះខ្ញុំគ្មានរហស្សនាមកំពូលឆ្ងល់ ក៏ខ្ញុំនៅឆ្ងល់តើជាក្រដាសអ្វីក្នុងតាកាបគាត់ គូសវាសប្រតេកប្រតាកដូចអ្នកស្មុញស្មាញខ្លាំង បញ្ចេញអារម្មណ៍លើក្រដាស។
រឹតតែសង្កេតរឹតតែឃើញថាតាកាបគាត់នេះដូចមិនដែលបោកសម្អាតទេ ខ្ញុំមើលទៅស្បែកជើងគាត់កំពុងពាក់គឺចាស់មានរបកទៀត ខ្ញុំនៅពីក្រោយគាត់មើលតាមកញ្ចក់វ៉ែនតាគាត់គឺឡើងវិលមុខខ្លាំងខ្ញាល់ ច្បាស់ជាវែនតានេះមានកម្រិតដឺក្រេខ្ពស់។ ខ្ញុំទើបពីឃើញសភាពគាត់បែបនេះទេហើយក៏ជឿថាមិនមានសិស្សណាធ្លាប់សង្កេតឃើញដូចខ្ញុំពីមុនមកដែរបើម្នាក់ៗមិនហ៊ានសូម្បីមើលមុខគាត់ចំផង។ សភាពគាត់និយាយទៅស្រមេមស្រមាមដូចអ្នកមានបញ្ហាផ្លូវចិត្ត។ គាត់ពន្យល់មេរៀនកោកៗតែខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍ស្តាប់ទេ គាត់ដើរទៅដើរមកនៅមុខខ្ញុំ ខ្ញុំដឹងមួយទៀតហើយ ខ្ញុំឮសំឡេងដង្ហើមហត់ខ្លីៗរបស់គាត់លាយនឹងការស្រែកខ្លាំងៗពន្យល់។ អាចទេមានហេតុការណ៍អីមួយថ្ពក់នឹងបញ្ហាទាំងអស់នេះ? ខ្ញុំត្រូវភ្ញាក់ព្រឺតម្តងទៀត បើនៅតែបែបហ្នឹងទៀតព្រលឹងខ្ញុំច្បាស់ជារត់ចោលខ្លួនហើយគ្រាន់តែសំឡេងកណ្តឹងអគ្គិសនីរោទ៍ចេញលេងខ្ញុំក៏ក្រញ៉ាងខ្លួនបានដែរ។
យប់នេះភ្លៀងខ្លាំងខ្ញុំធ្វើកិច្ចការផ្ទះហើយចូលគេងយឺតជាងរាល់ដង។ ខ្ញុំយល់សបិ្តឃើញខ្លួនឯងកំពុងនៅបន្ទប់ជាន់ទី២ម្នាក់ឯង ឈរមើលតាមបង្អួចទៅក្រោមឃើញគ្រប់គ្នាកំពុងស្រស់ស្រូបអាហារនៅតាមតូបអ្នកលក់ក្រោយថ្នាក់។ ខ្ញុំបង្វែរខ្លួនដើរចេញសំដៅចុះទៅក្រោមដែរ។ មកដល់មាត់ទ្វារខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ថាសាលាស្ងាត់ណាស់ដូចមួយសាលាខ្ញុំនៅតែឯងអ៊ីចឹង។ មិនគិតច្រើនខ្ញុំបន្តដើរ ដល់កាំជណ្តើរខ្ញុំទច់ដំណើរស្ទើរធ្លាក់រះពីលើទៅ ស្បែកជើងចាស់របកស្គាល់ច្បាស់ជារបស់គ្រូសុងទើបឃើញពីព្រឹក កំពុងកម្រើកចុះឯកឯងដូចមានអ្នកណាម្នាក់កំពុងពាក់ដើរចុះនៅចំពោះមុខដែលខ្ញុំមើលមិនឃើញ ខ្ញុំភ័យញ័រខ្លួន រហ័សប្រុងប្តូរទិសដៅចុះតាម ជណ្ដើរម្ខាងទៀតនៃអាគារ។ បែរខ្លួនមកភ្លាមខ្ញុំស្រឡាំងកាំង ឈរឆ្កុបរឹងខ្លួនស្តូកស្ទើរភ្លេចដកដង្ហើម ក្មេងៗមកពីណាមិនដឹង កម្ពស់ទាបៗណាស់ខ្ញុំមើលមុខពួកគេមិនច្បាស់ទេ រត់លេងប្រសាចនៅចំពោះមុខខ្ញុំ។ ខ្ញុំភ័យណាស់ ខ្ញុំមិនអាចរត់ឆ្លងកាត់ក្មេងៗទាំងនេះទេ ទម្រាំទៅដល់កាំជណ្តើរម្ខាងនោះត្រូវកាត់បន្ទប់រៀន៣បន្ទប់ទៀត ខ្ញុំរឹតតែមិនអាចឈរស្ងៀមនៅទីនេះបានដែរ។ ខ្ញុំវេរខ្លួនមកក្រោយរត់ចុះតាមជណ្តើរដែរគ្មានមនុស្សមានតែស្បែកជើងកំពុងកម្រើកចុះមួយនេះ។ ខ្ញុំមកដល់ដីដូចការគិត ខ្ញុំមានសង្ឃឹមនៅខាងក្រោមនេះច្បាស់ជាមានមនុស្សច្រើន តែអត់ទេមិនដូចការគិតទេ ខ្ញុំមកដល់ក្រោមភ្លាមគឺអគារនេះទាំងមូលហុំព័ទ្ធដោយដែកស័ង្កសីបញ្ឈរខ្ពស់ៗជុំជិតរួមទាំងខ្លួនខ្ញុំផង។មេឃផ្តើមងងឹតមួយរំពេច ហើយចុះត្រជាក់ ប្រឹងរកមើលអ្វីមិនឃើញទាំងអស់ ពន្លឺផ្លេកបន្ទោរមួយឆ្វាត់បំភ្លឺឃើញរាងគ្រូសុងឈរបែរខ្នងនៅមិនឆ្ងាយពីខ្ញុំ ខ្ញុំស្លន់ស្លោស្រែកដឹងខ្លួន។ ខ្ញុំស្ទុះស្ទាក្រោកឡើង បេះដូងលោតស្ទើរចេញពីទ្រូង។ ម៉ោង៦គត់នេះគឺមានន័យថាខ្ញុំយល់សបិ្តពេលជិតភ្លឺ? យល់សបិ្តអាក្រក់មិនមែនជាអ្វីត្រូវគិត តែអ្វីកាន់តែបារម្ភនោះគឺព្រឹកនេះត្រូវម៉ោងគ្រូសុងម៉ោង៧-៨បើទៅខកដឹងតែបានអង្គុយក្រៅថ្នាក់ហើយ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ខ្វាយច្រើនព្រោះយល់សបិ្តនៅតែជាយល់សបិ្ត វាមិនមែនជាការពិតទេ អ្វីដែលជាការពិតគឺដល់ម៉ោងគ្រូសុងច្បាស់ជាមានអ្នកត្រូវឈរលើក្តារខៀនមួយម៉ោង មានអ្នកទឹកភ្នែកដោយសំឡេងសម្លុតរបស់គាត់មិនខាន។
ដោយសារភ្លៀងធំកាលពីយប់ ម៉ោងជិត៧ព្រឹកនេះទិនករមិនទាន់រះ មេឃស្រទុំចំហាយត្រជាក់មិនទាន់បាត់នៅឡើយ។ សិស្សថ្នាក់ផ្សេងចូលថ្នាក់ស្ងាត់ ចម្លែកតែថ្នាក់ខ្ញុំម្នាក់ៗនៅឈរផ្ដុំៗខ្សឹបខ្សៀវគ្នា។ ខ្ញុំដើរចូលតុបើកសៀវភៅរំឭកមេរៀនម្តងទៀត។
“រក្សា! រក្សា យើងមានដំណឹង២ប្រាប់ឯងមួយល្អមួយអាក្រក់ ចង់ស្តាប់មួយណាមុន?”
មិនាសំឡេងអន្ទះសាមុខថ្លាជាងរាល់ដង
“គ្រូមកឥឡូវហើយ មិនមើលមេរៀនតិចបានឈរខ្មាសគេទៀតវ៉ើយ” ខ្ញុំឆ្លើយមិនខ្វល់នឹងប្រតិកម្មនាង
ពិតណាស់ឱ្យតែជិតដល់ម៉ោងគ្រូសុងពួកយើងឧស្សាហ៍ជាងរាល់ដង។
“ហាសហា” មីនាសើច
“គេមើលមេរៀនហើយ? បានសើចសប្បាយអត់ភ័យដូចមុន?” ដៃខ្ញុំនៅបន្តបើកសន្លឹកសៀវភៅ
“ឯងឃើញព្រឹកហ្នឹងគេអត់ម្នីម្នាមើលសៀវភៅដូចរាល់ដងអត់?” មីនានិយាយតិចៗ
“ចូលមកដល់ភ្លាមឆ្ងល់ដែរតើ”
“គ្រូសុង អត់បានមកបង្រៀនទេព្រឹកហ្នឹង”
“ហាក!ម៉េចចឹង” ខ្ញុំងើបមើលមុខមិនាទាំងធូរចិត្តបន្តិច
“នឹងហើយដំណឹងល្អ”
“ចុះដំណឹងអាក្រក់?” ខ្ញុំសង្កត់សំឡេង
“គ្រូសុងខ្មោចលង”
“គ្រូសុងខ្មោចលង?” ខ្ញុំសួរបញ្ជាក់
“គាត់…គាត់ទៅណាបានចឹង?”
“ល្ងាចមិញព្យុះខ្លាំង ចេញពីបង្រៀនស្ងប់ខ្យល់គាត់ដើរទៅក្រោយផ្ទះរើសដូងដុះនៅលើដីគេទុកចោលយកមកដាំនៅដីគាត់។ ផ្ទះនិមលនៅជិតផ្ទះគាត់ឯងធ្លាប់ទៅលេងផ្ទះវាដឹងហើយដីខាងក្រោយទុកចោលនោះសុទ្ធតែផ្នូរ។”
ខ្ញុំស្រមៃឃើញផ្នូរដែលធ្លាប់ឃើញទាំងនោះញឹកជិតគ្នាដូចម្រាមដៃ។
មិនាបន្ត “យប់មិញគាត់កំពុងសម្រាន្តឃើញស្រមោលខ្មៅហោះស្ទុង ចូលតាមទ្វារក្រោយមកអណ្តែតនៅជិតចុងជើងគាត់ គាត់ស្រាប់កើតអារម្មណ៍នឹកឃើញភ្លាមពីដូងដុះនោះ។ គ្រូសុងមនុស្សក្អេងក្អាងឈឺក្បាល ក្តៅខ្លួនសម្រាន្តអត់លក់ពេញមួយយប់។ ព្រឹកឡើងគាត់ប្រាប់ប្រពន្ធឱ្យយកដូងសងគេវិញ។ គ្រាន់តែប្រពន្ធគាត់អុជធូកបីសរសៃ ជាមួយដូងនោះដាក់កន្លែងដើម មកវិញវាសអង្ករមួយក្ដាប់ បានលែងក្តៅខ្លួន អាចក្រោកដើរទៅនិយាយប្រាប់ប៉ានិមលបាន។”
“គាត់ធ្លាប់តែធ្វើបាបពួកយើង ព្រោះលោភលន់ចង់ឱ្យយើងទិញនំតូបគាត់ឥឡូវចង់បានដូងគេ គេលងអ៊ីចឹងបានសម”
ខ្ញុំកន្ត្រាក់ខ្លួនភ្ញាក់ដៃធ្ងន់សង្កត់ស្មាខ្ញុំមិនដឹងនីតាមកពីពេលណា។ មិនាបន្ត
“ឯងដឹងអត់ ម្នាក់ៗខ្លះភ័យជំនួសគាត់ ខ្លះចំអកគាត់”
សូមឱ្យតែគាត់ស្លូតជាងមុនបានហើយ។
“វឹង!!!” ហ្វីតហោះល្ហើយសក់ក្បាល
“មិ…នា!” សំឡេងសង្កត់ធ្ងន់ ច្បាស់មួយៗ បែបនេះវរហើយមិនាមិត្តខ្ញុំ
“នៅឱ្យស្ងៀម ហើយណាសៀវភៅពុម្ព?”
“ភ្លេចយកមកលោកគ្រូ”
“គ្មានសៀវភៅចេញក្រៅ!”
មិនាក្រោកដើរចេញក្រៅ។ នីតាអង្គុយជិតខ្ញុំហុចក្រដាសមួយសន្លឹកមានអក្សរឱ្យខ្ញុំក្នុងសភាពស្ងៀមស្ងាត់របស់គ្រប់គ្នា។
“ឯងគិតថាផែនការមិនាបានសម្រេចអត់?” អក្សរលើក្រដាសនីតាសរសេរហុចឱ្យខ្ញុំអានហើយមិនយល់ទេ។ ខ្ញុំសរសេរតប
“ផែនការ? ផែនការអី??”
“នេះរក្សាឯងមិនដឹងទេ?
“រឿងអី សរសេរលឿនៗមកគ្រូចាប់បានចេញក្រៅថ្នាក់ដែរឥឡូវហើយ”
“ថ្ងៃនេះ នៅសាលប្រជុំមានកិច្ចប្រជុំជាមួយអង្គការដែលតែងតែផ្គត់ផ្គង់សាលាយើងនេះ។ មិនាយកឱកាសនេះធ្វើឱ្យគ្រូដេញចេញឈរក្រៅថ្នាក់ ខណៈសិស្សទាំងអស់កំពុងតែរៀន បើអ្នកក្នុងសាលប្រជុំឃើញគេច្បាស់ជាឆ្ងល់ពីសកម្មភាពខុសគេមួយនេះ ហើយចាំប្រគល់ភារៈបន្តជូនលោកនាយកបកស្រាយ”
“ឆ្កួត?? វាចង់លក់មុខសាលា? ក្រែងដឹងហើយនាយកក៏កំពុងតែឈឺក្បាលរឿងនេះដូចគ្នា? ពួកឯងឆ្កួតហើយ? ម៉េចមិនសួរយោបល់ពីយើងខ្លះ? ម៉េចមិនប្រាប់យើងមុននេះ? ខ្ញុំសរសេរទាំងញ័រដៃខឹង
នីតាមិនសរសេរតបមកខ្ញុំទេ ខ្ញុំអន្ទះសាណាស់មើលទៅសកម្មភាពដ៏លីលារបស់ មិនា ខ្ញុំរឹតតែនៅមិនសុខភ្លេចទាំងថាឥឡូវកំពុងអង្គុយរៀនទៀត។ ខ្ញុំមើលមកក្នុងថ្នាក់បន្តិចងាកទៅវិញបាត់ស្រមោលមិនា។
“នេះវាចង់លេងខ្មោចយក៍អីវា?”
កណ្តឹងអគ្គិសនីត្រូវរោទ៍ ខ្ញុំប្រញាប់ទៅរកមិនាទៅដល់ដឹងតែស្តីឱ្យវាខ្លាំងៗខ្ញុំត្រៀមពាក្យរួចហើយចំពោះមិនា។ នាងអង្គុយបែរខ្នងនៅបង់ខ្ញុំដើរទៅពីក្រោយមិនទាន់ដល់ផង ល្បឿនសំឡេងខ្ញុំទៅមុនដំណើរទៀត
“មិនា! ធ្វើអីឯងមិនប្រាប់យើង? ឯងធ្វើអីមិនប្រាប់យើងឯងមានទុកយើងជាមិត្តទេ?”
មិនាមិនតបទាំងមិនបែរមកមើលខ្ញុំ ខ្ញុំឈរដល់ពីមុខនាង ពាក្យដែលខ្ញុំត្រៀមបន្ទោសនាង រលុបចេញពីខួរក្បាលខ្ញុំអស់ ក្រោមទឹកមុខសោកសៅរបស់នាង។
“កើតអីមិនា?” ខ្ញុំទម្លាក់សំឡេង
នាងមិនឆ្លើយខ្ញុំសួរត
“មិញឯងបាត់ទៅណា?”
“តូបគ្រូ”
“តូបគ្រូ? ឯងចង់លេងអី?”
“ រក្សា យើងមិនចង់នាំបញ្ហាដល់ឯងទើបមិនប្រាប់មុន”
“ផែនការសម្រេចហើយ?”
“អត់ទេ សម្រេចរឿងផ្សេង”
“រឿងផ្សេង? រឿងណាទៀតហើយ?” ពាក្យនេះខ្ញុំត្រឹមបានគិតក្នុងចិត្តតែមិននិយាយ ទាំងកំពុងច្រឡោតនេះទេ។ ឃើញខ្ញុំស្ងាត់នាងបន្ត
“ខ្ញុំចង់បកអាក្រាតទង្វើររបស់គ្រូសុង គាត់ធ្វើបាបផ្លូវចិត្តពួកយើងណាស់។ ពេលចេញពីថ្នាក់បន្តិចយើងនឹកឃើញសម្តីឯងប្រាប់យើងថ្ងៃមុន ទើបយើងប្តូរចិត្តវិញ”
មែនហើយពេលនោះខ្ញុំប្រាប់មិនាតែម្នាក់ទេ
“គ្រូសុងមានចរិកកាចហួសហេតុមិនដែលនិយាយល្អជាមួយសិស្សអាចថាមានហេតុផលណាមួយនៅពីក្រោយនេះមិនខាន។ ថ្ងៃនោះពេលឈរលើក្តារខៀនខ្ញុំសង្កេតឃើញមានអ្វីចម្លែកខ្លះសភាពគ្រូសុងមិនដូចអ្វីដែលយើងគ្រប់គ្នាគិតទេមើលទៅគាត់ដូចស្មុគស្មាញណាស់។” ខ្ញុំរំឭកសម្តីនេះឡើងវិញក្នុងចិត្ត
“ក្រោយយើងប្តូរចិត្ត គ្មានកន្លែងទៅក៏ទៅអង្គុយនៅតូបគាត់។ ឯងដឹងទេ ប្រពន្ធគាត់រាល់ថ្ងៃនេះ ចាំតែមកលក់ទេហើយគិតតែពីលុយមួយមុខ យើងនៅតែពីរនាក់គាត់គាត់អួតថា ប្រាក់ខែគ្រូសុងបើកមកឱ្យគាត់អស់ៗមិនដែលទុកនៅខ្លួនទេ ចង់ទិញអីត្រូវអនុញ្ញាតពីគាត់ជាប្រពន្ធសិន។ (គាត់ចង្អុលទៅឥវ៉ាន់) គ្រូមិនដែលឱ្យអ៊ីលាងចានទាំងនេះ ឬរើអីវ៉ាន់ទេ ពេលចេញពីបង្រៀនទើបគាត់មករៀបចំ”
“គ្រូសុងថ្នមប្រពន្ធឬខ្លាចប្រពន្ធ? គាត់ធ្វើការច្រើន ទើបមួម៉ៅដាក់សិស្ស? ឬបញ្ហាអ្វីផ្សេងទើបជះឥទ្ធិពលលើគាត់ទាំងស្រុង?”
“យើងមិនដឹងដូចគ្នា ទាល់តែស៊ើបសិន” មិនាឆ្លើយ
“មិនងាយទេ”
“ឱ្យតែតាំងចិត្តធ្វើទោះមិនបាន១០ក៏បានត្រឹម៨ដែរ”
“ចាំបានទេយើងធ្លាប់ទៅលេងផ្ទះនិមល ផ្ទះនាងជាប់ផ្ទះគ្រូសុង នាងជាសិស្សផងជាអ្នកជិតខាងផងនាងអាចដឹងពីគាត់ច្រើន”
មិនាប្រកែក “មិនកើតទេដឹង? បើនិមលនៅខាងគ្រូសុងស្រាប់ហើយ ឱ្យតែពួកយើងនិយាយពីគាត់នាំគ្នាស្អប់គាត់ នាងមិនសប្បាយចិត្តសោះប្រកែកថា គ្រូមិនមែនអ៊ីចឹងទេ គ្រូមិនមែនបែបហ្នឹង គ្រូមិនដូចអ្វីដែលអ្នកទាំងអស់គ្នាគិតទេ ពេលសួរថាហេតុអីនាងបែរជាមិនមាត់មិនក ដើរចេញបាត់”
“ក្រែងយើងពីរនាក់កំពុងរកហេតុផលអ្វីម្យ៉ាងនៅពីក្រោយភាពសោះកក្រោះរបស់គាត់? មិនមានន័យថាយើងមានគំនិតផ្ទុយពីមុន ក៏ផ្ទុយពីអ្នករាល់គ្នាឥឡូវនេះដែរមែនទេ?”
“រកឱកាសល្អជួបនិមល” មិនានិយាយ
តែពេលនោះនិមលមិនបានប្រាប់មិនបានបកស្រាយអ្វីច្រើនទេក្រៅពីនិយាយថា ឈប់ស្អប់គ្រូសុងទៀតទៅ គាត់មិនមែនអាក្រក់ដូចអ្នកទាំងអស់គ្នាគិតទេ មិនបាច់ដេញដោលច្រើនគ្រាន់តែឈប់មើលគាត់ក្នុងក្រសែភ្នែកគុំ ស្អប់ទៀត និងងាកមករៀនត្រៀមយកនិទ្ទេសល្អខាងមុខ។ រយៈពេលចេះតែអូសបន្លាយ យើងក៏ជិតដល់ថ្ងៃត្រូវប្រឡងយកសញ្ញាបត្រក៏បោះចោលការចង់ដឹងចង់ឮរឿងគ្រូ។
ពេលនេះមានតែយើង២នាក់គឺខ្ញុំនិងមិនាមកលេងគ្រូសុង។ ទោះតាំងចិត្តមកសួរសុខទុក្ខគ្រូតែមកដល់ពួកយើងមិនទាន់ហ៊ានចូលផ្ទះគាត់ទេ ក៏ធ្វើជាមកលេងផ្ទះនិមលនៅជាប់គ្នា។ មកដល់និមលសប្បាយចិត្តណាស់ ពួកយើងរាក់ទាក់និងរីករាយមែនទែន។ ខ្ញុំប្រាប់ពីគោលបំណងដែលពីរនាក់ខ្ញុំមកទីនេះ និងអ្នកឯទៀតមិនព្រមមក។
“ខ្ញុំនៅទីនេះជាសាក្សី ២នាក់ឯងជាមនុស្សទី១ហើយដែលនឹករឭកមកលេងគ្រូសុង”
“និមលនិយាយនេះបានន័យថាមិនធ្លាប់មានសិស្សមកលេងគាត់ទេ?”
“មែនហើយទើបតែឃើញ២នាក់ឯង គ្រូឃើញពួកឯងគាត់ច្បាស់ជាសប្បាយចិត្តណាស់ហើយ”
ពេលនេះនិមលបាននិយាយប្រាប់ពីអ្វីដែលយើងធ្លាប់សួរកាលពីនៅរៀន។ ពួកយើងអង្គុយស្តាប់និមលនៅផ្ទះនាង យូរៗម្តងយើងមើលទៅផ្ទះគ្រូសុង បានឃើញគាត់កំពុងហាន់សាច់ទុកលក់បាយព្រឹក។ គាត់ចូលនិវត្តន៏ជាង៣ឆ្នាំហើយ តែគាត់នៅតែលក់នំលក់បាយនៅសាលាដដែលសភាពគាត់ចាស់ជាងកាលពីយើងឃើញចុងក្រោយឆ្ងាយណាស់។
“អ៊ីដែលជាប្រពន្ធគាត់រាល់ថ្ងៃជាប្រពន្ធចុងគាត់ទេ។ គ្រូសុងផ្គាប់ចិត្តប្រពន្ធចុងនេះណាស់ អ៊ីនេះគិតតែពីលុយគាត់កាចណាស់ មិនមែននិយាយផ្អែមដូចដែលយើងឃើញរាល់ថ្ងៃពេលទៅទិញនំទេ គាត់មួម៉ៅជេរឡូឡាពេលគ្រូសុងរកលុយមិនបានឱ្យគាត់។ គាត់ថាមានលុយអាចធ្វើជាចៅហ្វាយ មានលុយអាចធ្វើអ្វីបានគ្រប់យ៉ាង រាល់ថ្ងៃអ្នកណាក៏ខំតែដើម្បីលុយ។ គ្រូសុងខំដើម្បីគាត់ គាត់ខំដើម្បីលុយ។ គ្រូសុងក្រោកម៉ោង៣ភ្លឺរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីរៀបចំអីវ៉ាន់ ធ្វើនំ គាត់ទៅបង្រៀនយើង គាត់មួម៉ៅរឹតបណ្តឹងសិស្សទៅទិញនំតូបគាត់ក៏ជាគំនិតប្រពន្ធគាត់ ថ្ងៃអាទិត្យគក់ខោអាវឱ្យប្រពន្ធទៀត”
“ជាងព្រះនាងទៀត?” មិនាភ្លាត់មាត់
“គាត់កាចលើពួកយើងបែរជាស្លូតជាមួយប្រពន្ធប្រើជាងអ្នកបម្រើទៀត”
“គឺមកពីគាត់ធ្លាប់ខុសចំពោះប្រពន្ធចុងនេះ។”
“ឥលូវចុង ចុះដើមនៅឯណា?”
“អ៊ីភី ប្រពន្ធដើមគាត់មានជំងឺប្រចាំខ្លួនផង ស្លុតចិត្តគាំងបេះដូងស្លាប់ពេលដឹងថាគ្រូសុងមានស្រីលួចលាក់ ដែលស្រីនោះជាសង្សារគ្រូសុងមុនពេលរៀបការទៅទៀត បច្ចុប្បន្នគាត់ជាប្រពន្ធចុងនេះហើយ។”
“មិនស្រឡាញ់អ៊ីភីនោះផង រៀបការធ្វើអី? ជ្រុលជារៀបការហើយនៅទាក់ទងសង្សារចាស់ទៀត។”
“ក៏ព្រោះតាមគ្រួសារចាត់ចែង ធ្វើឱ្យមានឥទ្ធិពលដល់ជំនាន់ក្រោយបែបនេះ”។
មើលទៅគាត់ត្រូវរ៉ាប់រងច្រើន ស្នេហាមិនសមប្រកប ប្រពន្ធក្រោយនេះមិនយល់ចិត្តប្រើវក់វី មិនអាចចាយលុយដែលខ្លួនឯងរក សិស្សស្អប់ ក្លាយជាខ្លាកំណាចក្នុងភ្នែកសិស្សគ្រប់គ្នា គាត់ចូលនិវត្តន៏ចាស់ហើយត្រូវនៅលក់នៅសាលា អតីតសិស្សដែលធ្លាប់បង្រៀននៅគុំគួនមិនដែលចូលលេង សួរនាំថែមទៀតផង។ ខ្ញុំមើលលែងឃើញគាត់កាចឃោរឃៅដូចមុនទៀតហើយ។
“លោកគ្រូ”
គាត់រកមើលអ្នកហៅ
“អ្នកណាមានការអី ចូលមកសិនមក”
“ជម្រាបសួរលោកគ្រូ ខ្ញុំរក្សា”
“ពួកយើងមានផ្លែឈើខ្លះជូនលោកគ្រូ” មិនាញញឹមដោយក្តីសង្ឃឹម
មើលទៅគាត់ពិតជារីករាយនិងរំភើបណាស់ពេលឃើញពួកយើង។ ទោះពេលខ្លះគ្រូមានចំនុចលើសលប់មានចរិកកាចហួស មិនសមហេតុផល គំរាមគំហែងគាបសង្កត់ធ្វើបាបផ្លូវចិត្តសិស្ស តែគាត់ក៏ជាអ្នកមានគុណម្នាក់ដែលជួយបង្រៀនយើងជាស្ពានជួយចម្លងយើង។ គាត់ធ្លាប់ជាគ្រូយើង ជាគ្រូបង្រៀនមួយថ្ងៃស្មើគ្រូមួយជីវិត។
ពេលដឹងហេតុផលដែលជះឥទ្ធិពលទាំងស្រុងលើចរិករបស់គាត់ គាត់មានសម្ពាធពីប្រពន្ធដែលជាមនុស្សកាច ឃើញលុយសំខាន់ជាងអ្វីគ្រប់យ៉ាង ខ្ញុំពិតជាអាណិតគាត់និងគិតដល់ទង្វើរកាលពីនៅរៀននាំគ្នាស្អប់ គុំនិយាយមិនល្អពីគាត់។ កាលនោះពួកយើងតែងតែជឿនូវអ្វីដែលយើងមើលឃើញ ដឹងនូវអ្វីដែលយើងស្តាប់ឮ ក៏វិនិច្ឆ័យកំណត់អត្តចរិតបុគ្គលម្នាក់ភ្លាមៗ មិនបានថ្លឹងថ្លែងមើលពីពិភពលោកទាំងមូលរបស់គេ ពីស្ថានភាពម្នាក់នោះ រឿងពីក្រោយគ្រួសារគេ វិបត្តិផ្សេងៗពីគ្នារាប់រយជំពូក ផលលំបាកដែលពិបាកនិយាយបកស្រាយនិងអ្វីជាច្រើនដែលយើងមើលមិនឃើញ ស្តាប់មិនឮ ពាល់អារម្មណ៍មិនត្រូវ។
ចប់
