ប្រហែលជាខ្ញុំមកដល់ព្រឹកពេកហើយ បានជាមិនឃើញមានអ្នកណាទាំងអស់ ប៉ុន្តែ កណ្តាលបន្ទប់ទីចាត់ការនេះ មានតុវែងមួយ។
ខ្ញុំរៀបចំដាក់ កាតាប និងចេកផ្កាភួងដែលបានទិញមកពេលជិះម៉ូតូតាមផ្លូវ ហើយរៀបចំរកកន្លែងដាក់សែនឱ្យបានសមគួរ។
នេះគឺជាទម្លាប់របស់ខ្ញុំ ពីដើមមកដោយសារម្តាយខ្ញុំមានទម្លាប់នេះ ។ ម៉ែថា នៅកន្លែងថ្មីណាក៏ត្រូវតែអុជធូបគោរពគេដែរ ។ ដោយសារទីនេះមិនឃើញមានដាក់ ជំនាងផ្ទះឬក៏ ព្រះពុទ្ធរូប សម្រាប់អុជធូបផង នៅគែមបង្អួច គឺជាកន្លែងដែលមើលទៅទំនងជាងគេសម្រាប់ការសែនគ្មានហានីភ័យស្រក់កំទេចធូបឆេះរាល។
ខ្ញុំក៏ដើរ ជាមួយនឹងចេកដៃម្ខាង ដៃមួយទៀតកាន់ធូប សំដៅទៅកាន់ទីនោះ។ នៅលើគែមបង្អួចដោយសម្លឹងទៅខាងក្រោមក៏បានឃើញនៅកន្លែងចតម៉ូតូ មានតែម៉ូតូខ្ញុំមួយយ៉ាងឯកា។ ប្រហែលជាខ្ញុំមកដល់ព្រលឹមពេកហើយ មានតែខ្ញុំដែលជាបុគ្គលិកទើបតែផ្លាស់មកពីភ្នំពេញ ត្រូវមកបង្ហាញខ្លួននៅការិយាល័យទាំងព្រឹកមុនគេ។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអុជធូបហើយបួងសួងសុំម្ចាស់ទឹកម្ចាស់ដីតាមថែរក្សា។
«ខ្ញុំឈ្មោះ ពីន ប៉ែនវាសនា ទើបតែមកធ្វើការនៅទីនេះ សូមឱ្យភាពស័ក្ដិសិទ្ធិតាមថែរក្សាខ្ញុំឱ្យចៀសផុត ពីរឿង មិនល្អទាំងឡាយជួបតែសំណាងល្អ !»
ថាហើយកាលណាខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដោតធូបទៅលើចេកបែរត្រឡប់មកកន្លែងអង្គុយរបស់ខ្លួនឯងវិញ។ ជាទម្លាប់នៅក្នុងគ្រួសារខ្ញុំ ខ្ញុំតែងឃើញម្ដាយខ្ញុំធ្វើដូច្នេះគឺរាល់ពេលណាដែលគាត់សែនអ្វីមួយក៏តែងតែហៅឈ្មោះខ្លួនគាត់ហើយប្រាប់ថា គាត់សុំឱ្យស្តាប់និងដឹងឮតាម ថែរក្សា ឱ្យបានសុខសប្បាយដូច្នេះខ្ញុំក៏ធ្វើដូច្នេះតាមគាត់រៀងមក ឱ្យតែអុជធូបសែនអ្វីក៏ដោយខ្ញុំតែងនិយាយឈ្មោះខ្លួនឯងនិង សុំសេចក្ដីសុខ។
ថយវិញមកដល់តុវែងកាលណា ខ្ញុំរៀបឡេបថប់ខ្ញុំចេញ ហើយលើកកាសតូចមួយមកដោតនឹងត្រចៀកស្ដាប់ ដៃម្ខាងទៀតរាវរក កន្ទុយរបស់វាយកដោតលើរន្ធកំព្យូទ័រស្តាប់ព័ត៌មានលេង។
អាប៉ែន!
សំឡេងមួយនេះលាន់ឡើងនៅក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតសឹងរបូតអ្វីៗចេញពីដៃមកវិញ ព្រោះជាសំឡេងមនុស្សហៅខ្ញុំ ហៅនេះក៏ហៅចំៗឈ្មោះនៅផ្ទះកាលពីនៅក្មេងពួកម៉ាកនិយមហៅទៀត។
ខ្ញុំនៅគាំងខណៈម្រាមដៃខាងស្តាំកំពុងតែកាន់កន្ទុយកាសមិនទាន់ដោតរួចនៅឡើយ។ ខ្ញុំមិនទាន់ដោតផងហេតុអីបានជាកាសខ្ញុំឮសូរសំឡេង?
ហើយបើទោះជាដោតហើយក៏ដោយ ហេតុអីបានជាមានសំឡេងជាមនុស្សហៅខ្ញុំចំឈ្មោះ? ខ្ញុំ ងាកមុខចេញពីកុំព្យូទ័រសម្លឹងជុំវិញខ្លួន ខ្ញុំមិនដែលឮសំឡេងចម្លែកៗតាមកាសទេប៉ុន្តែខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយអំពីករណីខ្មោចលង។
ករណីនោះដែលអាចធ្វើឱ្យយើងឮសំឡេងផ្សេងៗចេញពីឧបករណ៍ដែលយើងមិនបានប្រើ។ ដូចផ្លេកបន្ទោរខ្ញុំលើកដៃទាញកាសចេញពីត្រចៀក ហើយទម្លាក់ចោលទៅលើតុព្រមទាំងក្រោកចេញរហ័សរហួនបកដើរចុះទៅក្រោមដីតាមជណ្ដើរ វិញ។
ខ្ញុំដើរលឿនណាស់បានជាចេញមកដល់ក្រៅភ្លាមឃើញមនុស្ស វ័យចំណាស់ ឈរនៅក្បែរតូបយាមងើបមុខ សម្លឹងមកខ្ញុំ។ ដោយខ្ញុំពាក់ម៉ាស់ជិតស្លុងគាត់សួរ៖
លោកគ្រូមកថ្មីមែនទេ? គាត់សួរដោយសម្លឹងខ្ញុំពីលើដល់ក្រោម។
កាលចូលមកគាត់មិនបានឃើញខ្ញុំទេប្រហែលគាត់ទើបតែមកដល់។
មិញខ្ញុំពេលចូលមក ខ្ញុំជួបគ្រូចាស់ម្នាក់គាត់ចង្អុលឱ្យខ្ញុំឡើងទៅលើចាំសិន តែកាលនោះក៏មិនបានឃើញអ៊ំនេះយាមដែរ ប្រហែលជាវេនផ្សេង។
«បាទពូ!»
ខ្ញុំបាននិយាយពីអត្តសញ្ញាណខ្ញុំប្រាប់គាត់តែមិនបានប្រាប់អំពីការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំក្នុងពេលឡើងទៅជាន់ខាងលើនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្វើជាសួររឿងផ្សេង៖
«អត់មានបុគ្គលិកផ្សេងចឹង?»
« អូ! មិនងាយទេក្មួយ»
ខ្ញុំយល់ហើយ ភាគច្រើនគេធ្វើការនៅផ្ទះ ព្រោះរដូវកាលខ្លាចរោគឆ្លង។
«ចំណែក នាយកសាលាប្រហែលជាម៉ោងដប់អីបានគាត់មកដល់!» អ៊ំនោះបន្ត។
ខ្ញុំលើកនាឡិកាមកមើលម៉ោង ម៉ោង៨ហើយ គឺម៉ោងប្រាំបីគត់តែម្ដង ។
នៅទល់មុខគ្នានឹងអគារនេះខ្ញុំបានឃើញផ្ទះល្វែងមួយជួរទៀត ដែលបិទទ្វារចោលដីជុំជិតទាំងអស់។ បើសិនជាការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ នៅជាប់ជាមួយគ្នានឹងកន្លែងផ្ដល់សេវាកម្មដល់អតិថិជនប្រហែលជាអ៊ូអរជាងទីនេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិជ្រើសរើសនោះទេ នេះជាសាលាឯកជន ពេលនេះគ្មានសិស្សមករៀនទេ គេសំងំនៅផ្ទះ។
«ម្តុំនេះម៉ោង៨ហើយ នៅស្ងាត់ណាស់!»
«ធ្លាប់ជាសាលារៀនចាស់មួយ! ឥឡូវគេរុះចោលអស់ហើយ!»
គាត់ថា ដោយមុខស្ងួតហើយឱនលើកធុងទឹកស្រោចដំណាំងមួយធំ ចាកចេញតាមខាងស្ដាំអាគារជា ផ្លូវលំមួយមានអមត្រឈៃដោយដើមស្វាយខ្លះ ដើមដូងខ្លះ។ គាត់ចាកចេញដូចមានទុក្ខព្រួយអ្វី។
តាមពិតខ្ញុំនៅចង់និយាយលេងជាមួយគាត់ច្រើនព្រោះស្ងាត់ពេក តែគាត់ក៏ដើររហ័សបាត់ស្រមោលទៅបាត់។ ប្រហែលគាត់រវល់ច្រើនក៏មិនដឹង។ តើរាល់ដងគាត់មកយាមអ្វីម្នាក់ឯងក្នុងតំបន់នេះ?
សូម្បីអ្នករុញនំប៉័ងលក់ម្នាក់ក៏មិនឃើញមានផង។
ទើបតែនិយាយដូច្នេះស្រាប់តែ មានសូរម៉ូតូមកដល់ពីឆ្ងាយ។
ឮជិតឡើងៗ។
ជាម៉ូតូលក់គ្រឿងកំប៉ុងភេសជ្ជៈ។
ខ្ញុំអរ បានគ្នាជជែកសួរដំណឹងហើយ ក៏ស្ទុះទៅក្រៅបក់ដៃហៅ។
ខ្ញុំជឿថា អ្នកជិះម៉ូតូនោះក្រឡេកមកឃើញខ្ញុំច្បាស់ណាស់ ដឹងអីគេបត់ក្បាលម៉ូតូថយក្រោយបញ្ឆេះចាកចេញវិញលាន់ខ្ទរពេញហុយដីទ្រលោម។
ហេតុអី?
ចម្លែកៗ!
ខ្ញុំអង្គុយចុះមកលើបង់ថ្មចាស់ស្អាតបាត ជាសញ្ញាថាមានមនុស្សថែរក្សា។ ភ្នែកខ្ញុំពេលនេះសម្លឹងទិសបីគឺ សម្លឹងចាំផ្លូវពូម្នាក់អម្បាញ់មិញដែលដើរទៅក្រោយអាគារសាលានិងងាកមកផ្លូវចូលក្រែងមានអ្នកលួចចូលមកផ្តេសផ្តាស ចុងក្រោយខ្ញុំងើបមុខមើលជាន់ខាងលើ។
ខ្ញុំឃើញសិ្នតចេកខ្លួនឯងសែនមុននេះនៅលើគែមបង្អួច។
ចេកក្មួយសែនមែនទេ?
ពូម្នាក់ផ្សេងទៀតមកដល់ទាំងញញឹមញញែមបណ្តើរកង់ចូលមក។ ខ្ញុំឃើញគាត់ សម្លឹងទៅចេកនៅលើបង្អួចជាន់ទីមួយ ដែលកម្ពស់ប្រមាណជាប្រាំម៉ែត្រពីទីនេះ ។
មិនទាន់ដឹងថាគាត់ជាអ្នកណា និងមិនទាន់បានឆ្លើយសំណួរគាត់នៅឡើយតែចិត្តខ្ញុំអំណរដែរបើមានម្នាក់ទៀតមកដល់ខ្ញុំក៏មិនសូវជាអផ្សុកអ្វី។
គាត់ប្រាប់មកខ្ញុំទៀតភ្លាមថា ៖
«បើថ្ងៃក្រោយពេលសែនចេក ត្រូវបង្វែរស្និតចេករបស់ក្មួយមកចំខ្លួនក្មួយដែលជាអ្នកអុជធូបសែន កុំបង្វែរស្និតចេកទៅខាងក្រៅបែបដូច្នេះ !»
«អូខេ!ថ្មីទៀតហើយសម្រាប់ខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនដែលដឹងទេ ខ្ញុំដឹងតែសែន! ចេះតែសែន តែខ្ញុំអត់ចាប់អារម្មណ៍រឿងនេះឡើយព្រោះម៉ែខ្ញុំមិនដែលប្រាប់!»
«ពូទៅលើដែរអត់? ស្ងាត់ពេកខ្ញុំ ក៏មិនហ៊ានឡើងទៅបង្វែរវិញដែរពូ!»
គ្រាន់តែឮបែបនេះ គាត់ងក់ក្បាល៖
«តោះពូនាំឡើងទៅបង្វែរចេកសារដើម!»
គាត់ដើរត្រឹកៗទៅមុនដូចជារឿងនេះសំខាន់ណាស់អ៊ីចឹង។ ខ្ញុំនៅដំអក់ទីទើរបន្តិចសិនទើបចាប់ផ្ដើមក្រោកដើរតាមពីក្រោយគាត់ទៅ។
ទៅដល់ខាងលើគាត់ឱ្យខ្ញុំបង្វែរចេកដោយខ្លួនឯងហើយអុជធូបប្រាំសរសៃផ្សេងទៀតមកឱ្យខ្ញុំ ។
«មិញនេះខ្ញុំអុជធូបបីសរសៃទេ ហេតុអីលើកនេះគាត់ឱ្យខ្ញុំប្រាំសរសៃ?»
« ថ្ងៃក្រោយនៅទីនេះពេលមកអុជធូបអុជប្រាំបីសរសៃ ហើយចេកត្រូវបែរមកខាងខ្លួនយើង កុំបែរមុខស្និតចេញទៅក្រៅ!»
«បាទ!»
ខ្ញុំបានត្រឹមឆ្លើយបាទ ទោះបីចិញ្ចឹមចិត្តសង្ស័យបែបណាក៏ដោយក៏ខ្ញុំមិនហ៊ានសួរគាត់ទៀតនោះដែរ ព្រោះឃើញគាត់រួសរាន់ទំនងមានការងាររវល់ច្រើន។
«អ៊ីចឹងខ្ញុំចុះទៅក្រោមវិញ ចាំអ្នកឯទៀតនៅខាងក្រោមវិញ!»
ពូនោះងក់ក្បាលហើយគាត់ដើរចូលទៅបន្ទប់មួយនៅឆ្វេងដៃ។ ខ្ញុំមិនភ្លេចទេក្រឡេកសម្លឹងទៅស្លាកមួយលើទ្វារនោះដាក់ថា ឃ្លាំង១២។ បានឱកាសនេះខ្ញុំរៀបចំ ប្រមូលសំពៀតនិងកំព្យូទ័រយួរដៃបកចុះមកក្រាមវិញ។
សួនខាងក្រោមរឹតតែស្ងាត់ជាងពីមុនទៅទៀត។
ខ្ញុំមិនបានឃើញពន្លឺថ្ងៃរះមកច្បាស់ទេ ម្យ៉ាងបរិវេណនេះម្លប់ព្រោះដើមឈើច្រើន ម្យ៉ាងព្រឹកនេះស្រទំរហូត ពេលនេះទៀតមានតំណក់ទឹកភ្លៀងធ្លាក់មកមួយល្អៗផ្សែងក្រូចហើយ។
គិតទៅអង្គុយចាំឯណាវិញទៅខ្ញុំ?
ខ្ញុំងើបមុខរំពៃជុំវិញនោះរកមើលក្រែងអ៊ំមុននេះបកពីក្រោយមកវិញតែសូន្យមិនឃើញអ្នកណាទាំងអស់។ ចំណែកពូនៅខាងលើក៏ស្ងាត់បាត់មិនទាន់បានស្គាល់និយាយគ្នាអីបានច្រើនផង។ ភ្លាមនោះ ស្រាប់តែខ្ញុំក្រឡេកឡើងលើ ឃើញបុរសចំណាស់ម្នាក់ទៀតគាត់ដោះអាវ បង្ហាញខ្លួនដើរកាត់អគារខាងលើជាន់ទីមួយនៅជ្រុងទិសលិចឆៀងត្បូង។
គាត់ងាកមកមើលហើយញញឹមរកខ្ញុំ។ ក្រោយបន្តិចគាត់ចូលក្នុងអាគារបាត់។ មានមនុស្សដល់ទៅពីរនាក់បាននៅលើជាន់ខាងលើ ទៅហើយ ហេតុអ្វីខ្ញុំមកទ្រាំអង្គុយឱ្យសើមភ្លៀងនៅក្រោមនេះធ្វើអ្វី?
គ្រូៗផ្សេងៗមិនមកទេ មកអីតែខ្ញុំម្នាក់? ព្រឹកមិញមកទល់ឥឡូវនេះខ្ញុំឃើញមនុស្សប្រុសបួននាក់ហើយចុះម៉េចបានជានៅតែមានអារម្មណ៍ថា ទីនេះស្ងាត់ម៉្លេះ? ពួកគេបាត់ទៅណាអស់ទៅ?
ខ្ញុំសម្លឹងរកមើលអ្វីៗជុំវិញខ្លួនយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ មុនពេលក្រោកឡើងដើរត្រុកៗសំដៅជាន់ខាងលើសម្រាកតាមពូៗនោះវិញ។
សូរទូរស័ព្ទខ្ញុំរោទ៍៖
«វាសនាឯងមិនបានមកបង្ហាញខ្លួនទេ?»
ខ្ញុំចងចិញ្ចើមហើយងើយមុខទៅលើ។
«អ្នកណាខលខ្ញុំ!»
«ខ្ញុំនៅក្រោមបាទ!»
ដូច្នេះខ្ញុំឆ្លើយផងដើរសំដៅឡើងលើរហ័សជាងមុន។ ទូរសព្ទដាច់បាត់ហើយគិតថាពួកគេឃើញខ្ញុំ មកដល់បានជាផ្តាច់។
ខ្ញុំ ទៅជាភាំងពេលមកដល់ជាន់លើនេះ គ្មានអ្នកណាដដែល។ ដោយងាកទៅបន្ទប់មួយដែលដាក់ស្លាកថា ឃ្លាំង១២ដដែលនោះ ខ្ញុំដើរទៅទីនោះទាំងយួរកាតាប ហើយចាប់លើកម្រាមគោះទ្វារ។
គ្មានចម្លើយ!
រុញទៅទ្វារជាប់ម៉ឺង។
លេងសើចនឹងខ្ញុំណាស់!
ខ្ញុំរម្លឹកស្នាមញញឹមពូដោះអាវនៅជ្រុងខាងត្បូងមកវិញ ហើយដើរមួយៗទៅកាន់បង្អួចខាងត្បូងរកមើលគាត់។ ភ្ញាក់ដូចគេអង្រួនពីដេក ខាងក្រៅបង្អួច អត់មានកន្លែងដើរបានដូចមើលឃើញពីក្រោមទេ តើគាត់ដើរតាមណាទៅក្រោយ?
សឹងដួលផ្ងារ បះដៃបះជើងម្នាក់ឯងកណ្ដាលបន្ទប់សាលាស្ងាត់សូន្យសុងនេះព្រោះនៅក្រោមអាគារខ្ញុំឃើញត្រពាំងចាស់មួយ។ បិទជាប់ពីមុខអាគារដល់ក្រោយ។
ចុះអ៊ំដែលកាន់ធុងទឹកនៅក្រោមគាត់ដើរទៅក្រោយតាមនេះ គាត់ដើរទៅណាមានតែដើរជាន់លើត្រពាំង?
របូតកាតាបពីដៃ ហើយនៅដល់ណា?
« អូយ! មានអ្នកណានៅទេ?ពូៗៗៗៗ»
ខ្ញុំរត់ប្រែនទៅគោះរន្ថើនបន្ទប់ឃ្លាំង គឺគោះហើយគោះទៀតទាំងបែកញើសស្រាក់…..សង្ឃឹមបានជួបពូម្នាក់ដែលប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងសែនចេក។
ទ្វារបាក់ផុយប្រាវរបូតភ្លុចទៅក្នុង។ ខ្ញុំបានចូលដល់បន្ទប់ឃ្លាំងហើយ ភ្លឺចែសដោយបង្អួចគ្រប់ទិស។ គ្មានមនុស្សទេ។
មានតែតុមួយរុំដោយដីនិងពីលើជញ្ជាំងក្រោយតុនោះមានតារាងបុគ្គលិកសិក្សា។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សជាច្រើនស្លៀកមពាក់ដូចមិនមែនជំនាន់យើងនេះ ក្នុងរូបថតពេញលើជញ្ជាំងនោះ។
ស្រាលខ្លួនស្ងើកហើយខ្ញុំតែបណ្តែតចាកចេញមិនបានផងកុំថារត់។
ខ្ញុំស្គាល់៤នាក់ក្នុងនោះ យ៉ាងរហ័ស គឺមនុស្សបួននាក់ដែលខ្ញុំបានឃើញកាលពីព្រឹកបន្តបន្ទាប់គ្នា។ ពួកគេសុទ្ធតែមានថ្ងៃខែឆ្នាំកំណើតកាលពី១៩០១និង១៩០៣ ខ្ញុំស្រែកស្លន់ស្លោ៖
«ស្អីគេ? អាយុជាង១០០ឆ្នាំអស់ហើយហ្នឹង ឥឡូវឆ្នាំ២០២១ហើយទេតើ!»
ខ្ញុំនឹកដល់រទេះលក់ភេសជ្ជៈដែលបត់ក្បាលមកច្រលំផ្លូវនេះហើយបកក្រោយរត់ពេលឃើញខ្ញុំបក់ដៃហៅ។ សំឡេងអ៊ំនៅក្រោមនិយាយលាន់ឡើងមកវិញ«ធ្លាប់ជាសាលារៀនចាស់មួយ! ឥឡូវគេរុះចោលអស់ហើយ!»។
«ខ្មោច!សាលារៀនខ្មោច!»
ខ្ញុំបែរក្រោយប្រុងរត់ តែបែរមកកាលណាត្រូវស្រលាំងកាំងនឹងផ្សែងធូបដែលអុចលើគែមបង្អួច។ ចេកដែលខ្ញុំទិញសែននោះ ត្រូវអ្នកណាមិនដឹងទេគេបកហូបទាំងធូបនៅឡើយ។
ខ្ញុំខ្លួនឯងដែលដេកស្រមៃ សង្ឃឹមអ៊ីចឹងចុះ។
ខ្ញុំទន់ជើងទាំងគូរ ដើរលែងរួចដួលទៅលើឥដ្ឋ។ មនុស្សចាស់ៗទាំងបួនឡើងមកពីបួនទិសហើយចូលមកទាំងញញឹមប្រើទឹកមុខគួរឱ្យព្រឺ ព្រួច។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេជ្រីវជ្រួញសមថាកើតតាំងពីឆ្នាំ១៩០១ទេ។
ខ្ញុំស្រែករន្ធត់ឡើងនិងបានលើកម្រាមដៃស្តាំទាំង៥វាសចុះឡើងបណ្តេញ៖
«ចេញៗៗៗៗ»
នរណាម្នាក់មកដល់នៅក្រោយខ្ញុំដែលស្ពឹកនិងទន់ខ្លួនគេខំទាញខ្ញុំក្រោកឡើងជាមួយកម្លាំងយ៉ាង អស្ចារ្យ។ ក្រោកបានហើយខ្ញុំរត់លឿនណាស់ ដូចព្យុះសង្ឃរាមួយវឹបមកដល់ក្រោមភ្លាម ។
ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចពេក ដៃជើងញាប់ញ័រព្រោះបរិវេណខាងក្រោមចាស់គគ្រឹកដូចទីឋានដែលត្រូវគេបោះបង់ចោល។ មិនដូចគ្រប់យ៉ាងដែលបានឃើញមកដល់ព្រឹកមិញឡើយ។
ជាមួយការឈរញាក់រន្ធត់ឃើញម៉ូតូខ្លួនឯងនៅកណ្តាលព្រៃស្មៅ ខ្ញុំអស់សង្ឃឹមព្រោះគ្មានសោរទេ។
«ណេះសោរម៉ូតូ!»
ខ្ញុំងាកមកមើលម្ចាស់សំឡេងដោយក្រសែភ្នែកចម្លែក ។ គឺអាខុម មិត្តខ្ញុំកាលពីក្មេង។ វា
មានមុខស្លេកហើយហុចសោរនិងកាតាបមកឱ្យខ្ញុំ។ខ្ញុំនៅញ័រទទ្រើកនិយាយមិនចេញ
ពេញដោយភាពភ័យខ្លាច។ ពីរនាក់យើងបែរមើលមុខគ្នាខ្ញុំបែកអាសុខុមនេះយូរណាស់ហើយ។ ម្តេចវាមកដល់កន្លែងនេះ?
«អ្ហែងឡើងម៉ូតូទៅ!»
សុខុមរុញខ្ញុំមួយវឹប ខ្ញុំឃើញខ្លួនឯងឱបកាតាបមកដល់ម៉ូតូហើយកំពុងអង្គុយជិះស្រេចទៅហើយ។
វាបាត់ទៅណាខ្ញុំរកប្រាប់វាឱ្យឡើងមកជិះពីក្រោយមក តែមិនឃើញទេ។ ពីក្រោយខ្នងខ្ញុំជាអាគារចាស់រេចរឹល ព័ទ្ធពេញទៅដោយស្លែ និងភាពរុះរោយនៃរុក្ខជាតិដុះចេញពីថ្មបែកបាក់ កោតតែខ្ញុំមុននេះឡើងទៅដល់ជាន់លើបាន?
ខ្ញុំយល់ថា ខ្មោចលងខ្ញុំ អាចបំភ្លៃខ្ញុំ ឃើញអ្វីផ្សេងពីការពិត។ ខ្ញុំបិទភ្នែកយំហើយមួលហ្គែ
ជិះម៉ូតូ ទៅង៉ោង ខ្ញុំនិយាយម្ហបៗថា ៖
«ជួយ!ជួយផង!»
តាមពិតសុខុមស្លាប់ច្រើនឆ្នាំហើយតាំងពីខ្ញុំនៅអនុវិទ្យាល័យ។ ព្រលឹងសុខុមបានតាមការពារនិងស្រែកដាក់ខ្ញុំតាមកាសតាំងពីព្រឹកនៅជាន់លើ ហើយបានតាមជួយយកខ្ញុំឱ្យចេញផុតពីអតីតសាលារៀនមួយ ដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោលនេះ….ខ្ញុំឈឺជ្រុះសក់មិនខាន។
ខ្ញុំជិះម៉ូតូចេញមករហូតដល់ផ្លូវធំ ទើបឃើញគេលក់ដូរព្រាតខ្ញុំទន់ជើងទៅមុខលែងរួច ក៏ឈប់ហើយអង្គុយលើចិញ្ចើមថ្នល់យំយែករកគេជួយ។
អ្នកស្រុករត់មករោមខ្ញុំគក់ច្របាច់ញីដោយប្រេងទម្រាំខ្ញុំនិយាយរួច។
«ជួយផង! ខ្ញុំវង្វេងចូលកន្លែងខ្មោច!»
មានសំឡេងមួយលាន់ឡើងនាំមុខគេថា«សាលារៀនចាស់ហ្នឹងទៀតហើយ!»។
ខ្ញុំខំបើកភ្នែករកមើលប្រភពសំឡេង។
តែមិនឃើញអ្នកណាជាអ្នកណីទេ មនុស្សរោមច្រើនឡើងៗ។
ស្រាប់តែពីចន្លោះក្រោយស្មាពូម្នាក់ដែលកំពុងរឹតឱ្យខ្ញុំ ខ្ញុំឃើញសុខុម….គេឈរញញឹមសម្លឹងខ្ញុំពីថ្នល់ម្ខាងក្រោមដើមត្របែកធំសាខា…..
«អរគុណហើយសម្លាញ់ឯងបានជួយខ្ញុំ…»
