គ្មានអ្វីគួរឱ្យសង្ស័យនោះទេ!
ធម្មតាជីវិតរស់នៅ គឺពិបាកហើយ ពីព្រោះថា ជីវិតគឺជាការផ្តល់ឱ្យ មិនមែនយើងចង់បានអ្វីពីជីវិតមកវិញទេ តែយើងយល់ខុស មិនព្រមក្រោកមកបង្កើតបែរជាអង្គុយរង់ចាំបានជាគ្រប់យ៉ាងមិនបានដូចចិត្តចង់បានសោះវាមិនខុសអ្វីពី កាប់បំពង់រង់ចាំទឹកភ្លៀង។
«កាលគេងកើយភ្លៅរស់នៅជិតគ្នា យើងមានផ្កាស្លាអំបោះហត្ថាក្រៀករឹត រស្មីភ្លើងទៀនព្រមានដួងចិត្តឱ្យគិតអាណិតស្នេហា»
ខ្ញុំតែងច្រៀងបទនេះ ទំនួញទ្រខ្មែរ ដែលជាបទមួយពុកបង្រៀនឱ្យច្រៀងដំបូង។ អ្នកនៅក្បែរៗតែងសួររកម៉ែខ្ញុំរាល់ពេលឮខ្ញុំច្រៀងបទនេះឡើង។ ពួកគេគិតថា ពុកខ្ញុំប្រហែលជាមាន មនោសញ្ចេតនាសោកសៅណាមួយជាមួយម៉ែបានជាមកបង្រៀនកូនស្រីឱ្យច្រៀងបទរបៀបនេះរហូតមក។
«ខ្ញុំមិនដឹងពីម៉ែទេមីង! កាលនៅស្រុកអ៊ំៗប្រាប់ថាម៉ែស្លាប់!»
ខ្ញុំឈ្មោះ ធីណាអាយុ១៥ឆ្នាំ។
«ស៊ាន ធីណា»
គេប្រកូកហៅឈ្មោះខ្ញុំហើយ។
ខ្ញុំកំពុងត្រៀមចូលរួមកម្មវិធីប្រលងរើសអ្នកចម្រៀងរបស់ភោជនីយដ្ឋានមួយ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាគេពេញវ័យទាំងអស់ សុទ្ធតែមើលទៅតឹងតែងចំណែកខ្ញុំៗមិនអីទេ ខ្ញុំក្មេងជាងគេហើយស្រស់ស្រាយណាស់។
ពុកខ្ញុំតែងទូន្មានប្រាប់ថា លទ្ធផលនៅក្នុងជីវិត គឺជាសកម្មភាពរបស់យើងដែលផ្តល់ទៅឱ្យភពផែនដី ផ្តល់ទៅឱ្យកន្លែងដែលផ្តល់កំណើតដល់យើង ។
ដូច្នេះបើយើងគ្មានលុយមានតែសំឡេងត្រូវខំច្រៀងលួងលោម បើយើងមានធ្មេញសស្អាតត្រូវខំសើច បើយើងមានពាក្យសម្តីពីរោះត្រូវខំនិយាយទៅកាន់មនុស្សដែលបានធ្វើល្អចំពោះយើងបណ្ដុះបណ្ដាលយើង បង្កើតជីវិតយើងឡើងមក និងផ្តល់ទៅឱ្យអ្នកដែលមានឱកាសតិចជាងយើង។
ខ្ញុំក្រយ៉ាងនេះហើយពុកនៅគិតថានៅមានគេណាមានឱកាសតិចជាងយើងទៀត?
តាមពិតយើងមានដីមានផ្ទះមានចម្ការខ្លះនៅកំពង់ចាមតែពុកជួបគ្រោះថ្នាក់កាលខ្ញុំអាយុ៨ឆ្នាំ លក់ដូរមើលជើងគាត់អស់។លុះដល់ពេលនេះពុកនៅតែ ដើរមិនបានមាំនៅឡើយ។
បើខ្ញុំក្លាយជាអ្នកចម្រៀងល្បីម្នាក់ខ្ញុំនឹងមានលុយមើលជើងពុកជាវិញ។
ដំបូងគ្មានអ្នកណាជឿថា ពុកនឹងមកភ្នំពេញទេគេគ្រប់គ្នាគិតថាវាទៅមិនរួចឡើយ។ គាត់ជាតិនេះនឹងមិនចាកចេញពីមេមត់កំពង់ចាមឡើយ។
មិនដឹងថាអ្វីដែលដឹងមកពិតឬក៏ក្លែងក្លាយប៉ុន្តែ ពួកគេនិយាយថា ចង់ល្បីឈ្មោះទាល់តែទៅភ្នំពេញ។
ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងឮដូច្នេះ ភ្នំពេញជាក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំ។
ពេលនេះយើងមកជួលផ្ទះនៅទីនេះនៅភូមិក្រីក្រមួយក្បែររោងចក្រព្រោះថា ខ្ញុំមានជំងឺរបេងត្រូវនៅព្យាបាល។
«កុំច្រៀងច្រើនពេកកូនចាំជាសិនទៅ!»
ព្រោះស្អែកត្រូវសាកសំឡេងហើយ។ ចុះឈ្មោះរួចហើយ ចិត្តនៅតែខំជានិច្ចមិនព្រមផ្តេកផ្តួលឡើយ។
ខ្ញុំនេះធ្លាប់ទៅហើយក្នុងការផ្សងព្រេងឆ្លងកាត់ការលំបាក ហើយការផ្សងព្រេងរបស់ខ្ញុំអាចទៅដល់ទីតាំងណា មួយតាមក្តីស្រមៃឬអត់វាអាស្រ័យលើខ្លួនខ្ញុំខ្លួនឯង។
នៅភូមិនេះមនុស្សប្រុសមានដៃជើងល្អភាគច្រើនរស់នៅជាមួយដបស្រា ឬប៊ីយែរប៉ុន្តែពុកវិញ គាត់មិនដែល ស្ត្រេសដល់ថ្នាក់ជ្រើសរើសយកសុរាធ្វើជាត្រីមុខចោលកូនស្រីតូចម្នាក់នេះទេ។
មុននេះច្រើនឆ្នាំពុកធ្លាប់មានប្រពន្ធក្រោយឈ្មោះមីងថាច តែមីងនោះស្អាតពេក បានក្លាយទៅជាអ្នកចម្រៀងនៅតាមព្រែកហើយក្រោយមកគាត់ក៏មានប្តីថ្មី ជាអណិកជនដោយធុញនឹងជំងឺពុកខ្ញុំ។
នៅជាប់ផ្ទះជួលនេះ មានបងស្រីម្នាក់ឈ្មោះថា បងសាំងឌី ដែលជាម៉េម៉ាយកូនម្នាក់ វ័យប្រហែលខ្ញុំ។ គាត់ធ្វើការនៅទូរទស្សន៍ជាអ្នកកាន់ឃ្លាំងឱ្យគេ។ គាត់បាននិយាយថា វាគ្មានអ្វីអស្ចារ្យទេ ទាំងលំបាកនិងស្រណុកនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សយើង។ គាត់ធ្លាប់ជាកូនស្រីអ្នកមាន ហើយរត់មកនៅជាមួយសង្សារព្រោះមិនចង់រៀបការតាមបញ្ជាប៉ាម៉ាក់ជាមួយមនុស្សដែលគាត់មានអារម្មណ៍អាក្រក់ជាមួយ។
ចុងក្រោយប្តីគាត់ចេញចោលគាត់ដដែល។ ទោះយ៉ាងណាគាត់អាចចិញ្ចឹមកូនឱ្យចូលរៀនបាន។ កូនគាត់ឈ្មោះពិដោរអាយុ១៤ឆ្នាំរៀនថ្នាក់ទី៧ហើយ។ ពិដោរតែងមកលេងជាមួយខ្ញុំពេលម្តាយទៅធ្វើការបាត់ ហើយនាងអត់មានសោរចូលផ្ទះ ក្រោយនាងមកពីសាលាវិញ។
យប់ៗឡើងពេលខ្ញុំចូលលេងផ្ទះគាត់គាត់ប្រាប់ជារឿយៗថា តាមពិតទៅគ្រប់យ៉ាងគឺទទេស្អាត កុំបាច់ចង់បានពេកកុំបណ្តោយពេកដែរ។ បើសិនជាធីណាឯងចង់ ចាប់យកអាជីពសិល្បៈហើយអាចទុកចិត្តខ្លួនឯងថា អាចធ្វើបានល្អ កុំឆ្ងល់ច្រើន ក៏ធ្វើទៅ។
ពេលទៅប្រលងក៏មិនបាច់ធ្វើការប្រៀបធៀប មិនបាច់ខ្វល់ពីអ្វី ធ្វើតែទេពកោសល្យខ្លួនឯងឱ្យអស់លទ្ធភាពក៏បាន ព្រោះកាន់តែចេះគិត កាន់តែពិបាកចិត្ត។ ឮ?
ជីវិតមនុស្សគឺជាការឈឺចាប់ ទោះបីជាយើងខំប្រឹងមិនប្រឈមមុខជាមួយវា ឬមួយក៏មិនយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយវា ប៉ុន្តែយើងនៅតែគេចពីវាមិនផុតនោះទេ បន្តិចម្តងៗដោយចាប់ផ្ដើមដឹងពីរឿងអាក្រក់ៗ ជាច្រើនកើតមានឡើងនៅក្នុងពិភពសិល្បៈមួយនេះ ភាពអាត្មានិយមបក្ខពួកឱកាសកេងចំណេញផ្លូវភេទនិងការរើសអើងដោយសារតែយើងមានសម្បុរស្បែកជាកូនអ្នកស្រែមិនស័ក្តិសមនឹងឡើងឆាកមិនស្រស់ស្អាតដាច់គេអ្នកដែលប្ដូរស្បែកទាំងអស់នេះនៅតែក្លាយទៅជាឌីប្រេសសិនដ៏សំខាន់សម្រាប់អ្នកផ្សេង។
នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំបានឮបងម្នាក់ឈ្មោះស៊ីន ដែលមកកន្លែងប្រឡងដែរ បាននិយាយខ្សឹបខ្សៀវគ្នានឹងប្អូនស្រីស្រីគាត់ពេល រង់ចាំឈ្មោះឡើងសមសំឡេង។
«ស៊ាន ធីណា»
គេហៅខ្ញុំទៀតហើយ អាចថាខ្ញុំជាប់ដឹង?
ខ្ញុំក្រោកដើរទៅ។
«មកតាមបង!»
បងប្រុសម្នាក់ដែលរៀបចំការប្រឡងនេះនាំផ្លូវខ្ញុំទៅក្រោយឆាកទុកបងសាំងឌីនិងពិដោរនៅអង្គុយចាំ កន្លែងដដែល។ពុកមិនបានមកទេគាត់ផ្ញើខ្ញុំនឹងបងសាំងឌី។
«ពុកក្មួយឈ្មោះអី?»
មនុស្សស្រីម្នាក់ស្អាតខ្ញង់ និងមានងារជាថៅកែទីនោះបានហៅខ្ញុំទៅជួបក្រោយឆាក។ សង្ឃឹមថានេះក៏ព្រោះតែគាត់ពេញចិត្តនឹងសំឡេងរបស់ខ្ញុំទៅចុះ។
ដោយសម្លឹងមុខខ្ញុំពីលើដល់ក្រោម គាត់ចាប់ផ្តើមបណ្តេញមនុស្សចេញហើយសួរខ្ញុំសំណួរប្លែកៗ ។
«គាត់ឈ្មោះឈឿន ស៊ាន!»
ស្ត្រីនោះស្រងូត ពេលឮសម្តីខ្ញុំ។
«គាត់មកទេ?!»
«គាត់មិនមកទេអ្នកមីង!»
«ហេតុអី បើកូនមកប្រឡងបានអ្នកណាជូនមក?!»
«អ្នកជិតខាង!»
«ទុកចិត្តគេម្ល៉េះ?!»
«ពុកខ្ញុំដើរមិនបានស្រួល ម្យ៉ាងទៀតគាត់មិនសូវចូលចិត្តអ៊ូអរ!»
មីងនោះងក់ក្បាល។
«ខ្ញុំជាប់ទេអ្នកមីង?!»
«ប៉ុន្តែហេតុអីបានជាឯងជ្រើសរើសយកការងារជាអ្នកចម្រៀងកូនស្រី?»
«ខ្ញុំចូលចិត្តណាស់ៗខ្ញុំចង់បានលុយព្យាបាលជើងពុកដែរ!»
គាត់ដកដង្ហើមធំដោយអាកប្បកិរិយាវិជ្ជមានហើយសម្លឹងខ្ញុំយឺតៗទៀត។ មុនពេលភ្នែករបស់គាត់បានប្រែក្លាយទៅជារលីងរលោង ការគិតរបស់ខ្ញុំដែលពោរពេញទៅដោយភាពសង្ឃឹមបានរសាត់បាត់ជំនួសដោយភាពងឿងឆ្ងល់។
មកផ្ទះវិញខ្ញុំប្រាប់ពុកថា ៖
«ខ្ញុំបានការងារហើយពុក ទទួលបានមួយថ្ងៃ១០ដុល្លារច្រៀងម៉ោង៥ល្ងាចដល់៩យប់!»
ពុកខ្ញុំនៅស្ងៀម ដោយកំហឹងនិងការខកចិត្ត។
ជាបណ្តើរៗ ទឹកមុខគាត់បានក្លាយទៅជាភាពរឹងមាំ ហើយតបនឹងខ្ញុំ៖
«មិនអីទេ ទោះវាតិចពេកណាស់ តែជាកម្លាំងដំបូងរបស់កូន!»
យ៉ាងហោចណាស់ យើងបានលុយហើយម៉េចគាត់គិតថាតិចទៀត?
ខ្ញុំមិនយល់ដែរតែសប្បាយចិត្តពេកក៏ខ្ជិលសួរនាំច្រើន។
ពិភពលោកនេះមិនយុត្តិធម៌ទេ ខ្ញុំចូលចិត្តលេងហ្គីតាណាស់តែលេងមិនបានល្អ ចំណែកពិដោរមិនចូលចិត្តទេតែចាប់រៀនភ្លាមលេងបានល្អជាងខ្ញុំទៅហើយ។
នាងមិនពូកែអក្សរសាស្ត្រ មិនពូកែភាសាបរទេស មិនពូកែកុំព្យូទ័រ ដូច្នេះខ្ញុំបែរជាពូកែជាងនាងទាំងដែលឈប់រៀនកណ្តាលទីទៅហើយ។
មិនអាចធ្វើអ្វីបានទេ ព្រោះចុងក្រោយនេះជើងពុករបស់ខ្ញុំឈឺត្រូវឆែកមើលឡើងវិញហើយយើងអត់លុយ ចំណែកខ្ញុំក៏មានជំងឺរបេងទើបនឹងធូរបានជាតែនៅលេបថ្នាំប្រចាំ។
តែទីបំផុតទៅយ៉ាងហោចណាស់ក៏ខ្ញុំមានបងសាំងឌី គ្រូពេទ្យផ្លូវចិត្តដ៏ល្អម្នាក់ ។
«ហើយចុះបើថ្ងៃក្រោយធីណាក្លាយជាអ្នកចម្រៀងល្បីតើបងឯងនឹងនឹកឃើញខ្ញុំទៀតដែរអត់? បងឯងនឹងអាត្មានិយមដូចពួកគេដែលម៉ាក់និយាយ ហើយរើសអើងអ្នកនៅផ្ទះជួលដូចយើងដែរ?!»
នៅផ្ទះជួលមានអីមិនល្អ?
ខ្ញុំដែលធំឡើងជាមួយការមិនដឹងមិនឮអំពីការរើសអើងនានាលើលោកនេះ ចាប់ផ្តើមដឹងច្រើនឡើងៗ ពេលមកនៅក្បែរនឹងស្គាល់គ្រួសារបងសាំងឌី។ ព្រោះពីតូចមក ពុកខ្ញុំមិនដែលនិយាយអំពីរឿង វណ្ណៈនិងការឈឺចាប់ ទាំងអស់រវាងអ្នកក្រនិងអ្នកមានទេ គាត់មិននិយាយ។
ចេញពីមនុស្សគ្មានអី្វទាំងអស់ដូចខ្ញុំនឹង មិនដែលបោះបង់ចោលការស្រមៃមិនដែលមិនសប្បាយចិត្តចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំមាននោះឡើយ ដូច្នេះខ្ញុំមិនស្រពោនដូចពិដោរទេ។
នាងនិយាយជានិច្ចថា៖
«កូនគេប៉ុនយើង គេមានiPhoneកាន់និងមានប៉ាមកឌុបឡានទៅរៀន!»
រម្លឹកអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងគ្រួសារបងសាំងឌី ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់រឿងមួយថា តាំងពីខ្ញុំដឹងក្ដីកាលណាដាក់ក្នុងនាមជាក្មេងមិនមានម្ដាយ ខ្ញុំរស់នៅជាមួយអ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំនិងពុក។ មុនពេលអ៊ំស្លាប់ បាត់ពីពិភពលោកនេះទៅខ្ញុំបានត្រឹមដឹងថា ឧបសគ្គជីវិតដែលយើងកំពុងជួបភាគច្រើនបង្កើតឡើងមកដោយសមាជិកគ្រួសារយើងខ្លួនឯង ភាគច្រើនគឺពុករបស់ខ្ញុំដែលគាត់ឈឺនិងមិនព្រមមើលហើយមិនព្រមចាប់កាន់ការងារអ្វីនៅភ្នំពេញព្រោះមានតែភ្នំពេញទើបសម្បូរការងារដែលស្រាលៗសមនឹងមនុស្សរបួសដូចគាត់។
ពុកមិនព្រមគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់គាត់ឱ្យល្អប្រសើរឡើងទេ ព្រោះជាប់សម្ងំលាក់មុខមិនហ៊ានប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតតាមរបៀបផ្សេងៗ នេះជាសម្តីអ៊ំខ្ញុំប្រាប់ តាមដែលខ្ញុំនៅជាមួយ។
«ហេតុអ្វីបងមិនឱ្យកូនបានទៅរៀន?!»
សំឡេងនេះខ្ញុំដូចធ្លាប់ស្គាល់?
ខ្ញុំទើបតែចេញមកពីផ្ទះបងសាំងឌី ដើរកាត់តាមសួនច្បារសាធារណៈមួយ ប្រុងថានឹងទៅរកទិញ សាច់ខ្លះ ដើម្បីយកមកជូនពុកខ្ញុំហូបអបអរសាទរស្អែកខ្ញុំត្រូវចូលច្រៀងថ្ងៃដំបូង ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញឡានទំនើបមួយ អែបក្បែរសួនដែលនៅក្បែរនោះបានឮសំឡេងអ្នកណាម្នាក់ដូចជាខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ប៉ុន្តែរកនឹកមិនទាន់ឃើញ ។
«បើសិនជាបងយកកូនខ្ញុំទៅចិញ្ចឹម បងគួរតែចិញ្ចឹមគេឱ្យបានល្អមិនគួរឱ្យមកធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើកាលពីអតីតកាលនោះទេ !ឥឡូវនេះខ្ញុំសុំយកគេទៅនៅជាមួយខ្ញុំវិញហើយ! បងថាម៉េចដែរ? ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំមានលទ្ធភាពឱ្យគេស្រណុកសុខស្រួលបាន »
«សួរកូនទៅ! បើសិនជាគេព្រមទៅ ខ្ញុំមិនថាអ្វីទេ !»
ខ្ញុំភ្ញាក់ធ្លាក់របូតថង់សាច់បែកខ្ចាយទៅលើចិញ្ចើមថ្នល់។ នោះគឺជាសំឡេងរបស់ពុកខ្ញុំ ។ គាត់និយាយគ្នាធម្មតាសោះ ហេតុអីបានជាខ្ញុំភ្ញាក់យ៉ាងនេះ។
មនុស្សពីរនាក់ចេញពីក្រោយឡានដែលកំបាំងពីមុខខ្ញុំ ហើយបង្ហាញខ្លួនមុខខ្ញុំ ប្រហែលពួកគេឮថង់បែកខ្ចាយរបស់ខ្ញុំ។ពួកគេនោះគឺពុករបស់ខ្ញុំហើយម្នាក់ទៀតគឺអ្នកមានដែលបានជ្រើសរើសខ្ញុំយកចូលធ្វើការ។
អ្នកទាំងពីរស្គាល់គ្នាពីពេលណាខ្ញុំរកនឹកមិនឃើញទេ ?
អាថ៌កំបាំងនៅលើលោកយើងនេះមានច្រើនពេកហើយ!
នោះគឺជាល្ងាចដែលខ្ញុំបានដឹងថាតាមពិតខ្ញុំគឺជាកូនចិញ្ចឹមរបស់ឪពុកខ្ញុំ ។
គាត់ធ្លាប់ជាសន្តិសុខម្នាក់នៅភ្នំពេញ។ ចំណែកមីងដែលខ្ញុំស្គាល់នោះឈ្មោះថា ម៉ាលីសគាត់គឺជាអ្នកចម្រៀងល្បីម្នាក់កាលពីជំនាន់នោះ ប៉ុន្តែគាត់ មិនដែលបានថតឌីសនោះទេ។ ក្រោយមកគាត់ត្រូវបានគេអ្នកមានម្នាក់ស្រឡាញ់ប៉ុន្តែគាត់ជ្រុលខ្លួនមានកូនម្នាក់ជាមួយនឹងប្រុសផ្សេងទៀត ជាភ្ញៀវគាត់ ដែលស្រឡាញ់និងចូលមកហាងនេះជាប្រចាំ ។
បុរសនោះមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះអនាគតកូនគាត់បានទេដោយសារគេមានភរិយារួចហើយចំណែកបុរសនោះឯងគឺជាឪពុកបង្កើតរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏មិនដឹងថាគាត់ជាអ្នកណាដែរ ខ្ញុំរឹតតែមិនចង់ដឹង ប៉ុន្តែមីងនេះគឺជាម្តាយរបស់ខ្ញុំគាត់គឺជាមនុស្សដែលជិតស្និទ្ធជាមួយពុកធម៌យកខ្ញុំមកចិញ្ចឹមដល់ធំនេះ។
ពួកគេដូចជាមិត្តម្នាក់ ម្ល៉ោះហើយដើម្បីឱ្យគាត់អាចរៀបការជាមួយប្តីអ្នកមានបានពុករបស់ខ្ញុំបានទទួល ខ្ញុំនេះមកចិញ្ចឹមហើយចាកចេញទៅកំពង់ចាមប្រាប់អ្នកភូមិប្រាប់អ្នកផ្ទះប្រាប់អ៊ំខ្ញុំថា ខ្ញុំគឺជាកូនរបស់ពុកខ្ញុំ តាមពិតពុកខ្ញុំមិនដែលរៀបការទេ។
គាត់មិនដែលមានភរិយាឡើយ។
ហេតុអ្វីពុកខ្ញុំធ្វើដូច្នេះ? ខ្ញុំបានសួរទៅគាត់វិញនោះទេ ខ្ញុំមិនព្រមទុកគាត់ត្រឹមជាឪពុកចិញ្ចឹមទេ ហើយបញ្ជាក់ថា ក្នុងបេះដូងខ្ញុំមានតែពុកម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។
ពួកគាត់ក្រោយមកបានប្រាប់ថារឿងពិតដើមឡើយ ពួកគាត់បានស្គាល់គ្នាពេលមករកការងារធ្វើក្នុងភោជនីយដ្ឋាននោះ។ មកពីពុកខ្ញុំស្រឡាញ់ម្តាយខ្ញុំខ្លាំងប៉ុន្តែគាត់មិនដែលបានសារភាពរហូតម្តាយខ្ញុំទៅលង់ស្រឡាញ់បុរសម្នាក់ដែលជាភ្ញៀវទៅវិញ។
ចំណែកពុកខ្ញុំមានឋានៈត្រឹមជាសន្តិសុខ ចុងក្រោយទៀត ដើម្បីឱ្យគាត់បានទៅរៀបការជាមួយនឹងអ្នកមានមានអនាគតល្អ ពុកខ្ញុំបានទទួលយកខ្ញុំមកចិញ្ចឹមរយៈពេលដប់ប្រាំឆ្នាំមកហើយ។
នេះគឺជាមូលហេតុដែលពុកខ្ញុំមិនដែលឡើងមកភ្នំពេញនោះទេ ។
ថ្ងៃក្រោយមកម្តាយខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅហូបបាយនៅហាងរបស់គាត់។
គាត់ឥឡូវនេះគឺជាថៅកែហាង គាត់នៅតែមិនមានកូននោះទេ ចំណែកប្ដីរបស់គាត់បានស្លាប់កាលពីឆ្នាំមុនទៅហើយ។ គាត់ឡើងច្រៀងបទចម្រៀងដែលមានចំណងជើងថា ទំនួញទ្រខ្មែរ ធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងពីមូលហេតុថាហេតុអីបានជាពុកខ្ញុំចូលចិត្តបទនេះ។
ហើយគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់មានបទចម្រៀងមួយទៀត ដែលជាស្នាដៃតែងបទភ្លេងរបស់ពុកខ្ញុំតែងទុកឱ្យគាត់ច្រៀងជាយូរមកហើយ។
គាត់បានឱ្យខ្លឹមសារទំនុកច្រៀងមកខ្ញុំហើយបានបង្រៀនខ្ញុំអំពីទំនុកច្រៀងបទនោះមានចំណងជើងថា «ព្រោះតែស្រឡាញ់ »។
តាមរយៈបទនោះ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថាតាមពិតពុកជាអ្នកលេងព្យាណូម្នាក់ដ៏ពូកែនិងចេះតែងបទភ្លេងចង់បានអនាគតមួយនៅភ្នំពេញ តែឆាកជីវិតមនុស្សរមែងតែមានលក្ខណៈបត់បែន មានហេតុមានផលរាប់សែន និងប្លែកគ្នារាប់លានប្រការរកតែយើងដាក់កំហុសទៅអ្នកណាថាខុសមិនបាន។
ដំបូងពុកក៏បានចូលជាអ្នកលេងភ្លេង ម៉ាក់ខ្ញុំជាអ្នកច្រៀង។ ពួកគេជាយុវវ័យក្រីក្រ ។ ម៉ាក់ក៏ដឹងថាពុកជាមនុស្សប្រុសល្អនិងលួចស្រលាញ់គាត់ ប៉ុន្តែដោយសារម៉ាក់ជាកូនស្រីច្បងដែលមានប្អូនដល់ប្រាំមួយនាក់ក្នុងបន្ទុកនិងមានឪពុកម្តាយក្រីក្រ គាត់មានក្ដីសុបិនវែងឆ្ងាយក៏ចង់ក្លាយជាអ្នកចម្រៀងល្បីដូច្នេះ ហើយគាត់មិនអាចស្រឡាញ់ឬក៏សារភាពថា ស្រឡាញ់ពុកខ្ញុំដែរនោះទេ។
ក្រោយមកទៀតពួកភ្ញៀវដែលច្រណែនជាមួយពុកថាស្និទ្ធនឹងម៉ាក់ខ្ញុំ បានស្ដីឱ្យថៅកែឮ ឱ្យពុកខ្ញុំបាត់បង់ការងារនៅលើឆាក កុំឱ្យមានឱកាសស្និទ្ធស្នាលជាមួយនឹងម្ដាយខ្ញុំ។
ដោយថៅកែត្រូវឱ្យមានម្នាក់ចុះចេញពីឆាក ពុកខ្ញុំបានយល់ព្រមក្លាយទៅជាសន្តិសុខយាមហាងវិញនឹងអាលបានឃើញម្តាយខ្ញុំតាមការពារពេលម្តាយចេញពីច្រៀង ចំណែកឯម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកចម្រៀងដែលមានសេចក្ដីស្នេហាជាមួយនឹងបុរសអ្នកមានម្នាក់ក្នុងក្ដីសង្ឃឹមថា គេនឹងអាចជួយផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់គាត់។
នៅទីបំផុតទៅបុរសនោះបានបោកប្រាស់គាត់ហើយបន្សល់ទុកឱ្យខ្ញុំរស់នៅលើលោកនេះ ទាំងមិនស្គាល់ថា ឈាមនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំតាមពិតជាកម្មសិទ្ធិរបស់បុរសណា។
ប្រសិនជាថ្ងៃណាមួយខ្ញុំដើរកាត់តាមផ្លូវ ឃើញគាត់ក៏ខ្ញុំមិនស្គាល់ដែរ ។
ខ្ញុំមិនខ្វល់ថាគាត់ជាអ្នកណាទេ ហើយខ្ញុំមិនចង់ស្គាល់គាត់នោះឡើយ។
ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ម្តាយខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្ដើមឡើងច្រៀងបទចម្រៀងនោះតែកែវាមក ចំណងជើងថា«ភ្លេងជីវិត»។
គឺខ្ញុំច្រៀងបានយ៉ាងពីរោះ។
នៅពេលដែលពួកគេទះដៃ ភ្ញៀវទាំងឡាយបានឱ្យធីបខ្ញុំ ហើយប្រុសចំណាស់ម្នាក់តាមសួរនាំរឿងប្រវត្តិគ្រួសារខ្ញុំ។
ចេញមកក្រៅ ម្តាយខ្ញុំបានទាញដៃខ្ញុំទៅចូលឡានហើយប្រាប់ខ្ញុំថា នេះគឺជាយប់ចុងក្រោយដែលកូនឡើងច្រៀង!
គាត់ថានឹងនាំកូនចាកចេញពីទីនេះ លក់ហាងនេះចោលហើយយើងនឹងទៅរស់នៅកន្លែងឆ្ងាយ ម៉ែមិនឱ្យកូនធ្វើជាអ្នកចម្រៀងនោះទេ។
ខ្ញុំបានប្រកែកថា ខ្ញុំមិនទៅណាចោលឪពុកខ្ញុំឡើយ ម្តាយខ្ញុំប្រាប់ថា គាត់បានបបួលពុកខ្ញុំទៅហើយប៉ុន្តែពុកខ្ញុំមិនព្រមទៅដូច្នេះគាត់បាន ស្ដីដណ្ដឹងអ្នកសាំងឌីនៅជិតខាងដែលមានការយោគយល់អធ្យាស្រ័យចំពោះគ្រួសារខ្ញុំ ឱ្យធ្វើជាភរិយាឪពុកខ្ញុំ។
ខ្ញុំសប្បាយចិត្តឡើងវិញព្រោះពួកគាត់ក៏បានព្រមព្រៀងគ្នារៀបជាគ្រួសារដែរ។
ដូច្នេះម្តាយខ្ញុំបានសងគុណពុកដែលបីបាច់ខ្ញុំដោយទុនរកស៊ីខ្លះ នឹងនាំខ្ញុំឱ្យដើរហើរជាមួយគាត់បង្រៀនធ្វើជំនួញ និងណែនាំឱ្យស្គាល់អត្ថន័យនៃជីវិតជាច្រើនអន្លើ ដែលពួកគាត់បានជួបប្រទះ។
បើអ្នកជាខ្ញុំ តើគួរទៅជាមួយគាត់ ឬបន្តនៅជាមួយឪពុកខ្ញុំ?
ខ្ញុំទើបតែនិពន្ធរឿងនេះដំបូងសូមទាំងអស់គ្នាជួយដាក់ពិន្ទុនិងឱ្យយោបល់ផង៕
