«ការឈឺចាប់គឺចៀសមិនរួចទេក្នុងជីវិតយើងគ្រប់គ្នា ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចជ្រើសរើសការប្រព្រឹត្តដូចម្តេចចំពោះខ្លួនយើង! ខ្ញុំលើកទឹកចិត្តឱ្យគ្រប់គ្នាប្រព្រឹត្តចំពោះខ្លួនឯងដោយសប្បុរស និងដោយក្តីស្រឡាញ់ នៅពេលដែលកំពុងប្រឈមនឹងការឈឺចាប់ សូមកុំឃោរឃៅចំពោះខ្លួនឯង កុំបោះបង់ចោលខ្លួនឯងណ៎ា!»
ដូចជារឿងពិតនៃជីវិតខ្ញុំនេះ ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់រួចមកហើយ។
«មើលទៅឆ្ងាយពីភូមិស្រុកត្រូវចេះសម្របខ្លួនណាកូន! ចេះអត់ធ្មត់ស្តាប់បង្គាប់មីងពូ នៅផ្ទះគេកុំដេកយូរ ត្រូវក្រោកមុនម្ចាស់ផ្ទះ រៀនសូត្រកុំបែកឆ្វេង រៀនឱ្យដឹងរៀនបានវាបានផលគាប់ចិត្ត!»
ម្តាយខ្ញុំនិយាយពាក្យនេះដដែលៗពេលដែលគាត់សម្រេចនិងពុកថាបញ្ជូនខ្ញុំមកភ្នំពេញរៀនបន្តយកជំនាញទ្រទ្រង់ជីវិត។
«ខ្ញុំថា បងភស្សគាត់មិនដែលធ្វើឱ្យគ្រួសារខកចិត្តទេម៉ែ!»
ប្អូនខ្ញុំតែម្នាក់គត់នាងឈ្មោះបុប្ផា នាងតែទុកខ្ញុំជាគម្រូ និងទុកចិត្តខ្ញុំគ្រប់យ៉ាងដោយសារខ្ញុំជាសិស្សពូកែនិងមានចរិតជារៀមច្បងល្អ។
ខ្ញុំជាអ្នកពោធិ៍សាត់ កើតជាចិញ្ចឹមជីវិតរស់នៅក្បាលស្ទឹងស្វាយដូនកែវ នាស្រុកបាកាន។ តាំងពីតូចដឹងក្តីមក អ្នកភូមិយើងអាស្រ័យជីវិតប្រើទឹកស្ទឹងដែលជាដៃដ៏សំខាន់នៃបឹងទន្លេសាប។ ទោះយ៉ាងណា ពុកម៉ែតែងតែប៉ងចង់ឱ្យកូនៗរៀនបានខ្ពស់។
ទោះបីពាក្យថាឈ្លក់ទឹកម៉ាស៊ីនភ្លេចទឹកស្ទឹងទន្លេជាពាក្យអវិជ្ជមានមួយសម្រាប់អ្នកស្រុកដូចយើង តែទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំពិតជាឆ្លងកាត់រឿងនោះមែនពេលមករស់នៅភ្នំពេញសិក្សាបន្ត។
ដំបូងខ្ញុំរស់ជាមួយម្តាយមីងខាងប៉ានៅម្តុំផ្សារអូឡាំពិក ហើយទៅរៀនមហាវិទ្យាល័យនៅពេលថ្ងៃ ធម្មតា។ ក្រោយមកបានសម្រេចចិត្តដូរទៅស្នាក់នៅជាមួយបងជីដូនមួយប្រុសនិងបងថ្លៃវិញ ព្រោះគាត់ជាប្រធានរដ្ឋបាលរោងចក្រ គាត់អាចជួយរកការងារឱ្យធ្វើ និងប្តូរខ្ញុំឱ្យទៅរៀនពេលយប់។ ខ្ញុំបានចូលធ្វើការនៅហាងលក់សម្លៀកបំពាក់មួយដែលជាបណ្ដុំនៃហាងជាច្រើនរបស់គ្រួសារអ្នកជំនួញដ៏មានស្តុកស្តមម្នាក់នៅភ្នំពេញគេ ។ របរគោលនៃពួកគេគឺរោងចក្រសម្លៀកបំពាក់នាំចេញ ថែមទាំងមានហាងសម្រាប់លក់សម្លៀកបំពាក់ប្រចាំស្លាកយីហោផងដែរ។
«រូបរាងគួរសម! បើបងឱ្យឯងliveនិងលខោអាវម៉ូដមកថ្មី ព្រមដែរ?!»
«ចាស៎ ព្រមបងប្រសិនបងទុកឱកាសឱ្យខ្ញុំសាក ខ្ញុំមិនធ្លាប់ទេបង!»
គាត់ជាប្រធានខ្ញុំ ជាអ្នកគ្រប់គ្រងហាងឈ្មោះបងអិន។ បងអិនជាមនុស្សប្រុសស្រលាញ់ប្រុសពិតមែនតែគាត់ចំណាប់ចំនួនខាងមើលម៉ូត និងតុបតែងតាំងលក់ហ្វេស្សហិនណាស់។ នៅធ្វើការទីនេះ ខ្ញុំពិតជារៀនអំពីរបៀបលក់ខោអាវពីគាត់បានច្រើន ទាំងរបៀបរើសពណ៌ រើសស្ទីល និងនិយាយចចារទាញចំណាប់អារម្មណ៍អតិថិជន។
ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងការងារនេះជាខ្លាំង ពីព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តលសម្លៀកបំពាក់ល្អៗ ណាមួយខ្ញុំក៏មានរូបរាងស្អាត ខ្ញុំចូលចិត្តLiveសម្លៀកបំពាក់។ មានអីល្អជាងនេះទៀត ? បានប្រាក់ខែផង បានធ្វើអ្វីដែលយើងចូលចិត្តផងដែរ ប៉ុន្តែ មានរឿងមួយមិនសូវល្អគឺ ការទៅរៀនមហាវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំ បានក្លាយទៅចំណូលចិត្តលំដាប់ញ៉ក ព្រោះធុញទៅៗ ខុសពីកាលឡើងមកពីខេត្តដំបូងៗ។
«ម៉េចក៏ម៉ែតេច្រើនដងហើយមិនឃើញលើក?»
ម៉ែតែងតែសួរនាំពីការសិក្សាចំណែកខ្ញុំវិញវក់តែនឹងការតុបតែងនៅហាង។
«ខ្ញុំហត់ពេកគេងលក់មួយភាំង!»
«ការងារហត់ពេកហ្អីកូន? បើថាហត់ពេក ផ្អាកទៅណា៎កូនរៀនសិន!»
ហេតុអ្វីបានឈប់? ម៉ែមិនយល់ឡើយថាការងារលក់សម្លៀកបំពាក់ទើបជាចំណង់ចំណូលចិត្តពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំ។ មកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំបានគិតឃើញភ្លាមមពីគោលដៅនៃអនាគតមួយដែលមិននិយាយប្រាប់អ្នកណាតែខ្ញុំបានតាំងចិត្តសម្រាប់ខ្លួនឯង សង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹង ក្លាយទៅជាអ្នកថតម៉ូដជាម៉ូឌែលសម្លៀកបំពាក់ដ៏ល្បីឈ្មោះនៅភ្នំពេញ។
វាជាការស្រមៃ តែគ្រប់គ្នាមានសិទ្ធិស្រមៃ។
«ខ្ញុំមានកម្ពស់មួយម៉ែត្រហុកសិប៦បង!»
«អូ! »
បងស្រីម្នាក់នេះឈ្មោះលក្ខគាត់ជាម៉ូយប្រចាំនៃសាឡនមួយនៅក្បែរហាងខ្ញុំ។ គាត់ឃើញខ្ញុំក៏តាមសួរពីកម្ពស់ព្រោះអះអាងថា គាត់ធ្វើការនៅAgencyកាន់តួស្រីៗនិងម៉ូឌែលជាច្រើនច្រើននាក់។
«ប្អូនឈ្មោះអី?!»
«សម្ភស្សបង!»
«អឺភស្ស! គឺបងចង់ប្រាប់ថា បើសិនជាអ្ហែងចេះពត់ដំណើរ ថ្ងៃណាមួយនឹងក្លាយទៅជាអ្នកដើរម៉ូដដ៏ល្បីមិនខានម្នាក់!»
«ពត់ដំណើរ?»
«ចា៎ ពាក្យ catwalk ដែលសំដៅទៅលើ “ការ ដើរដូចឆ្មា” »
គ្រប់គ្នាខ្ទប់មាត់សើច។
រឿងកម្ពស់និងភាពលេចធ្លោនៃសម្រស់មុខមាត់សក់វែងរលោងរបស់ខ្ញុំបានបង្កើតជាការចាប់អារម្មណ៍សម្រាប់គ្រប់គ្នា រហូតខ្ញុំត្រូវបានអ្នករួមការងារច្រណែន ។
ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំតែងតែប្រាប់ខ្លួនឯងថាឱកាសលើសពីការរំពឹងទុកកំពុងស្ថិតនៅលើវិថីជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវតែចេះតោងទាមចាប់យក ។ ខ្ញុំលបរៀនម្នាក់ៗឯងអំពីការដើរបង្ហាញម៉ូដ គឺរបៀបពើងទ្រូងនិងរលាស់កែងដៃ កែងជើងតាមដែលពួកអ្នកបង្ហាញម៉ូតបរទេសដើរថតឱ្យមើលលើយូធូប។
មិនតែប៉ុណ្ណោះខ្ញុំចាប់ផ្តើមវក់ចិត្តអានសៀវភៅទ្រឹស្តីជាច្រើនដែលខ្មែរយើងបកមកពីបរទេសហើយហៅវាថាសៀវភៅលើកទឹកចិត្ត។ ភាគច្រើនបង្រៀនខ្ញុំឱ្យអត្តនោម័តធ្វើតាមគំនិតខ្លួន និងមិនបាច់រវល់ពីការគិតរបស់អ្នកដទៃប៉ុន្មានទេ។
ខ្ញុំមានមហិច្ឆតាជាងកាលពីទើបមកភ្នំពេញដំបូងៗ ចំណែកមហិច្ឆតានេះទៀតសោតក្តៅសន្ធោឡើងៗមិនចេះរលត់ខ្សោយចុះវិញទេ។
ពេលនេះ បរិញ្ញាបត្រ័ក៏ចង់បាន ការងារសិល្បៈខាងហ្វេសស្សិនក៏ចង់ចាប់។
នៅយប់មួយដែលជាថ្ងៃសម្ពោធហាងសាខាទីបួន ដោយសារពួកគេខ្វះបុគ្គលិកប្រើ បងអិនកោះហៅខ្ញុំឱ្យសុំច្បាប់ខានរៀនមួយថ្ងៃ ។ ដំបូងថាទៅមើលការខុសត្រូវខោអាវដែលគេស្លៀកថត តែម៉ូដែលម្នាក់គ្រោះថ្នាក់ចៃដន់ក្នុងបន្ទប់ទឹក ខ្ញុំក៏ត្រូវឡើងឆាកជំនួសគេដោយទាន់ហន់បំផុត។
ដោយខ្ញុំមិនបានហាត់សមជាមួយអ្នកជំនាញ ខ្ញុំដើរមិនបានល្អទេ។ ខុសគេម្នាក់ឯង ហើយខ្មាស់គេទៀត។
ពេលមកសំងំក្នុងបន្ទប់ទឹក ខ្ញុំវិលមុខធេងធោងព្រោះអារម្មណ៍។
ចេញមកក្រៅវិញមិនប្រយ័ត្នក៏ប៉ះនឹងបុរសអ្នកមានម្នាក់វ័យប្រហែលជាង៣០ស្តើង។ ក្រោយមកទើបស្គាល់ថា គេនោះឈ្មោះ សម្បូរជាកូនប្រុសច្បងនៃ ម្ចាស់អាជីវកម្មដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការឱ្យនេះ។
ខ្ញុំពិតជាចាប់អារម្មណ៍សម្តីនិងកាយវិកាសុភាពបុរសរបស់គាត់ជាខ្លាំង។
កន្លងមកមិនដែលដឹងថា ថៅកែមានកូនប៉ុន្មានទេពីព្រោះគាត់អ្នកមានខ្លាំង ហើយកូនៗចេញទៅរៀននៅបរទេសទាំងអស់ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីយប់នោះមក ខ្ញុំបានតាម Search ឃើញលោកសម្បូរដែលជាកូនប្រុសច្បងម្នាក់នេះ តាមពិតគាត់គឺជាអ្នកឌីហ្សាញសម្លៀកបំពាក់ផង ជានិស្សិតនៅសហរដ្ឋអាមេរិកផងមិនដឹងរៀនផ្នែកអីទេ ប៉ុន្តែគាត់ពិតជាមានរូបរាងស្រស់សង្ហា ហើយប្រូហ្វាល់គាត់និងព័ត៌មានរបស់គាត់ប្រាប់អាយុត្រឹម២៩ឆ្នាំមិនដូចការស្មានរបស់ខ្ញុំទេ។
ចាប់ពីពេលនោះមកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកាន់តែឈ្លក់វង្វេងនឹងជីវភាពរស់នៅក្រុងភ្នំពេញ ការបានជួបបុរសអភិជន ហើយខ្ញុំគេងស្រមៃឃើញគាត់។
រឿងសំខាន់ គាត់ក៏ដឹងថាខ្ញុំធ្វើការនៅហាងសាខាទីពីរ។ រឿងនេះមិនចៃដន់ទេ គឺគាត់មកលេងខ្ញុំដល់ហាង។
«អូយ កិត្តិយសពេកហើយ លោកសម្បូរមកលេង!»
បងអិនទទួលរាក់ទាក់គាត់ តែគាត់រកមើលខ្ញុំពេញហាង ពេលខ្ញុំរត់ចេញមកទាំងដៃកាន់ទំពក់ប្រុងថារៀបចំខោអាវពីឆាកសម្ពោធឡើងស្នួរវិញ ខ្ញុំត្រូវភ្លឹកព្រោះមនុស្សខ្ញុំដេកនឹក បានបង្ហាញខ្លួនដូចសុបិន។
មិនត្រឹមញញឹមនិងប្រើកែវភ្នែកស្រទន់ស្វាគមន៍ខ្ញុំនោះទេ លោកសម្បូរម្នាក់នេះថែមទាំងឱ្យគេគ្រប់គ្នាដឹងតែម្តងតាមរយៈកាយវិការបស់គាត់ថា «គោលដៅដែលគាត់មកជាន់ទីនេះគឺព្រោះខ្ញុំ»។
អារម្មណ៍រំភើបអណ្តែតត្រសែតបានធ្វើឱ្យខ្ញុំរៀនលែងកើតរាល់យប់ អង្គុយភ្លឹកស្រមៃពីអនាគតជាកូនប្រសាអ្នកមាន ហើយការនេះ ខ្ញុំបានប្រលងធ្លាក់ឆមាសលើកទីពីរមែន។
យប់នោះថតពិន្ទុផ្ញើទៅម៉ែទាំងមិនសប្បាយចិត្ត តែក្រោយមកសម្រេចចិត្តថាមិនផ្ញើវិញ។ កំពុងអង្គុយកើតទុក្ខស្រាប់តែដាក់ទូរស័ព្ទចុះក៏រោទិ៍ភ្លាម ហើយលេចលេខរបស់បុរសក្នុងពិភពស្រមៃ។
Dating ជួបគ្នាដំបូង ពិតជាបានកើតឡើងទាំងមិនដែលគិតទេថា វាអាចលឿនដល់ថ្នាក់នេះ ។ ដូច្នេះ ស្នេហាដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺបានជួបបុរសដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ហើយអ្វីៗហាក់ដូចជាភព្វព្រេងវាសនា។
ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា ជីវិតបត់លឿនម្ល៉េះ មិនទាន់ជោគជ័យក្នុងសិល្បៈផង ស្រាប់តែ……
ទូរសព្ទរោទ៍…ខ្ញុំទើរបំពង់ក្រែមសិនស្មានថាគាត់មកទទួលមុនកំណត់ ដឹងអីគឺម៉ែ….
«កូនអ្ហ៎ាអ៊ុំឯងនាំកំលោះខាងអន្លង់ប៉ែនម្នាក់មកស្តីដណ្តឹងកូនឯង! គេរូបរាងកម្ពស់កម្ពរបាន ចរិតសមរម្យ ចេញធ្វើការហើយ ខាងធនាគារ!»
នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំខ្លាចបំផុត និងមិនសប្បាយចិត្តភា្លមៗ។
«ជូនពាក្យគេទៅម៉ែប្រាប់ថាខ្ញុំនៅរៀន!»
«ចុះភ្ជាប់ពាក្យទុកសិនទៅ រៀនចប់សឹមការមានអ្នកណាថាអី?!»
«អត់ទេ! កុំរញ៉េរញ៉ៃជាមួយខ្ញុំរឿងចឹងៗទៀត!»
តាមពិតមកពីខ្ញុំមិនចង់បានអ្នកស្រុកពោធិ៍សាត់ដូចគ្នាឬមកពីខ្ញុំកំពុងវក់នឹងទីក្រុងធំ?
មិនដឹងទេ !ខ្ញុំគ្មានពេលវេលារកចម្លើយឡើយ។ ម្ដងទៀតខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់តែលើនិស្ស័យខ្ញុំជាមួយនឹងលោកសម្បូរ។ ខ្ញុំគិតថារឿងនេះដូចជាគូស្នេហ៍ដទៃដែរ យើងស្គាល់ចិត្តគ្នាសិនចាំជម្រាបប៉ាម៉ាក់។ តែប្រសិនមិនត្រូវរ៉ូវគ្នាក៏ប្រហែលជាមិនមែនអ្វីធ្ងន់ធ្ងរដែរ។
មានអ្នកជិតដិតខ្លះធ្លាប់ពិភាក្សាគ្នាលេងថា ពេលមានមិត្តប្រុសយើងអាចជួបប្រភេទចង់លួងរួមភេទមុនរៀបការ តែមិននឹកស្មានថា យប់នោះ Dating ដំបូងសោះ ប្រុសអ្នកមានម្នាក់នេះពិតជាហ៊ានអន្ទងខ្ញុំបន្តទៅកន្លែងផ្សេង។
ដោយមិនលាក់លៀម គឺគាត់ស្នើថាចង់ដេកជាមួយតែម្តង។
នេះជាពាក្យនិយាយដ៏កខ្វក់ជាមួយខ្ញុំដែលជាក្រមុំជនបទ ហើយគាត់មិនព្រមពន្យាឬបង្វៀងទេ ទោះបីជាខ្ញុំទទូចថា ខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួននិងចង់ដកថយទៅផ្ទះក៏ដោយ។
តើខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វី?
ចិត្តខ្ញុំមិនចង់ចប់ជាមួយបុរសនេះ ថែមទាំងមិនចង់ទៅបន្តតង់ទីពីរដែរ តើសម្រេចចិត្តយ៉ាងណា?
បោះចោលគាត់?ដូចចោលសុបិនមាសដែរ។
ខ្ញុំធ្លាប់មានអារម្មណ៍ល្អបំផុតពេលស្គាល់គាត់ និងមានការគោរពថែមទៀតទោះពេលនេះក្តីខ្ញុំមិនចង់ឈានហួសគំនូសតែខ្ញុំក៏នៅតែឱ្យតម្លៃគាត់ខ្ពស់ដដែល។
កន្លងមក ខ្ញុំមិនមានទស្សនៈឬបញ្ហាអ្វីជាមួយអ្នកស៊ីវិល័យដែលនិយាយរឿងកខ្វក់ៗរៀងដេកជាមួយគ្នាមុនរៀបការទេ តែខ្ញុំក៏មិនដែលគិតថានឹងអនុវត្តិដូចពួកគេ នោះដែរ។
ខ្ញុំមានប្អូនម្នាក់ដែលតែងតែយកខ្ញុំជាគម្រូ។
«គិតថាវាជាការស្រើបស្រាលសម្រាប់ការរួមភេទ?មិនមែនទេ វាជាស្នេហា!»
បុរសនេះពន្យល់ខ្ញុំ។
« ប៉ុន្តែ…..ប្រសិនបើវាជាអ្វីដែលហួសហេតុ….?!»
«ហួសហេតុអី? យើងធំៗអស់ហើយ! មានក្មេងឯណា?! ការពន្យាកំណើតទុកចិត្តបាន និងស្រោមអនាម័យគេលក់ធ្វើអី?»
គាត់សួរមកខ្ញុំអៀនងើបមុខមិនរួចទេតែបេះដូងនៅត្រូវការស្នេហាមួយនេះខ្លាំងដដែលគ្រាន់តែខ្ញុំភ័យ។
មានសៀវភៅមួយដែលខ្ញុំអានហើយខ្ញុំពេញចិត្តបាននិយាយថា ធ្វើអ្វីធ្វើទៅ ជីវិតជារបស់យើង តែបើមិនមែនជាស្ទីលរបស់យើងកុំធ្វើ។
«មនុស្សគ្រប់គ្នាទុកនេះថាជារឿងធម្មតាណាស់សម្ភស្ស!» គាត់ផ្លុំខ្ញុំទៀត។
ខ្ញុំមិនមាត់ទេ តែអារម្មណ៍មួយបានប្រាប់មកថា ប្រសិនបើមិនចង់ក្លាយជាមនុស្សស្រីសំខាន់ម្នាក់របស់គេ បន្តជួបគ្នាបាន នៅលើកទីពី ឬលើកទីបីទៀត ខ្ញុំអាចបដិសេធគេពេលនេះហើយយើងបែកគ្នា។ សូម្បីការងារក៏អាចគ្មានធ្វើទៀតផង កុំថាឡើយបានឃើញគេនេះខលមក។
ទីបំផុត ខ្ញុំបានធ្វើ រឿងដែលមិនធ្លាប់សូម្បីតែគិតទុក។ ហើយមានម្យ៉ាងដែលដូចការគិតគឺ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយ។ ស្តាយជាទីបំផុត។
ដំបូងខ្ញុំគិតថា ទំនាក់ទំនងបែបនេះពិតបង្កើតចំណងទាក់ទងស៊ីជម្រៅដោយការទាក់ទាញខាងរាងកាយហើយជួយយើងឱ្យ ឆ្លងកាត់បន្ទាត់ធម្មតាទៅដល់«មនុស្សសំខាន់»លឿន។ តែ…..មិនបានពីរខែទេ ក្រោយស្គាល់ខ្ញុំអស់ចិត្ត កាយវិការគេបានប្លែកឡើងៗ ហើយចិត្តខ្ញុំមានការធានាតិចតួចបំផុតថា គេនឹងនៅជាប់លាប់ជាអនាគតជាមួយខ្ញុំ។ ពីរខែមកនេះចេញដើរជាមួយគ្នាតែពេលយប់ មិនដែលបានជួបមិត្តភ័ក្តិរបស់គាត់ឬចូលរួមសង្គមដោយមានគាត់ ហើយសូម្បីខ្ញុំរៀនអ្វី មានអនាគតបែបណា ខ្ញុំស្រលាញ់អីគាត់ប្រហែលជាមិនទាំងខ្វល់ដឹងផង គាត់អាចថា មិនឃើញតម្លៃនៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំក្រៅពីខ្លួនប្រាណខ្ញុំទេ។
មិនពិបាកយល់ឡើយ ខ្ញុំជាស្រីងាយ!
មានអ្នកណាឱ្យតម្លៃទៅ?
ប្រុសអ្នកមានដែលតែងតែទទួលបានការរួមភេទស្រួលៗពីខ្ញុំនិយាយជាមួយខ្ញុំតែរឿងគគ្រិចៗខ្ញុំដឹងថាចាជាសញ្ញាថាក្នុងទំនាក់ទំនងនេះ គេចាប់អារម្មណ៍តែរឿងដេកជាមួយគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
«ខ្ញុំមានផ្ទៃពោះហើយ!»
ព្រឹកនេះខ្ញុំតេស្តហើយផ្ញើSMSទៅគាត់។ គាត់មើលហើយមិនឆ្លើយទេ។ ងតែល្ងាចឡើងគាត់មកជួបខ្ញុំ ហើយផ្លាស់ពីរបៀបសន្ទនាផ្អែមល្ហែម ពាក្យស៊ិចគគ្រិចៗមកជាពាក្យតឹងតែងនិងស្នើឡើងយ៉ាងលឿនឱ្យខ្ញុំទៅគ្លីនីក….។
ខ្ញុំយំហើយឈ្លោះគ្នាខ្លាំងបណ្តេញព្រានម្នាក់នេះចេញព្រោះឈឺចាប់ពេក។ បន្ទាប់ពីនោះ គាត់មិនដែលឆ្លើយតបសារខ្ញុំឬខលមកសោះ។
បានប្រហែលមួយអាទិត្យ បងអិន បានធ្វើមុខក្រៀម ហៅខ្ញុំជួបហើយប្រាប់ថាខាងហាងកាត់បុគ្គលិក ឯខ្ញុំស្ថិតក្នុងបញ្ជីនោះ។
ខ្ញុំសើច ហើយឌឺគាត់ថា មេណាមួយអ្នកកាត់ខ្ញុំឱ្យបំបាត់ភស្តុតាង។
បងអិនបានត្រឹមតបខ្លីថា« ភស្សអើយ យើងពងមាត់កុំជល់នឹងថ្ម ! លុយនេះ គេសងជំងឺចិត្តច្រើនដែរទៅស្រុកវិញទៅ!»
សូម្បីបងអិនក៏ចង់ឱ្យខ្ញុំចេញឱ្យឆ្ងាយពីភ្នំពេញដែរ។
គិតទៅ ក្នុងរឿងអយុត្តិធម៌ ម្នាក់ៗផ្សំគំនិតតែជាមួយក្រុមដែលមានលុយមានអំណាច?
ខ្ញុំបើកស្រោមនោះមើលឃើញលុយ២ពាន់ដុល្លារ ប្រហែលជាជិត7 ខែនៃប្រាក់ខែគោលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាកចេញដោយមិនលាអ្វីទេព្រោះឆ្អែតចិត្តណាស់។
ខ្ញុំមានអាយុក្មេងយ៉ាងនេះត្រូវមនុស្សម្នាក់ទាត់ចោលត្រឹម២ខែនៅជាមួយគ្នា? ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍ថាវង្វេង និងច្របូកច្របល់ណាស់ទោះបីជាខ្ញុំធ្លាប់គិតនិងទុកថាខ្លួនឯងរឹងមាំ និងឡូយអស្ចារ្សជាងក្មេងខេត្តអាយុស្របាលគ្នា។
ប្រហែលមានតែបងអិន ឬអាមនុស្សក្បត់ទេដឹងរឿងនេះ ឯម៉ែពុកនិងមីងពូបងៗខ្ញុំមិនដឹងអ្វីទាំងអស់។ ចិត្តខ្ញុំគឺ ចង់រកវិធីណា ថែរក្សាកូនខ្ញុំដោយ មិនមានអារម្មណ៍ស្ដាយក្រោយឡើយដែលមានគេក្នុងពោះ។ នៅរៀនទាំងកើតទុក្ខបានពីរអាទិត្យ ខ្ញុំបានដឹងព័ត៌មានមកថាសម្បូរបានចាប់ផ្តើមណាត់ជួប Dating នឹងក្មេងស្រី18ឆ្នាំម្នាក់ទៀតក្នុងសិល្បៈ។
បេះដូងរបស់ខ្ញុំបានបាក់បបចុះខ្សោយរឹតតែថែមឡើងទៀត ទោះលែងស្រលាញ់សល់តែស្អប់ក្តី។
ព្រានអ្នកមាន មិនបានទាក់ទងមកខ្ញុំជិត១ ខែមកហើយ ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំគិតម្នាក់ឯងវិលវល់ដោយមិនដឹងថា តើខ្ញុំគួរទាក់ទងទៅគេឱ្យគិតរឿងកូនក្នុងពោះ ឬអត់ទេ ចំណែកពេលដែលកូនកើតចេញមកតើជីវិតនេះនឹងប្រែប្រួលទៅជាបែបណា?
ខ្ញុំតែងតែស្រមៃថា គេនឹងដឹងកំហុស តែពេលវេលាកន្លងទៅ សម្លាប់បណ្តើរៗនូវសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនបានព្យាយាមរង់ចាំទៀតនោះទេ។
ក្នុងសភាពឈឺចាប់ ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនខ្ញុំថា នារីថ្មីៗក្រោយៗទាំងនោះនឹងមកលំនាំដូចខ្ញុំ។ តែក្រោយមកមានអ្នកមកប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកគេបាននៅជាប់លាប់រីករាយនឹងគ្នាព្រោះខាងស្រីជាអ្នកចំណាប់ខាងការពារប្រុសស្នេហ៍មិនឱ្យឆាបហោះហើរបាន ណាមួយនាងគ្មានកូនទេ នាងក្មេងមែន តែម្តាយនាងធ្លាប់នាំឱ្យអ្នកមានៗច្រើនហើយ នាងមិនធ្លោយមានផ្ទៃពោះព្រោះល្ងង់ត្រង់ធ្លូដូចខ្ញុំឡើយ ដូច្នេះហើយនាងក៏មិនបានយំម្នាក់ឯងរាល់យប់ដូចខ្ញុំដែរ។
ខ្ញុំវិលទៅស្រុកចំថ្ងៃភ្ជុំបិណ្ឌ។
មិត្តចាស់របស់ខ្ញុំម្នាក់ ត្រូវបានគេនិយាយដើមថា បានរៀបការជាមួយបុរសអ្នកមានម្នាក់នៅបាត់ដំបង វ័យប្រហែលឪពុកនាង ហើយត្រូវប្តីធ្វើបាបស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃក៏មិនព្រមលែងលះ ព្រោះគ្មានជំនាញនិងរបរអ្វីអាចចិញ្ចឹមជីវិតបានជាមួយកូនដល់ទៅពីរនាក់។
ទម្រាំដល់ឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់និងមេរៀនអស់នេះ ខ្ញុំទើបដឹងខ្លួនដូចខ្មោច៧ថ្ងៃនិងវិលមកគិតសារដើមថា មានតែចំណេះជំនាញ ទេជាអនាគតពិតនៃម៉ែកូនយើង។ ខ្ញុំរកឱកាសសារភាពប្រាប់ម៉ែពីរឿងនេះ នឹងបានគាត់អភ័យទោសទទួលស្គាល់កូននេះ តែមិនទាន់និយាយចេញនៅឡើយ។
«ស្អែកយើងទៅវត្តនៅអន្លង់ប៉ែនណាកូន ក្រោកជួយដាំបាយស្លរម៉ែពីមាន់រងាវ !»ម្តាយខ្ញុំបង្គាប់។
«អន្លង់ប៉ែននៅដល់ណាម៉ែ?»
តាមពិតចាស់ៗនៅតែចង់ផ្គូផ្គងខ្ញុំជាមួយម្នាក់ដែលធ្វើការនៅធនាគារនោះ។
ម្ល៉ោះហើយ ថ្ងៃនោះខ្ញុំបានជួបជាមួយគាត់ពេញមួយថ្ងៃហើយហូបបាយជុំគ្នានៅវត្ត។ នេះជាការជួបដោយចៃដន្យនិងដំបូងរបស់យើងតែភ្លាមៗនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនិងប្រុសម្នាក់នៅអន្លង់ប៉ែននេះហាក់ជានិស្ស័យឬមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាយូរមកហើយសឹងពិបាកក្នុងការពន្យល់។
«នៅភ្នំពេញម៉េចដែរ?»
គាត់ឈ្មោះភារ៉ា គាត់សួរខ្ញុំឱ្យតែបានសួរនឹងអាលបាននិយាយគ្នា ប៉ុន្តែការសម្លឹងមើលទៅមកក្នុងភ្នែករបស់ខ្ញុំ គាត់គឺដូចជាបានបង្ហាញពីការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងនិងពិតជាពេញចិត្តចំពោះខ្ញុំ។
ខ្ញុំសើចនិងឆ្លើយឌឺ៖
«ម៉េចដែរមានន័យថាម៉េច?»
«ចង់ដឹងថា សប្បាយដូចពោធិ៍សាត់ទេ?»
ខ្ញុំទម្លាក់ទឹកមុខនឹកដល់រឿងអាថ៌កំបាំងរបស់ខ្លួនឯងដ៏ឈឺចាប់និងបរាជ័យយ៉ាងអាម៉ាស់ព្រោះភាពភ្លើតភ្លើន។ ខ្ញុំឆ្លើយវិញធម្មតាៗ៖
«មិនដែលកន្លែងណាសប្បាយជាងស្រុកកំណើតទេបង!»
គាត់រីករាយដែលខ្ញុំហៅគាត់ថាបង។ យើង ត្រូវបានគេបង្កឱកាសឱ្យជជែកគ្នាពីការងារ ពីសេដ្ឋកិច្ចនិងវិស័យធនាគារ។ ចំណែកខាងក្នុងចិត្តខ្ញុំវិញ ស្តាយក្រោយណាស់ពេលឃើញមនុស្សម្នាក់នេះផ្ទាល់។
គាត់មិនហ៊ឺហារតែ បើកូនក្នុងផ្ទៃខ្ញុំបានឪពុកបែបនេះ កក់ក្តៅជាងមនុស្សហាយសូព្រានជើងបោក។ គេមិនទាំងដែលស្គាល់ខ្ញុំផងគេបានចូលស្តីខ្ញុំដល់ម៉ែឪ ចំណែកខ្ញុំជ្រើសយកប្រុសប៉ោឡែរំលងប្រពៃណី ហើយធុញថប់ស្អប់ខ្ពើមអ្នកដែលចងឱ្យផ្កាស្លាមកខ្ញុំទៅវិញ
«ខែក្រោយនៅណេះមានបុណ្យភូមិ!»
គេចង់ជួបខ្ញុំទៀត។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ណាស់ជាមួយការសន្ទនានេះ។
«ខ្ញុំមិនដឹងបានមកពោធិ៍សាត់អត់ទេ!»ខ្ញុំតបទាំងទាក់ទើរ។
«អ៊ីចឹង ខ្ញុំទៅលេងសម្ភស្សនៅភ្នំពេញបានទេ!»
ខ្ញុំមិនមាត់ ម្យ៉ាងចង់ទុកពេលឱ្យខ្លួនឯង ម្យ៉ាងទៀតមិនទាន់សម្រេចចិត្តថាចង់ជួបគេនេះម្តងទៀតនៅឡើយ។ គឺមិនច្បាស់លាស់ទេ។ ក្នុងផ្ទៃខ្ញុំមានជីវិតមួយទៀត ដែលខ្ញុំលែងដូចពីមុនទៀតហើយ ឬសូម្បីតែមានសិទ្ធិពេញលេញក្នុងការទទួលបានផ្កាស្លាពីគេ។
មានភាគបន្ត…
