មកដល់ជំនិះ គេអង្គុយស្ងៀមនៅខាងក្រោយក្បែរយូស៊ូ។
លើកនេះគេមិនអាចធ្វើជាអ្នកបើកដូចកាលពីគេជិះសំដៅមកភ្នំពេញនោះទេ។ យាននៅមិនទាន់ហោះឡើងទៅលើវេហានៅឡើយ ជាហេតុបណ្តាលឱ្យប្អូនប្រុសមានឱកាសនៅក្នុងការត្អូញត្អែរ៖
«ខ្ញុំគួរតែដឹងយូរហើយ! ថា….ស្រីចង្រៃនោះគឺប៉ូលិសដាក់មក! ឥឡូវនេះ….ប៉ាខាតលុយរាប់សិបលានដោយសារខ្ញុំ! គាត់ច្បាស់បោះខ្ញុំទៅក្នុងទឹក ឬកាត់ជើងខ្ញុំចោលផងមិនដឹង!»
ឥន្ត្រាមិនមាត់មិនកព្រោះគេដឹងថាប្អូនស្រវឹងខ្លាំងហើយ។ ដោយសារការឈឺចាប់មួយដែលគេទើបនឹងទម្លាយមុននេះ ឥន្ត្រាមិនបន្ទោសយូស៊ូពីភាពប្រមឹកដាច់ដាបរបស់គេទេ។
ខណៈបងប្រុសនៅមិនមាត់មិនក លើកកាសមកពាក់ឱ្យថែមទាំងបិទខ្សែក្រវាត់ចង្កេះខ្ជាប់ខ្ជួន
យូស៊ូនៅតែបិទភ្នែកទ្រេតខ្លួនរអ៊ូរង៉ូវៗ៖
«ចាប់ពីខ្ញុំមកដល់ទីនេះ! ក្នុងទីក្រុងមួយនេះ! ខ្ញុំដឹងថា គ្រប់គ្នាគឺជាមនុស្សកុហក! ពួកគេគឺជាមនុស្សល្អសម្បកក្រៅ ធាតុក្នុងមើលឃើញតែលុយៗៗៗ! ឱ្យតែមានលុយ គឺមានតម្លៃ! គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានស្នៀតឆ្ពិនភ្នែកបោកប្រាស់រៀងៗខ្លួន ក៏ប៉ុន្តែ…..ភណ្ណរ៉ា គឺជាពិភពលោកមួយថ្មីមួយផ្សេង! គេបានបង្រៀនឱ្យខ្ញុំចេះមើលឃើញផ្នែកវិជ្ជមានក្នុងសង្គមអវិជ្ជមាន ទ្រឹស្ដីនៃជីវិតមួយចំនួនដែលគេបង្រៀន ជួយឱ្យខ្ញុំចេះអត់ធ្មត់ ចេះចង់ធ្វើអំពើល្អ ខ្ញុំស្មានថា…..គេ….ជាមនុស្សល្អ?….ហេតុអី??»
«……»
គ្មានចម្លើយ។
ឥន្ត្រាតែងតែបែបនេះ។ គេមិនឆ្លើយនឹងសំណួររវើរវាយ ឬសំណួរមិនសំខាន់ទេ។ ព្រោះឧទ្ធម្ភាគចក្រមិនទាន់ឡើងទៀត គេងាកមកសម្លឹងពួកបរិវានៅខាងក្រៅ។
«សាម៉ោះ?»
គេសួរខ្លី ខណៈអ្នកផ្គាប់ផ្គុនម្នាក់នេះកំពុងនិយាយទូរសព្ទ។
ដ្បិតតែគេមានវ័យក្មេងនិងមានឈ្មោះជាខ្មែរមូស្លីម តែក៏ជាមនុស្សបាញ់បោះដៃត្រង់ ភ្នែកមុត ឆ្អឹងរឹងមាំតាមបម្រើឥន្ត្រារហូតមក។
«កំពុងតាមរកដំណឹងនាងភណ្ណរ៉ាទាន!»
ពូបៀលងាកពីកៅអីខាងមុខមកប្រាប់គេ។ គាត់ជាឪពុករបស់សាម៉ោះ ឯគាត់ខ្លួនឯងក៏ជាមនុស្សជំនិតនឹងឪពុកគេបំផុត។
លើកនេះបើយូស៊ូមិនស្ថិតនៅចំចំណុចស៊ីបរបស់ប៉ូលិស ក៏មិនដល់ថ្នាក់ឥន្ត្រា និងពូ BILL ត្រូវហោះមកភ្នំពេញដោយខ្លួនឯងដែរ។
សម្រាប់ឥន្ត្រា ជាលើកទីពីរហើយដែលគេឮឈ្មោះមនុស្សស្រីម្នាក់នេះ។ ម្តង គឺចេញពីមាត់ប្អូនប្រុសរបស់គេយូស៊ូ ម្ដងទៀតគេចេញពីមាត់អ្នកជំនិតវ័យចំណាស់រូបនេះ។
ទោះបីអាការៈគេមិនមាត់មិនកអត់ធ្មត់ ក៏ជនបម្រើចំណាស់ងាកមកក្រោយនិងកំពុងតែបើកទូរសព្ទបង្ហាញគេ។
«នេះរូបរបស់ស្រីម្នាក់ហ្នឹង! គ្នាយើងកំពុងតែហែកក្រុងភ្នំពេញដើម្បីស្វែងរក! រត់ទៅណាមិនរួចទេ!»
គេជ្រួញចិញ្ចើមដូចជាធ្លាប់ឃើញ។ មិនយូរប៉ុន្មានបុរសនេះលើកដៃទៅស្រវាទូរសព្ទមកពិនិត្យ។ ហួសចិត្តណាស់!
គេច្បូតមុខ។ មនុស្សស្រីម្នាក់ដែលកាន់ថូផ្កាពេញទៅដោយទឹកកខ្វក់ ជះមកចំកណ្តាលមុខគេ មុនពេលដែលគេដើរទៅរកប្អូនប្រុសរបស់គេនោះ តាមពិតជាមនុស្សស្រីម្នាក់នេះ?
គេងើបមុខសម្លឹងទៅកាន់អ្នកបើកបរនិងពោលបញ្ជា៖
«ពន្លត់ម៉ាស៊ីន!»
BILL និងអ្នកបើកចំហរមាត់ងាកសម្លឹងមុខគេ។ ចំណែកឯប្អូនប្រុសរបស់គេនៅតែរវើរវាយបិទភ្នែកនិយាយដូចកំពុងនិយាយម្នាក់ឯងស្ដាប់តែម្នាក់ឯង….
«ជាលើកដំបូងខ្ញុំចេះស្រឡាញ់ស្រី! ជាលើកដំបូងខ្ញុំចង់ធ្វើមនុស្សពិតប្រាកដម្នាក់ ប្រើបេះដូងដូចគេដូចឯង! ក៏ជាលើកដំបូងដែលខ្ញុំចាញ់បោកគេ!»
ឥន្ត្រាក្តាប់មាត់ងាកសម្លឹងទៅពូ Bill ហើយដាក់បញ្ជា៖
«ស្រីម្នាក់នេះនៅក្នុងអូតែល! ព័ទ្ធគ្រប់ច្រក នាំខ្លួនមក! ខ្ញុំចាំនៅកន្លែងនេះ!»
ជំនិតមើលមុខគ្នា។ Bill ស៊ីញ៉ូងក់ក្បាលឱ្យអ្នកបើកពន្លត់យាន។
គាត់ដោះក្រវ៉ាត់ ស្រវាស្រទេញដើរចុះចោលទីនោះ ឆ្ពោះទៅរកសាម៉ោះជាកូនប្រុស។
ពីនេះទៅ គេនៅអង្គុយធ្មឹងរង់ចាំមើលកូនចៅធ្វើការ។ ទាំងពូ Bill ទាំងសាម៉ោះកំពុងញាប់ដៃជើង….
«ស្ដាប់ឱ្យបាន! មេប្រាប់ថា នាងស្រីភណ្ណរ៉ាស្ថិតនៅក្នុងអូតែលនេះនៅឡើយ! ហាមឱ្យរួចខ្លួន! ចែកជើងគ្នាគ្រប់ច្រក! រកឃើញ ត្រូវនាំយកមកភ្លាម!»
គាត់បង្អង់បន្តិចក៏ងាកមកសម្លឹងមុខស្មើធេង របស់កូនប្រុសច្បងនៃបុរសមេកោះដ៏ល្បីល្បាញ អង្គុយច្រង៉ុកក្បែរប្អូនប្រុសលើយាន។ គេកាន់តែអត់ធ្មត់ចាំ គាត់ដឹងថា នារីនោះធ្វើឱ្យគេសៅហ្មងចិត្តកម្រិតណាហើយ។
សាម៉ោះដៃចុចអាយកូមផង ងាកមកមើលតាមខ្សែភ្នែកឪពុក ឆ្ពោះទៅរកចៅហ្វាយប្រុសដែលមិនចេះសើចរបស់គេផង។ មិនយូរទេ គេលេបទឹកមាត់សម្រន់ភ័យស្លេកសិន ទើបដាច់ចិត្តខ្សឹបខ្សៀវសួរឪពុក៖
«ពុកអ្ហ៎ា ខ្លាចតែរកឃើញហើយ យកចេញពីភ្នំពេញមិនរួច ដោយជាប់ទាំងចៅហ្វាយពីរនាក់នៅហ្នឹងទៀត?!»
Bill ច្បូតចង្កាសម្រាលអារម្មណ៍តឹងតែង។ បញ្ជាគឺបញ្ជា ទោះចិត្តគាត់ក៏កំពុងខ្លាចក្រែងតែមានបញ្ហា ព្រោះដឹងហើយនារីនោះមានទំនាក់ទំនងនឹងប៉ូលិស។
«ធ្វើតាមគាត់សិនទៅ! ចាំពុករកវិធីខលទៅជម្រាបលោកម្ចាស់!»
«បាទ!»
កូនប្រុសប្រញាប់ចាត់ការតាមឪពុកប្រាប់។ ធ្វើការរួចហើយ Bill វិលមកក្បែរវិញហើយរាយការណ៍៖
«ព័ទ្ធគ្រប់ច្រកហើយ មានស្លាបក៏ហោះមិនរួចដែរ!»
ស្មាគេរង្គើព្រោះអំនួត តែគេមិនងាកមកទេ។ កន្ទុយភ្នែកដៀងទៅម្ខាង នៅឃើញយូស៊ូប្អូនប្រុសរបស់គេលង់លក់ទៅក្រោមអំណាចនៃគ្រឿងស្រវឹង។ នៅខាងមុខ អ្នកបើកបរនៅរង់ចាំបញ្ជា ប៉ុន្តែក្នុងអាការៈ សឹងមិនហ៊ានសូម្បីតែក្អក។
ទៅតាមបទបញ្ជាដាច់ណាត់នៃបុរសដ៏មានអំណាច ដែលពេលនេះគេកំពុងងាកទៅសង្គ្រប់សម្លឹងយកទិដ្ឋភាពនៃរាជធានីមួយក្រោមស្បៃរាត្រីស្ងាត់ ជនចំណាស់ក៏កំពុងតែរវល់រកវិធីណានឹងអាលបានរាយការណ៍ទៅឪពុកគេដូចគ្នា មុនពេលរឿងរ៉ាវរញ៉េញ៉ៃគ្រានេះត្រូវលាន់ចេញ ឮដល់ប៉ូលិសក្រុង។
តែមិនយូរប៉ុន្មានគេងាកមកមើលបុរសចំណាស់នៅខាងស្ដាំដៃខ្លួនហើយហើបមាត់សួរ៖
«មានប្រវត្តិស្រីម្នាក់នោះទេ?!»
«ឈ្មោះភណ្ណរ៉ាជាឈ្មោះបន្លំទាន!» គាត់ឆ្លើយយ៉ាងរហ័សមក ធ្វើឱ្យឥន្ត្រាងាកមកសម្លឹងពូបៀលទាំងហួសចិត្តក្នុងន័យថា «អ្នកណាមកធ្វើការជារនុកក្នុងបែបនេះហើយឱ្យឈ្មោះពិត?» តែគេរក្សាភាពស្ងាត់ស្ងៀមដោយដៀងភ្នែកមើលប្អូនប្រុសកម្សត់មួយឆ្វាច់។
យូស៊ូដ៏ស្រស់សង្ហាដូចជាមិនឮអ្វីទេ។ គេលង់លក់ទៅក្នុងអាងសណ្តំនៃជាតិស្រាបារាំងបាត់ទៅហើយ។
ឥន្ត្រាឱ្យសញ្ញាទៅពូ Bill និយាយបន្តទៀត។
គាត់ចាប់ផ្តើមសូត្រអ្វីដែលខ្លួនបានដឹង៖
«នាងត្រូវបានគេដាក់ចូលមកក្បែរលោកក្មួយយូស៊ូ ពីរខែកន្លះហើយ! បើតាមរបាយការណ៍សាម៉ោះបានមកមុននេះ នាងតាមពិតជាប្អូនស្រីពៅរបស់ មេប៉ូលិសម្នាក់ឈ្មោះជេន!»
ឃើញគេនៅបន្តស្តាប់គាត់ក៏បន្ថែម
«ជិន ជេននរៈ ឧត្តមសេនីយ៍ដែលល្បីខាងបង្ក្រាបបទល្មើសដែនសមុទ្រ គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលធ្លាប់បំបែកក្ដីរឿងត្រីកោណមាសដ៏គគ្រឹកគគ្រេងនៅក្នុងសំណុំរឿងត្រីកោណមាសលើកោះបេះដូង នៅខេត្តស្ទឹងត្រែងទាន!»
គេរឹតតែនៅស្ងៀម ភ្នែករេចុះឡើងម្តងទៅឆ្វេងម្តងទៅស្តាំជាសញ្ញានៃការរិះគិត តែបបូរមាត់គេ ដូចជាសើចចំអកដល់ខ្លួនឯងតិចៗ ដែលនៅទីបំផុតនេះបានប្រហែសបណ្តោយឱ្យប៉ូលិសប្រើប្អូនស្រីគេចូលមកស៊ីរូងក្នុងសំបុក រូងយកបានទាំងបេះដូងប្អូនប្រុសព្រាននារីរបស់គេបានទៀត។
«សុំទោសមួយម៉ាត់ក៏មិនចេះនិយាយ! មនុស្សព្រៃ!»
សំឡេងនាងដៀលគេកកប់ៗណាស់ លាន់មកជានិច្ចរវាងពេលគេបិទនិងបើកភ្នែក។ អ្វីដែលឥន្ត្រាគិតគឺ មិននឹកស្មានថា ប៉ូលិសក៏មានចរិតកំសាក ប្រើស្រីស្អាតជាទុន យកស្នេហាជានុយមកនៅក្បែរប្អូនប្រុសដែលមានចិត្តល្អបរិសុទ្ធរបស់គេ។
ឃើញគេនៅស្ងៀម បុរសចំណាស់ចុចទូរសព្ទឱ្យមើលប្រវត្តិមួយចំនួនទៀត គេដៀងភ្នែកសម្លឹងមើល។ សម្លឹងកាលណា បេះដូងចេះតែឈឺតិចៗ ហើយនឹកឃើញដល់ភាពអាក្រាតមួយល្វែងដែលនាងបានត្រូវគេឆ្មក់ចូលឃើញនៅក្នុងបន្ទប់តុបតែងខ្លួន។
មនុស្សស្រីវ័យក្មេងម្នាក់ដែលស្លៀកពាក់មិនទាន់បានមាំត្រឹមត្រូវ ហ៊ានរត់ចេញមកប្រដេញតាមនាយនិងជះទឹកថូមកលើគេទៀត ប្រហែលស្គាល់ប្អូនគេនិងប៉ាគេ តែមិនដែលស្គាល់គេ ដោយសារឥន្ត្រាមិនមានភាពល្បីល្បាញ ព្រោះមិនដែលបង្ហាញខ្លួនក្នុងបណ្ដាញសង្គមដូចជាប្អូន។
បុរសចំណាស់សូត្រមកទៀត៖
«តាមពិតនាងមានឈ្មោះកំណើត ជិន ចន្ទនីយ៉ា ជាកូនស្រីពៅគ្រួសារអ្នកស្រុកស្ទឹងត្រែងមានឪពុកជាអតីតមន្ត្រីប៉ូលិសចូលនិវត្តន៍ និងស្លាប់ច្រើនឆ្នាំហើយ ម្ដាយក៏ទើបតែស្លាប់បានពីរបីឆ្នាំ! សម្បកក្រៅនាងសិក្សាខាងច្បាប់ មានបំណងចង់បន្តទៅផ្នែកមេធាវី ប៉ុន្តែធាតុពិតនាងមានការងារជារនុកក្នុងរបស់ប៉ូលិស ភណ្ណរ៉ាគឺជាឈ្មោះក្លែងបន្លំរបស់នាង នាងមានឈ្មោះច្រើនទៀតដូចជា តី សក្កណា Nova និងស្រអែម»
គេឱនទទួលទូរសព្ទមកស្តាប់ ឆ្លៀតពេលនោះ គាត់ពង្រឹងសេចក្តីក្លាហានត្រៀមថានឹងនិយាយបញ្ចេញយោបល់ឡើង….អ៊ីចឹងហើយពេលគេបែរមកវិញពីការនិយាយទូរសព្ទគាត់ក៏សាកល្បង….
«តែ…..លោកក្មួយឥន្ត្រា! ការ….ការចាប់ប្អូនស្រីប៉ូលិសយកទៅកោះ សួរលោកម្ចាស់មួយម៉ាត់សិនទៅបានទេទាន?»
«បញ្ឆេះម៉ាស៊ីនទៅ! គ្នាយើងនាំស្រីម្នាក់ហ្នឹងមកដល់ឥឡូវហើយ!»
ជាមួយបញ្ជាដាច់ណាត់មួយនេះបុរសចំណាស់លែងហ៊ានបញ្ចេញយោបល់ឬសួរនាំអ្វីតែម្តង។ គាត់ដឹងអំពីសន្ទុះកំហឹងនៅក្នុងទ្រូងយុវវ័យ ដែលនៅខាងឆ្វេងដៃប្អូនស្រវឹងរបស់គេ ប៉ុន្តែគាត់ដឹងត្រឹមតែពីររឿងប៉ុននោះ គឺឥន្ត្រាខឹងនាងដែលបានបោកប្រាស់បេះដូងប្អូនប្រុសគេ ហើយចុងក្រោយធ្វើឱ្យខូចការរបស់ប៉ាគេ បាត់បង់ប្រាក់រាប់សិបលាន ប៉ុន្តែគាត់មិនដឹងទេថា នាងមានរឿងទីបីជាមួយនាយទៀត….នៅឯបន្ទប់ទឹកទៀតក្នុងសណ្ឋាគារ។
ជំពូក
ថ្ងៃទីមួយក្នុងនាមចំណាប់ខ្មាំង
ទីបំផុត…នាងបានកំណត់ទីតាំងដឹងហើយ ថាខ្លួនឯងកំពុងស្ថិតនៅក្នុងជ្រុងនៃបន្ទប់មួយ ដែលសែនកខ្វក់ មានក្លិនដូចជាត្រូវបានគេបោះបង់ចោលយូរមកហើយ។
ដោយផ្ចង់ស្ដាប់ឮសូរសំឡេងរលកទឹក បញ្ជាក់ថានេះជាឆ្នេរ? កោះ? ភូមិនេសាទ? កន្លែងនេះភ្លឺមិនពិបាកមើលទេ ពេលនាងបើកភ្នែកដែលស្រវាំងដោយជាតិថ្នាំសណ្តំ ក៏ឃើញសភាពទីតាំងដែលខ្លួនកំពុងនៅ។
«ដូចជា….គុករបស់ទាហាន?»
ជាមួយនឹងពន្លឺភ្លើងចាំងនៅផ្ទៃខាងក្នុង តែងងឹតស្លុបខាងក្រៅ បានន័យថា គេអាចអង្កេតនាងពីខាងក្រៅមក តែនាងមើលអ្នកក្រៅពិបាកវិញ។
ជញ្ជាំងឥដ្ឋស្រោបទៅដោយធូលីនិងស្លែកាន់ស្ងួតនៅកន្លែងខ្លះ។
ដ្បិតតែមានកម្រាលឥដ្ឋនិងស្ងួតមិនសើម ប៉ុន្តែទីនេះមិនសមរស់នៅយូរនោះទេ។ ដោយការខ្ពើមរអើម នាងខំសម្លឹងទាំងសង្ឃឹមទៅរកទិសនៅម្ខាងទៀតនៃបន្ទប់ គឺបង្អួចតូច។ ស្រីតូចចង់ស្ទុះជំទើតទៅពិនិត្យមើលសភាពខាងក្រៅ ប៉ុន្តែអន់ចិត្តណាស់ដែលជើងទាំងពីរត្រូវចង ដៃទាំងពីរត្រូវភ្ជាប់ម៉ឺងទៅក្រោយចង្កេះ។
ក្តៅចិត្តណាស់ដែលត្រូវមានសភាពបែបនេះ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ប្រភេទនេះ។
ជាមួយសន្ធឹកខ្យល់ត្រជាក់ មិនដឹងថាជាវេលាណាហើយទេ ដឹងតែថាជាពេលយប់។ តើមនុស្សណា ដែលធ្វើអំពើនេះមកលើយើង? ដកហូតទៅសូម្បីតែសិទ្ធិរស់នៅក្នុងនាមជាមនុស្សស្រីម្នាក់ ហើយយកនាងមកទម្លាក់ចោលយ៉ាងគ្មានធម៌មេត្តាឱ្យដេកដួលលើផ្ទៃបន្ទប់ដ៏កខ្វក់នេះ? សក់នាងប្រឡាក់ ខ្លួនប្រាណរមាស់រកាំ រូបស្បៃសដ៏ប្រណីតរបស់នាងដែលត្រៀមថានឹងចូលរួមនៅក្នុងកម្មវិធីស្រមោសស ក៏ត្រូវប្រឡាក់ដោយអន្លើ រាងកាយនៅរងា ចំហដើមទ្រូងដែលសង្ស័យនិងបារម្ភខ្វល់ខ្វាយ។
ជាមួយអារម្មណ៍ហត់នឿយ ឈឺចាប់ស្ពឹកដោយអន្លើ ព្រោះត្រូវបានមនុស្សមិនស្គាល់មុខ ខ្ទប់មាត់ឱ្យសន្លប់និងបីនាងមកដល់ទីនេះ មិនដឹងដោយមធ្យោបាយណា មិនដឹងថាខ្លួនបានមកដល់កន្លែងណា តែនាងចាប់អារម្មណ៍ដឹងថាគ្មាននរណានៅក្បែរៗនេះទេ។
សូម្បីដង្ហើមមួយក៏មិនឮផង ចង់ស្រែកតែមិនដឹងស្រែកថាម៉េច នាងចង់សួរ មិនដឹងសួរអ្នកណាដូចគ្នា។
ការធ្វើជាប្អូនស្រីរបស់មេប៉ូលិសម្នាក់ ថ្ងៃណាមួយនឹងត្រូវគេចាប់ជំរិត ឬអាចថា ថ្ងៃណាមួយអាចនឹងក្លាយជាចំណាប់ខ្មាំងឬក៏ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ៗ សុទ្ធជារឿងដែលបងប្រុសនាងបានព្រមានរួចច្រើនលើកហើយ ប៉ុន្តែទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងមិនដែលមានស្ថានភាពបែបនេះទេ នៅកន្លែងបែបនេះ ក្នុងចំណងយ៉ាងនេះ ធុំក្លិនឆ្អាបនៃពពួកសារាយសមុទ្រនិងឮតែសូរសព្ទសំឡេងគ្រហឹមព្រោះអំណាចខ្យល់សមុទ្រ នាងពិតជាគ្មានមធ្យោយបាយណាមកលួងលោមពង្រឹងខ្លួនឯងនៅឡើយ។
តរុណីខ្សឹបតិចៗប្រាប់ខ្លួនឯងថា៖
« អូខេៗណ៎ា ដកដង្ហើមវែងៗ….ខ្ញុំត្រូវការពេលបន្តិចដើម្បីធ្វើឱ្យការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំថយចុះ….វែងៗ ដកដង្ហើមវែងៗ…..កុំខ្លាច»
«ត្រូវហើយមិនបាច់ខ្លាចទេ!»
សំឡេងនេះលាន់ឮស្រាលៗ តែរឹងត្អឹងនិងត្រជាក់ស្រេង ដូចត្រូវបានប្រើចេញពីមនុស្សយន្តឬពីមនុស្សដែលគ្មានបេះដូងដូច្នេះដែរ។
ពិតណាស់រូបរាងរបស់គេបង្ហាញខ្លួននៅមាត់ទ្វារហើយ។
គេប្រហែលជាឃើញនាងយូរហើយ រង់ចាំឱ្យតែនាងកម្រើកគេក៏នឹងដើរចូលមក។
ពេលគេបោះជំហានចូលមកនាងមើលឃើញស្បែកជើង កីឡាដ៏ធំមាំរបស់គេ។ ខ្មងជើងលាក់នៅក្នុងខោខូវប៊យរបស់គេ ទោះមើលមិនឃើញប៉ុន្តែមានអារម្មណ៍ថា ការឈរបង់ជំទែងដ៏ជម្លើយមួយនៅចំពោះមុខនេះ បានបង្ហាញស្រេចថា មនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលនាងទើបនឹងប៉ះគ្នានៅសណ្ឋាគារនឹងមិនឱ្យនាងបានដកដង្ហើមវែងៗ ស្រួលបួលដូចការតាំងចិត្តនោះឡើយ។
ជាមួយទឹកមុខភ័យខ្លាច រាងកាយនាងនៅលើឥដ្ឋ ឯគេនៅឈរបង់ជំទែងពីមុខស្រីស្អាត។ នាងពិតជាមានភ្នែកទាំងគូក្រឡង់ៗផ្ចង់សម្លឹងគេមិនហ៊ានព្រេច មិនថាមានមនុស្សប្រុសបីបួននាក់ទៀតបង្ហាញខ្លួនពីក្រោយខ្នងគេ។
បេះដូងនាងលោតកាន់តែញាប់ពេលស្គាល់គេ! ដៃនាងជាប់ចំណងនៅខាងក្រោយខ្នង ចង់ធាក់ថយក៏មិនកើតបានត្រឹមតែងឿងឆ្ងល់ថា ហេតុអីបានជាគេធ្វើបែបនេះមកលើនាង? ដោយសារតែ ការជះទឹកមួយថូចំកណ្ដាលមុខកាលពីនៅក្នុងសណ្ឋាគារនោះមែនឬក៏មិនមែន?
បុរសដែលគ្មានស្នាមញញឹមប៉ុន្តែមានកែវភ្នែកស្រទន់ ក៏ជាមនុស្សប្រុសដែលមានសំឡេងត្រជាក់ស្រិបស្មើទឹកកក ចាប់ផ្ដើមបង្ហាញនូវអំនួតតាមរយៈពន្លឺភ្នែករបស់គេ។
ជាបណ្ដើរៗដើម្បីបញ្ចប់នូវការងឿងឆ្ងល់របស់នាង គេនិយាយបន្ថែម៖
«កុំខ្លាច….នូវអ្វីដែលយើងមិនធ្លាប់ស្មានដល់ថានឹងកើតមានឡើង!»
ចរណៃកើតគំនិតតវ៉ាឡើងភ្លាម នាងសួរខ្លួនឯងទាំងមិនពន្លែងភ្នែកចេញពីផ្ទៃមុខគេ «តើស្អីទៅ? គេប្រុងធ្វើស្អីយើង? គេចាប់យើងចងមកដូចសត្វធាតុ ទាំងយើងស្លៀកពាក់ចំហបែបនេះ គ្មានអ្វីរុំ ជាមួយអាវចោមពុងខ្លីកំប៉ិត ប្រលាក់ស្រម៉កដួលដេកនៅនឹងដី រូបភាពយើងជាអ្វីទៅនៅក្នុងកែវភ្នែកមនុស្សចោលម្សៀតអស់នេះ? យ៉ាងហោចណាស់ក៏គេគួរតែដឹងថា យើងជាមនុស្សស្រីម្នាក់ យើងមានសេចក្ដីថ្លៃថ្នូររបស់ខ្លួនឯង។
កែវព្យាយាមបត់ជើងដែលត្រូវបានចងភ្ជាប់គ្នា ដើម្បីបិទបាំងកុំឱ្យសំពត់រើចេញពីកំភួនជើង ឈានដល់គល់ភ្លៅបង្ហាញនូវរូបរាងអាសអាភាសចំពោះមុខកែវភ្នែកមនុស្សចម្លែកទាំងនេះ ប៉ុន្តែបេះដូងស្រីពោរពេញទៅដោយកំហឹងនិងការមិនសុខចិត្ត។
«ឯងចាប់យើងមកកន្លែងនេះអាមនុស្សពាល!»
នាងជេរឮៗធ្វើឱ្យកងកម្លាំងពីក្រោយខ្នងនាយសឹងមិនហ៊ានស្តាប់ ឬធ្វើជាឮសោះឡើយ។ មនុស្សឥន្ត្រាឯណាធ្លាប់ស្តាប់គេជេរបែបនេះ?
សម្តីនាងពីមុនដែលនិយាយមកកាន់គេថា«មនុស្សព្រៃ» មួយលើកទៀតនេះដូរមកជា«មនុស្សពាល» ដ្បិតតែមិនធ្វើឱ្យបុរសនេះលេចចេញសំណើច ព្រោះគេប្រហែលជាភ្លេចសើចតាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំហុកសិបមកនៅក្នុងកែវភ្នែកមនុស្សគ្រប់គ្នា ប៉ុន្តែសម្រាប់នាងមនុស្សគេនេះទោះប្រឹងសើចទៀតក៏នៅតែជាបិសាចដដែល។
«លែងយើង!»
គេញាក់ចិញ្ចើមមួយចំហៀងឡើងលើ ដូចជាស្តាប់មិនឮពាក្យញ័រៗពីរម៉ាត់របស់នាង។
«ឯងឮខ្ញុំនិយាយទ? ខ្ញុំឱ្យឯងលែងខ្ញុំ ស្រាយចំណងខ្ញុំ! ឯងគ្មានសិទ្ធិចាប់ចងខ្ញុំព្រោះតែខឹងនឹងទឹកមួយថូដែលខ្ញុំជះកណ្តាលមុខឯងនោះទេ! ព្រោះឯងជាអ្នកខុស!»
កងការពារងាកមើលមុខគ្នា។ «ឯង»ជាពាក្យដាច់សាច់ ក៏ជាពាក្យដែលឥន្ត្រាមិនដែលឮជាយូរមកហើយក្រោយការរស់នៅធំដឹងក្ដីលើកោះនេះ។ ពាក្យនេះ សម្រាប់គេគឺអសុរោះស្មើនឹងពាក្យ «មនុស្សព្រៃ»ឬក៏«មនុស្សពាល» ដែលនាងបានជូនជាជំនូនជួបមុខដល់គេដូច្នោះដែរ។
ពេលនេះគឺលើកចិញ្ចើមរង់ចាំស្តាប់ ព្រោះគេហួសចិត្ត ដែលនាងបានលាតត្រដាងនូវរឿងអាម៉ាស់ គេមិនដែលប្រាប់អ្នកណាថានាងបានជះទឹកចំកណ្ដាលមុខគេឡើយ។
ដូចគេស្មាន មនុស្សដែលក្រោយខ្នងទាំងប៉ុន្មាន ដែលបានឮហេតុការណ៍នេះ សន្និដ្ឋានបានថារឿងរ៉ាវរវាងនាងនិងគេ ទំនងជាកើតឡើងនៅក្នុងសណ្ឋាគារដដែលមួយនោះ បានជាចៅហ្វាយឥន្ត្រារបស់គេដឹងច្បាស់ថា នាងនៅក្នុងបរិវេណនោះនៅឡើយ។
«ដឹងថាធ្វើអ៊ីចឹង នាំទុក្ខដល់ខ្លួនទេ? ចាប់ខ្ញុំមកកន្លែងឯងធ្វើអី?»
គេរបូតស្នាមញញឹមដំបូងមួយ ដែលទើបតែត្រូវបានបង្ហាញចេញមក។ វាមិនបានធ្វើឱ្យគេស្រស់សង្ហា ប៉ុន្តែវាធ្វើឱ្យនាងទទួលអារម្មណ៍ពីភាពអំនួតពើងទ្រូងក្នុងស្នាមសើចគ្មានសំឡេងនោះ។
ទោះបីជាបុរសនេះមិនទាន់ហារនិយាយស្តីបន្ថែម ក៏ឫកពាគេបានបញ្ជាក់ស្រេចថា នាងមិនអាចចេញពីទីនេះមិនរួចផង កុំថាឡើយយកពាក្យណាមួយមកគំរាមកំហែងមនុស្សដូចគេនេះបាន។
អស់គំនិតនឹងសម្លុតជនពាល នាងចាប់ផ្ដើមពិនិត្យសម្លឹងជុំវិញខ្លួននិងមនុស្សនៅក្រោយខ្នងគេទាំងអស់។ ម្នាក់ៗត្រូវបាននាងសម្គាល់ឃើញថា មានទឹកមុខ«មិនហ៊ាន»សូម្បីនឹងដកដង្ហើមឱ្យឮផង។
គ្រានេះស្រីចាប់ផ្ដើមរកមធ្យោបាយថ្មី។ ទោះណាជាមនុស្សប្រុសម្នាក់នេះមានចិត្តកំណាច ធ្វើអី្វមិនត្រឹមត្រូវ តែមិនបានន័យថាគ្រប់គ្នាមានចិត្តដូចគេទេ។
«ទាំងអស់គ្នាឃើញហើយមនុស្សកម្រោលនេះចាប់ខ្ញុំមកទាំងមិនមានទោស! គេមានសិទ្ធិអីធ្វើអ៊ីចឹង ឆាប់ដោះលែងខ្ញុំទៅ! ខ្ញុំមិនបានធ្វើអីអ្នកទាំងអស់គ្នាទេ! ខ្ញុំមិនបានធ្វើអីខុសនោះទេ! លែងខ្ញុំ! ចងដៃចងជើងខ្ញុំដូចជាសត្វ សមដែរទេ? ចុះបើគេធ្វើមកលើប្អូនស្រីខ្លួន!»
គ្មាននរណាម្នាក់តបតនឹងនាងទេខណៈ ស្រីត្រូវតែបែរត្រលប់មកវិញជាបន្ទាន់ ពីព្រោះបុរសនៅនឹងមុខនាងម្នាក់នេះ គេខ្លាចនាងពិបាកអង្គុយងើយសម្លឹងគេ បានជាខ្លួនគេអង្គុយចុះសន្សឹមៗមក។
ក្បាលជង្គង់ដ៏វែងស្រួចរបស់គេផ្ដើមលយមកសឹងប៉ះនឹងចង្ការបស់នាងទៅហើយ។ កែវភ្នែករបស់គេស្រទន់ ប៉ុន្តែជ្រៅក្នុងជម្រៅមួយធ្វើឱ្យអ្នកដែលត្រូវគេសម្លឹងនោះចាំបាច់មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច។
ទោះបីជានាងរឹងមាំប៉ុនណា ប៉ុន្តែនាងមានអារម្មណ៍ថាស៊យណាស់ដែលត្រូវមកមានរឿងជាមួយបិសាចដូចគេនេះ។
បុរសនេះ គេប្រើដៃឆ្វេង។ ដៃឆ្វេងរបស់គេចាប់ក្តាប់លើចង្ការលោងនៃស្រីល្អ ហើយទាញតម្រង់យ៉ាងរឹងមាំដូចជាដង្កាប់ ឱ្យនាងប្រឈមមើលមុខគេងាកទៅណាមិនបាន។
ស្រីឈឺណាស់ ជាពិសេសឈឺចិត្តដែលកម្រើកងាកចេញមិនបាន។
«មិនត្រឹមរស់នៅដូចសត្វទេ អាចរស់នៅក្នុងសភាពជាសត្វបម្រើ! ជាទាសករ…..!»
គេនិយាយធ្វើហី តែនាងពុះកញ្ជ្រោលខឹង។ នាងសម្លឹងគេទាំងចាប់ផ្តើមរលើបគ្រាប់ភ្នែកទាំងសងខាងដោយកំហឹង។
សំឡេងបុរសនេះលាន់មកទៀត តទល់តបឆ្លើយនឹងការសម្លឹងហួសចិត្តរបស់ខាងស្រី។
«ខ្លួនត្រូវធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំចង់ឱ្យធ្វើ! ឮ? គឺធ្វើគ្រប់យ៉ាងដែលមិនដែលស្រមៃថាខ្លួនឯងអាចធ្វើបាន!»
ទឹកភ្នែកនាងហូរមកមួយតំណក់ខ្វាច ដែលធ្វើឱ្យចិត្តជននេះមោទនភាពនឹងលទ្ធផលនៃការធ្វើឱ្យនាងឈឺចាប់បាន។
ខឹងបំផុតមិនអាចជូតទឹកភ្នែកនេះបានព្រោះ ហេតុថានាងមិនចង់ឱ្យជននេះឃើញនាងក្នុងសភាពទន់ខ្សោយទេ។
«ស្គាល់ពាក្យសត្វដែលទើបតែនិយាយនេះអត់? អ្ហះ? វាមិនទាន់ចាប់ផ្តើមនៅឡើយទេ ជិន-ចន្ទ-នី-យ៉ា!»
គេហៅឈ្មោះនាងម្តងមួយពាក្យៗ…..ទម្រាំតែចប់។
គេហៅនាងធ្វើឱ្យស្រីត្រូវព្រេចភ្នែកដែលផ្សាព្រោះរកាំនឹងជលនេត្រ។ កែវល្អសម្លឹងបុរសនេះទាំងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីគេស្គាល់ឈ្មោះពេញរបស់នាងបាន?
«អ៎…ឬមួយភណ្ណរ៉ា? Nova? សក្កណា? ស្រអែម?»
