សម្រាប់ខ្ញុំ ពាក្យសន្យាគឺជាការកុហក ដែលមិនទាន់ត្រូវបានគេវែកមុខ។ ខ្ញុំមិនអាចចាំបានថា លើកចុងក្រោយបង្អស់ដែលខ្ញុំបានសន្យា គឺជារឿងអ្វី ហើយជាមួយអ្នកណាឡើយ ព្រោះប៉ិនសន្យាពេក។
ជាការពិត ខ្ញុំអត់ល្អឥតខ្ចោះនោះទេ។
ខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ធម្មតាៗ ប៉ុន្តែជីវិតបានបង្រៀនខ្ញុំឱ្យដឹងថា មនុស្សគ្រប់គ្នាដូចខ្ញុំអ៊ីចឹង គឺថាបើសិនងាយភ្លេចក៏និយាយសន្យា។
នៅពេលដែលយើងកំពុងសប្បាយចិត្តឬក៏រំភើបនឹងអ្វីមួយ យើងតែងតែហ៊ានសន្យា។ យើងប្រើបេះដូងមកសន្យាដដែលជាដដែល ហើយភ្លេចវាទៀត។
នៅកោះកុងនេះ ខ្ញុំបានស្គាល់មនុស្សប្រុសពីរនាក់ អ្នកទីមួយឈ្មោះថា សុភ័ក្រអ្នកទីពីរឈ្មោះថា វីន។ ទាំងពីរនាក់ត្រូវបានខ្ញុំស្គាល់ពីកន្លែងខុសគ្នា ម្នាក់គឺនៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំតាំងពីតូចហើយវីនតែងតែធ្វើល្អជាមួយខ្ញុំ ។ រឿងដំបូងដែលខ្ញុំចាំបានគឺខ្ញុំបានឈ្លោះគ្នាជាមួយគេកាលពីខ្ញុំអាយុបានប្រាំបួនឆ្នាំ វីននេះបានយកកូនក្រមុំដែលខ្ញុំស្រលាញ់បំផុតទៅគប់ចោលក្នុងគំនរសម្រាមក្បែរ ព្រៃកោងកាងដោយសារខ្ញុំរពឹសដៃយកប៊ិចគូសជាសញ្ញាខ្វែងខ្មៅៗជាច្រើនលើសៀវភៅរបស់គេ។
ពេលនោះខ្ញុំយំជាខ្លាំងរហូតដល់វីនធំឡើងបន្តិចក៏បានទៅធ្វើការនៅច្រកព្រំដែនចាំយាម។ គេលបលាក់ធ្វើសំណង់កាស៊ីណូក្រៅម៉ោងសិក្សាហើយទិញកូនក្រមុំមួយមកសងខ្ញុំ។ ពេលនោះខ្ញុំឈប់លេងកូនក្រមុំហើយប៉ុន្តែខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចង់សាកល្បងលេងជាមួយនឹងល្បាយមនោសញ្ចេតនា។
ទើបតែបាន វ័យដប់ប្រាំមួយឆ្នាំពេលនោះ វីនគឺជាមនុស្សប្រុសដែលខ្ញុំយល់ថាសង្សារ ចំណែកគ្រប់គ្នានៅតំបន់ភូមិអ្នកនេសាទនេះ តែងតែងទទួលស្គាល់ថា ពិតជាមានរឿងស្នេហាបរិសុទ្ធមួយកើតឡើងតាំងពីយូរមក ស្រីនិងប្រុសពីរនាក់ ស្គាល់គ្នាពីតូចរហូតដល់យើងធំ ចាន់ណា ជាខ្ញុំហើយគេគឺវីន។
ក្រោយមកទៀត ឡើងថ្នាក់ទីដប់ មករៀននៅវិទ្យាល័យឆ្ងាយពីផ្ទះខ្ញុំបានស្គាល់សុភ័ក្ត្រ។ គេជាកូនថៅកែ បោះដុំគ្រឿងសមុទ្ទហើយឮសូរថាប៉ាម៉ាក់គេធ្លាប់រកស៊ីខ្លឹមចន្ទ។
ក្រោយមកត្រូវប៉ូលិសព្រមាន គាត់ក៏ឈប់រកស៊ីរបរហ្នឹងវិញ។
គ្រួសារសុភ័ក្រមានបានគួរសម បណ្តាលឱ្យគេមានអ្វីជាច្រើនដែលវីនមិនមាននោះទេ។
ពាក្យសន្យារបស់ខ្ញុំជាមួយវីនដែលថា យើងនឹងរៀបការជាមួយគ្នាពេលធំឡើងបានក្លាយទៅជាអសារបង់នៅក្នុងអតីតកាល។
វាមិនដែលជារឿងសំខាន់នោះទេ ។
ពេលមានសុភក្ត្រ័ជាសម្ងាត់ក្នុងបេះដូងនេះ ខ្ញុំតែងតែប្រាប់អ្នកឯទៀតថា អ្នកណាក៏មានអតីតកាលដែរ។ ជីវិតយើង ត្រូវតែឆ្ពោះទៅមុខ។
មានក្រមុំៗ នីត ដាវ៉ាន់ឬ ផានី ដែលតែងតែច្រណែននឹងខ្ញុំ អ្នកទាំងបីគឺជាកូនអ្នកភូមិដូចគ្នា រៀនមិនចេះ ម៉ែឪឱ្យឈប់រៀនមកកាត់ដេរនិងលក់បាយវិញ។
ម្នាក់ៗតាមមើលវីនយូរមកហើយ ប៉ុន្តែប្រុសគេមិនរវល់។
គេតែទំនេរពីការងារគិតតែមករវល់ជាមួយខ្ញុំ ទិញផ្លែឈើថៃពីព្រំដែនចាំយាមទាំងបេៗ(បាវ)មកផ្គាប់ម៉ាក់ប៉ាខ្ញុំ។
ភ្លេចប្រាប់រឿងមួយឈឹង ម៉ាក់វីន និងម៉ាក់ខ្ញុំមិនសូវត្រូវគ្នាទេ។ តាំងពីដើមឆ្នាំ៩០ប្លាយ មកគ្រួសារទាំងពីរពាក់មុខយក្សដាក់គ្នាដោយសារតែយើងមានទូកនេសាទដាក់ក្នុងតំបន់ជាន់ជាមួយគ្នា ដែលភាគច្រើនទូកម្តាយខ្ញុំ ដើរប្រមូលទិញគ្រឿងសមុទ្ទ បានច្រើនជាងគ្រួសារវីន។
នៅយប់មួយ ក្រោយពេលដែលខ្ញុំបានធ្វើឱ្យវីនឈឺចាប់នឹងការគេចមុខ ប្លុកហ្វេសប៊ុក ចុងក្រោយគឺដល់ការណាត់ជួបបង្ហើយដើម្បីប្រើពាក្យបែកគ្នា។
ពេលមកដល់ភ្លាមគក៏និយាយឡើងថា៖
«ហើយ….ត្រឹមជួបគ្នាសោះ ចាំបាច់ឱ្យប៉ាមកតាមដែរ?»
ព្រោះប៉ាខ្ញុំនៅឈរចម្ងាយប្រហែលជាម្ភៃម៉ែត្រពីយើង ។ គាត់ធ្វើជាដើរចុះដើរឡើងនៅលើឆ្នេរ តាមពិតខ្ញុំសុំឱ្យគាត់មកតាមជួយមើលខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំបានប្រាប់ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំថា ជាថ្ងៃដែលខ្ញុំត្រូវនិយាយគ្នាជាមួយវីនផ្តាច់ព្រ័ត្រ ។
ឮកាលណាខ្ញុំស៊កឱ្យវីនវិញ៖
«ធម្មតា កូនគេក្រមុំ! គេមកតាមការពារមានអីប្លែកទៅ?»
ខ្ញុំនិយាយដោយក្រពាត់ដៃ បង្ហាញថាធុញណាស់មិនចង់ចំណាយពេលជួបគ្នាយូរអីទេ។
នេះខុសពីមុនស្រឡះដែលយើងស្និទ្ធស្នាលណាស់ ដូចជាគូស្នេហ៍ចេញមុខ។
ខ្ញុំដឹងថា វីនឈឺចាប់។ ទឹកមុខគេនៅមិនដាច់អាល័យពីស្នេហារបស់យើងពីក្មេង ប៉ុន្តែខ្ញុំដូចជាមិននៅចងចាំអ្វីច្រើនទេ។
គេថាឱ្យខ្ញុំកប់ៗ៖
«ខ្ញុំហ្នឹងចោរថៃ ឬមួយចោរទឹក? កោត! ភ្លេចពាក្យសន្យាបាន! »
ខ្ញុំធ្ងល់មុខខឹង។ សន្យាស្អីចាំមិនបានសោះតែក៏ខ្ជិលឈ្លោះខ្ជិលឆ្លើយ។
«ចាន់ណាឯងប្រាប់ប៉ាខ្លួនទៅ មិនបាច់យាមច្រើនទេ ! បើគេចេះអាក្រក់ ស្មានថារួចខ្លួន?»
ដោយសារពាក្យនេះខ្ញុំឈប់និយាយរកវីនតែម្តង។ ខ្ញុំមិនដែលគិតថាបានធ្វើអ្វីខុសទេសម្រាប់រឿងជាមួយវីន។
មនុស្សនៅតូច នៅក្មេង និយាយស្ដីសម្ដីកូនក្មេងយកជាការអីបានដែរ?
ទោះយ៉ាងណា ម្ដងហើយម្ដងទៀត វីនមិនយល់ព្រមបែកចេញពីខ្ញុំសោះ ទោះខ្ញុំខាននិយាយរកគេពីរខែមកហើយក៏ដោយ។ សូម្បីតែផ្លូវណាមានស្រមោលគេឬម្តាយគេ ខ្ញុំក៏មិនដើរកាត់ដែរ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយខ្ញុំ បានចាកចេញពីភូមិនេសាទ ទៅនៅកន្លែងឆ្ងាយមួយ ប៉ុន្តែទៅជាមួយសុភ័ក្រដោយមិនមានពេលវែកញែកអតីតកាលអីឱ្យមកជាប់ជាស្រមោលអន្ទោលតាមប្រាណរបស់ខ្ញុំទេ។
នៅព្រលប់មួយ ដែលជាលើកចុងក្រោយនៅប្របឆ្នេរសមុទ្ទកោះកុងសុភ័ក្របាននិយាយនឹងខ្ញុំថា គេត្រូវចេញទៅរៀនបន្តនៅភ្នំពេញ ប៉ុន្តែគេសន្យាថាមិនមើល ស្រីណាផ្សេងនោះទេ។
ដ្បិតតែប៉ាម៉ាក់គេ ចង់ឱ្យគេចេញទៅបន្តការរៀនបរិញ្ញានៅខេត្តត្រាតប្រទេសថៃដូចកូនអ្នកកោះផ្សេងៗដែលគេធូរធារ បែរសុភ័ក្រគេជ្រើសទៅភ្នំពេញវិញព្រោះម្យ៉ាង គេដឹងខ្ញុំរៀនពូកែគង់តែខ្ញុំចប់បាក់ឌុបឡើងទៅតាមក្រោយមិនខាន។
សុភ័ក្របានសន្យាដាច់អហង្កាថា មិនស្រលាញ់ស្រីណា ថែឱ្យខ្ញុំសន្យាដែរថា មិនពាក់ព័ន្ធជាមួយកំលោះណាផ្សេង។
ដោយការពិបាកចិត្ត អារម្មណ៍បែកទាំងស្រលាញ់ជាអារម្មណ៍ឈឺចាប់ខ្លាំង។ យប់នេះយើងជិះម៉ូតូឱបចង្កេះគ្នានិងមិនចង់ចូលផ្ទះវិញសោះ។
ខ្ញុំក៏បានជ្រុលជ្រួសខ្លួនប្រាណជាមួយគេ។ ក្រោយគ្រប់យ៉ាងក្លាយជាបែបនេះខ្ញុំរំអុកឱ្យគេចូលស្តីនិងភ្ជាប់ពាក្យទុក ហើយពេលនោះគេបានរកគ្រប់វិធីឱ្យពុកម្តាយគេចូលបានមែន បើមិនដូចនេះ គេថានឹងមិនទៅរៀន។
ពិធីឆីស្លាបានរៀបចំតិចតួច។
ក្រោយមកពីរបីថ្ងៃ ខ្ញុំឮដំណឹងថា វីនចេញពីភូមិទៅធ្វើការនៅបាងកក។
ខ្ញុំមិនរវល់ច្រើន ព្រោះគិតថាមិនរវល់ល្អជាង។
ចំពោះសុភ័ក្រ ខ្ញុំតែងរំអុកផ្ញើអ៊ីមែលទៅរកគេរាល់យប់ មិនលោះមួយថ្ងៃណា។ បើពេលណាខ្ញុំឃើញមាននារីជាច្រើនដែលស្អាតៗនិងហ្វ្រេនជាមួយគេនៅលើប្រូហ្វាល ខ្ញុំរករឿងអត់និយាយរកគេ ឱ្យគេមកលេងខ្ញុំនៅកោះវិញទាល់តែបាន។
ខ្ញុំតែងទាយទុកថា បើគេមិនឆាប់រៀបការ ថ្ងៃណាមួយគេនឹងក្បត់ខ្ញុំព្រោះគេទៅនៅភ្នំពេញចោលខ្ញុំ ប៉ុន្តែគេបានសរសេរមកខ្ញុំជាញឹកញាប់ថាគេនៅឯណោះមិនសប្បាយចិត្តទេ ។
ចំពោះគេជាមនុស្សស្រគត់ស្រគំ និងច្បាស់លាស់ណាស់ បើគេនិយាយថាធ្វើអ្វីមួយគេនឹងធ្វើវាឱ្យបាន។
« ខ្ញុំជឿម្ដេចទៅ មនុស្សនៅឆ្ងាយពីគ្នា?»
«ចាន់ណាជឿឬមិនជឿ បងមិនមានអីនិយាយ ព្រោះបងជឿលើចិត្តខ្លួនឯង!»
«សូម្បីតែខ្លួនខ្ញុំ ក៏មានករណីលើកលែង ឱ្យខ្ញុំជឿមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលភ្ជាប់ពាក្យខ្ញុំទុកចោល!»
«ត្រូវជឿលើខ្លួនឯងអូនជាស្រីល្អបំផុតដែលបងបានជួប បងមិនស្រលាញ់ស្រីភ្នំពេញទេ! បងសន្យា!»
ការសន្ទនារបស់យើង មិនដែលមានអីក្រៅពីការងរង៉ក់ និងមិនទុកចិត្តក៏ដូចជា ពាក្យសន្យានេះនុះចុះឡើងពីខាងគេ។
ប៉ុន្តែ ខាងខ្ញុំ ខ្ញុំតែប្តេជ្ញានឹងធ្វើឱ្យប្រាកដថាគេមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានខ្ញុំ គឺខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីបង្ហាញថា ខ្លួនឯងគឺជាម្ចាស់របស់គេ គេត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះខ្ញុំ។
ដោយសារតែចង់ឱ្យស្រីទាំងអស់នៅលើបណ្ដាញសង្គមជាពិសេសស្ត្រីដែលភ្នំពេញស្គាល់ភ័ក្រទាំងអស់ ដឹងថា ខ្ញុំគឺជារបស់គេហើយគេគឺជារបស់ខ្ញុំ យើងក៏ផុសរូបជាមួយគ្នា និងដាក់Relationship។
ទោះបីជាសុភ័ក្របានយល់ព្រមតាមខ្ញុំសព្វបែបយ៉ាង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ និងយល់ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថាកាន់តែត្រូវការពាក្យសន្យាច្រើនឡើងៗ។
ខ្ញុំអង្គុយនៅលើឆ្នេរចាស់ដែលយើងតែងតែអង្គុយជជែកគ្នាហើយថតរូបសែលហ្វ៊ីធ្វើទឹកមុខក្រៀមក្រំ ទាំងតាមពិតខ្ញុំអត់សូវក្រៀមក្រំទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវការ ឱ្យគូដណ្តឹងចាប់អារម្មណ៍ខ្លាចគេចេញពីរៀន ដើរលេងនៅកន្លែងហាងឡូយៗ ចោលខ្ញុំ។
ធម្មជាតិរបស់សុភ័ក្ត្រគឺជាមនុស្សស្លូត ។
គេដូចជាវីនដែរ ស្រលាញ់មួយដឹងមួយ គ្រាន់តែវីននៅក្មេងឆេវឆៅនិងប្រចណ្ឌច្រើន ហើយចំណែកសុភ័ក្រតែងតែអត់ធ្មត់ធ្វើអ្វីៗមួយៗ តាមចិត្តខ្ញុំ ចំណែកពេលហានិយាយអ្វីៗក៏រើសតែពាក្យណាដែលខ្ញុំចង់ឮ ។
មាននារីម្នាក់ឈ្មោះចូលី ប្រហែលអ្នកភ្នំពេញខ្ញុំឃើញមាននាងមកlikeឬស៊ែរអ្វីៗ សូម្បីតែQuoteឬព័ត៌មានកូវីដដែលសុភ័ក្រផុសរហូត។ សម្គាល់យូរហើយ ខ្ញុំចូលមើលស្រីម្នាក់នោះដល់ប្រូហ្វាល់នាង ឃើញនាងឡូយខ្លាំង និងតែងខ្លួនដូចថៃ។
ខ្ញុំអន់ចិត្តណាស់ ខ្ញុំប្រាប់គេឱ្យប្លុកនាងចោល ព្រោះខ្ញុំមិនពេញចិត្ត។ ដោយមិនឃើញគេធ្វើតាមខ្ញុំ យប់នោះខ្ញុំគេងទាំងមិនសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងមិនតបឆាតគូដណ្តឹងទេ។
ស្រាប់តែព្រឹកឡើង ខ្ញុំឃើញសុភ័ក្រផុសរូបខ្ញុំជាចំហ ហើយសរសេរថា «ការសន្យា មិនចាំបាច់ទេ បើសិនអ្នកជាមនុស្សស្មោះត្រង់ដែលអាចទុកចិត្តបាន »
ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដូចហោះដុះស្លាបបាន ពីព្រោះគេបានបង្ហាញរូបពួកយើងពាក់ខ្សែករភ្ជាប់ពាក្យ។
«កូនឯងត្រូវប្រាប់វាឱ្យឆាប់នាំម្តាយមកគិតរើសថ្ងៃខែរៀបការ !»
ម្ដាយខ្ញុំនិយាយរឿងរៀបការជានិច្ចមួយរយៈចុងក្រោយនេះ ។ ពេលដែលគាត់កំពុងលាងចានចំណែកខ្ញុំនៅអង្គុយលេងទូរស័ព្ទមិនសូវជួយអ្វីម្តាយឡើយតាមបែបខ្ញុំជាស្រីស្អាត។
ម្តាយខ្ញុំលំបាកពេញមួយជីវិតមកហើយ ទោះបីជាគាត់មានកូនស្រីពីរនាក់មែន តែប្អូនខ្ញុំនៅតូចឆ្ងាយណាស់ ទើបតែអាយុប្រាំពីរឆ្នាំនាងរៀនថ្នាក់ទីពីរ ចំណែកខ្ញុំវិញរៀនថ្នាក់ទីដប់ពីរហើយប៉ុន្តែនៅតែមិនជួយការងារផ្ទះអ្វីច្បាស់លាស់ច្រើនដដែល។
ទោះបីយ៉ាងណាម្តាយខ្ញុំមិនដែលបន្ទោសទេ ព្រោះគាត់ស្រលាញ់ខ្ញុំ។ ម៉ាក់តែងសង្ឃឹមថាខ្ញុំនឹងមានផ្ទះនៅភ្នំពេញ ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ដៃរបស់ខ្ញុំស្រលូនដូច្នេះខ្ញុំត្រូវបានប្តីជាអ្នកមាន គាត់មិនចង់ឱ្យខ្ញុំខូចដៃជើងដោយសារការងារផ្ទះលំបាកៗដូចគាត់នោះទេ។
ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សងប់ងល់នឹងសម្រស់ទេប៉ុន្តែខ្ញុំជាមនុស្សដែលទាមទារការចាប់អារម្មណ៍ហើយ ខ្ញុំវិញក៏ចាប់អារម្មណ៍មនុស្សប្រុសណាដែលឡូយជាងគេប្រចាំភូមិដែរ។
មកដល់ថ្ងៃនេះមនុស្សប្រុសម្នាក់ បានផ្លាស់មកនៅកោះកុងក្តៅៗ។
គេប្រាប់ថាជាអ្នកកំពង់សោម។ រូបរាងគេខ្ពស់ស្រឡះសម្បុរស មុខជាកូនចិនគេមានឈ្មោះថា សេងឃាង។ តួនាទីរបស់គេគឺធ្វើការធនាគារ តែមិនដឹងតំណែងអ្វីទេ ជាធនាគារក្នុងខេត្តយើង។
ដោយសារគេមករកជួលបន្ទប់ដាក់ខែ ម្ដាយខ្ញុំតែងមានរៀបចំបន្ទប់ពីរ ខាងក្រោយផ្ទះ សម្រាប់រកចំណូលបន្ថែមខ្លះ ។ ឪពុកខ្ញុំយល់ព្រមជួលឱ្យគេភ្លាម ខុសទម្លាប់គាត់ពីមុនដែលត្រូវស៊ើបសួរសាវតាខ្លាំងក្លា ដោយសារឥឡូវនេះ គេមានជំនាញគណនេយ្យ ជាជំនាញដែលប៉ាខ្ញុំឱ្យតម្លៃខ្លាំង។
បើសិនជា គេនោះអាចជួយបង្រៀនខ្ញុំពីហិរញ្ញវត្ថុគាត់សប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ។
ប្រវត្តិប៉ាខ្ញុំពីក្មេងៗ រកស៊ីប្រមូលទិញផលសមុទ្ទបម្រើឈ្មួញធំៗតាំងពី២០ឆ្នាំ ។ គាត់ធ្លាប់ជាអ្នកសិក្សាផ្នែកគណនេយ្យវគ្គខ្លី ប៉ុន្តែរៀនមិនបានចប់ដោយសារស្ថានភាពសុខភាពរបស់ឪពុកម្ដាយគាត់មិនអាចទ្រទ្រង់ការសិក្សាតទៀតបាន ដូច្នេះហើយគាត់ចង់ឱ្យខ្ញុំសម្រេចក្ដីស្រមៃរបស់គាត់។
បន្ទប់របស់បងសេងឃាងម្នាក់នេះនៅឆ្ងាយពីយើង ប៉ុន្តែវត្តមានរបស់គេដូចជាផ្កាយមួយរះចិញ្ចែងក្នុងផ្ទះខ្ញុំ។ ប្អូនប្រុសខ្ញុំដែលមានអាយុដប់ពីរឆ្នាំចូលចិត្តគេជាខ្លាំងហើយបង្រៀនគេឱ្យចេះចេញទូកផង ពេលខ្លះបង្រៀនគេឱ្យចេះមុជទឹកជ្រៅទៀត។
រយៈពេលពីរអាទិត្យប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមគិតឃើញដល់ស្រមោលមនុស្សថ្មីនេះ។
ជាមួយគូដណ្តឹង ខ្ញុំក៏មិនសូវរំអុកគេ មិនសូវរករឿងគេ ហើយមិនបានទៅចាប់អារម្មណ៍ថា គេផុសអ្វីលើហ្វេសប៊ុកដែរ។ ព្រោះខ្ញុំអាល័យតែចាប់អារម្មណ៍ពីហ្វេសប៊ុកអ្នកផ្សេងទៅហើយ ។
ព្រឹកមួយ ខ្ញុំបានអនុញ្ញាតឱ្យគាត់បង្ហាញខ្ញុំពីរបៀបធ្វើឯកសារចំណូលចំណាយ ។ បងសេងឃាង ហាក់ឆ្លៀតបញ្ចេញការចាប់អារម្មណ៍របស់គាត់ចំពោះខ្ញុំជាសម្ងាត់។ គាប់ជួនពេលនោះ ខ្ញុំឮប្អូនខ្ញុំសួរគាត់ថា មានអាយុប៉ុន្មាន ក៏បានដឹងត្រឹមពេលនោះថា គាត់ទើបតែបងខ្ញុំតែបួនឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ បានន័យថាគាត់មានអាយុទើបតែម្ភៃបីឆ្នាំទេនៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុដប់ប្រាំបួនឆ្នាំ។
គាត់បានសុំខ្ញុំធ្វើជាមិត្តជិតស្និទ្ធ ហើយខ្ញុំបានយល់ព្រម។
ភ្លាមនោះយើងបានក្លាយជាមិត្តល្អបំផុតប៉ុន្តែបេះដូងរបស់យើងចាប់ផ្ដើមចែករំលែកនូវអាថ៌កំបាំងនៃភាពរំភើបញាប់ញ័រ ញញឹមញញែមអៀនប្រៀនដាក់គ្នា។
ចាប់តាំងពីមានការផ្តើម ខ្ញុំនិងបងសេងឃាងបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់គ្នាទៅវិញទៅមកលើសមុន សូម្បីតែបែកគ្នាពីខាងក្រៅបន្តិច ចូលក្នុងបន្ទប់គេងក៏ឆាតរកគ្នាដែរ។
ថ្ងៃមួយពេលដែលខ្ញុំឈឺគ្រុនផ្តាសាយធំ រលាកបំពង់ករ ម្ដាយខ្ញុំស្លន់ស្លោមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចនៅអង្គុយកោសខ្យល់មើលថែខ្ញុំ ចេញមកវិញខ្ញុំឃើញគាត់ប្រមូលយកអាវនៅក្នុងផ្ទះខ្ញុំទាំងអស់យកបោកជ្រះដែលខ្ញុំមិនដែលរំពឹងទុកទេមនុស្សប្រុសមកពីទីក្រុងដូចគេ បែរជាមកជួយធ្វើការងារផ្ទះ បោសផ្ទះសម្អាតផ្ទះនិងដាំបាយទៀត។
ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យគាត់ធ្វើបែបនេះចំពោះខ្ញុំឡើយប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តជាខ្លាំងនឹងទង្វើរបស់គាត់។ នៅពេលដែលម្តាយខ្ញុំយកខ្ញុំទៅគ្លីនិកព្រោះខ្ញុំកាន់តែមិនស្រួលពេលនោះហើយម្តាយខ្ញុំប្រាប់ថា បាយសម្លនេះគឺគាត់ជាអ្នកធ្វើ ។
ទីបំផុតម្ដាយខ្ញុំសម្គាល់ឃើញរឿងនេះ ដោយសារយើងលបសម្លឹងគ្នាដោយស្និទ្ធស្នាលរាល់ពេលយើងញ៉ាំបាយជុំគ្នា។ ភ្លេចប្រាប់! តាំងពីមានរឿងដែលគេជួយក្នុងគ្រួសារខ្ញុំមក គេត្រូវគ្នាជាមួយទាំងខ្ញុំ ប្អូនៗខ្ញុំ។ ពួកយើងក៏បានសុំឱ្យគេមកញ៉ាំបាយជុំ ទុកគ្នាថា ជាគ្រួសារតែមួយ។
ឪពុកខ្ញុំដែលសប្បាយចិត្តណាស់ដែរ ចំណែកម្តាយខ្ញុំគាត់មិនសូវសប្បាយចិត្តទេ។
ថ្ងៃមួយពេលកំពុងតែធ្វើម្ហូបគាត់ខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា មនុស្សប្រុសបើគេស្រលាញ់យើងគេត្រូវតែចូលដណ្ដឹងចំណែកឯងមានគូដណ្តឹងហើយ ឱ្យច្បាស់លាស់មួយៗ។
ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយគាត់វិញថា ខ្ញុំស្តាប់ពាក្យនេះច្រើនដង អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជារឿងគួរឱ្យរន្ធត់សម្រាប់យុវវ័យដូចយើងសូម្បីតែខ្ញុំក៏ខ្ញុំមិនទាន់ចង់រៀបការភ្លាមៗ ដែរខ្ញុំនៅមានអ្វីជាច្រើនចង់កសាងនៅក្នុងយុវ័យរបស់ខ្លួនឯង។
គាត់ថា គាត់មិនយល់អំពីជំនាន់ពួកខ្ញុំទេ គាត់ថា កាលបើរៀបការឆាប់ទាន់ក្មេង ឆាប់ចេះគិត ចេះសន្សំលុយនិងពេញកម្លាំងរកលុយ។
បន្ថែមពីនោះ ម្តាយខ្ញុំសួរទៀតថា ចុះបើថ្ងៃណាមួយ សុភ័ក្រចាំយើងយូរពេក គេរកឃើញមនុស្សម្នាក់ដែលយល់ថាល្អជាង ហើយគេស្រាប់តែរករៀបការជាមួយបាត់ យើងមានតែឈ្មោះម៉េម៉ាយខាន់ស្លា?
ចំណែកប្រុសដែលនៅកៀកនឹងយើងនេះវិញ យើងមានចំណងអីទៅចងគេ?
ខ្ញុំនៅស្ងៀមមិនមាត់តែខ្ញុំមិនចង់ចងអ្នកណាម្នាក់នោះទេ។
ខ្ញុំជាយុវជនយុវវ័យសម័យថ្មី ទោះយ៉ាងណា កើតមក ប្រុសដែលខ្ញុំចង់បានខ្ញុំច្រើនតែបានមកជាមនុស្សស្រលាញ់ខ្ញុំ។
ប៉ុន្តែយប់នោះខ្ញុំចេះSadមិនដឹងហេតុ។
ស្រាប់តែដេកយំម្នាក់ឯងហើមភ្នែក។
សុភ័ក្របានឆាតមកសួរខ្ញុំថា មានរឿងអី? ខ្ញុំបានប្រាប់វិញថា ៖
«អត់អីទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាស្មុគស្មាញណាស់! សម្រាប់ខ្ញុំពិភពលោកនេះគ្មានអ្វីជាការពិតទាំងអស់! »
ខ្ញុំនិយាយបែបនេះព្រោះសូម្បីតែខ្លួនខ្ញុំក្បត់ សន្យាជាមួយវីននិងភ័ក្រទៅហើយ។ រយៈពេលប្រាំពីរខែដែលសុភ័ក្រ បានចាត់ទុកខ្ញុំថាជារបស់គេដដែល គ្រាន់តែគេខំរៀននិងខ្ញុំវិញប្រាប់គេជាលេសថា ខ្ញុំមិនទាក់ទងគេទៀតព្រោះទុកពេលឱ្យគេធ្វើ Assignment ឱ្យបានល្អប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែជារបស់គេ។
ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្លួនឯងបានជាយកជើងមួយជាន់ទូកដល់ទៅពីរពីពេលណាមកទេ។
ជាន់បែបនេះ ថ្ងៃណាមួយឆាប់ៗនឹងធ្លាក់ទឹកស្លាប់ហើយគេស្រែកជេរថាល្ងង់ផង។
ទោះបីម៉េចក៏ដោយ ក៏ដំរីស្លាប់ បាំងដោយចង្អេរម៉េចជិត។
ប៉ាម៉ាក់ភ័ក្រប្រហែលនាំរឿងសេងឃាងទៅជម្រាបជម្រាប់កូនប្រុសគេសុភ័ក្រក៏ឡើងមកកោះកុងវិញបន្ទាន់។ គេទាមទាររៀបការ ក្រោយខ្ញុំប្រលងរួច។
ពេលនេះសម្រាប់ខ្ញុំប្រៀបធៀប ភ័ក្រនៅរៀន ចំណែកបងសេងឃាងមានការងារធ្វើហើយ។
ខ្ញុំមានមនុស្សពីរនាក់ដែលខ្ញុំមិនចង់បាត់បង់ទាំងពីរ។ ស្អែកឡើងម្តាយខ្ញុំមកខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំដោយរីករាយថា ម្តាយរបស់សុភ័ក្រខលមកប្រាប់ពីរឿងចែកផ្ទះមួយឱ្យពួកយើងក្រោយរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍។
ខ្ញុំក៏អរដែរ។ ពេលខ្លះក៏ជារឿងល្អសម្រាប់មនុស្សដែលកំពុងស្រលាញ់គ្នាអាចរៀបការនឹងគ្នា។ ដ្បិតតែខ្ញុំជាមនុស្សស្រីដែលមានសំណាងតែងតែទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍តបមកវិញជាវិជ្ជមានពីព្រោះប្រុសៗណាដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍គេ បានន័យថាខ្ញុំក៏មានសម្រស់មិនអន់ ប៉ុន្តែវត្តមានរបស់បងសេងឃាង និង អាកប្បកិរិយាដ៏ស្និទ្ធស្នាលរបស់គេ រឿងភ្ញាក់ផ្អើលមួយចំនួនបន្តបន្ទាប់ដែលគេដាក់ខ្លួនមកធ្វើលើគ្រួសារយើង កាន់តែធ្វើឱ្យបេះដូងរបស់ខ្ញុំស្រាលនិងលោតញាប់។
មធ្យោបាយទាំងអស់ដែលគេបង្ហាញមក ជាមួយការ រស់នៅកាន់តែកៀកគ្នាឡើងៗ ជារៀងរាល់វិនាទីខ្ញុំចាប់ផ្ដើមភ្លេចរឿងទាំងពួងសូម្បីតែមនោសញ្ចេតនាជាមួយសុភ័ក្រ។
ខ្ញុំដឹងថានេះគឺជាសញ្ញាដ៏បុរាណនៃការធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍ ឬហៅអាក្រក់ស្តាប់ថា ខ្ញុំនេះសាវ៉ា តែយ៉ាងហោចណាស់វាជាជីវិតខ្ញុំ ជាសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំក្នុងការជ្រើសរើស។
មិនថាខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានស្នេហាច្រើនពីអតីតកាល យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំ ចង់សម្រេចចិត្តលើអនាគតដោយខ្លួនឯងហើយធ្វើតាមបេះដូងខ្លួនឯង។
ដូច្នេះ ពេលទុំជោរមួយដែលខ្ញុំគិតថាខ្ញុំកំពុងតែធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍បងសេងឃាង ពីព្រោះផ្លូវចិត្តនិងសុខុមាលភាពផ្លូវចិត្តរបស់ខ្ញុំរឹតតែប្រសើរឡើង សម្បូរទៅដោយភាពកក់ក្តៅពេលមានគាត់មកនៅក្នុងផ្ទះ ផ្កាភ្លើងស្នេហាលើកនេះបាននាំឱ្យខ្ញុំសម្រេចចិត្តមុះមុតឡើង។
នេះដូចជាខុសពីពាក្យមួយគេតែងតែនិយាយថា ស្នេហាដំបូងគឺមានឥទ្ធិពលខ្លាំង ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំ មានអារម្មណ៍ថារវាងមនុស្សប្រុសទាំងបី ខ្ញុំលង់ជាមួយបងសេងឃាង ច្រើនជាងអ្នកមុនៗទាំងអស់។
ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តថា សុំផ្តាច់ពាក្យនឹងសុភ័ក្រ។
ហេតុអ្វីបានជាការបែកគ្នាពិបាកធ្វើ? សម្រាប់ខ្ញុំប្រសិន ប្រហែលមកពីអំឡុងពេលយើងគិតចង់បែកគ្នាជាមួយនរណាម្នាក់ អារម្មណ៍ច្របូកច្របល់អំពីរឿងនោះធ្វើឱ្យយើងខ្លាច។
យ៉ាងណាមិញ យើងមិនអាចមានដៃគូពីរឬប្រើជីវិតបីនាក់រួមគ្នាទេ។
បើយើង មានអារម្មណ៍ប្រាកដក្នុងការសម្រេចចិត្តហើយ ការបែកគ្នា ជារឿងល្អ។
«សង្ស័យអីចេះខុស ជាមួយអាអ្នកកំពង់សោមហ្នឹងមែនអត់?»
សុភ័ក្រនិយាយមកខ្ញុំទាំងខឹង។
ខ្ញុំដឹងថា មនុស្សដែលកំពុងត្រូវយើងសុំបែកគ្នា អាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ខកចិត្ត សោកសៅ បន្ទោសខ្លួនគេឬខូចចិត្តយូរតែខ្ញុំ មិនអាចចៀសរួចទេ។
«មកពីយើងនៅឆ្ងាយ! ធម្មតាទេ នៅឆ្ងាយពេក!»ខ្ញុំតបយករួចខ្លួន។
«លេសមួយបេនចាន់ណា!»
«ចង់ថាម៉េចថាទៅ!»
«ជូនពរឱ្យមានក្តីសុខ!»
«បើមិនមានរកទៀតទៅ! អត់ជាប់កាវនៅមួយកន្លែងទេ ! ជីវិតវែងឆ្ងាយ ជូនពរភ័ក្រដូចគ្នា!»
ខ្ញុំឆ្លើយហើយក៏បិទទូរស័ព្ទ។
តាមពិតវាជាការសន្ទនាដ៏លំបាកមួយ ដឹងៗៗនេះមិនមែនជាវិធីល្អបំផុតនោះទេ។ អ្នកអានស្អប់ខ្ញុំតែខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចពីការធ្វើតាមបេះដូងឡើយ។ បើគិតបែបខ្ញុំ គេទុកថាជាស្រីសាវ៉ាឬកាកីគេនិយាយអីនិយាយចុះ។
ការឈប់ស្រលាញ់ ហើយចៀសវាងប្រាប់ការពិតដល់គ្នា គ្រាន់តែអូសបន្លាយស្ថានភាព (ហើយអាចនឹងធ្វើឱ្យអ្នកដ៏ទៃកាន់តែឈឺចាប់)។
ខ្ញុំយល់ថា ខ្លួនឯង គិតបានច្បាស់លាស់ហើយថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកចង់បែកគ្នា។
គឺខ្ញុំចង់បានសេរីភាពខ្ញុំមកវិញ។
ម្តាយគេជួបខ្ញុំចៃដន់ គាត់សម្លក់ខ្ញុំទុកជាសត្រូវ។
គាត់ចាស់Old Fashionហើយខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ។
មិននិយាយរកខ្ញុំក៏ល្អ សោះនឹងខ្ញុំមិនពិបាកនឹងទៅគួរសមផង។
តពីនោះ ជាពេលបន្តជ្រាលជ្រៅរឿងខ្ញុំនិងបងសេងឃាង។
យើងទាំងពីរបានចេញដើរលេងតំបន់សមុទ្ទ។ ពេលខ្ញុំឆាតទៅបបួលគាត់ហើយ គាត់ក៏និយាយថា អូខេភ្លាមឡើង។ មនុស្សនេះមិនដែលបដិសេធ ឬធ្វើអ្វីគួរឱ្យខ្លាចចិត្តទេ តែងធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រណុកស្រួលចិត្តរាល់តែពេលដែលខ្ញុំជជែកទៅកាន់គាត់។
ជាប្រតិកម្មមួយ ដែលធ្វើខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អ រាល់ពេលយើងនៅជាមួយគ្នា។
នៅលើឆ្នេរចាស់ដដែល សូម្បីតែពាក្យសន្យាជាមួយនិងសុភ័ក្រឬវីន ក៏ខ្ញុំមិនដែលឃើញថាជាកំហុស។ អតីតគឺជាអតីតហើយ ។
ពេលអង្គុយចុះជាមួយគ្នា គេប្រាប់ខ្ញុំថា៖
«ថ្ងៃដប់មួយខែហ្នឹង បងទៅកំពង់សោម!»បងសេងឃាងប្រាប់ខ្ញុំ។ គេទៅសែនកុងគេ។
«មកវិញថ្ងៃណាឬទៅរហូត?»ខ្ញុំញិកញ៉ក់។
«មិនមកម៉េចបាន? ?»
«ហេតុអី?»ខ្ញុំដោយបានចិត្តជាខ្លាំង។
«បះដូងទុកនៅកោះនេះ!»
ប្រុសៗតាមយកចិត្ត ខ្ញុំធ្លាប់អស់ទៅហើយ តែនៅចង់ឮពាក្យស្នេហាល្អមិនចេះឆ្អែតទេមនុស្សមានបេះដូងលន្លង់លន្លោចសម្បូរស្នេហ៍ដូចខ្ញុំ។
សេចក្ដីស្នេហាលើកនេះ កើតឡើងចំពោះមុខអ្នកដែលមានបទពិសោធដូចខ្ញុំ។ ខ្ញុំធ្លាប់ស្រលាញ់មនុស្សប្រុសដល់ទៅបីនាក់ ហើយអ្នកដែលខ្ញុំបានអង្គុយជិតនៅពេលនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គេមិនបាច់សន្យាអ្វីទេ ខ្ញុំទុកចិត្តគេ។
ពេលវេលាកន្លងទៅ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ប្រលងបាក់ឌុបជាប់។
ចាស់ៗក្នុងផ្ទះ ចាប់ផ្ដើមចង់កំណត់ថ្ងៃមង្គលការ ។
តែ មើលចុះរឿងត្រួតស៊ីគ្នាបានកើតឡើងសាជាថ្មីចំពោះរូបខ្ញុំ។
ខ្ញុំមិនអាចចាកចេញពីលំនាំចាស់បានទេ សូម្បីតែខ្ញុំមានភាពប្រាកដប្រជាជាមួយបងសេងឃាង។
មាន មនុស្សប្រុសម្នាក់ទៀតបានបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំចូលហាត់ការនៅក្នុងធនាគារថ្មីមួយ ។
មនុស្សប្រុសម្នាក់នោះ ដូចជាដឹងថា ខ្ញុំមានគូច្បាស់លាស់ រហូតដល់ចង់រៀបចំអនាគតឆាប់ៗដឹកគ្នារាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែគេនៅតែបន្តក្នុងការតាមចាប់យកបេះដូងខ្ញុំ។
គេជាអ្នកមកពីក្រុងភ្នំពេញ មានឈ្មោះថា វាសនា។ បងវាសនានេះមានអាយុលើសបងសេងឃាងពីរឆ្នាំគាត់មានតួនាទីធំជាងបន្តិច ប៉ុន្តែរូបរាងគាត់មិនប្រសើរជាងបងឃាងឡើយ។
គ្រាន់តែថាគាត់មានឡានជិះ។
ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សសម្ភារៈនិយមផ្កាប់មុខទេ ខ្ញុំស្អប់រឿងនេះណាស់ ប៉ុន្តែ រឿងដែលសំខាន់គឺមានមិត្តភ័ក្តខ្ញុំម្នាក់ដែលរាប់អានខ្ញុំជិតដិត តែងតែមកបញ្ចុះបញ្ជុលប្រាប់ខ្ញុំថា មនុស្សក្រោយនេះដូចជាសមជាមួយខ្ញុំជាងបងឃាង។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃមនុស្សស្រីនោះបានផ្ញើសារមកខ្ញុំម្ដងហើយម្ដងទៀតថា បងឃាងមិនល្អ មិនលូតអីលើសសព្វថ្ងៃទេណាមួយ គាត់មានបងប្អូន ច្រើន ចំណែកបងវាសនាវិញមានតែពីរនាក់បងប្អូនដូច្នេះបន្ទុកក៏តិចដែរ។
ខ្ញុំស្រាប់តែគិតដល់ពេលរៀបការទៅហើយកូនកំលោះជាបងវាសនា។
វាដល់ចំណុចមួយដែលខ្ញុំពិបាកនៅក្នុងការសម្រេចចិត្តពីព្រោះ បងវាសនានេះក៏ចេញមុខមកតាមស្រលាញ់ចង់ស្គាល់ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំ អ៊ីចឹងខ្ញុំពេល ខ្លះចង់បង្ក្រាបចិត្តខ្លួនឯងឱ្យខ្ញុំឈប់ពីការងារហាត់ការនៅទីនោះប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដាច់ចិត្ត។
ការផ្គូរផ្គងគ្នារវាងអ្នកជិះឡានជិះម៉ូតូជារឿងធំ នៅពេលដែលយើងទទឹកភ្លៀង។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្មាសបងវាសនាពេលជិះពាក់អាវភ្លៀងជាមួយបងសេងឃាង។
ប៉ុន្តែរឿងនេះខ្ញុំមិនបាននិយាយជាមួយបងឃាងច្បាស់ៗទេលាក់ទុកម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំដឹងថាយើងនៅតែសន្សំលុយទិញឡានបាននៅថ្ងៃណាមួយ ប៉ុន្តែចិត្តខ្ញុំដូចជាផ្អៀងទៅលើមនុស្សប្រុសដែលចាស់ជាងនិងមានបទពិសោធជាងបងសេងឃាងខ្លាំង។
អ្នកខ្លះប្រាប់ខ្ញុំថានៅពេលដែលយើងចម្រើនវ័យ យើងលែងស្រលាញ់បុរសដែលមានចរិតក្មេងទៀតហើយទោះបីបងឃាងនេះ មិនក្មេងពេក ប៉ុន្ដែគាត់មានចរិតលក្ខណៈដូចជាមានភាគរយស្រីច្រើន ចេះធ្វើការផ្ទះដូចជាមនុស្សស្រីហើយតាមដានព្រមទាំងជជីកសួរខ្ញុំច្រើនរហូតខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរកឃើញគុណវិបត្តិរបស់គាត់«ធុញ»គាត់។
ជាការពិត នៅពេលដែលអ្នកទីបួនបង្ហាញខ្លួនក្នុងជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំដឹងថា ការក្បត់ចិត្ដសង្សារឬគូណ្ដឹងម្តងហើយម្តងទៀត មិនល្អទេ។ ខ្ញុំក៏ជឿលើកម្មពៀរថាថ្ងៃណាមួយការក្បត់ពាក្យសន្យារបស់ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យខ្ញុំជាន់ដានប៉ុន្តែទោះបីយ៉ាងណាខ្ញុំសន្យានឹងខ្លួនឯងថា ខ្ញុំបែបនេះតែម្ដងទៀតប៉ុណ្ណោះ។
ដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏រកវិធីបែកគ្នាជាមួយនឹងបងសេងឃាងទាល់តែបានដូចលំនាំដែលខ្ញុំបែកគ្នាជាមួយសុភ័ក្រឬវីនដែរ។
ខ្ញុំគ្មានការស្តាយក្រោយនឹងការក្បត់ពាក្យសន្យាលើដីឆ្នេរចាស់នោះទេ ។
នៅពេលដែលគ្រប់យ៉ាងស្រូវស្រួលបួលហើយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមណាត់ជួបជាមួយបងវាសនានៅលើឆ្នេរតាមធម្មតាៗដូចគូស្នេហ៍ដទៃ។
ដំបូង ខ្ញុំចង់និយាយប្រាប់គាត់អំពីរឿងរៀបចំអនាគតជាមួយគ្នា ពីព្រោះតាមខ្ញុំដឹងគាត់ដូចជាគ្រប់ដង្ហើមចេញចូលគេឆាតមករកខ្ញុំមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានខ្ញុំទេ ណាមួយតាំងពីដើមមកខ្ញុំ មានជំនឿលើខ្លួនឯងអំពីសម្រស់ដ៏ទាក់ទាញរបស់ខ្ញុំជាមួយនិងមនុស្សប្រុស ដូច្នេះលើកនេះ ខ្ញុំបង្អង់វិញ ខ្ញុំខ្ជិលប្រញាប់ពេកណាស់រឿងដឹងឮដោយអ្នកផ្ទះអីច្រើន។
មិនទាន់បានជួបគ្នាផងនៅប្រហែលជាម៉ោងប្រាំល្ងាចខ្ញុំក៏ស្រាប់តែ ទទួលបានការហៅទូរស័ព្ទមួយពីមនុស្សស្រីម្នាក់។ នាងបានជេរប្រទេចខ្ញុំ ខ្ញុំមិនយល់ទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំព្យាយាមស្ដាប់ដោយភ័ន្តភាំង នាងក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងមានឈ្មោះចិន្ដារស់នៅក្រុងភ្នំពេញ ហើយនាងជាភរិយារបស់បងវាសនា។
មានគេប្រាប់ នាងថាបងវាសនាកំពុងតែតាមចែចង់ខ្ញុំដូច្នេះហើយនាងចង់ប្រាប់ខ្ញុំឱ្យដឹងថា បងវាសនាមិនមែនកំលោះទំនេរបែបដូចដែលខ្ញុំគិតឃើញនោះទេ ។
អ្នកអានដឹងទេថា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា?
ការបោះបង់ចោលមនុស្សប្រុសបីនាក់ដែលល្អចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំមិនរាប់អំពីរឿងអតីតកាលនោះឡើងវិញក៏បាន ប៉ុន្តែតើអនាគតទៅខ្ញុំគួរតែប្រើពាក្យសន្យាបែបណាវិញ?
នេះជាស្នាដៃដំបូងដែលខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយMSTដែននិរតី ខេត្តកោះកុង។ សុំឱ្យពិន្ទុនិងទៅជួយស៊ែរផងដែរ។
