ក្នុងចំណោមរាត្រីទាំង១០០១របស់នាង Sheherazade មានតំណាលថា កាលពីយូរលង់មកហើយ នារាជនគរសារាហ្វហ្សាន នៃអាណាចក្រពែក្ស មានគ្រួសារកសិករចំណាស់ជរាម្នាក់ពោះម៉ាយ មានកូនប្រុស ពីរនាក់បងប្អូនគឺខាស្ស៊ីម និង អាលី បាបា។
ដឹងថាខ្លួនជិតចូលមរណា កសិករបានហៅកូនៗមកផ្តាំថា ៖«ចូរខាស្ស៊ីមជាបង ឯងចេះរក្សាប្អូនប្រុសតាមជ្រោមជ្រែងគ្នា ចំណែកឯងជាប្អូន ខុសត្រូវម្តេចក្តី ចូរគោរពស្រលាញ់បង ការពារបង!»
ចំណេរកាលក្រោយ ខាស្សីមមានភាពវៃឆ្លាតក៏បានរៀបការជាមួយធីតាត្រកូលអភិជន និងបានរស់នៅក្នុងជីវភាពដ៏ស្ដុកស្ដម្ភ។ ដោយសារបុរសជាបងនិងបងថ្លៃស្រីនោះមានចរិតកំណាញ់និងមិន អើពើរក្សាប្អូន អាលីបាបារស់នៅដោយលំបាកលំបិនជាមួយភរិយាកូនប្រុសនិងសត្វលាកម្សត់កម្រមួយកេរពីឪពុកជាមួយរបរកាប់អុសបានមួយថ្ងៃគិតមួយថ្ងៃ។
ថ្ងៃមួយ ពេលដែល អាលី បាបា ចូលទៅកាប់អុសនៅក្នុងព្រៃជ្រៅ មួយ គាត់បានបន្តដំណើរឆ្ងាយទៅៗដោយសារគាត់ចង់រកបានកន្លែងដែលមានព្រៃឈើច្រើនជាងសព្វមួយដង។ដោយនឿយហត់ខ្លាំងគាត់លាក់លៀមជាជំនិះនៅក្រោមដើមឈើធំមួយហើយស្រវាឡើងលើមែកឈើដ៏សាខានោះដេកមួយស្រឡេតយកកម្លាំង។
សំឡេងអ៊ូអរមួយបានដាស់គាត់អោយភ្ញាក់ ឡើងមមីងមមាំងហើយពីលើប្រគាបឈើគាត់បានឃើញមនុស្សជិះសេះមួយក្រុមហុយដីផ្អោងសំដៅមក។
“១០០ភាគរយពួកវាជាចោរព្រៃ!ព្រះជាម្ចាស់សូមជួយលាក់កំបាំង ខ្ញុំអោយគេចចេញពីអាសន្នមរណាក្នុងគ្រានេះអោយបាន ផង!ខ្ញុំមានប្រពន្ធនិងកូននៅផ្ទះដែលមិនអាចស្លាប់ក្នុងដៃពួកវាបានដាច់ខាត!”
ដោយអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចអាលី បាបា បាសម្ងំលាក់ខ្លួនលើដើមឈើសូម្បីដង្ហើមស្ទើរមិន ហ៊ានដក។ ក្រុមជិះ សេះបានបញ្ឈប់ជំនិះនៅមុខជញ្ជាំងភ្នំក្បែរទី ពួនលាក់ខ្លួនរបស់អ្នកកាប់ អុសក្រីក្រ។ពួក នោះមានគ្នា៤០នាក់ដោះបង្ហៀរសេះ ចងនៅនឹងដើមឈើហើយម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះលោតចុះមកដីដោយស្វាហាប់ក្នុងសំលៀកបំពាក់សមសួនជាងគេដែល អាលី បាបាទំនងថាជាមេក្រុម។ម្នាក់នោះមានភ្នែកធំៗ ពុកចង្ការក្រាស់ និងថ្ងាស់ខ្ពស់ពោរពេញដោយអំណាច។គេដើរជ្រែកកូនគុម្ពោតព្រៃ ទៅឈរនៅចំពីមុខជញ្ជាំងភ្នំហើយនិយាយថា៖
“បើក សេសាម!”
គេនិយាយវាបីដងល្មមអោយ អាលី បាបា ចាំបានហើយជញ្ជាំងនោះក៏របើក ខ្វាកចេញជារូបរាងទ្វារធំមួយសម្រាប់អោយពួកគេចូលទៅខាងក្នុងបាន។អាលីបាបាញីភ្នែកស្ទើរមិន ជឿ ហើយគាត់ចំហមាត់ធ្លុង។រំពេ ជនោះគាត់ប្រមូលបានស្មារតីមកវិញនៅចន្លោះភាពភិតភ័យនិងត្រេកអរហើយនឹកឃើញទន្ទេពាក្យថា “បើក សេសាម!” ។
នៅខាងក្រោមឯណេះពេលទ្វារថ្មរបើក ក្រុមចោរព្រៃហក់ចុះពីសេះព្រូៗហើយដើរចូលទៅក្នុងដោយមានជញ្ជូនរបស់របរលើខ្នងសត្វជាសន្ធឹកចូលទៅផង។ចុងក្រោយមេក្រុមពួកនោះក្រឡេកមើលឆ្វេងស្តំាអោយទុកចិត្តថាគ្មានគេឃើញសកម្មភាពពួកវាទើប បែរមករករូងនោះហើយដើរចូលទៅតាមក្រោយ។ទ្វារក៏បិទទៅវិញក្រាកដោយខ្លួនវា។
“ពួក នេះលួចរបស់របរអ្នកជំនួញអ្នកដំណើរនានាបានសន្ធឹកហើយនាំគ្នាយកមកលាក់នៅកន្លែងនេះច្បាស់លាស់!ក្នុងរូងនោះប្រាកដជាមានទ្រព្យសម្បាច់របស់ ពួកវាយ៉ាងមហាសាល!”អ្នកកាប់ អុសក្រីក្រគិតម្នាក់ឯងដោយសរសើរសំណាងខ្លួនផង។
អាលី បាបា ត្រូវបង្ខំចិត្តពួនសម្ងំលើដើមឈើមិនហ៊ានចុះដីទេព្រោះខ្លាចពួកគេចេញមកជួនគ្នាព្រោះចាប់ខ្លួនសម្លាប់បំបិទមាត់។ ទីបំផុតទ្វារបើកសាជាថ្មី ហើយចោរទាំង៤០នាក់ចេញមកក្រៅ។ ប្រធានក្រុមដែលចូលក្រោយគេបែរជាចេញមកមុនគេ ហើយឱ្យកូនចៅចេញផុតអស់សិនមុនពេល
សូត្របាលីបិទទ្វារដោយនិយាយពាក្យថា “បិទ សេសាម!”
ពួកគេពាក់បង្ហៀរសេះរៀងៗខ្លួន រួចឡើងលើខ្នងសេះ ប្រធានក្រុមនាំមុខត្រលប់ទៅវិញតាម ទិសដែលពួកគេបានមកមុននេះ។ ទាល់តែស្នូរជើងសេះទៅឆ្ងាយសន្លឹមហើយទើបអាលី បាបា សម្រូតខ្លួនចុះពីដើមឈើជ្រែកគុម្ពោតព្រៃ សំដៅទៅជញ្ជាំងភ្នំហើយស្រែកថា “បើក សេសាម!”។ស្រែកបានបីដងតាមបាលីដែលខ្លួនលួចទន្ទេញចាំ ទ្វារក៏បើក។
អាលី បាបា ភ្ញាក់ផ្អើលដោយសារពន្លឺព្រះអាទិត្យចាំងច្បាស់ បំភ្លឺពេញ រូងនោះដែលមុននេះគាត់គិតថាអាចនឹងងងឹតស្លុបត្រូវការចន្លុះបំភ្លឺហើយគាត់គ្មានអ្វីក្នុងដៃទេ។តាមពិតនោះជារូងភ្នំសម្ងាត់ដែលត្រូវបានជីកខូងដោយដៃមនុស្សក្នុងសណ្ឋានជាទូដែកហើយអោយទទួលពន្លឺពីរន្ធតាមពិតាន។
ដែលរឹតតែអស្ចារ្យនោះ គឺគាត់ឃើញមានរមូរសំពត់សូត្រដាក់គរលើគ្នា លើសហាងធំៗក្នុងរាជធានីទំាងពួងហើយមាសនិងប្រាក់ពូនជាពំនូក ត្បូងមានតម្លៃ អលង្ការីមកពីប្រទេសនានាព្រមទាំងវត្ថុ មានតម្លៃជាច្រើនឥតគណនាទៀត។
“មិនមែនអាពួក៤០នាក់នោះប្លន់បានរបស់ច្រើនដល់ម្លឹងទេ!រូងនេះគួរតែតមកតាំងពីជំនាន់ដូនតារបស់ពួកវាទើបសម។ទោះយ៉ាងណា នេះជាវាសនាដែលព្រះអាឡោះផ្ដល់មកអោយខ្ញុំ!” គាត់គិតដោយរីករាយហើយឈានចូលទៅបន្ទាប់មកចូទ្វារក៏បិទពីក្រោយគាត់។
គាត់មើលអ្វីៗផ្សេងក្រៅពីមាសទេហើយយកស្បោងមាសសមល្មមតាមដែលលាកម្សត់កម្ររបស់ដែលកំពុងស៊ីស្មៅនៅខាងក្រៅអាចដឹករួច ។
គាត់លីវាចេញមកហើយដាក់លើខ្នងលាដោយនិយាយ ថា៖
“សម្លាញ់អើយ!នេះជាអំណោយរបស់ព្រះសម្រាប់បញ្ចប់ភាពក្រវេទនារបស់ពួកយើង!”។
អាលីបាបាដ៏ឆ្លាតវៃបានរៀបបាច់អុសគ្របពីលើស្បោងមាសហើយមិនភ្លេចងាកក្រោយស្រែកពាក្យបាលីថា “បិទ សេសាម!” រួចទើបរលះរលាំងចាកចោលទីនោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
ពេលព្រលប់ហើយទើបគាត់ទៅដល់ភូមិដោយស្រូតរូតបរសេះចូលក្នុងទីធ្លាផ្ទះដ៏ទ្រុឌទ្រោមនោះហើយប្រវាទាញបិទទ្វាររបង។ គាត់លីស្បោងមាសទៅជួបប្រពន្ធគាត់ បន្ទាប់ក៏ចាក់រលាក់មាសចេញមកនៅចំពោះមុននាង។ នាងភ្ញាក់ផ្អើលនិយាយមិនចេញតែបន្ទាប់មកគាត់បានប្រាប់នាងតាមដំណើររឿងរហូតដល់នាងយល់ការណ៍ហើយអាលី បាបា បង្គាប់ប្រពន្ធឱ្យរក្សាអាថ៌កំបាំងនេះ និងរិះរកវិធីលាក់កប់មាសទាំងនោះភ្លាមៗ។
ដើម្បីដឹងចំនួនមាស ពេលអាលី បាបាកំពុងជីករណ្ដៅទៅ នាងភរិយាបានរត់ទៅផ្ទះបងថ្លៃរកខ្ចីជញ្ជីងមកថ្លឹងមាសទាំងនោះ។ ប្រពន្ធរបស់ ខាស្ស៊ីមដោយសារដឹងថា អាលី បាបា រស់នៅក្នុងជីវភាពដ៏ក្រីក្រ បងថ្លៃស្រីម្នាក់នេះក៏កើតមន្ទិលចង់ដឹងថា តើកាលដែលពួកគេមកខ្ចីជញ្ជីងនេះគឺដើម្បីថ្លឹងគ្រាប់ធញ្ញជាតិអ្វីទៅ។ច្នោះ នាងមានកលក៏ប្រើល្បិចលាបខ្លាញ់ចៀមនៅនឹងបាតជញ្ជីង។ ភរិយារបស់អាលី បាបា មកដល់ផ្ទះក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចាប់មាសថ្លឹង។ ពេលដឹងចំនួនជាក់លាក់ហើយ នាងក៏យកជញ្ជីងទៅសងប្រពន្ធ ខាស្ស៊ីម វិញដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ពីកម្ទេចមាសតូចមួយជាប់នៅនឹងបាតជញ្ជីង។
ស្ត្រីអភិជនមានគំនិតមិនល្អជាភរិយារបស់ ខាស្ស៊ីម រសាប់រសល់នៅមិនសុខដោយសារតែដឹងពីការយកជញ្ជីងទៅថ្លឹងមាសនេះ។ ពេលដែលប្ដីមកដល់ផ្ទះនាងចាប់ទាញដៃគាត់មករអ៊ូដាក់ថា៖”ខាស្ស៊ីម ប្អូនប្រុសរបស់អ្នកមានទ្រព្យច្រើនជាងអ្នក រហូតដល់គេគ្មានកម្លាំងរាប់វាតែគេយកជញ្ជីងទៅថ្លឹង”។
ខាស្ស៊ីម ឱ្យភរិយាខ្លួនពន្យល់ពីហេតុផល នាងក៏បង្ហាញកម្ទេចមាសជាប់នឹងបាតជញ្ជីងដែលប្រពន្ធរបស់ អាលី បាបា បានខ្ចីទៅថ្លឹង។
ដោយអំណាចចិត្តលោភខាស្ស៊ីម ពិតជាចង់ដឹងការពិតខ្លាំងណាស់ ពេញមួយយប់នោះគេដេកមិនលក់ទេ។ ព្រលឹមឡើង ព្រះអាទិត្យមិនទាន់រះផងគេក៏ចេញដំណើរទៅផ្ទះរបស់ អាលី បាបា។ ជួប អាលី បាបា ភ្លាម ខាស្ស៊ីម លើកកម្ទេចមាសបង្ហាញ ហើយនិយាយថា៖
“អាលី បាបា ឯងធ្វើពុតជាក្រីក្រ ប៉ុន្តែឯងយកជញ្ជីងមកថ្លឹងមាស”។
អាលី បាបា គ្មានអ្វីលាក់លៀមទេ គាត់យល់ថាខាស្សីមជាបងបង្កើតក៏សារភាពរឿងរ៉ាវទាំងអស់ប្រាប់ព្រមទំាងបង្ហាញមាសនិងចែកមួយចំណែកឱ្យទៅ ទៀត។ តែបានមាសមួយចំណែកហើយ ខាស្ស៊ីម នៅតែយល់ថាមិនស្កប់ទើបនិយាយលួងប្អូនប្រុសថា ៖
“ប៉ុន្តែបងត្រូវតែដឹងពីកន្លែងយកទ្រព្យនោះផងបើឯងពិតជាស្មោះត្រង់និងបង”
តាមពិតទៅ អាលី បាបា មិនចង់អោយមានរឿងវែងឆ្ងាយជាមួយពួកចោរព្រៃទេប៉ុន្តែដោយខាស្សីមចេះវិធីលួងលោមទើបគាត់ដាច់ចិត្តប្រាប់ពីទីកន្លែង នោះដោយថែមទាំងប្រាប់បាលីបើកបិទទ្វាររូងភ្នំច្បាស់លាស់ផង។
ខាស្ស៊ីម ចេញពីផ្ទះ អាលី បាបា ទៅដោយគិតក្នុងចិត្តថា នឹងក្លាយជាអ្នកមានបំផុតលើលោកនេះតាមរយៈសំណាងដែលមានក្នុងដៃម្ល៉ោះហើយព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗសឹងមិនទាន់ បុរសនេះរៀបចំសេះដប់ក្បាលចេញដំណើរទៅ។ មិនយូរប៉ុន្មានគាត់បានរកកន្លែង និងរូងភ្នំនោះឃើញមែន។
ខាស្ស៊ីម និយាយទៅកាន់ជញ្ជាំងថ្ម៣ដងថា “បើក សេសាម!” ។ទ្វារបើក និងបិទទៅវិញពេលគាត់ចូលទៅក្នុងផុត។ មាសប្រាក់ កែវកង បទុមសូរ្យកាន្ត ទាំងឡាយនៅទីនោះបានធ្វើអោយចិត្តលោភលន់ហួស ពន់ប្រមាណរបស់គាត់គ្របបិទបាំងលើសតិបញ្ញាគាត់អស់រលីង។
គាត់នៅឈរសម្លឹងភ្លឹកយូរណាស់ទម្រាំដឹងថាត្រូវយកមួយណាចោលមួយណាព្រោះចិត្តគាត់ចង់បានទំាំងអស់តែម្ដង។
ខាស្សីមប្រញាប់ប្រញាល់ប្រមូលទ្រព្យទាំងនោះយ៉ាងច្រើនណាស់ព្រោះគាត់មានសេះ ជាច្រើនចាំនៅខាងក្រៅសម្រាប់ដឹកទៅផ្ទះ។ទីបំផុតគាត់រៀបចំរួចរាល់របស់របរដាក់លើសេះបន្តបន្ទាប់រហូតដល់ស្បោងចុងក្រោយដើម្បីចេញដំណើរគាត់ស្រាប់តែរកនឹកពាក្យដើម្បីបើកទ្វារចេញមិនឃើញគឺភ្លេចសូន្យឈឹងដោយសារការអន្ទះអន្ទែងនិងកោលាហលរបស់គាត់ពេញមួយថ្ងៃចំពោះទ្រព្យមរតកពីក្រុមចោរព្រៃ។
គាត់មិននិយាយថា បើក សេសាម! បែរជាទៅនិយាយថា បើក បាលី! គាត់ព្យាយាមនិយាយឈ្មោះគ្រាប់ធញ្ញជាតិជាច្រើន លើកលែងតែឈ្មោះដែលត្រូវមួយនោះចេញ ដូច្នោះហើយទ្វារនៅតែបិទជិត។
ពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅដោយទុកអោយបុរសនេះភ័យស្លន់ស្លោរហូតដល់ថ្នាក់ពាក្យដែលត្រូវប្រើសម្រាប់បើកទ្វារនេះទំាងស្រុង។
អំឡុងពេលថ្ងៃត្រង់ពួកចោរប្លន់បានត្រលប់មករូងភ្នំវិញ ហើយឃើញសេះរបស់ ខាស្ស៊ីម ដើរចរច្រប់ស៊ីស្មៅដោយមានហិបប្រាក់យ៉ាងធំនៅលើខ្នងផង។ ឃើញបែបនេះពួកគេក៏មានការប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយនាំគ្នាដកដាវរួចសំដៅទៅទ្វារដែលបើកឡើងបន្ទាប់ពីមេក្រុមនិយាយថា “បើក សេសាម!”
ខាស្ស៊ីម បានឮសំឡេងជើងសេះដឹងថា ជីវិតរបស់ខ្លួនអាចនឹងត្រូវបោះចោលនៅទីនេះហើយ ដូច្នេះគេបានប្រុងប្រៀបខ្លួនខណៈដែលទ្វារបើកគេបានលោតចេញមកក្រៅនិងរុញមេក្រុមចោរឱ្យដួល ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណាក៏គ្មានប្រយោជន៍ដែរ ពួកចោរដែលមានដាវគ្រប់ដៃប្រើពេលមិនយូរទេក៏សម្លាប់គាត់បាន។
ពេលចូលដល់ក្នុងរូងពួកគេឃើញមាសប្រាក់រប៉ាត់រប៉ាយ គួរអោយសង្ស័យ។
“ហេតុអ្វីមានគេដឹងអាថ៌កំបាំងរបស់ពួកយើង?ក្រៅពីអា ម្នាក់នេះមានអ្នកណាទៀតដែរទេ?”
នេះជាប្រស្នាដែលមេចោរមិន អាចរស់សុខបានទេបើគេរកមិនឃើញឫសគល់វា។ដូច្នេះគេបែកគំនិតថានឹងកាត់សពខាស្សីមជាបួនកំណាត់ចងបន្តោកលើជញ្ជាំងភ្នំនោះដើម្បីកម្លាកុំអោយមានគេហ៊ានមកក្បែរ។ រួចរាល់ពួកគេក៏ចាកចេញ។
យប់កាន់តែជ្រៅ ភរិយារបស់ ខាស្ស៊ីម កាន់តែព្រួយបារម្ភឡើង។ទ្រាំមិនបាននាងក៏ចេញសំដៅទៅផ្ទះរបស់ប្អូនថ្លៃប្រុស ហើយនិយាយប្រាប់គេថាប្ដីរបស់ខ្លួនបានទៅរូងភ្នំនោះតាំងពីព្រលឹមងងឹតមិនឃើញមកវិញសោះ។ អាលី បាបា ដឹងថាគ្រោះថ្នាក់នៅបង្កើយតែគេខំប្រឹងលួងលោមនាងឱ្យស្ងប់ចិត្ត ឯខ្លួនស្អែកឡើងភ្លាមក៏ចេញទៅព្រៃដើម្បីស្វែងរកបងប្រុស។ វត្ថុដំបូងដែល អាលី បាបា ឃើញគឺសពបងប្រុសរបស់គាត់។គាត់ស្រែកយំហើយឡើងស្រាយសពចុះមក។
សភាពសពធ្វើអោយអាលីបាបាដឹងថាគួរធ្វើយ៉ាងណា ដូច្នោះ គាត់ប្រមូលសពរៀបចំដាក់លើខ្នងសេះមួយ ហើយមាសប្រាក់បន្ថែមដាក់លើខ្នងសេះពីរផ្សេងទៀតបិទបាំងដោយបាច់អុសរួចទើបត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។ គាត់បរសេះពីរដែលដឹកមាសប្រាក់ចូលទីធ្លាផ្ទះ ហើយមួយទៀតដែលដឹកសពទៅផ្ទះរបស់ ខាស្ស៊ីម។
នាងម៉ូជាណា ដែលអាលី បាបា ស្គាល់ថាជាទាសករក្លាហាន និងឆ្លាតវៃរបស់បងខ្លួនបានរត់មកបើកទ្វារ។ ស្រាយរបស់ចេញពីខ្នងសេះហើយអាលី បាបា និយាយទៅកាន់នាងថា “នេះជាសពបងយើងដែលត្រូវជាម្ចាស់ដ៏មានគុណរបស់នាង!គាត់ត្រូវគេសម្លាប់ ប៉ុន្តែជាការគោរពគាត់ យើងត្រូវការលាក់កំបាំងសភាពស្លាប់របស់គាត់ធ្វើដូចគាត់ជាអ្នក ស្លាប់ដោយជំងឺនៅលើគ្រែវិញនាងត្រូវធ្វើរឿងនេះអោយបានស្ងាត់ល្អដើម្បីម្ចាស់របស់នាងម៉ូជាណា “។
ភរិយារបស់ ខាស្ស៊ីម ឃើញជោគវាសនារបស់ស្វាមីនាងហើយ ក៏យំសោកបោកខ្លួនគួរឱ្យសង្វេគ ប៉ុន្តែអាលី បាបា ប្រាប់ថានឹងទទួលឱ្យនាងទៅរស់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់ ប្រសិនបើនាងព្រមស្ដាប់តាមគាត់និងទុកកិច្ចការទាំងឡាយទាក់ទងនឹងសពរបស់ខាស្ស៊ីម ឱ្យ ម៉ូជាណានិងគាត់ជាអ្នកចាត់ចែង ។ស្ត្រីនោះគ្មានសង្ឃឹមក្រោយពេលក្លាយជាមេម៉ាយក៏យល់ព្រមប្រគល់វាសនាអោយប្អូនថ្លៃនិងស្ដាប់តាមគេគ្រប់ពាក្យ។
ដើម្បីដំណើរការបំភន្ត័អ្នកផង ម៉ូជាណា បានរត់ទៅផ្ទះឱសថហើយទិញសូនគុលិកា (ថ្នាំគ្រាប់មូលតូចៗ) ខ្លះៗ។ នាងប្រាប់អ្នកលក់ថ្នាំថា “ម្ចាស់ប្រុសរបស់ខ្ញុំបាយមិនបានសម្រាន្តមិនលក់គ្មាននរណាដឹងថា គាត់មានទុក្ខសោកអ្វីទេ”។ នាងយកថ្នាំទៅផ្ទះ ហើយស្អែកឡើងនាងត្រលប់មកវិញម្តងទៀតទាំងយំអណ្ដឺតអណ្ដក ហើយសួររកទិញទឹកអបសម្រាប់មនុស្សដែលជិតស្លាប់។ ដូច្នោះហើយល្ងាចស្អែកមកដល់ពេលដែលប្រពន្ធរបស់ ខាស្ស៊ីម និងម៉ូជាណា យំសោកបោកខ្លួនដើរនិយាយប្រាប់គេគ្រប់ៗគ្នាថា ខាស្ស៊ីម ស្លាប់ហើយនោះ ។នៅក្នុងភូមិមិនមានអ្នកណាចម្លែកក្នុងចិត្តទេព្រោះតំាំងពីម្សិលមកគេគិតថាថាគាត់មានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ។
មួយថ្ងៃក្រោយមក ម៉ូជាណា បានទៅរកបាបា ម៉ាស្តាហ្វា ជាងដេរស្បែកជើងចាស់ម្នាក់នៅជិតទ្វារក្រុងដែលបើកតូបតាំងពីព្រលឹម ដោយហុចមាសមួយដុំឱ្យទៅគាត់ហើយប្រាប់គាត់ឱ្យយកម្ជុលនិងអំបោះទៅតាមនាង។ នាងបានរុំភ្នែកគាត់នឹងកន្សែងជូតដៃហើយនាំជាងទៅដល់បន្ទប់ដាក់សាកសពក្នុងផ្ទះទើបទាញសំពត់រុំសពចេញ ហើយបង្គាប់ឱ្យគាត់ដេរសព៤កំណាត់នោះភ្ជាប់គ្នា រួចរាល់ហើយនាងក៏រុំភ្នែកគាត់វិញហើយក៏នាំគាត់ចាកចេញ។ ក្រោយមកពួកគេក៏បញ្ចុះសពខាស្ស៊ីម ហើយម៉ូជាណា ជាទាសកររបានទៅតាមសពដល់កន្លែងបញ្ចុះសពដោយយំបោចសក់ខ្លួនឯកអណ្ដឺតអណ្ដក ចំណែកឯប្រពន្ធរបស់គាត់នៅផ្ទះបន្លឺសំឡេងខ្សឹកខ្សួលដូចអ្នកមានទុក្ខសោកដែរ។
ថ្ងៃស្អែកនាងប្រគល់តូបលក់ឥវ៉ាន់របស់ខាស្ស៊ីម ឱ្យទៅកូនប្រុសច្បងរួចក៏ចាកចេញទៅរស់នៅជាមួយ អាលី បាបា។
ចោរទាំង៤០នាក់ពេលត្រលប់ទៅរូងភ្នំវិញមិនឃើញសព រឹតតែក្ដៅក្រហាយដោយសារសាកសពក៏បាត់ ស្បោងមាសប្រាក់មួយចំនួនក៏បង់បន្ថែម។ មេក្រុមបាននិយាយទៅកូនចៅថា៖
“ពេលនេះ មានមនុស្សដឹងពីអាថ៌កំបាំងរបស់ពួកយើងហើយ! បើមិនអាចស្វែងរកអ្នកដែលដឹងអាថ៌កំបាំងនោះទេ ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេនឹងនៅតែបន្តបាត់បង់ ដូច្នេះត្រូវតែតាមរកពួកវានោះដល់ឫសគល់”។
មេក្រុមបានបញ្ជាទៅចោរម្នាក់ក្នុងចំណោមកូនចៅថា៖
“ចូរឯងចូលក្រុងដោយស្លៀកពាក់ក្លែងជាអ្នកធ្វើដំណើរមកពីឆ្ងាយហើយស៊ើបឱ្យដឹងពីការនិយាយតគ្នារឿងមនុស្សដែលត្រូវគេសម្លាប់ដោយកាប់ជាបួនកំណាត់នោះ។ត្រូវធ្វើកុំអោយបរាជ័យពុំនោះដូចធ្វើអោយវាដឹងខ្លួន ។បើបរាជ័យនឹងត្រូវបាត់បង់ជីវិត ។”
ចោរម្នាក់នោះស្ដាប់ច្បាស់លាស់ក៏ផ្តើមបានបន្លំខ្លួនចូលក្រុងពេលថ្ងៃទើបនឹងរះ។ក៏បានទៅដល់ក្បែរទ្វារក្រុងជួនជាឃើញជាងដេរចំណាស់ បាបា ម៉ាស្តាហ្វា ។ចោរក្លែងជាទៅនិយាយរាក់ទាក់គាត់លេងនឹងស៊ើបដំណឹងថាមានអ្នកណាស្លាប់អត់ ដោយចាប់ផ្ដើមជាមួយប្រយោគថា “ម្នាលជនដ៏បរិសុទ្ធនិងព្រះអើយ! អាយុប៉ុណ្ណឹងហើយតើអ៊ុំនៅអាចមើលឃើញ និងដេរស្បែកជើងបានដោយរបៀបណា?”
ជាងដេរស្បែកជើងតបដោយអំនួតភ្លាម “ចាស់ចំណាស់ខ្ញុំនេះហើយ តែភ្នែកនៅភ្លឺល្អណាស់! ហើយអ្នកជឿខ្ញុំទេ កុំថាឡើយស្បែកជើងស្បែកសត្វសូម្បីសពមនុស្សភ្ជាប់គ្នានៅក្នុងបន្ទប់មិនសូវមានពន្លឺក៏ខ្ញុំធ្លាប់ដេរដែរ”។
ការប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោចនោះធ្វើអាយកូនចោរសប្បាយហួសនឹងសំណាងរបស់ខ្លួន ។គេក៏ឱ្យមាសមួយដុំទៅជាងដេរស្បែក សំណូមពរសុំឱ្យគាត់បង្ហាញផ្ទះដែលគាត់បានដេរសពនោះផងព្រោះគេចង់ដឹងប៉ុណ្ណោះ។ ដំបូងជាងដេរស្បែកជើងបដិសេធមិនព្រមធ្វើទេ ដោយនិយាយថា គាត់ត្រូវបានគេរុំភ្នែកជិតពេលទៅផ្ទះនោះ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលកូនចោរឱ្យមាសគាត់មួយដុំទៀតគាត់ចាប់ផ្ដើមគិតថា គាត់ប្រហែលជាអាចចាំបានប្រសិនបើគេរុំភ្នែកគាត់វិញដូចកាលពីមុន។
កូនចោរយល់ព្រមចងភ្នែកបុរសនោះហើយអោយគាត់ដើរចំណាំទៅមុន ឯខ្លួនដើរទៅតាមពីក្រោយ។ទីបំផុតជាងដេរស្បែកជើងបានទៅដល់មុខផ្ទះរបស់ខាស្ស៊ីមនៅពេលយប់ស្ងាត់។ កូនចោរអរណាស់វាចាប់យកដីសក្នុងអាចចេញមកគូសលើទ្វារផ្ទះរបស់ខាស្ស៊ីមដើម្បីចំណាំទុកព្រោះសម័យកាលនោះផ្ទះអ្នកភូមិសឹងថាដូចគ្នាទាំងអស់ពិបាកចំណាំជាខ្លាំងណាមួយពេលនេះយប់ងងឹតទៀត។
បានសម្រេច ចោរនោះក៏បានលាជាងដេរស្បែកជើង ហើយត្រលប់ទៅរកក្រុមវាវិញ។ នៅព្រឹកបន្ទាប់ម៉ូជាណា ចេញក្រៅសំដៅផ្សារមកវិញក៏សង្កេតឃើញគំនូសចម្លែកដែលកូនចោរគូស ភ្លាមទោះនាងដឹងនឹងមានហេតុភេទអ្វីល្អរឺមិនល្អទាក់ទងនិងគំនូសនោះក្តីក៏នាងរសាប់រសល់រហូតដល់ទៅយកដីសដើរគូសទ្វារផ្ទះទាំងសងខាងប៉ុន្មានផ្ទះទៀតអោយដូចៗគ្នាដោយមិនបានប្រាប់ម្ចាស់ប្រុស ឬស្រីរបស់នាងទេ។
ចន្លោះពេលនោះកូនចោរបានទៅប្រាប់បក្សពួករបស់ខ្លួនពីការរកឃើញនេះ។ មេក្រុមអរគុណគេហើយបង្គាប់ឱ្យបង្ហាញផ្លូវទៅរកផ្ទះនោះ។ ប៉ុន្តែពេលទៅដល់ពួកគេឃើញមានផ្ទះប្រាំទៅប្រាំមួយដែលមានស្នាមគំនូសដីសដូចៗគ្នា។ កូនចោរស្រពិចស្រពិល ភាន់ភាំងមិនដឹងថាត្រូវឆ្លើយថាម៉េច ហើយពេលត្រលប់ទៅព្រៃវិញគេត្រូវបានមេក្រុមកាត់ទោសកាត់ក្បាលដោយសារតែបរាជ័យនេះ។
មេក្រុមបានបញ្ជូនកូនចោរទៅម្នាក់ទៀត មិនខុសគ្នាពីចោរមុនគេបានទៅពឹងជាងដេរស្បែកជើងឱ្យជូនទៅ ហើយបានគូសចំណាំផ្ទះដោយដីក្រហម ប៉ុន្តែម៉ូជាណា ឆ្លាតវៃណាស់ដូច្នោះហើយអ្នកនាំសារទីពីរនោះក៏ត្រូវគេកាត់ទោសឱ្យស្លាប់ដែរ។
ទីបំផុតមេក្រុមសម្រេចចេញទៅដោយខ្លួនឯង ប៉ុន្តែគេឆ្លាតជាងកូនក្រុម គេមិនគូសចំណាំទេ ផ្ទុយទៅវិញគេទៅមើលឱ្យកៀកនិងផ្ចិតផ្ចង់សព្វគ្រប់ដើម្បីកុំឱ្យមានការភាន់ច្រឡំហើយថែមទាំងចេញទីផ្សារស៊ើបដំណឹងពីម្ចាស់ផ្ទះ នោះគ្រប់សព្វរហូតដល់ច្បាស់ក្នុងចិត្តថាម្នាក់នោះពិតហើយដែលមានបានដោយសាររបស់របរក្នុងរូងភ្នំនៃដូនតាចោរច្រើនជំនាន់របស់ខ្លួន។
គេត្រលប់ទៅព្រៃវិញ ដើរបណ្ដើរគិតបណ្ដើររហូតដល់រកឃើញមធ្យោបាយសម្ងាត់ក៏បង្គាប់ទៅកូនចៅថាម្នាក់ថា៖
“ចូរឯងទៅភូមិក្បែរនោះទិញរទេះសេះ១៩ ហើយទិញក្រឡស្បែកទទេ៣៨ មិនឱ្យដាក់អ្វីទាំងអស់លើកលែងតែមួយចុងក្រោយទី៣៩ត្រូវដាក់ប្រេងឱ្យពេញ។”
ពេលបានរបស់របរមកស្រេចវាបញ្ជាទៀតថា
”ចូរឯងទំាង៣៧កាន់កាំបិតហើយចូលលាក់ខ្លួនក្នុងក្រឡស្បែកទទេយើងនឹងលាបប្រេងពីក្រៅ។ធ្វើដូចជា ឈ្មួញប្រេង!ពេលដល់ផ្ទះវា អញនឹងសុំវាសំណាក់ទីនោះ ពេលយប់ជ្រៅអញអោយសញ្ញាពួក ឯងត្រូវចេញមកចាត់ការអ្នកផ្ទះនោះអោយសូន្យ បង់”។
ដូចបានគ្រោងទុក រទេះសេះទាំង១៩បានដឹកចោរក្រឡប្រេងក្លែងក្លាយពីរៗសំដៅ ចូលទៅដល់ក្រុង។ មេចោរដែលស្លៀកពាក់របៀបអ្នកជំនួញប្រេងមកពីឆ្ងាយបានឈប់នៅមុខផ្ទះអាលី បាបា ហើយគោះទ្វារ។ពេលនោះអាលីបាបាកំពុងអង្គុយលេងនៅសួនស្រាប់ក៏ចេញមកជួប មេចោរ។ចោរឆ្លៀតពេលនោះធ្វើទឹកមុខស្លូតបូតហត់នឿយហើយនិយាយទៅកាន់អាលី បាបាថា៖
“ជនដ៏សប្បុរសនៃព្រះជាម្ចាស់អើយ!ខ្ញុំដឹកប្រេងមកពីឆ្ងាយដើម្បីលក់នៅផ្សារថ្ងៃស្អែកនេះ ប៉ុន្តែឥឡូវមេឃងងឹតទៅហើយ ខ្ញុំមិនដឹងថាយប់នេះត្រូវទៅសម្រាកនៅទីណាទេ ល្គឹកណាលោកម្ចាស់មិនអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំបានចូលសម្រាកក្នុងផ្ទះរបស់លោក”។
ទោះអាលី បាបា បានឃើញមេក្រុមចោរនេះនៅក្នុងព្រៃ ក៏គាត់មិនអាចចំណាំចោរនេះបានដែរដោយសារការបន្លំខ្លួនធ្វើជាឈ្មួញប្រេង។ អាលី បាបា ស្វាគមន៍មេចោរ ហើយបើកទ្វាររបងឱ្យរទេះសេះចូល រួចដើរទៅរក ម៉ូជាណា បញ្ជាឱ្យនាងរៀបចំគ្រែនិងអាហារពេលល្ងាចលៀងភ្ញៀវទៀត។ មុនចូលផ្ទះមេក្រុមចោរប្រាប់មនុស្សរបស់គេក្នុងក្រឡម្តងម្នាក់ៗថា៖
“ចូរឯងត្រៀម!ពេលយើងគប់ដុំថ្មតាមបង្អួចបន្ទប់ដែលយើងដេកចេញមកក្រៅ ត្រូវពួកឯងនាំគ្នាយកកូនកាំបិតកាត់បើកស្បែកគម្របក្រឡចេញមកក្រៅ ហើយទៅជួយយើងកម្ទេចផ្ទះនេះ”។
និយាយរួចរាល់ហើយមេចោរក៏ដើរសុភាពរាបសារទៅរកម្ចាស់ផ្ទះ។អាលីបាបាអោយម៉ូជាណា នាំចោរទៅបន្ទប់សម្រាក។ពួកទាសករចាប់ផ្ដើមដាក់ឆ្នាំងរម្ងាស់ស៊ុបឱ្យម្ចាស់ប្រុសនាងទទួលភ្ញៀវគាប់ ជួនបន្តិចក្រោយមកចង្កៀងផ្ទះបាយរលត់ដោយសារអស់ប្រេងនាងក៏នឹកឃើញដល់ពាងប្រេងជាច្រើនរបស់ឈ្មួញនៅក្នុងរបងផ្ទះក៏ដើរសំដៅទៅ ទីនោះម្នាក់ឯងដើម្បីរកប្រេងបណ្ដោះអាសន្ន។
នាងដើរទៅជិតក្រឡមួយក្នុងចំណោមក្រឡប្រេងទាំង៣៨បម្រុងបើកគម្របស្បែកស្រាប់តែលឺចោរនៅខាងក្នុងនោះនិយាយសួរដោយសម្លេងខ្សឹបៗថា “ដល់ពេលចាត់ការហើយរឺនៅ?”
បើទាសករនារីផ្សេងមិនមែន ម៉ូជាណា ទេនោះ ពេលទៅរកប្រេងបែរជាដឹងថា បុរសនៅក្នុងនោះទៅវិញប្រាកដជាស្រែកឆោឡោ ប៉ុន្តែដោយភាពវាងវៃនាងគិតបន្ទាន់ថា ម្ចាស់ប្រុសរបស់នាងកំពុងប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដូច្នេះមធ្យោបាយចាំបាច់គឺត្រូវកែស្ថានការណ៍ដោយប្រាជ្ញា ។នាងប្តូរសម្លេងគ្រលរហើយខ្សឹបវិញថា”នៅទេ !”។
នាងទៅមើលគ្រប់ក្រឡរហូតដល់រកឃើញក្រឡប្រេងពិត។ នាងតាំងស្មារតីត្រលប់ទៅអុចចង្កៀងនៅចង្ក្រានឱ្យភ្លឺឡើង ហើយទើបនាងត្រលប់ទៅម្ដងទីធ្លានោះទៀតហើយយកប្រេងពេញមួយកំសៀវស្ពាន់ធំមួយព្រមទាំងរត់យកទៅដាំលើភ្លើង។ នៅពេលប្រេងពុះនាងបានយកទៅចោះគម្របស្បែកចាក់ចូលគ្រប់ក្រឡទាំងអស់ ។ពួកចោរដែលពួនចង្អៀតនៅខាងក្នុងត្រូវរលាករលួយស្លាប់អស់គ្មានសល់។ ពេលដែលកិច្ចការចប់សព្វគ្រប់ហើយនាងត្រលប់ទៅផ្ទះបាយវិញ ពន្លត់ចង្កៀងចាំមើលថានឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង។
មួយស្របក់ក្រោយមកមេក្រុមចោរដឹងខ្លួន ហើយក្រោកទៅបើកបង្អួច។ ដោយសារឃើញសភាពស្ងៀមស្ងាត់ គេបានគប់គ្រាប់គ្រួសសំដៅក្រឡ រួចចាំស្ដាប់ ពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់ចេញមក មេក្រុមមួម៉ៅក៏ដើរចូលទៅក្នុងទីធ្លា។ ទៅដល់ក្រឡទីមួយក៏និយាយថា “អាចោលម្សៀតឯងដេកលក់?”។ គេធំក្លិនប្រេងក្ដៅក៏សង្ស័យបើកគ្របមើល ទើបដឹងថាគម្រោងការសម្លាប់អាលី បាបា របស់គេត្រូវបែកការហើយ។
កូនចៅខ្លួនបានស្លាប់អស់ហើយ និងបាត់ប្រេងអស់ពីក្រឡចុងក្រោយ ផង។មេចោរគ្មានមធ្យោបាយក្រៅពីរត់គេចខ្លួនដោយឡើងផ្លោះរបងជាច្រើនដំណាក់។ ម៉ូជាណា បានឮនិងឃើញរឿងទាំងនេះនាង រីករាយនឹងជោគជ័យរបស់ខ្លួននឹងចូលដេកបាត់ទៅ។
ថ្ងៃរះហើយអាលី បាបា ក្រោកពីដេកឃើញក្រឡប្រេងនៅទីធ្លានៅឡើយក៏ឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីឈ្មួញនោះមិនទាន់បរសេះចេញទៅទៀត។ ម៉ូជាណាក៏នាំម្ចាស់ប្រុសឱ្យទៅពិនិត្យមើលក្រឡទីមួយ។ពេលឃើញមនុស្សស្លាប់ក្រញង់នៅក្នុងនោះគាត់រន្ធត់ រត់ថយក្រោយដោយភ័យតក់ស្លុតជាខ្លាំង។ ម៉ូជាណាប្រាប់គាត់ពីដើមដល់ចប់ទាក់ទងនិងហេតុភេទនៃឈ្មួញនោះទើបអាលីបាបាដឹងថា គេមិនមែនជាឈ្មួញទេ។ នាងក៏ប្រាប់ទៀតថា៖
“មិនដឹងជាវានោះមកពីណាចង់បានអ្វីពីលោកម្ចាស់ទេប៉ុន្តែកន្លងមកច្រើនថ្ងៃហើយខ្ញុំបានរកឃើញស្នាមគំនូសដីសពណ៌សបន្ទាប់មកគឺពណ៌ក្រហមដូចជាមានអ្នកណាចង់គូសចំណាំផ្ទះយើង!តែខ្ញុំក៏បានទៅគូសផ្ទះអ្នកផងអោយដូចជាផ្ទះយើងដែរ!ប្រាកដណាស់គំនូសនោះមានទាក់ទងនឹងវានេះ!។”
អាលី បាបា កាត់យល់ថានាងជាទាសករមានតម្រិះពិបាករកនិងមានគុណជួយជីវិតខ្លួនផង ក៏បានផ្ដល់សេរីភាពឱ្យនាងដោយនិយាយថា ៖
“នាងម៉ូជាណាខ្ញុំបានជំពាក់ជីវិតនាងអាចចេញពីភាពជាទាសករពីពេលនេះទៅ!ចូរនាងទៅរស់នៅដោយសុខសាន្ត ចុះ!”
តែនាងមិនព្រមចាកចេញឡើយដោយលើកឡើងវិញថា៖
“លោកម្ចាស់ដ៏សប្បុរស!សូមទុកខ្ញុំក្នុងគ្រួសារនេះផង!ឥឡូវចោរនោះក៏វារត់រួចទៅបាន មិនដឹងនឹងមានអ្វីៗទៀតអត់ទេ!ខ្ញុំ ពេញចិត្តនឹងការពារលោកម្ចាស់!”
អាលីបាបាលឺ ហើយពេញចិត្តនាងណាស់ក៏អោយរង្វាន់ប្រាក់មួយចំនួនក្រែលហើយអោយម៉ូជាណាទទួលតំណែងថ្មីជាអ្នកគ្រប់គ្រងការងារផ្ទះលើពួកទាសករនានា។
ពួកគេកប់សពចោរនៅក្នុងសួនហើយរាប់ឃើញថាមានចំនួន៣៧នាក់។នាងជាម៉ូជាណាយករទេះសេះទៅលក់ចោលអស់ឯអាលីបាបានៅផ្ទះឯណេះក៏ចូលទៅដេករិះគិតពីគ្រោះថ្នាក់នោះដោយដឹងថាពួកនោះច្បាស់ជាក្រុមចោរព្រៃក្នុងចំណោម៤០នាក់ដែលខ្លួនបានឃើញនៅមុខរូងមាសប្រាកដណាស់។គាត់ គិតហើយ បារម្ភជានិច្ចថានៅបី នាក់ទៀតមិនទាន់ស្លាប់នៅឡើយមិនដឹងថាតទៅនឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះគ្រួសារនេះទៀតដែរទេ។
ចំណែកមេចោរនោះទោះត្រលប់ទៅរូងភ្នំជាមួយភាពឯកោរក៏មិនព្រមបំបាត់ការតាំងចិត្តថានឹងសម្លាប់អាលី បាបា អោយខាងតែបានដើម្បីសងសឹកឱ្យបក្សពួករបស់ខ្លួននោះដែរ។
ប៉ុន្មានខែក្រោយមក គេចាប់ផ្តើមផែនការថ្មីដោយកាត់សក់ កោរពុកមាត់ ស្លៀកពាក់ថ្លៃថ្នូរធ្វើដំណើរចូលក្រុងរកទិញដីនៅទល់មុខនឹងហាងរបស់កូនប្រុសអាលី បាបា។បន្ទាប់មក ក៏សង់ជាហាងរកស៊ីហើយវិលទៅរូងភ្នំជញ្ជូនរបស់របរមានតម្លៃ និងសំពត់ សូត្រជាច្រើន បើកហាងនោះលក់ដូរធ្វើដូចជាអ្នករកស៊ីនានាដាក់ឈ្មោះខ្លួនឯងថា កូជា ហាស្សាម ។
មិនយូរប៉ុន្មានគេក៏បានសម្រេចក្នុងការទំនាក់ទំនងរាប់អានជាមួយកូនប្រុសរបស់អាលី បាបា ។យូរៗទៅចោរនោះក៏រកបានមធ្យោបាយសុំកូនប្រុសនោះទៅលេងសួរសុខទុក្ខដល់អាលី បាបាជាឪពុកដល់ផ្ទះ។
អាលី បាបា ចង់បង្ហាញតបពីសន្ដានចិត្តល្អចំពោះមិត្ត ភក្តិជំនួញរបស់កូនប្រុសខ្លួនក៏បានអញ្ជើញគេទៅផ្ទះខ្លួនឥតសង្ស័យនិងទទួលរាក់ទាក់ទៀត។
ល្ងាចឡើងឈ្មួញនេះធ្វើល្បិចលាបម្រុងចាកចេញទៅវិញធ្វើអោយ អាលី បាបា នឹកឃើញឃាត់គេភ្លាមថា៖
“តើប្រញាប់ទៅណាដោយតក់ក្រហល់មិននៅបរិភោគអាហារពេលល្ងាចជាមួយខ្ញុំ?”
បុរសជាឈ្មួញធ្វើជាបដិសេធដោយនិយាយថា គេមានហេតុផលមួយ។ ដោយសារអាលី បាបា ចង់ឃាត់គេឱ្យនៅបរិភោគអាហារពេលល្ងាចដោយក្តីរាប់អាននិងរឹកពារស្លូតបូតរបស់គេ ក៏ជជីកសួរពីហេតុផលនោះ។
ឈ្មួញនោះក៏ឆ្លើយថា ៖ “លោកម្ចាស់ តាមពិតខ្ញុំទើសទាល់ខ្លាចក្រែងលំបាកម្ចាស់ផ្ទះព្រោះតែខ្ញុំប្លែកខុសគេត្រង់មិនអាចបរិភោគអាហារដែលមានដាក់អំបិលទេ”។
អាលី បាបា ស្ដាប់ហេតុផលហើយក៏ឆ្លើយតប ៖
“បើនោះជាការពិត គ្មានអ្វីត្រូវព្រួយទេ!ដោយក្តីរាប់អានរបស់យើង យប់នេះទាំងសាច់ និងនំប៉័ងដែលយើងបរិភោគគឺគ្មានជាតិអំបិលឡើយ”។
ឈ្មួញដឹងថាឱកាសដល់ហើយក៏ងក់ក្បាលទទួលតាមសំណើម្ចាស់ផ្ទះភ្លាមនិងដោយរីករាយបំផុត។អាលីបាបាម្នីម្នាចូលទៅខាងចង្ក្រានបង្គាប់នាងម៉ូជាណាអោយចាត់ចែងពួកទាសករចម្អិនអាហារតែហាមបង់អំបិលដែលប្រការចម្លែកប្លែកពីប្រក្រតីនេះធ្វើឱ្យនាងនឹកងឿងឆ្ងល់។
នាងក៏មិន អាចអត់ទ្រាំបាន សួរថា ៖
“មានមនុស្សដែលបរិភោគអាហារសាបឈឹងមិនដាក់អំបិលដែរ?”
ម្ចាស់ប្រុសតបដោយឥតខ្វល់ខ្វាយ៖
“គេជាឈ្មួញស្លូតត្រង់រាប់អានកូនប្រុសខ្ញុំ! ដូច្នេះនាងបំពេញបំណងគេទៅ”។
នាងទទួលយល់ព្រមតែអត់ទ្រាំនឹងការចង់ឃើញមុខជនចម្លែកនេះមិនបាន ក៏ធ្វើជាជួយលើកអាហារ ជាមួយទាសករផ្សេង ទៅទីនោះ។នាងមើលហាស្សាមដោយពិនិត្យពិច័យទីបំផុតនាងឃើញគេមានលាក់កូនកាំបិតស្នៀតនៅក្នុងសំលៀកបំពាក់។ នាងភ្ញាក់ព្រើតខំរិះរកនឹកពីភិនភាគគេទើប ស្គាល់ថា កូជា ហាស្សាម ជាមេក្រុមចោរដដែលដែលធ្លាប់ពុតជាអ្នកលក់ប្រេង។
នាងនឹកក្នុងចិត្តថា៖
“បុរសកំណាចនេះនៅតែចិញ្ចឹមចិត្តចង់សម្លាប់ម្ចាស់ប្រុសរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងបំផ្លាញផែនការអកុសលរបស់គេនេះ!គេមិនដាក់អំបិលក្នុងម្ហូបប្រាកដណាស់មិនចង់អោយអ្នកណាហូបម្ហូបគិតពីហូបស្រានឹងអាលស្រវឹងងាយ!”។
នៅពេលម្ហូបចម្អិនរួចរាល់ហើយពិធីលៀងភ្ញៀវចាប់ផ្ដើម។ នៅក្នុងបន្ទប់អាហារមានតែ កូជា ហាស្សាម ជាមួយអាលី បាបា និងកូនប្រុសរបស់គាត់ ។មេចោររូបនេះពិតជាមានបំណងឱ្យពួកគេស្រវឹងលឿន ដូច្នេះគេមិនអោយបង់អំបិលធ្វើអោយឳពុកកូននោះមិនអាចបរិភោគអ្វីកើតក្រៅតែពីផឹកស្រាឆាប់ស្រវឹងនឹងអាលខ្លួនអាចចាក់សម្លាប់ពួកគេចោលទាំងពីរនាក់ដោយមិន អាចតដៃ។
គេមិនដឹងទេថា ដើម្បីការពារប្រការនេះនាង ម៉ូជាណា បានស្លៀកពាក់ដូចនារីរាំរបាំ យកខ្សែរចងចង្កេះហើយសៀតកូនកាំបិតដងប្រាក់មួយ និងប្រាប់អេបដាឡាទាសករម្នាក់ទៀត ឱ្យយកកូនស្គរចេញទៅសំដែងជូនម្ចាស់ប្រុសនិងភ្ញៀវរបស់គាត់ជាមួយនាង។
អេបដាឡាយកស្គរមកលេងពីមុខ ម៉ូជាណា រហូតដល់មាត់ទ្វារទើបគេឈប់វាយស្គរ ហើយម៉ូជាណា ចូលទៅឱនលំទោនគោរពម្ចាស់និងភ្ញៀវ។ អាលី បាបា បង្គាប់ថា “ចូលមកម៉ូជាណា ហើយសំដែងឱ្យ កូជា ហាស្សាម មើលថានាងចេះអ្វីខ្លះទៅ” និយាយហើយគាត់ងាកទៅប្រាប់ កូជា ហាស្សាម “នាងជាមេផ្ទះរបស់ខ្ញុំ”។
កូជា ហាស្សាម មិនសប្បាយចិត្តទេព្រោះគេខ្លាចគម្រោងការសម្លាប់ អាលី បាបា នឹងត្រូវខកខានដោយសារការសំដែងនេះ ប៉ុន្តែដើម្បីកុំអោយអ្នកផងសង្ស័យ គេធ្វើពុតជាអន្ទះសាចង់ឃើញការសំដែងរបស់ ម៉ូជាណា យ៉ាងខ្លាំង។
អេបដាឡា ចាប់ផ្ដើមលេង ឯម៉ូជាណាចាប់ផ្ដើមរាំ។ នាងរាំជាច្រើនបទហើយពេលខ្លះដកកូនកាំបិតដងប្រាក់ចេញមកគ្រវីគ្រវាត់ ពេលខ្លះភ្ជង់ដើមទ្រូងខ្លួនឯង ពេលខ្លះភ្ជង់ម្ចាស់របស់នាង។
ភ្លាមនោះនាងកញ្ឆក់ស្គរពីអេបដាឡា ដោយប្រើដៃឆ្វេង ហើយកាន់កូនកាំបិតដៃស្ដាំ ហុចស្គរទៅម្ចាស់របស់នាង។ អាលី បាបា និងកូនប្រុសដាក់មាសមួយដុំនៅលើស្គរ ហើយកូជា ហាស្សាម ឃើញថានាងនឹងមករកខ្លួន ក៏លូកដៃបម្រុងទាញកាបូបចេញមកដើម្បីផ្ដល់អំណោយដល់នាង ប៉ុន្តែខណៈដែលគេលូកដៃចូល ម៉ូជាណា តាំងស្មារតីបុកកាំបិតមួយទំហឹងចាក់សំដៅបេះដូងគេអោយមេចោរដួលដេកទៅក្រោយស្លាប់ភា្លមមួយរំពេជ។
អាលី បាបា ស្រឡាំងកាំងឯកូនប្រុសស្រែកដោយរន្ធត់ថា៖
“នាងបង្កគ្រោះដល់ពួកយើងហើយ!នាងសម្លាប់គេហើយព្រះ អើយ!”
ម៉ូជាណា តបម្ចាស់វិញដោយឥតសង្ស័យ៖
“គឺដើម្បីការពារលោកម្ចាស់ទេ !សូមមើលនេះទៅ!”
នាងទាញកូនកាំបិតដែលឈ្មួញក្លែងក្លាយនេះបានលាក់ចេញមកបង្ហាញម្ចាស់។ នាងបន្ត ថា៖
“លោកម្ចាស់! ភ្ញៀវដែលលោកម្ចាស់កំពុងរីករាយជាមួយមានលាក់អ្វីនឹងខ្លួន!ហើយតើលោកម្ចាស់ចាំមុខគេទេ? ចំណែកដែលគេធ្វើពុតជាមិនបរិភោគអាហារមានអំបិលព្រោះមិនចង់អោយលោកម្ចាស់មានអ្វីផ្សេងបរិភោគទៀតក្រៅពីស្រា!តាមពិតមើលគេទៅ! គេជាឈ្មួញប្រេងក្លែងក្លាយ កាលប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ជាមេនៃចោរក្នុងពាងទាំង៣៧នាក់នោះ!គេមិនបោះបង់គំនិតសម្លាប់លោកម្ចាស់សោះ!ដូច្នេះខ្ញុំ ត្រូវតែសម្លាប់គេ!”។
អាលី បាបា ភ្ញាក់ព្រើតចំពោះគ្រោះថ្នាក់ដែលទើបតែរំលងទៅថ្មីៗនេះ។គាត់នឹកដឹងគុណម៉ូជាណា ជាពន់ពេកដែលនាងបានសង្គ្រោះជីវិតរបស់គាត់ ជាថ្មី។
គាត់ហៅកូនប្រុសមកប្រាប់ថា៖
“ម៉ូជាណាជាស្ត្រីដ៏ល្អ!ចូរគុណសងគុណនាងដោយអោយនាងរស់នៅជាស្ត្រីរបស់កូនក្នុងជីវិតនេះ!មួយទៀតមាននាងនៅទីនេះនាងអាចការពារគ្រួសារនេះដោយបញ្ញានិងភាពក្លាហានរបស់នាងបាន!ពុកសង្ស័យថាក្រុមចោរនោះនៅមានគ្នាពីរនាក់ផ្សេងទៀតដែលមិនទាន់ស្លាប់នៅឡើយកូន!”
កូនប្រុសមិនបដិសេធអ្វីឡើយដោយព្រមតាមឳពុកទាំងអស់។ដូច្នេះហើយគាត់ក៏សម្រេចផ្សំផ្គុំនាងជាមួយកូនប្រុសរបស់គាត់ក្រោយពីថ្ងៃកើតហេតុនោះយ៉ាងអ៊ឹកធឹក។
ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក អាលី បាបា សំងំចាំដំណឹងពីចោរពីរនាក់ទៀតមិនឃើញមានអ្វីកើតឡើង ក៏សាកល្បងចេញទៅរូងភ្នំនោះពិនិត្យមើល។
គាត់និយាយថា “បើក សេសាម!” ដើម្បីបើកទ្វារ។
ស្ថានការណ៍ទីនោះគ្មានអ្វីថ្មី ឡើយប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះជាសញ្ញាថា ធ្វើអោយគាត់ដឹងថា តាំងពីមេក្រុមចោរស្លាប់ទៅមិនដែលមាននរណាចេញចូលមកទីនេះទេ ដូច្នេះបានន័យថាលែងមានចោរពីរនាក់នោះទៀតហើយ។
គាត់ដឹកមាសតាមដែលគាត់អាចយកបានត្រលប់ទៅក្រុងវិញ។
ពេលចូលវ័យចាស់ជរាជិតស្លាប់ គាត់បានប្រាប់កូនប្រុសគាត់ពីអាថ៌កំបាំងនៃរូងភ្នំនោះ និងបាលីបើកទ្វារផងដែរ។កូនប្រុសរបស់គាត់ក៏បន្តវេនទៅដឹកទ្រព្យនោះមក ដូច្នេះហើយកូននិងចៅជំនាន់ក្រោយរបស់អាលី បាបា បានរស់ក្នុងភាពស្ដុកស្ដម្ភរហូតតរៀងទៅ៕
ចប់
