អ្នកនិពន្ធ ម៉ីសន សុធារី បានឆ្លើយតបចំពោះសំណួរនេះយ៉ាងដូច្នេះថា ជាធម្មតាដែលអ្នកនិពន្ធមួយចំនួន ជួបប្រទះអារម្មណ៍ធុញថប់ពេលសរសេរ ទាំងដែលសាច់រឿងនោះ មិនទាន់និពន្ធចប់ផងក៏លែងមានជំនក់ចិត្ត ថែមទាំងមិនដឹងត្រូវបញ្ចប់បែបណា។
ជាទូទៅ អ្នកនិពន្ធអាជីពទាំងអស់ រមែងតែងមានគំនរសៀវភៅសរសេរមិនទាន់ចប់
កុំថាអ្នកនិពន្ធថ្មីៗមិនទាន់ថ្នឹក។ កន្លែងនេះត្រូវការ ការតាំងចិត្ត ការលើកទឹកចិត្ត និងត្រូវការយោបល់ត្រឡប់ដែរ។ ជាការប្រសើរក្នុងសម័យនេះ ដែលខ្ញុំបានបន្តសរសេររាល់ថ្ងៃលើអ្វីដែលមានអ្នកតាមដានអាន ហើយកាន់តែងាយស្រួលបំផុតដែលទទួលអារម្មណ៍ថាមានមនុស្សរង់ចាំសាច់រឿងបន្ត នេះជាការលើកទឹកចិត្តឬសម្ពាធវិជ្ជមានមួយដែរ។
ប្រសិនបើអ្នកសរសេរ ទទួលបានប្រិយមិត្តលើប្លុក នោះការធ្វើអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើ គឺជាការទទួលខុសត្រូវ មួយបន្ថែមពីលើការតាំងចិត្ត អ្នកនិពន្ធសម័យមុនសរសេរពេលមានអារម្មណ៍សរសេរ តែពេលនេះអាចថា ត្រូវទទួលខុសត្រូវទោះបីមានអ្នកអានឬអ្នករង់ចាំតែម្នាក់ក្តី។
ខ្ញុំធ្វើដូច្នេះពេលដែលអស់អារម្មណ៍ គឺវិលទៅអានឬទស្សនាអ្វីមួយដែលពីមុនធ្លាប់បណ្តាលចិត្តយើងឱ្យចង់សរសេរ។ ខ្ញុំជឿថា មានកុនខ្លះ ឬសៀវភៅខ្លះ ឬអ្នកនិពន្ធខ្លះ ដែលមានអំណាចជំរុញទឹកចិត្តឱ្យយើងចង់សរសេរឡើងវិញ ដូចគ្នាពេលយើងឃើញគេច្រៀងពិរោះ ក៏ចង់ច្រៀងតាម។
មួយទៀត ការទម្លាប់បង្កើតនិងកត់ត្រាគំនិតរឿង ទាំងអស់នៅពេលមុន ជាការល្អ យើងអាចរំលឹកឡើងមកវិញថា កាលណោះហេតុអ្វីយើងចង់សរសេររឿងមួយនេះម្ល៉េះ? ត្រូវចងចាំដែរថា យើងមានសិទ្ធិផ្លាស់ប្តូរចុងបញ្ចប់ យើងជាម្ចាស់នៃបទនិពន្ធនោះមិនចាំបាច់តែធ្វើតាមគំនិតរឿងពីដំបូងៗទេ។
