Menu

រឿង៖ និរន្តរ៍អាល័យ

«ព្រះបុត្រាជ័ងស៊ូគឺជាព្រះបុត្រាសានយាន មិនមែនជាព្រះបុត្រារបស់ពួកយើងទេ ទ្រង់រស់នៅទីនេះគ្រាន់តែសុំអាស្រ័យពឹងពាក់ ព្រះនាងមិនចាំបាច់ខ្លាចក្រែងចិត្តទេ។ មនុស្សចង់សម្លាប់ក៏សម្លាប់ទៅចុះ ចាត់ការរួចរាល់ទូលថ្វាយទៅព្រះអង្គ ព្រះអង្គប្រាកដជាមិនបន្ទោសព្រះនាងទេ!» កំហឹងខឹងរបស់អានានឡើងដល់កំពូល នាងចេញបញ្ជា៖ «វាយទៅ! វាយបំបាក់ដៃរបស់គេ ទះមាត់របស់គេ វាយឱ្យគេស្លាប់ទៅ យើងនឹងទទួលខុសត្រូវ!»
«រើភ្នំប្រាក់នេះចេញទៅ!» អ្នកបម្រើគោរពជម្រាប៖ «នេះជារាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ បើអ្នកប្រុសចង់រើចេញ ត្រូវសុំការអនុញ្ញាតពីព្រះអង្គ» លើកនេះចួបអធិរាជស៊ុនទី ស៊ីវលូនិយាយមុនដោយខ្លួនឯង ទូលថ្វាយទ្រង់៖ «រាស្ត្រសាមញ្ញមិនចូលចិត្តភ្នំប្រាក់ទៀតទេ» អធិរាជស៊ុនទីមុខមាំងក់ក្បាល មានតែជ័ងស៊ូដែលជាសិស្សចំណិតនៅក្បែរទ្រង់ជាច្រើនឆ្នាំទើបអាចកត់សម្គាល់ឃើញស្នាមញញឹមលាក់បង្កប់នៅក្នុងកែវភ្នែកនោះ។
បងមិនចង់សងសឹក ហើយរឹតតែមិនចង់ត្រលប់ទៅធ្វើជាទូសានជីង ក៏ប៉ុន្តែបងប្រុសរបស់បងមិនដឹងរឿងទាំងនោះឡើយ ហេតុនេះមិនថាបងរត់គេចទៅដល់ទីណា ក៏គាត់នៅតែដេញតាមចាប់បងឱ្យទាល់តែបាន។ បងខ្លាចប៉ះពាល់ដល់អូននិងមនុស្សនៅក្នុងហួយឈុនថាងទើបវិលត្រលប់ទៅវិញ ធ្វើជាទូសានជីងបន្ត។ បងត្រូវតែវិលត្រលប់ទៅវិញ ទើបបងប្រុសឃើញមុខសញ្ញាច្បាស់លាស់ មិនលបកាប់សម្លាប់មនុស្សផ្ដេសផ្ដាស!»
«ថ្ងៃស្អែករទេះដឹកទំនិញនឹងចេញដំណើរទៅនគរកៅស៊ីង» ស៊ីវលូអស់សំណើច ជ័ងស៊ូនឹងមិនអាចស្មានដល់ថាស៊ីវលូប្រឆាំងមិនព្រមទៅនគរកៅស៊ីង ឥឡូវនេះបែរជារត់គេចទៅនគរកៅស៊ីង ស៊ីវលូនិយាយទៅកាន់ជីង៖ «ខ្ញុំតែងតែគិតថាលោកជាមនុស្សស្លូតបូត ទៀងត្រង់ មិននឹកស្មានថាលោកលាក់ពុតបែបនេះសោះ!» «ថ្ងៃស្អែកនឹងលំបាកនឿយហត់ច្រើន ល្បងផ្អែកលើស្មាខ្ញុំគេងចុះ» ស៊ីវលូងើយមុខសម្លឹងផ្កាយលើមេឃ នៅស្ងៀមស្ងាត់មិនស្ដី។ សំឡេងស្អកស្អាបន្លឺឡើង៖ «ខ្ញុំ… គឺស៊ឺឈី»
«លោកស័ក្តិសមដែរទេ? សាងលីវនៅស្ងៀមស្ងាត់មិនឆ្លើយតប ស៊ីវលូកាន់តែឡើងចាល៖ «លោកជាបិសាចក្បាលប្រាំបួន ផ្ទេរដង្កូវពិសបុរាណចូលខ្លួនលោកប្រាកដជាគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ» សាងលីវមិនបដិសេធ ស៊ីវលូចាត់ទុកថាគេយល់ព្រម។ ស៊ីវលូត្រេកអរ និយាយថា៖ «លោកធ្លាប់និយាយថា លោកមានក្បាលប្រាំបួន ទោះបីជាខ្ញុំឈឺចាប់វេទនាយ៉ាងណា ក៏លោកគ្មានអារម្មណ៍អ្វីសោះដែរ។ អ៊ីចឹង តើលោកអាចជួយខ្ញុំផ្ទេរដង្កូវពិសបុរាណចូលខ្លួនរបស់លោកបានទេ?» សាងលីវបត់ដៃទៅក្រោយខ្នង ងើយភ្នែកមើលទៅទីឆ្ងាយមិននិយាយស្ដី។ មួយសន្ទុះក្រោយមក គេនិយាយឡើងថា៖ «យើងនឹងជួយឯងរឿងមួយនោះ ប៉ុន្តែឯងត្រូវតែយល់ព្រមនឹងយើងរឿងមួយវិញ ទៅថ្ងៃក្រោយទៅ ឱ្យតែយើងហាមាត់ ឯងត្រូវតែធ្វើតាម!»
«ព្រោះយើងមានក្បាលប្រាំបួនទើបគិតគូរចាក់ស្មុគបន្តិច!» ស៊ីវលូសើចខឹកៗចំអក ទឹកចូលមាត់ធ្វើឱ្យគេក្អកយ៉ាងខ្លាំង គេរហ័សស្រវាចាប់តោងដៃរបស់សាងលីវ៖ «លោក… ក្រែងលោកលើកណាក៏ស្អប់អ្នកដទៃហៅលោកថាបិសាចសត្វចម្លែកក្បាលប្រាំបួនហ្អេស! “ក្បាលប្រាំបួន” ជាពាក្យហាមឃាត់របស់លោក អ្នកណាហ៊ានហៅ លោកនឹងសម្លាប់អ្នកនោះហ្អេស!» «ចុះក្រែងឯងនៅរស់រវើកនោះអី» ស៊ីវលូរង៉ូវ៖ «ជាបណ្ដោះអាសន្នតែប៉ុណ្នោះ!» «យើងមិនស្អប់ពួកគេហៅយើងថាបិសាចសត្វសម្លែកក្បាលប្រាំបួននោះទេ អ្វីដែលយើងស្អប់គឺការមើលងាយ សើចចំអក ដែលលាក់ជ្រៅនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ យើងអនុញ្ញាតឱ្យឯងហៅ នោះព្រោះតែ…»
«កំពុងផ្ដាំផ្ញើបណ្ដាំចុងក្រោយហ្អេស?» ស៊ីវលូរកលេសទៅចាក់ទឹក ឱនមុខចុះទាប បិទបាំងកែវភ្នែកបៀមទុក្ខកង្វល់ ស៊ីវលូញញឹមងាកទៅនិយាយជាមួយទៀនអឺ៖ «ចេញទៅចម្ការជួយការងារគ្រាប់អង្កាំចុះ!» បន្ទាប់មកគេងាកក្រោយ ផឹកទឹកប៉ុន្មានក្អឹកយឺតៗ រួចហើយក៏ងើបមុខឡើងសម្លឹងមើលទៅសៀន៖ «លោកមកលេងមានកិច្ចការអ្វី?» សៀននៅស្ងៀមស្ងាត់មួយសន្ទុះទើបបន្លឺសួរថា៖ «ហេតុអ្វីជួយខ្ញុំ?» ស៊ីវលូញញឹមតិចៗ ចំអកថា៖ «បើលោកស្លាប់ ដង្កូវពិសបុរាណនៅក្នុងខ្លួនលោកក៏ស្លាប់ទៅតាមលោកដែរ! ខ្ញុំខិតខំចិញ្ចឹមវាដោយលំបាកណាស់ ម៉េចនឹងដាច់ចិត្តទុកឱ្យវាស្លាប់!»
«តើឯងប្រើវិជ្ជាប្រែរូបរាងអ្វី? មហិទ្ធិឫទ្ធិរបស់ឯងទន់ខ្សោយយ៉ាងនេះ តែយើងបែរជាមើលមិនធ្លុះ ប្រៀបដូចជានេះគឺជារូបរាងពិតប្រាកដរបស់ឯងអ៊ីចឹង!» ស៊ីវលូធុញថប់៖ «ដើមឡើយនេះគឺជារូបរាងពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំហ្នឹងឯង!» សាងលីវសម្លឹងឆ្វែលសព្វខ្លួនប្រាណរបស់ស៊ីវលូ កែវភ្នែករបស់គេខ្មៅដូចទឹកខ្មៅ។ បេះដូងលោតដឹបដាក់ ស៊ីវលូគ្រវាសដៃគេចេញយ៉ាងខ្លាំង បិទភ្នែកចុះ មិនខ្លាចស្លាប់។ «ស្ទាបទៅៗ! ស្ទាបឆ្អែតហើយកុំសង្ស័យផ្ដាសថាខ្ញុំជាមនុស្សស្រីទៀត!» សាងលីវគ្រលៀសមុខស៊ីវលូបន្តិច និយាយរំភើយ៖ «យើងគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍លើខ្លួនប្រាណក្លែងក្លាយរបស់ឯងនេះទេ!»
«ឯងហ៊ានទម្លាក់យើងចុះដីផងហ្អេស!» ស៊ីវលូឆ្លើយតប៖ «ក្រែងនាងហៅខ្ញុំទម្លាក់នាងចុះហ្អេស!» អានានខឹងសម្បា៖ «អ្នកណាប្រើឯងឱបយើង!» «មកពីនាងត្រូវចងជាប់ទើបខ្ញុំបីនាង ឬមួយចង់ឱ្យខ្ញុំអូសនាងនៅលើដី?» អានានខឹងក្ដៅឆេវៗនិយាយអ្វីមិនចេញ។ ស៊ីវលូអង្គុយចុះ សើចហីៗ៖ «អ្នកនាងគ្រួសារធំដូចជានាងប្រហែលជាមិនធ្លាប់ត្រូវចងចំណងទេ មែនទេ? មានអារម្មណ៍យ៉ាងម៉េចដែរ?» អានានមិនភ័យខ្លាចអ្វី សម្លឹងចំមុខស៊ីវលូដូចខ្មោចស្លាប់អណ្ដែតទឹក៖ «ឯងធុញទ្រាន់ជីវិតហើយ!»
«ខ្ញុំមិនដែលនិយាយកុហកទេ គ្រាន់តែនិយាយច្រើនប៉ុណ្ណោះ!» សាងលីវនិយាយបន្ត៖ «រាល់ពេលដែលផឹកតែរួច យើងតែងតែបោះថ្នាំសម្លាប់មូសទៅក្នុងប៉ាន់តែ ឮថាវាលាយផ្សំចេញពីលាមកសត្វព្រៃមួយ!» ទឹកមុខស៊ីវលូប្រែជាស្លេកស្លាំង តែខំប្រឹងធ្វើពុតជានឹងនរ សាងលីវសើចក្អាកក្អាយ សំណើចរបស់គេពោរពេញទៅដោយសេចក្តីរីករាយ។ ស៊ីវលូពិតជាចង់កត់ត្រាពេលវេលាដ៏គួរឱ្យចងចាំនេះទុកណាស់ កែវភ្នែករបស់សាងលីវភ្លឺថ្លាដូចទឹកសន្សើមនិទាឃរដូវ ឆ្លុះបញ្ចាំងមកលើផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់សង្ហា មានមន្តស្នេហ៍។ មានសំឡេងទាហានបន្ទរមកពីខាងក្រៅ៖ «ជម្រាបលោកមេទ័ព ទាហានរបស់ពួកយើងពីរនាក់បានស្លាប់!»
ខ្ញុំឮថាចាប់តាំងពី ស៊ីវជូយ៉ុង ចូលកាន់កាប់តំបន់វាលទំនាបភូមិភាគកណ្តាលមក ទឹកដីចាប់ផ្ដើមមានស្ថេរភាព។ មិនយូរមិនឆាប់ អធិរាជហ័ងទីនឹងបញ្ជូនទ័ពវាយកម្ចាត់កុងកុង ស្ថានការណ៍បានចំណារ ពេលវេលាបានកំណត់ លោកតែម្នាក់ឯងមិនអាចផ្លាស់ប្តូរអ្វីបានទេ យកល្អឆាប់ស្វែងរកផ្លូវក្រោយមួយទុកសម្រាប់ខ្លួនឯង។ តាមពិតទៅ លោកគ្រាន់តែជាបិសាចមួយក្បាល ជាបិសាចសត្វចម្លែកក្បាលប្រាំបួនដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាស្អប់ខ្ពើមរអើម នៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់ពួកអម្បូរអាទិទេពរាជវង្សស៊ឹងនុងទាំងនោះ លោក...
«តើលោកចូលចិត្តនារីប្រភេទណា? ក្មេងខ្ចី ស្លូតបូត ខ្មាសអៀនដូចកូនទន្សាយតូច ឬម៉្ញិម្ញ៉ក់ស្រើបស្រាលដូចនារីម្នាក់នោះ?» ស៊ីវលូត្រាប់សំឡេងនិយាយរំអួយដូចនារីក្រមុំ ផ្ទៃមុខរបស់ស៊ឺឈីសស្លេកប្រែជាក្រហមព្រាក។ ស៊ីវលូអត់ទ្រាំទប់សន្ធឹកសំណើចបុកឡើងពេញដើមទ្រូង ហើយបន្តនិយាយញ៉េះញ៉ោះស៊ឺឈី។ គេខិតមុខចូលទៅកៀកកិត ស្ទើរតែប៉ះលើផ្ទៃមុខស៊ឺឈី បន្ទាបសំឡេង សួរថា៖ «លោកចង់សាកល្បងទេ?»
«ខ្ញុំពិតជាងឿងឆ្ងល់ចង់ដឹងណាស់ថាតើក្បាលប្រាំបួនរបស់លោកតម្រៀបគ្នាយ៉ាងណាទៅ? តម្រៀបផ្ដេកឬតម្រៀបឈរ? ឬមួយបីនៅឆ្វេង បីនៅស្តាំ? នៅពេលដែលហូបបាយក្បាលមួយណាស៊ីមុន ក្បាលមួយណាស៊ីក្រោយ…» ស៊ីវលូកករឹងខ្លួនឆ្កឹង បើកមាត់និយាយអ្វីមិនចេញទៀត។ «អឺ… អឺ…» សាងលីវកញ្ឆក់យកត្រីដែលដុតអាំងឆ្អិនទៅ សោយសុខតែម្នាក់ឯង ស៊ីវលូបានត្រឹមតែបញ្ឈរភ្នែកសម្លឹងមើល។ បន្ទាប់ពីហូបចុករួច សាងលីវរេភ្នែកងាកមកសម្លឹងមើលស៊ីវលូ៖ «តាមពិតយើងចូលចិត្តស៊ីសាច់មនុស្សណាស់ ខ្លួនរបស់ឯងល្មមគ្រាន់ឱ្យក្បាលរបស់យើងមួយខាំស៊ី!»
«អូ៎! លោកពូកែស្វែងរកតាមដានបន្សល់ទុកទេ? តើពីមុនលោកធ្លាប់រៀនមែនទេ?» រំពេចនោះនឹកគិតថា ស៊ឺឈីប្រហែលជាមិនចង់នឹករលឹករឿងអតីតកាល ស៊ីវលូក៏រហ័សដឹងកំហុស៖ «សុំទោសផង! បើលោកមិនចង់និយាយទេក៏មិនបាច់ឆ្លើយតបដែរ… ស៊ឺឈី! សាងលីវម្នាក់នោះ គឺជាបិសាចកាចសាហាវ គ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់! ទៅថ្ងៃខាងមុខ បើលោកចួបគេ លោកត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នខ្លួនឱ្យបានខ្ពស់! កុំឱ្យគេប្រទះឃើញចំណុចពិសេសណាមួយនៅលើខ្លួនលោក ដែលអាចឱ្យគេទុកប្រើប្រាស់ទាញប្រយោជន៍នាពេលក្រោយ!» «អ្ហឹម» «ហៃយូ៎យ! ម្ដងនេះពិតជាស៊យធំសម្បើមណាស់ រកឱសថមានតម្លៃមិនបានហើយនៅរងរបួសពេញខ្លួនទៀត។ ហេតុអ្វីខ្ញុំចង្រៃខ្លាំងម៉្លេះរត់ដាំក្បាលទៅរកបិសាចសត្វចម្លែកដែលនរកដេញនោះ! តើឱ្យខ្ញុំគួររស់នៅបន្តទៀតដោយយ៉ាងណា?…»
«ខ្ញុំនិងឯងហូបបាយជាមួយគ្នារាល់ថ្ងៃ និយាយគ្នាជាមួយឯង ធ្វើជាមិត្តរបស់ឯងដែរ ចុះហេតុអ្វីឯងនៅតែទាមទារចង់ការប្រពន្ធទៀត?» «ព្រោះ… ព្រោះប្រពន្ធអាចដេកជាមួយគ្នា តែល្បងមិនអាចទេ!» «អ៊ីចឹងការប្រពន្ធមិនមែនទុកដេកជាមួយទេហ្អេស?!» មុខខ្មូតឱនមុខចុះចាញ់៖ «ណ្ហើយចុះ! ចាត់ទុកថាដើម្បីទុកដេកជាមួយទៅចុះ!» មុខខ្មូតរហ័សបែរទៅចាប់ដៃរបស់គ្រាប់អង្កាំ ដាស់តឿនថា៖ «ឯងកុំស្ដាប់ល្បងលូនិយាយផ្ដេសផ្ដាស ខិតខំសន្សំប្រាក់ទៅ ប្រពន្ធប្រសើរជាងស្រីបនឆ្ងាយ មិនមែនទុកតែដេកជាមួយទេ!» កញ្ចាស់ម៉ុកអស់សំណើចផងទះស្មាមុខខ្មូតថ្នមៗផង៖ «កុំបារម្ភអី! យើងនិងលោកប្អូនលូនឹងរកគ្រប់ប្រាក់ឱ្យពួកឯងទាំងពីរដណ្ដឹងប្រពន្ធ!»
«ថ្ងៃនេះលាងស្អាតរួច ថ្ងៃបន្ទាប់ក៏កខ្វក់ទៀត ចាំបាច់ខ្មោចយ៍អីត្រូវលាងគ្រប់ពេល? ចានអ្នកណាហូបអ្នកហ្នឹងថែ ពីរថ្ងៃចាំលាងម្ដងមានទៅកើតថ្វី!» វិនស៊ីវលូមិនដែលបត់ភួយពេលក្រោកពីគេង។ គេគិតថា បត់រៀបរយពេលព្រឹករួច យប់ឡើងគង់តែរលាស់ចេញដណ្ដប់វិញ នាំតែហត់ខ្លួន នាំតែខាតពេល។ ហេតុនេះ គេមិនដែលបត់ភួយទេ តែចានវិញគេមិនហ៊ានមិនលាងឡើយ បើពុំនោះទេ កញ្ចាស់ម៉ុកនឹងយកវែកសម្លវាយសំពងក្បាលគេមិនខាន។

Meysansotheary © 2024.