Menu

រឿង៖ សន្សើមព្រឹក

«នៅក្នុងគ្រួសាររបស់កញ្ញាមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់មានជំងឺអ្វីធ្ងន់ធ្ងរទេ?» សុីងលូឆ្លើយតបថា៖ «លោកតារបស់ខ្ញុំមានជំងឺមហារីកគ្រាប់ឈាម» និយាយចប់ នាងខ្សត់ខ្សោយកម្លាំងធ្វើដំណើរចាកចេញពីក្នុងមន្ទីរពេទ្យ។ មួយសប្ដាហ៍កន្លងក្រោយមក ឋិតនៅក្នុងថ្ងៃដែលមានភ្លៀងសន្សើមធ្លាក់ នាងវិលត្រលប់ទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យវិញ ក្រៅពីមើលទៅនៅតែទន់ខ្សោយបន្តិច នាងមានអារម្មណ៍ថាស្មារតីរបស់នាងល្អប្រសើរឡើងច្រើនណាស់។ លោកគ្រូពេទ្យម្នាក់នោះប្រកាសរបាយការណ៍ជំងឺប្រាប់នាងថា៖ «លទ្ធផលគឺជាជំងឺមហារីកគ្រាប់ឈាម កញ្ញាត្រូវរៀបចំខ្លួនសម្រាកមន្ទីរពេទ្យធ្វើការវះកាត់ឱ្យបានឆាប់បំផុត។ កញ្ញាអាចវិលត្រលប់ទៅវិញពិភាក្សាគ្នាជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារសិនទៅចុះ ថ្ងៃស្អែកខលមកមន្ទីរពេទ្យដើម្បីធ្វើការណាត់ពេលវេលាវះកាត់ ត្រូវតែឱ្យបានឆាប់បន្តិច!»
«បងតែងតែគិតរហូតមកថាចិត្តអូនក៏ស្រលាញ់…» សុីងលូនហាមាត់កាត់សំដីរបស់គេ ប្រស្រីភ្នែកពណ៌ខ្មៅរបស់នាងសម្លឹងមកគេយ៉ាងត្រជាក់ល្អូក និយាយថា៖ «លោកគិតថាខ្ញុំក៏ស្រលាញ់រូបគំនូរទាំងនោះដែរមែនទេ? មែន! មានរូបខ្លះគូរមិនអន់ទេ! ក៏ប៉ុន្តែតើវាមានប្រយោជន៍អ្វី? តើលោកនៅតែគិតថាសង្គមនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះនៅជាសង្គមយករបស់ដោះដូររបស់ទៀតហ្អេស? លោកអាចយករូបគំនូរទាំងនោះទៅដោះដូរបាយហូបបានហ្អេស! ទៅដោះដូរមកជាផ្ទះសម្បែងបានហ្អេស? មនុស្សលោករស់គ្មានគោលដៅជីវិតណាឱ្យពិតប្រាកដជាក់ស្ដែងទេ! លោកនិងខ្ញុំមិនដូចគ្នាឡើយ! ខ្ញុំនេះរស់នៅវេទនាឆ្អែតឆ្អន់ហើយ! ខ្ញុំមិនចង់រស់នៅដោយក្រីក្រលំបាកទៀតនោះទេ!» «នៅពេលដែលអូនស្គាល់បង បងគឺរស់នៅយ៉ាងហ្នឹងស្រាប់!» គេពោលបន្ទឺឡើង។
«បងអាចយកគំនូរទៅអោយឈ្មួញកណ្ដាលដទៃទៀតវាយតម្លៃ គង់តែអាចរកបានមនុស្សពេញចិត្តនឹងវាមិនខាន! តស់ពួកយើងទៅ! ទៅមើលកុន! ទៅអបអរ!» សុីងលូបើកភ្នែកធំៗសម្លឹងមើលគេ ហើយសួរថា៖ «អបអរសម្រាប់អ្វីទៅ?» នៅលើផ្ទៃមុខរបស់សុឺជឹងឈុនរំលេចស្នាមញញឹមយ៉ាងមានមន្តស្នេហ៍ និយាយថា៖ «អបអរដែលពួកយើងនៅតែមានជីវិតរស់រានប្រសើរនៅឡើយ! អបអរដែលពួកយើងនៅតែបន្តនៅក្បែរគ្នានៅឡើយ! អបអរបងនៅតែបន្តគូរគំនូរ! បងមិនបោះបង់ក្ដីសុបិនជាដាច់ខាត!»
នៅថ្ងៃមួយ ស្ត្រីជាប្រពន្ធបានសួរទៅកាន់វិចិត្រករម្នាក់នោះថា«ក្រែងពួកយើងបាននិយាយគ្នាហើយថាពួកយើងនឹងទិញផ្ទះតូចនៅលើកោះនោះហ្អេស?» វិចិត្រករនោះក៏និយាយថា«ក្រែងពួកយើងឥឡូវនេះរស់នៅបានសុខស្រួលហើយទេតើ អ្នកណាទៅចង់រស់នៅលើដីកោះតូចដែលគ្មានអ្វីៗទាំងអស់នោះ!?» សុឺជឹងឈុនដាក់ដៃលើខ្សែទោង ឱនខ្លួនចុះបន្តិចសម្លឹងទៅកាន់សុីងលូ និយាយថា៖ «ហេតុអីក៏អូនមិនជឿបង?» សុីងលូនិយាយថា៖ «រហូតមកទល់ពេលនេះ បងពិតជាមិនដែលធ្លាប់ឮរឿងតំណាលនេះទេហ្អេស? មនុស្សយើងម្នាក់ៗគង់នឹងផ្លាស់ប្តូរចិត្ត!»
«បើជាខ្ញុំវិញនោះ ខ្ញុំនឹងមិននិយាយពាក្យទាំងអស់នេះទេ…តែនិយាយថាខ្ញុំត្រូវបានគេបង្ខំឱ្យរៀបការជាមួយនឹងស្រីម្នាក់ដែលខ្ញុំមិនស្រលាញ់… ហើយនិយាយថាខ្ញុំពិតជាស្រលាញ់នាងខ្លាំងណាស់… តើលោកចាត់ទុកខ្ញុំជាអ្វី? ស្រីកំណាន់របស់លោក? ល្បែងលេងរបស់លោក? បន្ទាប់មកលោកនឹងសើចចំអកឱ្យខ្ញុំថាល្ងង់ខ្លៅនិងក្មេងខ្ចី? ប្រាំមួយខែមកនេះ លោកធ្វើឱ្យខ្ញុំជឿជាក់លើលោក ថាលោកស្រលាញ់ខ្ញុំ…ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានស្គាល់លោកទេ ខ្ញុំដើមឡើយនឹងអាចមានសុភមង្គល!»
«ពួកយើងនៅវ័យក្មេងនៅឡើយ ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើការសិក្សាជាមុន…សុំទោសផង…អូននឹងបំភ្លេចបងបាន…អូនប្រាកដជាអាចរកឃើញសុភមង្គលពិត…» ស៊ីងលូអង្គុយនៅលើគ្រែ កែវភ្នែកផ្ទុកដោយតំណក់ទឹកភ្នែក អានជាថ្មីម្ដងហើយម្ដងទៀតនៅឃ្លាចុងក្រោយនោះ នៅក្នុងខួរក្បាលរបស់នាងឡើងរញ៉េរញ៉ៃអស់ រាងកាយទាំងមូលស្ពឹកស្រពន់។
«លោកមកទាំងព្រលឹមមែន!» ស៊ឺជឹងឈុនងើយក្បាលរបស់គេ នៅលើផ្ទៃមុខគេបញ្ចេញស្នាមញញឹមប្រៀបដូចជាពន្លឺព្រះអាទិត្យរះ និយាយថា៖ «ព្រោះតែចង់ផឹកកាហ្វេមួយពែងនៅពេលព្រឹក!» ស៊ីងលូធ្វើមុខសម្លក់ៗគេ៖ «អូ៎…ព្រោះតែចង់ផឹកកាហ្វេទេហ្អេស!» «អឺនែ៎…មិនមែនអ៊ីចឹងទេ!» ស៊ឺជឹនឈុនប្រញាប់បកស្រាយ។ «តើលោកអាចកាន់ឱ្យខ្ញុំមួយភ្លែតបានទេ? ប្រយ័ត្នណា៎ មានបន្លា កុំឱ្យប៉ះត្រូវដៃ!» ស៊ីងលូហុចបាច់ផ្កាទៅឱ្យគេ រួចយកកូនសោរមកចាក់បើកទ្វារហាងកាហ្វេ។ស៊ឺជឹងឈុនឈរកាន់បាច់ផ្កានៅម្ខាង និយាយលេងសើចថា៖ «ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំដូចជាព្រះអង្គម្ចាស់តូចនៅក្នុងរឿងព្រេងនិទានណាស់ឥឡូវនេះ!»
«នៅខាងក្រៅមេឃកំពុងភ្លៀង! កត់លេខនៅលើនេះអាចត្រូវទឹកភ្លៀងរលុបទេ?» ស៊ឺជឹងឈុនលាដៃម្ខាងទៀតចេញមក ដោយនិយាយថា៖ «កត់ថែមនៅដៃនេះផង» ស៊ីងលូកាន់ដៃម្ខាងទៀត កត់លេខមួយជួរថែមម្តងទៀតនៅក្នុងដៃរបស់គេ។ នាងចង់ញ៉ោះគេ ដោយនិយាយថា៖ «ចុះបើក្រែងលោភ្លៀងធំពេកធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ? ប្រហែលជាលេខទាំងនេះនៅតែត្រូវទឹកភ្លៀងរលុប» ស៊ឺជឹងឈុនអន្ទះអន្ទែង អង្អែលដៃលើផ្ទៃមុខរបស់ខ្លួន សួរថា៖ «តើនាងមិនមែនប្រុងចង់សរសេរនៅលើមុខខ្ញុំថែមទៀតទេហ្អេស?»
«អត់ទោសលោក! តើលោកត្រូវការ Coffee អ្វី?» «Coffee ទឹកដោះគោ» កែវភ្នែកខ្មៅមូលក្លុំរបស់ស៊ីងលូមិនជ្រួញចូលគ្នាមិនបាន នាងនិយាយរម្លឹកសំដីគេម្ដងទៀត៖ «Coffee ទឹកដោះគោ?» ស្ដាប់សំឡេងរបស់នាងហាក់បីដូចជាចង់និយាយថាជាមនុស្សប្រុសម្នាក់បែរជាផឹកកាហ្វេទឹកដោះគោ តើដូចជាកូនក្មេងពេកហើយទេដឹង? គេខ្មាសអៀនងាកមុខចេញបន្តិចដោយព្យាយាមបកស្រាយប្រាប់ទៅនាងថា៖ «ទឹកដោះគោអាចជួយទ្រទ្រង់ដល់សុខភាពរាងកាយ…» «ដូច្នោះហើយលោក …» ស៊ីងលូនៅតែសម្លឹងមើលទៅគេមិនដាក់ ប៊ិកនៅលើដៃរបស់នាងកំពុងកត់ត្រាអ្វីមួយក្នុងកូនសៀវភៅ។ «គ្រាន់តែចង់កាត់បន្ថយជាតិល្វីងខ្លះនៅក្នុងកាហ្វេប៉ុណ្ណោះ…»
ស៊ីងលូគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្ងប់ស្ងាត់ណាស់។ នាងគឺតែងតែដូចជាថ្ងៃដំបូងដែលបានមកដល់ទីនេះអ៊ីចឹង ស្អាតបាតនិងមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ត្រឹមត្រូវ។ ពេលរៀនគឺយកចិត្តទុកដាក់ ខិតខំអានសៀវភៅ និងតែងតែរក្សាលំដាប់ពិន្ទុសិក្សាជាមធ្យមឡើងទៅ ក៏ប៉ុន្តែនាងបែរជាមិនចង់ចូលរួមនៅក្នុងសកម្មភាពក្រៅម៉ោងសិក្សាដែលត្រូវចំណាយប្រាក់កាក់ណាទាំងអស់ នាងមកដល់ទីនេះ ហាក់ដូចមានគោលបំណងតែមួយគត់គឺអានសៀវភៅ។
បន្ថែមទៀត

Meysansotheary © 2024.