បងសីហាបាននិយាយពន្យល់ខ្ញុំទៀតថា ពីរបីថ្ងៃមុនមានអ្នកទាក់ទងមកសួរគាត់ថា តើប្រពន្ធរបស់បងយ៉ានៅឯណា? ពេលនេះឯងដែលបងសីហាទើបនឹងចាប់ភ្លឹកថា គ្រប់យ៉ាងមិនប្រក្រតី។
គាត់និយាយប្រាប់ខ្ញុំទៀតថា៖
«ប្តីប្រពន្ធវាស្រឡាញ់គ្នាណាស់! នាងឈ្មោះ ថាវី! ហើយចំពោះរឿងមីនា គឺអាយ៉ាមិនដែលស្គាល់គ្នាទេ! ណាមួយក៏មិនដែលមានចិត្តចូលស្ដីដណ្ដឹងមីនាអីផង ដូច្នេះហេតុអីបានជាថាវាមកធ្វើអំពើអាគមអីលើមីនា? គ្មានទំនងសោះ!»
ខ្ញុំនៅស្ងៀមបន្តិចក៏កេះគាត់សួរ៖
«បង! យើងគិតម៉េចរឿងនេះ?»
ដៃគាត់ចុចទូរសព្ទរាវរកលេខមិនឈប់ឈរ តែមាត់គាត់ខ្សឹបតបនឹងខ្ញុំ៖
«មិនទាន់ដឹង! ប៉ុន្តែបងសង្ស័យពេលដែលនិយាយរឿងទាំងនេះត្រឡប់ឡើងមកវិញ ក៏នឹកឃើញថា ពីមុនធ្លាប់មានមិត្តភក្តិខ្លះសង្ស័យប្រពន្ធអាយ៉ាលែងវាចោល និងថា មិនបានទៅរៀន បណ្ឌិតនៅស្រុកក្រៅអីទាំងអស់! ប្តីប្រពន្ធទើបតែរៀបការជាមួយគ្នាបានប្រហែលជាមួយឆ្នាំជាង គ្មានកូន មានរឿងអីនាងចាកចេញទៅ? ពួកគេតែងតែនិយាយថា អាយ៉ាដូចជាមានអាថ៌កំបាំងមិនទាក់ទងជាមួយមិត្តភក្តិណាទាំងអស់ចាប់តាំងពីប្រពន្ធរបស់គេលែងនៅជាមួយគេ!»
«ចឹង តើនាងទៅណា ?» ខ្ញុំហើបមាត់សួរក៏គ្មានចម្លើយអ្វី។
ពេលនោះហើយពួកយើងក៏សម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅមន្ទីរពេទ្យ ដោយមិនបាច់យកអ្វីទៅតាមទាំងអស់ ព្រោះហាក់បីដូចជាភ័យខ្លាចសុវត្ថិភាពមិនាជាងអ្វីគ្រប់យ៉ាង គិតថាពេលស្អែកចាំត្រលប់មកយកអីវ៉ាន់ចេញក៏មិនទាន់យឺតពេលដែរ។
ប៉ុន្តែនៅពេលពួកយើង ដើរកាត់ផ្ទះវីឡាតឿខាងមុខបែរជា បងសីហាប្រាប់ខ្ញុំថាឱ្យទៅពេទ្យមុនទៅ គាត់ត្រូវការចូលឆែកមើលថាតើមិត្តរបស់គាត់មានអ្វីលាក់កំបាំងនិងពួកយើង។
ទោះបីជាយ៉ាងណា ខ្ញុំបានរិះគន់គំនិតនេះ ព្រោះថាការលុកលុយចូលលំនៅឋានរបស់អ្នកដទៃមិនមែនជារឿងល្អ។ ពេលនោះ បងសីហាបានទាញខ្ញុំទៅក្រោមដើមឈើ រួចព្យាយាមបពន្យល់ខ្ញុំនូវហេតុផលថា នេះជាឱកាសមួយសម្រាប់រកការពិត។
ប្រសិនបើជាមីនាត្រូវគេធ្វើអំពើខ្មៅងងឹត ប្រាកដជាមានអ្វីមួយបន្សល់នៅក្នុងបន្ទប់វីឡានេះ។ ក្រែងលោយើងអាចរកឃើញនឹងសង្គ្រោះនាងខ្ញុំក៏នៅទ្រឹងស្ងៀមពិចារណាចុះឡើង។
ពេលនោះបងសីហាមិនរង់ចាំទេ គាត់បានសម្រេចចិត្តចូលទៅក្នុងតាមវិធីរបស់គាត់។ ពេលនោះ មិនដឹងថាគាត់ចូលតាមទ្វារក្រោយដោយគាស់បង្អួចឬក៏អ្វី ប៉ុន្តែខ្ញុំឈរេរាខាងក្រៅផ្ទះ។
រលឹមនៅក៏មិនទាន់ដាច់គ្រាប់ ខ្ញុំឆ្លៀតខលទូរស័ព្ទជម្រាបរឿងគ្រប់យ៉ាងទៅលោកតាអាចារ្យលាវគាត់បានប្រាប់ថាការធ្វើដូចបងសីហាគឺជារឿងល្អបើសិនជាចូលទីនោះ គ្រូឃើញអ្វីត្រូវនិយាយប្រាប់គាត់ភ្លាម។
មិនទាន់បានហៅបងសីហាផង ខ្ញុំវិញហ្វាឡានមួយបាញ់ចូលមកប្រកៀកៗ។ ដោយកត្តាភ័យនិងរអៀសខ្លួន ខ្ញុំថយដោយយ៉ាងរហ័សបំពួនក្បែរចំណុចរបងខ្មៅស្ទង់។
គឺបងយ៉ា!
គាត់ស្រាប់តែបកឡានមកវិញ?
គាត់ឃើញអ្វី?
មែនហើយ! ម្ចាស់ផ្ទះពេញដោយអាថ៌កំបាំងម្នាក់នេះកំពុងតែសម្លឹងទៅក្នុងផ្ទះ។ អាចទេ? បើគាត់តាមដានLineទូសព្ទយើងមុននេះ គាត់ដឹងថា បងសីហានៅទីនេះនៅឡើយ។ វរមិនខាន! ខ្ញុំរាវហោប៉ៅរកទូរស័ព្ទចុចខលឱ្យដំណឹងដល់បងសីហា តែគ្មានសញ្ញាលើកទេ។
បងសីហាបានបិទសំឡេងមុននេះហើយ។
ច្បូតមុខទាំងសុញចិត្ត! ដឹងថាពួកគេនឹងមានបញ្ហានឹងគ្នាមិនខាន។ បងយ៉ាបង្កើនជំហានរត់ញាប់ចូលទៅ បានន័យថា គាត់ដឹងរឿងគេលុកលំនៅ? គាត់ចូលទៅក្នុងហើយ!
ខ្ញុំរារែកខ្លាំងណាស់ មុនពេលសម្រេចឈានទៅសម្រួលជម្លោះពួកគេមិនយូរប៉ុន្មាន ដើរបានបីបួនជំហាន ខ្ញុំកើតចិត្តសង្ស័យដោយមិនចង់មានទោសលុកលំនៅដ្ឋានអ្នកដទៃបានសម្រេចចិត្តឈប់ស្ងៀមវិញរង់ចាំមើលសភាពការណ៍សិន។
រឿងនេះក៏ដោយសាររារែកថា ប្រពន្ធកំពុងតែមានសុខភាពមិនល្អ ខ្ញុំមិនចង់មានរឿងក្តីក្តាំបន្ថែមមួយជាន់ទៀតនោះទេ។
ខ្ញុំធំដឹងក្តីឡើងមក ភាគច្រើនធ្លាប់ឮអំពីរឿងរ៉ាវជំនឿអរូបីជាទម្លាប់នៃអ្នកស្រុកខ្ញុំ តែខ្ញុំផ្ទាល់ដូចមិនដែលជឿអ្វីទាំងនេះងប់ទេ ព្រោះមិនធ្លាប់ចួប តែក៏មិនប្រមាថដែរ។
មុននេះ ខ្ញុំបានឃើញបងយ៉ាសូត្រធម៌នៅក្នុងផ្ទះ ពេលនេះញ្ញាណទាំងប្រាំផ្តើមប្រុងប្រៀបផ្តោតមើល។ ខ្ញុំយល់ថាចម្លែក បើប្រពន្ធខ្ញុំត្រូវឈឺព្រោះមន្តអាគមបើពួកគេមិនធ្លាប់ទាំងស្គាល់គ្នាផង មិនា ទៅមានសត្រូវពីណាមក?
រំពេចនោះ ខ្ញុំហាក់ឮសូរសំឡេងគ្រហឹម និងប្រទ្រូសគ្នាលាន់មកពីខាងក្នុងផ្ទះ។
ខ្ញុំងាកយ៉ាងទាន់ហន់ទៅរកប្រភពសូរស័ព្ទ ថែមទាំងឈានទៅមុខដើម្បីឃ្លាំពិនិត្យមើល…ទ្វារផ្ទះចំហមានពន្លឺភ្លើងខ្លះ មិនភ្លឺច្បាស់ទែងទេ តែខ្ញុំអាចសម្លឹងពីក្រៅធ្លុះទៅដល់ទ្វារក្រោយ។
គ្មានអ្នកណាទាំងអស់!
«អ្ហែងឆ្កួតហើយអាយ៉ា!»
សំឡេងនេះទាញខ្ញុំឱ្យបែរមកស្តាំ។ សំឡេងឆ្ងាយ ង៉ុល ខ្ទរ ទោះណាជាបងសីហាខំស្រែកតែឮខ្សោយ។ ខ្ញុំរត់ចូលហើយស្រែកឮៗថា៖
«…ស្អីគេហ្នឹង?»
ខ្ញុំភ័យណាស់។ ទ្វារមួយនៅក្រោមជណ្តើរជាប្រភពនៃសូរសព្ទប្រទុស្ត្ររាយគ្នា។ ឬមួយផ្ទះនេះមានជាន់ខាងក្រោម?
ខ្ញុំរត់ទៅក្បែរហើយរុញ។ មិនរង្គើទេ! តាមមើល ខ្ញុំយល់ច្បាស់ណាស់ថា បងយ៉ាមកដល់ពេលឃើញបងសីហាចុះទៅក្រោមទ្វារហើយក៏បិទពីក្នុងមកវិញជាប់។ គាត់គិតធ្វើអ្វីបងសីហា? ខ្ញុំគិតដល់រឿងជាច្រើន ដូចជា ខលរកជំនួយរកប៉ូលីស ស្រែករកអ្នកក្បែរៗ តែទីបំផុតទៅមិនបានធ្វើអីទាំងអស់ ជ្រួលច្រាលបំបុកទ្វារ។
ទម្រាំទ្វាររបើកខ្ញុំត្រូវធាក់ហត់គឃូស។
ក្លិនស្អុយអាសោចភាយចេញមកហើយ ខ្ញុំសឹងធាក់ថយ តែបងសីហាស្រែកដង្ហោយឱ្យជួយ។
«ចុះមក ប្តីមិនា! ឱ្យលឿនចុះមក!»
ខ្ញុំររត់ត្រេចុះ និងកាច់បត់។ ពុទ្ធោ! បន្ទប់ក្រោមដីជ្រៅណាស់។ កាច់បួនដប់ជណ្តើរទើបចុះដល់។ ហេតុអ្វីមនុស្សដូចបងយ៉ាមានលាក់បន្ទប់ក្រោមដីជ្រៅយ៉ាងនេះ?
គ្មានពេលគិតទេ!
ជិតដល់ចុងនៃជណ្ដើរខាងក្រោម ក៏ត្រូវភាំងព្រោះឃើញបងយ៉ាកំពុងចាប់អាវរបស់បងសីហា ហើយទាញក្លេគូបដិបក្ខយ៉ាងជាប់កាច់ទៅក្រោយឱ្យបងសីហាស្រែកអូយយ៉ាងឈឺចាប់។ ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាទេ ក្លិនស្អុយដូចគំរង់កំពុងរាតត្បាតតែដៃបងសីហាបម្រុងតែនឹងត្រូវកាច់បាក់។
«ឈប់ភ្លាម!»
ខ្ញុំស្រែកបង្អាក់ហើយរត់ចុះត្រេ បណ្តាលឱ្យម្ចាស់ផ្ទះកំណាចទាញបងយ៉ាដកថយទៅក្នុងបន្ទប់ដែលស្រគាំក្រោមពន្លឺភ្លើងក្រហមព្រាលៗ។
«បងឯងលែងបងសីហា!»
ខ្ញុំថាហើយងាកឆ្វេងស្តាំរកអ្វីមួយជាអាវុធ ដ្បិតអី ភ្នែកបងយ៉ាក្រហមដោយកំហឹង។ ងាកមកក្រោយខ្ញុំភាំង…ពីនេះទៅក្នុងបន្ទប់គេងដែលមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ទាំងស្រុងនិងមានពន្លឺច្រើន ខ្ញុំឃើញសាកសព…រលួយ ឃើញច្បាស់ណាស់ ទោះណាជា មានដុតទានធូបច្រើន មានដុតខ្លឹមចន្ទ មានអ្វីៗមកបំបិទក្លិនគំរង់ តែខ្ញុំនៅតែធំក្លិនសពជាជាងក្លិនផ្សែងទាំងអស់នោះ។
បងយ៉ាបង្ខំខ្លួនគាត់ឱ្យងាកមើលតាមខ្ញុំដែ។
«ស្អីគេនេះ?»
ខ្ញុំសួរញ័រៗតែខ្ញុំទន់ជើង អង្គុយមកលើជណ្តើរកាំក្រោមៗ។ សពដេកនៅក្នុងបន្ទប់ខាងក្រោមជណ្ដើរគ្មានចលនា ប្រហែលជាស្លាប់យូរហើយព្រោះក្លិនអាសោច និងខ្មៅកខ្វក់។
បងសីហាស្រែកភ្លាត់សំឡេងពន្យល់ខ្ញុំ៖
«ខ្មោចប្រពន្ធវា!»
ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក ព្រោះធ្លាប់តែឃើញក្នុងកុន។
«ទូរស័ព្ទហៅប៉ូលីសមក! វាឆ្កួតហើយ!»
ខ្ញុំងក់ក្បាលទាំងខ្លួនស្អិតប្រតោងនឹងដៃជណ្តើរ នេះជារឿងតែមួយគត់ដែលយើងត្រូវធ្វើទាំងញ័រខ្លួនប៉ុន្តែធ្វើមិនបានមិនដឹងទូរស័ព្ទនៅណា សូម្បីហានិយាយក៏មិនចង់ចេញ។
សំឡេងបងយ៉ាលាន់មកញាប់ញ័រ៖
«កុំ! កុំហៅប៉ូលីស! ថាវីជិតដឹងខ្លួនហើយ! នាងមិនស្លាប់ទេ បងធ្វើជិតបានសម្រេចហើយ!»
បងយ៉ាងលែងដៃបងសីហាហើយស្ទុះទៅពាំងពីមុខទ្វារបន្ទប់សាកសពប្រពន្ធគាត់?
ខ្ញុំឃើញបងសីហាគ្រាដៃខ្លួនគាត់ដែលបាក់ ដើរមករកខ្ញុំបន្តិចម្តងៗ។ ជំហានគាត់ញ័រតិចៗ បញ្ចេញភាពតក់ស្លុតពេញខ្លួន។ គាត់កំពុងដកដង្ហើមដង្ហក់តែប្រឹងនិយាយ៖
«អាយ៉ាឆ្កួតហើយ!»
ពួកយើងសម្លឹងទៅប្តីប្រពន្ធគួរឱ្យខ្លាចមួយគូនេះ។ បន្ទាប់មកក៏ឮស្នូរដកដង្ហើមធំរបស់បងយ៉ា។
«ថាវីក្រោកឡើងៗៗៗ ពួកគេជិតមកដល់ហើយ ក្រោកឡើង។»
យើងមើលមុខគ្នា ហើយសម្លឹងជុំវិញបន្ទប់។ នៅលើជញ្ជាំងពោរពេញទៅដោយអក្សរបុរាណ ។ យើងមិនដឹងទេថា មានអ្វីកំពុងកើតឡើង។
ប្រពន្ធគេហេតុអ្វីបានជាស្លាប់? ហេតុអ្វីគេកុហកគ្រប់គ្នាថានាងទៅរៀន? ហើយហេតុអ្វីបងយ៉ាងរក្សាសពនាងនៅទីនេះ?
បន្ទាប់ពីដកដង្ហើមជ្រៅៗបានពីរបីដង ខ្ញុំបានប្រមូលកម្លាំងដើម្បីក្រោកឈរឡើងនិយាយខ្សាវៗ៖
«បងឯងធ្វើមន្តអាគមអីមកលើមិនា?»
កត់សម្គាល់ឃើញថា បងយ៉ាមិនរវល់នឹងសំណួរនេះ ហើយគាត់ផ្តើមធ្វើដូចជាគ្មានវត្តមានពួកយើងកំពុងមើលគាត់។ គាត់អង្គុយចាប់ដៃនាងមកកាន់ធ្វើឱ្យខ្ញុំឈ្ងោកក្អួតចាក់ទីង។
កំអួតចេញសឹងអស់ពីទ្រូង ខ្ញុំនិយាយមិនរួចស្រែកមិនចេញ។
សាកសពរបស់នាងប្រឡាក់ទៅដោយទឹករងៃ ដង្កូវចោះនឹងស្អុយម៉ឺនសែនយោជន៍ ម្តេចគាត់កាន់ដូចជាកំពុងឃើញនាងនៅមានជីវិត។
បងសីហាស្ទុះឡើងលើមុន គាត់រត់ចេញ តែប្រហែលមកពីមិនឃើញខ្ញុំទៅតាម បានជាគាត់ឈប់ជើងសិន ហើយស្រែកហៅ«ឡើងមក!»
«អញជិតបានសម្រេចហើយ ថាវីជិតរស់ឡើងវិញហើយ អាសីហា ឯងបំផ្លាញអធិដ្ឋានរបស់យើង!»
ខ្ញុំព្យាយាមទាញខ្លួនឯងរត់ឡើងជណ្តើរ តាមបងសីហា ទាំងត្រចៀកនៅឮសំឡេងបងយ៉ាយំយ៉ាងចម្កួត ។ គាត់មិនខ្វល់ថា នាងជាសពពេញដោយ ស្នាមគំរង់ ប្រឡាក់ស្អុយ នៅលើគ្រែនោះ តែគាត់នៅស្អិតជាមួយនាង។
គាត់ឆ្កួតមែនហើយ!
ពីរបីជំហានទៀតប៉ុណ្ណោះ អ្វីមួយបានទាញជើងខ្ញុំ ទាញខ្លាំងណាស់ រហូតខ្ញុំដួលមកវិញ ក្បាលទង្គិចនឹងគែមជញ្ជាំងជណ្តើរ។
ជំហរខ្ញុំដួល ខ្ញុំស្រែកមួយទំហឹង៖
«បងសីហា!»
បងសីហារត់បកមកវិញទាំងដៃគាត់របួស។
ទាំងបែកអំពិលអំពែក ឈឺខ្លាំង តែខ្ញុំនៅឃើញថា អ្នកដែលចាប់កជើងខ្ញុំមិនមែនបងយ៉ាទេ។ បងយ៉ានៅឱបប្រពន្ធគាត់យំ។
ដៃដែលចាប់ខ្ញុំ ជ្រួញ ចាស់តែខ្លាំងណាស់។
«ឱ! ខ្មោច!»
បងសីហាស្រែកឡើង។ ខ្ញុំខំងើបក្បាលមើល។ នោះជាស្ត្រីម្នាក់ ចាស់ សែនចាស់ សក់វែង សក្បុស មុខស្គមជ្រួញ ភ្នែកម្ខាងតូចម្ខាងធំ។
ខ្ញុំទធាក់យ៉ាងណាក៏ដៃគាត់មិនរបូតដែរ មិនរបូតដាច់ខាត។
ដៃម្ខាងយាយកញ្ចាស់មានកាន់កន្ត្រៃធំមួយលើកឡើងយ៉ាងខ្ពស់។
ខ្ញុំលើកជើងធាក់យាយនេះ ធាក់ហើយធាក់ទៀតតែចិត្តខ្ញុំគាំង។
ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំស្លាប់ហើយ មិនបានចួបមុខប្រពន្ធទៀតទេ។
សម្រាប់ ករណីមន្តអាគមភាគនិរតីនេះ ខ្ញុំធ្លាប់បានឮរឿងជាច្រើនដែលបានកើតឡើងជំវិញអំពើអាបធ្មប់ ប៉ុន្តែអំពីរឿងយកសពមកលាក់ទុក និងធ្វើមន្តអាគមខ្ញុំធ្លាប់តែឃើញក្នុងរឿង។
ទាំងនេះ ខ្ញុំមិនអាចបញ្ជាក់យ៉ាងណា ប៉ុន្តែវាពិតជាបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ។
ខ្ញុំទាត់ធាក់ដូចបាវខ្សាច់ហើយ តែយាយនោះមិនលែងដៃពីកជើងខ្ញុំសោះ បងសីហាទាំងដៃកំពុងបាក់ គាត់ស្ទុះគ្រហឹមមក ធាក់យាយធ្មប់ហ្នឹងបន្ថែមតែមិនឃើញយាយនេះឈឺឡើយ។
ប្រូស! គាត់រុញបងសីហាខ្ទាតទៅម្ខាង។
ខ្ញុំយល់ហើយ ដែលបងយ៉ាព្រមទទួលពួកខ្ញុំនៅ គេអាចនឹងត្រូវការបណ្តេញព្រលឹងអ្វីមួយចេញពីប្រពន្ធ ខ្ញុំ នោះហើយជាមូលហេតុដែលខ្ញុំឃើញគាត់សូត្រមន្តក្នុងផ្ទះពួកយើងហើយមិនាឈឺយ៉ាងចម្លែក។
«អ្នកអណិកជនមុន ក៏ពួកយាយឯងជាអ្នកសម្លាប់ដែរ !!!! មីមេធ្មប់អញដឹងអស់ហើយ!»
ខ្ញុំស្រែកជំទាលខឹងសម្បា ធ្វើឱ្យដៃដែលចាប់អូសកជើងខ្ញុំកាន់តែរឹងមាំ។ នេះជាបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់មួយនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែអាចប្រែប្រួលពេលខ្ញុំនឹកឃើញដល់លោកតាលាវ ។
«លោកតាអើយជួយខ្ញុំផង!»
«តាមកដល់ហើយ!»
សំឡេងគាត់នៅជាន់លើផ្ទះបានមកសង្គ្រោះព្រលឹងរន្ធត់របស់ពួកយើងដូចជាថ្នាំទិព្វ។
សម្រាប់អ្នកដទៃដែលមិនចួបដូចខ្ញុំ ទោះជាយ៉ាងណាក៏មិនជឿថា តាលាវមកទាន់ដែរ។
និយាយទៅគាត់មានសីល។ ការព្រមានដោយយុត្តិធម៌ចំពោះនរណាម្នាក់ មិនថាមនុស្សឬសត្វដែលគ្មានកំហុស គង់តែសាបសូន្យ តួយ៉ាងបងយ៉ានិងក្រុមគាត់។
ពីមុនខ្ញុំគិតថា ប្រហែលជាអ្នកដែលលេងអំពើខ្មៅដាក់គេឯងមកពី អាក់អន់ចិត្ត ឬអ្នកនោះទៅរំខានកន្លែងគេ ឬក៏ធ្វើបំពានអ្វីមួយ បានជាគេចិញ្ចឹមចិត្តយកព្រលឹងយើងបាន តែនេះមិនាមិនបានស្គាល់អ្នកណានៃគ្រួសារនេះឡើយ។ នាងរងគ្រោះដោយមិនដឹងអ្វីទាំងអស់។
លោកតាលាវមិនបានមកម្នាក់ឯងទេ គាត់មានមនុស្សប្រុសបីនាក់ទៀតមកជាមួយ។ ម្នាក់មានកាន់កាំភ្លើងវែងខ្ញុំធូរចិត្តវិញ។
បងម្នាក់មកទាញខ្ញុំឡើងខណៈយាយរូបអាក្រក់ដកថយសំដៅទៅបន្ទប់បងយ៉ា។ បងម្នាក់នេះជាមេឃ្លាំងដែលនៅក្បែររបង។ ខ្ញុំយល់ថា គាត់បានសង្ស័យទីនេះយូរហើយ អាចថាមុននឹងខ្ញុំមកផង ឬអាចថាពេលលោកតាលាវមកដល់បានរកអ្នកជិតខាងជាកម្លាំងជំនួយ។
ប្រុសម្នាក់ទៀតស្លៀកពាក់អាវធំពណ៌ខ្មៅ ក្រោយមកទើបខ្ញុំដឹងថា គាត់ជាមិត្តរបស់ស្ត្រីអណិកជនដែលស្លាប់នៅកន្លែងនេះ។ គាត់មិនបានបញ្ឈប់ការស៊ើបអង្កេតទេ។ ចំណែកម្នាក់កាន់កាំភ្លើងជាទាហាន និងជាបងជីដូនមួយអណិកជន។
«យើងត្រូវរកអ្វីម្យ៉ាងដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ប្រពន្ធក្មួយ គេយកមកធ្វើមន្តអាគមនៅទីនេះ! បើរកឃើញទើបដោះអំពើចិញ្ចឹមវិញ្ញាណឱ្យប្រពន្ធក្មួយជាវិញដូចដើមបាន!»
លោកតាលាវស្ទុះចុះទៅមុនហើយនិយាយបែបនេះឮៗ នាំឱ្យយាយនោះប្រញាប់ទាញបិទទ្វារបន្ទប់សព ហើយគាត់និងបងយ៉ានៅក្នុងនោះ។ តាលាវប្រញាប់ស្រែក៖
«បើកទ្វារឡើង!»
ទាហាននោះស្ទុះទៅ បងម្ចាស់ឃ្លាំងក៏ជួយ តែមុនពេលពួកគេគាស់ទ្វារបាន គឺមានផ្សែងហុយចេញទ្រលោម។
«មិនបានទេ! ពួកនេះសម្លាប់ខ្លួនហើយ!»
បងសីហាស្រែករន្ធត់ព្រោះភ្លើងឆេះលាយក្លិនសាំង និងមានផ្ទុះប្រេះប្រស់។
«ឡើងលើៗសិន នាំគ្នាឡើងទៅលើ ប្រយត្ន័ពុលផ្សែង!»
ភ្លើងសន្ធោខ្លាំងណាស់ព្រោះម្ចាស់ផ្ទះហាក់បានត្រៀមរួចហើយក្នុងការកម្ទេចចោលព័ស្តុតាង គេបានស្តុកប្រេង និងមានទៀន មានភ្លើងជាស្រេចសម្រាប់បញ្ចប់ខ្លួនគេ។
ទម្រាំយើងពន្លត់បាន គឺភ្លើងបានឆេះឆាបកម្ទេចវីឡានេះទាំងស្រុងសល់តែគំនរបាក់បែក។ ដំបូងខ្ញុំនិងបងសីហាភ័យណាស់ ថាតើមិនានឹងជាវិញបានដែរទេ? តែលោកតាលាវបានបញ្ជាក់ថា អាគមសាបហើយក្រោយគ្រូឬអ្នកដែលដាក់នោះស្លាប់បាត់។
បានបួនថ្ងៃក្រោយមក នាងបានសះស្បើយនិងចេញមកកំពង់ចាមវិញ។
បន្ទាប់ពីនោះ ឱ្យតែនិយាយដល់ខេត្តកោះកុង នាងមានអារម្មណ៍នៅតែខ្លាច។
ហ៊ឹម! នៅពីក្រោយរឿងជាច្រើនកន្លងមកនេះ តាមពិតគឺជារឿងអាស្រូវបង្កឡើងដោយគ្រួសារបងយ៉ាមិនទាក់ទងនឹងពលរដ្ឋល្អៗផ្សេងៗនៅកោះកុងទេ។
ការចិញ្ចឹមព្រលឹងគឺជារឿងរ៉ាវដ៏ឆោតល្ងង់ ត្រូវបានបង្កើត និងគ្រប់គ្រងលើបងយ៉ាដោយឥទ្ធិពលនៃជំងឺម្យ៉ាងតំណពូជ។ សំឡេងនិង វិញ្ញាណគឺជាការបំភាន់ក្នុងវិចារណញាណ របស់គាត់ដែលមូលដ្ឋានចិត្តវិទ្យាបញ្ជាក់ថា គ្មានអ្វីក្រៅពីការគំរាមកំហែងផ្លូវចិត្តខ្លួនឯងដោយដំណឹងមិនពិតដែលខួរក្បាលបានប្រាប់មកនោះទេ។
ជាងមួយឆ្នាំមុន…
អ្នកគ្រូថាវី បានសរសេរVlog ដែលមានតែបទពិសោធន៍ចម្លែកៗមួយចំនួនពិបាករកការពន្យល់
«ក្រោយពីបានមករស់នៅផ្ទះចាស់របស់ប្តីខ្ញុំ ខ្ញុំចេះតែមានអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្ត។ យើងរស់នៅតែពីរនាក់ហើយខ្ញុំបានរៀបចំគម្រោងក្រុមហ៊ុននាំចេញផលនេសាទសមុទ្រ ឯប្តីខ្ញុំគាត់ធ្វើការរាជការ។ យើងរស់នៅបានល្អ តែខ្ញុំចេះតែយល់ថា មានអ្នកផ្សេងបំពួនរស់នៅក្នុងផ្ទះនេះដែរ គ្រាន់តែមិនដែលចាប់បាន។ នេះគឺជារឿងដ៏គួរឱ្យខ្លាច និងពោរពេញដោយអាថ៌កំបាំង។ មិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំបានដឹងថា នៅជាន់ក្រោមវីឡា មានជាន់ក្រោមពីរជាន់ទៀត! ទីនោះមានក្លិនឈាម សត្វ ក្បាលមាន់ក្រៀម និងទ្រុងឆ្មាដែលស្លាប់ដោយរងទុក្ខ។ ខ្ញុំយល់ថា អ្នកណាម្នាក់ជាអ្នកលេងមន្តអូមអាម!»
នេះមិនមែនជារឿងសើចទេ។ មានអ្នកជ្រកភ្លៀងម្នាក់ ជាអ្នកដឹកជញ្ជូនត្រីបានប្រាប់ប៉ូលីសថា យប់មួយគាត់បានចូលជ្រកភ្លៀងក្នុងសំយ៉ាបខាងក្រោយនៃវីឡា។ គាត់បានឮសូរឈ្លោះគ្នា«នរណា? ហេតុអីខ្ញុំអត់ដឹង?» «ជាជីដូនរបស់បង គាត់រស់នៅក្រោមហ្នឹង!»«បងថាគាត់ស្លាប់ហើយ!»«តែវេទមន្តក្រោមដីជួយឱ្យគាត់រស់វិញបាន!»
គឺប្រុសស្រីបានទាស់គា្ន។
គ្មានអ្នកណាដឹងថា អ្នកគ្រូថាវីស្លាប់នៅយប់នោះឬយ៉ាងណាទេ ។ ព្រោះពួកគេទាំងបីបានក្លាយជាផេះអស់ទៅហើយ។
លោកតាលាវបានបកស្រាយថា យាយរបស់គេអាចជាសពដែលត្រូវបានរក្សាដោយថ្នាំបុរាណហើយត្រូវបានសណ្ឋិតដោយវិញ្ញាណ តែប៉ូលីសគ្រវីក្បាលចំពោះការបកស្រាយនេះ។
គ្មានអ្នកណាជឿថាមានមនុស្សរស់នៅបន្ទប់ជ្រៅក្រោមដី គ្មានពន្លឺថ្ងៃ ហើយគ្មានជំងឺតម្កាត់នោះទេ។ អ្នកយាមខ្លាំងក្បែរខាងបានសារភាពថា ធ្លាប់ឃើញបងយ៉ាទិញទំនិញច្រើនៗ ដូចជាមានមនុស្សរស់នៅច្រើនក្នុងផ្ទះ។ បងប្រុសនិងម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលមកលេង បានព្រមានកុំឱ្យបន្តសំណួរអ្វីអំពីរឿងបងយ៉ាតទៅទៀតគាត់ថា មន្តអាគមនឹងទាញខ្ញុំឱ្យពាក់ព័ន្ធជាមួយក្រុមគេនោះ បើខ្ញុំនៅតែជក់ចិត្តនឹងរឿងពួកគេម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំក៏ឈប់ជជីកមែនព្រោះមានអារម្មណ៍ខ្ញុំមិនសូវស្រួលខ្លួនទេរាល់ពេលរំឮក៕
ចប់!!!
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ