ចម្លើយខ្លី គឺ«មកពីពិបាកសរសេរ!» អ្នកនិពន្ធបានឆ្លើយតបបែបនេះទៅនឹងសំណួរមិត្តអ្នកអានយើង។ អ្នកនិពន្ធ ម៉ីសន សុធារីបន្ថែមថា ប្រសិនមិនពូកែពិពណ៌នា យើងនឹងបាត់គ្រឿងទេស ដែលចូលទៅបន្ថែមនូវរសជាតិដល់សាចរឿងទាំងមូល។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ការពណ៌នាបានល្អ ក្នុងបរិមាណត្រឹមត្រូវបានជួយឱ្យប្រលោមលោកមានជីវិតរស់រវើក។
«អ៊ីចឹងកុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីអានមិនចូល មិនស្លុង? ព្រោះខ្សោយការទាញអារម្មណ៍ បានត្រឹមសរសេរឃ្លាសន្ទនាចុះឡើង ចប់មួយរឿងទាំងអ្នកអានមិនមើលឃើញទិដ្ឋភាពអ្វីទាំងអស់!»អ្នកស្រីពន្យល់បន្ថែម។
ការពណ៌នាល្អ ដែលបង្កប់សំឡេង រូប និងសកម្មភាព ជាការបង្កើតរូបភាពក្នុងសំណេរសម្រាប់កន្ត្រាក់ភ្នែកឱ្យចង់អានបន្ត ឯការដែលពណ៌នាអំពីអារម្មណ៍តួអង្គបានល្អ ជាការទាញយកបេះដូងអ្នកអានតាមរយៈនិទានកថា ពេញលក្ខណៈ។
ការពណ៌នា ជាចំណុចលំបាកកម្រមានអ្នកនិពន្ធអាចធ្វើបានល្អណាស់ លើកលែងតែពួកគេដាក់អារម្មណ៍ កំណត់ចរិតលក្ខណៈតួអង្គច្បាស់ អាចបង្កើតកាយវិកាដែលឆ្លើយតបនឹងចរិតនោះ ។ ចំណែកទិដ្ឋភាពដែលអាចឱ្យអ្នកអានព្រមជឿ គឺអ្នកនិពន្ធត្រូវការចូលរួមច្រើនដើរច្រើន ក្នុងមជ្ឃដ្ឋានច្រើន មិនអានអង្គុយសំងំសរសេរតាមលំនាំរឿងទូរទស្សន៍ទេ។
កន្លែងដែលយើងមិនធ្លាប់បានទៅឃើញ ទៅស្តាប់សំឡេង ឬស្រង់ក្លិនផ្ទាល់ ការសរសេរមិនបានល្អទេ អាចថា អ្នកអានមានអារម្មណ៍ឆ្គង ខុសៗ ហើយមិនជក់ចិត្ត។
អ្វីដែលនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកនិពន្ធមុនសិន ទើបអ្នកអានទទួលបានខ្លះជាក្រោយ។ តែបើគំនិតនោះមិនស៊ីសង្វាក់ សមទំនងនិងការពិតនៃជំនឿ ឬអ្វីដែលជាក់ស្តែងនោះទេ អ្នកអានអាចនឹងណាយលែងចង់អាន។
អ្នកស្រី ម៉ីសន សុធារីផ្តែផ្តាំទៀតដែរថា ក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ យើងគួរតែស្មឹងស្មាធឱ្យមានរូបភាពច្បាស់លាស់នៃទីកន្លែង តួអង្គ និងព័ត៌មានលម្អិតនៅក្នុងប្រលោមលោករបស់យើងសិនទើបអាចធ្វើការពណ៌នាបាន មិនធ្វើឱ្យអ្នកអានរបស់យើងមានក្តីស្រមៃខុសគ្នាខ្លាំង។
បទនិពន្ធដែលមិនបានពិពណ៌នាលម្អិតគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើការចាប់ផ្ដើមទេនោះ អ្នកអាននឹងមិនអាចភ្ជាប់អារម្មណ៍ជាមួយនឹងសាច់រឿងបានឡើយ គ្រប់យ៉ាងស្រពិចស្រពិលឬគ្មានរូបរាងសោះ វាគ្រាន់ជាការសរសេរថើៗ ដែលអ្នកអាននឹងមិនជាប់អារម្មណ៍ចង់អានបន្ត។
«សម្រាប់បទពិសោធន៍ខ្ញុំ ការរួមបញ្ចូលការពិពណ៌នាច្រើននៅក្នុងប្រលោមលោកមិនដែលហួសហេតុទេ! កាន់តែច្រើន វាអាចកាន់តែធ្វើឱ្យសាច់រឿងរបស់យើងអូសទាញអ្នកអានស្លុងចូល។ ការពិពណ៌នាធ្វើឱ្យការសរសេរយឺតហត់ និងទាមទារច្រើន ។ អ្នកនិពន្ធជាច្រើនធុញនឹងការពិពណ៌នាហើយគាត់ចង់រំលង ជាវិធីរបស់គាត់តែ ការផ្លោះទៅសន្ទនាជំនួសមិនមែនជាវិធីសាស្ត្រល្អឡើយ! ការបង្ហាញតែងតែល្អជាងការប្រាប់ចំៗ! ខ្ញុំឧទាហរណ៍ រវាងការឱ្យតួនិយាយថា អូយ ខ្ញុំដួលហើយ ខ្ញុំឈឺណាស់ គេក្បត់! អ្នកនិពន្ធដែលថ្នឹកជំនាញ មិនប្រើសន្ទនាទេ គាត់អាចសរសេរថា នាងថយមកប៉ះជញ្ជាំង! ជើងនាងទន់! ដៃក្តាប់! ភ្នែករលើប! មាត់នាងញ័រ! វាជាសញ្ញានៃការឈឺចាប់ដែលមិនអាចបរិយាយ!»
អ្នកស្រីបន្តថា អ្នកនិពន្ធដែលអានតិច ដើរតិច ស្វែងយល់តិច នឹងពិបាកក្នុងការពណ៌នាបង្ហាញ បានជាគាត់ត្រូវសរសេរប្រាប់ចំៗ តែការសរសេរបែបនោះមិនចូលបេះដូងអ្នកអានទេ នៅថើៗ ធ្វើឱ្យការអានទៅជាធុញទ្រាន់។
«ពិតណាស់យើងមិនគួរព្យាយាមពណ៌នាគ្រប់យ៉ាងឱ្យបានលម្អិតទេ តែ ផ្ទុយទៅវិញ ផ្តោតលើព័ត៌មានលម្អិតណាដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ និងមានអត្ថន័យភ្ញោច។ ការពិពណ៌នាដ៏ល្អ និងមានប្រសិទ្ធភាពទាក់ទាញអ្នកអានឱ្យចូលទៅក្នុងរឿងដោយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេទទួលបានបទពិសោធន៍រវើរវាយតាមរយៈព័ត៌មានលម្អិតដែលប្រព្រឹត្តិតាមសំណេរ!ហើយជួយរំកិលសាច់រឿងទៅមុខយ៉ាងរហ័សមិនធុញថប់!ហេតុអ្វីរឿងខ្លះ១០ទំព័រ អ្នកអានថាខ្លី? ហេតុអ្វីរឿងខ្លះពីរបីទំព័រសោះគេអានរំលង?»
ការពិពណ៌នាមិនមានន័យថាជាការបំពេញ ឬជាឱកាសសម្រាប់អ្នកនិពន្ធដើម្បីបង្ហាញថា ខ្លួនចេះពាក្យនិងវាក្យសព្ទសម្បូរបែបទេ តែជា ការពិពណ៌នាល្អមានគោលបំណង ឆ្លុះបញ្ចាំងពីតួអង្គដែលកំពុងនៅទីនោះ ឬពិពណ៌នាអំពីសកម្មភាពមួយយ៉ាងលម្អិត ដោយបន្ថយល្បឿនឱ្យមិត្តអ្នកអាន សង្ស័យ ខ្វល់ ខឹង និងកម្សត់។
លី យ៉ារ៉ា
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ