ជាវេលាដែលហ្សាលីបានរង់ចាំអស់ប្រមាណជា១៨ឆ្នាំមកហើយ។ គ្រួសារនាងទាំងមូលតែងតែគាំទ្រនាងឱ្យក្លាយជាអ្នកសិល្ប។
ដៃស្រី កែសម្រួលផ្នត់នៃរ៉ូបសូត្រដ៏ប្រណិតសណ៌ស្វាយខ្ចី បន្ទាប់ពីបានសម្រាកចេញពីការថតឈុតខ្លីៗ។ ពណ៌មាសនៃព្រះទិនករចែងចាំងលម្អមកលើប្រាង្គប្រាសាទខ្មែរ ជាទិដ្ឋភាពដ៏ប្រណីត មិនថាមកប៉ុន្មានដង ចិត្តនេះនៅតែគួរជាទីគយគន់ និងភ្ញាក់ផ្អើលចង់តែថតផ្តិត។
សម្រាប់ឱកាសថតជាមួយផលិតកម្មអន្តរជាតិធំដំបូងរបស់នាងតរុណីយើង រមែងតែងបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងបង្ហាញទេពកោសល្យរបស់នាងឱ្យឃើញទៅដល់ពិភពលោក។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលក្រមុំបានឱនមកពិនិត្យអត្ថបទភាពយន្តដ៏វែងអន្លាយនោះ អ្វីមួយអំពីប្រាសាទបុរាណបានធ្វើឱ្យនាងចាប់អារម្មណ៍។
ដូចជាអ្នកណាម្នាក់នៅទីនោះ…គេកំពុងមើលមកនាង…ក្នុងចំណោមក្រុមកាងារកំពុងប្រញឹករៀបចំឆាកសម្រាប់ថត ហ្សាលីបានក្រឡេកផុតពីពួកគេទៅនាងឃើញ…ពីចម្ងាយនេះទៅ…បុរសម្នាក់ឈរបង្ហាញខ្លួនយ៉ាងសង្ហានិង…ទាក់ទាញ។
ឥរិយាបថរបស់គេនោះ គឺសមរម្យណាស់។ ចលនារបស់គេដោយចេតនាគឺញញឹមមករកនាង។ ការស្លៀកពាក់ ទោះបីជារចនាលាយបញ្ចូលគ្នាបុរណានិងសម័យ ក៏គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីមើលទៅដូចជាផ្នែកមួយនៃការច្នៃម៉ូតឬអាចថាជាតួសម្រាប់ផលិតកម្មទោះនាងនឹកមិនឃើញថាជាអ្នកណាក៏ដោយ។
លក្ខណៈពិសេសរបស់គេគឺ ស្បែកដែលស្រគាំរលោងសឹងប្រៀបបាននឹងពណ៌សំរិទ្ធ និងហើយភ្នែកដ៏មុតថ្លាសម្លឹងមកចំៗបានធ្វើឱ្យហ្សាលីត្រូវផ្អាកកាយវិកាទៅជាភាំងៗ។
«ប្រុសម្នាក់នោះ…ជា…អ្នកណា?»
នាងបានឱនមកខ្សឹបសួរជំនួយការរបស់នាងដែលកំពុងជួយសម្រួលក្បិន។ ជំនួយការងើបមុខមើលបន្តិចទើបគ្រវីក្បាលឆ្ងល់ដែរ៖
«តួថ្មី? ឮមកថា មានជួលតួថែមមកពីក្រៅពីរបីនាក់!!»
ប៉ុន្តែហ្សាលី មិនអាចទាញការអង្រួនអារម្មណ៍លើវត្តមានប្រុសស្អាតប្លែកបានងាយទេ។
ខណៈដែលអ្នកដឹកនាំរឿងស្រែកប្រកាសឱ្យក្រុមផ្អាក បានសម្រាកបន្តិច នាងក៏សម្រេចចិត្តចូលទៅជិតគេ។
«សួស្តី!» នាងនិយាយទាំងសំឡេងកក់ក្តៅ ស្រទន់ ប៉ុន្តែចង់ដឹងចង់ស្គាល់។
«ខ្ញុំហ្សាលី! តើ…ហើយដើរតួអីដែរ?»
បុរសនោះងាកមករកនាងទាំងកែវភ្នែកពេញចិត្តជាខ្លាំង។ ការមួយនេះ គឺដូចជាមានចិត្តមិនខុសពីជម្រៅបេះដូងរបស់នាងទេ ពួកគេដូចជាសន្និវាស បានគូសតែងឱ្យមកចួបគ្នា។
ជាមួយការសម្លឹងដែលមិនឆ្អែតបុរសបានឆ្លើយតបថា៖
«ខ្ញុំ…ណារ៉េត!»
ទឹកដមសំឡេងរបស់គេស្រទន់និងមានអត្ថន័យពេញចិត្តពេញថ្លើមនឹងវត្តមានខាងស្រី។
ស្នេហាផ្លេកបន្ទោរដែលជ្រាលជ្រៅមួយបញ្ចេញសំឡេងយ៉ាងរហ័សជាសម្ងាត់លើពួកគេ ដែលហាក់ដូចជា មិនធ្លាប់ព្រាងទុកមក។
«ខ្ញុំមកមើលគេថតទេ!»
ចម្លើយបន្ថែមធ្វើឱ្យនាងរឹតភ្ញាក់ផ្អើល។ នាងចង់ដឹងថាអ្នកដឹកនាំរឿងបានឃើញបុរសនេះកាលណាគិតដូចនាងដែរទេ ទស្សនិកជនអីក៏សង្ហាម៉្លេះ?
ប្រុសម្នាក់ចម្លែកនេះសម្លឹងស្នាមញញឹមរបស់នាងកាន់តែស៊ីជម្រៅ។ ខាងនាងវិញនឹកឆ្ងល់ម្នាក់ឯងថា តើគេនេះជានរណា ហើយហេតុអ្វីបានហាក់ដូចជាមានសម្រស់ស្មើក្សត្របុរាណ ទាំងរូបរាង ពណ៌សម្បុរនិងការនិយាយស្តីថ្លៃថ្នូររៀបរយ?
«មកវិញ! ឆាប់ថត មេឃជិតភ្លៀងហើយ!»
នាងត្រូវចាកចោលគូសន្ទនាទាំងចិត្តមិនចង់ទេ។
លុះដល់ល្ងាចនោះ ខណៈដែលក្រុមការងារ កំពុងពួតដៃគ្នារៀបចអីវ៉ាន់ហ្សាលី ឃើញថា ខ្លួននាងត្រូវបានអ្វីម្យ៉ាងអន្ទងទាញចូលទៅក្នុងប្រាសាទដោយមិនដឹងខ្លួន។
នាងដើរយ៉ាងស្រាល តែរហ័សដូចស្គាល់តំបន់នេះច្បាស់ណាស់ទាំងមិនដែលមកទីនេះសោះពីមុនមក។
ខាងក្នុងនេះខ្យល់ហាក់បីដូចជា ត្រជាក់ជាងសីតុណ្ហភាពនៅក្រៅ។
មេឃនៅក្រៅ ទើបតែអស្តង្គតទេ ចុះម្តេចក៏ទីនេះផ្តើមងងឹតទៅហើយ? គ្រប់យ៉ាងមើលទៅគួរឱ្យខ្លាច ព្រោះក្រឡេកមកក៏បានប្រទះឃើញចម្លាក់ថ្មប្រាសាទ ហាក់ដូចជាភ្លឺឡើងៗ និងរស់រវើកឡើងៗនៅក្រោមពន្លឺភ្លើងគប់។
រកផ្លូវចេញវិញសិន! នៅមិននៅហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវមកទីនេះ មកធ្វើអី វរគឺវរហើយ។
ងាកមកទាំងស្លឺតស្លក់ នាងក៏ឈប់ដំណើរដោយក្តីភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះពីនេះទៅមុខស្រាប់តែក្រឡេកឃើញណារ៉េត។
គេ…ពិតមែន! គេនៅទីនោះពិតមែន ដោយឈរស្ងាត់ស្ងៀមនៅនឹងមុខរូបសំណាកព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ដែលជាព្រះចៅអធិរាជដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៃអាណាចក្រខ្មែរ។
«ណារ៉េត?»
ហ្សាលីនិយាយដោយបំបែកភាពស្ងៀមស្ងាត់។
ណារ៉េតងាកមករកនាងទាំងទឹកមុខភ្លឺថ្លាមាត់គេនិយាយ៖
«មើលចុះហ្សាលី! ទ្រង់ ជាអ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យម្នាក់របស់ខ្មែរ! ទ្រង់វាងវៃ និងយុត្តិធម៌ជាមួយចក្ខុវិស័យដែលបានបន្សល់នូវភាពអស្ចារ្យមកទល់ឥឡូវ!»
ហ្សាលីភ្លឹក។ គេនេះ នៅមិននៅមកនិយាយដូចជាអ្នកបុរាណវិទ្យា ឬអ្នកស្គាល់ប្រវត្តិសាវតា នៃព្រះចៅអធិរាជច្បាស់?
នាងឈានតិចៗ ខណៈបុរសនោះលេចស្នាមញញឹមលើបបូរមាត់សង្ហារបស់គេ។
ណារ៉េត ហុចរបស់មួយមកឱ្យនាង។ អ្វីមួយ ធ្វើពីមាស និងឆ្លាក់ដោយនិមិត្តសញ្ញាបុរាណសែនស្មុគស្មាញ។
«អីគេហ្នឹង?»
នាងខ្សឹបសួរដោយឈានក្បែរតាមសភាវគតិឆ្ងល់។ បុរសនិយាយស្រាលៗ៖
«អនុស្សាវរីយ៍ល្អឯកនៃរាជនគរ! គ្រួសារខ្ញុំ! មានគន្លឹះនៃរឿងជាច្រើនបង្កប់ក្នុងនិម្មិតសញ្ញានេះ!»
ជាមួយនឹងការចង់ដឹងចង់ឃើញ នាងពិនិត្យបុរាណវត្ថុសែនមានតម្លៃ ហើយមិនយូរមិនឆាប់ទឹកមុខនិងកែវភ្នែករបស់នាងដែលងើបមកបានប្រែទៅជាការសង្ស័យសន្សឹមៗ។
«តើ…ណារ៉េត! ជា…ជានរណា?»
ណារ៉េតបានថ្ពក់កែវភ្នែកចួបនឹងការក្រឡេកមើលរបស់នាង ហើយជាលើកដំបូងដែលហ្សាលី មានអារម្មណ៍ចុះចាញ់នឹងអំណាចស្នេហ៍ក្នុងកែវភ្នែករបស់គេ។
គេខ្សឹប…«បើខ្ញុំនិយាយការពិត តើ…ហ្សាលី…ជឿខ្ញុំដែរទេ?»
ដោយក្តីសង្ស័យ នាងសម្លឹងគេមិនមាត់មិនក។
«ខ្ញុំ…ខ្ញុំសុំទៅក្រៅវិញហើយ!»
នាងថាបែបនោះមែន តែក្រោយមកបែរជាឃើញខ្លួនឯងអង្គុយផ្អៀងជើងលើខឿនថ្មទាំងរបស់នោះក្តោបភ្លឺទែងក្នុងដៃ។
ទីបំផុត ណារ៉េត បានឱកាសរៀបរាប់ប្រាប់នាងពីរឿងរបស់គេថា ជារឿងមួយមិនគួរឱ្យជឿព្រោះហេតុភេទដូចគ្នាទៅនឹងទេវកថា។
«ប្រមាណមួយពាន់ឆ្នាំមុន» គេបានចាប់ផ្តើមហើយបន្តរៀបរាប់ទៅកាន់ភ្នែកភ្លឺផ្លេកៗរបស់នាងទៀតថា៖
«យើងនេះ គឺជាព្រះអង្គម្ចាស់មួយអង្គ នៃអាណាចក្រខ្មែរ»
នាងលេបទឹកមាត់ភ័យ ព្រោះគិតថា យល់សប្តិច្បាស់ហើយតែនាងមិនអាចទៅណាបាន។ គេនិយាយទៀត៖
«នៅយប់មួយពេញបូណ៌មី! បិតាបានប្រារព្ធរាជពិធីមួយដើម្បីស្វែងរកពរជ័យសម្រាប់រាជនគរនិងមេទ័ពធំៗតាមព្រំប្រទល់ដែនសីម៉ារបស់យើង! ប៉ុន្តែមានអ្វីមួយខុសប្រក្រតីកើតឡើង! ផ្ទៃមេឃស្រាប់តែរហែកបើកហើយយើងនេះត្រូវបានកួចចូលទៅកាន់ពិភពលោកមួយផ្សេង ដែលយើងគិតក៏មិនយល់»
ហ្សាលីស្ទាបមុខរបស់ខ្លួន ស្វែងរកសញ្ញាថានេះជាការពិតឬសុបិនបំភាន់តែនាងពិតជាក្តិចទៅឈឺ។
ស្រីបែកញើសហើយនិយាយ៖
«គិតថា ចង់ឱ្យខ្ញុំជឿ…ថា…ខ្លួន…ឆ្លង…ឆ្លងភពមក?»
ណារ៉េតព្រិចភ្នែកហើយ សម្លឹងនាងស្រទន់ៗ។ នាងងាកចេញថែមទាំងនិយាយបន្លប់៖
«កុំលេងសើចជាមួយរាជវង្សថ្លៃថ្លានៅទីនេះ!»
«ព័ស្តុតាងនៅក្នុងដៃនាង!»
គេនិយាយខ្សឹបៗក្រអួនៗក្នុងបេះដូងហ្សាលី។ នារីជាអ្នកសិល្បឱនមករកមេដាយក្នុងបាតដៃដែលភ្លែលឡើងរន្ទាលៗជាលំដាប់។
«នេះ គឺជានិមិត្តសញ្ញាផ្កាយ និងថាមពលដែលអាចគ្រប់គ្រងពេលវេលា បើគ្មានវាទេ ខ្ញុំនឹងមិនអាចមកចួបនាងនៅទីនេះបានទេ»
នាងទៅជាចង់សើច ព្រោះចង់ប្រាប់ខ្លួនឯងថាលេងកុនច្រើន អានអត្ថបទឆ្លងភពច្រើន ពេលនេះបានមកដេកយល់សប្តិ តែបេះដូងនាងមានសន្ធឹកអ្វីមួយប្លែក។
បើជាយល់សប្តិក៏មិនទុកថាជាការយល់សប្តិធម្មតាដែរ។
«ជឿខ្ញុំដែរ?»
គេសួរមកធ្វើឱ្យនាងងើបមុខទៅសម្លឹងភ្នែកស្រទន់របស់គេ។ ជ្រៅទៅៗ ហើយទំនាក់ទំនងខ្សែនេត្រានេះ ដូចជាអ្វីមួយ អំពីគេធ្វើឱ្យនាងវាក់។
អាកប្បកិរិយារបស់គេ…ចំណេះបុរសនេះ កាយសម្បទា វត្តមានរបស់គេក្នុងរបៀបបែបនេះមានអារម្មណ៍ថា…បុរាណ។
តួស្រីនិយាយយឺតៗសឹងមិនស្តាប់ឮ៖
«បើសម្តីទាំងនេះជាការពិត ចុះហេតុអ្វីបានជាមក…នៅកន្លែងនេះ? ម្តេច…មិនវិលទៅអាណាចក្រខ្មែរវិញ?»
មុខគេ គឺណារ៉េតងងឹតឈឹង។
«វិលមិនបាន! ខ្ញុំជាប់គាំងហើយ»
គេនាំនាងទៅកាន់វីឡាបុរាណមួយក្បែរៗប្រាសាទដោយមានឡានបារាំងនិងអ្នកបើកបរដូចជាគេពិតជាមកពីគ្រួសារអភិជនជាន់ខ្ពស់។
មកដល់ហើយគេបានអញ្ជើញនាងអង្គុយ ហើយពិសារអាហារនឹងបានណែនាំនាងអំពីសម័យកាលចាស់ខណៈនាងក៏ប្រាប់វិញ អំពីភាពអស្ចារ្យនៃពិភពសម័យទំនើប ចាប់ពីចរន្តអគ្គិសនី រហូតដល់បទភ្លេងនិងAI។
ហ្សាលីបានចាក់ទូរសព្ទឱ្យគេស្តាប់បណ្តាបទចម្រៀងដែលនាងចូលចិត្ត។ រាត្រីនេះជាពេលវេលាល្អបំផុតសម្រាប់មាណវីយើងព្រោះជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតដែលបានចែករំលែករឿងរ៉ាវនៃពេលវេលាខុសសម័យកាលជាមួយគ្នាដោយស្និទ្ធស្នាលបំផុត។
នាងចូលចិត្តរឿងដែលគេបាននិទាននូវភាពអស្ចារ្យ សេចក្តីក្លាហានការពារជាតិ និងភាពសាមញ្ញនៃជីវិតរស់នៅដោយសុខដុមជាមួយធម្មជាតិ។ ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេកាន់តែស៊ីជម្រៅជាមួយនឹងពេលវេលាដែលឆ្លងកាត់យឺតៗមកជាមួយគ្នា។
ណារ៉េតបានពោល កោតសរសើរចំពោះភាពរឹងមាំ និងឯករាជ្យភាពរបស់នារីយើង ដែលជាគុណសម្បត្តិដ៏កម្រមិនងាយមានក្នុងចំណោមនារីនាសម័យកាលពិតរបស់គេ។
ផ្ទុយទៅវិញ ហ្សាលីត្រូវបានបុរសនេះទាក់ទាញដោយប្រាជ្ញានិងភាពថ្លៃថ្នូរបស់គេដែរ។
«អូ! ជិតភ្លឺហើយ ខ្ញុំត្រូវទៅថតវិញ! គេមានឆាកមើលថ្ងៃរះលើភ្នំ អូ! ពួកគេរកខ្ញុំណាស់ហើយ!»
ណារ៉េតស្រពោន តែគេបានជូននាងដល់ឡាន។
គេឈរនៅទីនោះ វីឡាបុរាណនិងលក្រអូបក្លិនចម្ប៉ា។ រថយន្តជូននាងចាកចេញដល់គោលដៅ តែចិត្តនាងទន្ទេញចង់ចួបគេ។
បន្ទាប់ពីនោះមក ហ្សាលីមិនដែលឮអ្នកណានិយាយឬធ្លាប់ឃើញមនុស្សប្រុសឈ្មោះណារ៉េតទេ។
នាងមិនអស់ចិត្តឡើយ។ វាមិនមែនជាសុបិនដាច់ខាត។
ប៉ុន្មានខែក្រោយៗមក នាងបានមកលេងខេត្តនេះ។ ហើយប្រាសាទបុរាណដែលឥឡូវនេះត្រូវបានបំភ្លឺដោយពន្លឺនៃផ្កាយរាប់មិនអស់ ហាក់ដូចជាបង្ហាញនាងថា អនុស្សាវរីយ៍និងក្បាច់ចម្លាក់ មានព្រលឹងនៅរស់។
បើនាងនិយាយ គេនឹងថានាងឆ្កួត តែនាងវិញ គឺច្បាស់ចំពោះបេះដូងខ្លួនឯង។
នាងជិះច្រើនលើកហើយ រកមិនឃើញវីឡារបស់គេទេ។
ថ្ងៃមួយមានការសម្ពោធតាំងសារៈមន្ទីរថ្មី។ អ្វីមួយខ្សឹបនាងឱ្យចង់ចូលទស្សនា។
ចម្លាក់នៅលើជញ្ជាំងថ្មដែលនាងភ្លឹកមើល បានបញ្ចេញជាពន្លឺតិចៗ ហាក់បីដូចជាមានថាមពលនៃសតវត្សចាស់។
ទឹកភ្នែកស្រក់លើមុខហ្សាលី ពេលនាងនឹកឃើញកែវភ្នែកណារ៉េត។ ម្រាមដៃនាងញ័រពេលប៉ះលើចម្លាក់ នាងខ្សឹបញ័រ៖
«ខ្ញុំនេះមានរឿងអី? ខ្ញុំជាមនុស្សមានបញ្ហាសតិឬម៉េច?»
បន្តិចមកនាងដកដៃហើយជូតទឹកភ្នែក៖
«តែខ្ញុំ មិនស្តាយក្រោយទេ!»
របស់មួយបង្ហាញខ្លួនលើខ្នងទូកញ្ចក់ពីចុងម្ខាង។ នាងងាកទៅ ហើយសឹងគាំងដង្ហើម។
ហ្សាលីមើលស្គាល់នូវមេដាយតូចមួយដែលស្រដៀងគ្នានឹង…នាងឈានទៅ ដូចកំពុងអណ្តែតខ្លួន។ ទីនេះគ្មានអ្នកណាទេ។
នាងបានលូកដៃរកប៉ះរបស់នោះ តែវាថ្លៃពេកណាស់អ្នកភ្លេចវាលើនេះ?
«នេះគឺជាអំណោយរបស់យើងចំពោះនាង! ថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងចួបគ្នា! ពេលវេលាមិនអាចធ្វើឱ្យយើងបែកគ្នារហូតបានទេ» អ្នកណាម្នាក់និយាយបែបនេះប្រាប់នាងតែនាងមិនឃើញអ្នកណាទាំងអស់ កើតសង្ស័យសូម្បីតែត្រចៀកខ្លួនឯង។
នាងក្តាប់របស់នេះដាក់ក្បែរទ្រូងហើយយំញ័រខ្លួន។
«ណារ៉េត!» ហ្សាលីខ្សឹបជាមួយសំឡេងដែលនៅតែក្នុងចិត្តយ៉ាងជ្រៅមិនបែកធ្លាយតែនាងងាករេមើលជុំវិញ។
«មិននៅក្នុងជីវិតនេះ ឬជីវិតណាផ្សេងទៀតទេ យើងនឹងចួបគ្នា!»
ស្រីខ្សឹបប្រាប់បេះដូងហើយបិទភ្នែកដែលប្រៃផ្សា។ មានអារម្មណ៍ថា មានក្លិនខ្លឹមចន្ទលើខ្លួនគេ ដែលនាងចាំបានគឺ ណារ៉េតបានឱនមកចុចថើបថ្នមៗលើថ្ងាសរបស់នាង ។
នាងបើកភ្នែកមកវិញមួយរំពេចដើម្បីរេក្រឡេកមើលយ៉ាងក្រៀមក្រំជាចុងក្រោយមុនពេលឈានជើងចេញពីទីនេះ។
«វាជាការស្រមៃ តែមានសុភមង្គលណាស់!»
ពេលចេញមកក្រៅនាងសាកសួរបុគ្គលិកតែគ្មានអ្នកណាស្គាល់វត្តុនោះទេ។ នាងប្រគល់វាហើយចាកចេញដោយបេះដូងលោតញាប់។
ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក នាងទទួលបានអំណោយមួយប្រអប់ដែលមានវត្ថុដដែលជាប់នឹងខ្សែករមាសតូចស្អាត ផ្ញើមកដល់កន្លែងថតកុន។
បន្ទះនៅក្រោមចម្លាក់បានសរសេរថា ណារ៉េត។
នាងយំ ហើយពាក់របស់នេះជាប់ទ្រូង។ ពីរឆ្នាំក្រោយនាងបានរកឃើញស្លឹករឹតដែលថតមកដោយជនជាតិបារាំងជាមួយនឹងរឿងព្រេងនៃការបាត់ខ្លួនយ៉ាងអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់រាជទ័យយគ្គនារ៉េតរាម។
កែវភ្នែករបស់ហ្សាលីពោរពេញទៅដោយទឹកភ្នែក។
អានហើយអានទៀតរាប់រយដងក៏ចិត្តរបស់នាងហូរអមជាមួយទឹកភ្នែក ពេញដោយការចងចាំ។
ខ្យល់ក្តៅមួយរំពេចបានបក់មកប៉ះស្រាលៗលើថ្ពាល់នាង ទោះបីជាគ្មានបង្អួចបើកក៏ដោយ។ ហ្សាលីនាងបិទភ្នែក ប៉ុន្តែពេលនាងបើកឡើងវិញ បុរសម្នាក់កំពុងតែបានឈរមើលនាង ក្នុងរាងកាយជាមនុស្ស ពោរពេញដោយភាពទន់ភ្លន់និងស្រស់សង្ហា។
គេយកដៃមកប៉ះលើថ្ងាសនាង។
អាវគេជាអាវពេទ្យ។
នាងឈឺច្រើនថ្ងៃហើយ។ ស្ទើរតែមិនបើកភ្នែកព្រោះជាប់ក្នុងក្តីភាន់ភាំង ហ្សាលីហារមិនចេញបានត្រឹមសម្លឹងមើល។ ណារ៉េតម្នាក់នេះជាមនុស្ស? យើងឈឺដល់មើលគេវង្វេងឬគេពិតមែន។
ពេទ្យប្រុសញញឹម ហើយនិយាយស្រទន់ៗ៖
«ស្នេហារបស់យើងបានឆ្លងកាត់ឧបសគ្គគ្រប់យ៉ាងអស់ហើយ ឥឡូវនេះមកធ្វើជាព្រះនាង យើងទេ ជាភរិយាយើង!»
ទឹកភ្នែកមួយឆ្វាច ធ្លាក់ហូរចុះតាមថ្ពាល់សងខាងរបស់នាង ប៉ុន្តែបបូរមាត់នាងបានញញឹម។ ហ្សាលីដឹងថា មិនមែនជាការស្រមៃទេ។ នេះជាការពិត។
ស្នេហារបស់ពួកគេបានឆ្លងកាត់ពេលវេលា កើតឡើងវិញក្នុងជីវិតមួយថ្មី។
ខ្ញុំនៅកន្លែងណា?
«ឆ្នាំ១៨៥០»គេឆ្លើយ។
ពេលនាងក្រោកមកវិញ នាងកំពុងស្ថិតក្នុងសម័យកាលមួយផ្សេង។ ពួកគេដើរចេញពីបន្ទប់ពេទ្យ មកផ្ទះវីឡាមួយមានរចនាបថបារាំង មានបាវព្រាវក្នុងឈុតបុរាណរង់ចាំទទួលនិងបម្រើ។
មិនថាកើតប៉ុន្មានជាតិ ក៏គេនេះនៅតែជាបុរសអភិជនមានអំណាចនិងយសសក្តា។
មេដាយស្ថិតលើបន្តោងជុំវិញករបស់នាងភ្លឺរលោង ដូចជាសញ្ញានៃព្រលឹងស្នេហា ដែលពួកគេបានចែករំលែកក្នុងស្ថានភាពថ្មីជាស្វាមីនិងភរិយា។
«បងបានសម្រេចវិជ្ជាការបញ្ជាពេលវេលា! នាងមើលចុះ! នាងចង់ទៅអាណាចក្រខ្មែរវិញជាមួយបង ឬនៅឆ្នាំ១៨៥០នេះជាប្តីប្រពន្ធ ឬឆ្នាំ២០២៥ ជាមនុស្សទើបនឹងស្គាល់គ្នា?»
នាងញញឹមសម្លឹងភ្នែកគេ។
«មួយណាក៏ល្អទាំងអស់!»
ចប់
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ