ក្នុងភូមិដើមជុំដ៏ស្ងប់ស្ងាត់មួយ ដែលហ៊ុមព័ទ្ធដោយទឹកបឹងថ្លានិងវាលស្រែ ដើមត្នោតព្រៃស្រោង មានក្មេងស្រីអាយុ ១៤ ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះ រំដួល។
នាងត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះតាមផ្ការំដួលដែលមានក្លិនឈ្ងុយ ជាផ្កាជាតិរបស់កម្ពុជា។ ប៉ុន្តែអ្នកភូមិមិនបានហៅនាងតាមឈ្មោះនោះទេ។ ពួកគេបានហៅនាងថាអ្វីផ្សេងទៀត «ក្មេងស្នងធ្មប់» ហេតុអ្វី? ព្រោះយាយស៊ីម ជាលោកយាយរបស់រំដួល ធ្លាប់ជួយព្យាបាលមនុស្សដោយថ្នាំបុរាណនិងវាយលេខអត្ត គន់គូ។
អ្នកខ្លះហៅគាត់ថាជាគ្រូខ្មែរ អ្នកខ្លះទៀតខ្សឹបខ្សៀវគ្នាថា យាមស៊ីម ជាមនុស្សកាន់ធ្មប់ ចេះមន្តអាគម។
ពេលនោះរំដួលកើតមក ក៏មានស្នាមចាប់កំណើតចម្លែកលើមុខខាងឆ្វេង។ មានដៅក្រហមជារាងដូចភ្លើង។
ភ្នែករបស់នាងក៏មានពណ៌ស្រាលខុសពីក្មេងៗក្នុងភូមិជាមួយគ្នាដែរ។
នាងមានសម្បុរខ្មៅបន្តិចជាមួយសក់វែងក្រាស់ពណ៌ត្នោត។
មនុស្សចាស់ខ្លះដែលល្ងង់និងងប់ជឿអបិយជំនឿ បាននិយាយដើមរំដួលថា នាងជាក្មេងនៃបណ្តាសាដែលនឹងនាំមកនូវសំណាងអាក្រក់ដល់អ្នកភូមិ។
ពួកគេបានហាមប្រាមកូនចៅថា៖
«កុំទៅលេងជិតនាងរំដួល ក្រែងវាធ្វើឱ្យឯងឈឺ!»
ទោះបីរំដួលមិនដែលធ្វើបាបអ្នកណាក៏ដោយនាងបានក្លាយជាក្មេង ស្រីឯកា នៅសាលា គ្មាននរណាចង់អង្គុយក្បែរឬសូម្បីតែនិយាយរករំដួលទេ។
ក្មេងៗបានរើចេញឆ្ងាយពីតុរបស់នាង។ អ្នកខ្លះថែមទាំងសើចចំអកដាក់មុខនាងទៀតផង។
«ចៅស្រីយាយធ្មប់!» ពួកគេបានស្រែក។
ពេលនាងអានសៀវភៅម្នាក់ឯងឬគិតអំពីអ្វីមួយពួកគេស្រែកថា៖
«ហេកមើលកូននោះ! និយាយជាមួយខ្មោច!»
ពួកគេមានទម្លាប់ស្អប់ និងទុកនាងសម្រាប់លេងសើច។ ប៉ុន្តែរំដួលមិនបាននិយាយអ្វីតបតទេ។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នាងបានអង្គុយនៅក្រោមដើមល្ហុងចាស់ខាងក្រោយផ្ទះរបស់នាង ដោយគូររូបនៅក្នុងសៀវភៅយ៉ាងជក់ចិត្ត។ ដើមឈើមានក្លិនក្រអូបសឹងស្មើនឹងឈ្មោះរបស់នាង។ វាធ្វើឱ្យនាងមានអារម្មណ៍ស្ងប់។
លោកនេះ មានតែជីដូននាងទេដែលញញឹមនិងជឿលើនាងថាជាក្មេងនាំសំណាងដល់អ្នកស្រុក។
យាយស៊ីមនិយាយទាំងសិតសក់ឱ្យចៅថា៖
«កូនកើតមក មានអ្វីម្យ៉ាងពិសេសខ្លាំង!»
«ជាអ្វីទៅយាយ?» នាងសម្លឹងខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់ហើយសួរ។
«គឺមុខរបស់ចៅ គឺជាអំណោយមួយ! សំណាង! មិនមែនជាបណ្តាសាទេ!»
នៅតែរំដួលមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ។ នាងចង់បានមិត្ត នាងចង់ឱ្យគេចូលចិត្តលេងនិងនិយាយជាមួយ។ គ្រាន់តែ ដើម្បីមានមិត្តភក្តិរំដួលគិតថាវាពិបាកខ្លាំង។
ល្ងាចស្ងួតហួតហែងមួយ ពេលដែលព្រះអាទិត្យរៀបលិចនៅសល់កំដៅ។ សំឡេងស្រែកខ្លាំងៗបានបន្លឺឡើងពេញភូមិ។
«ភ្លើង! ឆេះស្រូវហើយៗៗៗជួយផង ជួយពន្លត់គ្នា!»
រំដួលស្ទុះក្រោក។ នាងបានឮសូរមនុស្សរត់។ គ្រប់គ្នាភ័យស្លន់ស្លោ រហូតដល់រំដួលរត់ចូលជាមួយស្លឹកចេកធំពីរ គ្រប់ពន្លត់ភ្លើង ហើយចង្អុលទៅផ្លូវតូចចង្អៀតកាត់ផ្សែង។
«មីងៗ នាំអាតូចចេញទៅតាមផ្លូវខាងនោះ!»
នាងបានស្រែកបែបនេះព្រោះឃើញកូនមីងបែនយំវង្វេងក្នុងផ្សែង។ ពួកគេប្រហែលជាមករកក្តាមដូចរាល់ដងហើយត្រូវជាប់ក្នុងភាពឈ្លក់ផ្សែង។
«នោះទុយោទឹក ! យើងទាញទឹកពីទីនោះ!»
ពូធឿនជាអ្នកភូមិបានស្តាប់នាងរំដួលហើយក៏រត់មកព្រោះសប្បាយនិងភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះទឹកពិតជាដំណើរការ។
មិនយូរទេ ភ្លើងបានស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងតាមរយៈពូធឿនបាញ់ទឹក រួចពន្លត់បានបណ្តើរៗរហូតដល់១០០ភាគរយ។
គ្មាននរណាម្នាក់រងរបួសទេ។ ក្មេងប្រុសតូចនៅក្អកនៅក្បែរភ្លឺស្រែ តែឆ្លៀតងើបមុខមកសម្លឹងនាងព្រោះនាងយកតុក្កតាដីឥដ្ឋរបស់វាដែលរបូតក្នុងស្រែមកឱ្យវិញ។
«ក្មួយមិនមែនជាធ្មប់ទេ» ម្តាយក្មេងបាននិយាយសរសើរយ៉ាងទន់ភ្លន់។
«ហើយថែមជាក្មេងក្មេងឆ្លាត!» ពូធឿនសរសើរនូវសេចក្តីក្លាហានរបស់រំដួល។
គ្រប់គ្នាដែលមកដល់បានទះដៃព្រោះរំដួលកំពុងគ្រាយាយម្នាក់ឈ្មោះ ហ៊ាញ ឡើងមកពីស្រែដែរ។
«ខ្ញុំច្រឡំអុចធូបធ្លាក់! ការពិត ខ្ញុំចង់អរគុណមម្ចាស់ទឹកដីដែលឱ្យស្រែយើងរីកចម្រើន»
គាត់យំ រំដួលខ្សឹបថា «យាយកុំយំអី មិនមែនយាយចង់ឱ្យស្រូវឆេះទេ!»
យាយហ៊ាញបានហៅនាងទៅក្រោមផ្ទះហើយឱ្យនំត្នោតដល់នាងមួយស្បោង។ វាមានរសជាតិឆ្ងាញ់ខ្លាំងណាស់តែមិនស្មើនឹងក្តីសោមនស្សក្នុងចិត្តនាងទេ ដែលត្រូវបានគ្រប់គ្នារាក់ទាក់ញញឹមដាក់។
យប់នោះលោកយាយស៊ីមរបស់នាង បានអង្អែលក្បាលនាង ហើយប្រាប់ថា៖
«អំពើ ល្អជាកុសលដែលជួយដល់មនុស្សល្អ!»
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ មានរឿងចម្លែកបានកើតឡើងនៅសាលា។ កុមារីម្នាក់ឈ្មោះ ចិន្តា ជាប្រធានថ្នាក់ បានមកអង្គុយក្បែររំដួល។ នាងបាននិយាយថា៖
«ខ្ញុំចូលចិត្តគំនូររបស់ឯងណាស់! បង្រៀនខ្ញុំផងបានទេ? ហើយយើងជាមិត្តភក្តិគ្នា!»
រំដួលព្រិចភ្នែកសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង នាងហុចសៀវភៅនិងគូល័រឱ្យ៖
«ឯងមិនខ្លាចខ្ញុំទេ?!»
«ទេ! ឯងជាមនុស្សល្អ!» ចិន្តាតបដោយញញឹម។
«ហើយ…ឯងបានជួយ ប្អូនប្រុសតូចរបស់ខ្ញុំពីក្នុងភ្លើង ទេនិយាយបែបនេះ វិញ គឺឯងបាន…ជួយដល់អ្នករាល់គ្នា»។
មិនយូរប៉ុន្មាន ក្មេងៗជាច្រើនបានចូលរួមជាមួយចិន្តាក្នុងការរៀនគូររូប។ នាងបានសរសេរទៅកាន់ពុកម៉ែដែលកំពុងធ្វើការនៅភ្នំពេញថា
«ឥឡូវកូនមានមិត្តភក្តិ៧នាក់ពួកគេចេះគូររូបអស់ហើយ!»
ម្តាយនាងបានសរសេរមកថា៖
«កូនឃើញទេ អំពើល្អជាគ្រឿងសម្រាប់យកឈ្នះឧបសគ្គក្នុងជីវិត!»
ពេលពុកម៉ែរបស់រំដួលត្រលប់មកពីភ្នំពេញមកលេងផ្ទះ គាត់បានទិញនំប៉័ងនិងទឹកដោះគោ។ រំដួលបានយកវាទៅចែកក្មេងៗជាមិត្តមុនពេលលាគេទៅរៀននៅភ្នំពេញ។
យាយនាងក៏មកជាមួយដែរ។ ពេលមកដល់បានប៉ុន្មានថ្ងៃនាងទទួយលបានសំបុត្ររបស់ចិន្តា៖
«ពួកយើងនឹកឯងណាស់! ម្តាយយើងប្រាប់ថា ក្រោយថ្នាក់ទី១២យើងនឹងបានមករៀនជាមួយឯងនៅទីនោះមិនខាន!»
ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក អ្វីៗបានផ្លាស់ប្តូរ រំដួលមិនត្រូវបានគេហៅថាកូនគ្រួសារអាបធ្មប់ទៀតទេ។ នាងគ្រាន់តែជារំដួល ដែលជាក្មេងស្រីក្រមុំអ្នកខេត្តដ៏ស្រស់ស្អាត ។
ក្រោយមកនាងបានរៀនចប់ជាមួយចិន្តាផ្នែកទេសចរ។
ពួកគេត្រូវបានទទួលឱ្យសាកល្បងការងារដំបូងក្នុងសណ្ឋាគារមួយ។ ភ្ញៀវបារាំងមួយរូបនិយាយថា ពួកគេជាស្ត្រីខ្មែរ ដែលស្អាតប្លែកពីគ្នាថែមទាំងមានចរិយាសុភាពថ្លៃថ្នូរ មានទឹកចិត្ត និងមានចំណេះដឹង។
ត្រូវចាំថា មនុស្សគ្រប់គ្នាអាចគិតខុសពីយើង តែការពិតនឹងប្តូរពួកគេឱ្យយល់ពីបេះដូងយើងដោយអំពើល្អចិត្តសប្បុរសមិនមែនដោយការខឹងសងសឹកគ្នាទេ។
ថ្ងៃនេះ ចិន្តារត់មកខ្សឹបប្រាប់រំដួលថា៖
«នែ! ជាសាររបស់ប្អូនយើងគឺអាតូច វាប្រលងជាប់ហើយ! វានឹងមកភ្នំពេញនេះនៅខែក្រោយ!!»
រំដួលសប្បាយចិត្តណាស់ ព្រោះដើមល្ហុងចាស់ៗនៅខាងក្រោយផ្ទះរបស់នាងរីកផ្កាជាច្រើន។ នាងដឹងថា ច្រើនឆ្នាំមកនេះ អាតូចនិងម្តាយជួយមើលផ្ទះនាង ។ ទោះនេះជាដើមល្ហុងដាំថ្មី តែពួកគេចង់ចងចាំពីនាង ដែលបានជួយពួកគេចេញពីភ្លើង។
នៅតែមាន អ្នកភូមិចាស់ៗខ្លះ លបគិតថា ការជួយរបស់នាងគឺជាវេទមន្តប៉ុន្តែរំដួលដឹងអំពីការពិត វាមិនមែនជាវេទមន្តទេ តែជាសេចក្តីសប្បុរស ហើយសេចក្ដីសប្បុរសគឺជាវត្ថុទិព្វដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតក្នុងចំណោមមនុស្សលោក៕
ចប់
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ