ខ្ញុំបានបើកបរដោយខ្លួនឯងជាយូរមកហើយព្រោះមិនដែលចង់បានបុរសណាម្នាក់ទេ។ ខ្ញុំចិញ្ចឹមចិត្តរង់ចាំស្តេចអ៊ូ និងអ្នកម្នាងហ្សាន។ ការឈឺចាប់មួយពីអតីតកាល បានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្ម័គ្រធ្វើជាម្ចាស់កម្មពៀរសម្រាប់ជីវិតខ្លួនឯង។
«Ice Queen មកហើយ!»
នេះជាអ្វីដែលគ្រប់គ្នានៅទីនេះលបហៅខ្ញុំពីក្រោយខ្នងព្រោះថាក្នុងនាមជាតួឯកស្រី ខ្ញុំមិនដែលញញឹមទេក្រៅពីក្នុងកុន។
ដរាបណាខ្ញុំរកពួកគេមិនឃើញ ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តជាដាច់ខាត។
ថ្ងៃនេះValentine? ផ្កាពេញតុដូចរាល់ដងព្រោះខ្ញុំជាQueen ជាតារាជួរមុខនៅក្នុងផលិតកម្មTRIនេះ។
TRI ជាឈ្មោះមនុស្សបីនាក់គឺ តាន និង រ៉េអូ ហើយចុងក្រោយ អ៊ីណា។ បាច់ផ្កាប្រាកដជាបីនាក់នេះទិញមកយកចិត្តខ្ញុំ ចំពោះទងៗវិញគឺក្រុមកាមេរ៉ា និងអ្នក Make up។
ខ្ញុំឧស្សាហ៍ឱ្យធីបពួកគេ។
ស្រលាញ់មិនមែនជាសញ្ញាសំខាន់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំធ្លាប់មើលរឿងស្នេហារហូតដល់ទឹកភ្នែកកកលើថ្ពាល់តែមិនមែនចង់បានសង្សារឡើង ខ្ញុំបានរឹតដុំដែកដុតយ៉ាងក្តៅនិងឈឺជុំវិញបេះដូងរបស់ខ្ញុំម្តងទៀតនៅអាយុ៨ឆ្នាំជាពេលដែលខ្ញុំចាំរឿងជាតិមុន។
ថ្ងៃណាមួយ បេះដូងនេះនឹងបែកធ្លាយគំនុំចាស់ចេញហើយខ្ញុំនឹងស្លាប់ក្នុងឈាមដែលកកលើព្រិល ឬអាក្រក់ជាងនេះ។
ងាកមកឃើញរូបគំនូរមួយ ខ្ញុំថតផ្តិតទុកលើកំព្យូទ័រ ខ្ញុំក៏ស្រក់ទឹកភ្នែក។ ចិត្តនិងអារម្មណ៍ខ្ញុំបានវិលត្រលប់ទៅកាន់ប្រាសាទបុរាណវិញនាងរជ្ជកាលយានដែលមានស្តេចអ៊ូឆាយគ្រងរាជ ហើយខ្ញុំនេះមានព្រះនាម ស៊ុន ឈី ជាអគ្គមហេសី។
មិត្តរួមព្រលឹងរបស់ខ្ញុំ ដែលជាឪពុករបស់កូនៗខ្ញុំតាមពិតបានផ្តល់ឱ្យខ្ញុំគ្រប់យ៉ាង អំណាចនិងសម្រស់នៃជីវភាពមិនចេះខ្វះ។ តែព្រាយកញ្ជ្រោងមួយក្បាល បាននឹងកំពុងរង់ចាំបំផ្លាញខ្ញុំនៅទីនោះ។ ៨៩០ឆ្នាំមុនគ្រិស្តសករាជ ខ្ញុំមានទោសធ្លាក់ខ្លួនជាប់ឃុំក្នុងល្អាងត្រជាក់ រហូតដល់ស្លាប់ក៏មិនដែលបានឃើញមុខប្តីនិងកូន។ ជាចំណងស្នេហ៍ចាស់ គេបានផ្ញើរូបគំនូរមួយមកឱ្យខ្ញុំ ស្តេចអ៊ូឆាយសរសេរលើនោះថា «ជាស្តេចប្រើច្បាប់ បើប្រពន្ធមានទោសក៏ស្មើរាស្ត្រមានទោសដែរ»។
ខ្ញុំឈឺចាប់ដូចជាគេដុតដែកក្តៅមកចាក់បេះដូង។ បើអ៊ូឆាយស្រលាញ់ខ្ញុំ យើងត្រូវស្លាប់ជាមួយគ្នាបាន មិនមែនទុកខ្ញុំឯកោបែបនេះទេ។
ជាមួយការឈឺខ្លាំងនេះ ខ្ញុំបានស្បថបីប្រការ ហើយផ្សងថាប្រសិនខ្ញុំស្លាប់នៅក្នុងល្អាងត្រជាក់ដោយអយុត្តិធម៌មែន ទីមួយសុំឱ្យខ្ញុំចាំជាតិដោយគំនូរនេះនឹងនៅជាមួយខ្ញុំ ទីពីរ ខ្ញុំមានសម្រស់ដូចជាតិនេះជានិច្ចតទៅ ទីបីឃើញមុខអ៊ូឆាយនិងអ្នកម្នាងហ្សាន គឺខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ពួកគេជាសត្រូវស្លាប់រស់របស់ខ្ញុំភ្លាម។
ខ្ញុំនឹងឃើញពួកគេម្តងទៀត ដោយប្រាកដថាហ្គេម វិលសងគ្នាគ្មានទីបញ្ចប់ទេ។ ខ្ញុំនឹងត្រៀមខ្លួន តែងតែត្រៀមខ្លួនបង្កើតការឈឺចាប់ដល់ពួកគេ។
«Empresses!» សំឡេងនេះតែងតែខ្សឹបក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ ដូចជាខ្យល់ដង្ហើមមួយដែលកកៗ។ គំនុំតែងតែទាក់ទងមកខ្ញុំតាមរយៈតំណភ្ជាប់ផ្លូវចិត្ត។
តុៗ
ស្នូរគោះទ្វារ។ ខ្ញុំធុញណាស់ តែក៏ត្រូវអនុញ្ញាត៖
«ចូល!»
ដោយអង្គុយគងជើងលើសាឡុង ក្រឡេកមកទ្វារខ្ញុំឃើញបាច់ផ្កាលីលីក្រហមដូចឈាម។ មិនងាយរកទេលីលីប្រភេទព្រះនាងម្ចាស់។
ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗភ្ញាក់ផ្អើលជាអនេកព្រោះថា អតីតកាលបានរំលេចមកទៀតហើយ។
«មហេសីរបស់យើង ជាស្រី្តចិនដែលស្អាតបំផុតក្នុងលោក!»
អ៊ូឆាយនិយាយពាក្យនេះ ពេលសៀតផ្កាលីលីលើសក់ឱ្យខ្ញុំ។
«ព្រះនាងរបស់ខ្ញុំ!»
ខ្ញុំឃើញសរសេរបែបនេះលើនាមបណ្ណនៃបាច់ផ្កា។
«ទុកហ្នឹងហើយ!»
ខ្ញុំបញ្ជា រួចអ្នកយាមក៏ដាក់ចុះដោយខ្លបខ្លាច ខ្ញុំហុចធីបឱ្យរួចបណ្តេញគេឱ្យចាកចេញ។
បាច់ផ្កានេះត្រូវបានខ្ញុំសម្លក់។
«Dinnerបានទេ ខ្ញុំរង់ចាំអ្នកឆ្លើយនឹងខ្ញុំ លីនហ្វា!» ខ្ញុំបានទម្លាក់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំចោល ព្រោះរាល់ឆ្នាំ តាន ជាម្នាក់ក្នុងចំណោមភាគហ៊ុនទាំងបីតែងតែទិញផ្កាមកជូន។
តើខ្ញុំល្ងង់មិនដឹងថា គេមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំ? តួឯកស្រីម្នាក់នេះត្រូវបានគេអនុវត្តិដូចជាឃ្វីន តែខ្ញុំមិនមានពេលទទួលយករាជបល្ល័ង្កថ្មីទេ ខ្ញុំរវល់ចងចាំរឿងល្អាងត្រជាក់។ ខ្ញុំត្រូវការសងគំនុំ។
អតីតសម្ព័ន្ធមិត្តក្នុងគំនុំរបស់ខ្ញុំឥឡូវនេះនៅឯណា ? អ្នកម្នាងហ្សាន!
ខ្ញុំទន្ទេញឈ្មោះមេបិសាចនេះ។ នៅឆ្នាំ៨៩០មុនគ្រិស្តសករាជ ដែលវាបានឈានចូលមកក្នុងវាំងក្នុងនាមជាកូនអុកនយោបាយរបស់មេទ័ព ហ្សានវ៉ៃ ខ្ញុំមិនដែលដឹងឡើយថានឹងត្រូវស្លាប់ចោលកូនបួននាក់ក្រោមដៃវាទេ។
ខ្ញុំហៅវាថាប្អូនស្រីហើយបានចែកស្វាមីជាមួយវា។
ខ្ញុំចង់បានគ្រួសារធំមួយជួយជ្រោមជ្រែងជាតិ តែវាមិនគិតដូចនេះឯណា។
នារដូវព្រិលធ្លាក់ដែលត្រជាក់ដល់ឆ្អឹង វាបានឈរមើលផ្កាលីលីក្រហមរបស់ខ្ញុំហើយតែងកំណាព្យមួយឡើងថា «ផ្កាមានពណ៌ឈាម សង្គ្រាមស្នេហាត្រូវតែផ្ទុះឡើង!»។
ខ្ញុំដេកមិនលក់និងមិនដឹងថា តើនេះជាទំនាយអ្វីទេ។ ស្រាប់តែស្នំខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះអ៊ីង បានទៅរាយការណ៍នៅតំណាក់ព្រហ្មទណ្ឌថា ខ្ញុំបានផ្ញើសារក្បត់ជាតិទៅឪពុក។
អ៊ូឆាយបានសម្លាប់គ្រប់គ្នាក្នុងត្រកូនស៊ុន រួចទម្លាក់ខ្ញុំក្នុងល្អាងយ៉ាងឈឺចាប់។ ប្រសិនថ្ងៃនោះខ្ញុំស្លាប់ជាមួយគ្រួសារប្រហែលគ្មានសម្បថនេះទេ។
អ៊ូឆាយគិតថា ផ្ញើគំនូរមក នឹងបង្ហាញការអាល័យគ្នា?
ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកទាញបាច់ផ្កាមកមើល។
ស្នូររុញទ្វារចូលមកជាមួយសំណើច។ ក្រៅពីអ៊ីណា ភាគហ៊ុនម្នាក់នៃម្ចាស់ក្រុមហ៊ុននេះ គ្មានអ្នកណហ៊ានសម្រុកចូលបន្ទប់នេះ ដោយគ្មានគោះទ្វារឡើយ។
នាងធម្មតារួសរាយណាស់។ ថ្ងៃនេះនាងចូលមកជាមួយស្ករមួយប្រអប់ តែត្រូវចំហមាត់ពេលក្រឡេកមកឃើញលីលីក្រហម។
ម្តេចក៏គ្រប់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងពេលឃើញផ្កានេះ។
ខ្ញុំចង្អុលអញ្ជើញនាងអង្គុយ។ អ៊ីណាអង្គុយយឺតៗរួចភ្នែកនៅថ្ពក់ជាមួយផ្កា។ បើកុំតែគួរសម គេនឹងអាចទាញស្លាកមកអានឈ្មោះអ្នកទិញឱ្យ។
កុំអី! កុំឱ្យនាងឃើញ!
ខ្ញុំកញ្ឆក់យកទុកនូវស្លាកនាមបណ្ណនោះ មិនចង់ឱ្យនាងឈឺចាប់ព្រោះនាងមានចិត្តលើលោកតានជាយូរមកហើយ ចំណែកលោកតាន តែងតែចិញ្ចឹមចិត្តរង់ចាំខ្ញុំ។
«ផ្កាសង្គ្រាមស្នេហា» នាងនិយាយតិចៗ។
ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមឆ្ងល់។ នាងកំពុងធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់ពេលព្រិលធ្លាក់ដ៏ជួរជាតិ។ ព្រោះតែផ្កាមួយបាច់ ស្ត្រីគ្រួសារហ្សានបានចងចិត្តប្រចណ្ឌច្រណែន ហើយដាក់ខ្ញុំទៅក្នុងនរក។
«នាងបានកំណាព្យនេះមកពីណា? សង្គ្រាមស្នេហ៍ស្អី?»
«រឿងរបស់មហេសីស៊ុនឈី ខ្ញុំអានរឿងហ្នឹង អ្នកម្នាងហ្សាន បានធ្វើល្បិចឱ្យគ្រួសារស៊ុនទាំងមូលមានទោសក្បត់ជាតិ!»
«វាជាបិសាច!»
ខ្ញុំនិយាយដោយគ្មានជំពាក់ការសោកស្តាយអ្វី។ ខ្ញុំបានសង្គ្រោះវាពីការរស់នៅឯកោក្នុងវាំងមកនៅក្បែរខ្ញុំ ការពារមិនឱ្យស្នំដទៃ និងទាសករអស់ទាំងនោះយាយីវា។
ស្នំហ្សានធ្វើខ្លួនជាអ្នករងគ្រោះគួរឱ្យចង់ការពារ តែតាមការពិតវាជាបិសាច។
ព្រះបានឱ្យវាឈ្នះ តែព្រះបានយល់ព្រមទទួលយកពាក្យសម្បថរបស់ខ្ញុំ ព្រះចង់ឱ្យខ្ញុំនេះ សងសឹក ហើយព្រះចង់ឃើញមនុស្សយើងចងកម្មពៀរគ្នា។
ព្រះមិនខុសពីពួកទស្សនិកជនទេ រឿងកាន់តែសាហាវឡើង ពួកគេកាន់តែចូលចិត្តទស្សនា។
«បានអានដែរ?»
អ៊ីណាសួរមកខ្ញុំ។
«មេស្នំហ្សាន មេបិសាច!»
ខ្ញុំនិយាយទាំងបញ្ចេញកំហឹងតាមភ្នែក ធ្វើឱ្យអ៊ីណាថ្លោះទឹកមុខ។ ក្រញ៉ាំរបស់ខ្ញុំបានមុតលើស្រទាប់ផ្កាលីលីក្រាស់ដូចកម្ញី។ ក្លិនវាក្រពុលដូចឈាម និងបក់បោកងំពេញបន្ទប់ម៉ាស៊ីនត្រជាក់។
អ៊ីណាក្រោកចាកចេញ។ ទីបំផុតនាងយល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងឱបក្នុងទ្រូងហើយ? ខ្ញុំចង់ឱ្យគ្រប់គ្នាដឹងថា ខ្ញុំជាម្ចាស់ក្សត្រីពីប្រាកដ មិនមែនជាតួសម្តែងរឿងប៉ុណ្ណឹងទេ។
តាំងពីគ្រប់ជាតិមកខ្ញុំជាតួឯក និងជាកំពូលស្ត្រីដែលរងការច្រណែន។ ខ្ញុំបានក្រឡេកមើលដៃរបស់អ៊ីណាដែលបិទទ្វារវិញឱ្យខ្ញុំ និងរលះរលាំងចាកចេញ ដោយសម្គាល់ឃើញសភាពច្បាស់លាស់របស់ខ្ញុំ។
ប៉ុន្តែខ្ញុំឮនាងនិយាយនៅក្រៅបន្ទប់៖
«លីនហា្វរបស់បងឯងអស់ថ្នាំលេបទៀតហើយដឹង?»
នាងប្រហែលជានិយាយទូលពិតប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ដោយខ្សឹបៗ តែខ្ញុំឮច្បាស់។
ដូចស្មាន ខ្ញុំបានឮស្នូរគោះទ្វារ។ គឺតាន។
គេមានផ្ទៃមុខសង្ហា ស្រឹមៗ របៀបសប្បាយចិត្ត។
«អរគុណសម្រាប់ផ្កា!»
ខ្ញុំញញឹមទាក់ទាញចិត្តគេ។
«ល្ងាចនេះមានណាត់?»
គេសួរបែបនេះរាល់ដង ប៉ុន្តែមិនដែលទទួលបានភ្លើងខៀវទេ ព្រោះតានក្រៅពីមានអ៊ីណាតាមញ៉ែ គេថែមទាំងមានប្រពន្ធដើមម្នាក់នៅចិនដីគោក និងមានប្រពន្ធចុងនៅតៃវ៉ាន់នេះម្នាក់ទៀត គឺហ័រធ្លាប់មកលេងកន្លែងថតម្តង ធ្វើមុខយក្សដាក់ខ្ញុំ។
តាំងពីដឹងក្តីមក ខ្ញុំមិនដែលគិតថា នឹងទៅដណ្តើមយកប្តីឬសង្សារបស់អ្នកណាទេ ជាពិសេសមនុស្សព្រានដូចតាន កុំសង្ឃឹមសូម្បីណាត់ជួបគ្នា។
ខ្ញុំគ្រវីក្បាល និងលើកដៃចង្អុលគំនរអត្ថបទកុនដែលត្រូវអាន។ តានលើកម្រាមចង្អុលដៃរបស់គេ មកចង្អុលខ្ញុំ បានន័យថា«ពូកែបដិសេធ» រួចគេក៏ចាកចេញ។
ល្ងាចនោះខ្ញុំធ្វើការដល់យប់ ព្រោះពេលថតចប់ ពិតជាមានអត្ថបទត្រូវអានទន្ទេញទុកស្អែក។ ម៉ោង៩យប់ហើយ គិតថាចេញទៅហាងរកមីកាតាំងមួយចាន មុនទៅផ្ទះដេក ស្រាប់តែចេញមកក្រៅ ក៏ឃើញមនុស្សស្រីបីនាក់អង្គុយផឹកស្រាជុំវិញតុ ស្លៀកពាក់ម៉ាន់ជូ ហើយសើចកក្អៀកលាន់ល្វើយៗមកពីស្ទូឌីយ៉ូធំ។
ភ្លើងនៅក្រហមពេញផ្លូវ ខ្ញុំដើរសំដៅទៅ។
ប្រហែលជាតួថ្មី ព្រោះពួកនេះមិនដឹងថា ខោអាវសម្តែងហាមពាក់ហូបស្រា។
ខ្ញុំដើររ៉ុយទៅ តម្រង់ពួកហ្នឹង រួចក្រពាត់ដៃសួរ៖
«នែ៎ ដូរខោអាវចេញសិនបានអត់?»
ពួកគេបានផ្អាកផឹកពិតមែន ហើយទំនងជាខឹងនឹងសម្តីខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនខ្លាចចិត្តពួកនេះទេ ជាតួថ្មី តែចរិតអន់បំផុត ម៉ោងថ្មើរហ្នឹងហើយហ៊ានផឹកឡូឡានៅស្ទូឌីយ៉ូ។
មានអារម្មណ៍ថា អ្នកនៅចំពីមុខខ្ញុំ ស្កុបដៃដែលកាន់ផ្លិតបក់ ចំណែកពីរនាក់ទៀតងាកមកយឺតៗ។ ភ្លើងរលត់ភ្លឹប។
គ្រប់យ៉ាងងងឹត!
រាល់ដងក្នុងនេះតែមានភ្លើងបម្រុងទុក។ បើអគ្គិសនីរលត់មែន វានឹងលោតមកបំភ្លឺជំនួស។ ខ្យល់ត្រជាក់ផាត់មកវឹបប៉ះស្រៀវស្បែក។
ពេលនេះហើយមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងប្រហែល…..មិនមែនជួបមនុស្សពិតទេ។
ខ្ញុំចុចទូរសព្ទបើកភ្លើង។ ស្ងាត់ នៅនឹងតុស្អាតធេង គ្មានស្រា គ្មានសាច់ គ្មានមនុស្ស។
ខ្ញុំដឹងហើយថាអ្វីទៅកំពុងកើតឡើង។
«កុំលេងពញ្ញាក់វ៉ី»
ពួកក្រុមថតកុនលេងខ្ញុំនៅថ្ងៃvalentine?
ស្ងាត់!!!
ភ្លើងនៅតែគ្មាន ពឹងតែលើហ្វាចេញពីពិលរបស់ខ្ញុំ។ រូបតំណាងនៃមេទ័ពគួនអ៊ីដែលខ្ពស់ស្កឹមស្កៃអមនៅខាងស្តាំដៃ មុនចូលដល់បន្ទប់ស្ទូឌីយ៉ូដួលរលំ មកខ្វាំងបះជើង។
ដោយសារនេះជារូបស្នោ និងមានឈើតូចៗជាតួ មិនជាមានសំឡេងអីធ្ងន់ធ្ងរទេ សំឡេងបេះដូងខ្ញុំវិញទេដែលលោតខ្លាំង។
«កុំលេងឡប់ៗឱ្យសោះ ប្រយ័ត្ន!»
គ្មានការឆ្លើយតប។
យកល្អ ខ្ញុំគួរត្រលប់មកផ្លូវចេញសិន។ បកក្រោយយ៉ាងរហ័សខ្ញុំធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់កន្លែងងងឹតវែងអន្លាយ ពេញដោយសម្ភារៈថតគរសងខាងផ្លូវ។
នៅក្នុងពេលវេលាដ៏អាក្រក់នោះខ្ញុំប្រញាប់ចេញឱ្យផុតស្ទូឌីយ៉ូធំសិនចាំគិតទៀត ស្រាប់តែ៖
«ព្រះមហេសីឈី»
ខ្ញុំឈានជើងលែងបាន។ នេះជាសំឡេងរបស់មនុស្សស្រី ចាស់ ឈឺ និងខ្សោយ តែខ្ញុំមិនស្គាល់ទេ។
បើទោះពួកCrewកុនព្រួតគ្នាលេងសើចបន្លាចខ្ញុំ តែគេមិនដែលដឹងចិត្តខ្ញុំ ថាខ្ញុំទុកខ្លួនឯងជាមហេសីឈីឡើយ។
មើលទៅមុខទាំងបែកញើសជោក ខ្ញុំឃើញថា មិនដល់ប្រាំម៉ែត្រទៀតសោះ ខ្ញុំទៅដល់ទ្វារក្រៅហើយ។ ខ្ញុំឃើញពន្លឺនៅខាងមុខនោះ។ គេនិយាយថា អ្នកណាហៅយើងកណ្តាលយប់នៅកន្លែងស្ងាត់ យើងកុំងាក ដូច្នេះក៏ប្រញាប់ធ្វើមិនឮសម្រុកដើរបន្តឱ្យដល់ច្រក។
«តើអ្នកចង់សងសឹកទេ?»
សំឡេងដដែល តែពេលនេះ មកកៀកខ្ញុំណាស់។
ខ្ញុំស្រែកវ៉ាសរបូតទូរសព្ទពីដៃ នៅតែមិនឃើញមនុស្ស។ ខ្ញុំរត់សំដៅច្រកចេញយ៉ាងឆ្កួតបំផុតចោលគ្រប់យ៉ាង។ ពន្លឺនៃគោមពណ៌ក្រហមបុរាណដោយភ្លើង ដែលកំពុងបំភ្លឺសងខាងច្រកទ្វារស្ទូឌីយ៉ូធំជះពន្លឺយ៉ាងខ្សោយ។
ខ្ញុំមិនបានស្រែកទេ តែខ្ញុំបន្តរត់សំដៅសន្តិសុខក្បែររបង ចង់ឱ្យពួកគេវិលមករកទូរសព្ទដៃឱ្យខ្ញុំវិញ។
មនុស្សម្នាក់ដើរកាត់ពីមុខខ្ញុំសំដៅជណ្តើរការិយាល័យ។
«រ៉េអូ?» ខ្ញុំស្រែកហៅភ្លាមៗ។
រ៉េអូពិតជាបានឮ និងឈប់យ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើលដោយបែរមុខមករកខ្ញុំ។
«នៅមិនទាន់ទៅទេលីនហា្វ?»
គេដើរមកដល់ខ្ញុំរហ័សជាង ព្រោះជើងខ្ញុំហត់និងរោយ។
«ជ្រុះទូរសព្ទនៅខាងក្នុង!»
ខ្ញុំប្រាប់តែគេគិតថា ខ្ញុំជួបរឿងលើសពីនេះហើយ បើតាមរបៀបរ៉េអូសម្លឹងមុខខ្ញុំ។
«មានរឿងអី?»
គេខ្សឹបសួរតិចៗ។
ភាពមិនសប្បាយចិត្តរបស់ខ្ញុំពួកគេអាចឃើញបាន តែខ្ញុំមិនចង់ឱ្យពួកគេដឹងថាខ្ញុំត្រូវបានលងដោយការភ័យខ្លាចក្នុងខួរក្បាលខ្លួនខ្ញុំទេ។
«ខ្ញុំគិតថា លីនហ្វាអាចនឹងចេញជាមួយតាន?»
ចិញ្ចើមខ្ញុំជ្រួញចូលគ្នា ជាសញ្ញាបដិសេធនិងមិនសប្បាយចិត្តដែលគេនិយាយពីតាន មនុស្សព្រាននារីប្រពន្ធច្រើនម្នាក់នោះ។
ដូចយល់ចិត្តណាស់ រ៉េអូចង់នាំខ្ញុំទៅរកទូរសព្ទ។
ខ្ញុំដើរទៅវិញជាមួយគេ។ គ្រាន់តែបែរក្រោយខ្ញុំភ្ញាក់!
«ទេ»
ភ្លើងភ្លឺដដែល និងរូបគួនអ៊ីមិនបានដួលឡើយ។
ស្អី?
ខ្ញុំបានទទួលសារមួយជាសម្ងាត់ថា អ្វីម្យ៉ាងកំពុងលេងនឹងខ្ញុំ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំខឹងនិងចង់ដឹងការពិត។ រ៉េអូប្រគល់ទូរសព្ទមកឱ្យខ្ញុំវិញ រួចបបួល៖
«តោះ! បើថាទំនេរទៅរកមីម្នាក់មួយចាន!»
«ចុះមិញវិលមកOffice?»
«ឡើងសោឡាន ពេលនេះមានឡានជិះហើយ!»
«អូ អូខេ!»
ខ្ញុំដឹកគេទៅតំបន់ Zhongshan។
«អត់សប្បាយចិត្ត?» ខ្ញុំសួររ៉េអូដែលដាក់ដៃឡើងគងក្បាលគេង។ គេឆ្លើយមិនបើកភ្នែកទេ៖
«មនុស្សឯកោម្នាក់នៅថ្ងៃបុណ្យសង្សារ!»
«ពីរនាក់!» ខ្ញុំញញឹម។
«Ice Queenសើចហើយ!» គេបង្អាប់ខ្ញុំ។
«កុំនិយាយឆោឡោ!»
ខ្ញុំកម្លាគេ ព្រោះចូលចិត្តរ៉េអូត្រង់មើលទៅជាមនុស្សស្មោះត្រង់ហើយក្មេងនិងស្អាត ជាអ្នកជំនួញមានអនាគត ហេតុអ្វីអត់ស្រីស្រលាញ់?
«ស្រីៗនៅតៃវ៉ាន់នេះល្ងីល្ងើណាស់!»
«ហេតុអ្វី?» គេសួរខ្ញុំ។
«មើលរំលងមនុស្សល្អដូចលោក!»
រ៉េអូសើច។
«សូម្បីអ៊ីណា!» ខ្ញុំបន្ថែមបែបនេះស្រាប់តែ រ៉េអូដូចអត់សប្បាយចិត្តទេ។ គេបង្វែរសាច់រឿង។
«មីទានៅ Zhongshan អ្នកណានាំមកពីដំបូង?»
«ភ្លេចហើយ! ដូចជាមកខ្លួនឯង!»
«តួស្រីឯកោរបស់ខ្ញុំ Ice Queen!»
យើងឈប់ឡាន ហើយទៅកុម្ម៉ង់មីពីរចានមកហូបពីមុខហាង ក្រោមលម្ហមេឃ។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃបុណ្យ តុណាក៏មានគូដែរ។ សូម្បីរ៉េអូក្មេងយ៉ាងនេះ គេអាចច្រឡំអំពីសម្ពន័្ធភាពពួកយើង។
«គេទិញផ្កាឱ្យនាងទេលីនហ្វា!»
«អ្នកណា?»
«ដឹងហើយផ្កាច្រើន!»
«ចង់បានមួយបាច់? ចាំស្អែកចែកឱ្យ!»
«មិនត្រូវការទេរបស់សល់!» រ៉េអូគំហកតិចៗ។ គ្រប់គ្នាងាកមក។
ខ្ញុំឈប់ចង្កឹះសម្លឹងជុំវិញ រួចសម្លឹងមុខគេ។
«សុំទោសៗៗៗ! សុំទោសលីនហ្វា» គេទំនងដឹងថា Toneសំឡេងគេខ្ពស់ពេកបានជាគ្រប់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើល។ ខ្ញុំងក់ក្បាលព្រោះមើលទឹកមុខមិងមាំងនេះ ដឹងថា គេច្រឡំឬមានសម្ពាធនឹងភាពឯកោរបស់ពួកគេ តែបើឱ្យគិតថាគេប្រចណ្ឌដែលប្រុសៗអស់នោះជូនផ្កាខ្ញុំ ដូចជាមិនសមទេ។
រ៉េអូមិនដែលបង្ហាញអ្វីមួយថាស្រលាញ់ខ្ញុំឡើយ។
ឡើងឡានវិញខ្ញុំជូនគេទៅផ្ទះ។ ពេលវេលានេះ គ្មានអ្វីនិយាយបំបែកបរិយាកាសសោះ ខ្ញុំក៏មើលឃើញដែរថា គេក្រៀមក្រំ។
ដើម្បីបំពេញគ្របពីលើភាពស្ងៀមស្ងាត់ ខ្ញុំបានផ្តើមនិយាយឡើងថា៖
«ជឿអត់? ថាខ្ញុំមានទម្លាប់ ច្របាច់កបុរសម្នាក់រហូតដល់ស្លាប់ព្រោះឃើញគេSadលើឡានខ្ញុំ!»
«Sadអី គ្រាន់តែធុញ!»
គេលូកTouchចាក់ចម្រៀង។ ភ្លេងបទចាស់ Return to Innocence ពិតជាពីរោះខ្លាំងយប់អីចឹង។ ក្រឡេកមើលដៃគេដែលដកចេញម៉ាស៊ីនចាក់ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍កូនសាក់តូចមួយ វាជាភាពត្រួតគ្នារវាងត្រីកោណ២។
សាក់នេះ បង្កើតឡើងវិញយឺតៗ នូវការគិតមួយជាសម្ងាត់សម្រាប់ខ្ញុំ។
«រ៉េអូស្រលាញ់ប្រុស?»។
ឡានឈប់ពីមុខខុនដូគេ។ ខ្ញុំស្គាល់ទីនេះ តែមិនធ្លាប់ឡើងទៅទេ។
«ឡើងបានទេ? អាចអង្គុយកំដរកាហ្វេបាន!»
«កុំរំខាន! ដេកទៅស្អែកត្រូវថតច្រើន?»
«good night!»
ខ្ញុំគ្រវីដៃ ពេលគេចុះដល់ដី។ មិនដឹងយ៉ាងម៉េច ខ្ញុំបានជិះព័ទ្ធសង្កាត់នេះមួយជុំ ហើយបកត្រលប់មកវិញដើម្បីផ្ទៀងផ្ទាត់អ្វីម្យ៉ាង។
គឺកន្ទុយឡាន របស់តាន។ តាននៅខុនដូនេះដែរ? មិនដែលដឹងទេ។ ពួកគេ?
ខ្ញុំសម្លឹងទៅជាន់ខាងលើហើយចាប់ផ្តើមយល់តិចៗ…..អាចគេស្រលាញ់តាន ហើយសួរខ្ញុំពីរឿងផ្កា?
casserole កកមួយ។ ក្មេងស្រីដែលបានញ៉ាំអាហារឆ្មាកំប៉ុងនៅក្នុងផេះបាននិយាយថា៖ «នេះមើលទៅ
អស់កម្លាំងនឹងគិត។ ខ្ញុំដេកលក់ក្នុងអានទឹកក្តៅក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ។
«ហើយងូតយូរម៉េះ?»
ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងមិងមាំង។ គឺសំឡេងម្តាយខ្ញុំ។ គាត់ប្រហែលបានចាំខ្ញុំនៅក្រៅបន្ទប់ទឹកយូរពេក? តែនេះកណ្តាលយប់អធ្រាត្រ ម៉ាក់ខ្ញុំចាំខ្ញុំធ្វើអី?
«ម៉ាក់មិនគេងទៅ!»
ខ្ញុំញីសក់ផង សួរគាត់ផង ហើយដើរទៅរកទូខោអាវ។
«លីនហ្វា ម៉េចបានពួកម៉ាកកូនស្លាប់?»
ខ្ញុំឈប់ដៃដែលជូតសក់?
អ្នកណា? ម្តាយខ្ញុំចង្អុលទូរទស្សន៍។
ជាខុនដូរបស់រ៉េអូ?
ខ្ញុំស្ទុះទៅក្បែរហើយមើលសេចក្តីរាយការណ៍។
«អ្នកស្លាប់ជាម្ចាស់ភាគហ៊ុនធំនៃស្ទូឌីយោMain-China លោករ៉េអូអាយុ២៨ឆ្នាំ និងលោកតាន៣២ឆ្នាំ! ពួកគេមានភាពស្និទ្ធស្នាលឧស្សាហ៍ចេញចូលទីនេះ! ល្ងាចមិញលោកតានបានដឹករ៉េអូមកដល់ផ្ទះម៉ោង៦និង១៥នាទីល្ងាច! អ្នកយាមនៅកន្លែងផ្ទាល់និយាយថា ពួកគេមិនបានចុះមកវិញទេ រហូតដល់maidបានទៅដល់ហើយចាក់សោប្រុងចូលធ្វើអាហារពេលព្រឹក!»
ខ្ញុំងើបមុខសម្លឹងនាឡិកា ម៉ោង៦ព្រឹកហើយ? ខ្ញុំដេកក្នុងបន្ទប់ទឹកច្រើនម៉ោងយ៉ាងនេះ?
«ពីរនាក់នេះមានរឿងអីជាមួយគ្នាបានជាលេបថ្នាំសម្លាប់ខ្លួនឯង?»
ម្តាយខ្ញុំសួរ ខ្ញុំខ្ទប់មាត់។
បើមែនមានតែម្នាក់ណាមួយបំពុលម្នាក់ទៀត វាមិនដែលទេរឿងលេបថ្នាំសម្លាប់ខ្លួនជាមួយគ្នា។
អ្នកសម្ភាសន៍បាននឹងកំពុងបង្វែរទៅសម្ភាសន៍នាងអ៊ីណាដែលយំយែក។ នាងចាប់ផ្តើមនិយាយ៖
«មិនអាចសម្លាប់ខ្លួនទេ! ក្រុមហ៊ុនយើងគ្មានបំណុល មានតែដំណើរការល្អ គ្មានវិបត្តិទេ ហេតុអ្វីៗៗៗ»
ខ្ញុំថយមកអង្គុយទាំងកន្សែងលើសាឡុងហើយនិយាយមិនចង់ឮព្រោះអស់កម្លាំងចិត្ត៖
«ម៉ាក់ យប់មិញម៉ោង១១ជាងខ្ញុំទើបនឹងដឹករ៉េអូទៅកន្លែងហ្នឹងសោះហ្នឹង?!»
«ឯណាកូន? ប៉ូលិសថាពួកគេអាចស្លាប់តាំងពីព្រលប់! ក្នុងស្រាមានលាយថ្នាំពុល! អ្នកយាមថា ពួកគេមិនដែលចុះមកវិញទេ ចាប់ពីឡើងទៅ!»
ខ្ញុំញីភ្នែក។
ខ្ញុំមានស្រវឹងទេ? អត់ទេ! ខ្ញុំបានរត់ចេញពីស្ទូឌីយ៉ូ និងបានឃើញរ៉េអូត្រលប់មកOfficeម្នាក់ឯងវិញ គេថា គេគ្មានឡាន?
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ