ថ្ងៃមិនទាន់លិចស្រួលបួលផងភ្លៀងចាប់ផ្តើមធ្លាក់មក។ មេឃមើលទៅដូចជិតយប់។ តំណក់ទឹកខ្ចាយលើថ្នល់ ធ្វើឱ្យគ្រប់យ៉ាង មើលទៅក្រៀមក្រំដូចជាអាកាសធាតុបានយល់អំពីទំហំទុក្ខចិត្តបូរ៉ាវី។
នាងមើលទូរសព្ទច្រើនដង និងដកដង្ហើមធំ។
គ្មាននរណាម្នាក់ខលចូល ឬឈែតមកទេ។ ចិត្តនេះរសើប រងាព្រោះរដូវភ្លៀងឬអ្វី? ទេ ភ្លៀងជារឿងម្យ៉ាងទេ តែសំឡេងភ្លៀងធ្លាក់សូរឡើងរណ្តំ គួរតែពីរោះបើមានរាជនៅក្បែរ។
ជាពិសេស មេឃប្រែជាងងឹត ភ្លើងអំពូលជះចាំងលើទឹកដក់។ ស្ថានភាពគ្រប់កន្លែង អាចមើលទៅហាក់ដូចជា ស្រពោនមិនគួរឱ្យជឿ មិនដូចផ្កាដែលត្រូវសន្សើមទេ។
បូរ៉ាវីនិងរាជ ស្គាល់គ្នាតាំងពីថ្នាក់ទី៧មក ឥឡូវថ្នាក់ទី១១ហើយ។ ដំបូងពួកគេឈ្លោះគ្នា ព្រោះមិនចុះចាញ់ ក្រោយមកក្លាយជាមិត្តសែនស្និទ្ធដោយបោះបង់មិត្តដទៃចោល។
នៅពេលដែលពួកគេនៅជាមួយគ្នាគ្រប់យ៉ាងស្រស់បំព្រង គ្មានទេរឿងរំខាន ឬអ្វីផ្សេងដែលអាចបង្កជា ភាពសោកសៅ ឆ្លងកាត់ចិត្តរបស់ពួកគេបាន។ រហូតដល់រាជត្រូវប្តូរសាលា ក៏ទំនាក់ទំនងនេះនៅរក្សាដូចដើម សាររឹតតែផ្ញើច្រើនជាងមុន ហើយទាំងពីរនាក់អាចនិយាយគ្នាជាច្រើនម៉ោងតាមទូរសព្ទរាល់ៗរាត្រីមិនចេះធុញ។
តែល្ងាចនេះអ្វីគ្រប់យ៉ាងប្តូរជាចម្លែក។
តាំងពីព្រឹកមក រាជមិនបានឆ្លើយសាររបស់វី ក្រោយមកថែមទាំងបដិសេធការហៅទូរសព្ទនាង។
ទាំងទទឹក វីត្រូវបានបងស្រីនាងដឹកពីសាលាមកដល់ផ្ទះ។ បូរ៉ាវីមិនមាត់មិនក មិនអាចលេបបាយចូលព្រោះព្រួយបារម្ភថា មានអ្វីខុសប្រក្រតីបានកើតមានឡើង។
យប់ម៉ោង១០ហើយ នាងនៅតែគេងមិនលក់…ព្រោះរាល់ដងនាងនិយាយទូរសព្ទជាមួយរាជ។ ពេលនេះឯងនាងស្រក់ទឹកភ្នែកតិចៗមិនដឹងខ្លួនពេលស្ងាត់បាត់គេ។
ពេលនេះមែនទេ ទើបនាងដឹងថា គេមានន័យចំពោះនាងប៉ុនណា…?
មិនយូរប៉ុន្មាន នាងបានសរសេរសារថ្មីមុនលង់លក់ថា៖
«អធ្រាត្រហើយ បើរាជឃើញត្រូវឆ្លើយ ខ្ញុំបារម្ភណាស់! តើមានរឿងអីនៅខាងណោះ?»
រ៉ឺងៗ….បូរ៉ាវីភ្ញាក់សើងមមើងព្រោះសំឡេងខលទូរសព្ទ…គឺខាងប្រុសបានខលមកទាំងម៉ោង៥ព្រឹកងងឹតៗ។
ខាងប្រុស៖ ហាយ វី!
បូរ៉ាវីញញឹម៖ ម្សិលមិញបាត់ទៅក្នុងស្រទាប់ផែនដីមួយណា?
រាជ៖ ខ្ញុំរវល់!
បូរ៉ាវី៖ មានរឿងអ្វីកើតឡើង?
រាជ៖ មានអីឯណា?
ទោះយ៉ាងណាខាងស្រីយល់ថាមានអ្វីមួយខុសៗកំពុងនៅចន្លោះរវាងពាក្យសន្ទនានេះ ប៉ុន្តែនាងមិនអាចសួរបញ្ជាក់បាន ព្រោះមិនដឹងត្រូវសួរពីណាទៅណា?
ក្នុងភាពស្ងៀមស្ងាត់ទាងសងខាង ស្រាប់តែនាងឮខាងប្រុសនិយាយកាត់សេចក្តី៖ អូខេណា៎ឈប់និយាយទៅហើយ ទៅងូតទឹកទៅសាលា!
បូរ៉ាវី៖ នែ៎ ហេតុអ្វី?
សំឡេងនាងសួរឡើងដូចកំពុងរងស្រពោនចិត្តជាខ្លាំង។
រាជ៖ ប្រញាប់!
ថាពីរម៉ាត់ រួចក៏បិទទាំងមិនបានលាត្រឹមត្រូវដូចគេចពីអ្វីមួយ និយាយបានថា គេចពីនាង?
ការផ្ដាច់ទូរសព្ទនេះ ធ្វើឱ្យបូរ៉ាវីមានអារម្មណ៍ថា ស្វាងនិងSadទាំងព្រឹក។ ប្រៀបដូចជាអ្នកណាម្នាក់
បានទះមុខរបស់នាងឱ្យភ្ញាក់ពីសុបិននិងទុក្ខព្រួយ។
នាងគិតថា រាជមិនដែលដូច្នេះទេ។ អ្វីផ្សេងទៀតបានលេចឡើងនៅក្នុងចិត្តរបស់នាង គេដូចជាគេចពីចំណងទាក់ទងនេះ?
ទឹកភ្នែកសើមៗ នាងខំរំងាប់ណាស់ ក៏ថ្ងៃនេះនៅតែញញឹមមិនចេញ។ នៅលើម៉ូតូទៅសាលា ទីក្រុងមួយនេះរត់ថយក្រោយ ដោយនាងកំពុងសោយសោកចិត្ត។ រាជប្រាកដជាមានមិត្តថ្មីហើយចង់ផ្តាច់ពីនាង?
នេះជាអ្វីដែលបូរ៉ាវីគិត។
ដំបូលអគារជាច្រើនបន្តកន្ទុយគ្នា...ពេលថ្ងៃរះច្បាស់ក៏ដូចជាស្រពេចស្រពិលសម្រាប់នាង...វីមិនអាចយល់ពីអ្វីទាំងអស់ដែលកំពុងតែកើតឡើងនេះបានទេ…អារម្មណ៍ឯកា ខូចចិត្ត សោកស្តាយ មិនយល់ និងមានសំណួរជាច្រើន មានតែរាជម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចផ្តល់ចម្លើយចំពោះអ្វីៗទាំងអស់នេះបាន។
នាងមើលទូរសព្ទ ពេលចេញលេងនិងម៉ោងចាំបងស្រីវិលទៅផ្ទះ គ្មានទេ សាររបស់គេ ដូចជារាល់ដង។
ទោះណាជាសារទាំងអស់របស់នាងត្រូវបានគេអាន តែគ្មានពាក្យតបមួយឃ្លាថ្មីសោះ។
ភាពព្រងើយកន្តើយរបស់រាជកំពុងវាយប្រហារបេះដូងនាង…ហើយនាងទទួលស្គាល់ថា នាងនឹកមិត្តម្នាក់នេះលើសពីមិត្តធម្មតា ដែលតាំងចិត្តកាលពីដំបូងៗ។
បេះដូងចង់លោតចេញនៅពេលទទួលស្គាល់ថា គេនេះសំខាន់ណាស់ សំខាន់ក្នុងជីវិតនាង។
«ហេតុអី…??»
បូរ៉ាវីស្រែកសួរចិត្តស្ងួតស្ងប់របស់នាង ដោយសំឡេងរបស់នាងកប់ជ្រៅក្នុងបេះដូងខ្ទេចខ្ទាំ។ ពេលនាងដើរមកដល់ផ្ទះសន្ធឹកភ្លៀងតិចៗហាក់ដូចជា បូករួមបានល្អនឹងល្ងាចដ៏គួរឱ្យសង្វេគមួយនេះ។ នឹកឃើញកាលណា រដូវភ្លៀងឆ្នាំមុនៗ គេផ្ញើសារសួរថាមានសើមខោអាវ ផ្តាសាយដែរ?
ពេលនេះមនុស្សធ្លាប់ខ្វល់ស្រាប់តែលែងខ្វល់។ បូរ៉ាវីឈោងដៃបើកវាំងនន ទិដ្ឋភាពដ៏គួរឱ្យស្រងេះស្រងោច បានស្វាគមន៍ភ្នែកយុវនារី។ នាងអាចឃើញភ្លៀងធ្លាក់មករវិចៗ ប៉ើងផាត់ផាយតាមរយៈស្រមោលភ្លើងគោមបំភ្លឺផ្លូវ។
«មកញ៉ាំបាយកូន! បងជីដូនមួយឯងមកលេង!»
ម្តាយនាងហៅមកពីក្រោយ តែនាងមិនឆ្លើយ ព្រោះអស់កម្លាំងចិត្ត ថែមរុញបន្ទប់បិទពេលឮស្នូរជើងគាត់ដើរមកតាមហៅ។
យប់ដែលមានភ្លៀងធ្លាក់ ដ្បិតថាត្រជាក់ខ្លះ តែក៏មិនមែនជារឿងដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែចូលចិត្តនោះទេតែ ឯបូរ៉ាវីក៏មិនដឹងថា វា”សោកសៅ” ដល់ម្ល៉ឹងនេះដែរ។
«រាជ!»
នាងលបហៅឈ្មោះគេតិចៗ ទាំងមានលាយដង្ហើមនៃភាពសោកសៅ និងអស់សង្ឃឹម។ ទោះយ៉ាងណាក្រោយងូតទឹករួចហើយបូរ៉ាវី តាំងចិត្តជាចុងក្រោយក្នុងព្យាយាមរកឱ្យឃើញមូលហេតុនិងតស៊ូដណ្តើមយកមិត្តភាពពួកគេត្រលប់មកវិញ…។
មិនយូរប៉ុន្មានទេ នាងបានខលទៅគេ រាជក៏ទទួល។
រាជ៖ ហាឡូ!
បូរ៉ាវី៖ ម៉េចស្ងាត់ម្ល៉េះ?
រាជ៖ មានអីស្ងាត់?
បូរ៉ាវី៖ (ខ្សឹកខ្សួល) ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យរាជបានដឹងរឿងមួយ មុនពេលយើងឈប់និយាយ!
ប្រុស៖(អាក់បន្តិច) ប្រាប់…មក…!
ដំបូងខាងស្រីតាំងចិត្តចង់និយាយតែដូរចិត្តទាក់ទើរវិញ។
បូរ៉ាវី៖ សុខសប្បាយទេ? ស្ងាត់ពេក! អត់មានរឿងអីឯណាអ្ហី?
សំឡេងនាងទាក់ៗ ដូចមិនស្គាល់ចិត្តគ្នា ដូចទើបនឹងបានរាប់អានគ្នាដំបូង។ នាងបែក…អារម្មណ៍ និងមិននឹងនរទេ។ នាងព្យាយាមណាស់ដើម្បីបន្តការនិយាយគ្នា ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងមិនដូចមុន។
រាជ៖ មានអីឯណា?
នេះមិនមែនជាចម្លើយដែលវីចង់បានទេ។ ពេលនេះថ្មើរណេះ ទើបវីដឹងថា នាងមិនមែនជាមិត្តរបស់រាជតាំងពីដំបូង…តែជាមនុស្សលើសពីមិត្ត។ ទឹកភ្នែកហូរបណ្តើរ ក្នុងអារម្មណ៍អាក្រក់បំផុត ព្រោះឮគេប្រើពាក្យលាបន្ទាន់។
រាជ៖ បើអត់អីទេ លាហើយ Homeworkច្រើន!
ព្រឹកថ្មី នាងចេញពីផ្ទះដោយភ្នែកហើមប៉ោង។ ម្តាយនាងចំណាំ..និងតាមឃ្លាំនាង។
«បងជីដូនមួយឯង ចង់ចួបឯងណាស់ ល្ងាចគេមកទៀត! ហើយនោះ កាដូគេទិញមកឱ្យ!»
នាងមិនយល់ទេហេតុអ្វីកាដូច្រើនម្ល៉េះ? ចាប់ពីពេលនោះមក រាជលែងខលមកទាំងអស់។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ពិភពលោកនេះ ឃោរឃៅណាស់ បើឱ្យចួបហើយម្តេចក៏ត្រូវបែកដោយគ្មានហេតុផល។
នាងសរសេរសារ«បើរាជមានមិត្តថ្មីហើយ ប្រាប់ច្បាស់មកក៏ល្អ! »
យប់នោះគ្មានសារតបទេ ស្អែកឡើងនាងភ្ញាក់ទាំងទឹកភ្នែក។ សារគ្មានអ្នកអានទេ។ នាងខលទៅទៀត។ម្តងនេះទូរសព្ទរាជទាក់ទងមិនបាន។
—–
៣ឆ្នាំក្រោយមក….
នេះជាខែមិថុនា នៃឆ្នាំ២០២៣។ បូរ៉ាវីអាយុ១៨ឆ្នាំហើយ។ នាងបានឈរសម្លឹងមើលទៅតំណក់ទឹកភ្លៀងធ្លាក់តាមបង្អួចនា រាត្រីដ៏គួរឱ្យធុញដដែលៗរាល់ៗឆ្នាំដែលចិត្តនាង ខំបំភ្លេចរាជតែរឹតនឹកឡើង។
ដើម្បីផ្គូផ្គងនឹងភាពអផ្សុកគ្មានទីបញ្ចប់នៃការជាប់គាំងកណ្តាលភាពនិរាសនេះ នាងតែងតែសរសេរពាក្យពេចន៍នៅលើហ្វេសប៊ុក។ យប់នេះ បូរ៉ាវីសរសេរថា«ស្អប់ភ្លៀងរាត្រីណាស់!»
តាំងពីរាជគ្មានដំណឹង ដូរលេខ និងលែងទាក់ទងគ្នាបាន រាល់យប់ដែលមានភ្លៀង ពិតជាអាចធ្វើឱ្យអារម្មណ៍វីធ្លាក់ចុះ ទៅជាស្អប់ការស្រលាញ់គ្នាទាំងអស់នៅលើលោកនេះ និងស្អប់ការញញឹម។
សាស្ត្រាចារ្យម្នាក់ឈ្មោះពេជ្រ ដែលនាងស្គាល់លើបណ្តាញសង្គមបានសរសេរសារមកនាងថា«សប្បាយចិត្តឡើងវិញណា៎ក្មេងតូច!»
នាងមិនឆ្លើយតបទេ តែយប់នោះបានសាកល្បងចំណាយពេលពីការខូចចិត្តមកនិពន្ធរឿងខ្លី និងផុសចេញលើហ្វេសប៊ុកថា «កាលពីមុនមានមិត្តប្រុសស្រីពីរនាក់ដែលមិនអាចបំបែកបាន! ពួកគេមានភាពដូចគ្នាច្រើន ជាអ្នកជិតយល់ចិត្តគ្នា ជួយគ្នា មានក្តីប្រាថ្នាដូចគ្នា ហើយសប្បាយចិត្តពេលបានឃើញគ្នា។ ពួកគេក្លាយមកជាមិត្តនឹងគ្នា ទុកចិត្តគ្នា ហើយគិតថា មិនអាចភ្លេចគ្នាបានទេទោះអ្នកណាម្នាក់ចាកចេញ។ ពួកគេបានចំណាយពេលជាមួយគ្នាស្អិតរមួត ទុកគ្នាយ៉ាងសំខាន់កាលពីវ័យជំទង់ រួចស្រាប់តែត្រូវបែកគ្នាទាំងគ្មានហេតុផល នៅពេលដែលខ្វះគ្នាមិនបាន។
ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ ខាងស្រីទាំងពីរបានរៀនចប់ចូលមហាវិទ្យាល័យ ហើយនាងតែងតែនឹកដល់ខាងប្រុសជានិច្ច។ បើទោះណាជាគេភ្លេចរឿងកាលពីក្មេង ក៏គេគួរតែនៅរាប់អានគ្នាបានដែរ ចំណែកខាងក្មេងស្រីតូចម្នាក់នោះវិញ នាងកាន់តែបំភ្លេចគឺរឹតតែនឹក។»
សរសេរបានតែប៉ុណ្ណេះក៏គេងលក់ទៅ។ ស្អែកឡើងបូរ៉ាវីទទួលបានការចូលអាននិងLikesជាច្រើន។ មានយោបល់ផងដែរថា អ្នកអានក៏ចឹងដឹងដែលខាងប្រុសអាចបំភ្លេចបាន ហេតុអ្វីមានតែខាងស្រីដែលនៅជាប់ចំណងនេះម្នាក់ឯង។
ស្អែកទៀតសាស្ត្រាចារ្យដដែលនោះបានសរសេរឈែតមកនាងថា ហេតុអ្វីបានជានាងសោកសៅម្ល៉េះ?
រឿងប្រលោមលោកខ្លីនោះធ្វើឱ្យខ្ញុំកម្សត់ពិតមែន។
នាងមិនឆ្លើយព្រោះគិតថា ម្នាក់នេះមាននាទីជាសាស្ត្រាចារ្យតែមកចែចង់នាង។
ពេលវេលាចេះតែរំកិលទៅមុខ ហើយនាងក៏រៀនជិតចប់ខាងផ្នែកសន្តិសុខជាតិ។ នាងបានក្លាយជានិស្សិតស្រីលេចធ្លោដែលសម្រេចបានពិន្ទុល្អបំផុត។
នាងតែងមានវត្តមាននៅគ្រប់សន្និសីទសារព័ត៌មានរបស់ប៉ូលិសដែលបានបំបែកឆាកឧក្រិដ្ឋកម្ម រាប់ចាប់ពីឃាតកម្មធម្មតា រហូតដល់ការវាយប្រហារដោយភេរវកម្ម។ល។ មានពេលមួយ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយកំពុងមានភាពអ៊ូអរជាមួយព័ត៌មានអំពីក្រុមជួញដូរគ្រឿងញៀន…ហើយបង្ហាញរូបថតសមាជិកក្រុមអន្ធពាលដែល គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពីកន្លែងលាក់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ស្រាប់តែនាងចាប់អារម្មណ៍ថា….ស្គាល់។
រាជ???
បុរសម្នាក់នេះជាសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមជួញដូរគ្រឿងញៀន។
គេធ្លាប់ប្រាប់នាងថា គេចង់ធ្វើមេធាវី។
ថ្ងៃនោះនាងបានស្រាវជ្រាវរឿងជាច្រើនទៀត ហើយដឹងថា កាលពី៤ឆ្នាំមុនប៉ារបស់រាជបានរកស៊ីក្ស័យធននិងជំពាក់បំណុលធនាគាររឹបអូសគ្រប់យ៉ាង។
ម្តាយគេនិងគេ បងប្រុសគេ ត្រូវរើទៅនៅជាយក្រុងនិងប្តូរមករៀនសាលារដ្ឋ។
គេមិនអាចផ្ស៊ាំនឹងជីវិតលំបាកដែលគេមិនធ្លាប់នោះបានទេ ពិសេសក្រោយប៉ាម៉ាក់គេធ្លាក់ខ្លួនឈឺ និងគ្មានចំណូល។
គេនិងបងគេបានបោះបង់ចោលការសិក្សាហើយដើរផ្លូវខុស។ ជាបណ្តើរៗ ម្តាយនាងដឹងពីរឿងនេះព្រោះគាត់មានបណ្តាញជិតខាងនាំមកប្រាប់។
គាត់ក៏រកវិធីឱ្យនាងបំភ្លេចគេ ដោយខលទៅព្រមានរាជថា កុំទាក់ទងកូនគាត់ទៀតអី ព្រោះនាងជិតរៀបការជាមួយគូដណ្តឹងនាងហើយ គឺបងជីដូនមួយនាង ជាអ្នករៀនច្បាប់ម្នាក់។
ចាប់តាំងពីដឹងរឿងទាំងនេះ បូរ៉ាវីក៏ព្យាយាមស៊ើបពីរាជម្ដងហើយម្ដងទៀតទាល់តែបានដឹងជីវិតគ្រួសារគេគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ហើយល្ងាចមួយ នាងចាប់ផ្ដើមហ៊ានសួរនាំម្តាយរបស់នាង។
ទីបំផុតទៅ គាត់ក៏បានសារភាពថា ពិតណាស់ ដោយសារគាត់បារម្ភទំនាក់ទំនងអ្នកទាំងពីរកាលជំទង់ គាត់ប្ដឹងទៅសាលាឱ្យរាជប្ដូរទៅកន្លែងថ្មី ថែមទាំងនាំបងជីដូនមួយរបស់នាងឱ្យចួបគេ ព្រមានគេថា ប្រសិនបើគេនៅតែទាក់ទងជាមួយនាង នាងនឹងគ្មានអនាគត។
ព្រោះដឹងការពិតអស់ហើយ យប់នោះនាងចង់យំខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែយំមិនចេញសោះ។
មនុស្សយើងនៅពេលដែលមានភាពស៊ាំទៅនឹងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយខ្លាំងពេក ហើយនៅពេលដែលយើងកាន់តែចាស់ចិត្តចាស់គំនិត យើងមិនងាយយំដូចកូនក្មេងទៀតទេ ប៉ុន្តែការឈឺចាប់ពេលនេះ សែន ពិបាកនៅក្នុងការរៀបរាប់ណាស់។
បូរ៉ាវីពិតជាយល់ថាអ្វីៗដែលនាងធ្លាប់បានគិត គឺខុសទាំងស្រុងចំពោះរាជ ប៉ុន្តែតើឱ្យនាងធ្វើយ៉ាងម៉េចដើម្បីឲ្យពេលវេលាអាចវិលត្រលប់ក្រោយ?
នាងពិតជាចង់ចួបគេណាស់។
មួយអាទិត្យក្រោយមក ក្រុមការងាររបស់នាងនៅមហាវិទ្យាល័យបានប្រាប់នាងថា បណ្តាក្រុមជនអន្ធពាលដែលថ្ងៃមុនសមត្ថកិច្ចបានកំណត់មុខសញ្ញា ពេលនេះមានលេចឮព័ត៌មានថ្មីទៀត គឺពួកគេតែងតែក្លែងបន្លំខ្លួន ម្ដងធ្វើជាមេធាវី ម្ដងធ្វើជាសាស្ត្រាចារ្យ។
យប់នោះមកដល់ផ្ទះវិញ មានអារម្មណ៍ចេះតែមិនអស់ចិត្ត។
ចាប់ផ្ដើមចាប់អារម្មណ៍ថា មានសាស្ត្រាចារ្យម្នាក់ដែលនាងមិនដែលស្គាល់សោះហើយឈែតមកនាង។
វីមិនដែលឆ្លើយឆ្លងនោះទេ នៅតែឈែត?
ដូច្នេះ យប់នេះនាងក៏ចាប់ផ្ដើមសរសេរទៅគាត់ថា«Hi» ហើយស្រាប់តែឃើញគេតបត្រលប់មកវិញភ្លាម។
«សុខសប្បាយទេ?»
ហើយនាងស្រក់ទឹកភ្នែករលើបរលោង ដៃក៏សរសេរនូវសម្ដីដែលពួកគេធ្លាប់និយាយគ្នាកាលពីក្មេង«មេឃភ្លៀង មានសើមខោអាវ ផ្ដាសាយដែរអត់?»
ស្រាប់តែឃើញសាស្ត្រាចារ្យនោះអានចប់ ស្ងៀមស្ងាត់មិនឆ្លើយតបសោះឡើយ។
ហេតុការណ៍បាន ធ្វើឱ្យបូរ៉ាវីស្រែកយំជាខ្លាំង។
នាងសរសេរទៀតថា«រាជមែនទេ? ខ្ញុំដឹងថា គឺជារាជ តើយើងអាចចួបគ្នាបានទេ?»
ចាប់ពីពេលនោះមកសាស្ត្រាចារ្យមិនដាក់ឈែតជាមួយនាងនោះឡើយ។
ប្រាំមួយខែក្រោយមក ប៉ូលិសបានរកឃើញក្រុមអន្ធពាលនេះតាមការប្រមាញ់ទុក។ ពួកគេត្រូវបានចាប់ដាក់ខ្នោះដៃបញ្ជូនឡើងតុលាការ។ បូរ៉ាវីបានសម្រេចចិត្តថា ទៅសួរសុខទុក្ខគេក្នុងពន្ធនាគារ។
ហេតុអ្វីទៅ….ពីព្រោះថា មិនមែនមានតែនាងដែលខំបំភ្លេចរឹតនឹក រាជក៏មិនបានភ្លេចនាងដែរ។ ដ្បិតតែគេតែងតែឈែតជាមួយនាង ហើយនៅក្បែរៗនាងជានិច្ចគ្រាន់តែនាងមិនចាប់អារម្មណ៍តែប៉ុណ្ណោះ។
ចប់
យល់យ៉ាងណាដែរចំពោះសាច់រឿងខាងលើ