រឿង៖ អ្វីដែលនាងឃើញ

រឿងនេះ សរសេរដោយសោកសៅ និងជារឿងអាថ៌កំបាំងពេកណាស់។

ធម្មតាពីមុនមក អ្នកគ្រូនិមលជានារីខ្លាំងពូកែ មានអំនួតអំពីសមត្ថភាពរបស់គាត់។

គាត់ត្រូវបានគេដាក់មកជាគ្រូគណិតវិទ្យានៅក្នុងសាលាសន្ធរ។ ដូច្នេះ គាត់បានជួលបន្ទប់មួយរបស់អ្នកភូមិសម្រាកនៅពេលឈប់។ ម្ចាស់ផ្ទះជា ជាស្ត្រីមេម៉ាយឈ្មោះ ធូ មានកូនស្រីពីរនាក់និងមានផ្ទះសល់បន្ទប់អាចជួលរកកម្រៃបាន។

មីងចន្ធូ មិនទម្លាប់ចូលក្នុងបន្ទប់គេងសម្រាកទេ តាំងពីប្តីគាត់ស្លាប់។ បន្ទប់ដេករបស់គាត់ទុកចោលរហូតដល់អ្នកគ្រូនិមលមកដល់។

នេះជាបន្ទប់ស្អាត មានគ្រែបេងធំមួយ បង្អួចធំពីរ ក្បែរៗដើមស្វាយត្រជាក់ មានខ្យល់អាកាសល្អ។ ដើរចេញតែបន្តិច ក៏ដល់បន្ទប់ខាងក្រៅហើយ។

នៅក្នុងគ្រួសារ របស់មីងធូ ទោះគាត់ពុំមែនសម្បូរទ្រព្យ តែរចនាប័ទ្មផ្ទះនេះសង់មកតាំងពីជីដូនគាត់ ឈើមានខ្លឹមល្អ និងរលោងសម្អាតបានរឹងមាំ។ ទោះណាមិនជាមានគ្រឿងសង្ហារឹមមានតម្លៃគ្រប់ជ្រុង តែមានរូបភាពគំនូរ និង តុបតែងដោយផើងផ្កាស្អាត ស្រស់បំព្រង។ ក្នុងករណីបន្ទប់នេះត្រូវបានដាក់ជួល គាត់បានរៀបចំជាពិសេសដោយហៅអ្នកស្រុកមកជួយលាប ថ្នាំពណ៌ផ្ទៃមេឃ ភ្លឺស្រស់ស្រាយ។

ក្នុងយប់ដ៏ពិសេសអ្នកគ្រូមកថ្ងៃដំបូង ពួកគេទទួលគាត់ជាមួយការញ៉ាំបាយល្ងាចមានមាន់ដុត និងបង្អែមត្នោត។ ក្នុងនាមជាក្មួយស្រីរបស់ម្ចាស់ផ្ទះ និងជាអ្នកនាំអ្នកគ្រូមកជួលស្នាក់ ខ្ញុំក៏មានវត្តមាន។

ជាធម្មតាខែតុលានៅសេសសល់ភ្លៀងចុងដៃ ហើយ នៅម៉ោង៨យប់មេឃចុះត្រជាក់ភ្លៀងចាប់ផ្តើមរលឹមដូច្នេះយើងគិតថា គាត់ត្រូវការសម្រាក។

ដូច្នេះហើយ នៅម៉ោងប្រហែល៨ជាងបន្តិចយើងទាំងអស់គ្នាបានពន្លត់ភ្លើងចូលគេង។ គ្រែដែលម្ចាស់ផ្ទះរៀបសម្រាប់ខ្ញុំ គឺនៅបន្ទប់ក្រៅ ក្បែរគ្រែមីងធូដែរ។ គាត់នៅត្បូងជិតទូរទស្សន៍ ហើយ ខ្ញុំនៅខាងជើងសសរ។ កូនស្រីៗរបស់គាត់ស្នាក់ក្នុងបន្ទប់មួយនៅខាងលិច។

អ្នកផ្ទះទាំងអស់បានគេងស្ងាត់ហើយ ខ្ញុំក៏លង់មួយភាំងក្រោមស្នូរក្អាត់ស្រែកថ្ងូរ ដឹងអីត្រូវបះដៃជើងភ្ញាក់ព្រោះឃើញអ្នកគ្រូនិមលមកប្រះដេកលើគ្រែក្បែរខ្ញុំ។

«ម៉េចបង?»

ខ្ញុំសួរគាត់។ គាត់មិនមាត់ ហើយសំងំគេង។ ខ្ញុំក៏ងាកលបមើលម៉ោងលើទូរសព្ទ ម៉ោង១២យប់។ មើលទៅក្រៅតាមបង្អួចខាងមីង មេឃនៅតែស្រឹបរលឹម ហើយងងឹតខ្លាំងណាស់។

ខ្ញុំបែរចុះឡើងព្រោះគ្រែនេះតូចចង្អៀត ឃើញបែបនេះគាត់ចូលទៅក្នុងវិញ ហើយបិទទ្វារជាថ្មីម្តងទៀត។

ម៉ោងប្រហែលជិត ៨ ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ យើងគិតថា អ្នកគ្រូគេងយូរហួសម៉ោងក៏ទៅដាស់គាត់។ ទ្វារត្រូវបានបិទ ប៉ុន្តែយើងមានសោ។ ហៅមិនឮមាត់ ដូច្នេះអ្នកផ្ទះភ័យ ហើយក៏បើកទ្វារចូល។ អ្នកគ្រូននៅសម្រាន្តលើគ្រែសម្លឹងមកយើងដោយភ្នែកដែលហាក់ឃើញ ប៉ុន្តែមិនខ្វល់។

គ្រប់គ្នា បានដឹងភ្លាមៗថា មានអ្វីមួយកើតឡើងលើអ្នកចំណូលថ្មីម្នាក់នេះហើយ ផ្លូវងងឹត។

ពេលប៉ះសាច់ខ្លួនគាត់ក្តៅខ្លាំង។ យើងបើកបង្អួច ពេលនោះហើយដែលគាត់មមើភ័យ ហើយហាមថា៖

«កុំបើក ប្រយត្ន័វាចូលមក!»

«អ្នកណា? »យើងបានសួរទាំងមើលមុខគ្នាបារម្ភ។

ប៉ុន្តែគាត់មិនឆ្លើយហើយបានដួលសន្លប់។ គ្រូពេទ្យភូមិ បាន មកដល់នៅម៉ោងប្រហែល៩ព្រឹក។ គាត់បាននិយាយថា អ្នកគ្រូនិមល គ្រុនក្តៅខ្លាំង គាត់បានចាក់ថ្នាំ និងឱ្យថ្នាំលេប។ ក្រោយឱសថមានប្រសិទ្ធិភាពកាត់បន្ថយសីតុណ្ហភាព ហើយ នៅម៉ោងប្រហែលល្ងាចស្មារតីអ្នកគ្រូបានត្រលប់មកវិញ។

ទោះជាយ៉ាងណា គាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពទន់ខ្សោយខ្លាំង។ វេននៅពេលយប់ខ្ញុំបន្តនៅ មើលថែគាត់នៅវាលខាងបន្ទប់ក្រៅ និងសុំច្បាប់សាលាឱ្យគាត់ដែរ។

នៅព្រឹកបន្ទាប់គាត់ហាក់ស្រលះមុខមាត់ គ្រួសារគាត់បានមកទទួលហើយប្រាប់ថា គាត់មិនអាចស្នាក់ទីនេះបានទេ។ ដោយយើងជជីកសួរពេកគាត់ប្រាប់ថា៖

«យប់មុននោះ បន្ទាប់ពីខ្ញុំចូលប្រះហើយ ខ្ញុំគេងមិនលក់ស្រួលទេ ប្រហែលពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមងងុយគេង។ រលីវៗ ស្រាប់តែឮស្នូរវាយលើរនាំងបង្អួចបីដង វាប្រៀបបីដូចជាការវាយ ដោយឈើច្រត់?»

ខ្ញុំសម្លឹងមីងធូ។

ប្តីគាត់កាលនៅរស់ជាទាហានពិការជើងម្ខាងដើរដោយឈើច្រត់។

អ្នកគ្រូនិមលតំណាលមកបន្តទៀតថា៖

«ខ្ញុំសួរភ្លាមឡើងថា នរណានៅក្បែរបង្អួច? ប៉ុន្តែមិនមានការឆ្លើយតប តែការវាយបានឈប់ឮ។ ពេលខ្ញុំបិទភ្នែកម្តងទៀត ហើយការវាយដដែលៗបានកើតឡើង! ពេលណាស្រែកសួរការវាយក៏បានឈប់ ប៉ុន្តែមួយរយៈក្រោយ ចាប់ផ្តើមជាថ្មី! ដោយកំហឹងខ្ញុំដើរទៅ បើកបង្អួចតាំងចិត្តស្តីឱ្យអ្នកដែលលេងបន្លាច ស្រាប់តែដឹងថា បង្អួចនេះមានកម្ពស់ប្រហែលជាងបីម៉ែត្រពីលើខាងក្រោម ងងឹត ស្លុប ភ្លៀងបោកខ្យល់ត្រជាក់ ស្លឹកស្វាយបោកទង្គិច គ្មានអ្នកណាមកលេងអ៊ីចឹងទេ!…ពេលហៀបនឹងបែរមកវិញ…ខ្ញុំឃើញ…»

និយាយដល់ត្រង់ណេះនាងស្រាប់តែញ័រ និងហឺត ហើយក្នុងមួយនាទីភ្លាមគាត់បានបាត់បង់ស្មារតី សន្លប់ដោយ គ្រុនក្តៅកាច់ខ្លាំងឡើងៗ។

គ្រូពេទ្យត្រូវបានកោះហៅមកប៉ុន្តែលើកនេះគាត់ឱ្យយើងយកទៅពេទ្យ។

អ្នកគ្រូនិមល មិនដែលដឹងខ្លួនឡើងវិញទេ បន្ទាប់ពី២៤ ម៉ោងនៅទីនោះគាត់បានស្លាប់ដោយសារជំងឺគ្រុនឈាមទាងមិនអស់ចិត្ត ដោយបន្សល់ទុករឿងរ៉ាវរបស់គាត់ ដែលនិទាននៅមិនទាន់ចប់ហើយ អ្វីដែលគួរឱ្យភ័យខ្លាចនោះគឺ ស្អីទៅ គាត់បានឃើញនៅខាងក្រៅបង្អួច?

រឿងទាំងមូលនៅតែជាអាថ៌កំបាំងដ៏ជ្រាលជ្រៅ ហើយជាអកុសល អាថ៌កំបាំងនេះនឹងមិនអាច ដោះស្រាយឡើយដោយគ្មានគាត់។

ចាប់ពីពេលនោះមក គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានឆ្លងកាត់ទីនោះឡើយបន្ទប់ត្បូងផ្ទះមីងធូ។

ពីរឆ្នាំក្រោយមក ថ្ងៃមួយស្មៀនម្នាក់ឈ្មោះឌឿម បានជួបខ្ញុំចៃដន់ ហើយដឹងថា ខ្ញុំស្នាក់នៅជាមួយមីងធូ ក៏ប្រាប់ខ្ញុំថា ៖

«ប្រហែលបួនឆ្នាំមុន ដែលគេបានមកធ្វើការនៅភូមិនេះ យប់មួយបានអូសម៉ូតូបែកកង់កាត់ពីក្រោយរបងមីងធូ បានឃើញស្រីម្នាក់ទម្លាក់សក់សំយ៉ាកនៅលើបន្ទប់នោះ មកដី!»

ឌឿមបានពោលដោយភ័យខ្លាចថា គេឱ្យម្តាយស្រោចទឹកទម្រាំជាពីជំងឺលស់ព្រលឹង។ ឮហើយ ខ្ញុំមិនបាននិយាយអ្វីទេ ខ្លាចមីងធូខឹងគ្នាជាមួយស្មៀនឌឿម។

ព្រោះពេលនេះខ្ញុំចូលបម្រើការងារនៅការិយាល័យឃុំលែងធ្វើគ្រូ ដូច្នេះខ្ញុំគ្មានជម្រើសក្រៅពីស្នាក់នៅទីនេះ។

ថ្ងៃណាដែលគ្មានអ្នកណានៅ ខ្ញុំធ្វើពុតជារវល់នៅក្រៅ មិនបានមកមុនទេហើយបើចំពេលនៅម្នាក់ឯង ក៏មិនឡើងមកលើ ឬហ៊ានសម្លឹងបន្ទប់មួយនោះដែរ។

ពូម្ចាស់ផ្ទះស្លាប់បីឆ្នាំហើយ ចំណែកអ្នកគ្រូនិមលទោះស្លាប់នៅពេទ្យក៏មិនមែនថាមិនទាក់ទងនឹងបន្ទប់នោះដែរ។

ព្រលប់មួយ នៅជុំគ្នាស្រាប់តែកូនពៅរបស់មីងធូឈឺ។

ពួកគេក៏ច្រាស់ច្រាល់នៅក្រោមផ្ទះស្អំទឹក ទាំងស្លន់។ ខ្ញុំត្រូវគេប្រើឱ្យឡើងមកយកសារ៉ុង។ ភ្លេចខ្លួនខ្ញុំរត់ឡើងមកមែនហើយចូលបន្ទប់ពួកគេយករបស់របរ។ ចេញមកវិញ ខ្ញុំរត់ទៅក្រោមព្រោះបារម្ភពីអ្នកឈឺស្រាប់តែខ្ញុំវាក់នឹងពន្លឺបៃតងចេញពីបន្ទប់ត្បូងនោះ។

ពេលនេះ ការភ័យខ្លាចបានសណ្ឋិតចូលមកវិញ។

ខ្ញុំបានឮសូរឈើច្រត់ និងសំលេងសើច។ ពន្លឺពណ៌បៃតងបានជះមកដល់ទ្វារ។ ខ្ញុំបែកញើសជោកស្អិតអស់ហើយដៃជើង។

ខ្ញុំងាកទៅសម្លឹង ។

ទោះបីឆ្ងាយគ្នា ខ្ញុំឃើញស្រីម្នាក់ពាក់អាវចិនសក្បុស សក់វែងទម្លាក់ ហើយដៃកំពុងច្របាច់តោងករបស់ប្តីមីងធូយ៉ាងកំណាច។ ប្តីមីងធូដូចជាឈឺចាប់ខ្លាំង និងបានស្រែក តែស្រែកមិនឮ បានត្រឹមយកឈើច្រត់មកគោះលើបង្អួចរកគេជួយ។

ខ្ញុំទម្លាក់របស់របរចោល រួចរមៀលចុះមកតាមជណ្តើរធ្វើមាត់ម្ហបៗ។

ខ្ញុំមិនដែលទៅផ្ទះនោះទៀតទេ។ មានម្តង លោកយាយម្នាក់ជាចាស់ស្រុក មកធ្វើលិខិតស្នាមនៅឃុំ គាត់តំណាលប្រាប់ខ្ញុំថា កាលពីសង្គមចាស់ ពូដែលជាប្តីមីងធូបាននាំប្រពន្ធចុងម្នាក់មកផ្ទះ ជាស្រីកូនចិន។ ដោយសារកាលគាត់ធ្វើសង្គ្រាមកំបុតជើងបានស្រីនោះថែទាំ ម្តាយឪពុកគាត់ក៏មិនដឹងធ្វើម៉េចមានតែទទួលមកនៅជាមួយម្នាក់ទៀត បានន័យថាមានប្រពន្ធពីរលើផ្ទះ។

ក្រោយមកស្រីចិននោះបានកូន៤ខែក្នុងផ្ទៃក៏ដួលបោកក្បាលស្លាប់នឹងផ្ទាំងកញ្ចក់ក្នុងបន្ទប់ដដែលនោះ។ រឿងនេះ គ្មានអ្នកណាដឹងទេសូម្បីអ្នកគ្រូនិមល។